 |
| Σε αυτό το χάρτη, που δημοσιεύθηκε από τον Robin Wright στο The New York Times το 2013, διακρίνουμε το Σουνιστάν που θα δημιουργηθεί από το ΙΚ/Daesh τον Ιούνιο του 2014, και όπου θα ανακηρυχτεί το Χαλιφάτο, και το Κουρδιστάν το οποίο η Γαλλία και το Ισραήλ θέλουν τώρα να δημιουργήσουν.Πρέπει να σημειωθεί ότι αυτός ο χάρτης δεν προβλέπει τίποτα για τους Χριστιανούς οι οποίοι θα πρέπει είτε να μεταφερθούν στην Ευρώπη, είτε να εξολοθρευτούν. |
Τιερί Μεϊσάν
Από τη μία πλευρά, η γαλλική κυβέρνηση κινητοποιεί όλα τα μέσα ενημέρωσης της για να επικεντρωθεί ο πληθυσμός της στις επιθέσεις της 13ης Νοεμβρίου.
Από την άλλη, ξεκινά έναν νέο πόλεμο μαζί με το Ισραήλ στο Ιράκ και τη Συρία.
Στόχος της δεν είναι πλέον να ανατρέψει το κοσμικό καθεστώς της Συρίας ή να καταστρέψει τον στρατό του, αλλά από τούδε και στο εξής να δημιουργήσει ένα αποικιακό κράτος καβάλα στο Ιράκ και τη Συρία, υπό κουρδική διοίκηση, προκειμένου να εγκλωβίσουν σε τανάλια τα Αραβικά Κράτη.
Επιστρέψαμε στο όνειρο του μεγάλου Ισραήλ από το Νείλο μέχρι τον Ευφράτη.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία) | 22 Νοεμβρίου 2015
Στη G20, η Μόσχα και η Ουάσιγκτον απαίτησαν την διακοπή της χρηματοδότησης του ΙΚ/Daesh.
Η σύνοδος κορυφής της G20 στην Αττάλεια (Τουρκία) σίγουρα ασχολήθηκε με την οικονομία, αλλά προπαντός με την κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Πολλές διμερείς διαπραγματεύσεις έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της συνόδου κορυφής, και δεν γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες του τι συζητήθηκε και ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια αυτών των ιδιαιτέρων συναντήσεων.
Ωστόσο, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν κατήγγειλε χωρίς να τα ονοματίσει τα κράτη που συμμετείχαν στη διάσκεψη που χρηματοδοτούν το ΙΚ/Daesh. Έδειξε στους συναδέλφους του δορυφορικές φωτογραφίες πομπών βυτιοφόρων που διασχίζουν τη Τουρκία για να πουληθεί το πετρέλαιο που κλάπηκε από την τρομοκρατική οργάνωση στο Ιράκ και τη Συρία [1]. Κατηγορημένος δημόσια για παραβιάσεις των ψηφισμάτων του
Συμβουλίου Ασφαλείας για χρηματοδότηση του ΙΚ/Daesh, ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δέχτηκε το κτύπημα. Σύμφωνα με το τουρκικό σοσιαλιστικό κόμμα, ο Μπιλάλ Ερντογάν (γιος του προέδρου) διοικεί προσωπικά αυτή τη διακίνηση [2].
Οι πρόεδροι Πούτιν και Ομπάμα συμφώνησαν να καταστραφούν αυτά τα βυτιοφόρα οχήματα της οικογένειας Ερντογάν και να τεθεί είναι τέλος στην παράνομη κυκλοφορία του πετρελαίου. Την ίδια ημέρα, το αμερικανικό Central Command βομβάρδιζε βυτιοφόρα φορτηγά στο Ιράκ για πρώτη φορά σε 18 μήνες, ενώ ο ρωσικός στρατός κατέστρεφε έναν πολύ μεγάλο αριθμό παρόμοιων βυτιοφόρων στη Συρία [3].
Η Ρωσία και οι Ηνωμένες Πολιτείες ανάγκασαν τη Γαλλία να συμμετάσχει στην επιχείρηση αυτή. Προσποιημένος ότι αντιδρά στις επιθέσεις στο Παρίσι, ο Πρόεδρος Ολάντ ανάγγειλε χωρίς να κοκκινίσει ότι έδωσε εντολές στους στρατούς του να βομβαρδίσουν στόχους του ΙΚ/Daesh στη Συρία, ενώ ο πρόεδρος Πούτιν έδωσε δημοσίως διαταγή στα ρωσικά στρατεύματα να συντονιστούν με τη Γαλλία και την μεταχειριστούν «ως» σύμμαχο [4]. Ο Γάλλος πρόεδρος θα συναντηθεί αργότερα με τους Αμερικανό και Ρώσο ομολόγους του.
Φαίνεται ότι πάρθηκαν αποτελεσματικές ρυθμίσεις για να απομονωθούν οι 24 τράπεζες που χρησιμοποιούνται από το ΙΚ/Daesh από το Ιράκ για να μεταφέρει χρήματα, μέτρα που ο Αμερικανός υφυπουργός David S. Cohen προσπαθούσε ανεπιτυχώς να επιβάλει εδώ και μήνες [5].
Η Γαλλία και τα «φιλελεύθερα γεράκια» οργανώνουν ένα νέο πόλεμο
Λαμβάνοντας γνώση και δεχούμενη ότι πρέπει να αποσύρει το ΙΚ/Daeshαπό τη Συρία, η ομάδα των κρατών, πολυεθνικών και Αμερικανών προσωπικοτήτων που οργάνωσαν τον πόλεμο, αποφάσισε τότε να ξεκινήσει ένα τρίτο πόλεμο.
· Η «Αραβική Άνοιξη» (Φεβρουάριος 2011 - Ιανουάριος 2013) είχε ξεκίνησε από το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ. Επρόκειτο να ανατραπούν τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα, είτε σύμμαχοι είτε αντίπαλοι των ΗΠΑ, και να αντικατασταθούν από δικτατορίες των Αδελφών Μουσουλμάνων. Μετά την ανατροπή των Τυνησίου και Αιγυπτίου πρόεδρων κατά τη διάρκεια των «επαναστάσεων» του Γιασεμιού και του Λοτούς, κηρύχθηκε ο πόλεμος στη Λιβύη και τη Συρία (όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη του LancasterHouse, το Νοέμβριο του 2010), αλλά οι αποικιοκρατικές δυνάμεις δεν κατάφεραν να επιτεθούν στην Αλγερία (ομηρεία του InAmenas).
· Ο δεύτερος συριακός πόλεμος (Ιούλιος 2012-Οκτώβριος 2015) ξεκίνησε από τη Γαλλία, τα αμερικανικά «φιλελεύθερα γεράκια» (HillaryClinton, JeffreyFeltman, Ντέιβιντ Πετρέους, κλπ) και το Ισραήλ, υπό τη χρηματοδότηση μιας ομάδας κρατών (Τουρκία, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, κλπ) και πολυεθνικών εταιρειών (ExxonMobil-, KKR, Academi, κλπ). Ο σκοπός δεν ήταν πλέον να αλλάξει το καθεστώς, αλλά να «αιμορραγήσει» η χώρα και να καταστραφεί ο στρατός της (πάνω από 100.000 Σύρους στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας κατά της τρομοκρατίας). Έλαβε τέλος με την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας.
· Ο τρίτος συριακός πόλεμος (από τις 20 Νοεμβρίου 2015) ξεκινά από ορισμένα μέλη της ίδιας ομάδας, αυτή τη φορά για να δημιουργηθεί ένα νέο Κράτος στο βόρειο τμήμα της Συρίας και του Ιράκ, προκειμένου να ληφθούν σε τανάλια τα αραβικά κράτη που αντιστέκονται στο Ισραήλ [6].
Οι διοργανωτές του πολέμου έχοντας αντιληφθεί ότι θα είναι δυνατόν να συνεχίσουν να δράσουν κατά της Συρίας συμφώνησαν να επαναλάβουν και να συνεχίσουν το πρόγραμμα που ήδη έχει οδηγήσει στη δημιουργία του Νότιου Σουδάν το 2012. Το σχέδιο αυτό αντιστοιχεί στο σχέδιο του Ζιπέ (Μάρτιος 2011) και σε αυτό που δημοσιεύτηκε από τον RobinWright (Σεπτέμβριος 2013) που προέβλεπε ότι, μετά την υποστήριξη του ΙΚ/Daesh για τη δημιουργία του Σουνιστάν, το επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η δημιουργία ενός Κουρδιστάν [7].
Δεν πρόκειται πλέον για δήθεν ιδεολογικό πόλεμο (Αραβική Άνοιξη) ούτε δήθεν θρησκευτικό (δεύτερος συριακός πόλεμος), αλλά δήθεν εθνικό.
Οι μυστικές επιχειρήσεις στο έδαφος
Για να το πετύχουν αυτό, κατάφεραν να μετατρέψουν το συριακό κουρδικό μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα YPG (από σήμερα μετονομάζεται σε «Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας») και να το συνδέσουν με τη φατρία Μπαρζανί του Ιράκ.
Βέβαια, οι δύο ομάδες είναι Κούρδοι, αλλά δεν μιλούν την ίδια γλώσσα, αλληλοσκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια όλου του Ψυχρού Πολέμου, και επικαλούνται διαμετρικά αντίθετες ιδεολογίες [8].
Ειρήσθω εν παρόδω ότι, στο εξής, η Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ είναι μια δικτατορία. Ο πρόεδρος της, Μασούντ Μπαρζανί, ένας πράκτορας της Μοσάντ που εγκαταστάθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, μένει προσκολλημένος στην εξουσία από το τέλος της θητείας του το Ιούνιο 2013 [9].
Έσπρωξαν τις «Δημοκρατικές Δυνάμεις» (sic) να κουρδοποίησουν με τη βία μη-κουρδικούς πληθυσμούς της Βόρειας Συρίας (Οκτώβριος 2015), προκαλώντας την εξέγερση των Αράβων και των Ασσυρίων χριστιανών και την οργή της Δαμασκού, αλλά καμία διεθνή αντίδραση [ 10].
Τέτοια δεν υπήρχε άλλωστε κατά τη διάρκεια της προσάρτησης των κοιτασμάτων πετρελαίου του Κιρκούκ από τη Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ (καλοκαίρι 2014), η διεθνής κοινή γνώμη είχε μάτια μόνο για την εθνοκάθαρση που ασκήθηκε από το ΙΚ/Daesh.Εκείνη την εποχή, όχι μόνο οι μεγάλες δυνάμεις δεν είχαν καταδικάσει τον κατακτητικό πόλεμο της Κουρδικής Περιφερειακής Κυβέρνησης του Ιράκ, αλλά είχαν προσφερθεί να προμηθεύσουν όπλα άμεσα, παρακάμπτοντας την κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη, δήθεν για να επικεντρωθούν στην καταπολέμηση του ΙΚ/Daesh.
Τα μέρη που βρίσκονται στη σύγκρουση δεν θα ανακοινώσουν ότι πολεμούν για να δημιουργήσουν ένα ισραηλινό αποικιακό Κράτος και να πάρουν σε τανάλια τα αραβικά κράτη που αντιστέκονται, αλλά, μόλις θεωρηθεί ανάγκη, θα δηλώσουν ότι πολεμούν για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, μια γελοία θέση καθώς η σχετική επικράτεια δεν ανήκε ποτέ στο ιστορικό Κουρδιστάν και οι Κούρδοι είναι σε μεγάλο βαθμό μειονότητα (λιγότερο από το 30% του πληθυσμού).
Στις 5 Νοεμβρίου, η Γαλλία ανακοίνωσε την αποστολή του αεροπλανοφόρου Charles de Gaulle στη περιοχή, δήθεν για να καταπολεμήσει το ΙΚ/Daesh, στην πραγματικότητα για να τοποθετηθεί εν όψει του τρίτου συριακού πολέμου[11]. Το σκάφος αναχώρησε από την Τουλόν, το λιμάνι-έδρα του, στις 18 Νοεμβρίου.
Από τις 13 έως τις 15 Νοέμβριου, η περιφερειακή κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν, με την υποστήριξη των «Δημοκρατικών Δυνάμεων της Συρίας», έδιωξαν το ΙΚ/Daesh από το Όρος Sinjar (Ιράκ). Στην πραγματικότητα, οι στρατιώτες του ΙΚ/Daesh είχαν αποχωρήσει αφήνοντας μόνο 300 άνδρες ενώπιον μιας συμμαχίας πολλών δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών. Η απελευθερωμένη ζώνη δεν έχει επιστραφεί στην ιρακινή κυβέρνηση, αλλά προσαρτήθηκε από τη Κουρδική Περιφερειακή Κυβέρνηση του Ιράκ.
Παρά το γεγονός ότι προσποιείται ότι δεν υποστήριζε αυτή τη επιχείρηση και την καταδίκασε, η Τουρκία την ενέκρινε με την μυστική συνθήκη Ζυπέ-Νταβούτογλού το 2011. Εάν δημιουργηθεί το ψευδο-Κουρδιστάν, σίγουρα θα παραλείψει να κατευθύνει εκεί του μαχητές του ΡΚΚ.
Το ψήφισμα 2249 επιτρέπει εκ των πραγμάτων (de facto) το νέο πόλεμο.
Στις 20 Νοεμβρίου, η Ρωσία προσπάθησε να περάσει και πάλι το σχέδιο ψηφίσματος που είχε ετοιμάσει για τη συνεδρίαση στις 30 Σεπτεμβρίου και είχε αναγκαστεί να αποσύρει. Στην καλύτερη περίπτωση, τροποποίησε το κείμενο της, συμπεριλαμβάνοντας αναφορές στις επιθέσεις στο Σινά, τη Βηρυτό και το Παρίσι, και αναφέροντας το άρθρο 51 του Χάρτη (δικαίωμα στην αυτοάμυνα). Για δεύτερη φορά, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το κείμενό της και να αφήσει να περάσει μια γαλλική πρόταση η οποία νομιμοποιήσε μια στρατιωτική επέμβαση εναντίον του ΙΚ/Daesh στη Συρία και το Ιράκ, την οποία το Συμβούλιο ενέκρινε ομόφωνα (Ψήφισμα 2249).
Αν και αυτό μπορεί να ερμηνευθεί με διάφορους τρόπους, το ψήφισμα καταπατά de facto την εθνική κυριαρχία του Ιράκ και της Συρίας.
Επιτρέπει στις μεγάλες δυνάμεις να παρέμβουν όσο ισχυρίζονται ότι πολεμούν ενάντια του ΙΚ/Daesh [12].
Πρόκειται ασφαλώς να την απελευθέρωση της Βόρειας Συρίας από το ΙΚ/Daesh, και όχι να την επιστρέψουν στη Συρία, αλλά για να διακηρύξουν εκεί ένα ανεξάρτητο Κράτος υπό κουρδική κρατική αρχή.
Η Ρωσία δεν είχε αντίρρηση για αυτό το ψήφισμα και το ψήφισε.
Φαίνεται ότι θέλει αυτή τη στιγμή να ωφεληθεί από το γαλλο-ισραηλινό σχέδιο για να εκδιώξει το ΙΚ/Daesh από τη Συρία χωρίς όμως να αποδέχεται την αρχή ενός ψευδο-Κουρδιστάν. Η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους δεν έχει καμία νομιμότητα στο διεθνές δίκαιο (οι Κούρδοι της Συρίας δεν είναι καταπιεσμένοι, αλλά απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους Σύρους πολίτες). Ξανανοίγει και πάλι το θέμα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων που έχουν ήδη τεθεί με τη δημιουργία του Κοσόβου από το ΝΑΤΟ. Επιτρέπει de facto οποιαδήποτε εθνοτική ομάδα, όποια να είναι η πολιτική κατάσταση της, να απαιτήσει ένα ανεξάρτητο κράτος, γεγονός που συνεπάγεται κατά συνέπεια τη διάλυση του μεγαλύτερου μέρους των κρατών του κόσμου -συμπεριλαμβανομένης της Γαλλίας- και το θρίαμβο της «παγκοσμιοποίησης».
Θυμηθείτε:
· Το Κρεμλίνο και ο Λευκός Οίκος συμφώνησαν να περικοπεί η χρηματοδότηση του ΙΚ/Daesh. Βομβάρδισαν στο Ιράκ και τη Συρία βυτιοφόρα φορτηγά της εταιρείας του Μπιλάλ Ερντογάν και απομόνωσαν τις τράπεζες του ΙΚ/Daesh.
· Μετά την προσάρτηση των κοιτασμάτων πετρελαίου του Κιρκούκ, τον Ιούνιο του 2014 το Ισραήλ και η Γαλλία κατάφεραν να συνεχίσουν την επέκταση της επικράτειας της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν του Ιράκ (προσάρτηση των Όρων Sinjar) και να ξεκινήσουν την κατάκτηση του μη-κουρδικού εδάφους στο βόρειο τμήμα της Συρίας από το YPG που μετονομάστηκε σε «Δημοκρατικές Δυνάμεις της Συρίας». Προτίθενται τελικά να ενοποιήσουν τις δύο οντότητες και να διακηρύξουν την ανεξαρτησία ενός δήθεν κουρδικού Κράτους.
· Η δημιουργία ενός ψευδο-Κουρδιστάν σε μη-κουρδικές περιοχές δεν έχει καμία νομιμότητα βάσει του διεθνούς δικαίου. Σκοπεύει μόνο, με εκείνη του Νότιου Σουδάν, για να πάρει σε τανάλια τις μεγάλες αραβικές χώρες (Αίγυπτος, Συρία και Ιράκ) για να επιτευχθεί το όνειρο μιας ισραηλινής δύναμης από το Νείλου στον Ευφράτη.
Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά
Τιερί Μεϊσάν
[1] “President Putin Responses to journalists’ questions following the G20 summit”, Kremlin, November 16, 2015.
[2] « Le rôle de la famille Erdoğan au sein de Daesh », Réseau Voltaire, 26 juillet 2015.
[3] « L’armée américaine a détruit 116 camions-citernes de l’EI », Robert Burns, Associated Press, 16 novembre 2015.
[4] « Syrie : Poutine ordonne d’établir un contact direct avec la France et de la traiter comme un allié », Russia Today, 17 novembre 2015.
[5] “Why Is Money Still Flowing to ISIS ?”, The Editorial Board, The New York Times Sunday Review, October 10, 2015.
[6] « Comment Israël veut relancer la guerre au Levant », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 11 mai 2015.
[7] “Imagining a Remapped Middle East”, Robin Wright, The New York Times Sunday Review, September 29, 2013.
[8] « Le Kurdistan et le Califat », « Le "Kurdistan", version israélienne », par Thierry Meyssan, Al-Watan (Syrie), Réseau Voltaire, 7 et 13 juillet 2014.
[9] « Les Kurdes d’Irak s’opposent à la reconduction de leur président », Réseau Voltaire, 20 août 2015.
[10] « Les États-Unis et Israël débutent la colonisation du Nord de la Syrie », Réseau Voltaire, 1er novembre 2015.
[11] « Le porte-avions « Charles-De-Gaulle » déployé contre le groupe État islamique », Le Monde avec AFP, 5 novembre 2015.
[12] « Le Conseil de sécurité adopte une résolution appelant à la lutte contre Daech », Centre de Nouvelles de l’Onu, 20 novembre 2015
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου