Το Πεκίνο αναπτύσσει συνεχώς το σχέδιο του για το " Δρόμο του Μεταξιού ".
Ο αντιπρόεδρος του, Wang Qishan, ανέλαβε περιοδεία στη Μέση Ανατολή που τον οδήγησε για τέσσερις ημέρες στο Ισραήλ. Σύμφωνα με συμφωνίες που είχαν ήδη υπογραφεί, η Κίνα θα ελέγχει σε δύο χρόνια το μεγαλύτερο μέρος της ισραηλινής αγροτικο-τροφικής βιομηχανίας του, της υψηλής τεχνολογίας του και του διεθνούς εμπορίου του. Αναμένεται να ακολουθεί μια συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών.
Όλη η περιφερειακή γεωπολιτική θα ανατραπεί.
Η επίσκεψη του Κινέζου Αντιπροέδρου Wang Qishan στο Ισραήλ, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα αποσκοπεί στην ανάπτυξη του "Νέου δρόμου του μεταξιού".
Το φθινόπωρο του 2013, η Κίνα κυκλοφόρησε δημόσια το σχέδιό της για τη δημιουργία θαλάσσιων και προπαντός χερσαίων οδών επικοινωνίας σε όλο τον κόσμο. Ξεκλείδωσε κολοσσιαία ποσά και άρχισε πολύ γρήγορα να το υλοποίησει. Οι κύριες διαδρομές περνούν είτε μέσω της Ασίας είτε της Ρωσίας στη Δυτική Ευρώπη. Αλλά σχεδιάζει επίσης δρομολόγια σε ολόκληρη την Αφρική και τη Λατινική Αμερική.
Τα εμπόδια κατά του Νέου Δρόμου του Μεταξιού
Το σχέδιο αυτό αντιμετωπίζει δύο εμπόδια, ένα οικονομικό και το άλλο στρατηγικό.
Από κινεζική άποψη, το σχέδιο αυτό στοχεύει να εξάγει τα προϊόντα της σύμφωνα με το μοντέλο του
αρχαίου "Δρόμου του μεταξιού" ο οποίος, από τον δεύτερο έως τον δέκατο πέμπτο αιώνα, σύνδεε την Κίνα με την Ευρώπη μέσω της κοιλάδας Ferghana, του Ιράν και της Συρίας. Εκείνη την εποχή, ήταν θέμα μεταφοράς προϊόντων από πόλη σε πόλη, έτσι ώστε σε κάθε στάδιο να ανταλλάσσονται με άλλα ανάλογα με τις ανάγκες των τοπικών εμπόρων.
Αντίθετα, σήμερα, η Κίνα επιδιώκει να πουλήσει απευθείας στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, τα προϊόντα της δεν είναι πλέον εξωτικά (μετάξι, μπαχαρικά κλπ.), αλλά είναι όμοια με αυτά των Ευρωπαίων και συχνά υψηλότερης ποιότητας. Η εμπορική διαδρομή μετατρέπεται σε αυτοκινητόδρομο. Αν ο Marco Polo είχε εκθαμβωθεί από τα μεταξωτά χωρίς παρομοίων στην Ιταλία, Η Angela Merkel τρομοκρατείται να δει την αυτοκινητοβιομηχανία της να συντρίβεται από τους κινέζους αντιπάλους της. Συνεπώς, οι ανεπτυγμένες χώρες θα πρέπει ταυτόχρονα να πραγματοποιήσουν συναλλαγές με το Πεκίνο και να προστατέψουν τις βιομηχανίες τους από το οικονομικό σοκ.
Εξάγοντας μαζικά την παραγωγή της, η Κίνα θα πάρει την εμπορική θέση που πρώτα κατείχε το Ηνωμένο Βασίλειο από της βιομηχανικής επανάστασης καταρχάς μόνο του και στη συνέχεια μαζί με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήταν ακριβώς για να διατηρηθεί αυτή η υπεροχή που ο Τσώρτσιλ και ο Ρούσβελτ υπέγραψαν τον Χάρτη του Ατλαντικού (ή Χάρτα Ατλαντικού) και ο λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες μπήκαν στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι επομένως πιθανό ότι οι Άγγλο-Σαξόνες δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν στρατιωτική δύναμη για να παρεμποδίσουν το κινεζικό σχέδιο [ 1 ] όπως έκαναν το 1941 κατά των γερμανικών και ιαπωνικών σχεδίων.
Ήδη, το Πεντάγωνο δημοσίευσε το σχέδιο Wright το 2013, το οποίο προέβλεπε να δημιουργήσει ένα νέο κράτος καβάλα στο Ιράκ και τη Συρία για να κόψει το δρόμο του μεταξιού μεταξύ της Βαγδάτης και της Δαμασκού. Η αποστολή αυτή πραγματοποιήθηκε από το Ντάες, έτσι ώστε η Κίνα αποφάσισε τελικά να αλλάξει την πορεία της διαδρομής του. Το Πεκίνο αποφάσισε τελικά να τον περάσει μέσω της Αιγύπτου και επένδυσε στο διπλασιασμό της διώρυγας του Σουέζ και στη δημιουργία μιας τεράστιας βιομηχανικής περιοχής 120 χιλιομέτρων από το Κάιρο [ 2 ]. Ομοίως, το Πεντάγωνο οργάνωσε μια "χρωματιστή επανάσταση" στην Ουκρανία για να κόψει τον ευρωπαϊκό δρόμο, ή ακόμα διαταραχές στη Νικαράγουα για να εμποδίσουν την κατασκευή ενός νέου καναλιού που συνδέει τον Ειρηνικό και τον Ατλαντικό Ωκεανό (παράκαμψη του Παναμά).
Παρά το πρωτοφανές μέγεθος των κινεζικών επενδύσεων στον Νέο Δρόμο του Μεταξιού, πρέπει να θυμόμαστε ότι τον 15ο αιώνα, η Κίνα ξεκίνησε ένα τεράστιο στόλο για να εξασφαλίσει τις οδούς εξαγωγών της. Ο ναύαρχος ZhengHe, «ο ευνούχος των τριών κοσμημάτων», πολέμησε εναντίον των πειρατών της Σρι Λάνκα, έχτισε παγόδες στην Αιθιοπία και έκανε το προσκύνημα στη Μέκκα. Ωστόσο, με την επιστροφή του, για λόγους εσωτερικής πολιτικής, ο αυτοκράτορας εγκατέλειψε τον Δρόμο του Μεταξιού και έκαψε τον στόλο. Η Κίνα κλείστηκε στον εαυτό της. Ως εκ τούτου, από την άποψη της Κίνας, το τρέχον έργο δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
Στο πρόσφατο παρελθόν, η Κίνα επένδυσε στη Μέση Ανατολή με τη μοναδική ιδέα να προμηθευτεί το πετρέλαιο της. Κατασκεύασε διυλιστήρια στο Ιράκ, τα οποία καταστράφηκαν δυστυχώς από το Ντάες ή από τις Δυτικές Δυνάμεις που προσποιούνταν ότι μάχονταν τους ισλαμιστές. Το Πεκίνο έγινε επίσης ο κύριος αγοραστής του σαουδαραβικού μαύρου χρυσού. Κατά συνέπεια, έχτισε στο βασίλειο το τεράστιο πετρελαϊκό συγκρότημα Yasref-Yanbu για 10 δισεκατομμύρια δολάρια.
Υπογραφή της παραχώρησης του λιμένα της Χάιφα υπέρ του ShanghaiInternationalPortGroup
Το Ισραήλ και ο Νέος Δρόμος του Μεταξιού
Οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Κίνας χρονολογούνται από της θητείας του Ισραηλινού πρωθυπουργού EhudOlmert, οι γονείς του οποίου διέφυγαν από τους Ναζί για να εγκατασταθούν στη Σαγκάη. Ο προκάτοχός του Βενιαμίν Νετανιάχου προσπάθησε να εδραιώσει ισχυρές σχέσεις με το Πεκίνο. Οι προσπάθειές του εξαφανίστηκαν λόγω της υποστήριξής του προς μια από τις πειρατικές ομάδες στη Σομαλία που, με εντολή της Ουάσινγκτον, διατάραζαν τη ναυτιλιακή κίνηση της Ρωσίας και της Κίνας στην έξοδο της Ερυθράς Θάλασσας [ 3 ]. Το σκάνδαλο μόλις αποφεύχθηκε. Επιτράπηκε στην Κίνα να δημιουργήσει μια ναυτική βάση στο Τζιμπουτί και ο Ehud Olmert απομακρύνθηκε από την πολιτική ζωή.
Από του 2016, η Κίνα διαπραγματεύθηκε με το Ισραήλ μια συμφωνία ελευθέρων συναλλαγών. Στο πλαίσιο αυτής, το ShanghaiInternationalPortGroupαγόρασε την παραχώρηση εκμετάλλευσης των λιμένων της Χάιφα και της Αστζόης, έτσι ώστε το 2021 η Κίνα θα ελέγξει το 90% του ισραηλινού εμπορίου. Η BrightFood έχει ήδη αποκτήσει το 56% των συνεταιρισμών (kibboutzim) Tnuva και θα μπορεί να αυξήσει το μερίδιό της, έτσι ώστε η Κίνα να ελέγξει το μεγαλύτερο μέρος της ισραηλινής γεωργικής αγοράς. Ο ιδρυτής του ηλεκτρονικού καταστήματος Alibaba, JackMa, ο οποίος ήρθε στο Τελ Αβίβ μαζί με την επίσημη κινεζική αντιπροσωπεία δεν έκρυψε την πρόθεσή του να εξαγοράσει πολλά ισραηλινά startup για να ανακτήσει την υψηλή τεχνολογία τους.
Η πολεμική βιομηχανία είναι ο μόνος σημαντικός τομέας της ισραηλινής οικονομίας που φυλάγεται από την κινεζική όρεξη. Το Σεπτέμβριο, ο καθηγητής ShaulHorev διοργάνωσε διάσκεψη στο Πανεπιστήμιο της Χάιφα με τη βοήθεια του Αμερικανικού Ινστιτούτου Hudson, για να ειδοποιήσει τους στρατηγούς αξιωματικούς του Πενταγώνου για τις συνέπειες των κινεζικών επενδύσεων. Οι ομιλητές τόνισαν μεταξύ των άλλων ότι οι συμβάσεις αυτές εκθέτουν τη χώρα σε εντατική κατασκοπεία, καθιστούν δύσκολη τη λειτουργία του λιμανιού του για τα υποβρύχια που εκτοξεύουν πυρηνικά όπλα και τις σχέσεις του με τον έκτο στόλο των ΗΠΑ.
Ο πρώην διευθυντής της Mossad, EphraimHalevy, του οποίου η γειτνίαση με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι γνωστή, δήλωσε ότι το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας δεν είχε ποτέ συζητήσει για αυτές τις επενδύσεις. Αποφασίστηκαν αποκλειστικά σύμφωνα με μια λογική εμπορικής ευκαιρίας. Τίθεται συνεπώς το ερώτημα άν η Ουάσινγκτον έχει εγκρίνει αυτήν την προσέγγιση μεταξύ του Τελ Αβίβ και του Πεκίνου.
Δεν πρέπει να παραπλανούμαστε από τους λόγους που επέτρεψαν στην Κίνα να δημιουργήσει στρατιωτική βάση στο Τζιμπουτί και φαίνεται απίθανο ότι το Πεκίνο έχει καταλήξει σε μυστική συμφωνία με την Ουάσινγκτον για αυτή τη νέα διαδρομή του δρόμου του μεταξιού. Βεβαίως, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ανησυχούσαν για μια οικονομική κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, μακροπρόθεσμα, η Κίνα και η Ρωσία αναγκάζονται να συμφωνήσουν για να προστατευθούν από τους Δυτικούς. Η Ιστορία έχει δείξει ότι οι τελευταίοι έχουν κάνει τα πάντα και συνεχίζουν να κάνουν τα πάντα για να αποσυναρμολογήσουν αυτές τις μεγάλες δυνάμεις. Επομένως, αν μια σινοαμερικανική συμμαχία θα ήταν βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα σε όφελος του Πεκίνου, θα οδηγούσε στη συνέχεια στην εξάλειψη της Ρωσίας και της ίδιας της Κίνας.
Οι σινο-ισραηλινές συμφωνίες τείνουν να υποδηλώνουν ότι, σύμφωνα με το τσιτάτο του Λένιν, «Οι καπιταλιστές τους πούλησαν το σχοινί που θα τους κρεμάσει».
[1] “The Geopolitics of American Global Decline”, by Alfred McCoy, Tom Dispatch (USA) , Voltaire Network, 22 June 2015.
[2] « Η Κίνα αναπτύσσεται στη Μέση Ανατολή », του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 25 Ιανουαρίου 2016.
[3] « Pirates, corsaires et flibustiers du XXIe siècle », par Thierry Meyssan, Оdnako (Russie) , Réseau Voltaire, 25 juin 2010.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου