Στο δυτικό κόσμο όλοι πλέον αντιλαμβανόμαστε, νιώθουμε, καταλαβαίνουμε, πως καλούμαστε να ζήσουμε σε μια εποχή trans. Όπου βεβαίως το trans συμβολίζει τη διαρκή και αέναη μετάβαση από κάτι σε κάτι άλλο. Η εργαλειακή και ψηφιακή μετα-μόρφωση του ανθρώπου συντελείται σε όλα τα επίπεδα (όπως αυτά αναφέρονται από τον κοινωνικό ψυχολόγο Doise (ενδοατομικό, διατομικό, διομαδικό, ιδεολογικό). Αυτή η μετα-βαση, αυτή η trans υπαρξιακή κατάσταση νομιμοποιείται στις συνειδήσεις των ανθρώπων ως κάτι υποτίθεται καλό και προοδευτικό που στοχεύει να βελτιώσει όχι μόνο τις συνθήκες διαβίωσης, αλλά και το μοντέλο του ανθρώπου. Και βεβαίως όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ή του πλανήτη φορούν σχεδόν πάντα τον φερετζέ των καλών προθέσεων. Η μετανεωτερική εποχή λοιπόν και η μεταμοντέρνα ιδεολογία της φέρνουν τα «μετά» τους: μετα-βαση, μετα-μόρφωση, μετα-νθρωπος, μετα-σχηματισμός, μετα-λλαξη, μετα- κοινωνία, μετα-δημοκρατία κλπ.
Ο «παλαιός κόσμος», έτσι όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα, με τα ήθη και τα έθιμα του, τις θρησκείες του, τα έθνη και τις συλλογικότητες του, τα πάθη, τις σχετικά σταθερές ταυτότητες και τις αντιστάσεις που εκπορεύονταν από αυτές είναι για κάποιους δήθεν εκσυγχρονιστές, κάτι
