Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΜΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ-ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης

Bedtime Stories (ελλ. παραμύθια…)

ΑΦΗΓΗΣΗ 1η

Η αφήγηση των δημοκρατών, όσον αφορά την ιστορία των ολοκληρωτισμών είναι η ακόλουθη: Οι μεγάλες και ειλικρινείς δημοκρατίες της Δύσης, την περίοδο 1917-1939, αναπαύονταν μέσα στην παραδείσια αγνότητά τους και ξαφνικά, ω! του θαύματος, βλέπουν να εμφανίζονται οι ολοκληρωτισμοί των εθνικιστών δικτατόρων και να ξεσπούν κόκκινες επαναστάσεις. Τι θλίψη για τις καλές αυτές δημοκρατίες.

Είναι άραγε αυτή η πραγματική ιστορία; Συνήθως, η δημόσια συζήτηση, όταν αναφέρεται στους ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, εννοεί το ναζισμό, το φασισμό και ενίοτε τον κομμουνισμό, όπως αυτοί εξελίχθησαν αντιστοίχως στη Γερμανία, στην Ιταλία και στη Ρωσία. Όμως στη δημόσια αυτή συζήτηση δεν γίνεται ποτέ νύξη για εκείνους που επώασαν, εξέθρεψαν και φρόντισαν με κάθε μέσον την ανάπτυξη και την ενηλικίωση αυτών των ολοκληρωτισμών. Γι’ αυτό το θέμα ουδείς μιλά, ‘Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει!’…

ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΤΙ-ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΟΥΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥΣ

Σε προηγούμενα άρθρα του
Θεόδοτου, δώσαμε όλα εκείνα τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι τόσο ο Ναζισμός στη Γερμανία όσο και ο Κομμουνισμός στη Ρωσία, είχαν ως υποκινητές, τροφοδότες και οικονομικούς ενισχυτές, εκείνους οι οποίοι τότε όπως και σήμερα, φώναζαν υπέρ της δημοκρατίας, του φιλελευθερισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ούρλιαζαν εναντίον του ρατσισμού κλπ. Με λίγα λόγια ήταν το δυτικό, δημοκρατικό, άγγλο-αμερικανικό establishment, και μέρος του ιουδαϊκού establishment. Εκείνα τα προηγούμενα άρθρα του Θεόδοτου τα γνωρίζετε, δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε εδώ. Θα αναφέρουμε μόνο τρείς πηγές, διότι είναι οι πιο έγκυρες και αδιαμφισβήτητες:


Α) Για τις χρηματοδοτήσεις  προς  το ναζιστικό κόμμα,  το βιβλίο του Guido Giacomo  Preparata, “Conjuring Hitler: How Britain and America Made the  Third Reich” (ο Guido Giacomo Preparata υπήρξε καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον). Όσον αφορά τις χρηματοδοτήσεις από μέρος ιουδαϊκών  προσωπικοτήτων, την επιστολή του Heinrich Brüning, ο οποίος είχε διατελέσει καγκελάριος της Γερμανίας κατά τα έτη 1930-1932, προς τον Winston Churchill  το 1937  η οποία γράφει: «Από τον Οκτώβριο του 1928 οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες του ναζιστικού κόμματος ήταν δύο από τους σημαντικότερους Ιουδαίους τραπεζίτες του  Βερολίνου - και μάλιστα ο ένας εξ αυτών ήταν ο αρχηγός του σιωνιστικού  κινήματος στην Γερμανία» ( Η επιστολή βρίσκεται στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Syracuse, στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης. Syracuse University, N.Y.: George Arents Research Library: Dorothy Thompson collection, box #1, file: Heinrich Brüning.)

Β) Για την επικράτηση του Κομμουνισμού στη Ρωσία, τα πιο επιστημονικά εμπεριστατωμένα έργα για την ροή χρημάτων από τη δημοκρατική  Δύση προ τους Μπολσεβίκους, είναι αυτά του ιστορικού (στο Ηoover Ιnstitution του Stanford University)  A. Sutton, Wall  Street  and  the  Bolshevik  Revolution  και,  ιδιαίτερα σημαντικό το Western Technology and Soviet Εconomic Development, 1917 to 1930, 1930 to 1945, 1945 to 1965. Για συντομία μπορείτε να δείτε μια συνέντευξη με το συγγραφέα εδώ.

Έχοντας λοιπόν υπόψη όλα αυτά, θα μπορούσαμε να τελειώσουμε εδώ το άρθρο λέγοντας στους δημοκράτες: Σταματήστε να μας ‘πρήζετε’ γιατί τους συγκεκριμένους ολοκληρωτισμούς τους δημιουργήσατε εσείς! Για να συλληφθεί η τραγωδία σε όλη την έκτασή της, σκεφθείτε πως οι συμμαχικές δυνάμεις σκότωσαν τα παιδιά τους για να πολεμήσουν έναν εχθρό που οι ίδιες δημιούργησαν! Ποιο βιβλίο ‘διδακτέας ιστορίας’ θα μπορέσει ποτέ να γράψει κάτι τέτοιο;                                        

Όλα εκείνα τα  κέντρα που σήμερα φωνασκούν για τον κίνδυνο της ‘επώασης του αυγού του φιδιού’, για τον έξαρση του ‘νέο-φασισμού’ και του ‘νέο- ναζισμού’, οι αντι–ρατσιστές, οι προσφυγολάγνοι, οι δημοκρατικοί, οι φιλελεύθεροι, οι ατλαντιστές, οι ομοφυλόφιλοι ακτιβιστές κλπ ανήκουν στην ίδια ‘οικογένεια’ εκείνων που  πριν 70  χρόνια  δημιούργησαν το  Ναζισμό και το Σοβιετισμό.

Θέλετε και ένα σημερινό παράδειγμα; Το ISIS, εάν δεν υπήρχε η Ρωσία, θα  είχε εδραιωθεί στη Μέση Ανατολή, με την υποστήριξη ὀλου του δυτικού ‘δημοκρατικού αντι-φονταμενταλιστικού’ establishment. Και το ΝΑΤΟ (που υπάρχει για να μας ‘προστατεύει’) διασφαλίζει ώστε τρομοκρατικά κτυπήματα και σφαγές να γίνονται, με άνεση, εντός του… ίδιου! Εάν μάλιστα σκεφτούμε ότι όλους αυτούς τους πληρώνουμε κιόλας, τότε η παροιμία πάει γάντι: ‘Κερατάς και ζημιωμένος και τα δυό τάχει ο  καημένος.’

Εν κατακλείδι: Με τόση υποκρισία, ζαλίζεσαι (ή μάλλον… πεθαίνεις!). Δημοκρατία ή  ολοκληρωτισμός, ανθρώπινα δικαιώματα, αντί-ρατσισμός ή ρατσισμός, αναρχία ή τάξη, για ‘εκείνους’ δεν είναι τίποτα άλλο παρά  διαφορετικά  μέσα, αντικρουόμενες  διαδικασίες  σε  παγκόσμια κλίμακα, για να φέρουν εις πέρας τους θεμελιώδεις στόχους τους: Ισχύς, Χρήμα, Βεβήλωση.

ΑΦΗΓΗΣΗ  2η

                                                                 

Πριν από πενήντα χρόνια, το Μάη του 1968 στη Γαλλία ένα νέο πνεύμα συντάρασσε τις ψυχές των Γάλλων φοιτητών, κάνοντας να ξεσπάσει μία θύελλα που θα τρόμαζε την αστική εξουσία και θα έδινε δύναμη στα μαζικά κινήματα και τις διεκδικήσεις των νέων και των προλετάριων. Ήταν το κίνημα που είχε ως στόχο να ΄φέρει τη φαντασία στην εξουσία', να απελευθερώσει την κοινωνία από τα παλαιά ταμπού, να δώσει ελπίδα στις νέες γενιές.

Έτσι ξεκινούν κάθε χρόνο, το Μάιο, όλα τα άρθρα του ‘έγκριτου τύπου’ στα αφιερώματά τους για τα γεγονότα του Μαΐου του 68 στην Γαλλία. Με έναν εμετικά εμμονικό τρόπο, επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, αγνοώντας επιδεικτικά την ιστορική έρευνα και τη βιβλιογραφία, αγνοώντας ακόμη και τις δηλώσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών. Ένα θέαμα εξευτελιστικό για την ίδια την ανθρώπινη νοημοσύνη. Συγγραφείς, ιστορικοί, δημοσιογράφοι, καλούνται από τα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, όπου αρχίζουν τις συζητήσεις και την ακατάσχετη μπουρδολογία για το εάν ο Μάης του ‘68 εντάσσεται στην αριστερά και σε ποιο ρεύμα της αριστεράς, ποια ήταν τα αιτήματα των φοιτητών της Σορβόννης, τι σηματοδότησε αυτό το κίνημα όσον αφορά τις νέες κοινωνικές διεργασίες και άλλα τέτοια  πανηγυρικά (δηλ. για τα πανηγύρια…).                      

ΑΠΟ ΤΟ ΑΦΗΓΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΝΕΙΠΩΤΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 

'Ελεύθερη διακίνηση των ιδεών', τι σας θυμίζει αυτή η φράση; Την ακούμε πάντα όταν γίνεται συζήτηση για το ‘άσυλο των πανεπιστημίων’. Στην πραγματικότητα, μέσα στα πανεπιστήμια ή καλύτερα, μεταξύ των φοιτητών, δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, καμία διακίνηση ιδεών. Αυτό που γίνεται είναι η διακίνηση (διάχυση) ψυχικών καταστάσεων, παθών, παρορμήσεων και συναισθημάτων. Και, έως ένα βαθμό, αυτό είναι φυσιολογικό λόγω της ηλικίας των φοιτητών: δεν είναι η ηλικία της ώριμης και ψύχραιμης σκέψης, της αυτοσυγκράτησης, της περισυλλογής, της βαθιάς μελέτης, αλλά είναι η ηλικία των συναισθηματικών, σεξουαλικών, και νοητικών παρορμήσεων. Δηλαδή όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να κάνουν μία πνευματική μόλυνση να ευδοκιμήσει, να διαχυθεί και να εισχωρήσει και σε ομάδες πληθυσμού που συνήθως έχουν άμυνες έναντι αυτών των ψυχικών καταστάσεων- μολύνσεων.

Τον Ιούλιο του 1988, η γνωστή Γαλλική εφημερίδα Le Monde δημοσίευσε ένα άρθρο στο οποίο γραφόταν το εξής: «Ο Μάιος του 1968 δεν ήταν παρά μορφή μεσσιανικής κλήσης–απόηχος του ιουδαϊκού μεσσιανισμού. Αυτή είναι η άποψη που αναπτύχθηκε από όσους συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Passage, την Πέμπτη, 7 Ιουλίου, στο Παρίσι, με θέμα: ‘Μάιος 1968: Μία ιουδαϊκή επανάσταση;’. Πολλές προσωπικότητες, πράγματι, τόσο από τον πολιτικό χώρο όσο και εκείνο της ιστορίας προσπάθησαν να δώσουν απάντηση στο εξής ερώτημα: Γιατί στους ιθύνοντες του φοιτητικού κινήματος του Μαΐου [τού 1968] υπήρχαν τόσοι πολλοί Ιουδαίοι;» ( Le Monde, 12 Ιουλίου 1988).

Μετά από 20 χρόνια, τον Απρίλιο του 2008 στο Γαλλικό Εβραϊκό μπλοκ  κουλτούρας Le Monde Juif, αναρτήθηκαν το εξής αποκαλυπτικό άρθρο: ‘Ο Μάιος του 1968 και οι Ιουδαίοι: Είναι προφανές;’ (Mai 68 et les juifs: une evidence? ) Η μετάφραση είναι η ακόλουθη:

 «Εντάξει, και εγώ υποκύπτω στην επικαιρότητα και τις σειρήνες που καλούν να τιμήσουμε τα γεγονότα του Μαΐου του 1968. Δεδομένου όμως ότι βρισκόμαστε στο Le Monde Juif, είναι προφανές ότι πρέπει να τεθεί [επιτέλους] το ερώτημα το σχετικό με τις σχέσεις μεταξύ του Μαΐου του 1968 και των Ιουδαίων. Είναι αυτό ένα ζήτημα για το οποίο κανένας δεν κάνει λόγο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενώ αυτή η σχέση όχι μόνο πλήρως εναρμονίζεται με τα γεγονότα, αλλά, επιπλέον, είναι εκπληκτική. Μέγα μέρος, πράγματι, των χαρισματικών ηγητόρων εκείνης της εποχής είναι Ιουδαίοι.(…) Εν κατακλείδι: το ερώτημα το σχετικό με τους Ιουδαίους και τα γεγονότα του 1968 πρέπει οπωσδήποτε να τεθεί. Και τούτο, επειδή πρέπει, κατά πρώτο λόγο, να αναρωτηθούμε: Θα γινόταν ο Μάιος του 1968 χωρίς τους ιουδαίους; ...κλπ»

Προσέξτε που έχουμε φθάσει: να ομολογούν δημοσίως οι ίδιοι ότι έκαναν το Μάη του 68 και όλος ο τύπος και τα μέσα ενημέρωσης να επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο το ίδιο μοτίβο! Πρόκειται για πνευματική αρρώστια, για διανοητική αναπηρία ή για προπαγάνδα; Προσωπικά δεν ξέρω ,αποφασίστε εσείς…

Το νέο-γνωστικό ανατρεπτικό ρεύμα της δεκαετίας του ’60-’70 (με στόχο την αλλαγή των ηθών), οι εξεγέρσεις του Μαΐου του ’68 στο Παρίσι, και η εκμετάλλευση τους για πολιτικούς σκοπούς από τη Μοσάντ, βρήκαν πρόσφορο  έδαφος  ακριβώς μέσα στα πανεπιστήμια: εκεί η πνευματική μόλυνση είχε όλο το κατάλληλο έδαφος για να αναπτυχθεί και να διαδοθεί, για τους λόγους  που προαναφέραμε.

H φιλοσοφική λυχνία, Rene Magritte

Ποτέ, στη δημόσια συζήτηση, δεν θα ακούσετε αναφορές για τις καταστάσεις της πνευματικής  μόλυνσης και για τα κέντρα που τις διαχέουν. Πάντα οι αναλύσεις θα επικεντρώνονται στις φαινομενικές διαστάσεις των γεγονότων. Εξάλλου, τα μέσα ενημέρωσης δεν χρησιμεύουν στην άμυνα έναντι των ψυχικών-πνευματικών μολύνσεων, αλλά αντίθετα, στη διάδοση τους. Σήμερα, για παράδειγμα, διαδίδουν τη ψυχική μόλυνση της ρευστότητας του 'φύλου' (αγγλ. gender).

Αν παρατηρήσετε, πάντα, οι πρώτοι που πέφτουν θύματα της πνευματικής μόλυνσης και του ‘μη πραγματικού’ είναι οι λεγόμενοι… ‘πνευματικοί ταγοί’ (του αριστερού-δημοκρατικού συστήματος), οι οποίοι έχουν το μυαλό και τη ψυχοσύνθεση ενός εφήβου (το πολύ!).

ΣΥΝΟΨΗ

Είδαμε, ότι τα κοινωνικοπολιτικά και ιστορικά φαινόμενα έχουν δύο διαστάσεις: μία πλασματική, που όμως επιβάλλεται ως ‘η πραγματικότητα’ , και μία  αληθινή  διάσταση  η  οποία  αποσιωπάται  και  τίθεται  εκτός του δημοσίου διαλόγου. Εν τέλει, δεν ενδιαφέρει η ιστορία, η έρευνα, η κατανόηση, αυτό που ενδιαφέρει είναι η δημιουργία ‘κλίματος’,  και μάλιστα ‘κλίματος’ που πρέπει να  κληρονομηθεί  στις  επόμενες  γενιές.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

Α) Η νέο-γνωστική νοοτροπία ‘αγαπά’ παθιασμένα τα νιάτα για δύο λόγους: χρησιμοποιεί τις ορμόνες ως μέσον ανατροπής και ταυτόχρονα, αρέσκεται στην βεβήλωση της αγνότητας των προθέσεων.
Β) Όσον αφορά την τελευταία εικόνα του άρθρου, δεν γίναμε ξαφνικά  λάτρεις του σουρεαλισμού, απλώς βάλαμε αυτή την εικόνα με καθαρά  ειρωνική  πρόθεση  και  συμβολισμό έναντι των μοντέρνων φιλοσόφων.

Θεόδοτος