Δικαίωμα στο νερό

Συμμετείχε αλήθεια η Ελλάδα στη διαπραγμάτευση της Γενεύης, αφού τα περισσότερα νησιά της έχουν προβλήματα με την ύδρευση, ενώ για μία χώρα που εξαρτάται σε τόσο μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και από τον πρωτογενή τομέα είναι θέμα επιβίωσης;

«Για να καταλάβει κανείς τι συνέβη στο Ηράκλειο πρέπει πρώτα να κατανοήσει τον προβληματικό τρόπο, με τον οποίο υδρεύεται η 4η μεγαλύτερη πόλη στη χώρα. Το Ηράκλειο, υδρεύεται κυρίως από γεωτρήσεις. Η άναρχη και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη επέκτασή του οδήγησε στη δημιουργία ενός δυσλειτουργικού συστήματος ύδρευσης.

…Στο Ηράκλειο η ποσότητα του νερού που υπάρχει δεν επαρκεί για να καλύψει το 100% των αναγκών. Γι’ αυτό τον λόγο σε πολλές περιοχές έχουμε διανομή. Δηλαδή μια ημέρα έχουμε νερό και την επόμενη ημέρα το δίκτυο είναι κλειστό. Έτσι θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αποθηκεύσουμε το νερό για τη μια ημέρα που δεν υπάρχει νερό στο δίκτυο. Αυτό
δημιουργεί την άσχημη εικόνα στις ταράτσες των πολυκατοικιών με τα μαύρα ντεπόζιτα…. Κανείς μας, η δημοτική αρχή, η περιφέρεια και οι πολίτες, δεν έχουμε σκεφτεί πόσο σοβαρό θα είναι το πρόβλημα στο μέλλον και κανείς μας δεν έχει σκεφτεί τρόπους αντιμετώπισης» (πηγή: K)

Επικαιρότητα

Πριν από λίγο καιρό είχαμε αναφερθεί ξανά στον πόλεμο του νερού, ο οποίος είναι ένας από τους σημαντικότερους που διεξάγονται στον πλανήτη – τονίζοντας πως σύμφωνα με υπολογισμούς του ΟΗΕ, έως το 2035 το 40% του παγκοσμίου πληθυσμού θα ζει σε συνθήκες λειψυδρίας. Επίσης ότι, μόλις το 3% των υδάτινων αποθεμάτων της γης είναι στη διάθεση των ανθρώπων και των ζώων ως πόσιμο νερό, εκ των οποίων όμως το 2% είναι παγωμένο – ενώ η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού, η άνοδος της γεωργίας και η βιομηχανοποίηση, θα αυξήσουν τις ανάγκες φρέσκου, καθαρού νερού διεθνώς κατά 55% έως το 2050.

Στις 13.04 τώρα ολοκληρώθηκε στη Γενεύη ένας ακόμη κύκλος διαπραγματεύσεων του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, με θέμα τα δικαιώματα ειδικά των μικρών αγροτών – αφού ένας μεγάλος αριθμός από τα δύο δις περίπου των μικρών αγροτών, καθώς επίσης αρκετών άλλων ανθρώπων, οι οποίοι εργάζονται σε αγροτικές περιοχές ανά τον πλανήτη, εκτίθενται όλο και περισσότερο σε ρατσιστικές διακρίσεις και παραβιάσεις των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.

Η διαπραγμάτευση αφορούσε την πρόσβαση των μικρών αγροτών στους υδάτινους πόρους τους – όπου κλιμακώνονται οι ιδιωτικοποιήσεις κυρίως εκ μέρους των μεγάλων πολυεθνικών, με στόχο την αύξηση των κερδών τους. Σύμφωνα με την άποψη του Συμβουλίου, το θέμα από νομικής άποψης είναι πράγματι «το δικαίωμα των ανθρώπων στο νερό» και όχι απλά «η πρόσβαση στο νερό», όπως απαιτούσε μεταξύ άλλων η ΕΕ – επειδή η απλή εξασφάλιση της πρόσβασης στο νερό των γεωργών και των ψαράδων δεν είναι αρκετή.

Ειδικότερα, κατά το Συμβούλιο του ΟΗΕ οι άνθρωποι χρειάζονται ευρύτερα δικαιώματα χρησιμοποίησης του νερού, φροντίδας και συλλογικής διατήρησης του – ενώ πρέπει επί πλέον να φροντίζονται/διατηρούνται τα οικοσυστήματα του. Δυστυχώς όμως η ΕΕ τοποθετήθηκε εναντίον αυτών των ανθρώπινων δικαιωμάτων, παρά το ότι έχουν ήδη ενσωματωθεί στο Διεθνές Δίκαιο – προφανώς επειδή οι πολιτικοί και οι υπάλληλοι των Βρυξελών είναι έμμισθοι υπηρέτες των πολυεθνικών, εξυπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα τους.

Στόχος της ήταν λοιπόν να περιορίσει τα νόμιμα δικαιώματα των μικρών αγροτών και των συλλόγων τους, επειδή είναι αντίθετα με τα συμφέροντα των πολυεθνικών – οι οποίες πιέζουν αφόρητα για την ιδιωτικοποίηση εκείνων των κοινωφελών εταιρειών και φυσικών πόρων, από τους οποίους εξαρτώνται απόλυτα οι άνθρωποι (νερό, πρωτογενής τομέας, ενέργεια).

Ολοκληρώνοντας, πολλές από τις επί μέρους κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ δεν ήταν παρούσες, επιτρέποντας την εκπροσώπηση τους από την ΕΕ – σκόπιμα βέβαια, για να αποφύγουν τις πολιτικές ευθύνες.

Παρά το ότι τώρα η απόφαση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ήταν θετική για τους μικρούς αγρότες, άλλο η απόφαση και άλλο οι δυνατότητες εφαρμογής της. Εν τούτοις, μπορεί να δικαιώματα που πηγάζουν από την απόφαση να μην έχουν νομική ισχύ, αλλά εκείνες οι χώρες, οι οποίες συμφωνούν με την απόφαση και την συνυπογράφουν, υποχρεώνονται πολιτικά να τη σεβαστούν – άρα να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Πολιτών τους στο νερό.

Συμμετείχε αλήθεια η Ελλάδα στη διαπραγμάτευση της Γενεύης, ειδικά όταν τόσα νησιά της έχουν προβλήματα με την ύδρευση, ενώ για μία χώρα που εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό και από τον πρωτογενή τομέα είναι θέμα επιβίωσης; Συνεχίζει να επιδιώκει η κυβέρνηση της την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ κοκ., παρά το ότι γνωρίζει πολύ καλά πως θα ήταν απαράδεκτη; Θα συνυπογράψει την απόφαση του Συμβουλίου του ΟΗΕ; Υπενθυμίζουμε τη συζήτηση του κ. Σαχίνη από το Ηράκλειο πριν από μερικές εβδομάδες, για τον πόλεμο του νερού, με τον κ. Βιλιάρδο.



Αnalyst