Παρατήρηση από οι Μάσκες πέφτουν: Η σκέψη ότι ο ΠΟΥ προσπαθεί να καταφέρει κάτι είναι λανθασμένη. Υπονοεί ότι ο ΠΟΥ πιέζει τα κράτη και αυτά αντιστέκονται. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι οι κυβερνήσεις των κρατών είναι ένοχες για την εγκληματική προμελετημένη αυτήν αλλαγή, άλλωστε το σύνολο σχεδόν των κρατών έχει υπογράψει την εισαγωγική συμφωνία πριν ένα περίπου χρόνο. Η Συνθήκη για τις πανδημίες είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσυνεννόησης και ο ΠΟΥ είναι απλώς η νομική μορφή με την οποία εκδηλώνεται αυτή. Ο ΠΟΥ παρουσιάζεται ως ο κακός και τα κράτη ως καλά. Οι βασικοί ένοχοι είναι οι εγκάθετες κυβερνήσεις των κρατών. Αυτές είναι η Πέμπτη φάλαγγα, το μακρύ χέρι της εξουσίας της παγκόσμιας ελίτ. Αυτές είναι ο φυσικός αυτουργός τέτοιων συλλογικών εγκλημάτων. Οι απόλυτοι όμως ένοχοι είναι οι παθολογικά αποβλακωμένοι που τις ψηφίζουν σε τέτοιο βαθμό ώστε η νοθεία να μπορεί να χειραγωγήσει το τελικό αποτέλεσμα, ή αυτοί που απέχουν από τις εκλογές και έμμεσα τις στηρίζουν με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Οι πραγματικοί ένοχοι εύκολα αποκαλύπτονται κοιτάζοντας στον καθρέφτη.
Του Μπερτ Όλιβερ
Αρκετά άρθρα σχετικά με τις προτεινόμενες τροποποιήσεις στους διεθνείς κανονισμούς υγείας του ΠΟΥ έχουν εμφανιστεί στο Ινστιτούτο Brownstone κι επειδή πολύ κόσμος ακόμα δεν έχει καταλάβει πόσο σημαντική είναι μια τέτοια τροπολογία, θα επιλέξουμε ένα τρόπο που εξηγεί κάποια πράγματα σχετικά με αυτήν.
Συνεπώς, θα ασχοληθούμε με το ερώτημα, ποιες θα ήταν οι συνέπειες για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο εάν αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός πετύχει στο να πείσει τους εκπροσώπους των χωρών μελών να αποδεχτούν τις προτεινόμενες τροποποιήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, ποιες είναι οι πιθανές συνέπειες που θα αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα μέσω ενός παγκόσμιου ολοκληρωτισμού;
Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει να καταλάβουμε τον τρόπο διακυβέρνησης που ονομάζεται ολοκληρωτική διακυβέρνηση, αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν επαρκή αντίληψη της πλήρους ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, παρά το γεγονός ότι το έχουν βιώσει πρόσφατα σε κάποιο βαθμό υπό την «πανδημία” ωστόσο είναι ακόμα χειρότερο.
Εάν οι τροποποιήσεις που πρότεινε ο ΠΟΥ γίνουν δεκτές τον Μάιο, οι πολίτες του κόσμου θα υποστούν ένα παγκόσμιο ολοκληρωτισμό, αξίζει τον κόπο να
διερευνήσουμε τις πλήρεις συνέπειες αυτού του «ανώνυμου» τρόπου διακυβέρνησης.Αυτό γίνεται με την ελπίδα ότι, εάν οι εκπρόσωποι του λαού –που υποτίθεται ότι είναι– στα νομοθετικά όργανα σε όλο τον κόσμο διάβαζαν αυτό το άρθρο, καθώς και άλλα σχετικά με το ίδιο θέμα, θα το σκεφτόντουσαν δύο φορές πριν υποστηρίξουν. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό θα παρείχε στον ΠΟΥ το δικαίωμα να σφετερίζεται την κυριαρχία των κρατών μελών.
Στον ιστότοπό της, που ονομάζεται Freedom Research , η Δρ. Meryl Nass περιέγραψε την τακτική που θα ακολουθήσει ο ΠΟΥ στην «ετοιμότητα για μια πανδημία» ως «απάτη/δούρειο ίππο», που στοχεύει, μεταξύ άλλων, να μεταφέρει δισεκατομμύρια δολάρια φορολογουμένων στον ίδιο των ΠΟΥ και σε άλλες βιομηχανίες, για να δικαιολογήσουν τη λογοκρισία στο όνομα της «δημόσιας υγείας» και ίσως το πιο σημαντικό, να μεταβιβάσουν την κυριαρχία σχετικά με τη λήψη αποφάσεων για τη «δημόσια υγεία» παγκοσμίως στον Γενικό Διευθυντή του ΠΟΥ (που σημαίνει ότι νομικά, οι χώρες μέλη θα χάσουν την κυριαρχία τους).
Επιπλέον, υπογραμμίζει το γεγονός ότι ο ΠΟΥ σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την ιδέα της «Μίας Υγείας» για να εντάξει όλα τα έμβια όντα του πλανήτη και τα οικοσυστήματα, καθώς και την κλιματική αλλαγή στη δική του «αρχή». περαιτέρω, για την απόκτηση περισσότερων παθογόνων για ευρεία διανομή, επιδεινώνοντας με αυτόν τον τρόπο την πιθανότητα πανδημιών ενώ παράλληλα θα συγκαλύπτεται η προέλευσή τους. Σε περίπτωση εμφάνισης τέτοιων πανδημιών, δικαιολογώντας την ανάπτυξη περισσότερων υποχρεωτικών ιατρικών πράξεων όπως «εμβόλια» και την επιβολή διαβατηρίων εμβολίων και lockdowns παγκοσμίως, θα αυξήσουν έτσι και τον έλεγχο στους πληθυσμούς.
Εάν επιτύχει η προσπάθειά του για μια παγκόσμια κατάληψη της εξουσίας, ο ΠΟΥ θα έχει την εξουσία να επιβάλει οποιοδήποτε «ιατρικό» πρόγραμμα κρίνει απαραίτητο για την «παγκόσμια υγεία», ανεξάρτητα από το πόσο τρελό είναι (το είδαμε στην ψευτοπανδημία) ή αποτελεσματικό…
Στην προηγούμενη παράγραφο, έγραψα τη λέξη «έλεγχος» ως βασικό όρο. Αυτό που πρέπει να προστεθεί σε αυτό είναι ο όρος «απόλυτος» – δηλαδή «απόλυτος έλεγχος». Αυτή είναι η ουσία της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, και επομένως θα πρέπει να είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι αυτό για το οποίο αγωνίζεται ο ΠΟΥ, μαζί με το WEF και τον ΟΗΕ, είναι ο απόλυτος ή πλήρης έλεγχος των ζωών μας.
Κανείς δεν έχει αναλύσει τον ολοκληρωτισμό από αυτή την οπτική όσο η γερμανικής καταγωγής, Αμερικανίδα φιλόσοφος, Hannah Arendt, και η μνημειώδης μελέτη της για αυτό το φαινόμενο – « The Origins of Totalitarianism » (1951 και σε διευρυμένη μορφή, 1958) εξακολουθεί να υπάρχει. ως την έγκυρη πηγή για την κατανόηση των ιστορικών της εκφάνσεων.
Τα τελευταία, στα οποία επικεντρώνεται η Arendt, είναι ο ναζισμός και ο σταλινισμός του 20ου αιώνα , αλλά δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε αυτό που ζούμε από το 2020 – αν και θα μπορούσε να γίνει η υπόθεση ότι το 2001 σηματοδότησε την αρχή του, όταν, στον απόηχο της 11ης Σεπτεμβρίου, ψηφίστηκε ο Πατριωτικός Νόμος , θέτοντας αναμφισβήτητα τις απολυταρχικές βάσεις για την ολοκληρωτική διακυβέρνηση, όπως έγινε ξεκάθαρα αντιληπτό από τον Henry Giroux.
Και τα δύο αυτά τα περιστατικά όπως αποδείχθηκε βασίζοταν σε ψέυδοι και απάτες.
Η Arendt στη (σελ. 274 του The Origins of Totalitarianism , 1976) ξεχωρίζει τον «απόλυτο τρόμο» ως την ουσία της ολοκληρωτικής κυβέρνησης και το επεξεργάζεται ως εξής:
«Η ολοκληρωτική κυβέρνηση δεν θα περιορίζει απλώς τις ελευθερίες ή θα καταργεί βασικές ελευθερίες. ούτε θα το κατορθώσει, τουλάχιστον εξ όσων γνωρίζουμε, να εξαλείψει την αγάπη για την ελευθερία από τις καρδιές των ανθρώπων. Θα καταστρέφει τη μοναδική βασική προϋπόθεση κάθε ελευθερίας που είναι απλώς η ικανότητα κίνησης που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ελεύθερο χώρο».
Κάνατε τον συνειρμό; Κλιματική κρίση/πόλεις 15λεπτων και Lockdowns, ολόκληρη η ατζέντα τους έχει να κάνει με τον περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησης.
Διαβάζοντας αυτόν τον υποβλητικό χαρακτηρισμό του ολοκληρωτισμού με όρους «απόλυτου τρόμου» συνειδητοποιείς εκ νέου, απο την αρχή, πόσο διαβολικοί ήταν οι δράστες της λεγόμενης έκτακτης ανάγκης «πανδημίας» – που δεν ήταν πραγματική πανδημία, φυσικά, όπως ο παραδέχτηκε πρόσφατα ο η Γερμανική κυβέρνηση. Ήταν η αρχή, για να εμπνεύσει τον «απόλυτο τρόμο» στη ζωή μας μέσω του περιορισμού της πρόσβασής μας στην ελεύθερη κυκλοφορία. Τα “Lockdowns” ήταν το εργαλείο υποταγής για την εφαρμογή περιορισμών που θα ακολουθήσουν στο μέλλον.
Μπορεί, εκ πρώτης όψεως, να μην φαίνεται να είναι το ίδιο ή παρόμοιο με τον εγκλεισμό των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπό την κυριαρχία των Ναζί, αλλά αναμφισβήτητα οι ψυχολογικές επιπτώσεις προσεγγίζουν εκείνες που βιώνουν οι κρατούμενοι αυτών των διαβόητων στρατοπέδων στο τη δεκαετία του 1940.
Δεν είναι περίεργο που οι ψευτο-εξουσιαστές προώθησαν «εντολές» – «εργαστείτε (και σπουδάστε) από το σπίτι», αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπους κλεισμένους στα σπίτια τους μπροστά στις οθόνες των υπολογιστών τους ( τοίχος της σπηλιάς του Πλάτωνα ). Και η απαγόρευση των δημόσιων συναντήσεων, εκτός από μερικές παραχωρήσεις όσον αφορά τον αριθμό των παρευρισκομένων σε ορισμένες συγκεντρώσεις, ήταν εξίσου αποτελεσματική για την όξυνση του τρόμου.
Με την έλευση των πολυδιαφημιζόμενων ψευτο «εμβόλιων» για τον Covid, μια άλλη πτυχή της δημιουργίας τρόμου στον πληθυσμό εκδηλώθηκε με το πρόσχημα της αδυσώπητης λογοκρισίας όλων των διαφωνούντων σχετικά με την «αποτελεσματικότητα και ασφάλεια» καθώς και η συγκρίσιμη αποτελεσματικότητα της έγκαιρης θεραπείας μέσω αποδεδειγμένων θεραπειών όπως η ιβερμεκτίνη. Ο ξεκάθαρος στόχος αυτού ήταν να δυσφημήσει όσους εγείρουν αμφιβολίες αυτών των μέτρων της μιας και μόνης αρχής και να τους απομονώσει από το κυρίαρχο ρεύμα ως «θεωρητικούς συνωμοσίας».
Η επίγνωση της Arendt σχετικά με την απαραίτητη λειτουργία της μετακίνησης για τον άνθρωπο πέφτει επίσης στα σχέδια του WEF να δημιουργήσει «πόλεις 15 λεπτών» παγκοσμίως. Αυτά έχουν περιγραφεί ως «υπαίθρια στρατόπεδα συγκέντρωσης», τα οποία τελικά θα γινόταν πραγματικότητα με την απαγόρευση της μετακίνησης έξω από αυτές τις οριοθετημένες περιοχές, μετά από μια αρχική περίοδο πώλησης της ιδέας ως τρόπου καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής με περπάτημα και ποδήλατο αντί για χρήση αυτοκίνητων που εκπέμπουν άνθρακα.
Η «ανησυχία» του WEF και του ΠΟΥ για την κλιματική αλλαγή ως υποτιθέμενη απειλή για την παγκόσμια υγεία προσφέρει περαιτέρω αιτιολόγηση για την άρτια συγκαλυμμένη φυλάκιση εκατομμυρίων ανθρώπων.
Η συνάφεια της σκέψης της Arendt για τον ολοκληρωτισμό δεν τελειώνει εδώ. Εξίσου σχετικός με τον τρόπο με τον οποίο καλλιεργεί τον τρόμο είναι και ο προσδιορισμός της μοναξιάς και της απομόνωσης ως προϋποθέσεις για την απόλυτη κυριαρχία. Περιγράφει την απομόνωση –στην πολιτική σφαίρα– ως «προ-ολοκληρωτική». Είναι χαρακτηριστικό των τυραννικών κυβερνήσεων των δικτατόρων (που είναι προ-ολοκληρωτικές), όπου λειτουργεί για να εμποδίζει τους πολίτες να ασκούν κάποια εξουσία ενεργώντας από κοινού.
Η μοναξιά είναι το αντίστοιχο της απομόνωσης στην κοινωνική σφαίρα. τα δύο δεν είναι πανομοιότυπα και το ένα μπορεί να ισχύει χωρίς το άλλο. Κάποιος μπορεί να απομονωθεί ή να κρατηθεί μακριά από τους άλλους χωρίς να είναι μόνος. Το τελευταίο εμφανίζεται μόνο όταν κάποιος νιώθει εγκαταλελειμμένος από όλα τα άλλα ανθρώπινα όντα. Ο τρόμος, παρατηρεί σοφά η Arendt, μπορεί να «κυβερνήσει απόλυτα» μόνο σε ανθρώπους που έχουν «απομονωθεί ο ένας εναντίον του άλλου» (Arendt 1975, σελ. 289-290). Επομένως, είναι λογικό ότι, για να επιτευχθεί ο θρίαμβος της ολοκληρωτικής διακυβέρνησης, αυτοί που προωθούν την ίδρυσή της να δημιουργούσαν τις συνθήκες όπου τα άτομα αισθάνονται όλο και πιο απομονωμένα και μοναχικά.
Είναι περιττό να υπενθυμίσουμε τη συστηματική ενθάρρυνση και των δύο αυτών συνθηκών στην πορεία της «πανδημίας» μέσω των όσων συζητήθηκαν παραπάνω, ιδιαίτερα των lockdowns, του περιορισμού της κοινωνικής επαφής σε όλα τα επίπεδα και μέσω της λογοκρισίας, η οποία – όπως παρατηρήθηκε παραπάνω – είχε σαφώς σκοπό την απομόνωση των διαφωνούντων ατόμων.
Με άλλα λόγια, η τυραννική επιβολή των κανονισμών του Covid εξυπηρετούσε τον επιδιωκόμενο σκοπό της προετοιμασίας του εδάφους για την ολοκληρωτική διακυβέρνηση δημιουργώντας τις συνθήκες για να γίνει διάχυτη η απομόνωση και η μοναξιά.
Αυτός ο μη εκλεγμένος οργανισμός θα έχει την εξουσία να κηρύσσει lockdown και «έκτακτες ιατρικές ή υγειονομικές καταστάσεις», καθώς και υποχρεωτικούς «εμβολιασμούς» κατά το κέφι του Γενικού Διευθυντή του ΠΟΥ, μειώνοντας την ελευθερία να διασχίζει κανείς ελεύθερα τον κόσμο. Αυτό θα σήμαινε «απόλυτος τρόμος». Ελπίζω θερμά ότι κάτι μπορεί ακόμα να γίνει για να αποτραπεί αυτός ο επικείμενος εφιάλτης.
Ο Bert Olivier εργάζεται στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Free State, Νότια Αφρική. Διεξάγει έρευνα στην ψυχανάλυση, τον μεταστρουκτουραλισμό, την οικολογική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία της τεχνολογίας, της λογοτεχνίας, του κινηματογράφου, της αρχιτεκτονικής και της αισθητικής. Το τρέχον έργο του είναι « Κατανοώντας το θέμα σε σχέση με την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου