«ΕΥΡΩΠΗ, ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΑΜΕΝΑ ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ» Redazione Inchiostronero

EUROPA, LA CAROTA PER ASINI SMARRITI

---

Το ΔΝΤ, ο φύλακας της αμερικανικής κυριαρχίας, είπε…

Σύμφωνα με το ΔΝΤ, το οποίο είναι ο φύλακας της αμερικανικής κυριαρχίας μέσω της νομισματικής δικτατορίας για σχεδόν έναν αιώνα τώρα, οι χώρες που θα αναπτυχθούν περισσότερο κατά τη διάρκεια αυτού του έτους θα είναι η Ινδία, η Κίνα και η Ρωσία ή οι βαριές χώρες των Brics καθώς και - τουλάχιστον για τους δύο τελευταίους – τους εχθρούς που έχει στο στόχαστρο της η Δύση και εναντίον των οποίων απειλεί καθημερινά μέ ανοιχτό πόλεμο. 

Αυτό μπορεί να φαίνεται περίεργο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε κανείς από την εγγενή λογική του νεοφιλελευθερισμού που τελικά δημιούργησε μια οικονομική οικονομία στην οποία υπάρχουν μόνο αφέντες, σκλάβοι και μπάτσοι, οι τελευταίοι κατανοητοί με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβανομένου και του μέσου όρου. 

 Ήταν πολιτικά βολικό, όταν εξαφανίστηκε η Σοβιετική Ένωση, να δημιουργηθεί ένας καταμερισμός εργασίας, όχι πλέον εθνικός, αλλά παγκόσμιος, όπου κατά κάποιο τρόπο η βιομηχανία και επομένως οι σκλάβοι βρίσκονταν αλλού ενώ στη Δύση έκαναν βήματα για να

δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις ενώ εργάζονταν για την κατεδάφιση τής εργατικής νομοθεσίας και τήν δημιουργία τών προϋποθέσεων για μια δραματική μείωση των πραγματικών μισθών, όπως οι εντελώς προκληθείσες μεταναστευτικές ροές.

Παγκοσμιοποίηση

Αποβιομηχάνιση

Πρόκειται προφανώς για μια ακραία απλοποίηση, αλλά όχι τόσο όσο τα απλοϊκά σχέδια των οικονομικά κυρίαρχων και ολοένα και πιο μικρών τάξεων λόγω της συγκέντρωσης του κεφαλαίου, που δεν φαντάζονταν ότι οι σκλάβοι δεν θα ήταν πάντα σκλάβοι, που αποκτούσαν δεξιότητες, ενώ τά παλιά αφεντικά τίς έχαναν και εξαθλιώνονταν. Έτσι συνέβη ότι η Δύση έχει πάψει εδώ και καιρό να αντιπροσωπεύει την κύρια πηγή οικονομικής ανάπτυξης μετά από δεκαετίες στοχευμένης αποβιομηχάνισης, μιας οικονομίας βασισμένης στα χρηματοοικονομικά, τα ακίνητα ή τον τουρισμό, αλλά πάνω απ' όλα de facto de-schooling(αποσχολικοποίηση). Κρυμμένη από τον κοινότοπο και συχνά παράλογο πειραματισμό, από την επιθυμία να μην δοθεί στους ανθρώπους μια κουλτούρα, αλλά μόνο εκπαίδευση στην κυρίαρχη ιδεολογία. Και ως το κερασάκι στην άθλια τούρτα, μια έκρηξη ανύπαρκτων πτυχίων, όχι στα πρότυπα των παλιών επαγγελματικών ινστιτούτων, παρότι πιο αποτελεσματική στο γαργάλημα του ατομικού ναρκισσισμού. Εν ολίγοις, από θέση επέκτασης, η Δύση έχει αναγκαστικά περάσει σε θέση συγκράτησης της επέκτασης των άλλων, γιατί στην κατάσταση που έχει δημιουργηθεί δεν είναι σε θέση να επανέλθει γρήγορα σε τροχιά.

Και αυτό ουσιαστικά σημαίνει σύγκρουση. Ακόμη χειρότερα, παράγει μια ασταμάτητη πτώση. Το ρεαλιστικό μέλλον της ΕΕ, που τώρα κυριαρχείται πλήρως από την Ουάσιγκτον που θέλει να την κανιβαλίσει, δεν είναι μόνο να παραμείνει στο βάλτο της αναιμικής οικονομικής ανάπτυξης, αν όχι της ύφεσης που μόλις κρύβεται από χειρισμούς δεδομένων, αλλά πρέπει επίσης να τηρήσει το αίτημα για οντολογική έχθρα με τη Ρωσία, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υπόθεση ότι το να ανήκεις στο μικρό κλαμπ της Ευρώπης αντιπροσώπευε εγγύηση ειρήνης και ασφάλειας. Ωστόσο, το να είσαι εχθρός της Ρωσίας σημαίνει, όλο και πιο προφανώς, όχι μόνο εγκατάλειψη πρώτων υλών χαμηλού κόστους, αλλά και δωρεάν σχέσεις με αυτό που είναι σήμερα η μεγαλύτερη πηγή οικονομικής, επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης στον κόσμο, δηλαδή την Κίνα. Αυτό είναι ίσως, δίπλα στην έχθρα με τον ρωσικό κόσμο, το πιο ακριβό διαπραγματευτικό χαρτί που πρέπει να πληρώσει ένα έθνος για να ανήκει στον επιλεγμένο δυτικό «κήπο». Με άλλα λόγια, καμία ανάπτυξη, καμία ειρήνη, καμία ασφάλεια, ούτε καν δικαίωμα στη μνήμη. Μπορεί κάποιος να κάνει κάτι εποικοδομητικό –για να αναφέρουμε μόνο ένα από τα χίλια– από το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσοι που ζουν στην Εσθονία δεν μπορούν πλέον να μιλήσουν, να διαβάσουν και να γιορτάσουν τη γλώσσα και την ιστορία τους, καθώς αυτό θεωρείται έγκλημα;

Και αυτό λόγω της δαιμονοποίησης της κυριαρχίας που πρέπει να ανατεθεί στα υψηλά οικονομικά μέσα από ένα αγράμματο και διεφθαρμένο πολιτικό περιβάλλον. Η οργάνωση που παρουσιάζεται ως εγγύηση της ειρήνης αποτελεί, στη νέα αυτή εποχή, μια σχεδόν βέβαιη πορεία προς τον πόλεμο. Δυστυχώς, εξακολουθούμε να έχουμε την βαρετή ψευδαίσθηση ότι, αν ανήκει στην ΕΕ, μια χώρα θα έχει το μέλλον της γεμάτο αφθονία συνδεδεμένο με τις υψηλότερες «ευρωπαϊκές αξίες». Αλλά οι φαινομενικές αξίες έχουν συχνά αποδειχθεί κενές, ενώ η βοήθεια για τις υποδομές και τα κοινοτικά κεφάλαια που ελήφθησαν συνοδεύτηκαν από τη ζήτηση για καταστροφή της βιομηχανίας και της γεωργίας, με αντάλλαγμα τη μετατροπή σε οικονομία υπηρεσιών. Η αιώνια κρίση και η λιτότητα αποτελούν την κληρονομιά της δεύτερης φάσης που προκύπτει από την είσοδο στην Ευρωζώνη. Μειωμένη οικονομική ανάπτυξη και αύξηση μισθών, απορρύθμιση του εργατικού δικαίου και των δικαιωμάτων στέγασης και υγείας, ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις, οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και τα οφέλη για τους μονοπωλίους έχουν πολλαπλασιαστεί. Όλα δικαιολογούνται από τη νέα φιλοδοξία: «συγκράτηση του προϋπολογισμού». Ο διακηρυγμένος στόχος δεν είναι πλέον η ειρήνη, η ανάπτυξη και η εξέλιξη, αλλά οι «σωστοί εθνικοί λογαριασμοί» , φυσικά σύμφωνα με τα παραδείγματα της φιλελεύθερης ιδεολογίας που είναι η ρίζα του κακού και όχι η θεραπεία.

Καρικατούρα Ursula von der Leyen Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής

Η ισχύς των Βρυξελλών αυξάνεται ενώ των κρατών μελών εξασθενεί καθώς βρίσκονται χωρίς νόμισμα που να επηρεάζει τη συναλλαγματική πολιτική, χωρίς εξουσία να ορίζουν το επιτόκιο, όλες τις παραμέτρους που θέτει η ΕΚΤ και δεσμεύονται στα κριτήρια της σταθερότητας και του Συμφώνου Ανάπτυξης. Σε όλα αυτά, οι Βρυξέλλες, και τα μέρη υποταγής που κυμαίνονται από δεξιά προς τα αριστερά, κάνουν την πείνα το φάρμακο για την ανορεξία. Το θύμα πρέπει να πάρει βάρος και ο γιατρός Von Der Leyen συνταγογραφεί μια θεραπεία αδυνατίσματος. Άλλωστε, τα ευρωπαϊκά διαρθρωτικά ταμεία δεν είναι τίποτα άλλο από συγκαλυμμένα δάνεια, μεταμφιεσμένα με τη μορφή «επένδυσης», αλλά η απόδοση των οποίων αξίζει περισσότερο για αυτούς που τα χορηγούν - τυπικά τις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης - παρά για αυτούς που τα λαμβάνουν. Το πιο τραγικό είναι ότι όσοι καταγγέλλουν την αποτυχία αυτού του ευρωπαϊκού εγχειρήματος κατηγορούνται ως «αντιευρωπαϊκοί», λες και αυτή ήταν η μόνη δυνατή διατύπωση.

Οι επόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, δηλαδή για μια καθαρά δημαγωγική συνέλευση, θα είναι μια άλλη στιγμή που πολύ λίγα θα ειπωθούν για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον αυταρχικό της χαρακτήρα, τη μικροκεφαλία της, τις αντιφάσεις της, τη διαχείρισή της για λογαριασμό τρίτων. Αντίθετα, θα τραγουδήσουμε για μια ανύπαρκτη Ευρώπη, η οποία, ενώ πανηγυρίζει τις «ευρωπαϊκές αξίες» και την «ένωση», αναγκάζει μια χώρα να απαρνηθεί την ιστορία της και να την αντικαταστήσει με έναν ρεβιζιονισμό που καλύπτει το παρελθόν της. Ενώ απαιτεί την παράδοση της οικονομίας της, την αντικαθιστά με την αιώνια εξάρτηση από την πολιτική εξουσία των μονοπωλίων, των οποίων οι Βρυξέλλες είναι ο νόμιμα εξουσιοδοτημένος εκπρόσωπος. Εξάλλου, τα απατηλά καρότα είναι η καλύτερη τροφή για τα χαμένα γαϊδούρια.

https://www.inchiostronero.it/europa-la-carota-per-asini-smarriti/

το είδα