Καταρρέει το «προοδευτικό κατεστημένο» – στη Δύση συνολικά!

Γράφει ο <Θανάσης Κ.

Τα πράγματα πήγαν ακριβώς αντίθετα απ’ ό,τι προέβλεπε τρία χρόνια πριν το «ορθοπολιτικό κατεστημένο» που τότε επικρατούσε στη Δύση – και σήμερα είναι σκιά του εαυτού του και καταρρέει παντού:

Στις ΗΠΑ εξελέγη ο Τράμπ, παρά τη λυσσαλέα επικοινωνιακή εκστρατεία εναντίον του τότε. Μετά την εκλογή του τον αμφισβήτησαν, τον υπονόμευσαν, προανήγγειλαν την «καθαίρεσή» του, τον κατηγόρησαν για διάφορα «σκάνδαλα» και σκάνδαλα, όλα έπεσαν στο κενό, πριν λίγους μήνες προσπάθησαν την παραπομπή του σε δίκη (με αφορμή «σκανδαλώδη» υπόθεση, στην οποία στην πραγματικότητα εμπλέκεται ο γιος… πολιτικού του αντιπάλου!), κι από αυτήν την υπόθεση απαλλάχθηκε… «μετά πολλών επαίνων»! Και σήμερα πού βρισκόμαστε;

Οι δείκτες της αμερικανικής οικονομίας πάνε καλύτερα από κάθε άλλη φορά, ο «Αρμαγεδδώνας» που προεξοφλούσαν μάλλον… αναβλήθηκε, ο ίδιος ο Τράμπ ανεβαίνει συνεχώς δημοσκοπικά και οι εχθροί του, οι Δημοκρατικοί, έχουν ήδη πετάξει «λευκή πετσέτα»! Δεν μπορούν καν να
συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιόν υποψήφιο θα αναδείξουν να τον αντιμετωπίσει στις Προεδρικές εκλογές του προσεχούς Νοεμβρίου.

Ο Τράμπ δεν είναι συμπαθητικός άνθρωπος και δεν εξελίχθηκε σε «μεγάλο Πρόεδρο». Αλλά είναι τόσο απεχθής στον μέσο άνθρωπο, στο μέσο πολίτη και στη μεσαία τάξη της χώρας η κορεκτίλα που έχει επικρατήσει στους Δημοκρατικούς, που και μόνο το γεγονός ότι το Τράμπ τους τρολάρει κανονικά σε κάθε ευκαιρία, ανεβάζει τη δημοφιλία του.

Και μόνο να ακούσει κανείς το παραλήρημα «πολιτικής ορθότητας» του Χοακίν Φίνιξ κατά την πρόσφατη απονομή των Όσκαρς (το Χόλιγουντ έχει αναδειχθεί σε προπύργιο της αντι-Τράμπ εκστρατείας εδώ και μια 4ετία περίπου), αρκεί για να… «συμπαθήσεις» τον Τράμπ!

Όλη αυτή η αντικαπιταλιστική υστερία των… εκατομμυριούχων νεόπλουτων, όλη αυτή η υποκριτική ηθικολογία των «ξεσαλωμένων», όλος αυτός ο ψευτο-ανθρωπισμός-μανιέρα και τα κλισέ της, τάχα μου, «οικολογικής ευαισθησίας», σε κάνει να τρέξεις να ψηφίσεις όποιον αυτοί μισούν: …τον Τράμπ.

Δεν είναι το καλύτερο κριτήριο πολιτικής επιλογής, βέβαια. Αλλά είναι πανίσχυρος μηχανισμός χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Αν και κάπως περίεργος: Προκαλούν τόση σιχασιά με τις δικές τους ακρότητες και προβάλλουν τόσο τη δική τους αθλιότητα, που στέλνουν το μέσο πολίτη να ψηφίσει το «θύμα» τους: αυτόν που οι ίδιοι θεωρούν «μπαμπούλα».

Τελικά οι «καλύτεροι» χορηγοί σε πολιτικούς τύπου Τραμπ είναι οι εχθροί του!

Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στη Βρετανία. Αρχικά οι «ειδήμονες» και οι «γκουρού» του δυτικού κατεστημένου (πολιτικού, πανεπιστημιακού και επικοινωνιακού) απέκλειαν το Brexit.

Ύστερα αιφνιδιάστηκαν από την υπερψήφισή του.

Ύστερα προετοίμαζαν και προεξοφλούσαν την ανατροπή του – και την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ – με νέο δημοψήφισμα! Κι ας ήταν εντελώς αντιδημοκρατικό, κάτι τέτοιο: να βάζεις τον κόσμο να ψηφίσει για κάτι σημαντικό, κι ύστερα, αν δεν σου αρέσει η ετυμηγορία του, να τον… ξαναβάζεις να ψηφίσει το αντίθετο απ’ ό,τι μόλις ψήφισε!

Ύστερα προεξοφλούσαν πως όταν η Βρετανία έβγαινε από την ΕΕ θα κατέρρεε η οικονομία της και δεν θα είχαν τα σουπερμάρκετ τα στοιχειώδη (ούτε χαρτιά τουαλέτας, μας έλεγαν. Μπρρρ…)

Τώρα βγήκε τελικά η Βρετανία από τη ΕΕ, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, ο «Αρμαγεδδώνας» ματαιώθηκε (και σε αυτή την περίπτωση), το Χρηματιστήριό της πάει καλά και οι Διεθνείς Οίκοι αναβαθμίζουν τις προοπτικές της Βρετανικής Οικονομίας (αντίθετα από τις βασικές οικονομίες της ΕΕ, για τις οποίες οι προοπτικές είναι λιγότερο καλές…).

Τον νέο Συντηρητικό Πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον τον είχαν απαξιώσει, τον είχαν γελοιοποιήσει (και αυτόν), πανηγύριζαν για κάθε «δεινή κοινοβουλευτική του ήττα» μέχρι που πήγε σε εκλογές και… σάρωσε!

Και το ορθοπολιτικό κατεστημένο σε Ευρώπη και ΗΠΑ ακόμα το φυσάει και δεν κρυώνει.

Στη Γερμανία τώρα, η Χριστιανοδημοκράτισσα Αγγέλα Δωροθέα Μέρκελ, στην τέταρτη θητεία της ως Καγκελάριος της Γερμανίας, έχει κάνει στροφή στα αριστερά, αλλά η Γερμανική κοινωνία έχει κάνει στροφή δεξιότερα.

Δεν ανεβαίνει μόνο το ακροδεξιό κόμμα AfD. Μετακινούνται σε δεξιότερες θέσεις και οι ίδιοι οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU) της Μέρκελ και το «αδελφό» τους κόμμα, οι Χριστιανοκοινωνιστές (CSU) και οι Φιλελεύθεροι.

Το ιστορικό κόμμα της Σοσιαλδημοκρατίας (SPD) με το οποίο η ίδια εξακολουθεί να κυβερνά έχει καταποντιστεί, ενώ άνοδο παρουσιάζουν (αντλώντας ψήφους που φεύγουν από το SPD) οι «Πράσινοι» στο δυτικό τμήμα της χώρας και το ακροαριστερό DeLinke στο ανατολικό.

Η δύναμη των Χριστιανοδημοκρατών μειώνεται συνεχώς, ενώ στις πρόσφατες τοπικές εκλογές του κρατιδίου της Θουριγγίας, οι τοπικοί Χριστιανοδημοκράτες έβγαλαν Πρωθυπουργό από τους τοπικούς Φιλελεύθερους, μαζί με τις ψήφους των ακροδεξιών του AfD.

Όταν η διάδοχος της Μέρκελ πήγε να τους… «μαλώσει», λέγοντάς τους ότι το AfD είναι «φασιστικό» κόμμα, της απάντησαν οι δικοί της, πως η εναλλακτική λύση θα ήταν να βγάλουν τοπικό Πρωθυπουργό από το DeLinke που ήταν το κόμμα της Staze, της μυστικής αστυνομίας επί Κομμουνισμού στην Ανατολική Γερμανία!

Μετά από αυτό η διάδοχος της Μέρκελ παραιτήθηκε, και το Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών πάει για νέα εκλογή αρχηγού, όπου φαβορί είναι πια ο εσωκομματικός αντίπαλος της Μέρκελ – και αρχηγός της δεξιάς πτέρυγας.

Στη Γαλλία το Κόμμα του Μακρόν έχει ήδη κινηθεί δεξιότερα, για να ανακόψει την άνοδο της ακροδεξιάς Λεπέν.

Στην Ιταλία ο – θεωρούμενος δεξιός κι αυτός – Σαλβίνι βρίσκεται σε κατακόρυφη δημοσκοπική άνοδο (ενώ τα παραδοσιακά κεντροαριστερά κόμματα σε πτώση) και στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν εντός του έτους, θεωρείται βέβαια πια πως θα επικρατήσει με συντριπτικά ποσοστά.

Στην Ισπανία ο Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός Σάντσεθ πήγε σε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις για να αποφύγει να συγκυβερνήσει με τους αριστερούς Ποντέμος (που βρίσκονται σε πτώση κι αυτοί), αλλά δεν τα κατάφερε. Τελικά αναγκάστηκαν να σχηματίσουν κυβέρνηση μαζί (πράγμα που δεν ήθελαν), αλλά η κυβέρνηση αυτή θεωρείται εντελώς βραχύβια και ετοιμόρροπη.

Στο μεταξύ ανεβαίνουν πια, και στην Ισπανία, τα κόμματα της δεξιάς και ακροδεξιάς. Νέες εκλογές δεν αποκλείονται σύντομα. Και σε αυτή την περίπτωση προβλέπεται επίσης μετακίνηση δεξιότερα.

Στο μεταξύ σε Αυστρία και στις χώρες του Βίσεγκραντ (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία) η στροφή στα δεξιά έχει ήδη συντελεστεί!

Ιδιαίτερα στην Ουγγαρία και την Πολωνία: Εκεί που οι κυβερνήσεις τους ήταν «απομονωμένες» ως «ακροδεξιές» μέσα στην «πολιτική ορθότητα» του ευρωπαϊκού κατεστημένου, τώρα η ισχύς τους και η επιρροή τους δυναμώνει συνεχώς. Μέχρι και ο «κεντρώος» Μακρόν τις προσεγγίζει ταχύτατα.

Με δύο λόγια: Όσο οι «κατεστημένες» ηγεσίες (και οι πανεπιστημιακές ελίτ) της Δύσης κινούνται αριστερότερα, σε «πολιτικώς ορθές» νόρμες, τόσο οι κοινωνίες των χωρών αυτών κινούνται δεξιότερα!

—Καταλύτης αυτής της μαζικής κίνησης προς τα δεξιά υπήρξε το λαθρομεταναστευτικό!

–Και η άρνηση των κοινωνιών αυτών να ισλαμοποιηθούν με το στανιό!

Όποιες χώρες προσπάθησαν να «αφομοιώσουν» τους ισλαμικούς πληθυσμούς τους διαπίστωσαν ότι απέτυχαν. Ή ίδια η Μέρκελ αναγκάστηκε να παραδεχθεί πρόσφατα ότι «η πολύ-πολιτισμικότητα απέτυχε στη Γερμανία»!

Κι όχι μόνο στη Γερμανία. Και στη Γαλλία (όπου η Λε Πέν ανεβαίνει και ο Μακρόν μετακινείται δεξιότερα για να την ανακόψει) και στη Σουηδία, όπου το ακροδεξιό κόμμα κοντεύει το 30% (σε μια χώρα που ήταν η παγκόσμια πατρίδα του «δημοκρατικού σοσιαλισμού» μέχρι πρόσφατα) και στην Φιλανδία, όπου συμβαίνουν αντίστοιχα – και σε όλη σχεδόν την πρώην κομμουνιστική ανατολική Ευρώπη.

–Το δεύτερο ζήτημα που προκαλεί τη μαζική μετακίνηση δεξιότερα, είναι η επαναφορά των εθνικών προτεραιοτήτων και της νέας έμφασης στο εθνικό συμφέρον!

Με μπροστάρηδες εδώ τον Μακρόν (που προωθεί διμερείς στρατηγικές συμφωνίες της Γαλλίας στη Μεσόγειο), τον Σαλβίνι στην Ιταλία, τον Όρμπαν στην Ουγγαρία και τον Καζίνσκι στην Πολωνία.

Όλοι αυτοί ευθυγραμμίζονται με τη γραμμή «πρώτα η χώρα μου», που τους φέρνει πιο κοντά στον Τράμπ – και πιο μακριά από τις Βρυξέλλες.

Και στην Ελλάδα; Τι;

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του λαθρομεταναστευτικού και η απειλή είναι πλέον «υπαρξιακή»για τη χώρα μας.

Το πρόβλημα που προκαλεί σεισμικές πολιτικές μετακινήσεις παντού αλλού, εδώ σε μας είναι πιο οξυμένο. Κι όμως, μιλάμε ακόμα για «πρόσφυγες-μετανάστες»!

Η απειλή βίαιης «ισλαμοποίησης», που τη νιώθουν οι υπόλοιπες κοινωνίες, εδώ είναι πιο ορατή, πιο καθημερινή, πιο άμεση. Κι όμως, δεν παίρνουμε χαμπάρι.

Η Τουρκία – που έχει εργαλειοποιήσει όλες αυτές τις ανθρώπινες «ροές», εκβιάζει την Ευρώπη και δυναμιτίζει την Ελλάδα – είναι δίπλα μας!

Αλλά εμείς ψάχνουμε για… «συναινέσεις» με το ΣΥΡΙΖΑ κι αναρωτιόμαστε «αν θα τα βρει με το… ΚΙΝΑΛ»!

–Η παγκόσμια τάση είναι άλλη από αυτή που εμείς φανταζόμαστε.

–Οι κοινωνίες πάνε αλλού, απ’ όπου εμείς νομίζουμε.

–Το «κέντρο βάρους» κινείται διεθνώς δεξιότερα και προς εθνικές συγκροτήσεις – όχι προς κατάλυση των συνόρων και των εθνικών κρατών.

–Η διεθνής Πολιτική ασκείται πλέον ως «ευθυγράμμιση εθνικών συμφερόντων», όχι ως υπέρβαση εθνικών κρατών μέσα σε υπέρ-εθνικούς οργανισμούς.

Η «πολιτική ορθότητα» χάνει τη μία μετά την άλλη μάχη, στη μία μετά την άλλη χώρα.

Αν δεν το καταλάβουμε γρήγορα, θα είναι πολύ αργά!

ΥΓ.1 Κι αυτό που παντού αλλού αναδεικνύεται ως ιστορική τάση, εδώ είναι υπέρτατη ανάγκη εθνικής επιβίωσης!

Τελικά οι λεγόμενοι «προοδευτικοί»– κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί – αποδεικνύονται οι πιο κολλημένοι, οι πιο τυφλωμένοι, οι πιο ανίκανοι και ανεπίδεκτοι να καταλάβουν πού πάνε τα πράγματα.

πηγή