Λύσεις για την Ελλάδα

Εισερχόμενοι στο τελευταίο και χειρότερο στάδιο της κρίσης, δεν έχουμε πια πολύ χρόνο στη διάθεση μας για να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή που διαφαίνεται στο κοντινό μέλλον – ενώ συνεχίζουμε να βαδίζουμε στην κόψη του ξυραφιού, χωρίς πυξίδα και χωρίς δικό μας σχέδιο.

«Η Ελλάδα είναι μία πολύ πλούσια χώρα, η οποία δεν έχει ακόμη εκμεταλλευθεί σχεδόν τίποτα από τον υπόγειο πλούτο της. Η Ρωσία όμως ήταν επίσης μία πλούσια χώρα που υπερχρεώθηκε και μόνο όταν χρεοκόπησε το 1998 εκδιώκοντας το ΔΝΤ, κατάφερε να αναπτυχθεί – όπως και η Αργεντινή.

Επομένως η λύση είναι ολοφάνερη – ενώ η Ελλάδα μοιάζει σήμερα με κάποιον που έχει 100 διαμερίσματα ανοίκιαστα, οπότε χάνει το ένα μετά το άλλο (α) επειδή δεν διαθέτει καθόλου μετρητά για να κινηθεί νοικιάζοντας τα και (β) λόγω του ότι αδυνατεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ, ενώ κανένας δεν τον δανείζει, για να μπορέσει να αγοράσει πάμφθηνα τα διαμερίσματα του όταν πλειστηριαστούν».

Άποψη

Για να επανέλθει η Ελλάδα σε πορεία βιώσιμης ανάπτυξης, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από την ονομαστική διαγραφή του 50% του χρέους, ήτοι 160 δις €, έτσι ώστε το εναπομείναν να είναι κάτω του 100% του ΑΕΠ – αφού καμία χώρα δεν μπορεί να αναπτυχθεί με δημόσιο χρέος πάνω από το 100% του ΑΕΠ της, ειδικά όταν είναι σε ξένο νόμισμα όπως το ευρώ για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης, καθώς
επίσης εξωτερικό (ο εσωτερικός δανεισμός είναι ελάχιστος, σε αντίθεση με την Ιταλία που υπερβαίνει το 50%).

Στα πλαίσια αυτά, εάν οι πιστωτές ισχυρισθούν πως δεν γίνεται για τεχνικούς λόγους, καθώς επίσης εάν θέλουμε να είμαστε έντιμοι οφειλέτες, η μοναδική εναλλακτική λύση είναι η εξασφάλιση μίας δεκαετούς περιόδου χάριτος για το ποσόν αυτό (160 δις €), με το επιτόκιο δανεισμού του ESM – ενώ στη συνέχεια η σταδιακή του εξόφληση με ρήτρα εξαγωγών, όπως πέτυχε η Γερμανία το 1953.

Εν τούτοις οι πιστωτές δεν φαίνονται καθόλου πρόθυμοι να συμφωνήσουν, αφού έχουν υποθηκεύσει τα δάνεια τους με δημόσια περιουσιακά στοιχεία πολλαπλάσιας αξίας με τη συμπαιγνία ανίκανων ή/και διεφθαρμένων πολιτικών – ενώ έχουν εξασφαλίσει την υφαρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας μέσω των αφελληνισμένων τραπεζών. Από τις τράπεζες αυτές η Ελλάδα έχει ήδη χάσει 38 δις € – ενώ για ένα ποσόν της τάξης των 6-7 δις € με το οποίο οι ξένοι εξαγόρασαν την πλειοψηφία των μετοχών τους, ελέγχουν ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία αξίας 300-400 δις € (ακίνητα, οικόπεδα, αγροτεμάχια και επιχειρήσεις ως εγγυήσεις των δανείων τους).

Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα πρέπει να τολμήσει τη στάση πληρωμών, επικαλούμενη την εθνική της κυριαρχία – ενώ έχει το ηθικό έρεισμα πια να το κάνει, αφού η πολιτική που της επέβαλλαν οι πιστωτές της μετά το 2010 της προκάλεσε τεκμηριωμένα συνολικές ζημίες άνω του 1 τρις €.

Διαφορετικά οι Έλληνες θα χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, θα μετατραπούν σε φθηνούς σκλάβους χρέους της γερμανικής κυρίως βιομηχανίας, ενώ θα απειληθεί παράλληλα πολύ σοβαρά η εδαφική τους ακεραιότητα – όπως ήδη φαίνεται από το γερμανικό Δούρειο Ίππο των Σκοπίων. Όποιος ισχυρισθεί πάντως πως δεν υπάρχουν τέτοιοι φόβοι είτε εθελοτυφλεί, είτε είναι εθελόδουλος, είτε έχει ιδιοτελείς σκοπιμότητες, εάν είναι πολιτικός – ενώ φυσικά είναι αδύνατον να πληρώσουμε 160 δις € μόνο για τόκους έως το 2030 (γράφημα)

Τα κόκκινα δάνεια

Ειδικά όσον αφορά τώρα τα κόκκινα δάνεια, αυτά που οφείλονται στο δημόσιο και στους οργανισμούς του θα πρέπει να διαφοροποιηθούν σε εισπράξιμα και μη εισπράξιμα, για να υπάρχει μία καθαρή εικόνα – ενώ από τα εισπράξιμα οφείλουν να αφαιρεθούν οι προσαυξήσεις της εποχής των μνημονίων και οι υπερβολικοί τόκοι. Αμέσως μετά, να προταθεί στους οφειλέτες είτε (α) η άμεση πληρωμή τους με έκπτωση ίση με την πτώση του ΑΕΠ (27%), είτε (β) η ρύθμιση τους σε 120 δόσεις (δέκα χρόνια), χωρίς όμως τις σημερινές εξαιρέσεις των αντίστοιχων ρυθμίσεων, είτε (γ) έκπτωση 27% και ρύθμιση, εάν τοποθετηθούν εμπράγματες εγγυήσεις.

Σε σχέση με τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών έχουμε τα εξής: (α) διασώθηκαν με 38 δις € που επιβάρυναν τους Πολίτες μέσω του δημοσίου χρέους και (β) τους έχει επιτραπεί η διενέργεια αποσβέσεων των επισφαλειών τους, η οποία θα μειώνει τη φορολογία των κερδών τους για ένα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, από αυτό που ισχύει για τις επιχειρήσεις. Επομένως, ένα μέρος από τα συγκεκριμένα οφέλη τους θα πρέπει να αποδοθεί στους Πολίτες – πριν από όλα σε αυτούς που έχουν ενυπόθηκα δάνεια πρώτης κατοικίας, τα οποία υπολογίζονται στα 12 δις €, αλλά και γενικότερα σε εκείνους που έχουν εγγυημένα δάνεια.

Εν προκειμένω είναι υποχρεωμένες λόγω των παραπάνω οι τράπεζες να προσφέρουν εναλλακτικές δυνατότητες, όπως θα ήταν για παράδειγμα οι εξής: (α) εξόφληση τους εντός δύο μηνών με έκπτωση 30% επί του κεφαλαίου, όσο περίπου η πτώση του ΑΕΠ, χωρίς φυσικά τόκους και προσαυξήσεις (β) επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής στο διπλάσιο, οπότε με τη μισή δόση, με επιτόκιο ίσο με το Euribor+2% (γ) παραμονή των οφειλετών στην κατοικία τους με ενοίκιο, μέρος του οποίου θα υπολογίζεται ως ποσόν εξυπηρέτησης του δανείου τους (Leaseback) και (δ) παράδοση του σπιτιού, με το ταυτόχρονο σβήσιμο του υπολοίπου χρέους. Είναι εντελώς απαράδεκτο να χάνει κανείς το σπίτι του, την προκαταβολή και τις δόσεις, παραμένοντας χρεωμένος – οπότε θα πρέπει να βρεθεί άμεσα λύση.

Όσον αφορά τα μη εγγυημένα δάνεια, μέρος των οποίων οι τράπεζες έχουν πουλήσει έως το 3% της αξίας τους, οφείλει να προταθεί η εξόφληση τους με τη διαγραφή τουλάχιστον του 50% που έχει ήδη αποσβεσθεί από τις τράπεζες – εναλλακτικά η αποπληρωμή τους με 120 χαμηλότοκες δόσεις, με διαγραφή του 30% εάν οι οφειλέτες τοποθετήσουν εμπράγματες εγγυήσεις έναντι.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η κατάσταση στην Ελλάδα πρέπει να καθαρίσει άμεσα – ενώ οι ιδιωτικοποιήσεις οφείλουν να σταματήσουν, έως ότου επανέλθει η χώρα σε πορεία ανάπτυξης και ανακτηθούν οι τιμές των επιχειρήσεων. Διαφορετικά θα χάσουμε τα πάντα, χωρίς να μειωθεί καθόλου το δημόσιο χρέος – ενώ πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να επανέλθουν οι τιμές των δημοσίων και ιδιωτικών περιουσιακών μας στοιχείων σε φυσιολογικά επίπεδα (έχουν χαθεί ήδη περί τα 600 δις € μόνο από την ακίνητη ιδιωτική περιουσία), οπότε να υπάρξουν ξανά αξιόχρεοι οφειλέτες που θα είναι σε θέση να δανεισθούν για να επενδύσουν.

Εάν δεν επενδύσουν άλλωστε πρώτοι οι Έλληνες, δεν πρόκειται να το κάνει κανένας άλλος – ενώ αυτός ο απίστευτος διεθνής εξευτελισμός της Ελλάδας από τους πολιτικούς της, κυριολεκτικά η αποθέωση της ηλιθιότητας, καθώς επίσης το βάδισμα στην κόψη του ξυραφιού που υποχρεώνουν οι πιστωτές της όλες τις κυβερνήσεις της, πρέπει να σταματήσουν αμέσως με κάθε κόστος. Ελπίζουμε μόνο να καταλάβουν οι Πολίτες πως όλοι σέβονται έναν αποφασισμένο λαό, αλλά επίσης όλοι ποδοπατούν μία τρομοκρατημένη μάζα – η οποία δεν κάνει απολύτως τίποτα για να προστατεύσει την πατρίδα της και τα παιδιά της, αν μη τι άλλο πλημμυρίζοντας τους δρόμους (ξεκινώντας την Κυριακή από τη Θεσσαλονίκη).

Αnalyst.gr