Η Κλιματική Αλλαγή, στην οποία έχουν αποδοθεί τα πάντα, με τελευταίες τις πυρκαγιές που κατέκαψαν την χώρα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που εμφανίστηκε εδώ και εκατομμύρια χρόνια και μελετήθηκε από τους γεωλόγους του Τεταρτογενούς (Quaternary geologists). Αυτή η κατηγορία των γεω-επιστημόνων μελετούν το παλαιό-κλίμα και την παλαιό-εδαφολογία. Από τα τέλη του 17ου αιώνα μελέτησαν τις παλινδρομικές κινήσεις των παγετώνων που γινόντουσαν κάθε περίπου 120.000 χρόνια, αρχής γενομένης από τα μέσα του Τεταρτογενούς, ήτοι, περίπου, πριν 1.000.000 χρόνια. Την αιτία δεν την γνώριζαν.
Το 1942 οι Γερμανοί συνέλαβαν και φυλάκισαν στο Βελιγράδι έναν διάσημο Σέρβο αστροφυσικό ονόματι Milancovitch, ο οποίος
μελέτησε τις τροχιές της Γης γύρω από τον ήλιο. Παρατήρησε ότι όταν η τροχιά της Γης μεταβάλλεται από κυκλική, που είναι σήμερα, σε ελλειψοειδή έχουμε τους παγετώνες των 120.000 ετών, εικόνα 1. Όταν ο άξονας περιστροφής αλλάζει κλίση κάθε 40.000 χρόνια, έχουμε πάλι μια παγετώδη περίοδο (εικόνα 1).
Όταν ο ημερήσιος άξονας περιστροφής της Γης αλλάζει τοποθεσία επανέρχεται στην αρχική του θέση κάθε 20.000 χρόνια. Αυτός ο στροβιλισμός δημιουργεί κάθε 20.000 χρόνια μια παγετώδη περίοδο. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει η επίδραση ούτε του ανθρώπου, ούτε του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακα. Φυσικά, εκείνη την περίοδο, δεν κάναμε χρήση των υδρογονανθράκων. Παρόλα αυτά είχαμε κλιματικές αλλαγές.
Πότε έχουμε κλιματικές αλλαγές
Το 1995 εκατοντάδες επιστήμονες από όλον τον κόσμο άρχισαν να κάνουν γεωτρήσεις στον Βόρειο και Νότιο Πόλο, όπως επίσης στη Γροιλανδία (εικόνα 2) για να πάρουν παγοκολώνες που δείχνουν τις κλιματικές αλλαγές τα τελευταία 450.000 χρόνια. Αυτές οι πάγο-κολώνες ορισμένες μήκους 3.200 μέτρων, (εικόνα 3) φυλάγονται στο μουσείο του πανεπιστημίου Οχάιο των ΗΠΑ, ενώ οι πάγο-κολώνες από την Γροιλανδία στο Ινστιτούτο Niels Bohr της Κοπεγχάγης στη Δανία.
Μελετώντας τις διακυμάνσεις της περιεκτικότητας του διοξειδίου του άνθρακος που υπήρχαν ως εγκλείσματα στις παγοκολώνες, όπως επίσης τα ισότοπα οξυγόνου 18 (δ 18Ο) που βρίσκονται σε εγκλείσματα αέρος και είναι θερμοκρασιακοί δείκτες, κατασκεύασαν διαγράμματα διακύμανσης της θερμοκρασίας και του διοξειδίου του άνθρακος των τελευταίων 450.000 ετών, (εικόνα 4).
Στην εικόνα 4, παρατηρούμε πόσες φορές η μέση γήινη θερμοκρασία υπερέβη την σημερινή μέση γήινη θερμοκρασία των περίπου 15 βαθμών Κελσίου ασχέτως της ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακος. Επιπροσθέτως, παρατηρούμε την επιβεβαίωση της θεωρίας του Milancovitch, δηλαδή ότι περίπου κάθε 120.000 χρόνια πρέπει και πράγματι έχουμε μέσο-παγετώδεις περιόδους, δηλαδή κλιματικές αλλαγές, όπως επίσης επιβεβαίωση των υπαίθριων παρατηρήσεων που έκαναν οι γεωλόγοι του Τεταρτογενούς πριν 200 χρόνια για τις κλιματικές αλλαγές.
Κλιματική Αλλαγή: Εέμιος και Ολοκαινική
Το σημαντικό συμπέρασμα είναι ότι κατά την διάρκεια του Τεταρτογενούς, ιδιαίτερα τα τελευταία 450.000 χρόνια, είχαμε περιόδους με μέσες γήινες θερμοκρασίες πολύ μεγαλύτερες από ότι έχουμε σήμερα και για πολύ μεγάλες περιόδους, χωρίς να λιώσουν οι πάγοι στον Βόρειο και Νότιο Πόλο. Αυτή η περίπτωση καταγράφεται από την Εέμιο Περίοδο που κράτησε περίπου 10.000 χρόνια, διάρκεια σχεδόν όσης με την Ολοκαινική περίοδο (εικόνα 5), με μέση γήινη θερμοκρασία της Εεμίου περιόδου τους 18 βαθμούς Κελσίου έναντι της σημερινής των 15,8 βαθμών Κελσίου.
Κατά την περίοδο αυτή των 10.000 ετών δεν έλειωσαν οι πάγοι και δεν πέθαναν οι αρκούδες στον Βόρειο Πόλο, ούτε οι πιγκουίνοι στον Νότιο Πόλο. Άρα, οι ισχυρισμοί των περιβαλλοντολόγων ότι ο πλανήτης θα καταστραφεί αν η μέση γήινη θερμοκρασία ανέβει κατά ένα βαθμό Κελσίου, δηλαδή αν φτάσει στους 16,8 βαθμούς Κελσίου, είναι ψευδείς.
Αυτό μαρτυράν οι μελέτες των 400 παγοκολώνων που βρίσκονται σήμερα στα μουσεία. Επίσης, οι τελευταίες μελέτες που αφορούν τα τελευταία 10.000 χρόνια, (εικόνα 6), έδειξαν με βάση τις θερμοκρασίες που καταγράφηκαν σε ιζήματα του Βόρειου Ατλαντικού, μελέτη ισοτόπων δ 180, ότι είχαμε πάνω από 100 φορές κλιματικές αλλαγές, χωρίς να υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα.
Παρατηρούμε επίσης ότι η άνοδος της ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακος διαμέσου των αιώνων έπεται της ανόδου της θερμοκρασίας σε όλες τις μέσο-παγετώδεις περιόδους (περιόδους μεταξύ παγετώνων). Ήτοι παρουσιάζει χρονική υστέρηση έναντι της ανόδου της θερμοκρασίας (εικόνα 7) γεγονός που μας οδηγεί στο να συμπεράνουμε ότι η άνοδος της ατμοσφαιρικής περιεκτικότητας σε διοξείδιο του άνθρακος είναι το αποτέλεσμα της ανόδου της γήινης μέσης θερμοκρασίας.
Επί Ηomo Sapiens
Πριν 14.000 χρόνια, η μέση γήινη θερμοκρασία στον πλανήτη ανέβηκε από 11 βαθμούς Κελσίου στους 15 βαθμούς χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία (εικόνα 8). Μεταξύ 8.500 π.Χ. και 4.500 π.Χ. (παλαιολιθική περίοδος), η μέση γήινη θερμοκρασία ανέβηκε στους 17 βαθμούς. Αυτή την εποχή, που ονομάζεται η περίοδος του Ολοκαινικού μεγίστου, δημιουργήθηκε η Σαχάρα χωρίς να εξαφανιστούν οι πάγοι από τους Πόλους, ούτε οι αρκούδες και οι πιγκουίνοι.
Αυτή την περίοδο δεν γινότανε χρήση των υδρογονανθράκων. Άρα, η αύξηση της γήινης θερμοκρασίας πρέπει να αποδοθεί σε εξωγενείς παράγοντες και όχι στην άνοδο του ατμοσφαιρικού διοξειδίου του άνθρακος, σε επίπεδα άνω των 400 ppm. Παρατηρούμε ότι οι υψηλές θερμοκρασίες για 4.000 χρόνια δεν οδήγησαν στην τήξη των πάγων. Δεν ισχύει ο ισχυρισμός των περιβαλλοντολόγων ότι η αύξηση της σημερινής γήινης θερμοκρασίας στους 16,5 βαθμούς Κελσίου θα επιφέρει απρόβλεπτες καταστροφές στην Γη.
Μεταξύ 4.500 π.Χ. και 500 π.Χ. είχαμε μικρές κλιματικές αλλαγές. Η μεγάλη άνοδο της θερμοκρασίας άρχισε κατά την εποχή του Περικλή και κράτησε, περίπου μέχρι το 300 μ.Χ., ήτοι για 800 χρόνια με μέση γήινη θερμοκρασία πάλι τους 17 βαθμούς Κελσίου (εικόνα 9). Αυτή η κορύφωση ονομάζεται Ρωμαϊκό ή ελληνορωμαϊκό μέγιστο.
Μεταξύ 100 π.Χ. και της γέννησης του Χριστού, ήτοι για 100 χρόνια, δεν είχαμε καμία βροχόπτωση στην Αθήνα και οι κάτοικοι γονυπετείς πήγαιναν στους ναούς του Όμβριου Διός (δύο ναοί, ένας στους πρόποδες του Υμηττού, περιοχή Αργυρούπολης, και ο άλλος στα Τουρκοβούνια) ψάλλοντας «Υσον, Υσον ώ φίλε Ζεύς κατά της Αρούρης των Αθηναίων και Πεδίων» και προσφέροντας κοχύλια σαν τάματα. Παρατηρούμε πάλι ότι οι υψηλές θερμοκρασίες για 800 χρόνια δεν οδήγησαν στην τήξη των πάγων. Τέτοιες προβλέψεις έχει κάνει και ο Ilya Pricogini θεωρητικός του Χάους.
Οι διακυμάνσεις της θερμοκρασίας
Από το 300 μ.Χ. μέχρι το 800 μ.Χ. είχαμε πτώση της μέσης γήινης θερμοκρασίας κάτω των 15 βαθμών. Μετά από αυτή την πτώση είχαμε πάλι μια άνοδο της μέσης γήινης θερμοκρασίας στους 17 βαθμούς από το 800 μ.Χ. έως το 1350 μ.Χ. χωρίς να λιώσουν οι πάγοι στους Πόλους. Το λένε και οι 400 παγοκολώνες που έχουν συλλεγεί. Σε αυτή την θερμή περίοδο των 550 ετών είδαμε τις ακρίδες από την Υποσαχάριο ζώνη της Αφρικής να φθάνουν στην Βιέννη και να καταστρέφουν τα σιτηρά της Νότιας Ευρώπης.
Είδαμε την καλλιέργεια της αμπέλου να φθάνει και να εγκαθίσταται στην Σκωτία και είδαμε οι πάγοι να λιώνουν στο νότιο μέρος της Γροιλανδίας με αποτέλεσμα να εποικιστεί από τους Δανούς (εικόνα 10). Και όμως, ο πλανήτης Γη δεν καταστράφηκε, όπως πολλοί ισχυρίζονται πως θα συμβεί. Γιατί άραγε δεν μπαίνουν στις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου για να δουν τις διαχρονικές κλιματικές αλλαγές. Αυτή η παραπλάνηση που αποσκοπεί άραγε;
Από το 1350 μ.Χ. έως το 1800 μ.Χ. είχαμε την μικρή παγετώδη περίοδο που κράτησε 450 χρόνια και έφερε την πανώλη στην Ευρώπη, η οποία σκότωσε 40 εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτό αποδίδεται στην ψύξη των νερών. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πλυθούν. Ναι είχαμε κλιματικές αλλαγές που δεν οφείλονται στην διακύμανση των συγκεντρώσεων του διοξειδίου του άνθρακος στην ατμόσφαιρα. Ας σημειωθεί ότι μέχρι το 1800 μ.Χ. δεν κάναμε χρήση υδρογονανθράκων.
*Ο Αντώνης Φώσκολος είναι ομότιμος καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης και ομότιμος ερευνητής της Γεωλογικής Υπηρεσίας του Καναδά. Μετά των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ προσελήφθη στο Ινστιτούτο της Ιζηματογενούς Γεωλογίας και Πετρελαίου του Καναδά με στόχο την έρευνα υδρογονανθράκων στην Κεντρική Αλμπέρτα, στην θαλάσσια περιοχή του Beaufort MacΚenzie, στις εκβολές του ποταμού MacKenzie και στα πολικά νησιά του Καναδά. Το 1986 εξελέγην καθηγητής στο τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης, αλλά παραμένει έως σήμερα ομότιμος επιστημονικός ερευνητής του Ινστιτούτου. Δίδαξε “Ανόργανη και Οργανική Γεωχημεία και Οργανική Πετρογραφία των Ιζηματογενών Πετρωμάτων”. Έχει διατελέσει αντιπρόεδρος ακαδημαϊκών θεμάτων του Πολυτεχνείου Κρήτης, πρόεδρος του τμήματος Μηχανικών Ορυκτών Πόρων και σύμβουλος για ενεργειακά θέματα του ΟΗΕ. Έχει 84 δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημανικά περιοδικά με Citation Index of 338, 47 ανακοινώσεις σε διεθνή συνέδρια σε Ευρώπη και Αμερική και 14 τεχνικές εκθέσεις για λογαριασμό των ΔΕΠ-ΕΚΥ, ΔΕΗ, ΙΓΜΕ και ΟΗΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου