Ο αμύητος, αλλά συχνά και ο μυημένος, είναι αδύνατον να «βρει άκρη», να εξηγήσει λογικά τις «ακατανόητες» μερικές φορές θέσεις και αποφάσεις της εκάστοτε ηγεσίας του ΚΚΕ.
Ο σύγχρονος ερευνητής, έστω και βιαστικός, μένει εμβρόντητος μπροστά στις αλλοπρόσαλλες, ανεδαφικές και συχνά ανεξήγητες, με την κοινή λογική, αποφάσεις των ηγετών του ΚΚΕ σε κρίσιμες στιγμές, σε κρίσιμα προβλήματα. Αναρωτιέται αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν κοινό νου, αν διέθεταν στοιχειώδη λογική ή ήταν διανοητικά καθυστερημένοι. Βγαίνουν αίφνης το 1924 στο 3ο έκτακτο συνέδριο του κόμματος και υιοθετούν το σύνθημα «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη», προσβάλλοντας βάναυσα το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων. Γιατί; Για ποιο λόγο; Δεν είχαν συναίσθηση της πράξης τους, δεν είχαν ίχνος πατριωτισμού;
Το 1930 το ΚΚΕ είναι μικρό κι αδύναμο, η επιρροή του ασήμαντη, τα μέλη του μετά βίας φτάνουν τα 1.500 σ” όλη την Ελλάδα. Κι όμως, αυτήν ακριβώς την εποχή, οι ηγέτες του ρίχνουν το βαρύγδουπο όσο και κωμικό σύνθημα «γενική κινητοποίηση του προλεταριάτου και των φτωχών εργαζομένων στρωμάτων της αγροτιάς… Οργάνωση και
προπαρασκευή της γενικής πολιτικής απεργίας, των ενόπλων διαδηλώσεων και των καθόδων στις πόλεις των φτωχών στρωμάτων της αγροτιάς». («ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» 30-3-1930).
Γενική πολιτική απεργία, λοιπόν, και ένοπλες διαδηλώσεις για την «εγκαθίδρυση της εργατοαγροτικής κυβέρνησης» και την ίδρυση της «Βαλκανικής Σοβιετικής Ομοσπονδίας» το 1930! … Στα σύννεφα ζούσαν; Τους έλειπε εντελώς η αίσθηση του γελοίου;
Αργότερα, στην κατοχή, το 1944, το ΚΚΕ είναι πανίσχυρο. Ελέγχει και καθοδηγεί την Εθνική Αντίσταση, κυριαρχεί σ” ολόκληρη τη χώρα, ουσιαστικά έχει στα χέρια του την εξουσία. Κι όμως οι ηγέτες του, εντελώς ανεξήγητα, υπογράφουν τις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας με τις οποίες ουσιαστικά υπογράφουν την καταδίκη τους, παραχωρούν την εξουσία στους αντιπάλους. Γιατί; Τόσο ανίκανοι και ηλίθιοι ήσαν; Και ξαφνικά, το Δεκέμβρη, κάνουν στροφή 180 μοιρών. Σε μια κρίσιμη φάση του Β” παγκοσμίου πολέμου κι ενώ η γερμανική αντεπίθεση στις Αρδέννες απειλούσε ολόκληρο το συμμαχικό μέτωπο, οι ηγέτες του Κ.Κ. κάνουν το μεγάλο βήμα: Αποφασίζουν την ένοπλη σύγκρουση, αποφασίζουν να αναμετρηθούν με την Βρετανική Αυτοκρατορία. Και πάλι ένα πελώριο «Γιατί» αιωρείται αναπάντητο.
Και ακολουθούν η Βάρκιζα, ο Εμφύλιος, και τα «Γιατί» συνεχίζουν την ατέλειωτη παρέλαση, χωρίς ποτέ να δίνεται μία λογική, μία πειστική εξήγηση.
Κατά κανόνα, όσοι αναφέρονται στα αλλεπάλληλα και τραγικά λάθη της δεκαετίας ’40-’50 τα αποδίδουν στον δογματισμό, στην πολιτική ανωριμότητα και στην ανικανότητα των ηγετών του ΚΚΕ.
Κάπου-κάπου ακούγονται και μερικές θαρραλέες φωνές, όμως κι αυτές κόβονται στη μέση. Κάπου ανοίγουν ρωγμές και η αλήθεια γλιστράει και χάνεται σαν το νερό στην άμμο. Όμως είναι ανάγκη επιτακτική να ειπωθεί ολόκληρη η αλήθεια, καθαρή και αφτιασίδωτη. Και η αλήθεια είναι πως παρά το μικρό πολιτικό και πνευματικό τους ανάστημα, δεν ήταν ούτε τόσο ανίκανοι ούτε τόσο ηλίθιοι. Απλώς, δεν ξεχνούσαν ποτέ πως ήταν διορισμένοι από την Κομμουνιστική Διεθνή, πως το ΚΚΕ ήταν οργανικό τμήμα της ΚΔ και είχαν συνεπώς την υποχρέωση να εφαρμόζουν πιστά τις αποφάσεις και τις εντολές της. Τις αποφάσεις και τις εντολές, σε τελευταία ανάλυση, των σοβιετικών ηγετών.
Είχαν ενστερνισθεί βαθύτατα την αρχή του «προλεταριακού διεθνισμού», που σαν πολικό άστρο οδηγούσε τα βήματά τους στο «ανώμαλο και απέραντο πεδίο της ταξικής πάλης».
Και ο προλεταριακός διεθνισμός, όπως διδάσκει ο Λένιν, απαιτεί, μεταξύ των άλλων, «την υποταγή των συμφερόντων της προλεταριακής πάλης σε μια χώρα, στα συμφέροντα της πάλης αυτής σ” όλο τον κόσμο».
Και όπως μας πληροφορεί ο Μπαρτζώτας: «Ο Δημητρώφ επανειλημμένα έλεγε ότι η λυδία λίθος του προλεταριακού διεθνισμού είναι η θέση που παίρνει ο κάθε επαναστάτης, ο κάθε κομμουνιστής, απέναντι στη Σοβιετική Ένωση. Το ΚΚΕ πάντα έμεινε και μένει πιστό στη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και στη Σοβιετική Ένωση».
Για την απόλυτη εξάρτηση και υποταγή των εκάστοτε ηγετών του ΚΚΕ στις εντολές και τις οδηγίες της Μόσχας μιλούν κατ” αρχήν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Ιδιαίτερα οι Ιωαννίδης, Γούσιας, Βλαντάς είναι σαφείς και αποκαλυπτικοί. Αρκεί να ξεφυλλίσει κανείς τα κείμενά τους, έστω και επιτροχάδην, για να καταλάβει ολόκληρη την αλήθεια.
Μιλούν επίσης με σαφήνεια τα κομματικά ντοκουμέντα και οι αποφάσεις που κατά καιρούς δημοσιεύτηκαν στον κομματικό τύπο και σε άλλα έντυπα της Αριστεράς. Οι εκάστοτε ηγέτες του ΚΚΕ όχι μόνο δεν έκρυβαν αλλά, τουναντίον, υπογράμμιζαν με κάθε ευκαιρία την άμεση εξάρτησή τους από τη Μόσχα.
Στο «Ριζοσπάστη» της 28-1-31 δημοσιεύεται π.χ. μία ανακοίνωση του Π.Γ. κατά της ομάδας Χαϊτά-Ευτυχιάδη. Μεταξύ των άλλων αναφέρει:
«7) Το Πολιτικό Γραφείο του Κόμματος δηλώνει ότι το Κόμμα μας διευθύνεται από την Κ.Δ. όχι μέσω της Νεολαίας, όπως θέλουν να παραστήσουν οι δεξιοί, ούτε με άγνωστα στο Κόμμα ντοκουμέντα (γιατί μέχρι στιγμής δεν δόθηκε το γράμμα της Κ.Δ. Νέων στο Κόμμα), αλλά διευθύνεται απ” ευθείας. Η Κ.Δ. τις ντιρεκτίβες της τις στέλνει απ” ευθείας στο Κόμμα. Και η Κ.Δ. αν και διατηρεί στενώτατη επαφή με το κόμμα μας δεν μας έδωσε ως τα τώρα την εντολή να δέσουμε τα χέρια του Κόμματος μπροστά στην επίθεση της δεξιάς και να αφήσει το Πολιτικό Γραφείο ανυπεράσπιστη τη γραμμή του στις επιθέσεις του μπλοκ της δεξιάς…».
Συγκινητική, πράγματι, η προσπάθεια του Πολιτικού Γραφείου να πείσει τα μέλη του κόμματος ότι κατευθύνεται από την Κ.Δ. όχι έμμεσα (προς θεού, όχι έμμεσα!) αλλά «απ” ευθείας»…
Στο «Ριζοσπάστη» πάλι της 27-9-27 δημοσιεύεται απόφαση του Π.Γ. η οποία, αντικρούοντας τις κατηγορίες των «λικβινταριστών», τονίζει μεταξύ των άλλων:
«Και το έργο της μπολσεβικοποίησης του κόμματός μας χαράχθηκε σαφώς – για την συγκεκριμένη περίοδο και τις συγκεκριμένες συνθήκες – με τις αποφάσεις του 3ου τακτικού Συνεδρίου του Κόμματος υπό την άμεσο καθοδήγηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς…».
Ο κομματικός τύπος είναι γεμάτος από παρόμοια κείμενα. Οι ηγέτες του ΚΚΕ δεν κάνουν καμιά προσπάθεια να κρύψουν την εξάρτησή τους από τη Μόσχα. Το θεωρούν άλλωστε, και δικαιολογημένα, εντελώς περιττό. Στο Γ” Έκτακτο Συνέδριο, το Δεκέμβρη του 1924, το ΚΚΕ αποφάσισε να γίνει οργανικό τμήμα της Κ.Δ., με την προσθήκη στον τίτλο του των γραμμάτων Ε.Τ.Κ.Δ. (Ελληνικό Τμήμα της Κομμουνιστικής Διεθνούς).
Απαραίτητη προϋπόθεση για την εισδοχή στην Κ.Δ. ήταν η παραδοχή των 21 όρων που επεξεργάστηκε η Κ.Δ. στο Β” Συνέδριό της στη Μόσχα τον Μάρτη του 1919. Και μεταξύ των όρων αυτών είναι ο 16ος που ορίζει:
«Όλες οι αποφάσεις των Συνεδρίων της Κ.Δ. καθώς και της Εκτελεστικής Επιτροπής, είναι υποχρεωτικές για όλα τα κόμματα που ανήκουν στην Κ.Δ.»…
Πέρα όμως από τα πρόσωπα και τα κείμενα, για την εξάρτηση του ΚΚΕ μιλούν τα γεγονότα. Μιλούν, κυρίως, τα «λάθη», που, όσο κι αν εμφανίζονται δυσεξήγητα, στην πραγματικότητα δεν κρύβουν κανένα μυστήριο.
Αναφερόμενος στο θέμα αυτό ο Μ. Θεοδωράκης στο «Χρέος» του, σελ. 179, σημειώνει:
«Να ποιο υπήρξε το «Σχολειό» μας, εμάς των Ελλήνων Επαναστατών. Καθημερινή μας τροφή η πίκρα. Όμως απ” όλα τα συναισθήματα νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο από εκείνο που γεννάει μέσα μας το λάθος. Χάσαμε την εξουσία γιατί κάναμε λάθος. Όμως τα λάθη δεν σταματούν. Το κίνημα της Ελληνικής Αριστεράς, θα βαδίσει επί 25 χρόνια ακόμη (1945-1967) έχοντας σαν κύριο γνώρισμά του αυτό τον καταπληκτικό συνδυασμό ζωτικότητας και δύναμης από την μία πλευρά και των λαθών από την άλλη. Είναι όμως ποτέ δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο; Στο κάτω-κάτω οι κινήσεις αυτών των μαζών και στελεχών δεν ήταν αυθόρμητες. Υπάκουγαν σε κάποια δύναμη που διαρκώς σχεδίαζε και καθοδηγούσε, δηλαδή στην ηγεσία. Επομένως θα ήταν πιο σωστό αν λέγαμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι -οι ηγέτες- γνώριζαν και μπορούσαν να οδηγούν σωστά το λαϊκό μας κίνημα, μέχρι που σε μία ορισμένη ιστορική στιγμή έπεφταν «λάθος», όχι στο μικρό, στο αναπόφευκτο και που ξεπερνιέται εύκολα αλλά στο μεγάλο, το απροσδιόριστο, με τις βαρύτατες συνέπειες.
Τι συμβαίνει άραγε; Μοιραίες υποκειμενικές αδυναμίες; Ή κάτι βαθύτερο; Νομίζω ότι όταν το ίδιο φαινόμενο επαναλαμβάνεται με ακρίβεια επί τόσες δεκαετίες, αυτό σημαίνει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάποιον ιδιαίτερο νόμο, που κρυμμένος κάπου εκεί κάτω από την πολιτική του κόμματος, προκαλεί κάθε τόσο αυτές τις τραγικές για το κίνημα και το λαό μας κρίσεις…».
Υπάρχει πραγματικά αυτός ο νόμος; Ναι, υπάρχει, και δεν είναι καθόλου «κρυμμένος». Τον προσδιορίζει με σαφήνεια ο ίδιος ο Ζαχαριάδης. Στην 7η Ολομέλεια, το 1950, δηλώνει απερίφραστα: «Για μας, οι αποφάσεις και υποδείξεις του Μπολσεβίκικου Κομμουνιστικού Κόμματος είναι νόμος».
Αυτός ακριβώς ο νόμος είναι που βρίσκεται κρυμμένος πίσω από τα μεγάλα «λάθη». Πίσω από το Λίβανο και την Καζέρτα, πίσω από το Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο.
Ας προσπαθήσουμε να τον ανιχνεύσουμε.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου