Και αίφνης ο κ. Μακρόν δήλωσε πεισμένος ότι ο κ. Άσσαντ χρησιμοποίησε χημικά όπλα! Πώς αυτός ο Πιπίνος ο Μικρός διαπίστωσε κάτι τέτοιο, μόνον ο Λουί ντε Φινές θα μπορούσε να μας το πει, αν ζούσε (και ως εκ τούτου πλάκωνε τον petite Μακρόν τον Βραχύ στις σφαλιάρες).
Ζούμε σε έναν κόσμο που κάθε άλλο ζώον στον πλανήτη μάς έχει σιχαθεί.
Όπως σιχάθηκαν οι ύαινες τον κ. Τόνυ Μπλαιρ.
Ο ερίφης αυτός είχε κατηγορήσει τον (τύραννο και πρώην σύμμαχό του) Σαντάμ Χουσεΐν για χρήση χημικών όπλων.
Αφού ο πόλεμος έγινε, αφού κόσμος και κοσμάκης σκοτώθηκε ή εκτοπίσθηκε (ακόμα σκοτώνεται και εκτοπίζεται), βγήκε ο κ. Τόνυ Μπλαιρ στις οθόνες μας και σαν κλαμένο τσόλι έκανε την αυτοκριτική του: ουαί ουάου και όχι! – όχι, ο Σαντάμ δεν είχε χημικά, ο όφις με ηπάτησε.
Σήμερα, αυτό το κλαμένο τσόλι, ο κ. Τόνυ Μπλαιρ, βγαίνει ξανά στις οθόνες μας και
σκληρίζει: ουαί και ουί, ναι! ο Άσσαντ έριξε πράγματι χημικά, πιάστε τον, κρεμάστε τον και δώστε και σε μένα χίλιες λίρες για τον κόπο μου. Σε αυτόν τον κόσμο ζούμε, μας έχουν σιχαθεί οι ύαινες, τα φίδια και οι αρουραίοι.
Πολλά χρόνια τώρα στη Συρία σφυρίζουν οι σφαίρες κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα. Όχι μόνον για τη Συρία, αλλά για πλήθος χωρών και λαών. Η τελευταία φορά που, εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον, διαδηλώσαμε κατά του πολέμου και υπέρ της ειρήνης ήταν όταν διαμελιζόταν η Γιουγκοσλαβία.
Και τότε αμέσως μέσω της πλειονότητος των ΜΜΕ οι Έλληνες διαδηλωτές κατηγορήθηκαν για «ανάδελφοι», «κολλημένοι με την Ορθοδοξία», «εθνίκια» και άλλα παλαβά που όμως σιγά - σιγά έκαναν τη δουλειά τους. Ένα κλίμα ιδεολογικής τρομοκρατίας απλώθηκε στη χώρα. Λόγου χάριν έγραφε κανείς εναντίον της ισραηλινής πολιτικής που αφανίζει τους Παλαιστίνιους, τον έβγαζαν αμέσως τα ιοβόλα σκουλήκια αντισημίτη.
Βεβαίως η ιστορία αυτή πάλιωσε, οι έχιδνες έχουν αποκαλυφθεί, αλλά το δηλητήριο που επί δεκαετίες έχυσαν στην κοινωνία έκανε τη δουλειά του. Το βλέπουμε σήμερα. Ενοχικοί οι πιο πολλοί από μας που κατηγορηθήκαμε για τεμπέληδες, για λαϊκιστές, για Βαλκάνιοι που δεν θα μπορέσουν να γίνουν ποτέ Ευρωπαίοι, για συνδαιτυμόνες στον κανιβαλισμό της χώρας, καθόμαστε τώρα μουδιασμένοι κι αδρανείς.
Τα φίδια έκαναν τη δουλειά τους. Τα ίδια φίδια που υποστήριξαν τα μνημόνια – διπλό το κακό, μέσα κι έξω απ’ τη χώρα. Με αυτόν τον βραχνά να συνεπικουρείται τώρα κι από τις νεόκοπες έχιδνες που υποστηρίζουν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μέσα κατά σειράν Γιωργάκης, Σαμαράς - Βενιζέλος, Τσίπρας: άχθος αρούρης. Έξω by numbers Τραμπ, Μακρόν, Ερντογάν, Νετανιάχου: η αηδία του βίου.
Ζούμε σε έναν κόσμο που μας έχουν σιχαθεί οι καρχαρίες, οι σκορπιοί, οι κροκόδειλοι και οι γύπες (και μη μου πετάξει κανείς καμιά πολιτική ορθότητα για την αθωότητα των ζώων, διότι είναι πια κουραστικό. Ναι, τα ζώα είναι αθώα, αλλά όσο με πρώτη ευκαιρία επαναλαμβάνουμε ο καθένας τα κλισέ του, πετάμε την μπάλα στα μνήματα). Πλην όμως, τα μνήματα έχουν πληθύνει πολύ. Το ζήτημα πλέον είναι να σκεφθούμε, να σκεφτόμαστε πέρα απ’ τα κλισέ μας. Τα στερεότυπα που η κυρίαρχη προπαγάνδα διαμόρφωσε τα τελευταία χρόνια μέσα στα κεφάλια μας είναι πλέον ο υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνος για τη ζωή μας.
Δείτε πόσο εύκολα η τραγωδία όλων μας για τον χαμένο αρχάγγελο του Αιγαίου μετατράπηκε σε εθνικό μελό (άμα τε και σε κομματικό φθηνοκαυγά επικοινωνιακού επιπέδου). Πάσχουμε πλέον βαριά. Ένα χαϊβάνι και μια παρέα τενεκέδες βαφτίζουν καθημερινώς το κρέας ψάρι, παρενδύουν τις έννοιες κι αντιμετωπίζουν τον λαό ως «ετερόκλητο όχλο». Όταν μιλάει ο Τσίπρας, μιλάει το Βερολίνο! όταν μιλάει ο Τσίπρας, μιλάει ο Αμερικανός πρέσβης, κ. Πάιατ (τόσον λαλίστατος, που σε λίγο θα βγαίνει και σε εκπομπές μαγειρικής στην τηλεόραση). Σε έναν κόσμο που χώρες ολόκληρες έγιναν μαύρες τρύπες με τη φροντίδα κυρίως των ΗΠΑ αλλά και άλλων ιμπεριαλιστών, οι άνθρωποι έγιναν το υλικό με το οποίο προσπαθούν να τις «σταθεροποιήσουν» αυτοί που τις δημιούργησαν. Και ναι, τα ζώα είναι αθώα, αλλά οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι.
Είναι ύστερα, να μη μας κλαίνε και οι ρέγγες;
τo είδα
ΠΗΓΗ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου