Ρομαντική εικόνα. Ένας δήμαρχος βγαίνει στο παράθυρο του σπιτιού του κρατώντας την σημαία της χώρας του ενώ στέλνει μήνυμα στους Έλληνες «στηρίξτε μας». Συγκινητικό.
Μια κομψή μελαχρινή κυρία, παρέα με μια όμορφη ξανθιά δημοσιογράφο, μαγνητίζουν τα μέλη του Ευρωκοινοβουλίου, ενημερώνοντας το για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην χώρα τους. Γοητευτικά αγέρωχο.
Στο BBC ένας διπλωμάτης, κατηγορεί το «δικτατορικό εγκληματικό καθεστώς» της χώρας του και επικαλείται τα άρθρα 350 και 333 του Συντάγματος για την ανατροπή του. Αγωνιστικό. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες κόσμος είναι στους δρόμους και στα breaking news αναφέρεται συνέχεια ο ολοένα αυξανόμενος αριθμός των ανθρώπων που σκότωσαν οι δυνάμεις καταστολής. Διαμαρτύρονται για την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, την έλλειψη φαρμάκων και βασικών ειδών διατροφής. Λαϊκή αγανάκτηση.
Δεν τίθεται αμφιβολία, κάτι τρέχει σε αυτή τη χώρα και
είναι ανάγκη να εκδιωχθεί αυτό το «δικτατορικό» καθεστώς που προκαλεί τόση απόγνωση. Αυτή είναι η εικόνα που δίνεται από τα περισσότερα γνωστά ΜΜΕ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Το μόνο αντικειμενικά ορθό όλης της παραπάνω εικόνας που συμφωνούμε, είναι ότι μιλάμε για την ίδια χώρα, τη Βενεζουέλα. Το ζήτημα όμως με την Βενεζουέλα δεν είναι μόνο να κάνεις ακτινογραφία στα όσα γράφονται και αναπαράγονται (έρευνα περιεχομένου/content analysis) αλλά περισσότερο να βλέπεις ποιος τα γράφει (Αd hominem) και ποιος τα υποστηρίζει («Read the author, not the text»), όπως είχε μάθει να κάνει ένας ακαδημαϊκός μου δάσκαλος.
Τί μας διαφεύγει όταν μιλάμε για τη Βενεζουέλα
Μέχρι να εμφανιστεί η Βολιβαριανή Επανάσταση, η διακυβέρνηση της χωράς (1958-1998) είχε μοιραστεί ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα Acción Democrática και Partido Social Cristiano de Venezuela(COPEI) μέσω συμφωνίας («Punto-Fijo»). Τα πρώτα χρόνια επιτεύχθηκε μια σχετική πολιτική σταθερότητα και αξιοσημείωτη οικονομική ανάπτυξη.
Τα πράγματα όμως χειροτέρευσαν όταν οι ηγέτες του συστήματος «Punto-Fijo» υιοθέτησαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές ώστε να ανταπεξέλθουν στην πετρελαϊκή κρίση. Η κλυδωνιζόμενη οικονομία σάρωσε το επίπεδο ζωής των Βενεζουελανών διευρύνοντας τραγικά το χάσμα φτωχών και πλουσίων, εκτινάσσοντας το ποσοστό φτώχειας από το υψηλό 25% στο δυσθεώρητο 65%. Η ακαμψία του κρατικού μηχανισμού στη λήψη αποφάσεων και τα ανεξέλεγκτα κρούσματα διαφθοράς ανάγκασαν τον κόσμο να βγει στους δρόμους το 1989. Μέσα σε λίγα 24ωρα σφαγιάστηκαν 400 άτομα ενώ χιλιάδες τραυματίστηκαν από τις κατασταλτικές δυνάμεις (επεισόδιο “Caracazo”). Οι ΗΠΑ μάλιστα, σε αντίθεση με σήμερα προσφέρθηκαν να βοηθήσουν οικονομικά την δοκιμαζόμενη κυβέρνηση με το ασημείωτο, «κάντε ιδιωτικοποιήσεις» και «φέρετε το ΔΝΤ».
Το συχνότερο λάθος που παρατηρείται στην Ευρώπη, είναι ότι πολλοί κρίνουν την πολιτική στη Βενεζουέλα πάνω σε δυτικοευρωπαϊκά-ευρωπαϊκά πρότυπα αδιαφορώντας για μια ιδιαιτερότητα: στην λατινοαμερικανική χώρα υπάρχει διαχωρισμός του τρόπου διακυβέρνησης από τον τρόπο εκλογής, όπως είχε επισημάνει ο Samuel P.Huntington αρχές δεκαετίας του 1990. Μπορεί οι κυβερνήσεις στην προ Τσάβες εποχή να προέκυπταν από εκλογές, ωστόσο η επιζήμια/διεφθαρμένη διακυβέρνησή τους έφερε λαϊκή αγανάκτηση. Αυτό εξηγεί την λαϊκή υποστήριξη στα δύο τσαβικά πραξικοπήματα του 1992 (ο Τσάβες τότε ήταν αξιωματικός στο σώμα των αλεξιπτωτιστών), καθώς το ζητούμενο δεν ήταν η παγίωση δημοκρατικών μηχανισμών αλλά ανάδειξη αποτελεσματικών ηγετών που ενδιαφέρονται για τον κόσμο.
Ο Τσάβες, ουδεμία σχέση είχε με τους στυγνούς μυστακοφόρους δικτάτορες που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι Ευρωπαίοι. Οι «παρεμβάσεις» (1992) Τσάβες, πλησίαζαν αυτού του είδους τις δικτατορίες που ο Maurice Duverger αποκαλούσε «προοδευτικές», γέννημα της κοινωνίας. Αυτές συμβαίνουν διότι ο κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να περάσει δημοκρατικά τη βούλησή του και γι’ αυτό στάθηκαν αναγκαίες κάποιες αποκλίσεις. Είναι εντυπωσιακό ότι ο κόσμος απείχε από τις εκλογές και επέστρεψε στις κάλπες, ψηφίζοντας μάλιστα έναν πρώην πραξικοπηματία. Ό,τι δεν κατάφερε με πραξικόπημα το πέτυχε με εκλογές.
Το 2012 ο διευθυντής του Center for Economic and Policy Research, Mark Weisbrot, είχε γράψει στους New York Times πως από τότε που το κόμμα του Τσάβες ανέλαβε την εξουσία και πήρε τον έλεγχο της εθνικής βιομηχανίας πετρελαίου, η φτώχεια μειώθηκε στο μισό. Οι εγγραφές στα κολλέγια υπερδιπλασιάστηκαν, εκατομμύρια πολίτες απέκτησαν πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη για πρώτη φορά, ενώ ο αριθμός των δικαιούχων για δημόσιες συντάξεις τετραπλασιάστηκε.
Χωρίς να υποκριθούμε ότι το σύστημα παρουσιάζει σοβαρές δυστοκίες, πράγματι τα νούμερα στην Παγκόσμια Τράπεζα και οι δείκτες ανθρώπινης ανάπτυξης δείχνουν να επιβεβαιώνουν τον Weisbrot. Το ζήτημα είναι ότι, παρόλα αυτά, ο Τσάβες, και σήμερα ο Μαδούρο, έχουν την στάμπα του δικτάτορα, αλλά, όπως έγραψε στο twitter του ο συγγραφέας John Wight, «ο Μαδούρο που συγκροτεί τη Συντακτική Συνέλευση, σύμφωνα με το Σύνταγμα, είναι ένας κακοποιός, αλλά οι αποκεφαλισμένοι ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων στη Σαουδική Αραβία είναι μια αποδεκτή ρουτίνα (business as usual)» από τους Δυτικούς.
Ωστόσο, έντεχνα παραλείπεται να αναφερθεί ότι το αποτέλεσμα της Συντακτικής θα περάσει από δημοψήφισμα και όχι από έγκριση του Μαδούρο, «έτσι όπως υποτίθεται ότι πρέπει να λειτουργεί η δημοκρατία», λέει ο Stephen Lendman.
Αντιπολίτευση: δημοκράτες με «ανατρεπτικό παρελθόν»
Στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, δεν έχει παρουσιαστεί σχεδόν καθόλου από τα ΜΜΕ το παρελθόν των τριών πρωταγωνιστών της αντιπολίτευσης. Ας τους δούμε.
Ο Leopoldo López, ο “Νέλσων Μαντέλα της Βενεζουέλας” για την El Pais, κατάγεται από τα πιο ισχυρά και πλούσια πολιτικά τζάκια της Βενεζουέλας με σπουδές στο Πρίνστον και Χάρβαρντ. Το 2000 εκλέχτηκε δήμαρχος του πλούσιου Chacao. Στο πραξικόπημα του 2002 οργάνωσε τις διαδηλώσεις στους δρόμους, δημιουργώντας μια εικόνα χάους, και χωρίς καμία εξουσιοδότηση οδήγησε το πλήθος να συλλάβει δια της βίας τον υπουργό εσωτερικών Ramon Rodriguez Chacin. Αν και προσπάθησε να πάρει αποστάσεις από το πραξικόπημα το βίντεο τον διαψεύδει. Σε έκθεση της πρεσβείας των ΗΠΑ, πουδιέρρευσε μέσω wikileaks, περιγράφεται ως «αλαζόνας», «εκδικητικός», «διψασμένος για εξουσία» και «οργανωτικός».
Το 2014 χειραγώγησε την ετήσια μαθητική πορεία για την Εθνική Ημέρα Νεολαίας μετατρέποντάς στη βίαιη πολιτική εκδήλωση της αντιπολίτευση. Τότε ο καθ. David Smilde (Παν/μιος Tulane Georgia), είχε σχολιάσει ότι το να ανακατεύεσαι πολιτικά σε μια μαθητική πορεία η οποία καταλήγει σε μια φιλοκυβερνητική περιοχή, είναι σίγουρο ότι θα ξεσπάσει βία. Ο Λόπεζ ποντάρισε σε αυτό προκαλώντας μάλιστα μέσω twitter τον Μαδούρο «δεν έχεις τα κότσια να με βάλεις φυλακή;».
Οι αρχές τότε τον συνέλαβαν ως υποκινητή βίας και τον περασμένο Ιούλιο η ποινή του μετατράπηκε σε περιορισμό κατ΄ οίκον. Παρόλα αυτά παρενέβη τους όρους κράτηση συνεχίζοντας μέσω κοινωνικών δικτύων να παρακινεί τον κόσμο να ανατρέψει βιαίως την κυβέρνηση.
Το Μάιο του 2017 τα ΜΜΕ της αντιπολίτευσης, η γυναίκα του ακόμα και ο Ρεπουμπλικάνος Γερουσιαστής Marco Rubio αναπαρήγαγαν μέσω twitter ψευδείς ειδήσεις ότι δηλητηριάστηκε, ότι ήταν ενώ η μαυροφορεμένη γυναίκα του πήγε ακόμα και στο νοσοκομείο ζητώντας να τον δει. Και φυσικά όλα αποδείχτηκαν συμπαιγνία, όταν δημοσιεύτηκε βίντεο του Λόπεζ, με την ακριβή ώρα και μέρα επιβεβαιώνοντας ότι είναι καλά.
Ο Τραμπ έδειξε μάλιστα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την απελευθέρωσή του όταν συναντήθηκε με την σύζυγό του Lilian Tintori. Την απελευθέρωσή του ζήτησε και ο πρώην Πρόεδρος της Χιλής, Sebastian Piñera, ο οποίος πρότεινε να εκτίσουν την ποινή τους 33 μέλη των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος Πινοσέτ αξιοπρεπώς στην πολυτελή φυλακή Punta Penco με γήπεδα τένις κτλ.
Η δραστήρια Μαρία Κορίνα Ματσάδο είναι η δυναμική κυρία μέλος της Εθνοσυνέλευσης και ιδρύτρια της διαβόητης ΜΚΟ Súmate που υποτίθεται ότι προωθεί την ελεύθερη άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων. Μεγαλωμένη με αυστηρή ανατροφή από πλούσια Καθολική οικογένεια η Ματσάδο «ποτέ δεν φαντάστηκε τον εαυτό της να ασχολείται με την πολιτική για να αλλάξει τις κοινωνικές διαφορές», όπως έγραψε γι’ αυτή η Σουηδή δημοσιογράφος και θαυμάστριά της Kajsa Norman.
Μόνο όταν ανέλαβε ο Τσάβες την εξουσία «αισθάνθηκε υποχρεωμένη να το κάνει» και έτσι ίδρυσε την Súmate την χρονιά που πραγματοποιήθηκε το πραξικόπημα εναντίον της Κυβέρνησης Τσάβες. Ενώ έφτιαξε ένα οργανισμό για την προώθηση της δημοκρατίας ήταν ανάμεσα σε εκείνους που υπέγραψαν το Καταστατικό Καρμόνα (Carmona Decree) των πραξικοπηματιών για την βίαιη απομάκρυνση της Κυβέρνησης Τσάβες. Η εμμονή της για την «ομαλή» λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών ήταν τέτοια που χρηματοδοτούνταν από την Κυβέρνηση Μπους και αργότερα του Μπαράκ Ομπάμα. Το λόμπυ της Ματσάδο δραστηριοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ωστόσο ομάδα Ευρωβουλευτών το 2014 αντέδρασε υπενθυμίζοντας την συμμετοχή της στο πραξικόπημα του 2002.
Η εμβληματική μορφή του «ηρωικού» δημάρχου του Καράκας Αντόνιο Λεντέζμα. Ο Λεντέζμα υπήρξε μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων τη δεκαετία του 1980 με το κόμμα της Δημοκρατικής Δράσης. Ήταν το κόμμα που όταν κυβερνούσε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, διέπραξε μια από τις μεγαλύτερες σφαγές διαδηλωτών στην ιστορία της Λατινικής Αμερικής, το περίφημο “Caracazo” του 1989. Τότε η κυβέρνηση του Carlos Andres Perez, ανέστειλε θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος και επιστράτευσε δυνάμεις καταστολής και στρατό με αποτέλεσμα οι αριθμός των θυμάτων να υπολογίζεται μέχρι και 2.000. Το 1992 ο Λεντέζμα διορίστηκε από τον Πρόεδρο Perez κυβερνήτης της περιφέρειας του Καράκας αλλά αργότερα ο Πρόεδρός του αποπέφθηκε λόγω διαφθοράς. Όλα αυτά τα χρόνια ο Λεντέζμα παρέμεινε πιστός υποστηρικτής του διεφθαρμένου κόμματος και έφτασε μάλιστα στο σημείο να διεκδικήσει και την αρχηγία δίχως επιτυχία.
Το 2002 ο σημερινός δήμαρχος του Καράκας συμμετείχε στο πραξικόπημα ανατροπής της νόμιμης κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες καθοδηγώντας εξαγριωμένα πλήθη στους δρόμους της πρωτεύουσας. Σήμερα, έχει μεταμορφωθεί στον «καταπιεσμένο» λατινοαμερικάνο πολιτικό που στέλνει και έκκληση βοήθειας στους Έλληνες. Αν όντως η Βενεζουέλα έχει δικτατορία σήμερα ο Λεντέζμα, ο Λόπεζ και οι υπόλοιποι θα αγνοούνταν και δεν θα βλέπαμε tweets κάθε λίγο και λιγάκι. Αλλά «φωνάζουν οι επωφελούμενοι του παλαιά και του κάποτε» (Sacha Guiltry).
Τα μαθηματικά που προτιμούν τα ΜΜΕ για τις διαδηλώσεις
Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνουν αιματηρές διαδηλώσεις στην Βενεζουέλα. Οι δύο προηγούμενες πιο γνωστές είναι εκείνη του 1989 και του 2014. Την επόμενη μέρα της μαθητικής διαδήλωσης του 2014 ο David Smilde, είχε γράψει ότι η περαιτέρω βία είναι βέβαιο ότι θα τραβήξει αρνητική διεθνή προσοχή, θα ενισχύσει το αφήγημα εκείνων που ασκούν κριτική στην κυβέρνηση τα τελευταία 14 χρόνια περι «κράτους παρία». Φέτος, η Αμερικανίδα δημοσιογράφος Abby Martin εισχώρησε στις διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης αποκαλύπτοντας την αλήθεια για το πώς προέκυψαν τόσοι νεκροί που αναπαράγουν τα περισσότερα ΜΜΕ.
Μεταξύ 6ης Απριλίου και 3ης Ιουλίου σημειώθηκαν 95 θάνατοι και 1000 τραυματισμοί λόγω των διαμαρτυριών. Εκ των 95 νεκρών οι 11 έχουν απροσδιόριστο συσχετισμό με τα γεγονότα. Σύμφωνα με τον Γενικό Εισαγγελέα της Βενεζουέλας, οι 23 θάνατοι οφείλονται στην αστυνομική δράση του «δικτατορικού καθεστώτος». Αναμφίβολα οι αστυνομικές δυνάμεις και της πιο δημοκρατικής χώρας έχει προκαλέσει θανάτους και τραυματισμούς σε πολίτες. Ωστόσο, σε ποια δικτατορία οι δυνάμεις «καταστολής» προστατεύουν τους επικίνδυνους του καθεστώτος. Πόσα ΜΜΕ στην Ευρώπη και την Ελλάδα μετέδωσαν το 2011 την επιχείρηση των κυβερνητικών δυνάμεων να γλιτώσουν την Ματσάδο από λιντσάρισμα με κίνδυνο της ζωής τους;
Τί γίνεται όμως με τους υπόλοιπους 61 νεκρούς;
Η Abby Martin ανακάλυψε το πρωτοφανές: δολοφονήθηκαν από διαδηλωτές της αντιπολίτευσης. 6 πέθαναν από τροχαία δυστυχήματα όταν προσπάθησαν να ξεφύγουν από τα οδοφράγματα της αντιπολίτευσης, 3 τραυματισμένοι υπέκυψαν διότι οι διαδηλωτές δεν άφησαν τα ασθενοφόρα να περάσουν, 9 έχασαν την ζωή τους από λάθος μεταξύ τους (χρήση πρωτόγονων αυτοσχέδιων όπλων), 8 από ηλεκτροπληξία όταν επιχείρησαν να λεηλατήσουν ένα φούρνο. Σε βίντεο του euronews φαίνεται πόσο επικίνδυνα είναι τα όπλα που χρησιμοποιεί η αντιπολίτευση.
Κάποιες από αυτές ήταν καθαρά πολιτικές δολοφονίες της αντιπολίτευσης. Οι άμεσοι θάνατοι από την βία της αντιπολίτευσης ανέρχονται στους 38. Από αυτούς 16 σκοτώθηκαν στα οδοφράγματα, 7 όργανα της τάξης, 6 πυροβολήθηκαν από τους διαδηλωτές και 1 χτυπήθηκε μέχρι θανάτου από τον, όχλο. 14 θάνατοι είναι καθαρές πολιτικές δολοφονίες (ακόμα και από ελεύθερους σκοπευτές της αντιπολίτευσης), 2 υποστηρικτές της κυβέρνησης απήχθησαν, βασανίστηκαν και έπειτα εκτελέστηκαν. O δύσμοιρος έγχρωμος Ορλάντο που κάηκε ζωντανός από την αντιπολίτευση υπέκυψε λίγες μέρες αργότερα ενώ 4 άνθρωποι επιβίωσαν από την προσπάθεια των αντικυβερνητικών να τους κάψουν ζωντανούς.
Δεδομένου ότι οι βίαιες κινητοποιήσεις της αντιπολίτευσης απολαμβάνουν μεγάλης δημοσιότητας, πόσα ελληνικά ή ευρωπαϊκά ΜΜΕ κάλυψαν την αντι-ιμπεριαλιστική πορεία της 15ης Αυγούστου στο Καράκας;
Υποδειγματική κάλυψη των γεγονότων αποτελεί η εκπομπή HARDtalk στο BBC του δημοσιογράφου Stephen Sackur, όταν πήρε συνέντευξη από τον πρώην αντιπρόσωπο της Βενεζουέλας στον ΟΗΕ, Isaias Medina. Ο διπλωμάτης ζητούσε ακόμα και εμφύλιο πόλεμο προκειμένου να πέσει ο Μαδούρο. Ο ψύχραιμος δημοσιογράφος του εξηγούσε ότι ο Μαδούρο έχει μεγάλη μερίδα του λαού με το μέρος του και τον στρατό. «Αυτό που προτείνεις» έλεγε ο Sackur «θα οδηγήσει σε αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. […] Κάθεσαι εκεί, στο Μαϊάμι, σε ένα άνετο μέρος αλλά τι λες στις μητέρες και πατέρες των νέων ανθρώπων που χάνουν τις ζωές τους στους δρόμους, όταν σου πουν «αξίζει ο γιός μου, η κόρη μου για μια αντιπολίτευση που αυτή τη στιγμή δεν ξέρει που πηγαίνει;»».
Ο Medina απάντησε ως εξής: «Επικρατεί μια αιματηρή κατάσταση στη Βενεζουέλα εδώ και 18 χρόνια, 350.000 πέθαναν αυτή την περίοδο για εγκλήματα, 30.000 κάθε χρόνο, συνεπώς έχει ήδη αρχίσει [η αιματοχυσία]. Σημασία έχει πώς θα σταματήσουμε αυτό τον εγκληματικό οργανισμό που δολοφονεί τη χώρα. Δεν νομίζω ότι υπάρχει διέξοδος μέσω του διαλόγου». Είναι ακριβώς η ίδια απάντηση που είχε δώσει και η διαβόητη Μαντλίν Ολμπράιτ σε ανάλογη περίπτωση.
ΗΠΑ: «Εκδημοκρατισμός», η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα
Από το 1999 μέχρι σήμερα οι εκλεγμένες κυβερνήσεις της Βενεζουέλας αντιμετωπίζουν μονίμως την εχθρότητα του Λευκού Οίκου. Το πετρέλαιο τραβάει τις ΗΠΑ όπως το αίμα τον καρχαρία. Η εξαγωγή της δημοκρατίας σε κράτη που η Ουάσινγκτον και ευρωπαϊκά κράτη βάφτιζαν κακές «δικτατορίες» συνδυαζόταν πάντα με εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών από δυτικές εταιρείες. Ωστόσο, επειδή, όπως είπε ο βραβευμένος δημοσιογράφος John PilgerIt «οι ΗΠΑ εισβάλλουν σε ανυπεράσπιστες χώρες και η Βενεζουέλα δεν είναι ανυπεράσπιστη», η Ουάσινγκτον χρησιμοποιεί άλλα μέσα, πιο ραφιναρισμένα. «Βρήκαμε το νέο μας Ιράκ, είναι η Βενεζουέλα” έγραψε πρόσφατα στο twitter του ιδρυτής των Wiki leaks Τζούλιαν Ασάνζ.
Μετά το φιάσκο του 2002 η κυβέρνηση Μπους και οι διάδοχες κυβερνήσεις εφάρμοσαν το μότο του Paul Morand «τα σαλόνια και οι ακαδημίες ξεκάνουν περισσότερους επαναστάτες απ’ όσους οι φυλακές και τα κανόνια». Ο Roger F. Noriega, πρώην Αναπληρωτής Υπουργός Εξωτερικών για θέματα του δυτικού ημισφαιρίου των ΗΠΑ, μέσω τις οργάνωσης National Endowment for Democracy (NED), την οποία είχε ιδρύσει ο Ρόναλντ Ρέηγκαν, χρηματοδοτούσε δραστηριότητες στη Βενεζουέλα δήθεν για την προώθηση των δημοκρατικών θεσμών. Και όταν αυτά τα χρήματα τα δίνει ο Λευκός Οίκος του Μπους και του Τραμπ σε μια κυρία που συμμετείχε σε πραξικόπημα γίνεται αντιληπτό πως αξιοποιούνται. Η Ουάσινγκτον και οι ακόλουθοί τους σε Λατινική Αμερική και Ευρωπαϊκή Ένωση τονίζουν συνεχώς εδώ και χρόνια ότι στη Βενεζουέλα δεν λειτουργεί η δημοκρατία σωστά και οι εκλογές νοθεύονται, όπως για παράδειγμα στο πρόσφατο δημοψήφισμα. Είναι περίεργο. Ο Τζίμυ Κάρτερ έχει πει ότι η Βενεζουέλα ακολουθεί τις «καλύτερες δημοκρατικές διαδικασίες στον κόσμο».
Η συμμετοχή των ΗΠΑ στην δημιουργία «φιλειρηνικών» διαδηλώσεων και στην μετεξέλιξή τους σε μοχλό βίαιης πτώσης του Τσάβεζ του έχει αποκαλυφθεί και από τα έγγραφα που παρουσίασε το Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας (CERP) στις ΗΠΑ του Mark Weisbrot.
Η κυβέρνηση Ομπάμα συνέχισε την πολιτική Μπους κηρύσσοντας μάλιστα τη χώρα σε «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» λόγω της «ασυνήθιστης και έκτακτης απειλής για την εθνική ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ». Ήταν μάλιστα η πρώτη κυβέρνηση που το 2008, για χάρη της Βενεζουέλας, οι ΗΠΑ επανασύστησαν τον 4ο Αμερικανικό Στόλο αναγκάζοντας την κυβέρνηση Τσάβες να προβεί σε αγορές όπλων που κόστισαν πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στους Βενεζουελάνους. Ο 4ος Στόλος είχε δημιουργηθεί στον Β’ ΠΠ για να προστατεύσει τις ακτές των ΗΠΑ από τον γερμανικό στόλο και απ’ ότι φαίνεται, για τον προοδευτικό Ομπάμα οι «Γερμανοί ξαναήρθανε». Μετά τον θάνατο του Τζάβεζ, ο Noriega πρότεινε μάλιστα και μια λίστα από ενέργειες που θα έπρεπε να κάνουν οι αμερικανοί διπλωμάτες ώστε να εκτοπίσουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.
Το 2014 δια στόματος του ΥΠΕΞ John Kerry, η κυβέρνηση Μπάρακ Ομπάμα έλεγε «Είμαστε ιδιαίτερα θορυβημένοι από τις αναφορές σύμφωνα με τις οποίες η κυβέρνηση της Βενεζουέλας έχει συλλάβει ή έχει υπό κράτηση πληθώρα αντικυβερνητικών διαδηλωτών». Βέβαια, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο πήγαινε ακόμα πιο μακριά, καλώντας τον Δεκέμβριο του 2014 τις Αρχές της χώρας να αφοπλίσουν αμέσως τις ανεξέλεγκτες στρατιωτικές παρα-κυβερνητικές οργανώσεις και να βάλουν ένα τέλος στην ατιμωρησία.
Σήμερα, ο Πρόεδρος Τραμπ δηλώνει ξεκάθαρα την πρόθεσή του να εισβάλει στην Βενεζουέλα, προκαλώντας και την παρέμβαση του Νόαμ Τσόμσκι. Ο Διευθυντής της CIA, Mike Pompeo, είπε ότι η «Η Βενεζουέλα θα μπορούσε να αποτελέσει έναν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τις ΗΠΑ. Οι Κουβανοί, οι Ρώσοι, οι Ιρανοί και η Χεζμπολάχ είναι εκεί. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει μεγάλους κινδύνους, και γι’ αυτό η Αμερική πρέπει να το πάρει στα σοβαρά». Παραδοσιακά οι διευθυντές της CIA αρέσκονταν σε θεωρίες συνομωσίας και ο δημοσιογράφος Adam Garrie το αποδεικνύει στην περίπτωση της Βενεζουέλας.
Το Ινστιτούτο Brookings και το Αμερικανικό Ινστιτούτο Επιχειρήσεων είναι δύο φορείς που προωθούν την υπόγεια παρεμβατική πολιτική των ΗΠΑ. Οι δυσχέρειες που αντιμετωπίζει ο Μαδούρο, σε μεγάλο βαθμό, ουσιαστικά τρέφονται από τους παραπάνω φορείς δημιουργώντας μια εικόνα που μαρκετάρεται ως αποτυχία του μοντέλου της Βενεζουέλας, όπως γράφει ο Tony Cartalucci. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, όπως απέδειξε η Abby Martin, ότι οι διαδηλωτές που ελέγχονται από την χρηματοδοτούμενη από τις ΗΠΑ αντιπολίτευση, βάζουν στόχο τα σημεία στα οποία αποθηκεύονται τα τρόφιμα για την μετέπειτα διανομή τους.
Και εκεί έρχεται η αντιπολίτευση και η πλειονότητα των διεθνών ΜΜΕ να στηριχθούν και να διαφημίσουν την χρεωκοπία του συστήματος. «Είναι περίεργο» λέει ο δημοσιογράφος Caleb T. Maupin «ότι τα παραδοσιακά ΜΜΕ κατηγορούν το σοσιαλισμό για τα προβλήματα σίτισης στη Βενεζουέλα, ενώ η διανομή τροφίμων παραμένει στα χέρια των ιδιωτικών εταιρειών που σαμποτάρουν το σύστημα».
Οι ελλείψεις στην χώρα εντείνονται απ’ έξω.
Η οικονομολόγος Pasqualina Curcio φέρνει για παράδειγμα την εταιρεία Big Pharma. Ο συγκεκριμένος κολοσσός είναι υπεύθυνος για την εισαγωγή και την διανομή του 50% των φαρμακευτικών ειδών στη Βενεζουέλα, ενώ εταιρείες όπως οι “Procter & Gamble, Colgate, Kimberly Clark και Johnson & Johnson” ελέγχουν την αγορά της χώρας στα είδη προσωπικής υγιεινής. Σε συνεργασία με τοπικούς διανομείς αυτές οι εταιρείες παρακρατούν τα προϊόντα τους.
Η διεθνής κοινότητα κάνει οτιδήποτε δυνατό για να χειροτερεύσει την κατάσταση στη χώρα. Ο ΟΗΕ και η Ε.Ε. απομονώνουν πολιτικά τη Βενεζουέλα και φυσικά τον λαό της πολιτικά και οι ΗΠΑ επιβάλλουν εξοντωτικές κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της χώρας. Δεν είναι θέμα πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών αλλά ζήτημα εμπορικών συμφερόντων της Ε.Ε και των ΗΠΑ που θέλουν να γονατίσουν τον Μαδούρο. Είναι ένας απλός πολιτικός εκβιασμός: θα σας κάνουμε την ζωή πιο εύκολη αν αποδεχτείτε την δική μας επιλεκτική δημοκρατία. Η María Teresa Romero το αποτύπωσε ξεκάθαρα στο ακαδημαϊκό περιοδικό The Conversation.
«Ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Rex Tillerson θα μπορούσε να δει πέρα από τον ριζοσπαστικό αριστερό λόγο του Μαδούρο και να τον αναγκάσει να ανταποκριθεί στις διεθνείς οικονομικές δεσμεύσεις της χώρας να αντιμετωπίσει ρεαλιστικά την κατάσταση, ιδιωτικοποιώντας τις κατασχεθείσες μη παραγωγικές βιομηχανίες, μειώνοντας την κρατική ιδιοκτησία επι του PDVSA κατά 60% σε όλα τα πετρελαϊκά έργα και τερματίζοντας τους ελέγχους των τιμών για την εγχώρια παραγωγή. Σε αυτό το σενάριο, οι ΗΠΑ και η Βενεζουέλα θα μπορούσαν ακόμη να καταλήξουν σε συμφωνία για την ανακούφιση της εγχώριας τροφής και της έλλειψης φαρμάκων».
Ο καθηγητής Ricardo Hausmann, ασκεί κριτική στην οικονομική πολιτική της Βολιβαριανής Δημοκρατίας προτείνοντας να επιτρέψει στους νόμους της αγοράς να λειτουργήσουν. Ωστόσο, μάλλον ξεχνάει ότι υπήρξε υπουργός των καταστρεπτικών κυβερνήσεων Πέρεζ τη δεκαετία του 1990… «those you cannot do, teach».
Βεβαίως και υπάρχει πρόβλημα στο σύστημα της Βενεζουέλας σήμερα. Αλλά ο εντοπισμός ενός προβλήματος δεν νομιμοποιεί να εμφανιστούν ως «λύτες» «γιατροί» που έχουν σκοτώσει στο παρελθόν αναρίθμητους ασθενείς. Ένας ορθολογιστής παρατηρητής θα καταλάβει ότι επαγγελματίες οργανωτές αιματηρών διαδηλώσεων απόφοιτοι του Χάρβαρντ που χρηματοδοτούνται από τους χειρότερους Αμερικανούς Προέδρους (Μπους, Τραμπ) δεν είναι η λύση στα προβλήματα μιας χώρας.
Οι Ευρωπαίοι την ίδια στιγμή φλερτάρουν τόσο πολύ με λόγους (discourse) περί ελευθερίας, αλλά στην ουσία συντελούν κάποιοι άλλοι μακριά τους να πλαγιάσουν με την τυραννία. Αυτοί που κόπτονται τόσο για την δημοκρατία στην Βενεζουέλα είναι εκείνοι που δοκίμασαν να φέρουν τη δημοκρατία, στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, και τη Λιβύη με τα γνωστά αποτελέσματα. Και για όσους εξακολουθούν να θέλουν να πέσει αύριο το πρωί ο Μαδούρο μπορεί να τους συμπυκνώσει ο George Bernard Saw ότι τέτοιες «επαναστάσεις δεν ελαφραίνουν τον άνθρωπο από τις βαριές αλυσίδες της τυραννίας. Απλά τις περνάνε στο άλλο πόδι».
Του Βαγγέλη Γεωργίου-info-war.gr
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου