Ποιες ισορροπίες οδήγησαν στην απόφαση
«Καποδίστριας» (Ψήφισμα Τροιζήνας, 3.4.1827) και ποια σχέση είχε αυτή με
τον Αλέξανδρο Υψηλάντη;
Το απόσπασμα της επιστολής
Ορλάνδου-Λουριώτη δεν αποδεικνύει ότι το προσωρινό πολίτευμα
Επιδαύρου-Άστρους βαίνει προς κατάργηση το 1825. Εξάλλου, δεν υπάρχει
τέτοια ανάγκη. Υπάρχουν τα πρακτικά της Γ΄ Εθνοσυνελεύσεως της Επιδαύρου
(1826) που επιβεβαιώνουν ότι καταργήθηκε. Συνεπώς, την ημέρα ανάδειξης
του Καποδίστρια στο αξίωμα του Κυβερνήτη, δεν υφίσταται το πολίτευμα
1822-26. Αυτό δείχνει από το 25 ακόμα και ο Γεώργιος Κουντουριώτης, ο
πρωθυπουργός των δανείων, ο πρωθυπουργός-νικητής του εμφυλίου (χάρη στα
χρήματα των δανείων). Για την ακρίβεια, από τα μέσα του 1825 γινόταν
ανοιχτός πλειστηριασμός βασιλέων: Σάσσεξ, Ορλεάν ή κάποιος άλλος; Μόνο
που τότε ο ζόφος περίσσευε και οι Κουντουριώτηδες ήταν απασχολημένοι:
δέχονταν πιέσεις από το Λονδίνο για να παρατείνουν τη «θητεία» τους και
να σκοτώσουν τον Κολοκοτρώνη. Δέχονταν και εσωτερικές πιέσεις να
αντιμετωπίσουν τον Ιμπραήμ με την αξία τους. Ο Ανδρούτσος δολοφονείτο
και οι Ρικάρντο αγόραζαν ατμόπλοια και φρεγάτες στο όνομα του β΄ δανείου
χωρίς να ρωτήσουν κανέναν.
Αυτό που φαίνεται από την επιστολή
Ορλάδνου-Λουριώτη είναι ότι η Αγγλία συναινεί στη μοναρχία. Άρα, έως