Μετάφραση: Απολλόδωρος
Louis Even | Διαβάστε το εδώ
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1939. Πολλές από τις πληροφορίες που περιέχονται σε αυτό είναι δανεισμένες από το βιβλίο της Gertrude Coogan, "Money Creators", που εκδόθηκε το 1935. Η κ. Coogan πέθανε μυστηριωδώς σε ηλικία 29 ετών, λίγο μετά τη δημοσίευση του βιβλίου της.
Το σημερινό τραπεζικό σύστημα είναι καθαρή ληστεία: Όποιος ενδιαφέρεται να μελετήσει το θέμα (τη δημιουργία χρήματος και πίστωσης, ως χρέους, από τις τράπεζες και τον απόλυτο έλεγχό τους πάνω σε αυτό το μέσο συναλλαγής) δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει. Αλλά είναι νομιμοποιημένη ληστεία, δηλαδή οι τράπεζες ενεργούν μέσα στα "νόμιμα" όρια του καταστατικού τους, ενώ παράλληλα ασκούν μια κομπίνα προς όφελος μιας μικρής κλίκας ατόμων που ευημερούν στις πλάτες του λαού. Αυτό το καταστατικό είναι μια άδεια αφαίμαξης και θανάτου που χορηγείται από κυρίαρχες κυβερνήσεις.
Από την Αναγέννηση και μετά, μπορεί κανείς να βρει παράσιτα που ασχολούνταν με δάνεια και που, μέσω της τοκογλυφίας, έβαζαν χέρι στο χρήμα που κυκλοφορούσε στις χώρες όπου είχαν εγκατασταθεί. Οι φύλακες του χρυσού έμαθαν γρήγορα να εκμεταλλεύονται την ευπιστία ενός αδαούς λαού και να
του δανείζουν ό,τι δεν είχαν αρχικά. Ο χρυσός παρέμενε στα θησαυροφυλάκια των χρυσοχόων- οι αποδείξεις των ατόμων που εμπιστεύονταν τον χρυσό τους στους τραπεζίτες και τα γραμμάτια υποσχέσεων των τραπεζιτών κυκλοφορούσαν μαζί με τον ίδιο τον χρυσό και απέφεραν τα ίδια κέρδη.Νομιμοποίηση της Ληστείας
Αλλά ήταν το 1694 που οι τραπεζίτες απέκτησαν νόμιμα το δικαίωμα να κατασκευάζουν και να δανείζουν χρήματα με τόκο τόσο στην κυρίαρχη κυβέρνηση όσο και σε ιδιώτες. Εκείνη τη χρονιά, ο βασιλιάς Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας χρειαζόταν χρήματα για να διεξάγει πόλεμο. Από την επανάσταση του 1688, υπήρχε στο Λονδίνο μια εταιρεία πλουσίων που αυτοαποκαλούνταν "Εταιρεία της Τράπεζας της Αγγλίας".
Παραθέτουμε τα παρακάτω από το βιβλίο The Breakdown of Money, του Christopher Hollis:
"Το 1694 η κυβέρνηση του Γουλιέλμου Γ' βρισκόταν σε μεγάλη έλλειψη χρημάτων. Μια εταιρεία πλουσίων υπό την ηγεσία κάποιου William Paterson προσφέρθηκε να δανείσει στον Γουλιέλμο 1.200.000 λίρες Αγγλίας με επιτόκιο 8 τοις εκατό υπό τον όρο ότι ο Διοικητής και η Εταιρεία της Τράπεζας της Αγγλίας, όπως αυτοαποκαλούνταν, θα είχαν το δικαίωμα να εκδίδουν χαρτονομίσματα σε όλη την έκταση του κεφαλαίου της".
Δηλαδή, η Τράπεζα απέκτησε το δικαίωμα να εισπράττει 1.200.000 λίρες σε χρυσό και ασήμι και να τις μετατρέπει σε 2.400.000 λίρες, δανείζοντας 1.200.000 λίρες, το χρυσό και το ασήμι, στην κυβέρνηση, ενώ χρησιμοποιούσε τις άλλες 1.200.000 λίρες, δηλαδή τα τραπεζογραμμάτια, για να τα δανείζει στο εμπόριο και τη βιομηχανία με κέρδος για τους ίδιους.
Ο Paterson κατανοούσε πλήρως το σημαντικό προνόμιο που τους απονεμήθηκε. Οι ιδιοκτήτες της Τράπεζας μπορούσαν να κυκλοφορούν τα δικά τους κεφάλαια των δωδεκακοσίων χιλιάδων λιρών χωρίς να έχουν σε απόθεμα περισσότερες από διακόσιες ή τριακόσιες χιλιάδες λίρες. Ήταν σαν η Τράπεζα να είχε δανείσει 900 000 ή 1 200 000 λίρες στο έθνος. Στην πράξη δεν χρειαζόταν να διατηρούν απόθεμα μετρητών 25%ο. Μέχρι το 1696, είχαν σε κυκλοφορία χαρτονομίσματα αξίας 1.750.000 λιρών έναντι ενός ταμειακού αποθέματος 36.000 λιρών, ένα ταμειακό απόθεμα που μόλις και μετά βίας ξεπερνούσε το 2%.
Ο Οίκος των Rothschild
Έτσι, μια ιδιωτική τράπεζα έγινε πιο ισχυρή από τον βασιλιά. Από την αρχή αυτής της κατάληψης των δημόσιων υποθέσεων από μια ομάδα εκμεταλλευτών, βλέπουμε αυτή τη νέα νομισματική μηχανή να χρησιμοποιείται κυρίως για τη χρηματοδότηση πολέμων- σε τέτοιες περιόδους τίθενται οι βάσεις για τεράστια αιώνια κέρδη. Αυτή η μηχανή δεν είχε χάσει τίποτα από την προσαρμοστικότητά της το 1914: ούτε μία κυβέρνηση δεν ξέμεινε από χρήματα για να οδηγήσει τους πολίτες της στη μεγάλη αιματοχυσία που έλαβε χώρα στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η φράση: "Δεν υπάρχουν χρήματα", που επαναλαμβάνεται συχνά σήμερα, δεν ακούστηκε ούτε μία φορά από το 1914 έως το 1918.
Η διεθνής χρηματοδότηση, η μητέρα όλων των τραπεζών, ενίσχυε την εξουσία της κάθε φορά που έθετε γενναιόδωρα τη γόνιμη πένα της στην υπηρεσία των κυβερνήσεων που γίνονταν υπογράφοντες υποχρεώσεις. Μέσω της προόδου, το χρήμα αποϋλοποιήθηκε και δεν χρειάζεται πλέον να τυπώνεται.
Ο διεθνής οίκος Rothschild είναι ένα ωραίο παράδειγμα μιας περιουσίας που χτίστηκε πάνω σε ανθρώπινες σφαγές. Στο βιβλίο της, Money Creators, η Gerture Coogan εξηγεί:
"Ο Meyer Amschel Rothschild μπήκε στη σκηνή. Η οικογένειά του με πέντε γιους και πέντε κόρες είχε πάρει το όνομα Rothschild από την κόκκινη ασπίδα που κρεμόταν μπροστά από το κατάστημα του Meyer στη Φραγκφούρτη-στο-Μάιν της Γερμανίας ως σήμα κατατεθέν του. Ο Meyer συνέλαβε την ιδέα να στρατολογήσει νέους άνδρες ως μισθοφορικά στρατεύματα, ζωγραφίζοντάς τους τις δόξες της στρατιωτικής θητείας κ.λπ.
"Όταν ο βασιλιάς Γεώργιος Γ' της Αγγλίας δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει Βρετανούς στρατιώτες για να πολεμήσουν τα ξαδέλφια τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, πήγε στον Landgrave της Έσσης Cassel, στο Hanau, κοντά στη Φραγκφούρτη. Ο Γεώργιος Γ' πλήρωσε 20.000.000 δολάρια στον Landgrave για περίπου 16.800 μισθοφόρους της Έσσης (1.200 δολάρια ανά κεφάλι), οι οποίοι είχαν οργανωθεί και εκπαιδευτεί από τον Meyer Amschel. Ο Landgrave δάνεισε αυτά τα 20.000.000 δολάρια στον Meyer Amschel με πολύ χαμηλό επιτόκιο για δέκα χρόνια.
"Είναι γνωστό ότι ο εξωτερικός δανεισμός κεφαλαίων για την Αμερικανική Επανάσταση επιτεύχθηκε μέσω των προσπαθειών του Robert Morris. Δεν είναι τόσο γνωστό ότι ο Morris εξασφάλισε τα κεφάλαιά του από τον Haym Solamon. Όσοι γνωρίζουν κάτι από τη διεθνή τραπεζική αλληλεγγύη θα εκτιμήσουν αμέσως ότι ο Meyer Amschel δάνεισε τα χρήματα στον Solamon, τα οποία με τη σειρά τους δανείστηκαν μέσω του Robert Morris στις αμερικανικές αποικίες. Έτσι, ο Γεώργιος Γ' πλήρωσε για την Αμερικανική Επανάσταση και οι διεθνείς χρηματιστές έπαιξαν και τα δύο άκρα εναντίον του μέσου- όποιος και να έχανε, κέρδιζαν, και θυσιάστηκαν ζωές και από τις δύο πλευρές".
Ο Meyer Anselm Rothschild μεγάλωσε τους πέντε γιους του για να συνεχίσουν αυτή την επιτυχημένη επιχείρηση. Ο ικανότερος από αυτούς, ο Nathan, μετακόμισε στο Λονδίνο, όπου ίδρυσε την τράπεζα και τον χρηματιστηριακό οίκο N.M. Rothschild and Sons- ο James μετακόμισε στο Παρίσι, ο Solomon στη Βιέννη, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης. Οι πόλεμοι του Ναπολέοντα ήταν επίκαιροι. Η Αγγλία δανείστηκε από τον Nathan Rothschild για να πολεμήσει τον Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων δανείστηκε από τον James Rothschild και τους συνεργάτες του για να πολεμήσει την Αγγλία. Στρατιώτες έπεσαν, σύζυγοι και μητέρες έκλαιγαν, οι συγκρούσεις εντάθηκαν, ενώ οι Ρότσιλντ επωφελήθηκαν...
Ο Nathan, ο οποίος ήταν μια πραγματική οικονομική ιδιοφυΐα, κέρδισε έξι εκατομμύρια δολάρια μέσα σε μία μόνο ημέρα, δύο ημέρες μετά την περίφημη μάχη του Βατερλώ που οδήγησε στην πτώση του Ναπολέοντα. Ο Νέιθαν παρενέβη επίσης στην Ισπανία, το 1835, σε αντίποινα εναντίον μιας κυβέρνησης που αρνήθηκε να εκτελέσει τη θέλησή του, παρόλο που είχε πληρώσει τον υπουργό Οικονομικών της Ισπανίας. Ο Nathan και ο αδελφός του στο Παρίσι ξόδεψαν εννέα εκατομμύρια δολάρια για να καταστρέψουν τους ισπανικούς τίτλους, προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση που κατέστρεψε χιλιάδες κατόχους ομολόγων, ενώ οι Rothschild έγιναν πλουσιότεροι από τα ερείπια. Στη Βιέννη, ο αδελφός του έγραψε μια εμπιστευτική επιστολή: "Πείτε στον πρίγκιπα Μέτερνιχ ότι ο οίκος των Rothschild ενήργησε με αυτόν τον τρόπο, από εκδίκηση".
Η Εξαπάτηση της Γαλλίας
Η ίδια τεχνική συνεχίζει να χρησιμοποιείται και σήμερα από τους διεθνείς τραπεζίτες για να ληστέψουν τα θύματά τους. Η Αυστρία διαμελίστηκε μετά τον Μεγάλο Πόλεμο και ο αδελφός των Rothschild της Βιέννης έμεινε σε κακή οικονομική κατάσταση. Αλλά όχι για πολύ. Οκτώ χρόνια αργότερα, όταν ο Γάλλος πρόεδρος Πουανκαρέ ετοίμασε έναν νόμο για τη σταθεροποίηση του φράγκου, σε συνεργασία με την Τράπεζα της Γαλλίας, ο James - ο Rothschild του Παρισιού, διευθυντής της Τράπεζας της Γαλλίας (ιδιωτική τράπεζα), μπόρεσε να προειδοποιήσει τον ξάδελφό του στη Βιέννη. Ο τελευταίος έσπευσε να αγοράσει φράγκα, τα οποία βρίσκονταν τότε σε πτωτική πορεία, και να τα πουλήσει μόλις η αξία τους αυξήθηκε μετά την έγκριση του νομοσχεδίου από το γαλλικό κοινοβούλιο. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα είχε ξαναφτιάξει ολόκληρη την περιουσία του... στις πλάτες του γαλλικού λαού!
Η διεθνής χρηματοδότηση δεν γνωρίζει πατρίδα. Εμπλέκεται σε όλα τα πράγματα, είναι παντού, απλώνει τα πλοκάμια της σε όλες τις χώρες. Προκαλεί αμέτρητα ερείπια και δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν. Το 1931, ο Πάπας Πίος ΙΑ΄ αναφέρει :
"έναν όχι λιγότερο θανατηφόρο και καταραμένο διεθνισμό της οικονομίας ή διεθνή ιμπεριαλισμό, του οποίου η πατρίδα είναι εκεί όπου υπάρχει κέρδος". (Quadragessimo Anno, αρ. 109)
Οι Αμερικανοί άποικοι εξεγέρθηκαν εναντίον της Αγγλίας το 1776 εξαιτίας της απληστίας των χρηματιστών του Λονδίνου που στέρησαν από τις αποικίες το δικαίωμα να φτιάχνουν τα δικά τους νομίσματα, αφήνοντάς τες στο έλεος των εκμεταλλευτών του Λονδίνου. Αυτό εξηγεί γιατί οι Ιδρυτές Πατέρες φρόντισαν να δηλώσουν με σαφήνεια στο Σύνταγμα ότι: "Μόνο το Κογκρέσο έχει την εξουσία να κόβει χρήματα και να ρυθμίζει την αξία τους". (Άρθρο Ι, τμήμα 8, παράγραφος 5). Ο αμερικανικός λαός κέρδισε τον πόλεμο της ανεξαρτησίας εναντίον της Αγγλίας. Το σύνταγμά τους παραμένει. Αλλά το Κογκρέσο των ΗΠΑ ούτε δημιουργεί ούτε εκδίδει τα χρήματα της χώρας. Ούτε ρυθμίζει την αξία του.
Πώς γίνεται αυτό; Παρόλο που η αγγλική κυβέρνηση έχασε τον πόλεμό της, οι διεθνείς χρηματιστές κέρδισαν τον δικό τους και συνέχισαν να εκμεταλλεύονται την Αμερική σαν να ήταν αποικία της διεθνούς οικονομίας. Η Αμερική δεν ήταν ένα θήραμα για να την αφήσουν να φύγει, αφού ήδη έδειχνε τα σημάδια μιας ηπείρου που προοριζόταν για μεγάλο πλούτο.
Alexander Hamilton
Σε όλες τις μεγάλες προσπάθειές τους να παρασύρουν χώρες στα δίχτυα τους, οι κυρίαρχοι της οικονομίας δρουν μέσω ανυποψίαστων μέχρι σήμερα μεσαζόντων, στους οποίους προσδίδεται μια γυαλιστερή φήμη λόγω της επιρροής που ασκούν στα μέσα ενημέρωσης. Στις απαρχές της Αμερικανικής Δημοκρατίας, βρισκόταν ο άνθρωπος της ώρας: Alexander Hamilton.
Ο Hamilton γεννήθηκε στις Δυτικές Ινδίες. Από πολύ νεαρή ηλικία, τον γοήτευε οτιδήποτε είχε σχέση με αριθμούς, οικονομικά και χρήματα. Σε ηλικία 13 ετών, πήγε να εργαστεί για τον Henry Cruger, τον μεγαλύτερο έμπορο στην Καραϊβική. Σε ηλικία 17 ετών, έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου έζησε μέχρι τον θάνατό του σε μονομαχία με τον επιχειρηματικό και πολιτικό αντίπαλό του, Άαρον Μπερ, το 1804.
Ο Hamilton πήρε μέρος στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και ήταν για κάποιο διάστημα γραμματέας του αρχιστράτηγου George Washington. Στον ελεύθερο χρόνο του μελετούσε διεξοδικά το νόμισμα, την κοπή χρήματος και τα θέματα του χρυσού, του αργύρου και του διεθνούς νομισματικού εμπορίου. Ακολουθούσε μια φιλοσοφία σύμφωνα με την οποία η ανθρωπότητα πρέπει να υποταχθεί σε μια χούφτα ατόμων. Υπερασπίστηκε την ιδέα ενός συστήματος όπου μια ιδιωτική κεντρική τράπεζα θα ήταν προικισμένη με κυριαρχικά προνόμια, όπως συνέβαινε με την Τράπεζα της Αγγλίας.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου της ανεξαρτησίας, οι επαναστατημένες αποικίες εξέδωσαν το δικό τους νόμισμα χωρίς χρέος. Οι Ευρωπαίοι χρηματιστές, οι οποίοι τότε κυριαρχούσαν στη δημιουργία και τον δανεισμό του χρεωστικού χρήματος, δεν μπορούσαν να ανεχθούν μια τέτοια προσβολή. Προκάλεσαν την πτώση της αξίας του αμερικανικού νομίσματος πλημμυρίζοντας τις αποικίες με πλαστά χαρτονομίσματα. Αυτή η εξουσία, που κατείχαν ιδιώτες, εντυπωσίασε τον Hamilton και τον ενθάρρυνε να συνεχίσει τις σπουδές του και την έρευνά του- ήθελε να μάθει πώς θα μπορούσαν οι ιδιώτες να ασκήσουν μια τέτοια εξουσία, όχι με σκοπό να τους νικήσει, αλλά για να τους μιμηθεί.
Η πίστη του σε μια κεντρική τράπεζα που, σε συνεργασία με τις οικονομικές δυνάμεις, θα ήλεγχε το χρήμα ενός έθνους, αυξήθηκε καθώς συνειδητοποίησε πόσο εύκολο θα ήταν να την θέσει υπό την εξουσία ενός απληροφόρητου κοινού.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο Hamilton άρχισε να σχεδιάζει την εφαρμογή αυτής της ίδιας αδικίας στην Αμερική. Στις 30 Απριλίου 1781, ο εικοσάχρονος Hamilton, ο οποίος είχε κερδίσει την υπεροχή έναντι του Robert Morris, του γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών του προέδρου Ουάσινγκτον, τόλμησε να γράψει στον Morris:
"Ένα εθνικό χρέος, αν δεν είναι υπερβολικό, θα είναι μια εθνική ευλογία- ένα ισχυρό τσιμέντο της ένωσης- μια αναγκαιότητα για τη διατήρηση της φορολογίας και ένα κίνητρο για τη βιομηχανία".
Η Αμερική παραδόθηκε στους χρηματοδότες
1789: Υιοθετείται το αμερικανικό Σύνταγμα και ο πρώτος πρόεδρος, ο George Washington, σχηματίζει το πρώτο του υπουργικό συμβούλιο. Προσφέρει το υπουργείο Οικονομικών στον Morris. Προς μεγάλη του έκπληξη, ο Μόρις αρνείται και προτείνει τον Hamilton. Ο Ουάσινγκτον διαπράττει τότε το μεγαλύτερο λάθος της κυβέρνησής του, που θα θέσει σε κίνδυνο όλο του το έργο. Ο Hamilton γίνεται ο πρώτος υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ (υπουργός Οικονομικών).
Ο Benjamin Franklin πεθαίνει το 1790. Ο Χάμιλτον είναι πλέον ελεύθερος να εφαρμόσει το σχέδιο που ονειρευόταν. Πρέπει όμως να παρακάμψει το Σύνταγμα των ΗΠΑ, το οποίο ορίζει σαφώς ότι μόνο το Κογκρέσο έχει την εξουσία να κόβει νομίσματα και να εκδίδει χρήματα. Ο Φραγκλίνος έχει φύγει, αλλά ο Jefferson παραμένει και αναμφίβολα παρακολουθεί το μεγάλο έργο στο οποίο έλαβε τόσο μεγάλο μέρος.
Το χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών αναλήφθηκε κυρίως για τον πόλεμο. Ανέρχονταν τότε σε 75 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία οφείλονταν εν μέρει σε ξένα συμφέροντα και εν μέρει σε Αμερικανούς ιδιώτες που είχαν αγοράσει ομόλογα που είχαν εκδώσει οι Ρότσιλντ της Φρανκφούρτης, όπως εξηγήθηκε παραπάνω. Τα χρήματα χρειάζονταν για να μπορέσει το νέο έθνος να διεκπεραιώσει τις δραστηριότητές του. Οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ένα κυρίαρχο κράτος. Δεν θα ήταν σοφότερο να εκδώσει το νόμισμα που χρειαζόταν, σε μεταλλική ή χάρτινη μορφή, και να το θέσει σε κυκλοφορία; Ο Hamilton σκέφτηκε διαφορετικά. Επέμενε ότι το χρέος έπρεπε να μετατραπεί σε έντοκα γραμμάτια. Αντί να δημιουργήσει νόμισμα χωρίς χρέος και να το θέσει σε κυκλοφορία (κατά μέσο όρο 19 δολάρια ανά κάτοικο), επέλεξε να δημιουργήσει ένα εθνικό χρέος που ανερχόταν σε 19 δολάρια ανά άτομο.
Ως υπουργός Οικονομικών, ο Hamilton ήταν υπόχρεος σε εχεμύθεια. Αυτό δεν τον εμπόδισε να απευθυνθεί στα πιο ισχυρά μέλη του Κογκρέσου, για να τα καλέσει να συμμετάσχουν στο σχέδιό του. Γνωρίζοντας ότι τα κυβερνητικά πιστοποιητικά θα μετατρέπονταν σε έντοκα ομόλογα με την εγγύηση του κράτους, πολλοί βουλευτές έσπευσαν να αγοράσουν όσα περισσότερα πιστοποιητικά μπορούσαν, στη χαμηλότερη δυνατή τιμή, από τους ψηφοφόρους τους, πριν αυτά μετατραπούν σε ομόλογα. Υπό την επιρροή της διαφθοράς, οι κορυφαίοι βουλευτές οδηγήθηκαν να συμφωνήσουν στην ενοποίηση του χρέους, όπως την παρουσίασε ο Hamilton.
Ο Jefferson αντιστάθηκε και κατήγγειλε την "εκπόρνευση των νόμων που αποτελούν τους πυλώνες ολόκληρου του νομικού μας συστήματος". Η αγροτική τάξη έδωσε στον Jefferson την υποστήριξή της. Αλλά οι επικοινωνίες ήταν αργές εκείνη την εποχή και η φιλοσοφία του Hamilton που βασιζόταν στο χρέος επιβλήθηκε στο νεαρό έθνος.
Έμενε η ίδρυση μιας ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, που θα δημιουργούσε και θα δάνειζε χρήματα, όπως έκανε η Τράπεζα της Αγγλίας. Ο Hamilton το ανέλαβε αυτό, το 1871. Συνάντησε λίγες αντιδράσεις από τη Γερουσία που φιλοξενούσε τους εκπροσώπους των χρηματοπιστωτικών δυνάμεων, με τον ίδιο τρόπο που το κάνει σήμερα η καναδική μας Γερουσία. Είχε όμως να αντιμετωπίσει τον Jefferson, τον Madison, τον Adams και άλλους. Με την πάροδο του χρόνου, απέκτησε την τέχνη να ξεγελά και να καθυστερεί. Έντυσε τα επιχειρήματά του με αρετή:
"Η έκδοση χαρτονομισμάτων από την εξουσία της κυβέρνησης απαγορεύεται σοφά στις επιμέρους πολιτείες από το εθνικό σύνταγμα- και το πνεύμα αυτής της απαγόρευσης δεν θα έπρεπε να αγνοηθεί από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Η σοφία της κυβέρνησης θα αποδειχθεί στο να μην εμπιστευθεί ποτέ τη χρήση ενός τόσο επικίνδυνου και σαγηνευτικού μέσου".
Ο Hamilton θα προτιμούσε να δει αυτό το "επικίνδυνο και σαγηνευτικό μέσο" να τίθεται στα χέρια μιας μικρής ομάδας ατόμων που θα έχουν κάθε προνόμιο αλλά καμία από τις ευθύνες που απορρέουν από μια εκλογική εντολή. Το Σύνταγμα είναι γραμμένο με ακρίβεια, αλλά ο Hamilton, μέσω της πονηριάς και της ικανότητάς του, εφευρίσκει και τονίζει την ιδέα ότι το Σύνταγμα υπονοεί άλλες μη εκφρασμένες εξουσίες.
Όταν το Κογκρέσο ψήφισε για το θέμα της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας, ο George Washington ζήτησε από τον Madison να προετοιμάσει ένα βέτο. Αλλά τελικά θα υποκύψει στην πειστική ευγλωττία του Hamilton. Ο "ειδικός στα οικονομικά" είχε νικήσει. Το Εμπορικό Επιμελητήριο της Νέας Υόρκης παρέθεσε στον Hamilton μια ειδική δεξίωση για να γιορτάσει τη νίκη της οικονομίας επί του έθνους.
Αβραάμ Λίνκολν, ένας τίμιος άνθρωπος
Η διεθνής χρηματοδότηση κατέλαβε την Αμερική, όπως είχε καταλάβει την Ευρώπη. Εργάστηκε για να διασφαλίσει ότι η θέση της θα διατηρηθεί και θα εδραιωθεί. Μια μέρα σηκώθηκε ένας άνθρωπος που τόλμησε να της καταφέρει ένα αξιοσημείωτο πλήγμα. Το όνομά του ήταν Αβραάμ Λίνκολν, ο μεγαλύτερος από όλους τους Αμερικανούς προέδρους. Του κόστισε τη ζωή του...
Γιος αγρότη που δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να φοιτήσει στο σχολείο, αφού έμαθε να διαβάζει στα γόνατα της μητέρας του και σπούδασε νομικά τη νύχτα μετά τη δουλειά της ημέρας στο δάσος ή στο αγρόκτημα, ο Λίνκολν ήρθε στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια κρίσιμη στιγμή, την απόσχιση του Νότου από την Ένωση για το ζήτημα της δουλείας.
Προικισμένος με ισχυρή κοινή λογική και καθοδηγούμενος από απόλυτη δικαιοσύνη, ο Λίνκολν πίστευε ότι, αν οι ιδιωτικές τράπεζες μπορούν να δημιουργούν χρήματα και να τα αποδέχεται το κοινό, μόνο με τη μορφή χρέους, η κυρίαρχη κυβέρνηση μπορεί εξίσου καλά να τα δημιουργεί και να τους προσδίδει την ίδια νομιμότητα. Ζήτησε λοιπόν από τον Υπουργό Οικονομικών του, τον Salmon P. Chase, να προβεί σε τρεις διαδοχικές εκδόσεις κρατικών γραμματίων, συνολικού ύψους 450 εκατομμυρίων δολαρίων, το 1862 και το 1863.
Τα χαρτονομίσματα αυτά ονομάστηκαν greenbacks. Ας σημειωθεί ότι μετά από μια δικαστική διαμάχη μεταξύ των οικονομικών δυνάμεων και της κυβέρνησης, 346 εκατομμύρια δολάρια παρέμειναν σε κυκλοφορία και είναι εξίσου νόμιμα με οποιοδήποτε τραπεζικό χαρτονόμισμα. Αλλά ακόμα καλύτερα, σε αντίθεση με το χρεωστικό χρήμα των τραπεζών, τα greenbacks δεν πρόσθεσαν ούτε ένα δολάριο στο δημόσιο χρέος των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν τα χρήματα αυτά είχαν εκδοθεί μέσω της συνήθους οδού των εμπορικών τραπεζών, θα σήμαινε ότι θα είχαν προστεθεί επιπλέον δέκα δισεκατομμύρια δολάρια στο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ, από το 1863 έως το 1938 (μέσω των σύνθετων τόκων).
Εάν όλα τα χρήματα των ΗΠΑ εκδίδονταν από την κυβέρνηση, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα είχαν δημόσιο χρέος. Το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για όλες τις χώρες. Η ύπαρξη δημόσιου χρέους δείχνει ότι το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι ελαττωματικό, ότι το χρήμα είναι μολυσμένο από την αρχή του.
Οι διεθνείς τραπεζίτες κατανοούσαν πλήρως τον αντίκτυπο των ενεργειών του Λίνκολν, όπως φαίνεται από το ακόλουθο κείμενο που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαρτίου 1863 των London Times:
"Εάν αυτή η άτακτη οικονομική πολιτική, η οποία είχε την προέλευσή της στη Δημοκρατία της Βόρειας Αμερικής κατά τη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου στη χώρα αυτή, θα πρέπει να εδραιωθεί μέχρι ένα στερεότυπο, τότε αυτή η κυβέρνηση θα παράσχει τα δικά της χρήματα χωρίς κόστος. Θα εξοφλήσει τα χρέη της και θα είναι χωρίς χρέος. Θα έχει όλα τα απαραίτητα χρήματα για να διεξάγει το εμπόριό της. Θα ευημερήσει πέρα από κάθε προηγούμενο στην ιστορία των πολιτισμένων κυβερνήσεων του κόσμου. Τα μυαλά και ο πλούτος όλων των χωρών θα πάνε στη Βόρεια Αμερική. Αυτή η κυβέρνηση πρέπει να καταστραφεί, αλλιώς θα καταστρέψει κάθε μοναρχία στον πλανήτη".
Και η συμβουλή ακολουθήθηκε. Μια συνωμοσία καταστρώθηκε από την διεθνή οικονομία: Η σφαίρα ενός αδύναμου μυαλού έριξε τον μεγάλο απελευθερωτή. Ας μας υπενθυμίσουν, με τη μαρτυρία που έδωσαν οι καταπιεστές της ανθρωπότητας, ότι η ευημερία των χωρών θα προέλθει από μια πολιτική σύμφωνα με την οποία κάθε κυβέρνηση θα εκδίδει, χωρίς χρέος, όλα τα χρήματα που χρειάζεται ο λαός για να κάνει τις δουλειές του.
"Ο θάνατος του Λίνκολν ήταν μια καταστροφή για τη Χριστιανοσύνη", έγραψε ο Γερμανός ηγέτης Bismarck:
Δεν υπήρχε κανένας άνδρας στις Ηνωμένες Πολιτείες αρκετά μεγάλος για να φορέσει τις μπότες του. Οι δανειστές χρήματος συνέχισαν να αρπάζουν τα πλούτη του κόσμου. Φοβάμαι ότι οι ξένοι τραπεζίτες με την πονηριά και τα δαιδαλώδη τεχνάσματά τους θα ελέγξουν εξ ολοκλήρου τον πληθωρικό πλούτο της Αμερικής και θα τον χρησιμοποιήσουν για να διαφθείρουν συστηματικά τον σύγχρονο πολιτισμό. Δεν θα διστάσουν να βυθίσουν ολόκληρη τη Χριστιανοσύνη σε πολέμους και χάος, προκειμένου η γη να γίνει κληρονομιά τους".
Για μεγάλο χρονικό διάστημα, ο χρυσός και ο άργυρος χρησιμοποιούνταν αμφότεροι για την κοπή νομισμάτων. Το 1818, η Αγγλία απονομιμοποίησε το ασήμι. Καθώς είχε τον έλεγχο του χρυσού, αλλά άλλες χώρες είχαν ορυχεία αργύρου, οι χρηματοδότες της έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απονομιμοποιήσουν το ασήμι παντού και να καθιερώσουν τον χρυσό ως το μοναδικό πρότυπο. Το 1873, έθεσαν ως στόχο τους το αμερικανικό νόμισμα. Μας λένε συχνά ότι ο χρυσός είναι, κατά παράδοση, το μόνο πραγματικό νόμισμα. Από το 1789 έως το 1873 τα δύο μέταλλα απολάμβαναν το ίδιο κύρος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κανόνας του χρυσού καθιερώθηκε μόλις το 1900. (ΣτΜ: Καταργήθηκε αργότερα από τον πρόεδρο Νίξον το 1971).
Ernest Seyd, πράκτορας του υψηλού χρηματοπιστωτικού τομέα
Ας παρουσιάσουμε τώρα μια άλλη προσωπικότητα, που δεν έπεσε κάτω από τη σφαίρα ενός δολοφόνου. Ήταν το είδος του λακέ που οι οικονομικοί κύκλοι του Λονδίνου στέλνουν στην ήπειρό μας με το πρόσχημα της οικονομικής εμπειρογνωμοσύνης, κάθε φορά που πρέπει να σφυρηλατηθούν κάποιες αλυσίδες.
Ο Ernest Seyd ήταν ο πράκτορας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος που έπεισε τις Ηνωμένες Πολιτείες να ψηφίσουν νόμο για την απονομιμοποίηση του αργύρου, θέτοντας έτσι την Αμερική ακόμη περισσότερο υπό την κυριαρχία των παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών δυνάμεων. Ο Seyd ήταν σύμβουλος της Τράπεζας της Αγγλίας, ή τουλάχιστον έτσι έλεγε. Ας τον αφήσουμε να διηγηθεί τι κατάφερε να κάνει το 1873:
"Πήγα στην Αμερική το χειμώνα του 1872-73, εξουσιοδοτημένος να εξασφαλίσω, αν μπορούσα, ένα νομοσχέδιο που να απονομιμοποιεί το ασήμι. Ήταν προς το συμφέρον εκείνων που εκπροσωπούσα - των διοικητών της Τράπεζας της Αγγλίας - να γίνει αυτό. Πήρα μαζί μου 100.000 λίρες στερλίνες, με οδηγίες ότι αν δεν επαρκούσαν για την επίτευξη του στόχου να ζητήσω άλλες 100.000 λίρες ή όσο περισσότερο χρειαζόταν. Οι Γερμανοί τραπεζίτες ενδιαφέρονταν επίσης για την ψήφιση του νομοσχεδίου. Είδα την επιτροπή της Βουλής και της Γερουσίας και κατέβαλα τα χρήματα και έμεινα στην Αμερική μέχρι να μάθω ότι το μέτρο ήταν ασφαλές".
Ο νόμος υπογράφηκε από τον πρόεδρο Grant στις αρχές του 1873. Ο ίδιος θα παραδεχόταν, οκτώ μήνες αργότερα, ότι δεν καταλάβαινε το κείμενο που είχε υπογράψει ως νόμο. Αρκετοί βουλευτές θα έγραφαν αργότερα παρόμοιες δηλώσεις ομολογώντας την ίδια άγνοια. Ο Seyd ήξερε καλύτερα και, ένα χρόνο αργότερα, είπε στον γερουσιαστή Luckenbach:
"Ο λαός σας δεν θα κατανοήσει τώρα την εκτεταμένη έκταση αυτού του μέτρου - αλλά θα την κατανοήσει σε μεταγενέστερα χρόνια".
Το πρακτικό του Κογκρέσου τον Απρίλιο του 1873 περιέγραφε τον Seyd ως ευεργέτη:
"Ο Emest Seyd, από το Λονδίνο, διακεκριμένος συγγραφέας και νομισματολόγος, ο οποίος βρίσκεται τώρα εδώ, έχει δώσει μεγάλη προσοχή στο θέμα του νομισματοκοπείου και της νομισματοκοπίας. Αφού εξέτασε το πρώτο σχέδιο του νομοσχεδίου, έκανε λογικές προτάσεις τις οποίες η επιτροπή υιοθέτησε και ενσωμάτωσε στο νομοσχέδιο".
Η Ύφεση τρυγήθηκε από τους τραπεζίτες
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να έρθουν. Ακολούθησε μια κρίση: ο πανικός του 1873, τον οποίο σχολίασε ο γερουσιαστής Ferry του Maryland: "Εκατομμύρια άνθρωποι οδηγήθηκαν από καλές συνθήκες στην εξαθλίωση ή καλύφθηκαν από χρέη, κάτω από τα οποία πρέπει να λυγίζουν οι πλάτες τους μέχρι να ξεφορτωθούν στον τάφο, όπου μια αθώα υστεροφημία πρέπει να τα σηκώσει και να τα σηκώσει".
Στα θύματα της κρίσης είπαν αναμφίβολα ότι αυτό ήταν η τιμωρία για τις αμαρτίες τους ή για τις παραβάσεις τους. Ο Ernest Seyd θα μπορούσε να τους δώσει μια καλύτερη εξήγηση.
Ανάμεσα στους πολλούς τραπεζίτες που ήρθαν και έφυγαν, ας αναφέρουμε τον Paul Warburg, έναν διεθνή χρηματιστή από το Λονδίνο, ο οποίος συμμετείχε στη συγγραφή του Federal Reserve Act του 1913, για τη δημιουργία ενός συστήματος κεντρικών τραπεζών στην Αμερική, σύμφωνα με τα διεθνή τραπεζικά συμφέροντα.
Οι χρηματοδότες σε υψηλότερα επίπεδα δεν επαναπαύονται. Πριν από την "γρυλίζουσα" εξέγερση ενός κόσμου που αφυπνίζεται στην πραγματικότητα, καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να διατηρήσουν το μονοπώλιό τους. Στη συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Τραπεζιτών στη Βοστώνη, τον Οκτώβριο του 1937, φρόντισαν να τονίσουν τη σημασία της διαμόρφωσης της νεολαίας μέσω μαθημάτων ή διαλέξεων που παρέχονται διακριτικά από τους τοπικούς τραπεζίτες- μέσω σχολικών διαγωνισμών που χρηματοδοτούνται και κρίνονται από αυτούς κ.λπ. Για τον ενήλικο πληθυσμό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης πρέπει να παρακολουθούνται, να παρεμβάλλονται άρθρα γραμμένα από τραπεζίτες και τους δημοσιογράφους τους, να αφαιρούνται άρθρα που θα μπορούσαν να υπογράψουν το κύρος των τραπεζών, χρησιμοποιώντας, αν χρειαστεί, την επιρροή που έχουν οι τράπεζες στους διαφημιστές. Στις οικονομικές σχολές, όποιος επιχειρεί να αποκαλύψει την εξαπάτησή τους, δεν πρέπει να μονιμοποιείται.
Στον Καναδά, έχουμε υιοθετήσει το σύστημα χρέους-χρήματος με έδρα το Λονδίνο, που ελέγχεται από ιδιωτικές τράπεζες, με κρατικά ομόλογα και δημόσια χρέη. Από το 1934, έχουμε τη δική μας κεντρική τράπεζα, την Τράπεζα του Καναδά, η οποία δεν έχει αυξήσει, ούτε κατά ένα δολάριο, την αγοραστική δύναμη των Καναδών. Παρά το όνομά της, δεν είχε ποτέ σκοπό να βελτιώσει την κατάσταση του καναδικού λαού. Ο Γραμματέας της Τράπεζας της Αγγλίας κλήθηκε να ιδρύσει την Τράπεζα του Καναδά. Ο πρωθυπουργός Bennett δεν πρέπει να κατηγορηθεί αν στον κ. Osborn προσφέρθηκε μόνο ο τίτλος του βοηθού κυβερνήτη, διότι πραγματικά κατείχε την κορυφαία θέση. Έπρεπε να φαίνεται ότι οι σκλάβοι μιας αποικίας της διεθνούς οικονομίας ήταν αυτοί που είχαν το πάνω χέρι.
Το 1935, ο τότε ηγέτης των Φιλελευθέρων, Mackenzie King, έλεγε σε όποιον ήθελε να τον ακούσει ότι αν ερχόταν στην εξουσία, θα φρόντιζε να πάρει πίσω η κυβέρνηση τον έλεγχο του χρήματος και της πίστωσης, διότι η δημοκρατία δεν έχει κανένα νόημα όταν οι τραπεζίτες έχουν τον έλεγχο του χρήματος. Μόλις εξελέγη πρωθυπουργός του Καναδά, ανέτρεψε τους νόμους που είχαν ψηφιστεί στην Αλμπέρτα, οι οποίοι ήθελαν να καθιερώσουν αυτό που ο ίδιος είχε υποσχεθεί να καθιερώσει σε ολόκληρη τη χώρα, αλλά που ο ίδιος δεν βιαζόταν πλέον να εφαρμόσει.
Συμπέρασμα
Πόσο ωραία, η ιστορία του μονοπωλίου του χρήματος που κάποιοι καλοί Καναδοί είναι ακόμα πρόθυμοι να υπερασπιστούν - και έχουμε γνωρίσει μερικούς! - Και δείτε το αποτέλεσμα! "Αυτοί που ελέγχουν το χρήμα και την πίστωση έχουν γίνει κύριοι της ζωής μας, σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν τολμά να αναπνεύσει ενάντια στη θέλησή τους." (Πίος ΙΑ', Quadragesimo Anno). Κάποιος άλλος πρόσθεσε τα εξής πριν από μισό αιώνα: "Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν η γη να γίνει η κληρονομιά τους".
Και έτσι, η Γη έχει γίνει η κληρονομιά τους. Ποια χώρα δεν έχει χρέη σήμερα; Αν όλος ο πλανήτης είναι χρεωμένος, οφείλουμε αυτά τα χρέη στους κατοίκους του Άρη ή της Αφροδίτης; Όχι, όλα αυτά τα χρέη οφείλονται σε μια οργανωμένη κλίκα δημόσιων εγκληματιών - πολεμοκάπηλους, αυτούς που λιμοκτονούν γυναίκες και παιδιά, αυτούς που δηλητηριάζουν τις ζωές μας, "ληστές που έχουν αντικαταστήσει τη μάσκα του προσώπου τους με ένα λευκό γαρύφαλλο που φορούν στο πέτο τους, και που έχουν εγκαταλείψει το όπλο για χάρη μιας πορφυρής πένας. " (Πατέρας Coughlin).
Είναι αυτό το διεθνές τέρας μπροστά στο οποίο υποκλινόμαστε θρησκευτικά, υποτασσόμενοι. Η ιστορία δεν προσφέρει άλλο παράδειγμα τέτοιας ηλίθιας ταπείνωσης ενός ολόκληρου λαού, εκτός από τη λατρεία του διαβόλου ή των λίθινων και μεταλλικών ειδώλων των περασμένων αιώνων. Τότε επίσης, οι σοφοί της εποχής υπερασπίστηκαν με το όνομα και το κύρος τους, μια λατρεία που τώρα μας αφήνει να αναρωτιόμαστε. Τότε επίσης, οι δυνάμεις της εποχής σχημάτισαν ένα φράχτη γύρω από ανόητες πρακτικές και μια περίτεχνη νομοθεσία διασφάλισε το θρόνο ενός διαβολικού δικτάτορα που έπαιζε με την ανθρωπότητα. Τα παιδιά μας θα μπορούσαν να πουν το ίδιο και για τον δικό μας πολιτισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου