Μετάφραση: Απολλόδωρος
Antony C. Sutton| Διαβάστε το εδώ
-- Antony C. Sutton, 1976, πηγή: Antony C: Sutton, πηγή: Reformed Theology
Έκδοση υπερκειμένου MHP μόνο για μη κερδοσκοπική εκπαιδευτική χρήση
1. Η Wall Street Άνοιξε το Δρόμο για τον Χίτλερ
Σχέδια αποζημίωσης, επικερδή δάνεια και βιομηχανικά καρτέλ
Η προετοιμασία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
1924: Το σχέδιο Dawes
1928: Το σχέδιο Young
B.I.S. -- Η κορυφή του ελέγχου
Η Οικοδόμηση των Γερμανικών Καρτέλ
Η προετοιμασία για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο
"Το Σχέδιο Dawes, που υιοθετήθηκε τον Αύγουστο του 1924, ταίριαζε απόλυτα με τα σχέδια των στρατιωτικών οικονομολόγων του γερμανικού Γενικού Επιτελείου". (Κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Στρατιωτικών Υποθέσεων της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, 1946).
Η επιτροπή Kilgore της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άκουσε λεπτομερή στοιχεία από κυβερνητικούς αξιωματούχους για το ότι,
"...όταν οι Ναζί ήρθαν στην εξουσία το 1933, διαπίστωσαν ότι από το 1918 είχαν γίνει μεγάλα βήματα στην προετοιμασία της Γερμανίας για τον πόλεμο από οικονομική και βιομηχανική άποψη". [1]
Αυτή η προετοιμασία για τον ευρωπαϊκό πόλεμο τόσο πριν όσο και μετά το 1933 οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στην οικονομική βοήθεια της Wall Street τη δεκαετία του 1920 για τη δημιουργία του γερμανικού συστήματος καρτέλ, καθώς και στην τεχνική βοήθεια από γνωστές αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες θα προσδιοριστούν αργότερα, για την οικοδόμηση της γερμανικής Βέρμαχτ. Ενώ αυτή η οικονομική και τεχνική βοήθεια αναφέρεται ως "τυχαία" ή ως οφειλόμενη στην "κοντόφθαλμη σκέψη" των Αμερικανών επιχειρηματιών, τα στοιχεία που παρουσιάζονται παρακάτω υποδηλώνουν έντονα κάποιο βαθμό προμελέτης εκ μέρους αυτών των Αμερικανών χρηματιστών. Παρόμοιες και απαράδεκτες αιτιάσεις περί "ατυχήματος" έγιναν εκ μέρους των Αμερικανών χρηματοδοτών και βιομηχάνων στο παράλληλο παράδειγμα της οικοδόμησης της στρατιωτικής ισχύος της Σοβιετικής Ένωσης από το 1917 και μετά. Ωστόσο, αυτοί οι Αμερικανοί καπιταλιστές ήταν πρόθυμοι να χρηματοδοτήσουν και να επιδοτήσουν τη Σοβιετική Ένωση ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη ο πόλεμος του Βιετνάμ, γνωρίζοντας ότι οι Σοβιετικοί προμήθευαν την άλλη πλευρά.
Η συμβολή του αμερικανικού καπιταλισμού στις γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες πριν από το 1940 μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως πρωτοφανής. Ήταν σίγουρα ζωτικής σημασίας για τις γερμανικές στρατιωτικές δυνατότητες. Για παράδειγμα, το 1934 η Γερμανία παρήγαγε εγχωρίως μόνο 300.000 τόνους φυσικών προϊόντων πετρελαίου και λιγότερους από 800.000 τόνους συνθετικής βενζίνης- το υπόλοιπο εισήχθη. Ωστόσο, δέκα χρόνια αργότερα, στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά τη μεταβίβαση των πατεντών και της τεχνολογίας υδρογόνωσης της Standard Oil of New Jersey στην I.G. Farben (που χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης από άνθρακα), η Γερμανία παρήγαγε περίπου 6 1/2 εκατομμύρια τόνους πετρελαίου - εκ των οποίων το 85% (5 1/2 εκατομμύρια τόνοι) ήταν συνθετικό πετρέλαιο με τη χρήση της διαδικασίας υδρογόνωσης της Standard Oil. Επιπλέον, τον έλεγχο της παραγωγής συνθετικού πετρελαίου στη Γερμανία είχε η θυγατρική της I. G. Farben, Braunkohle-Benzin A. G., και το ίδιο αυτό καρτέλ της Farben δημιουργήθηκε το 1926 με την οικονομική βοήθεια της Wall Street.
Από την άλλη πλευρά, η γενική εντύπωση που αφήνουν στον αναγνώστη οι σύγχρονοι ιστορικοί είναι ότι αυτή η αμερικανική τεχνική βοήθεια ήταν τυχαία και ότι οι αμερικανοί βιομήχανοι ήταν αθώοι για παρανομίες. Για παράδειγμα, η Επιτροπή Kilgore δήλωσε:
"Οι Ηνωμένες Πολιτείες έπαιξαν τυχαία σημαντικό ρόλο στον τεχνικό εξοπλισμό της Γερμανίας. Αν και οι Γερμανοί στρατιωτικοί σχεδιαστές είχαν διατάξει και πείσει τις κατασκευαστικές εταιρείες να εγκαταστήσουν σύγχρονο εξοπλισμό για μαζική παραγωγή, ούτε οι στρατιωτικοί οικονομολόγοι ούτε οι εταιρείες φαίνεται να είχαν συνειδητοποιήσει σε πλήρη βαθμό τι σήμαινε αυτό. Τα μάτια τους άνοιξαν όταν δύο από τις κυριότερες αμερικανικές αυτοκινητοβιομηχανίες κατασκεύασαν εργοστάσια στη Γερμανία προκειμένου να πωλούν στην ευρωπαϊκή αγορά, χωρίς το μειονέκτημα των θαλάσσιων ναύλων και των υψηλών γερμανικών δασμών. Οι Γερμανοί μεταφέρθηκαν στο Detroit για να μάθουν τις τεχνικές της εξειδικευμένης παραγωγής εξαρτημάτων και της ευθείας συναρμολόγησης. Αυτό που είδαν προκάλεσε περαιτέρω αναδιοργάνωση και ανακατασκευή άλλων βασικών γερμανικών πολεμικών εργοστασίων. Οι τεχνικές που διδάχθηκαν στο Ντιτρόιτ χρησιμοποιήθηκαν τελικά για την κατασκευή των βομβαρδιστικών Stukas .... Σε μεταγενέστερη περίοδο οι εκπρόσωποι της I.G. Farben στη χώρα αυτή επέτρεψαν σε ένα ρεύμα Γερμανών μηχανικών να επισκεφθούν όχι μόνο εργοστάσια αεροπλάνων αλλά και άλλα στρατιωτικής σημασίας, στα οποία έμαθαν πολλά που τελικά χρησιμοποιήθηκαν εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών". [2]
Κατόπιν αυτών των παρατηρήσεων, οι οποίες τονίζουν τον "τυχαίο" χαρακτήρα της βοήθειας, συνήχθη το συμπέρασμα από ακαδημαϊκούς συγγραφείς όπως ο Gabriel Kolko, ο οποίος συνήθως δεν είναι υποστηρικτής των μεγάλων επιχειρήσεων, ότι:
"Είναι σχεδόν περιττό να επισημάνουμε ότι τα κίνητρα των αμερικανικών επιχειρήσεων που δεσμεύτηκαν με συμβόλαια με γερμανικές επιχειρήσεις δεν ήταν φιλοναζιστικά, ό,τι άλλο κι αν ήταν". [3]
Ωστόσο, ο Kolko το αντίθετο, οι αναλύσεις του σύγχρονου αμερικανικού επιχειρηματικού Τύπου επιβεβαιώνουν ότι τα επιχειρηματικά περιοδικά και οι εφημερίδες είχαν πλήρη επίγνωση της ναζιστικής απειλής και της φύσης της, ενώ προειδοποιούσαν τους επιχειρηματίες αναγνώστες τους για τις γερμανικές πολεμικές προετοιμασίες. Και ακόμη και ο Kolko το παραδέχεται αυτό:
"Ο επιχειρηματικός Τύπος [στις Ηνωμένες Πολιτείες] γνώριζε, από το 1935 και μετά, ότι η γερμανική ευημερία βασιζόταν στις πολεμικές προετοιμασίες. Ακόμη πιο σημαντικό, είχε συνείδηση του γεγονότος ότι η γερμανική βιομηχανία βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Ναζί και κατευθυνόταν προς την εξυπηρέτηση του επανεξοπλισμού της Γερμανίας, και η επιχείρηση που αναφερόταν συχνότερα σε αυτό το πλαίσιο ήταν η γιγαντιαία αυτοκρατορία χημικών, η I.G. Farben. [4]
Περαιτέρω, τα στοιχεία που παρουσιάζονται παρακάτω υποδηλώνουν ότι ένας σημαίνον τομέας των αμερικανικών επιχειρήσεων όχι μόνο γνώριζε τη φύση του ναζισμού, αλλά για τους δικούς του σκοπούς βοηθούσε τον ναζισμό όπου ήταν δυνατόν (και κερδοφόρο) - με πλήρη επίγνωση ότι το πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν ένας πόλεμος στον οποίο θα εμπλέκονταν η Ευρώπη και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Όπως θα δούμε, οι ισχυρισμοί περί αθωότητας δεν συνάδουν με τα γεγονότα.
1924: Το σχέδιο Dawes
Η Συνθήκη των Βερσαλλιών μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο επέβαλε ένα βαρύ φορτίο αποζημιώσεων στην ηττημένη Γερμανία. Αυτό το οικονομικό βάρος -μια πραγματική αιτία της γερμανικής δυσαρέσκειας που οδήγησε στην αποδοχή του χιτλερισμού- χρησιμοποιήθηκε από τους διεθνείς τραπεζίτες προς όφελός τους. Η ευκαιρία να διακινήσουν κερδοφόρα δάνεια για τα γερμανικά καρτέλ στις Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάστηκε με το Σχέδιο Dawes και αργότερα με το Σχέδιο Young. Και τα δύο σχέδια σχεδιάστηκαν από αυτούς τους κεντρικούς τραπεζίτες, οι οποίοι επάνδρωσαν τις επιτροπές για τα δικά τους χρηματικά οφέλη, και παρόλο που τεχνικά οι επιτροπές δεν διορίστηκαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ, τα σχέδια στην πραγματικότητα εγκρίθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση.
Τα μεταπολεμικά παζάρια των χρηματιστών και των πολιτικών καθόρισαν τις γερμανικές αποζημιώσεις σε ετήσιο ποσό 132 δισεκατομμυρίων χρυσών μάρκων. Αυτό ήταν περίπου το ένα τέταρτο των συνολικών εξαγωγών της Γερμανίας το 1921. Όταν η Γερμανία δεν ήταν σε θέση να καταβάλει αυτές τις συντριπτικές πληρωμές, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν το Ρουρ για να πάρουν με τη βία ό,τι δεν μπορούσε να αποκτηθεί εθελοντικά. Το 1924 οι Σύμμαχοι διόρισαν μια επιτροπή τραπεζιτών, με επικεφαλής τον Αμερικανό τραπεζίτη Charles G. Dawes, για να εκπονήσει ένα πρόγραμμα πληρωμών αποζημιώσεων. Το σχέδιο Dawes που προέκυψε ήταν, σύμφωνα με τον καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Πανεπιστημίου Georgetown Carroll Quigley, "σε μεγάλο βαθμό μια παραγωγή της J.P. Morgan". [5]
Το Σχέδιο Dawes κανόνισε μια σειρά από ξένα δάνεια συνολικού ύψους 800 εκατομμυρίων δολαρίων με τα έσοδά τους να ρέουν στη Γερμανία. Αυτά τα δάνεια είναι σημαντικά για την ιστορία μας, διότι τα έσοδα, που συγκεντρώθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος τους στις Ηνωμένες Πολιτείες από επενδυτές σε δολάρια, χρησιμοποιήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1920 για τη δημιουργία και την ενοποίηση των γιγαντιαίων συνδυασμών χημικών και χάλυβα της I.G. Farben και της Vereinigte Stahlwerke, αντίστοιχα. Αυτά τα καρτέλ όχι μόνο βοήθησαν τον Χίτλερ να ανέλθει στην εξουσία το 1933, αλλά παρήγαγαν επίσης το μεγαλύτερο μέρος των βασικών γερμανικών πολεμικών υλικών που χρησιμοποιήθηκαν στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μεταξύ του 1924 και του 1931, στο πλαίσιο του Σχεδίου Dawes και του Σχεδίου Young, η Γερμανία κατέβαλε στους Συμμάχους περίπου 86 δισεκατομμύρια μάρκα σε αποζημιώσεις. Ταυτόχρονα, η Γερμανία δανείστηκε στο εξωτερικό, κυρίως στις ΗΠΑ, περίπου 138 δισεκατομμύρια μάρκα - με αποτέλεσμα η καθαρή γερμανική πληρωμή για τις αποζημιώσεις να ανέρχεται σε μόλις τρία δισεκατομμύρια μάρκα. Κατά συνέπεια, το βάρος των γερμανικών νομισματικών επανορθώσεων προς τους Συμμάχους επωμίστηκαν στην πραγματικότητα οι ξένοι συνδρομητές γερμανικών ομολόγων που είχαν εκδώσει χρηματοπιστωτικοί οίκοι της Wall Street -- με σημαντικά κέρδη για τους ίδιους, φυσικά. Και, ας σημειωθεί, οι οίκοι αυτοί ανήκαν στους ίδιους χρηματιστές που κατά περιόδους έβγαζαν τα καπέλα των τραπεζιτών τους και έβαζαν καινούργια για να γίνουν "πολιτικοί άνδρες". Ως "πολιτικοί άνδρες" διαμόρφωσαν τα σχέδια Dawes και Young για να "λύσουν" το "πρόβλημα" των αποζημιώσεων. Ως τραπεζίτες, προώθησαν τα δάνεια. Όπως επισημαίνει ο Carroll Quigley,
"Αξίζει να σημειωθεί ότι το σύστημα αυτό δημιουργήθηκε από τους δια. εθνικούς τραπεζίτες και ότι ο επακόλουθος δανεισμός των χρημάτων άλλων ανθρώπων στη Γερμανία ήταν πολύ κερδοφόρος για αυτούς τους τραπεζίτες". [6]
Ποιοι ήταν οι διεθνείς τραπεζίτες της Νέας Υόρκης που συγκρότησαν αυτές τις επιτροπές αποζημιώσεων;
Οι εμπειρογνώμονες του 1924 για το Σχέδιο Dawes από τις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο τραπεζίτης Charles Dawes και ο εκπρόσωπος της Morgan, Owen Young, ο οποίος ήταν πρόεδρος της General Electric Company. Ο Dawes ήταν πρόεδρος της Συμμαχικής Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων το 1924. Το 1929, ο Owen Young έγινε πρόεδρος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων, υποστηριζόμενος από τον ίδιο τον J.P. Morgan, με αναπληρωτές τον T. W. Lamont, συνέταιρο της Morgan, και τον T. N. Perkins, τραπεζίτη με συνδέσμους της Morgan. Με άλλα λόγια, οι αντιπροσωπείες των ΗΠΑ ήταν καθαρά και απλά, όπως έχει επισημάνει ο Quigley, αντιπροσωπείες της J.P. Morgan που χρησιμοποιούσαν την εξουσία και τη σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών για να προωθήσουν οικονομικά σχέδια για το δικό τους οικονομικό όφελος. Ως αποτέλεσμα, όπως το θέτει ο Quigley, οι "διεθνείς τραπεζίτες κάθονταν στον ουρανό, κάτω από μια βροχή αμοιβών και προμηθειών". [7]
Τα γερμανικά μέλη της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων ήταν εξίσου ενδιαφέροντα. Το 1924 ο Hjalmar Schacht ήταν πρόεδρος της Reichsbank και είχε αναλάβει εξέχοντα ρόλο στο οργανωτικό έργο για το Σχέδιο Dawes- το ίδιο και ο Γερμανός τραπεζίτης Carl Melchior. Ένας από τους Γερμανούς αντιπροσώπους του 1928 ήταν ο A. Voegler του γερμανικού καρτέλ χάλυβα Stahlwerke Vereinigte. I Εν ολίγοις, οι δύο σημαντικές εμπλεκόμενες χώρες - οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία - εκπροσωπούνταν από τους τραπεζίτες Morgan από τη μία πλευρά και τους Schacht και Voegler από την άλλη, οι οποίοι ήταν και οι δύο πρόσωπα-κλειδιά στην άνοδο της Γερμανίας του Χίτλερ και στον επακόλουθο γερμανικό επανεξοπλισμό.
Τέλος, τα μέλη και οι σύμβουλοι των επιτροπών Dawes και Young δεν συνδέονταν μόνο με χρηματοπιστωτικούς οίκους της Νέας Υόρκης, αλλά, όπως θα δούμε αργότερα, ήταν διευθυντές επιχειρήσεων μέσα στα γερμανικά καρτέλ που βοήθησαν τον Χίτλερ να φτάσει στην εξουσία.
1928: Το σχέδιο Young
Σύμφωνα με το οικονομικό τζίνι του Χίτλερ, τον Hjalmar Horace Greeley Schacht, και τον ναζιστή βιομήχανο Fritz Thyssen, ήταν το Σχέδιο Young του 1928 (ο διάδοχος του Σχεδίου Dawes), το οποίο διατύπωσε ο πράκτορας της Morgan, Owen D. Young, που έφερε τον Χίτλερ στην εξουσία το 1933.
Ο Fritz Thyssen ισχυρίζεται ότι,
"Στράφηκα προς το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα μόνο όταν πείστηκα ότι ο αγώνας κατά του Σχεδίου Young ήταν αναπόφευκτος, αν επρόκειτο να αποτραπεί η πλήρης κατάρρευση της Γερμανίας". [8]
Η διαφορά μεταξύ του Σχεδίου Young και του Σχεδίου Dawes ήταν ότι, ενώ το Σχέδιο Young απαιτούσε πληρωμές σε αγαθά που παράγονταν στη Γερμανία και χρηματοδοτούνταν από ξένα δάνεια, το Σχέδιο Young απαιτούσε χρηματικές πληρωμές και, "Κατά την κρίση μου", έγραψε ο Thyssen, "το οικονομικό χρέος που δημιουργούνταν με αυτόν τον τρόπο ήταν βέβαιο ότι θα διατάρασσε ολόκληρη την οικονομία του Ράιχ".
Το Σχέδιο Young αποτελούσε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ένα μηχανισμό για την κατάληψη της Γερμανίας με αμερικανικά κεφάλαια και την ενεχυρίαση γερμανικών πραγματικών περιουσιακών στοιχείων για μια γιγαντιαία υποθήκη που τηρούνταν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι γερμανικές επιχειρήσεις με αμερικανικές διασυνδέσεις απέφυγαν το Σχέδιο με το μηχανισμό της προσωρινής ξένης ιδιοκτησίας. Για παράδειγμα, η A.E.G. (German General Electric), συνδεδεμένη με την General Electric στις ΗΠΑ, πωλήθηκε σε μια γαλλοβελγική εταιρεία χαρτοφυλακίου και απέφυγε τους όρους του Σχεδίου Young.
Θα πρέπει να σημειωθεί παρεμπιπτόντως ότι ο Owen Young ήταν ο σημαντικότερος οικονομικός υποστηρικτής του Franklin D. Roosevelt στο εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης, όταν ο FDR, ως εκκολαπτόμενος χρηματοδότης της Wall Street, προσπάθησε να επωφεληθεί από τον υπερπληθωρισμό της Γερμανίας το 1925. Το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης ήταν ένα όχημα για να κερδοσκοπήσουν και να επωφεληθούν από την επιβολή του Σχεδίου Dawes και αποτελεί σαφή απόδειξη ότι οι ιδιώτες χρηματοδότες (συμπεριλαμβανομένου του Φραγκλίνου Ρούσβελτ) χρησιμοποίησαν τη δύναμη του κράτους για να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω της χειραγώγησης της εξωτερικής πολιτικής.
Η παράλληλη κατηγορία του Schacht ότι ο Owen Young ήταν υπεύθυνος για την άνοδο του Χίτλερ, αν και προφανώς ιδιοτελής, καταγράφεται σε μια έκθεση της Κυβερνητικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ σχετικά με την ανάκριση του Dr. Fritz Thyssen τον Σεπτέμβριο του 1945:
"Η αποδοχή του Σχεδίου Γιανγκ και των οικονομικών αρχών του αύξησε την ανεργία όλο και περισσότερο, μέχρι που περίπου ένα εκατομμύριο ήταν άνεργοι. Οι άνθρωποι ήταν απελπισμένοι. Ο Χίτλερ είπε ότι θα καταργούσε την ανεργία. Η κυβέρνηση που βρισκόταν στην εξουσία εκείνη την εποχή ήταν πολύ κακή και η κατάσταση του λαού χειροτέρευε. Αυτός ήταν πραγματικά ο λόγος της τεράστιας επιτυχίας που είχε ο Χίτλερ στις εκλογές. Όταν ήρθαν οι τελευταίες εκλογές, πήρε περίπου 40%". [9]
Ωστόσο, ο Schacht και όχι ο Owen Young ήταν αυτός που συνέλαβε την ιδέα που αργότερα έγινε η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (Bank for International Settlements).
Οι πραγματικές λεπτομέρειες επεξεργάστηκαν σε μια διάσκεψη υπό την προεδρία του Jackson Reynolds, "ενός από τους κορυφαίους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης", μαζί με τον Melvin Traylor της First National Bank του Σικάγο, τον Sir Charles Addis, πρώην διευθυντή της Hong Kong and Shanghai Banking Corporation, και διάφορους Γάλλους και Γερμανούς τραπεζίτες. [10] Η B.I.S. ήταν απαραίτητη στο πλαίσιο του σχεδίου Young ως μέσο για την παροχή ενός έτοιμου μέσου για την προώθηση των διεθνών οικονομικών σχέσεων. Σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις, ο Schacht έδωσε επίσης στον Owen Young την ιδέα που αργότερα έγινε η Διεθνής Τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο:
"Μια τράπεζα αυτού του είδους θα απαιτήσει την οικονομική συνεργασία μεταξύ νικητών και ηττημένων, η οποία θα οδηγήσει σε κοινότητα συμφερόντων, η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει αμοιβαία εμπιστοσύνη και κατανόηση, και έτσι θα προωθήσει και θα εξασφαλίσει την ειρήνη".
Μπορώ ακόμη να θυμηθώ έντονα το σκηνικό στο οποίο έλαβε χώρα αυτή η συζήτηση. Ο Owen Young καθόταν στην πολυθρόνα του και ρουφούσε την πίπα του, με τα πόδια του τεντωμένα και τα έντονα μάτια του καρφωμένα ακλόνητα πάνω μου. Όπως συνηθίζω όταν προβάλλω τέτοια επιχειρήματα, έκανα ένα ήσυχο και σταθερό "quarter-deck" πάνω-κάτω στο δωμάτιο. Όταν τελείωσα, υπήρξε μια σύντομη παύση. Τότε ολόκληρο το πρόσωπό του φωτίστηκε και η αποφασιστικότητά του βρήκε έκφραση στις λέξεις:
" Dr. Schacht, μου δώσατε μια θαυμάσια ιδέα και θα την πουλήσω στον κόσμο". [11]
B.I.S. -- Η Kορυφή του Eλέγχου
Αυτή η αλληλεπίδραση ιδεών και η συνεργασία μεταξύ του Hjalmar Schacht στη Γερμανία και, μέσω του Owen Young, των συμφερόντων της J.P. Morgan στη Νέα Υόρκη, ήταν μόνο μία πτυχή ενός τεράστιου και φιλόδοξου συστήματος συνεργασίας και διεθνούς συμμαχίας για τον παγκόσμιο έλεγχο. Όπως περιγράφεται από τον Carroll Quigley, το σύστημα αυτό "... δεν ήταν τίποτα λιγότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου συστήματος οικονομικού ελέγχου, σε ιδιωτικά χέρια, ικανό να κυριαρχήσει στο πολιτικό σύστημα κάθε χώρας και στην οικονομία του κόσμου στο σύνολό του". [12]
Αυτό το φεουδαρχικό σύστημα λειτουργούσε τη δεκαετία του 1920, όπως λειτουργεί και σήμερα, μέσω των ιδιωτών κεντρικών τραπεζιτών σε κάθε χώρα, οι οποίοι ελέγχουν την εθνική προσφορά χρήματος των επιμέρους οικονομιών. Στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό Σύστημα της Νέας Υόρκης (New York Federal Reserve System), η Τράπεζα της Αγγλίας (Bank of England), η Reichsbank στη Γερμανία και η Banque de France επηρέαζαν επίσης περισσότερο ή λιγότερο τον πολιτικό μηχανισμό των αντίστοιχων χωρών τους έμμεσα μέσω του ελέγχου της προσφοράς χρήματος και της δημιουργίας του νομισματικού περιβάλλοντος. Πιο άμεση επιρροή πραγματοποιούνταν με την παροχή πολιτικών κονδυλίων σε πολιτικούς και πολιτικά κόμματα ή με την απόσυρση της υποστήριξής τους. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, ο πρόεδρος Herbert Hoover απέδωσε την ήττα του 1932 στην απόσυρση της υποστήριξης από τη Wall Street και στη μετατόπιση της χρηματοδότησης και της επιρροής της Wall Street στον Franklin D. Roosevelt.
Οι πολιτικοί που είναι προσιτοί στους στόχους του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και οι ακαδημίες που είναι πλούσιες σε ιδέες για τον παγκόσμιο έλεγχο, χρήσιμες στους διεθνείς τραπεζίτες, διατηρούνται σε ευθυγράμμιση με ένα σύστημα ανταμοιβών και ποινών. Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, το καθοδηγητικό όχημα για αυτό το διεθνές σύστημα οικονομικού και πολιτικού ελέγχου, το οποίο ο Quigley αποκάλεσε "κορυφή του συστήματος", ήταν η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στη Βασιλεία της Ελβετίας. Η κορυφή της B.I.S. συνέχισε το έργο της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ως το μέσο μέσω του οποίου οι τραπεζίτες - οι οποίοι προφανώς δεν βρίσκονταν σε πόλεμο μεταξύ τους - συνέχισαν μια αμοιβαία επωφελή ανταλλαγή ιδεών, πληροφοριών και σχεδιασμού για τον μεταπολεμικό κόσμο. Όπως παρατήρησε ένας συγγραφέας, ο πόλεμος δεν έκανε καμία διαφορά για τους διεθνείς τραπεζίτες:
"Το γεγονός ότι η Τράπεζα διέθετε ένα πραγματικά διεθνές προσωπικό, παρουσίαζε, φυσικά, μια εξαιρετικά ανώμαλη κατάσταση σε καιρό πολέμου. Ένας Αμερικανός Πρόεδρος διεκπεραίωνε τις καθημερινές εργασίες της Τράπεζας μέσω ενός Γάλλου Γενικού Διευθυντή, ο οποίος είχε έναν Γερμανό Βοηθό Γενικό Διευθυντή, ενώ ο Γενικός Γραμματέας ήταν Ιταλός υπήκοος. Άλλοι υπήκοοι κατείχαν άλλες θέσεις. Οι άνδρες αυτοί είχαν, φυσικά, καθημερινή προσωπική επαφή μεταξύ τους. Εκτός από τον κ. McKittrick ... βρίσκονταν φυσικά μόνιμα στην Ελβετία κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και δεν έπρεπε να υπόκεινται σε διαταγές της κυβέρνησής τους ανά πάσα στιγμή. Ωστόσο, οι διευθυντές της Τράπεζας παρέμειναν, φυσικά, στις αντίστοιχες χώρες τους και δεν είχαν άμεση επαφή με το προσωπικό της Τράπεζας. Υποστηρίζεται, ωστόσο, ότι ο H. Schacht, πρόεδρος της Reichsbank, διατηρούσε προσωπικό αντιπρόσωπο στη Βασιλεία κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρονικού διαστήματος". [13]
Ήταν τέτοιες μυστικές συναντήσεις, "...συναντήσεις πιο μυστικές από οποιεσδήποτε άλλες που έγιναν ποτέ από τους τέκτονες της Βασιλικής Άρκτου ή από οποιοδήποτε Ροδόσταυρο Τάγμα...". [14] μεταξύ των κεντρικών τραπεζιτών στην "κορυφή" του ελέγχου, που τόσο ενδιέφεραν τους σύγχρονους δημοσιογράφους, αν και μόνο σπάνια και για λίγο εισχωρούσαν πίσω από τη μάσκα της μυστικότητας.
Η Oικοδόμηση των Γερμανικών Καρτέλ
Ένα πρακτικό παράδειγμα της λειτουργίας της διεθνούς οικονομίας στο παρασκήνιο για την οικοδόμηση και τη χειραγώγηση των πολιτικοοικονομικών συστημάτων βρίσκεται στο σύστημα των γερμανικών καρτέλ. Τα τρία μεγαλύτερα δάνεια που διαχειρίστηκαν οι διεθνείς τραπεζίτες της Wall Street για τους Γερμανούς δανειολήπτες τη δεκαετία του 1920 στο πλαίσιο του σχεδίου Dawes ήταν προς όφελος τριών γερμανικών καρτέλ, τα οποία λίγα χρόνια αργότερα βοήθησαν τον Χίτλερ και τους Nazis να ανέλθουν στην εξουσία. Οι Αμερικανοί χρηματοδότες εκπροσωπούνταν άμεσα στα διοικητικά συμβούλια δύο από αυτά τα τρία γερμανικά καρτέλ. Αυτή η αμερικανική βοήθεια προς τα γερμανικά καρτέλ έχει περιγραφεί από τον James Martin ως εξής:
"Αυτά τα δάνεια για την ανοικοδόμηση έγιναν το όχημα για ρυθμίσεις που έκαναν περισσότερα για την προώθηση του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρά για την εγκαθίδρυση της ειρήνης μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο". [15]
Τα τρία κυρίαρχα καρτέλ, τα ποσά που δανείστηκαν και το πλωτό συνδικάτο της Wall Street ήταν τα εξής:
Εξετάζοντας όλα τα δάνεια που εκδόθηκαν, φαίνεται ότι μόνο μια χούφτα χρηματοπιστωτικών οίκων της Νέας Υόρκης χειρίστηκαν τη χρηματοδότηση των γερμανικών αποζημιώσεων. Τρεις οίκοι - Dillon, Read Co.; Harris, Forbes & Co.; και National City Company - εξέδωσαν σχεδόν τα τρία τέταρτα του συνολικού ονομαστικού ποσού των δανείων και αποκόμισαν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών:
Διαχειριστής κοινοπραξίας της Wall Street Συμμετοχή σε γερμανικές
βιομηχανικές εκδόσεις στην κεφαλαιαγορά των ΗΠΑ Κέρδη από γερμανικά
δάνεια* Ποσοστό του συνόλου
Dillon, Read & Co. 241.325.000 δολάρια 2,7 εκατ. δολάρια 29,2%
Harris, Forbes & Co. 186.500.000 $ 1,4 εκατ. $ 22,6%
National City Co. 173.000.000 $ 5,0 εκατ. $ 20,9%
Speyer & Co. 59.500.000 $ 0,6 εκατ. $ 7,2%
Lee, Higginson & Co. 53.000.000 $ µηδενικό 6,4%
Guaranty Co. of N.Y. 41.575.000 $ 0,2 εκατ. $ 5,0%
Kuhn, Loeb & Co. $37.500.000 $0,2 εκατ. 4,5%
Equitable Trust Co. 34.000.000 $ 0,3 εκατ. $ 4,1%
ΣΥΝΟΛΟ: 826.400.000 $ 10,4 εκατ. 99,9%
Πηγή: Βλέπε Παράρτημα Α, *Robert R. Kuczynski, "Bankers Profits from
German Loans", (Washington, D.C.: Brookings Institution, 1932), σελ.
127.
Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1920 οι δύο μεγάλοι γερμανικοί όμιλοι I.G. Farben και Vereinigte Stahlwerke κυριάρχησαν στο σύστημα καρτέλ χημικών και χάλυβα που δημιουργήθηκε από τα δάνεια αυτά. Αν και οι εταιρείες αυτές είχαν την πλειοψηφία των ψήφων στα καρτέλ για δύο ή τρία μόνο βασικά προϊόντα, ήταν σε θέση -μέσω του ελέγχου αυτών των βασικών προϊόντων- να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλο το καρτέλ. Η I.G. Farben ήταν ο κύριος παραγωγός βασικών χημικών ουσιών που χρησιμοποιούνταν από άλλες εταιρείες παραγωγής χημικών ουσιών, οπότε η θέση οικονομικής ισχύος της δεν μπορεί να μετρηθεί μόνο από την ικανότητά της να παράγει μερικές βασικές χημικές ουσίες. Παρομοίως, η Vereinigte Stahlwerke, με δυναμικότητα παραγωγής χυτοσιδήρου μεγαλύτερη από εκείνη όλων των άλλων γερμανικών παραγωγών σιδήρου και χάλυβα μαζί, ήταν σε θέση να ασκήσει πολύ μεγαλύτερη επιρροή στο καρτέλ ημιτελών προϊόντων σιδήρου και χάλυβα από ό,τι υποδηλώνει η δυναμικότητά της στην παραγωγή χυτοσιδήρου. Ακόµη και έτσι, το ποσοστό παραγωγής των καρτέλ αυτών για όλα τα προϊόντα ήταν σηµαντικό:
Vereinigte Stahlwerke προϊόντα Ποσοστό της συνολικής γερμανικής παραγωγής το 1938
Χυτοσίδηρος 50,8%
Σωλήνες και σωλήνες 45,5%
Βαρέα ελάσματα 36,0%
Εκρηκτικά 35,0%
Λιθανθρακόπισσα 33,3%
Χάλυβας σε ράβδους 37,1%
Προϊόντα της I.G. Farben Ποσοστό της συνολικής γερμανικής παραγωγής το 1937
Συνθετική µεθανόλη 100,0%
Μαγνήσιο 100,0%
Χημικό άζωτο 70,0%
Εκρηκτικά 60,0%
Συνθετική βενζίνη (υψηλών οκτανίων) 46,0% (1945)
Καστανός άνθρακας 20,0%
Μεταξύ των προϊόντων που έφεραν την I.G. Farben και τη Vereinigte Stahlwerke σε αμοιβαία συνεργασία ήταν η πίσσα άνθρακα και το χημικό άζωτο, αμφότερα πρωταρχικής σημασίας για την κατασκευή εκρηκτικών υλών. Η I. G. Farben είχε μια θέση καρτέλ που εξασφάλιζε την κυριαρχία στην παραγωγή και την πώληση χημικού αζώτου, αλλά διέθετε μόνο περίπου το ένα τοις εκατό της δυναμικότητας κοκκοποίησης της Γερμανίας. Ως εκ τούτου, συνήφθη συμφωνία βάσει της οποίας οι θυγατρικές της Farben για τα εκρηκτικά προμηθεύονταν τη βενζόλη, την τολουόλη και άλλα πρωτογενή προϊόντα λιθανθρακόπισσας υπό τους όρους που υπαγόρευε η Vereinigte Stahlwerke, ενώ η θυγατρική της Vereinigte Stahlwerke για τα εκρηκτικά εξαρτιόταν για τα νιτρικά της από τους όρους που καθόριζε η Farben. Στο πλαίσιο αυτού του συστήματος αμοιβαίας συνεργασίας και αλληλεξάρτησης, τα δύο καρτέλ, η I.G. Farben και η Vereinigte Stahlwerke, παρήγαγαν το 95% των γερμανικών εκρηκτικών υλών το 1937-38, στις παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Η παραγωγή αυτή γινόταν από δυναμικό που είχε κατασκευαστεί με αμερικανικά δάνεια και σε κάποιο βαθμό με αμερικανική τεχνολογία.
Η συνεργασία I.G. Farben - Standard Oil για την παραγωγή συνθετικού πετρελαίου από άνθρακα έδωσε στο καρτέλ I.G. Farben το μονοπώλιο της γερμανικής παραγωγής βενζίνης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Λίγο λιγότερο από το ήμισυ της γερμανικής βενζίνης υψηλών οκτανίων το 1945 παρήχθη απευθείας από την I.G. Farben και το μεγαλύτερο μέρος του υπολοίπου από τις συνδεδεμένες με αυτήν εταιρείες.
Εν συντομία, στη συνθετική βενζίνη και τα εκρηκτικά (δύο από τα πολύ βασικά στοιχεία του σύγχρονου πολέμου), ο έλεγχος της γερμανικής παραγωγής του Β' Παγκοσμίου Πολέμου βρισκόταν στα χέρια δύο γερμανικών συνδυασμών που δημιουργήθηκαν με δάνεια της Wall Street στο πλαίσιο του σχεδίου Dawes.
Επιπλέον, η αμερικανική βοήθεια στις πολεμικές προσπάθειες των Ναζί επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς. [17] Οι δύο μεγαλύτεροι παραγωγοί αρμάτων μάχης στη Γερμανία του Χίτλερ ήταν η Opel, μια εξ ολοκλήρου θυγατρική της General Motors (που ελεγχόταν από την εταιρεία J.P. Morgan), και η Ford A. G., θυγατρική της Ford Motor Company του Ντιτρόιτ. Οι Ναζί παραχώρησαν στην Opel φορολογική απαλλαγή το 1936, για να μπορέσει η General Motors να επεκτείνει τις εγκαταστάσεις παραγωγής της. Η General Motors επανεπένδυσε υποχρεωτικά τα κέρδη που προέκυψαν στη γερμανική βιομηχανία. Ο Henry Ford παρασημοφορήθηκε από τους Ναζί για τις υπηρεσίες του στον ναζισμό. (Βλέπε σελ. 93).
Η Alcoa and Dow Chemical συνεργάστηκαν στενά με τη ναζιστική βιομηχανία με πολυάριθμες μεταφορές της εγχώριας αμερικανικής τεχνολογίας τους. Η Bendix Aviation, στην οποία η ελεγχόμενη από την J.P. Morgan εταιρεία General Motors είχε σημαντικό μετοχικό μερίδιο, προμήθευε τη Siemens and Halske A. G. στη Γερμανία με στοιχεία για αυτόματους πιλότους και όργανα αεροσκαφών. Μέχρι και το 1940, στον "ανεπίσημο πόλεμο", η Bendix Aviation παρείχε πλήρη τεχνικά δεδομένα στον Robert Bosch για μίζες αεροσκαφών και κινητήρων ντίζελ και λάμβανε ως αντάλλαγμα δικαιώματα.
Εν ολίγοις, οι αμερικανικές εταιρείες που συνδέονταν με τους διεθνείς επενδυτικούς τραπεζίτες Morgan-Rockefeller - όχι, θα πρέπει να σημειωθεί, με το συντριπτικό μεγαλύτερο μέρος των ανεξάρτητων αμερικανών βιομηχάνων - συνδέονταν στενά με την ανάπτυξη της ναζιστικής βιομηχανίας. Είναι σημαντικό να σημειώσουμε καθώς αναπτύσσουμε την ιστορία μας ότι η General Motors, η Ford, η General Electric, η DuPont και η χούφτα των αμερικανικών εταιρειών που εμπλέκονται στενά με την ανάπτυξη της ναζιστικής Γερμανίας ελέγχονταν --εκτός από την Ford Motor Company-- από την ελίτ της Wall Street --την εταιρεία J.P. Morgan, την τράπεζα Rockefeller Chase Bank και σε μικρότερο βαθμό την τράπεζα Warburg Manhattan bank [18]. Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί κατηγορητήριο για όλη την αμερικανική βιομηχανία και τη χρηματοδότηση. Είναι ένα κατηγορητήριο για την "κορυφή" -- τις επιχειρήσεις εκείνες που ελέγχονται μέσω της χούφτας των χρηματοπιστωτικών οίκων, του συστήματος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων, της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών και των συνεχιζόμενων διεθνών συνεργασιών και καρτέλ τους, τα οποία επιχειρούν να ελέγξουν την πορεία της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομίας.
Σημειώσεις
1. Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών, Ακροάσεις στη Γερουσία ενώπιον υποεπιτροπής της Επιτροπής Στρατιωτικών Υποθέσεων. "Εξάλειψη των γερμανικών πόρων για τον πόλεμο". >Εκθεση σύμφωνα με τις S. Res. 107 και 146, 2 Ιουλίου 1945, Μέρος 7, (78ο Κογκρέσο και 79ο Κογκρέσο), (Ουάσιγκτον: Κυβερνητικό Τυπογραφείο, 1945), στο εξής αναφερόμενη ως "Εξάλειψη των γερμανικών πόρων".
2. "Εξάλειψη των γερμανικών πόρων", σ. 174.
3. Gabriel Kolko, "American Business and Germany, 1930-1941", The Western Political Quarterly, τόμος XV, 1962.
4. Στο ίδιο, σ. 715.
5. Carroll Quigley, ό.π.
6. Στο ίδιο, σ. 308.
7. Carroll Quigley, ό.π., σ. 309.
8. Fritz Thyssen, "I Paid Hitler", (Νέα Υόρκη: Farrar & Rinehart, Inc., n.d.), σ. 88.
9. U.S. Group Control Council (Germany), Office of the Director of Intelligence, Intelligence Report No. EF/ME/1, 4 Σεπτεμβρίου 1945. Βλέπε επίσης Hjalmar Schacht, "Confessions of the Old Wizard", (Boston: Houghton Mifflin, 1956).
10. Hjalmar Schacht, ό.π., σ. 18. Ο Fritz Thyssen προσθέτει: "Ακόμη και τότε ο κ. Dillon, ένας εβραϊκής καταγωγής τραπεζίτης της Νέας Υόρκης, τον οποίο θαυμάζω πολύ, μου είπε: "Στη θέση σας δεν θα υπέγραφα το σχέδιο".
11. Στο ίδιο, σ. 282.
12. Carroll Quigley, ό.π., σ. 324.
13. Henry H. Schloss, "The Bank for International Settlements", (Άμστερνταμ: North Holland Publishing Company, 1958).
14. John Hargrave, "Montagu Norman", (Νέα Υόρκη: The Greystone Press, χ.χ.). σ. 108.
15. James Stewart Martin, ό.π., σ. 70.
16. Βλ. κεφάλαιο επτά για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα δάνεια της Wall Street προς τη γερμανική βιομηχανία.
17. Βλέπε Gabriel Kolko, ό.π., για πολλά παραδείγματα.
18. Το 1956 οι τράπεζες Chase και Manhattan συγχωνεύτηκαν και έγιναν η Chase Manhattan.
---Δικτυογραφία :
Wall Street and the Rise of Hitler -- Wall Street Paves the Way For Hitler
https://modernhistoryproject.org/mhp?Article=WallStHitler&C=1.0
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου