Η θεσμική υποκρισία του ελληνόφωνου État Laïque

 Η μη κρατική και μη κερδοσκοπική Θεσμική Καρικατούρα της Δημόσιας Ιδιώτευσης

Από το πρώτο λεπτό της δημοκρατικής ελληνοφωνίας έχει φανεί ποιος είναι ο εχθρός των θεσμών: η δημοκρατούμενη θεσμικότητα. Σύνταγμα, Διαχωρισμός εξουσιών, Ισονομία και τα συναφή παραβιάζονται σταθερά και μόνον από εκείνους που τα επικαλούνται, βγάζοντας κάποιες φορές και αφρούς από την αγανάκτησή τους εναντίον των «δεσποτικών» αντιπάλων τους.

Laïcité ή État Laïque, τουτέστιν, Πολίτευμα «Λαϊκής Κυριαρχίας» αποτελεί μια οργανωμένη πλάνη για το πώς κάποιος μπορεί να νιώθει ελεύθερος, ενώ

κατέχει μηδενικό πραγματικό αυτεξούσιο. Οργανώθηκε στη Δύση τον 18^ο αιώνα, ως αντίρροπο του φωτισμού που οδηγούσε στην χριστιανική αναμόρφωση της Ευρώπης με την έξωση των Οθωμανών απ’ αυτήν.

Δεν περίμενε κανείς τίποτε διαφορετικό από τα κόμματα της «κοινής βούλησης» χθες, κατά την ψήφιση του νόμου για τα ΜΗ κρατικά και ΜΗ κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια. Πρώτα θα ψηφιστεί κάτι αντισυνταγματικό, στη συνέχεια -λέει- θα προσαρμοστεί το Σύνταγμα. Τι θεσμικότερο; Τι αποδεικνύει περισσότερο απ’ αυτό την θεσμική υποκρισία; Και πόθεν αυτή προέρχεται, αν όχι εκ Βρυξελλών;

Και μια μικρή ανασκόπηση για το πώς οι «θεσμικότεροι» ήταν, είναι και θα είναι πλήρως ανεπαρκείς για να διαφυλάξουν τους θεσμούς. Καραμανλής και Παυλόπουλος, ήταν οι  «θεσμικοί» τότε, ενώ μαζί με τη σχολή των αδίστακτων κυνικών (Μητσοτάκης, Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου, Δαμανάκη, Μάνος …) θα αποτελέσουν τη διακομματική ομάδα που θα  οργανώσει ένα «δημοκρατικό τόξο» απέναντι στον ακραίο «κοινοβουλευτικό αντίπαλο».

Βλ σχετικά:

Το καραβάκι της ιστορίας