ΓΙΑΤΙ ΕΠΙΜΕΝΕΙ Ο κ. Ν ΦΙΛΗΣ;

αναδημοσίευση από τον Οίστρο
άρθρο του Λευτέρη Ριζά

Ο κ. Ν. Φίλης ποτέ του δεν μας είχε συνηθίσει σε θεωρητικές ή ιστορικές παρεμβάσεις με τα άρθρα του. Ως άτομο μεγαλωμένο και διαπαιδαγωγημένο μέσα στους κομματικούς σωλήνες της «ανανεωτικής»[1] αριστεράς και επαγγελματικό της στέλεχος, στερείται και έκτασης και βάθους γνώσεων σε όλα τα επίπεδα. Είναι, όμως, πάντα πιστός στη «γραμμή» του κόμματος (εννοείται του εκάστοτε ηγετικού απαράτ), τακτικιστής πρώτης γραμμής – ο τακτικισμός είναι το μοναδικό προσόν στο οποίο εκπαιδεύονται οι πάντες εκεί μέσα – και εμφορείται από μίσος και απέχθεια για ό,τι είναι λαϊκό, συγκινεί τον λαό, έχει γράψει και γράφει την ιστορία του με αυτό ο λαός. Είναι, πάει να πει, ο κατάλληλος άνθρωπος για να φέρει σε πέρας «βρώμικες» αποστολές που του αναθέτει κάθε φορά το «κόμμα».

Μια τέτοια αποστολή ήταν το άρθρο που έγραψε στην ΑΥΓΗ (20/8/2014) με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και «Γενοκτονία»» και η δήλωση του στην τηλεόραση τώρα πια – για να την προσέξουν όλοι και να εξασφαλιστεί ο αναγκαίος θόρυβος – με την οποία επαναλάμβανε αυτό που έγραφε στο άρθρο και που λίγοι το διάβασαν – η κυκλοφορία της εφημερίδας γαρ – και ακόμα λιγότεροι του έδωσαν σημασία. Τώρα όλοι πρόσεξαν αυτό που είχε γράψει, ότι είχε αμφισβητήσει τη «Γενοκτονία» των Ελλήνων του Πόντου, που με νόμο έχει αναγνωρισθεί από την Βουλή των Ελλήνων[2].

Ακολούθησε μεγάλος «ξεσηκωμός» για αυτή τη δήλωση του: κόμματα, Ποντιακοί Σύλλογοι στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ζήτησαν από τον υπουργό να ανακαλέσει μέχρι και να παραιτηθεί. Ζήτησαν επίσης και από τον πρωθυπουργό να πάρει θέση, αλλά αυτός ακολούθησε την πάγια τακτική του να
αποφεύγει, σε τέτοιες περιπτώσεις, να τοποθετείται ξεκάθαρα. Υπήρξε βεβαίως σθεναρή στήριξη του υπουργού από πολλούς βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Στις ολομέλειες της Βουλής (4 και 5 Νοεμβρίου) οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια τους να τον υπερασπιστούν – πάρα πολύ δύσκολο να παραδεχτούν το λάθος του – έφτασαν στο σημείο να υποστηρίξουν επιχειρήματα εντελώς ανιστόρητα και «παιδικά». Αλλά για την ποιότητα της σχετικής συζήτησης στη Βουλή, σε άλλο σημείωμα μας. Παράλληλα με τους συντρόφους του από τον ΣΥΡΙΖΑ, έγινε προσπάθεια – πιο διακριτική – να τον δικαιολογήσουν και επιστήμονες ιστορικοί που ανήκουν σε εκείνη την ομάδα που χρόνια τώρα αμφισβητεί την ίδια την πραγματικότητα του έθνους. Οι αποκαλούμενοι από την πλευρά των υποστηρικτών της ύπαρξης του «εθνομηδενιστές». Οι τελευταίοι τους χαρακτηρίζουν «εθνικιστές». Αυτή η κατηγορία είναι εντελώς παραπλανητική γιατί βάζει στο ίδιο τσουβάλι την Χρυσή Αυγή, που αυτοχαρακτηρίζεται «εθνικιστική», με όσους αρνούνται τον «εθνομηδενισμό» από θέσεις δημοκρατικές και πολλοί από αυτούς μαρξιστικές. Το θέμα είναι μεγάλο βέβαια και δεν θα σταθούμε σε αυτό.

Λίγοι διερωτήθηκαν γιατί έκανε τώρα αυτή τη δήλωση ο κ. υπουργός Παιδείας μας και επίσης λίγοι, ελάχιστοι, ασχολήθηκαν με το τι έγραφε και γιατί στο άρθρο του πριν ένα χρόνο. Αν δηλαδή έχουν κάποια σχέση αυτά τα δύο μεταξύ τους: το τότε και το τώρα.

Ο φίλος Αχιλλέας Ομήρου έγραψε στο Facebook ένα σύντομο σχόλιο για τη δήλωση του κ. υπουργού και την συνέδεσε με τις πολιτικές ανάγκες της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα με την επικείμενη επίσκεψη στις 18 Νοεμβρίου, του πρωθυπουργού κ. Αλ. Τσίπρα, στην Τουρκία και τις συνομιλίες του με τους Ερντογκάν και Νταβούτογλου. Νομίζω ότι είχε δίκιο. Η υπόθεση του δεν στέκει στον αέρα. Κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα διαβάζοντας προσεκτικά το άρθρο του κ. Ν. Φίλη στην ΑΥΓΗ τον περασμένο Αύγουστο. Αισθάνομαι υποχρεωμένος να το παραθέσω ως πηγή – υποσημείωση[3]. Στην συνέχεια θα εξετάσουμε συγκεκριμένα το άρθρο του κ. Ν. Φίλη για να καταλάβουμε και γιατί το έγραψε τότε και γιατί έκανε, σε τι αποσκοπούσε κάνοντας τη γνωστή δήλωση τώρα.

Καλοκαιριάτικα – 20/8/2014 – ο κ. Ν. Φίλης, διευθυντής τότε της εφ. ΑΥΓΗ – δημοσιεύει ένα άρθρο με τίτλο «Παλαιοκομματισμός και «Γενοκτονία». Όσοι τότε το είδαμε, εκπλαγήκαμε. «Που του’ ρθε να το γράψει» διερωτηθήκαμε. Αλλά μόλις το διαβάσαμε καταλάβαμε που το πήγαινε ο αρθρογράφος. Κακώς, πολύ κακώς μάλιστα, δεν υπήρξε κάποια αντίδραση για αυτά που έγραφε και για το λόγο που το έγραφε. Και να τώρα που είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με αυτό.

Ο κ. Ν. Φίλης άρχιζε έτσι το άρθρο του:

«Να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα «η άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι και Ασσύριοι)» 38 βουλευτές της Ν.Δ. με επιστολή προς τον πρωθυπουργό, επικαλούμενοι απόφαση της Βουλής των Ελλήνων (Φεβρουάριος 1994), με την οποία είχε χαρακτηρισθεί ως Γενοκτονία η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Οι βουλευτές σχολιάζουν ότι σε διαφορετική περίπτωση η Βουλή των Ελλήνων θα αυτοαναιρεθεί.»

Το πρώτο αμάρτημα ήτανε που και οι 38 βουλευτές που ζητούσαν να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα η άρνηση της γενοκτονίας ανήκαν στη Ν.Δ. Που ως γνωστόν είναι όλοι τους «εθνικιστές» ή «εθνοκάπηλοι» ή αλλιώς «πατριδοκάπηλοι». Ευτυχώς που είχε αποχωρήσει ο Π. Καμμένος γιατί θα ήταν κι αυτός ύποπτος. Βέβαια η άρνηση του «ολοκαυτώματος» των Εβραίων αντιμετωπίζεται ως αδίκημα. Και όσοι τόλμησαν να το αμφισβητήσουν αντιμετωπίστηκαν ανάλογα. Π.χ. ο γνωστός γάλλος φιλόσοφος, πρώην μαρξιστής, Ροζέ Γκαρωντύ, που αμφισβήτησε τα όσα φρικτά υπέστησαν οι Εβραίοι από τους Ναζί, ως «ολοκαύτωμα».

Το δεύτερο ήταν που με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ η Βουλή είχε χαρακτηρίσει την «ως Γενοκτονία η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη». Και ήταν λάθος όλα αυτά γιατί – όπως μας πληροφορεί συνεχίζοντας ο κ. Φίλης:
«Πράγματι, με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, η Βουλή είχε προχωρήσει σε αυτή την απόφαση[4], η οποία από τότε είχε επικριθεί ότι δεν υπάκουε σε αμερόληπτα επιστημονικά – ιστορικά κριτήρια, αλλά εξυπηρετούσε ψηφοθηρικές – εθνικιστικές σκοπιμότητες. Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ φαντασιωνόταν την περικύκλωση της Τουρκίας μέσω της συμμαχίας με τους Κούρδους του Οτσαλάν, τους Αρμένιους και τους «χιλιάδες κρυπτοχριστιανούς» που ζούσαν στη Μικρά Ασία. Δεν τα πίστευε αυτά το ΠΑΣΟΚ, ικανοποιούσε όμως ισχυρά πολιτικά στερεότυπα μιας μερίδας του ποντιακού στοιχείου, που εκπροσωπείτο στο κόμμα από την ομάδα του Μιχ. Χαραλαμπίδη. Αυτή η «εκπροσώπηση» οδήγησε στην κρίση και στον εξευτελισμό της χώρας με τη σύλληψη του Οτσαλάν.»

Από ποιους διακεκριμένους ιστορικούς επιστήμονες είχε επικριθεί η απόφαση, γιατί τάχα μου «δεν υπάκουε σε αμερόληπτα επιστημονικά – ιστορικά κριτήρια, αλλά εξυπηρετούσε ψηφοθηρικές – εθνικιστικές σκοπιμότητες». Μήπως από τους ίδιους που υποστήριξαν με ανάλογα επιχειρήματα την κ. Ρεπούση ή την κ. Δραγώνα κλπ κλπ. Και ποια είναι τα «αμερόληπτα» και «επιστημονικά κριτήρια» που μας επιτρέπουν με ασφάλεια να χαρακτηρίζουμε το ξεκλήρισμα ενός λαού «γενοκτονία» ή όχι; Αυτό δεν μας το λέει – έστω ως παραπομπή ο αρθρογράφος – γιατί απλούστατα δεν είχε τότε που το έγραφε, αλλά ούτε και τώρα που ως υπουργός Παιδείας, κάνει την γνωστή δήλωση, να γνωρίζει κάτι σχετικό με το όλο ζήτημα. Θα επανέλθουμε, όμως, στην συνέχεια στα περί «αμερόληπτων» και «επιστημονικών» κριτηρίων.

Δεν είναι το μόνο κακό ότι η Βουλή δεν πήρε υπόψη της τις «επιστημονικές και αμερόληπτες» αντιρρήσεις. Είναι ότι σε αυτό την παρέσυρε το ΠΑΣΟΚ για λόγους ψηφοθηρικούς και «εθνικιστικούς» !!! Που σημαίνει ότι και τα άλλα κόμματα για τους ίδιους ψηφοθηρικούς και εθνικιστικούς λόγους τον ψήφισαν. Άρα τι κέρδισε το ΠΑΣΟΚ; Τίποτα. Εκείνο που δεν «πέρασε» από το μυαλό του (και ως φαίνεται ακόμα δεν περνάει, μαζί με πολλά άλλα) είναι ότι οι λόγοι που υποχρέωσαν τη βουλή να ψηφίσει το νόμο, για να είναι πραγματικά ψηφοθηρικοί και πραγματικά «εθνικιστικοί» – εγώ λέω εθνικοί – πρέπει να ακουμπάγανε πάνω σε πραγματικές λαϊκές ανάγκες και αισθήματα, ιδέες («κοινωνικές αναπαραστάσεις» όπως τις λένε σήμερα).

Αν αυτές οι ιδέες του ήτανε λανθασμένες – αν δηλαδή οι λαϊκές μάζες ήτανε φορείς «ιδεοληψιών», «ψευδαισθήσεων»[5] που τελικά τους προκάλεσαν κακό – είναι προς συζήτηση. Αλλά μάλλον δεν είναι. Βέβαιο είναι ότι δεν είναι. Μας το θυμίζουν και βεβαιώνουν όχι απλά και μόνο τα βιβλία – ελλήνων και ξένων – που μας περιγράφουν το τι υπέστησαν οι έλληνες του Πόντου, της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης, ολάκερης της Μ. Ασίας, οι άπειρες φωτογραφίες, οι ταινίες, οι μαρτυρίες όσων κατόρθωσαν να γλυτώσουν από το τούρκικο μαχαίρι, αλλά οι ίδιοι οι πρόσφυγες που έφτασαν με την ψυχή στο στόμα στην μητέρα πατρίδα. Μας το θυμίζουν οι Νέα Φιλαδέλφεια, η Νέα Χαλκηδόνα, η Ν Σμύρνη, η Νέα Αρτάκη, η Νέα Ιωνία, η Ν. Ερυθραία κλπ κλπ. Μας το θυμίζουν οι μουσικές και τα τραγούδια που έφερε μαζί του όλο αυτό το κυνηγημένο από το στρατό και τον όχλο του Κεμάλ «ψυχομέτρι».

Τα παιδιά και τα εγγόνια τους που συνεχίζουν πεισματικά να μην ξεχνάνε τίποτα από όσα τους συνέβησαν, τίποτα από τις παραδόσεις τους, ακόμα και από την κουζίνα τους. Όλοι αυτοί, κατά τον μεγάλο ιστορικό μας κ. Ν. Φίλη και τους κοντινούς εθνομηδενιστές συμβούλους του, δεν αποτελούν «αντικειμενικά» και «επιστημονικά» κριτήρια και γι αυτό δεν άξιζαν να τους αναγνωρίσουμε το σφαγιασμό τους, ούτε να αφιερώσουμε μια μέρα στη μνήμη τους.[6] Ότι αυτό δεν υπήρξε μόνο αποτέλεσμα της Μικρασιατικής Εκστρατείας, της σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, της «άφρονος» πολιτικής της άρχουσας τάξης της Ελλάδας [7], αλλά και εκτέλεσης σχεδίου που είχε καταστρώσει με κάθε λεπτομέρεια η «Ένωση και Πρόοδος» από το 1913, μας το αποκαλύπτει ένας Τούρκος επιστήμονας, ο Φουάτ Ντουντάρ – δηλαδή ένας «αμερόληπτος» και μη Έλληνας «εθνικιστής» ιστορικός – στο έργο του οποίου θα αναφερθούμε στη συνέχεια.

Το τρις χειρότερο είναι, πάντοτε κατά τον κ. Ν.Φ, ότι το ΠΑΣΟΚ δεν αναγνώρισε μόνο ως Γενοκτονία την «αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη», αλλά ότι ενώ δεν τα πίστευε (!!) «ικανοποιούσε όμως ισχυρά πολιτικά στερεότυπα μιας μερίδας του ποντιακού στοιχείου, που εκπροσωπείτο στο κόμμα από την ομάδα του Μιχ. Χαραλαμπίδη. Αυτή η «εκπροσώπηση» οδήγησε στην κρίση και στον εξευτελισμό της χώρας με τη σύλληψη του Οτσαλάν». Τι σου είναι αυτός ο μέγας μελετητής και αναλυτής της ελληνικής ιστορίας και πολιτικών εξελίξεων της Ελλάδας.

Ώστε όλα αυτά οφείλονται στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ομάδα του: η σύλληψη του Οτσαλάν, η κρίση με την Τουρκία (αυτό σαφώς υπονοείται) και ο «εξευτελισμός της χώρας». Σε ποιους εξευτελίστηκε η Χώρα και ο λαός της; Στα μάτια του Τούρκων νέο-οθωμανών, των Ευρωπαίων φίλων τους, σε ποιους; Αν κάποιος εξευτελίστηκε ήταν η κυβέρνηση που τον παρέδωσε, δηλαδή Σημίτης και Πάγκαλος, ενώ ο ελληνικός λαός αισθάνθηκε βαθειά ντροπιασμένος για αυτή την ενέργεια της που πέρασε πολλά βράδια διαδηλώνοντας την συμπαράσταση του στον ηγέτη του Κουρδικού απελευθερωτικού αγώνα, και ενάντια στην προδοτική ενέργεια της κυβέρνησης. Το ίδιο έκανε όταν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι – αυτοί που είναι φορείς των αξιών της και του Διαφωτισμού της, κατά πως ξελιγώνεται να επαναλαμβάνει ο πρωθυπουργός – βομβάρδιζαν τη γειτονική μας Γιουγκοσλαβία. Τότε που οι άλλοι «πολιτισμένοι» λαοί της Ευρώπης (του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας κλπ κλπ), εκτός φωτεινών εξαιρέσεων, μας θεωρούσαν απολίτιστους βαλκάνιους που διαδηλώνουμε κατά της διάλυσης μιας χώρας που σε τίποτα δεν τους πείραξε.[8] Ο διευθυντής τότε της ΑΥΓΗΣ, εξέχων όμως στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν υπουργός στο πολύ καίριο και ευαίσθητο υπουργείο Παιδείας, επαναλάμβανε ακριβώς ότι έλεγαν οι πιο ακραίοι πολιτικοί και ιδεολογικοί πράκτορες του ιμπεριαλισμού και των τουρκικών μυστικών και φανερών υπηρεσιών[9].

Ο κ. Ν.Φ., όμως είχε πάρει φόρα. Έτσι ως ερμηνευτής του τι και πως σκεπτότανε τότε το ΠΑΣΟΚ – το 1994 – αισθάνεται υποχρεωμένος να μας το εξηγήσει:

«Τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας. Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της «Γενοκτονίας», σε αντίθεση με τους Αρμένιους, οι οποίοι επεχείρησαν και πέτυχαν για τη δική τους περίπτωση απόφαση της γαλλικής Γερουσίας. Αντιθέτως, η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου, είχε προσπαθήσει να υποβαθμίσει τη σημασία της απόφασης περί Γενοκτονίας, μετά μάλιστα την αντίδραση της τουρκικής πλευράς. Η απόφαση αναδεικνυόταν σε «αγκάθι» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις».

Νάτος ο ερμηνευτής της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και θαυμαστής της κυβέρνησης και της πολιτικής Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, που επί τέλους αποφάσισαν να υποβαθμίσουν την σημασία της απόφασης της Γενοκτονίας. Να λοιπόν που η χρόνια υποτέλεια και υποχώρηση στα θέλω της Τουρκίας, αναγορεύεται από τον κ. Ν.Φ. ως σωστή πολιτική. Να θυμηθούμε δε ότι ο νυν υπουργός Εξωτερικών μας, ο κ. Ν. Κοτζιάς υπήρξε στενός συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου και ένας από τους αρχιτέκτονες της πολιτικής της ελληνοτουρκικής φιλίας. Το λέει άλλωστε και ο κ. Ν.Φ.: η απόφαση για την αναγνώριση της Γενοκτονίας «αναδεικνυόταν σε «αγκάθι» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις». Γιατί αποτελεί αγκάθι; Γιατί όπως είναι γνωστό το Τουρκικό Κράτος ποτέ του δεν έχει αναγνωρίσει τα εγκλήματα που έχει κάνει[10] – τη Γενοκτονία – κατά των Αρμενίων, των Ελλήνων, των Ασσύριων και αν μπορούσε και των Κούρδων. Ενώ οι ελληνικές κυβερνήσεις πάντοτε υποτελείς, πάντοτε εθελόδουλες, πάντοτε φοβισμένες απέναντι στην Τουρκία, ποτέ τους δεν ήθελαν να την στεναχωρούν. Όταν ολόκληρος Ελ. Βενιζέλος πρότεινε τον σφαγέα των Ελλήνων της Μ. Ασίας, τον Κεμάλ Ατατούρκ ως υποψήφιο για το Νόμπελ Ειρήνης, τι μπορούσαμε να περιμένουμε από τον Σημίτη και τον Γιώργο και φυσικά από τον Ν. Φίλη και τώρα την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του Αλ. Τσίπρα και του «σκληρού» πατριώτη Π. Καμμένου.

Να λοιπόν τι ήθελε να υπηρετήσει με το άρθρο του ο κ. Ν. Φίλης: την ομαλή συνέχιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, την αφαίρεση κάθε λογής «αγκαθιού» είτε ιστορικού – όπως αυτό της Γενοκτονίας – είτε πιο πρόσφατου, όπως η εισβολή και κατοχή της Β. Κύπρου, η ανακήρυξη των κατεχόμενων σε κράτος, που αμέσως έσπευσε να αναγνωρίσει η Τουρκία ή ακόμα το σε ισχύ ευρισκόμενο casus belli, τα Ίμια, η αμφισβήτηση της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ, κλπ κλπ. Να σε ποιο σημείο ακόμα συμφωνούσε από τότε με την πολιτική του «εκσυγχρονιστικού» ΠΑΣΟΚ, των κ.κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου: στην ανοιχτή και ξεδιάντροπη υποτέλεια ακόμα και προς την Τουρκία. Όποιον δε τολμάει και να ψιθυρίσει κάτι για αντίσταση στις τουρκικές ορέξεις και προκλήσεις, δεν χάνει καιρό και τον βαφτίζει «εθνικιστή», με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Από τέτοιους χαρακτηρισμούς δεν είχε γλυτώσει και το ΠΑΣΟΚ επί εποχής Ανδρέα. Για να μην προκαλέσει τα αντανακλαστικά των παλιών οπαδών του ΠΑΣΟΚ, τα φορτώνει όλα στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και όλα ωραία και καλά.

Αλλά δεν αρκέστηκε σε αυτά ο διευθυντής της ΑΥΓΗΣ. Θέλησε να τεκμηριώσει την άποψη του περί «Γενοκτονίας» – την οποία άλλωστε είχε φορτώσει στον «παλαιοκομματισμό», όπως συνηθίζει ο ΣΥΡΙΖΑ – ψελλίζοντας κάτι ψευτοεπιστημονικές ανοησίες. Γράφει σχετικά:

«Η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη είναι τυπικό παράδειγμα εθνοκάθαρσης, με βάση την οποία διαλύθηκε η πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία σε συμπαγή εθνικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του τουρκικού. Αναμφίβολα η εθνοκάθαρση είχε πολύ αίμα, πολύ πόνο και ξεριζωμό. Και η οθωμανική διοίκηση διακρίθηκε για ωμότητες, αν και αγριότητες σφράγισαν και την ιμπεριαλιστική πολιτική της Αγγλίας και της Γαλλίας εκείνη την εποχή εις βάρος όλων των πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Η εθνοκάθαρση επισφραγίστηκε με διεθνείς συμφωνίες και με ανταλλαγή πληθυσμών.
Ο όρος Γενοκτονία καθιερώνεται στο Διεθνές Δίκαιο μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και παραπέμπει σε βιομηχανικά σχεδιασμένη κρατική (της χιτλερικής Γερμανίας) επιδίωξη εξαφάνισης ενός ολόκληρου έθνους».


Πρώτον αν ο όρος Γενοκτονία παραπέμπει σε βιομηχανικά σχεδιασμένη επιδίωξη εξαφάνισης ενός ολόκληρου έθνους, τότε κακώς, κάκιστα, θεωρείται η μαζική εξόντωση των Εβραίων της Γερμανίας ως Γενοκτονία, ως Ολοκαύτωμα. Γιατί υπήρξε μεν, πρόθεση εξαφάνισης τους, αλλά δεν επιτεύχθηκε. Και για τους Έλληνες και Αρμένιους και Ασσύριους η πρόθεση υπήρχε αλλά δεν επιτεύχθηκε. Ευτυχώς. Δεύτερον υποχρεώθηκε η πολιτισμένη Δύση – αυτή της Δημοκρατίας, του Διαφωτισμού κλπ κλπ – να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Εβραίων γιατί αυτή η μαζική εξόντωση τους, αποκάλυψε ουσιαστικά την κρίση του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Μια κρίση που προϋπήρχε με την κυριαρχία του παρασιτικού ιμπεριαλισμού, τις λεηλασίες των λαών και χωρών της Αφρικής και Ασίας, όλα τα αίσχη του σε βάρος των «αδύνατων» λαών, των «καθυστερημένων» χωρών. Με την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Εβραίων η Δύση προσπάθησε να καλύψει τα υπόλοιπα εγκλήματα της[11]. Η «λεπτή» διαφοροποίηση ανάμεσα σε «εθνοκάθαρση» και «γενοκτονία» – γνωστά παιγνίδια ορολογίας αυτών που προκαλούν και τα δύο προκειμένου να κρύψουν την αλήθεια των εγκλημάτων τους κατά των λαών – ουσιαστικά εξαφανίζεται γιατί και στις δύο περιπτώσεις ασκείται βία. Μπορεί ο Στάλιν να μην έστειλε σε φούρνους τους Έλληνες του Πόντου ή όλους τους Κοζάκους κλπ, αλλά να περιορίστηκε στη μαζική και υποχρεωτική μετακίνηση τους για λόγους «σοσιαλιστικής» εθνικής ασφάλειας, αλλά κανένας δεν πιστεύει ότι αυτή η μετακίνηση τους, η «εθνοκάθαρση» δεν περιείχε κανενός είδους βία και απώλεια ανθρώπινων υπάρξεων.

Εμάς εδώ μας ενδιαφέρει αυτό που συνέβη στους έλληνες της Μικράς Ασίας. Αν επρόκειτο για «εθνοκάθαρση» – δηλαδή μια μετακίνηση πληθυσμών, με λίγο σπρώξιμο βέβαια – η για γενοκτονία. Δεν θα αναφερθώ εδώ στο πλήθος των σχετικών βιβλίων, εκθέσεων κλπ κλπ που υπάρχουν για αυτό το ζήτημα και πως το έχουν χαρακτηρίσει – και με τα οποία βεβαίως μπορεί να διαφωνεί η κ. Ρεπούση ή ο κ. Αντ. Λιάκος (αυτός διαφωνεί και με τον Ν. Σβορώνο σχετικά με το ελληνικό έθνος). Θα αναφέρω μόνο δύο συγγραφείς: τον Εμμανουήλ Εμμανουηλίδη, πληρεξούσιο Αθηνών-Πειραιώς, στην Δ’ των Ελλήνων Συνέλευση και πρώην βουλευτή Σμύρνης και Αϊδινίου στην Οθωμανική Βουλή. Στο βιβλίο του «Τα τελευταία έτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» [ΑΘΗΝΑΙ, ΤΥΠΟΙΣ Γ . Η . ΚΑΛΛΕΡΓΗ ΚΑΙ ΣΙΑ- 1924], αναφέρει πόσο συστηματικά άρχισε η «επιχείρηση» βλάβης των Ελλήνων: με οικονομικά μέτρα αρχικά, όπως άρχισε και η δίωξη των Εβραίων στη ναζιστική Γερμανία, και πως κλιμακώθηκε με σχεδιασμένα μέτρα βίαιης εξόντωσης τους.

Ο άλλος συγγραφέας είναι Τούρκος. Πρόκειται για το συγκλονιστικά αποκαλυπτικό βιβλίο του Φουάτ Ντουντάρ «Ο κώδικας της σύγχρονης Τουρκίας – Η Μηχανική των Εθνοτήτων της «Ένωσης και Προόδου» 1913-1918» εκδ. greekworks.com Pressious Arvantidis – Νέος κύκλος Κωνσταντινουπολιτών, ΑΘΗΝΑ 2014. Ο συγγραφέας με σπουδές στην Τουρκία και Γαλλία, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν, έχει ερευνήσει τα τουρκικά αρχεία και παραθέτει στοιχεία της μεθοδικής προετοιμασίας και εκτέλεσης του σχεδίου εξόντωσης των εθνοτήτων της Τουρκίας, ήδη πολύ πριν από τη Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Καθημερινά δε έρχονται στο φως νέα πολύτιμα υλικά για τη μεθοδικά προετοιμασμένη και εκτελεσμένη γενοκτονία Ελλήνων και Αρμενίων. Ο συγγραφέας ερεύνησε συστηματικά – και παρά τα εμπόδια που κρατική γραφειοκρατία του ύψωνε κάθε φορά – τα Οθωμανικά αρχεία καθώς και αυτά του κόμματος «Ένωση και Πρόοδος».

Τα στοιχεία που παραθέτει είναι συγκλονιστικά αποκαλυπτικά για το πώς οι «Ενωτικοί» προετοίμασαν την Επανάσταση τους, συνδυάζοντας την με εθνοκάθαρση και γενοκτονία όλων των μη τουρκικών εθνικών ομάδων: Βούλγαρων, Ελλήνων, Εβραίων, Αρμενίων, Ασσύριων και παράλληλα χάραξη των συνόρων του Τουρκικού κράτους. Είχαν καταγράψει χωριό-χωριό, κωμόπολη-κωμόπολη και πόλη την πόλη την ακριβή εθνοτική σύνθεση των κατοίκων τους. Κατόπιν επεξεργάστηκαν την τακτική εξόντωσης της κάθε εθνότητας, με βάση ποιοι και πως θα εξοντωθούν πρώτοι.
Θα έπρεπε οι «αμερόληπτοι» επιστήμονες του κ. Ν. Φίλη να το διαβάσουν με μεγάλη προσοχή. Ο κ. Ν. Φίλης θα πρέπει να διαβάσει και το βιβλίο της αναπληρώτριας υπουργού του κυρίας Αθανασίας Αναγνωστοπούλου «ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ, 19ος αι – 1919 – ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ. Από το Μιλλέτ των Ρωμιών στο Ελληνικό Έθνος» (εκδ. ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΑΘΗΝΑ 1998). Να διερωτηθεί – και να ρωτήσει και την ίδια – πως έχει καταλήξει, μετά από τόση εργασία, να υποστηρίζει σήμερα αυτά που λέει και γράφει για την Τουρκία, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό και το σχέδιο Ανάν.

Απολογητής των εγκλημάτων του ιμπεριαλισμού ο κ. Ν. Φίλης συνεχίζει, υποστηρίζοντας ότι «Η έννοια Γενοκτονία απέκτησε διευρυμένη και χρησιμοθηρική έννοια, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν διεθνή όργανα χαρακτήριζαν ως Γενοκτονία τη σφαγή στη Ρουάντα ή ακόμη και τη σερβική επιθετικότητα εναντίον των μουσουλμάνων της Βοσνίας. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε διεθνής, δηλαδή γενική αναγνώριση της όποιας «Γενοκτονίας». Ευτυχώς αυτή τη φορά που η έννοια της Γενοκτονίας απέκτησε διευρυμένη μεν αλλά μόνο χρησιμοθηρική έννοια – όχι δηλαδή ψηφοθηρική – και η σφαγή της Ρουάντα θεωρήθηκε «Γενοκτονία» κλπ κλπ. Να λοιπόν που ο όγκος του αίματος που χύνεται και τα κιλά των ανθρώπων που σφάζονται ή σκοτώνονται από βόμβες, οβίδες ή σφαίρες, αναδεικνύεται σε αντικειμενικό, αμερόληπτο και επιστημονικό κριτήριο. Ο κ. Ν. Φίλης σε κατάσταση παράκρουσης – ένα χρόνο πριν γίνει υπουργός. Γενοκτονία γι αυτόν σημαίνει να μη μείνει ρουθούνι του λαού που σφαγιάζεται.

Την κορώνα την φυλάει για το τέλος:

«Στην Ελληνική Ιστορία η Μικρασιατική Καταστροφή ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ως Γενοκτονία. Γράφαμε, διδασκόμασταν, θυμόμαστε την Καταστροφή. Αυτό έχει σημασία για να αντιληφθούμε ότι η όψιμη μετακίνηση σε επίπεδο ορολογίας υποκρύπτει απόπειρα μετάλλαξης της ιστορικής εμπειρίας και των γεγονότων, η οποία μάλιστα «επισημοποιείται» με την παραγωγή μιας νέας, μεροληπτικής ιστορίας.
Έπειτα από μια εικοσαετία κρατικής ύπνωσης ως προς τη χρήση του όρου Γενοκτονία, το θέμα επανέρχεται ουσιαστικά με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Οι 38 βουλευτές της Ν.Δ., οι οποίοι ανήκουν σε όλο το φάσμα της παράταξης, ανάμεσά τους και ορισμένοι πρώην υπουργοί, ζητούν από τον πρωθυπουργό να αναβαθμίσει την επίσημη θέση, συνδυάζοντας την «Γενοκτονία» των χριστιανών της Ανατολής με το Ολοκαύτωμα και τη ρατσιστική βία, δηλαδή ζητείται εκ του πονηρού η σύνδεση ανόμοιων ιστορικά και διαφορετικών πολιτικά υποθέσεων.
Η εθνικιστική δημαγωγία κατά κανόνα λειτουργεί ως προκάλυμμα για να κρυφθούν οι ολέθριες επιπτώσεις εις βάρος του λαού»

Τέτοια συνωμοσία για τη στρέβλωση της ιστορίας μας ούτε η Αγκάθα Κρίστι δεν θα την έφερνα σε πέρας. Αφου είχαμε μάθει για την Μικρασιατική Καταστροφή γιατί τώρα αλλάζουμε την ορολογία και την αποκαλούμε Γενοκτονία. Γιατί με αυτή την αλλαγή ορολογίας, λέει το κοφτερό μυαλό του κ. Ν. Φ., προσπαθούν, εκ του πονηρού (εδώ θα τον ζήλευε και το ΚΚΕ) να δημαγωγήσουν εθνικιστικά κλπ κλπ. Δηλαδή όσο καιρό η κυρίαρχη εκδοχή της ιστορίας μας, προκειμένου να μην μάθει ο λαός όλη την αλήθεια αυτών που έχει πάθει, ούτε και τους ενόχους, μίλαγε μόνο για καταστροφή – σπιτιών μόνο ή ατυχημάτων, καλή ώρα όπως η κ. Ρεπούση, που συνέβησαν στους «σουλατσάροντες» Έλληνες της Σμύρνης ή μήπως είχαμε καταστροφή από κάποιο μεγάλο σεισμό, όπως αυτός που κατέστρεψε π.χ. την Σαντορίνη – ενώ το Γενοκτονία αποδίδει ακριβέστερα την «καταστροφή» των ανθρώπων, όλα ήτανε μια χαρά.

Κι όλα αυτά οφείλονται βέβαια στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη και την ποντιακή παρέα του και στον δόλιο και ραδιούργο Αντώνη Σαμαρά. Αν είχε τέτοιες ικανότητες ο τελευταίος τώρα δεν θα ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και υπουργός Παιδείας ο απαίδευτος κ. Νίκος Φίλης.

«Η εθνικιστική δημαγωγία κατά κανόνα λειτουργεί ως προκάλυμμα για να κρυφθούν οι ολέθριες επιπτώσεις εις βάρος του λαού. Σήμερα, μάλιστα, επιδιώκεται να συγκαλυφθεί η μνημονιακή υποτέλεια. Ο Σαμαράς, διακρινόμενος για τον παλαιοκομματισμό του, δείχνει να το παίζει σε δύο ταμπλό. Υποκινεί την επιστολή των 38 βουλευτών του, υιοθετεί τις ιδεοληπτικές – ακροδεξιές θέσεις Μπαλτάκου, ο οποίος είχε μπλοκάρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο πρωθυπουργός, όμως, καλείται να σταθμίσει τη συγκυρία και να μη δώσει αφορμή για ελληνοτουρκική ένταση, σε μια περίοδο που η Ελλάδα το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι μια τέτοια εξέλιξη, ενώ μάλιστα φλέγεται η γύρω περιοχή. Θα είναι μια αναχρονιστική πολιτική, καθώς οι πολιτικές προϋποθέσεις του 1994 έχουν πλήρως ανατραπεί. Ο Οτσαλάν προχθές κήρυξε το τέλος του πολέμου προς την Άγκυρα, το Ιράκ τριχοτομείται και το «χαλιφάτο» προβάλλει στο προσκήνιο. Η αναδίφηση ιστορικών διενέξεων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως υπόβαθρο για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης παραπέμπουν στην παλαιοκομματική Ελλάδα και σε εθνική ταπείνωση. Και όχι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στο όραμα μιας νέας Ελλάδας της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανάτασης».

Εδώ βαθειά αναπνοή. Υποχρεωτικά. Μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε ότι η αποκατάσταση μιας ιστορικής αλήθειας μπορεί να οδηγήσει σε εθνικιστική δημαγωγία; Αν ναι τότε το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για τις γερμανικές επανορθώσεις είναι σύνθημα έξαρσης ενός ελληνικού εθνικισμού κατά του μεγάλου γερμανικού έθνους. Κι αυτό θα μας οδηγήσει σε μεγάλες περιπέτειες. Αλλά εμεις εδώ έχουμε ένα «αντιμνημονιακό» εθνικισμό, προκειμένου να απαλλαγούμε από τη «μνημονιακή υποτέλεια»!! Που βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ, οι υπουργοί και βουλευτές του όχι μόνο δεν μας απάλλαξαν, αλλά την έκαναν και βαρύτερη.

Αυτή δε η παλαιοκομματική Ελλάδα – προσέξετε όχι η Ελλάδα του κεφαλαίου, της υποτέλειας, της εξάρτησης κλπ – αλλά των παλαιών κομμάτων μας οδηγεί σε εθνική ταπείνωση, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής ανάτασης !!! Πόσο απρόσεκτος ο κ. Ν. Φίλης. Προσπαθεί να βγάλει τον εθνικισμό από την πόρτα και τον ξαναβάζει από την σκάλα υπηρεσίας. Γιατί τι σημαίνει «εθνική ανάταση». Ύπαρξη έθνους που βρίσκεται σε παρακμή, υποτέλεια, εξάρτηση, κηδεμονία και γι αυτό πρέπει να απαλλαγεί από όλα αυτά, να αναταχθεί, Αυτό, όμως, σημαίνει πως πρέπει να το επιδιώξει ο λαός. Που θα αποκτήσει ένα εθνικό φρόνημα τέτοιο που θα τον οδηγήσει σε αγώνα για την εθνική ανάταση.

Η αλήθεια είναι ότι πολλά ζητάμε να σκεφθεί ο κ. Ν.Φίλης.

Σημειώσεις/Παραπομπές

[1] Μιας αριστεράς που δεν ανανέωσε σε τίποτα την ελληνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια αριστερή σκέψη: είτε πρόκειται για την σοσιαλιστική/ σοσιαλδημοκρατική είτε την κομμουνιστική, είτε την μαρξιστική, είτε τη μαρξιστική-λενινιστική ή μαρξιστική-λενινιστική-μαοϊκή, είτε τη σταλινική είτε την τροτσκιστική, είτε, είτε….Μιας αριστεράς που απλά από την ήττα του ελληνικού πρώτα απ’ όλα αριστερού κινήματος επεξεργάστηκε μια «θεωρία της ήττας», του συμβιβασμού με τη βοήθεια βέβαια της «θεωρίας» του ευρωκομμουνισμού και μετά την κατάρρευση του υπαρκτού και την γενική ήττα των επαναστατικών προσπαθειών και στις άλλες χώρες, απλά παραδόθηκε θεωρητικά-ιδεολογικά και πολιτικά. Εκφυλίστηκε σε μια «ροζ» αριστερά, των «δικαιωμάτων». Κάτι σαν εκλαϊκευτής της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ.

[2] Ν. 2193 / 1994 ΦΕΚ Α’ , αρ. φ. 32 – 11/3/1994

[3] Αχιλλέας Ομήρου
8 Νοεμβρίου στις 1:01 μ.μ. ·
Για να το σκεφτούμε λιγάκι περισσότερο. Αν ο υπουργός Παιδείας (;;!!) με τις γνώσεις και το ήθος που αυτές υπαγορεύουν έλεγε και έγραφε περί «Γενοκτονίας» των Ποντίων, αλλά και όλα όσα υπέστησαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους, με τι «μούτρα» θα συναντούσε ο πρωθυπουργός του τον Σουλτάνο Ερντογάν;;
Ενώ τώρα, με τον θόρυβο που δημιουργήθηκε – δηλαδή με την ανοιχτόκαρδη άφεση αμαρτιών (σφαγών) που τους δώσαμε, όλο και με κάποιο άλλο «αέρα» θα τον συναντήσει. Και μην νομίζετε ότι για πρώτη φορά ελληνική κυβέρνηση συμπεριφέρεται τόσο ανοιχτόκαρδα (δουλικά) προς την Τουρκία. Ο πρώτος μεγάλος εθνικός ηγέτης Ελευθέριος Βενιζέλος είχε προτείνει για βραβείο Νόμπελ Ειρήνης τον σφαγέα του Ελληνισμού Κεμάλ Ατατούρκ το 1932 !!! Ξέρετε άλλωστε πόση γαλήνη, ησυχία και Ειρήνη βασιλεύουν στα νεκροταφεία. Των ελλήνων της Μ. Ασίας δεν είναι διαφορετικά.
Αν δίπλα σε αυτό κάποιος έγραφε επίσης για τα όσα η Τουρκία – του τότε σοσιαλιστή μάλιστα πρωθυπουργού της Μπουλέντ Ετζεβιτ – έκανε ανά τους αιώνες στον κυπριακό ελληνισμό (σφαγές κλπ κλπ), και τα μάθαινε αυτά ο κ. Αλέξης Τσίπρας – βλέπετε πόσο η άγνοια για την Ιστορία του λαού σου βοηθάει τις διπλωματικές σχέσεις και τη φιλία των λαών, ιδίως του θύτη και του θύματος; – πώς θα μπορούσε να συναντήσει με εκείνο το χαρακτηριστικό χαμόγελο του την πολιτική ηγεσία της Τουρκίας;
Τώρα μπορείτε να καταλάβετε πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε σε αυτή την προσέγγιση των δύο κυβερνήσεων: της ελληνικής αριστερο-πατριωτικής (δηλ. Τσίπρα-Καμένου), η αρθρογραφία και οι δηλώσεις του κατά τα άλλα πάνσοφου και πάντοτε μετρημένου και μειλίχιου κ. Ν. Φίλη.
Η στρατηγική και τακτική της κυβέρνησης στις σχέσεις της με όλους τους «έξω» είναι απλή, πολύ απλή: «στήνεται κώλο, στο τέλος κάποιος θα τον καταδεχτεί»
Υ.Γ. Για τα έργα και ημέρες των Τούρκων στην Μ. Ασία – τα παράλια της Ιωνίας – μπορείτε να βρείτε και διαβάσετε στον λογαριασμό του Γιάννη Κιουλέκα, εδώ στο Facebook. Υπάρχουν συγκλονιστικά στοιχεία, φωτογραφίες, βιντεάκια και άρθρα για το πώς από το 1914, βάσει σχεδίου, εξοντώθηκαν οι κάτοικοι της Παλαιάς Φώκαιας.

[4] Από την Βουλή «απουσίαζε» κάποιο κόμμα της «ανανεωτικής» αριστεράς, γιατί μετά τη αποχώρηση του ΚΚΕ από τον «Συνασπισμό», το εναπομείναν τμήμα του δεν κατόρθωσε να εκλέξει βουλευτή.

[5] Ο ίδιος πάντως παραδέχτηκε – πάλι σε συνέντευξη σε τηλεοπτικό κανάλι – ότι ολόκληρη κυβέρνηση είχε ψευδαισθήσεις σχετικά με το πώς θα την αντιμετωπίσουν οι «Εταίροι», πράγμα που το πληρώνουμε πολύ ακριβά.

[6] Με τον Ν 2645/1998 ΦΕΚ. Α’, αρ.φ. 234 / 11-10-98 καθιερώθηκε η «14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από το Τουρκικό Κράτος».

[7] βλ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ (15/11/2015) «Ο ξεριζωμός των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και ο ρόλος της ελληνικής αστικής τάξης»

[8] Την ίδια στάση κράτησαν όταν οι ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις τους βομβάρδιζαν και διέλυαν όποιες χώρες οι λαοί και κυβερνήσεις τους δεν ευθυγραμμίζονταν με τα δικά τους συμφέροντα. Τώρα και 20 χρόνια οι λαοί της Μ. Ανατολής και της Β. Αφρικής (Λιβύη) δέχονται ανηλεή πόλεμο από τη Δύση (του Διαφωτισμού, της Δημοκρατίας κλπ). Χαριστικά λέω 20 χρόνια: από τις Σταυροφορίες και έπειτα. Όταν καθημερινά δολοφονούνται χιλιάδες άνθρωποι, γέροι, νέοι, παιδιά κλπ για τα συμφέροντα των εταιρειών πετρελαίου, αυτό δεν είναι «τρομοκρατία»; δεν είναι γενοκτονία; δεν προκαλεί τεράστια κύματα προσφύγων; δεν θα προκαλέσει την αντίδραση τους; Θα μείνουν αυτοί οι λαοί γονατισμένοι, αρνιά για σφαγή και εκμετάλλευση; Το μίσος τους δεν θα ξεσπάσει πάνω στους μακελάρηδες τους; Στις πόλεις και τους λαούς τους; Το αν ο αντι-ιμπεριαλιστικός τους αγώνας παίρνει άλλες μορφές που εμείς, οι βαθειά αντι-ιμπεριαλιστές και με παιδεία μαρξιστική, δεν συμφωνούμε γιατί μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα, είναι μια άλλη ιστορία.

[9] «Μέσ’ την πολλή σκοτούρα» του όμως του διέφυγε μια «μικρή» λεπτομέρεια. Ότι ο υποκινητής όλης αυτής της κίνησης Μ. Χαραλαμπίδης δεν κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει σε ψήφους των Ποντίων την κάθοδο του στις εκλογές. Μάλλον λοιπόν οι λόγοι και το αποτέλεσμα δεν είχαν ψηφοθηρικά κίνητρα.

[10] « Η επιστροφή στις οθωμανικές ρίζες έχει και τα «θετικά» της….. Από την άλλη, η επαναφορά της ιδεολογίας του οθωμανισμού εμπεριέχει «αυτόματα» και τα ιστορικά εγκλήματα που αυτός διέπραξε, όπως η γενοκτονία των Αρμενίων και το «ελληνικό» 1921, καθώς και αιώνες αποικιοκρατίες σε βάρος μη μουσουλμανικών πληθυσμών. Γεγονός που οφείλουμε να υπενθυμίζουμε σε όποιον επιθυμεί να παρουσιάζει μια ιδανική εικόνα του Οθωμανισμού…», έγραφε ο Ν. Κοτζιάς, και συνέχιζε προσθέτοντας «ότι το τουρκικό υπουργείο εξωτερικών εμφανίζοντας την Τουρκία «ως συνεχιστή της οθωμανικής αυτοκρατορίας, δηλαδή, όπως εκείνη το κατανοεί, της σταθερότητας και της συνύπαρξης των λαών της ευρύτερης περιφέρειας….. στηρίζεται σε δύο υποθέσεις που είναι και οι δύο λανθασμένες. Η πρώτη αφορά για το πόσο καλά περνούσαν οι μη τουρκικοί πληθυσμοί από την κυριαρχία των Τούρκων. Αυτό αποτελεί ιστορική ανακρίβεια και από μια σκοπιά πρόκληση, που δεν νομίζω ότι χρήζει εδώ απάντησης, αλλά σίγουρα χρήσει αποκαλυπτικών σχολίων από την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική στα διεθνή φόρα» – Ν. Κοτζιά «Τουρκικές φαντασιώσεις και νέο-οθωμανισμός» Κυριακή, 13 Δεκ. 2009, στο epirusgate.blogspot.com.
Ο κ. Ν. Φίλης προφανώς δεν θέλει να ξέρει κάτι από αυτά – μάλλον δε δεν είχε διαβάσει αυτό το άρθρο του σημερινού υπουργού Εξωτερικών.

[11] Ο Νόρμπερτ Ελίας διαπραγματεύεται εξαιρετικά το το ζήτημα αυτό στο «Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας – δοκίμιο πάνω στην κατάρρευση του πολιτισμού» [ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ, 2015]

Σελίδα Πηγής

Εικόνα: «Το πλοίο των τρελών», έργο του Pieter van der Heyden από τη Wiki
το είδα