Πράσινη Ανάπτυξη και Πράσινα Άλογα: Οι Τοξικές Ανεμογεννήτριες

Και φτάσαμε στον μεγάλο σταρ της “πράσινης ανάπτυξης”, τις Ανεμογεννήτριες! Αν είναι κάποιοι που μπορούν να μιλήσουν για τις ανεμογεννήτριες είμαστε εμείς οι Έλληνες που κάθε χρόνο βλέπουμε τη χώρα μας να καίγεται για να γίνει χώρος για την εγκατάστασή τους. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν πάμε να δούμε το ψέμα που μας έχουν πουλήσει και τη ζημιά που προκαλούν στο περιβάλλον αυτοί οι ανεμιστήρες γίγας.

Ωραίο το εργαλείο αλλά πού το πας όταν χαλάσει;

Για να σώσω μελάνι και χώρο ας αγνοήσω το γεγονός πως οι ανεμογεννήτριες είναι άσχημες, θορυβώδης, σκοτώνουν τα πτηνά και χαλάνε το γύρω οικοσύστημα καθώς η εγκατάστασή τους απαιτεί δίκτυα δρόμων για τη μεταφορά τους και την κίνηση του προσωπικού που τις συντηρεί. Αντ΄αυτού, θα επικεντρωθώ στο τι γίνονται αυτοί οι κολοσσοί αφού πνεύσουν τα λοίσθια και πιο συγκεκριμένα, τι γίνονται οι λεπίδες τους.

Σύμφωνα με την καθεστωτική προπαγάνδα, οι πενηντάμετρες+ λεπίδες τους που συνήθως είναι φτιαγμένες από φάιμπεργκλας, ανακυκλώνονται και γίνονται τζάμια και λοιπά γυαλικά για αυτοκίνητα. Η πραγματικότητα όμως διαφέρει λίγο από αυτό το αφήγημα.

Βλέπετε, σε αυτή την “βιώσιμη” βιομηχανία των ανεμογεννητριών δεν υπάρχει πλάνο ή υποχρέωση από τους κατασκευαστές να ανακυκλώσουν αυτές τις λεπίδες οι οποίες είναι λίγο πολύ 100% άθραυστες. Στη καλύτερη των

περιπτώσεων θα τις πάρουν, θα τις κάνουν κομφετί (κάτι που απαιτεί πάρα πολύ ενέργεια), θα τις αναμείξουν με μπετόν, θα βάλουν πάνω ένα αυτοκόλλητο που θα γράφει “Επικίνδυνα Απόβλητα” και θα τις θάψουν. Στη χειρότερη, θα τις πετάξουν όπως είναι στο οικοσύστημα και θα τις αφήσουν να μολύνουν το χώμα, τον αέρα και το νερό για τους επόμενους αιώνες μιας και είναι σχεδόν αδύνατον να βιοδιασπαστούν. Ανυπομονώ να δω τι έκταση θα λάβουν αυτά τα “νεκροταφεία ελεφάντων” μέχρι το πολυπόθητο 2030 οπότε και αναμένεται πως 52.000 λεπίδες θα πρέπει να αντικατασταθούν κάθε έτος.

Βέβαια, για να κάνω και τον συνήγορο του διαβόλου, κατανοώ τους παραγωγούς τους που θέλουν να τις ξαποστείλουν κακήν κακώς, μιας και δεν ήταν και ιδιαίτερα παραγωγικές κατά τη ζωή τους. Βλέπετε οι ανεμογεννήτριες, λόγω της ασταθούς φύσης της παραγωγής ρεύματος με βάση τον αέρα, συχνά αποτυγχάνουν να καλύψουν τις ενεργειακές ανάγκες του πληθυσμού που σημαίνει πως τα κλασικά εργοστάσια ρεύματος πρέπει μονίμως να καλύπτουν τη ζήτηση ενέργειας, ανεβάζοντας έτσι το αποτύπωμα άνθρακα της κάθε ανεμογεννήτριας.

Μιλώντας για το αποτύπωμα του άνθρακα, πάμε λίγο να δούμε την οικολογική ζημιά που συνεπάγεται η κατασκευή κάθε πρόσθετης ανεμογεννήτριας.

Η Λίμνη του Θανάτου

Η Μπαοτού, ειναι η μεγαλύτερη βιομηχανική πόλη στην Εσωτερική Μογγολία της Κίνας. Μπροστά από τη πόλη είναι μια τεράστια τεχνητή λίμνη 5 μιλίων που δημιουργήθηκε από τα τοξικά απόβλητα των εργοστασίων. Εδώ “γεννιέται” το σημαντικότερο εξάρτημα για μια ανεμογεννήτρια, ο μαγνήτης νεοδυμίου ο οποίος της επιτρέπει να παράξει ρεύμα.

Το νεοδύμιο είναι ένα ραδιενεργό μέταλλο από το οποίο φτιάχνονται οι μαγνήτες των ανεμογεννητριών. Βρίσκεται σε μεγάλες ποσότητες στην Εσωτερική Μογγολία της Κίνας, όπου οι εταιρείες εξόρυξης εγχέουν τα ορυχεία νεοδυμίου με οξύ προκειμένου να το τραβήξουν στην επιφάνεια και να το επεξεργαστούν. Η επεξεργασία του απαιτεί ακόμα μεγαλύτερες ποσότητες οξέων και επικίνδυνων χημικών στοιχείων, ενώ αφήνει πίσω ένα θανατηφόρο κοκτέιλ οξέων, χημικών, βαρέων μετάλλων και ραδιενεργών λυμάτων. Λύματα τα οποία οι εταιρείες εκτοξεύουν μέσω σάπιων σωλήνων σε αυτή τη τεχνητή λίμνη.

Σύμφωνα με όσους ντόπιους έχουν καταφέρει να επιβιώσουν των χημικών και της ραδιενέργειας από τα απόβλητα των εργοστασίων, αυτή η λίμνη ξεκίνησε σαν μια τρύπα. Μια τρύπα που μεγάλωνε με κάθε νέο εργοστάσιο που ήθελε να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους της Μπαοτού προς όφελος της μανίας για “πράσινη ανάπτυξη” στη Δύση. Σύντομα, η τρύπα αυτή μετατράπηκε σε μια αφρίζουσα μάζα θανάτου που κατάπιε τις γύρω γεωργικές εκτάσεις, δηλητηρίασε τους αγρούς, τα ζώα και το οικοσύστημα και αρρώστησε τους κατοίκους της περιοχής. Όλα αυτά, για να καυχιόμαστε εδώ στη Δύση μετά την έγερση κάθε νέας ανεμογεννήτριας πως σώζουμε το περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Στο δια ταύτα

Όπως νομίζω πως αποδείξαμε πλέον, η “πράσινη ανάπτυξη” δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα αφήγημα, μια ευχάριστη καραμέλα που οι ελίτ έχουν δώσει στις μάζες προκειμένου να τους γλυκάνουν το γεγονός πως καλούνται να κάνουν μαζικές εκπτώσεις στο επίπεδο ζωής τους “για το καλό του περιβάλλοντος”.

Λόγω της απώλειας αληθινής πνευματικότητας στις σύγχρονες κοινωνίες, το πράσινο αφήγημα έχει μετατραπεί σε μια κοσμική θρησκεία με τον δικό της θεό (τη Μητέρα Γη/Γαία), τους αγίους και αποστόλους της (βλ. Γκρέτα, Γκέιτς, Ντι Κάπριο, Μασκ), τους ναούς της (Νταβός), τις τελετουργίες της (τα διάφορα συνέδρια των ελίτ όπου συζητούν για την περιβαλλοντική αλλαγή όπως το COP26), τη θεία κοινωνία της (τεχνητά κρέατα, vegan “κρέατα” και βρώσιμα έντομα) και τα λάβαρά της (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, ηλεκτρικά αυτοκίνητα και λοιπές “πράσινες” τεχνολογίες). Όσοι θέλουν να μετέχουν αυτής θα πρέπει να ασπαστούν πλήρως το “ευαγγέλιο” και τις πρακτικές της και να γίνουν πιστοί κήρυκες του. Όσοι πάλι δε το ασπάζονται ή διαφωνούν με κάποια πτυχή του είναι αιρετικοί, ψέκια και αμόρφωτοι εχθροί του πλανήτη που δε καταλαβαίνουν τι σημαίνει περιβάλλον και επιστήμη.

Και εδώ έγκειται και ο αληθινός στόχος της πράσινης ανάπτυξης που δεν είναι άλλος από το να πείσει τις μάζες (είτε δια της ψευδο-θρησκευτικής προπαγάνδας της είτε μέσω του φόβου του κοινωνικού αποκλεισμού) να αγνοήσουν όλες τις αντικρούσεις που τέσσερα άρθρα τώρα αναλύουμε, να αφήσουν τις ελίτ να αποφασίζουν εκείνες για αυτούς (μιας και αυτοί “ξέρουν καλύτερα”) και να μετατραπούν ηθελημένα σε σύγχρονους είλωτες. Είλωτες χωρίς κανένα δικαίωμα, κανένα επίπεδο ζωής, καμία δυνατότητα να αποφασίζουν για τους εαυτούς τους, οι οποίοι μάλιστα θα είναι και χαρούμενοι για αυτό.

Ελευθερίου Κωνσταντίνος
Πολιτικός Επιστήμονας, Διαπραγματευτής, Ερευνητής

το είδα