Πολιτισμική χρεοκοπία

Τα 246 εκ. € που προσφέρθηκαν για τη χειραγώγηση των Ελλήνων, τεκμηριώνουν πόσο ισχυρός είναι ο λαός που όμως επιλέγει να σιωπά όπως τα  πρόβατα – ενώ είναι εντυπωσιακή η δημοσιότητα που δίνεται σε έναν άνθρωπο που απλά διασπείρει ψευδείς ελπίδες ύψους 600 δις $, όταν κανείς δεν επισημαίνει τη διακριτική αποχώρηση του ΔΝΤ.

«Για εκείνο το χρονικό διάστημα που αρκεί μία σπίθα για να ξεσπάσει μία τεράστια πυρκαγιά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του πλανήτη, η Ελλάδα θα διατηρείται τεχνητά στη ζωή – με κάθε τρόπο και ανεξάρτητα από την παταγώδη αποτυχία των οικονομικών προγραμμάτων που εφαρμόζονται ή από το κόμμα που την κυβερνάει.

Εάν τυχόν όμως ο κίνδυνος αυτός περάσει, τότε η Ελλάδα θα οδηγηθεί σε χρόνο μηδέν εκτός Ευρωζώνης και στα σκουπίδια της ιστορίας – λεηλατημένη δυστυχώς και πλήρως εξαθλιωμένη».

Άποψη

Η πώληση των τεσσάρων τηλεοπτικών συχνοτήτων έναντι 246 εκ. € ήταν ασφαλώς μία μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης – εάν φυσικά υποθέσουμε πως θα εισπραχθούν τα χρήματα, καθώς επίσης χωρίς να συμπεριλάβουμε την «ποιότητα» και το ήθος ορισμένων από αυτούς που πλειοδότησαν.

Από την άλλη πλευρά βέβαια δημιουργήθηκε δυστυχώς η εντύπωση στους άλλους Ευρωπαίους ότι, στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετά χρήματα – τα οποία όμως ανήκουν σε μία μικρή οικονομική Ολιγαρχία που έχει στο παρελθόν απομυζήσει με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της χώρας, οδηγώντας το δημόσιο στη χρεοκοπία.

Ως εκ τούτου, θα είναι πια λιγότερο πρόθυμοι να

συμφωνήσουν με την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους της Ελλάδας, χωρίς την οποία η πατρίδα μας δεν έχει πλέον καμία μελλοντική προοπτική – με την έννοια πως θα σκεφθούν ότι, «χρήματα υπάρχουν» όπως ισχυριζόταν ο πρωθυπουργός του Καστελλόριζου, οπότε πρέπει να πληρώσουν αυτοί που τα έχουν «υπεξαιρέσει» από το κράτος και όχι οι Ευρωπαίοι. Λογικά λοιπόν η πώληση των συχνοτήτων θεωρείται ως μία «Πύρρειος νίκη» της κυβέρνησης – η οποία μάλλον θα κοστίσει πολλαπλάσια στους Πολίτες.

Περαιτέρω, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, ένας τυχαίος Έλληνας, ισχυριζόμενος πως έχει στη διάθεση του το ασύλληπτο ποσόν των 600 δις $, καθώς επίσης ότι στις τράπεζες υπάρχουν κρυφά χρήματα (καταπίστευμα!) που ανήκουν στους Πολίτες, κατάφερε να αποκτήσει χωρίς να πληρώσει απολύτως τίποτα μία τόσο μεγάλη δημοσιότητα – το κόστος της οποίας θα ήταν ασφαλώς τεράστιο, εάν ήθελε κανείς να την «αγοράσει». Θα μπορούσε βέβαια να απαντήσει κανείς πως είναι απλά ανόητα τα ΜΜΕ που τον προωθούν, «αγόμενα και φερόμενα» από τον ίδιο χωρίς καν να το καταλαβαίνουν – κάτι που όμως δεν είμαστε σε θέση εμείς να κρίνουμε.

Σε κάθε περίπτωση, γνωρίζοντας πως η αρνητική διαφήμιση παραμένει διαφήμιση, δεν μπορεί παρά να συμπεράνει κανείς ότι πρόκειται για ένα πολύ ικανό άτομο – πόσο μάλλον όταν καταφέρνει να ιδρύει δεκάδες γραφεία στην Ελλάδα, να έχει χιλιάδες υποστηρικτές, να προγραμματίζει τη δημιουργία πολιτικού κόμματος, να χρησιμοποιεί όλα τα «παραθυράκια» της νομοθεσίας, να εκμεταλλεύεται με άνεση τις αδυναμίες του συστήματος, καθώς επίσης να παραμένει ελεύθερος, παρά τις αγωγές που καταθέτει και τις μηνύσεις που του έχουν ασκήσει ορισμένοι πολιτικοί.

Εύλογα ίσως, αφού η διασπορά ψευδών ελπίδων δεν αποτελεί ποινικό αδίκημα, παρά το ότι είναι αναμφίβολα ηθικά κολάσιμη – κάτι που έχει άλλωστε αποδειχθεί με το χειρότερο δυνατό τρόπο από τη στυγνή δολοφονία της ελπίδας (ανάλυση), με θύτη τον πρωθυπουργό της χώρας, η οποία ήταν μία πράξη πολύ πιο επώδυνη για την Ελλάδα όχι μόνο ηθικά αλλά, κυρίως, υλικά.

Ειδικότερα, πριν από 14 περίπου μήνες, ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε την τρίτη κατά σειρά «διάσωση» της Ελλάδας – με αντάλλαγμα ένα πακέτο μέτρων, ένα τρίτο μνημόνιο δηλαδή, οι προϋποθέσεις του οποίου ήταν πολύ χειρότερες από αυτές που οι Πολίτες είχαν απορρίψει μία εβδομάδα πριν, με το γνωστό δημοψήφισμα.

Με τον τρόπο αυτό αντί να σταματήσει, όπως είχε δεσμευθεί προεκλογικά, την έως τότε «δηλητηριώδη θεραπεία» που είχε επιβληθεί στη χώρα από τους δανειστές, αποτελούμενη από μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυξήσεις φόρων, περιορισμό του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα των δημοσίων επιχειρήσεων κοκ., έκανε ακριβώς το αντίθετο – οπότε η Ελλάδα έχασε εντελώς τόσο την εθνική της κυριαρχία, όσο και τις όποιες μελλοντικές προοπτικές της, κινδυνεύοντας να μετατραπεί σε ένα αποτυχημένο κράτος.

Αν και υπάρχει ακόμη λύση δε, η οποία δεν είναι άλλη από την άμεση παραίτηση του πρωθυπουργού, αφού προηγουμένως ενημερώσει όλους τους Έλληνες για τους εκβιασμούς που του ασκούνται (ανάλυση), δεν φαίνεται να είναι πρόθυμος – οπότε λογικά διαπιστώνεται πως ο στόχος της κυβέρνησης είναι να παραμείνει στην ηγεσία του προτεκτοράτου, όπως η αντίστοιχη της κατοχής του ’40.

Σήμερα βέβαια η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας είναι πολύ πιο καταστροφική, από ότι το 2015 – αφού οι ζημίες της αυξήθηκαν τουλάχιστον κατά το ποσόν που κόστισε ο αφελληνισμός των τραπεζών (άνω των 40 δις €, ενώ εκκρεμεί το θέμα των κρατικών εγγυήσεων που υπερβαίνουν τα 200 δις €), όπου ουσιαστικά πληρώσαμε για να τις πουλήσουμε αντί να πληρωθούμε, συν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού, συν την αύξηση του ιδιωτικού χρέους, συν την περαιτέρω κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα κοκ.

Το χειρότερο δε όλων, συνεχίζουν να καταστρέφονται μεθοδικά όλες οι προοπτικές της οικονομίας μας – μεταξύ άλλων λόγω της μαζικής μετανάστευσης των Ελλήνων σε άλλες χώρες, κυρίως στη Γερμανία και στη Βρετανία. Εν προκειμένω, το σύνολο αυτών που εγκατέλειψαν τη χώρα υπολογίζεται στους 427.000 ηλικίας 15-64 για την περίοδο 2008 έως 2013, καθώς επίσης επί πλέον 108.000 για το 2014 – ένας αριθμός που για μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, είναι κυριολεκτικά δραματικός.

Σε αντίθεση τώρα με τις δύο προηγούμενες μαζικές μεταναστευτικές «εξόδους» (1903 έως 1917 και 1960 έως 1972), αυτοί που πλέον εγκαταλείπουν την Ελλάδα δεν είναι οι ανειδίκευτοι εργαζόμενοι και οι γεωργοί αλλά, κυρίως, οι ακριβά εκπαιδευμένοι νέοι – οι οποίοι αναζητούν εργασία σε άλλα κράτη (πηγή).

Όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, η κατηγοριοποίηση του οποίου προέρχεται από την UNESCO, η μετανάστευση μετά το 2009 αφορά κυρίως την κατηγορία «ISCED 5-6» – όπου η «ISCED 0-2» αφορά την κατώτερη εκπαίδευση, η «ISCED 3-4» τη μεσαία, ενώ η «ISCED 5-6»  την ανώτερη.

Επεξήγηση γραφήματος: Μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων μεταναστών ανά δεκαετία μετανάστευσης –  «ISCED 0-2» κατώτερη εκπαίδευση, η «ISCED 3-4» μεσαία, «ISCED 5-6»  ανώτερη.

.

Στα πλαίσια αυτά, το να ελπίζουμε πως θα ακολουθήσει ανάπτυξη, χωρίς την οποία είναι καταδικασμένη η χώρα (δεν εννοούμε φυσικά την απλή άνοδο του ΑΕΠ που είναι νομοτελειακή ανά κάποια έτη, λόγω ορισμένων υποχρεωτικών καταναλωτικών δαπανών), είναι απολύτως ουτοπικό – ενώ κανένας δεν μπορεί να ισχυρίζεται πλέον ότι, είναι θύμα «διασποράς ψευδών ελπίδων», μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας. Με απλά λόγια, δεν είναι δυνατόν να πιστεύει κανείς τις κυβερνητικές εξαγγελίες αυτού του είδους, όταν και όπου τις ακούει – όπως δεν πρέπει να πιστεύει τους Μεσσίες που εμφανίζονται μοιράζοντας αφειδώς κενές υποσχέσεις, εάν δεν θέλει να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η πολιτισμική χρεοκοπία, στην οποία έχει βυθιστεί πλέον η χώρα.

Βέβαια, ασφαλώς γνωρίζουμε πως οι Έλληνες δεν έχουν εναλλακτικές πολιτικές επιλογές στη διάθεση τους, τουλάχιστον όσον αφορά τα δύο μεγάλα κόμματα – αφού και τα δύο είναι υπέρ των μνημονίων, με την αντιπολίτευση να προτείνει απλά το γνωστό «άλλο μείγμα πολιτικής».

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι σωστό να κάθονται άπραγοι, σιωπώντας όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους – αφού έτσι δίνουν την εντύπωση στους δανειστές ότι, συμφωνούν με όλα όσα συμβαίνουν στην πατρίδα τους. Το γεγονός αυτό προφανώς δυσχεραίνει τις προσπάθειες της (όποιας) κυβέρνησης να αντιδράσει, εάν υποθέσουμε πως το επιθυμεί – οπότε η ευθύνη είναι πλέον δική τους, εάν δεν θέλουν να αποτελούν τη μεγάλη ντροπή της Ευρώπης.

Ολοκληρώνοντας το ΔΝΤ, εκείνη ακριβώς τη χρονική στιγμή που παραδόξως θα μπορούσε να ωφελήσει την Ελλάδα, αφού έχει τοποθετηθεί υπέρ της διαγραφής του χρέους, ενώ έχει αποδεχθεί τα εγκληματικά λάθη του όσον αφορά τα μνημόνια (άρθρο), αποχωρεί διακριτικά (πηγή) – έχοντας σχεδόν εισπράξει σταδιακά το σύνολο των δανείων που παρείχε στη χώρα μας, από τους Ευρωπαίους δανειστές. Η αιτία είναι το ότι, βλέπει πολύ καθαρά πού οδηγείται η οικονομία – οπότε δεν θέλει να συμμετέχει στην αποτυχία των μέτρων που εφαρμόζονται, περιμένοντας ίσως να κληθεί ξανά, όταν η Ελλάδα δεν θα έχει καμία άλλη επιλογή.

από Analyst Team
πηγή http://www.analyst.gr