Είναι πιθανό ότι πολύ λίγοι από αυτούς που ετοιμάζονται να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές νά έχουν αναρωτηθεί για το πολιτικό νόημα της χειρονομίας τους. Εφόσον καλούνται να εκλέξουν ένα απροσδιόριστο «ευρωπαϊκό κοινοβούλιο», μπορεί να πιστεύουν λίγο πολύ καλόπιστα ότι κάνουν κάτι που αντιστοιχεί στην εκλογή των κοινοβουλίων των χωρών των οποίων είναι πολίτες. Είναι σημαντικό να διευκρινιστεί αμέσως ότι αυτό δεν ισχύει σε καμία περίπτωση.
Είναι σημαντικό ότι το κείμενο με αυτό το όνομα, που συντάχθηκε από επιτροπές γραφειοκρατών χωρίς καμία λαϊκή βάση και εγκρίθηκε από μια διακυβερνητική διάσκεψη το 2004, όταν υποβλήθηκε σε λαϊκή ψηφοφορία, όπως στη Γαλλία και την Ολλανδία το 2005, απορρίφθηκε κατηγορηματικά. Μπροστά στην αποτυχία της λαϊκής έγκρισης, η οποία ουσιαστικά κατέστησε άκυρο το λεγόμενο σύνταγμα, το έργο εγκαταλείφθηκε σιωπηρά -και ίσως θα έπρεπε να πούμε επαίσχυντα- και αντικαταστάθηκε από μια νέα διεθνή συνθήκη, τη λεγόμενη Συνθήκη της Λισαβόνας του 2007. Είναι αυτονόητο ότι, από νομική άποψη, αυτό το έγγραφο δεν είναι σύνταγμα, αλλά είναι για άλλη μια φορά μια συμφωνία μεταξύ κυβερνήσεων, η μόνη συνέπεια της οποίας αφορά το διεθνές δίκαιο και, επομένως, φροντίσαμε να μην τό υποβάλουμε στη λαϊκή έγκριση. Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που εκλέγεται δεν είναι, στην πραγματικότητα, κοινοβούλιο, επειδή δεν έχει την εξουσία να προτείνει νόμους, κάτι που είναι εξ ολοκλήρου στα χέρια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ως εκ τούτου, από τη σκοπιά του υποτιθέμενου συντάγματός της, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει νομιμότητα, δεν έχει καμία νομιμοποίηση. Επομένως, είναι απολύτως κατανοητό ότι μια πολιτική οντότητα χωρίς νόμιμο σύνταγμα δεν μπορεί να εκφράσει τη δική της πολιτική. Η μόνη εμφάνιση ενότητας επιτυγχάνεται όταν η Ευρώπη ενεργεί ως υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών, συμμετέχοντας σε πολέμους που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στα κοινά συμφέροντα και ακόμη λιγότερο στη λαϊκή βούληση. Η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί σήμερα ως παράρτημα του ΝΑΤΟ (το οποίο το ίδιο το ΝΑΤΟ είναι μια στρατιωτική συμφωνία μεταξύ κρατών).
Για αυτόν τον λόγο, επαναλαμβάνοντας όχι πολύ ειρωνικά τη φόρμουλα που χρησιμοποίησε ο Μαρξ για τον κομμουνισμό, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η ιδέα μιας ευρωπαϊκής συντακτικής αρχής είναι το φάντασμα που στοιχειώνει την Ευρώπη σήμερα και που κανείς δεν τολμά να επικαλεστεί σήμερα. Ωστόσο, μόνο μια τέτοια συντακτική εξουσία θα μπορούσε να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και την πραγματικότητα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, τα οποία - αν απατεώνες σύμφωνα με τα λεξικά είναι "αυτοί που εξαναγκάζουν τους άλλους να πιστεύουν πράγματα ξένα προς την αλήθεια και να λειτουργούν σύμφωνα με αυτήν την ευπιστία" - δεν είναι προς το παρόν τίποτα περισσότερο από μια «απάτη».
Μια άλλη ιδέα της Ευρώπης θα είναι δυνατή μόνο όταν θά έχουμε καθαρίσει αυτή την απάτη. Για να το θέσω χωρίς προσχήματα ή επιφυλάξεις: εάν θέλουμε πραγματικά να σκεφτούμε μια πολιτική Ευρώπη, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να βγάλουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μέση - ή τουλάχιστον, να είμαστε έτοιμοι για τη στιγμή που, όπως φαίνεται τώρα επικείμενη, θα καταρρεύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου