Στο προηγούμενο άρθρο (λινκ εδώ https://focusfm.gr/prasini-anaptyxi-kai-prasina-aloga-to-matomeno-kovaltio/?fbclid=IwAR2NtzHImtSOu1YIIN1hzuAivi2aFV9N6b52RoLrIJ2rdNrursety4fPUCk) μιλήσαμε για το “Ματωμένο Κοβάλτιο” και το πως η εξόρυξη του αντιβαίνει σε κάθε αρχή ηθικής και προστασίας του περιβάλλοντος, παρά τον “πράσινο” μανδύα με τον οποίο το έχουν ντύσει.
Συνεχίζοντας την απομυθοποίηση του “πράσινου” αφηγήματος, των εναλλακτικών πηγών ενέργειας και των “πράσινων” ηλεκτρικών οχημάτων, σειρά έχει να μιλήσουμε για ένα άλλο τοξικό μέταλλο το οποίο μαζί με το κοβάλτιο θεωρείται ως ένας από τους προπομπούς της “πράσινης ανάπτυξης”. Ας μιλήσουμε για το λίθιο.
Ο “λευκός χρυσός” του λιθίου
Μαζί με το κοβάλτιο, το λίθιο βρίσκεται στην καρδιά της μετάβασης στη “πράσινη ενέργεια” καθώς είναι απαραίτητο συστατικό στις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων. Τα μεγαλύτερα αποθέματα αυτού του μετάλλου βρίσκονται στο επονομαζόμενο “Τρίγωνο του Λιθίου”, μια
περιοχή στη Νότιο Αμερική όπου συναντώνται τα σύνορα της Χιλής, της Βολιβίας και της Αργεντινής. Πόσο ηθική και οικολογική πιστεύεται πως είναι η εξόρυξη αυτού του τοξικού μετάλλου σε αυτές τις χώρες;
Αυτό που βλέπετε είναι οι “Πεδιάδες του Λιθίου” όπως τις φωτογράφισε ο Τομ Χέγκεν στη Βόρεια Χιλή. Πρόκειται για μια θάλασσα λιθίου και ένα απαραίτητο βήμα για την εκμετάλλευση αυτού του μετάλλου. Σε αντίθεση με το κοβάλτιο, το λίθιο εξορύσσεται με τη χρήση νερού, που πάει να πει πως οι εταιρείες εξόρυξης ρίχνουν νερό στα έγκατα της γης όπου βρίσκεται το πολύτιμο μέταλλο. Στη συνέχεια ρουφάνε αυτό το νερό και το αποθέτουν στις “Πεδιάδες του Λιθίου” όπου ο ήλιος θα το εξατμήσει αφήνοντας πίσω λίθιο και άλατα.
Περίπου 21 εκατομμύρια λίτρα νερού χρησιμοποιούνται κάθε μέρα για την εξόρυξη του λιθίου, καθώς ένας τόνος λιθίου απαιτεί περί τα 2.2 εκατομμύρια λίτρα νερού για την εξόρυξή του. Περιττό βέβαια να πω πως η όλη η διαδικασία έχει σημαντικό περιβαλλοντικό και ανθρώπινο κόστος καθώς μολύνει το νερό, το έδαφος και τον αέρα. Παράλληλα, αντλεί νερό από τις γύρω ερημικές περιοχές απειλώντας τις φτωχές τοπικές κοινότητες, το βιός τους και τη βιοποικιλότητα της περιοχής. Όλα αυτά προκειμένου το λίθιο αυτό να καταλήξει στις μπαταρίες των ηλεκτρικών οχημάτων, τα οποία σιγά-σιγά μας εξαναγκάζουν να αγοράσουμε προκειμένου να προστατεύσουμε το νερό, το έδαφος, τον αέρα και τις μικρές τοπικές κοινότητες από τον μπαμπούλα της “κλιματικής αλλαγής”.
Στο δια ταύτα
Έτι μια φορά μπορούμε να δούμε την ψευτιά και την υποκρισία πίσω από το αφήγημα της “πράσινης” και “ηθικής” ανάπτυξης. Όπως και στην περίπτωση του Ματωμένου Κοβαλτίου, έτσι και εδώ βλέπουμε το πως η εκμετάλλευση ενός τοξικού και μη ανανεώσιμου πόρου, ο οποίος βλάπτει το περιβάλλον και τον άνθρωπο, βαφτίστηκε “πράσινη” και “ηθική” για να εξυπηρετήσει ένα πολιτικό αφήγημα.
Εν τέλει αυτή είναι και η όλη ουσία της “πράσινης ανάπτυξης”. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από προπαγάνδα που σκοπό έχει να πείσει το ευρύ κοινό να αποδεχτεί δραστική πτώση των επιπέδων ζωής του και απίστευτη φτωχοποίηση ως τις απαραίτητες θυσίες που απαιτούνται για τον κατευνασμό του μινώταυρου της “κλιματικής αλλαγής” και την “προστασία του περιβάλλοντος”. Όλα αυτά την ίδια στιγμή που το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού σημειώνει απίστευτα κέρδη από τους περιβαλλοντικούς φόρους και από την αγοραπωλησία “πράσινων” τεχνολογιών οι οποίες βιάζουν το περιβάλλον στο όνομα της προστασίας της Μητέρας Γής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου