Οι αδίστακτοι

Η Μ. Βρετανία ξεπουλήθηκε επί Thatcher που εγκαινίασε την εποχή του νεοφιλελευθερισμού (=όλα στους ιδιώτες) για να παραμείνει στην εξουσία, επειδή οι συνδικαλιστές του δημοσίου είχαν γίνει πραγματικά αμετροεπείς – χάνοντας έτσι τη στήριξη τους από τους Πολίτες. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν παύει να είναι το σημερινό της κατάντημα – οπότε καταλαβαίνει κανείς τι θα συμβεί με την Ελλάδα, όταν τα αεροδρόμια της θα είναι γερμανικά, τα λιμάνια της κινέζικα ή αμερικανικά, οι σιδηρόδρομοι της ιταλικοί, τα νερά της γαλλικά, οι επικοινωνίες της γερμανικές, οι τράπεζες της ποιός ξέρει τι, ενώ θα έχει πλημμυρίσει ταυτόχρονα με μουσουλμάνους Αφγανούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς, Λιβανέζους, Κινέζους κοκ., χωρίς να μειωθούν καθόλου τα χρέη της. Απλούστατα οι Έλληνες, εκτός από μειοψηφία στην ίδια τους τη χώρα, όπου δεν είναι σίγουρη ούτε η εδαφική της ακεραιότητα, θα μετατραπούν σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους και στα γκαρσόνια της Ευρώπης, χωρίς να τους ανήκει τίποτα. Όλα αυτά επειδή η Δεξιά κυβέρνηση τους ενδιαφέρεται μόνο για τη νομή της εξουσίας – την οποία θέλει να εξασφαλίσει διαλύοντας την εκλογική πελατεία των αντιπάλων της, κυρίως της Αριστεράς.

«Η επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη την Παρασκευή 13 Σεπτέμβρη στο ΤΑΙΠΕΔ και η συνάντηση που είχε με τη διοίκησή του ήταν από τις χειρονομίες όπου ο ίδιος ο συμβολισμός σημαίνει και ουσία. Ο λόγος είναι προφανής: η κυβέρνηση πέραν όλων των άλλων θέλει να συνεχίσει και με ένα ευρύ φάσμα ιδιωτικοποιήσεων. Άλλωστε, η ΝΔ, σε
αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ (που προώθησε τελικά ουκ ολίγες αποκρατικοποιήσεις), δεν έχει ιδεολογικό πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις και δεν τις αντιμετωπίζει απλώς ως συμμόρφωση με τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας, όπως λίγο πολύ έκανε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Άλλωστε, στην οπτική της ΝΔ και του ίδιου του πρωθυπουργού οι ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι απλώς ένα ταμειακό μέτρο ή ένας τρόπος επίλυσης του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας και αντιμετώπισης του ζητήματος του χρέους. Αντίθετα, τις εντάσσουν σε μια εκπεφρασμένη ιδεολογική οπτική που βλέπει τις αποκρατικοποιήσεις ως αναπτυξιακό μοχλό. Με αυτό δεν εννοούν μόνο το γεγονός ότι οι αποκρατικοποιήσεις και η αγορά περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου από ξένους επενδυτές κατατάσσονται στις ξένες επενδύσεις. Κυρίως υπογραμμίζουν την πεποίθηση ότι εάν έρθουν ιδιώτες και αγοράσουν δημόσιες επιχειρήσεις, ταυτόχρονα θα τις εκσυγχρονίσουν, θα τις αναβαθμίσουν και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Εάν κανείς προσέξει τη ρητορική των κυβερνητικών στελεχών για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια που διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή η Fraport, είναι πολύ χαρακτηριστικό το πώς αναφέρονται διαρκώς στην βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Ωστόσο, ανάμεσα στη βούληση και την πράξη υπάρχει πάντα μια απόσταση και με αυτή την έννοια αυτή τη στιγμή οι ιδιωτικοποιήσεις είναι περισσότερο ανοιχτό μέτωπο, παρά δρομολογημένη πορεία» (πηγή).

Επικαιρότητα

Υπάρχει η κοινή λογική, όσον αφορά τις δημόσιες επιχειρήσεις, σύμφωνα με την οποία οι κοινωφελείς (νερό, ενέργεια) και οι στρατηγικές πρέπει να ανήκουν στο δημόσιο, ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μία μικρή χώρα που έχει ανάγκη τις μεγάλες επιχειρήσεις, όπως τα αεροπλανοφόρα σε έναν πόλεμο, για να μπορέσει να επιβιώσει απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό – με την έννοια πως δίπλα τους είναι σε θέση να αναπτυχθούν οι μικρότερες. Άλλωστε η FRAPORT που εξαγόρασε μόνο τα 14 κερδοφόρα αεροδρόμια με μία σκανδαλώδη σύμβαση είναι κρατική γερμανική, η εταιρεία που ξεπουλήθηκαν τα τραίνα έναντι μόλις 40 εκ. € κρατική ιταλική, η COSCO κρατική κινεζική, η TELEKOM που αγόρασε τον ΟΤΕ κρατική γερμανική (πηγή) κοκ.

Υπάρχει όμως και η Πολιτική, όπου η νεοφιλελεύθερη Δεξιά θέλει να ανήκουν τα πάντα σε ιδιώτες, ενώ η σοβιετική Αριστερά στο κράτος – με αμετροεπείς, διεφθαρμένους και αχόρταγους συνδικαλιστές στην υπηρεσία της. Οι πολιτικές αυτές αντιλήψεις δεν έχουν καμία σχέση με την κοινή λογική, η οποία πρεσβεύει το μέσο δρόμο για να υπάρχει «ισορροπία δυνάμεων» – για να μην εκβιάζει δηλαδή το κράτος τους ιδιώτες ή οι ιδιώτες το κράτος όπου, εάν είναι ξένοι όπως συμβαίνει ήδη στην Ελλάδα, τότε η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη. Δεν έχουν σχέση ούτε με τα συμφέροντα της χώρας και των Πολιτών της, αλλά απλά και μόνο με τη νομή της εξουσίας.



Ειδικότερα, η «εκλογική πελατεία» της Αριστεράς είναι κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνδικαλιστές – ενώ της Δεξιάς ο ιδιωτικός τομέας. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις των δύο αυτών πολιτικών παρατάξεων λαμβάνονται αποκλειστικά και μόνο με γνώμονα τις δύο αντικρουόμενες ομάδες των «πελατών» τους – ενώ η μία θέλει να διαλύσει τους «πελάτες» της άλλης.

Εν προκειμένω, τα μνημόνια στηρίζουν ταυτόχρονα τόσο τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όσο και τη λεηλασία των κρατικών επιχειρήσεων των χωρών που επιβάλλονται, εκ μέρους των ξένων – οπότε ταιριάζουν απόλυτα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά, η οποία διακρίνει τη μεγάλη ευκαιρία να επικρατήσει «άπαξ και δια παντός» στην Ελλάδα, διαλύοντας την εκλογική πελατεία της Αριστεράς. Φυσικά αδιαφορεί εντελώς για τα συμφέροντα της πατρίδας μας, όπως και η αντίπαλος της – αφού αυτό που ενδιαφέρει τους πολιτικούς και των δύο χώρων είναι η διακυβέρνηση της χώρας και τα προνόμια που τη συνοδεύουν.

Στα πλαίσια αυτά, η Δεξιά δρομολογεί με τη διαδικασία του κατεπείγοντος το ξεπούλημα των πάντων – έχοντας την τύχη να έχει ξεκινήσει το ξεπούλημα από την Αριστερά, η οποία επί πλέον την «ξέπλυνε» (έχει ξεχαστεί η υπερχρέωση της χώρας από τον Καραμανλή με λαϊκίστικες πολιτικές που είχαν στόχο την παραμονή του στην εξουσία, καθώς επίσης το έγκλημα των Σαμαρά-Βενιζέλου από τους Έλληνες που είναι εξαιρετικά επιλήσμονες, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη).

Έχει βγάλει λοιπόν κυριολεκτικά «στο σφυρί», σε εξευτελιστικές τιμές, όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις της χώρας – ενώ όπου αντιμετωπίζει εμπόδια, όπως στη ΔΕΗ, σκοπεύει να συνεχίσει το διαμελισμό τους (ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ κλπ.) για να ξεπουληθούν τα κερδοφόρα μέρη τους, με τη ΔΕΗ να παραμένει μη ανταγωνιστικό και «άδειο παραγωγικό κουφάρι». Ενεργεί δηλαδή όπως ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο που εξαγοράζει μία εταιρεία, τη διαλύει σε επί μέρους κομμάτια και τα πουλάει χωριστά. Αυτό ακριβώς συνέβη με τα αεροδρόμια – όπου ξεπουλήθηκαν τα κερδοφόρα με πιστώσεις που λήφθηκαν από ελληνικές τράπεζες (!), ενώ τα ζημιογόνα παρέμειναν στην ιδιοκτησία του κράτους.

Έτσι ο ΔΕΔΔΗΕ, ο ΑΔΜΗΕ, τα εξαιρετικά κερδοφόρα ΕΛΠΕ, η επίσης κερδοφόρα και με μεγάλες μελλοντικές προοπτικές ΔΕΠΑ, η Εγνατία Οδός, το κερδοφόρο Ε. Βενιζέλος, τα υπόλοιπα λιμάνια με αιχμή του δόρατος το στρατηγικό λιμάνι της Αλεξανδρούπολης που δεν θα έπρεπε ποτέ να ανήκει σε ξένους, οι εταιρείες ύδρευσης κλπ. θα ξεπουληθούν όσο-όσο από την κυβέρνηση. Η αιτία όπως αναφέραμε δεν είναι ουσιαστικά η συμφωνία της με την πολιτική των μνημονίων ή το ότι θέλει να τιμήσει τις συμφωνίες που υπέγραψε η Ελλάδα όσον αφορά το ΤΑΙΠΕΔ ή το ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ, αλλά η διάλυση της «εκλογικής πελατείας» της Αριστεράς, παράλληλα με την ενίσχυση της δικής της πελατείας.

Ο βασικός εκκαθαριστής και εκτελεστής της εδώ είναι ο κ. Χατζηδάκης (ανάλυση), λόγω της εμπειρίας του από το παρελθόν με τον ανάλογο διαμελισμό της Ολυμπιακής όπως της ΔΕΗ – όπου εάν αναφερθεί κανείς στη σύγκριση των δύο περιπτώσεων, θα εισπράξει δεκάδες αρνητικά σχόλια και επιθέσεις από ανόητους που πιστεύουν πως κέρδισε η χώρα και όχι ο κ. Βασιλάκης με το ξεπούλημα της Ολυμπιακής, χωρίς να δίνουν σημασία στην εκτόξευση του δημοσίου χρέους της.

Αδυνατούν δυστυχώς να κατανοήσουν πως το παθητικό όλων αυτών των επιχειρήσεων μαζί με τα δικαιώματα αποζημιώσεων του προσωπικού τους αναλαμβάνεται από το δημόσιο και επιβαρύνει το κράτος, άρα όλους εμάς, ενώ το ενεργητικό τους συμπεριλαμβανομένης της πελατείας τους ουσιαστικά δωρίζεται – με αποτέλεσμα ο εκάστοτε αγοραστής να έχει εγγυημένα μεγάλα κέρδη.

Παράλληλα τώρα με το ξεπούλημα προωθούνται ήδη επενδύσεις του τύπου «Σκουριές» ή «Ελληνικού» από τον έτερο εκτελεστή, από τον κ. Γεωργιάδη, όπου δίνεται «γη και ύδωρ» στους επενδυτές – με μεγαλόπνοα αναπτυξιακά σχέδια που θα καταλήξουν στη δημιουργία ειδικών οικονομικών ζωνών, με συνθήκες γαλέρας για τους Έλληνες εργαζομένους. Φυσικά ο πληθυσμός της χώρας, μετά από δέκα χρόνια βαθιάς κρίσης, έχει συνθηκολογήσει σκύβοντας το κεφάλι – ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν επιστρέψει διανοητικά πολλά χρόνια πίσω, αδυνατώντας να καταλάβουν πως δεν υπάρχει τίποτα πιο κοροϊδευτικό, από  το σύνθημα «ανάπτυξη για όλους».

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η Μ. Βρετανία ξεπουλήθηκε επί Thatcher που εγκαινίασε την εποχή του νεοφιλελευθερισμού (=όλα στους ιδιώτες) για να παραμείνει στην εξουσία, επειδή οι συνδικαλιστές του δημοσίου είχαν γίνει πραγματικά αμετροεπείς – χάνοντας έτσι τη στήριξη τους από τους Πολίτες. Το τελικό αποτέλεσμα όμως δεν παύει να είναι το σημερινό της κατάντημα, το οποίο είναι απίστευτο για μία τέτοια αυτοκρατορία – οπότε καταλαβαίνει κανείς τι θα συμβεί με την Ελλάδα, όταν τα αεροδρόμια της θα είναι γερμανικά, τα λιμάνια της κινέζικα ή αμερικανικά, οι σιδηρόδρομοι της ιταλικοί, τα νερά της γαλλικά, οι επικοινωνίες της γερμανικές, οι τράπεζες της ποιός ξέρει τι, ενώ θα έχει πλημμυρίσει ταυτόχρονα με μουσουλμάνους Αφγανούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς, Λιβανέζους, Κινέζους κοκ., χωρίς να μειωθούν καθόλου τα χρέη της (δημόσια και ιδιωτικά).


Απλούστατα οι Έλληνες, εκτός από μειοψηφία στην ίδια τους τη χώρα, όπου δεν είναι σίγουρη ούτε η εδαφική της ακεραιότητα, θα μετατραπούν σε φθηνούς, εξαθλιωμένους σκλάβους χρέους και στα γκαρσόνια της Ευρώπης, χωρίς να τους ανήκει τίποτα – εγκαινιάζοντας έτσι μία νέα αποικιοκρατική εποχή. Όλα αυτά επειδή η Δεξιά κυβέρνηση τους ενδιαφέρεται μόνο για τη νομή της εξουσίας – την οποία θέλει να εξασφαλίσει διαλύοντας την εκλογική πελατεία των αντιπάλων της, κυρίως της Αριστεράς που έχει απορροφήσει το σοσιαλιστικό κέντρο μετά την προδοσία του.

analyst.gr