Για την 21η Απριλίου

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται!

 Πέρασαν 57 χρόνια από το «Κίνημα» ,της «ομάδας Παπαδόπουλου», που δεν ήταν «Επανάσταση», αφού  δεν ανέτρεψε την καθεστηκυία μασονοκρατία, την εβραιοκρατία και τη φαυλοκρατία των Πρόδοτο-Κωλοοικογενειών.

Η Δικτατορία δεν επιβλήθηκε από τον Παπαδόπουλο και την Ομάδα του αλλά από τον Κωνσταντίνο που τους αποδέχτηκε και τους Νομιμοποίησε. Δεν ήταν δηλαδή στρατιωτική αλλά Βασιλική.Ο Στρατός ανέλαβε μετά την 13η Δεκεμβρίου

Ο (Λαϊκός) Στρατός  επαναστάτησε 8 μήνες μετά. Τότε οι αξιωματικοι από το χωριό έστειλαν στον διάολο τα Ανάκτορα. Η μεγαλύτερη προσφορά του Κινήματος των Συνταγματαρχών προς το Έθνος ήταν η κατάργηση της Βασιλείας. 

Αυτό προσέφερε ο χωριάτης Παπαδόλουλος στην Ελλάδα και τους Έλληνες.

Μακροπρόθεσμα η  Επταετία , λειτούργησε  εις βάρος  της Εθνικής Ιδέας  και υπέρ  της Αριστεράς, την οποία απάλλαξε από το βάρος των Δεκεμβριανών , και την έβγαλε από την γωνία οδηγώντας μεταπολιτευτικά στην ιδεολογική και πολιτική επικράτηση της .

 Το στρατιωτικό καθεστώς, το Εδώ Πολυεχνείο και η Προδοσία της Κύπρου, αποτέλεσαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα καθάρματα της Κόκκινης Φυλής,  και απότοκος, της Επταετίας, ήταν η δημοκρατική «νομιμοποίηση»  της εγκληματικής οργάνωσης , και η απενοχοποίηση του ΚΚΕ για τις σφαγές του 1943-1949 , που επέτρεψε στον Κουφό  να επαναφέρει την ελληνική πολιτική, στη Συμφωνία του Λιβάνου και στις Συμφωνίες  της Βάρκιζας.

Αποτέλεσμα της Επταετίας , που ξεκίνησε με το πραξικόπημα  της 21^ης του Απριλίου του 1967, ήταν το  «συγχωροχάρτι» για τους Κόκκινους Κατσαπλιάδες που φόρεσαν το φωτοστέφανο του «Αντιστασιακού».

Αυτά , ανεξάρτητα από την κρίση για την προσωπικότητα των αξιωματικών, για τις προθέσεις τους και τους οραματισμούς τους.

Η Ιστορία άλλωστε , δεν γράφεται από τις προθέσεις.

 Οι πραξικοπηματίες,  «φίλησαν το χέρι του φορέα της εξάρτησης», και ο Βασιλιάς, τους αναγνώρισε, αποδέχθηκε το πραξικόπημα,  διορίζοντας τον Κόλλια ως πρωθυπουργό και τον Σπαντιδάκη ως υπουργό Άμυνας

Ο Βασιλιάς δημιούργησε μια νόμιμη κυβέρνηση που δεν ήταν «επαναστατική» αλλά «βασιλική» και αυτή η κυβέρνηση συνέλαβε τους Αριστερούς και τους Παπανδρεϊκούς και απέσυρε την Μεραρχία από την Κύπρο.

Το Κίνημα των Συνταγματαρχών, που άρχισε την ζωή του την 21η Απριλίου  1967,  έγινε «Επαναστατικό»,    8 μήνες μετά. Μετά το πραξικόπημα του Βασιλιά στις 13 Δεκεμβρίου.

Τότε, χάθηκε η Μεγάλη Ευκαιρία οι Αξιωματικοί να ηγηθούν του μεγάλου Λαικού Κινήματος των Φτωχών, χωρίς τους Παπανδρέου και τους Παρτσαλίδηδες.

 Αλλά, ιδεολογικά παρτέμεινα προσκολλημένοι    στο ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς.

Το Επαναστατικό (πλέον) Κίνημα των αξιωματικών, διέγραψε τα χρέη των Αγροτών. 

Αυτό ήταν ένα  "Επαναστατικό" μέτρο, που δεν είχε συνέχεια. 

Οι Αξιωματικοί παρόλο που θαύμαζαν τον Μεταξά, δεν ακολουθησαν την πολιτική της 4ης Αυγούστου για ενα καθεστώς Αγροτών-Εργατών.

Γύρω και κάτω από τους Αξιωματικούς, αναπτύχθηκε κατα την διάρκεια της Επταετίας ενας υπόκοσμος καταφερτζήδων. 

Η Νεα Τάξη πραγμάτων,  που επωφελήθηκε από τους αξιωματικούς  οι οποίοι πεθαναν φτωχοί.

Αυτή η Νέα Τάξη ήσαν οι στιλοβάτες της Νέας Δημοκρατίας και του Καραμανλισμού

Το καθεστώς Παπαδόπουλου-Μακαρέζου-Στοάς δεν έκανε συστηματικό ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους Μαρξιστάς, αλλά, αντίθετα, παρέδωσε τα Πανεπιστήμια στην Αριστερά και την τηλεόραση στον Φώσκολο. 

Πέταξαν το ιδεολογικό  όπλο της τηλεόρασης στα σκουπίδια. 

Το καθεστώς Παπαδόπουλου-Μακαρέζου-Στοάς δεν ήταν «αντικομουνιστικό» αλλά  φιλοαμερικανικό και αντισοβιετικό. Πελάτες της Ουάσιγκτον.

 Η ιστορική αποτυχία του στρατιωτικού Κινήματος του 1967 ήταν ότι δεν εκκαθάρισε ούτε τον Καρκίνο της Στοάς, ούτε την στρατιά των πρακτόρων, και έτσι μοιραία οδηγήθηκε  στην επάνοδο του διεφθαρμένου παλαιοκομματισμού.

 Το πρωί της 22ας Απριλίου 1967, τα αγήματα του Στρατού θα έπρεπε  αντί να εισβάλουν στα γραφεία της «ΑΥΓΗΣ», να εισβάλουν στις Στοές, και να κατάσχουν τα Αρχεία των Στοών και να οδηγηθούν στον Ιππόδρομο οι «διδάσκαλοι» των Αθηναϊκών Στοών.

Αλλά, ο σύντροφος Ιωαννίδης, ο διοικητής της ΕΣΑ, ήταν αδελφός της Στοάς Πυθαγόρας. Μαζί με τον Αραπάκη. Ο Μασόνος Βασάνιζε. Τέκτων και ο Λαδάς, ο αγαπητός της Συναγωγής. 

Η «βδέλλα» και «δουλόφρονας», σεβάσμιος της Στοάς Ησίοδος, η κολόνα των ανάλγητων και αργυρώνητων προδοτών του 1940, ο Ιωάννης Διάκος,  μετά τον πόλεμο, αναμείχθηκε ξανά στις πολιτικές εξελίξεις, και υπήρξε στενός σύμβουλος του Αλέξανδρου Παπάγου και διατηρούσε ισχυρά ερείσματα εντός του Ελληνικού Συναγερμού. Γιατρός του Παπάγου ηταν ο ο Μπόμπολας.

 Οι  Μασονοπατριώτες, οι Μασόνοεθνικιστές της φράξιας Μακρυγιάννη-Πολυζωίδη, οι εφιαλτοπατριώτες, και  οι ρουφιανοπατριώτες, δεν κάνουν ένα σύνολο, με τους αληθινούς πατριώτες.

Αυτοί και εμείς δεν έχουμε την ίδια Πατρίδα.

 Όλα τα καθάρματα του 1974, ήταν της ιδίας Συνομοταξίας. Προδότες. 

Αρχηγός Ένοπλων Δυνάμεων, Αρχηγός Στρατού, Αρχηγός Ναυτικού, Αρχηγός Αεροπορίας, Ταξίαρχος, Διοικητής Στρατιάς.

 Μεγάλη αποτυχία της Επταετίαςε ήταν και ότι δεν αναδείχθηκαν από το Σώμα των Αξιωματικών  Πολιτικοί και αναδείχθηκαν νέες  υγιείς πολιτικές δυνάμεις.

 Μόνο καινούργια διαπλοκή και συναλλαγή αναπτύχθηκε στην Επταετία.

 Προσωπικά πιστεύω ότι μετά το χάρισμα των αγροτικών χρεών θα έπρεπε να γίνουν εκλογές, στις οποίες δεν έπρεπε να επιτραπεί η συμμετοχή των «Τζακιών», της ΕΔΑ και των συνοδοιπόρων.

 Η 21η Απριλίου, ως «εκτροπή», διήρκεσε πάρα πολύ και έβλαψε μακροπρόθεσμα τις Εθνικές πολιτικές δυνάμεις και ενίσχυε την Αριστερά.

Οι  διάφοροι «νοσταλγοί» και οι «ρομαντικοί» του «παρελθόντος» έχουν την ίδια νοσηρή επίδραση  σήμερα στην Εθνική Υπόθεση.

 

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΧΑΤΖΑΡΑΣ

πηγή