 |
| O Phil Giraldi. Φωτό: Wikipedia |
Λίγες μέρες αργότερα η πρώην πράκτορας της CIA Βάλερι Πλέιμ σήκωσε το άρθρο στον προσωπικό της λογαριασμό στο twitter και μετά από κατηγορίες εναντίον της για ”αντισημιτισμό” αναγκάστηκε να το αποσύρει, να ζητήσει συγγνώμη και να παραιτηθεί από τη θέση της στο διοικητικό συμβούλιο του οργανισμού Plowshares.
Το Off the Record δημοσιεύει παρακάτω μεταφρασμένο ολόκληρο το ”απαγορευμένο” άρθρο του Phil Giraldi όπως αρχικά δημοσιεύθηκε στο Unz Review:
Οι Εβραίοι της Αμερικής οδηγούν τους πολέμους της Αμερικής
Μίλησα πρόσφατα σε μια διάσκεψη για το Πολεμικό Κόμμα της Αμερικής όπου μετά ένας ηλικιωμένος ήρθε σε μένα και ρώτησε: “Γιατί κανείς δεν μιλά ειλικρινά για τον γορίλα των τεσσάρων λιβρών μέσα στο δωμάτιο; Κανείς δεν ανέφερε το Ισραήλ σε αυτό το συνέδριο και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι Αμερικανοί Εβραίοι με όλα τα χρήματα και την εξουσία τους που υποστηρίζουν κάθε πόλεμο στη Μέση Ανατολή για τον Νετανιάχου; Δεν πρέπει να αρχίσουμε να τους ονομάζουμε και να μην τους αφήσουμε να ξεφύγουν με αυτό;”
Ήταν μια ερώτηση σε συνδυασμό με ένα σχόλιο που
έχω ακούσει πολλές φορές πριν και η απάντησή μου είναι πάντα η ίδια: κάθε οργάνωση που φιλοδοξεί να ακουστεί στην εξωτερική πολιτική γνωρίζει ότι το να αγγίξει το ηλεκτροφόρο σύρμα του Ισραήλ και των Αμερικανών Εβραίων εγγυάται ένα γρήγορο ταξίδι στην αφάνεια. Οι εβραϊκές ομάδες και οι ατομικοί χορηγοί με βαθιά τσέπη όχι μόνο ελέγχουν τους πολιτικούς, κατέχουν και διαχειρίζονται τις βιομηχανίες μέσων ενημέρωσης και ψυχαγωγίας, πράγμα που σημαίνει ότι κανείς δεν θα ακούσει ποτέ ξανά για ή από την παραβατική πλευρά. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στο θέμα της λεγόμενης «διπλής πίστης», ιδίως καθώς η ίδια η έκφραση είναι λίγο απογοητευτική αφού είναι αρκετά σαφές ότι ορισμένοι από αυτούς έχουν μόνο πραγματική πίστη στο Ισραήλ.
Πρόσφατα, ορισμένοι επικριτές, συμπεριλαμβανομένου και εμού, προειδοποιούσαν για έναν επικείμενο πόλεμο με το Ιράν. Βεβαίως, η προτροπή για χτύπημα στο Ιράν προέρχεται από πολλές πλευρές και περιλαμβάνει στρατηγούς στη Διοίκηση που πάντα σκέφτονται πρώτα από την άποψη της επίλυσης των προβλημάτων μέσω βίας, από μια κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας εμμονική με φόβο για την Ιρανική ηγεμονία και φυσικά από το ίδιο το Ισραήλ. Αλλά αυτό που κάνει την μηχανή του πολέμου να λειτουργεί παρέχεται από Αμερικανούς Εβραίους που έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της έναρξης πολέμου με μια χώρα που δεν απειλεί πιθανώς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν αποδειχθεί πολύ επιτυχημένοι στο να υποκρίνονται την Ιρανική απειλή, τόσο πολύ ώστε σχεδόν όλοι οι Ρεπουμπλικανοί και οι περισσότεροι Δημοκρατικοί του Κογκρέσσου, καθώς και πολλά από τα ΜΜΕ, φαίνεται να είναι πεπεισμένοι ότι το Ιράν πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα, και πιο συγκεκριμένα με τη χρήση του στρατού των ΗΠΑ, και όσο νωρίτερα τόσο το καλύτερο.
Και ενώ το κάνουν, το ζήτημα ότι σχεδόν όλοι που μισούν το Ιράν είναι Εβραίοι έχει με κάποιο τρόπο διαφύγει, σαν να μην έχει σημασία. Αλλά πρέπει να έχει σημασία. Ένα πρόσφατο άρθρο στο New Yorker σχετικά με τον τερματισμό του επικείμενου πολέμου με το Ιράν προτείνει παραδόξως ότι η σημερινή γενιά “γερακιών του Ιράν” μπορεί να αποτελέσει συγκρατημένη δύναμη όσον αφορά επιλογές πολιτικής, λαμβάνοντας υπόψη τα διδάγματα από το Ιράκ. Το άρθρο παραθέτει ως σκληροπυρηνικούς για το Ιράν τους David Frum, Max Boot, Bill Kristol και Bret Stephens.
Ο Daniel Larison στο The American Conservative έχει μια καλή προεπισκόπηση στο άρθρο του New Yorker με τίτλο “Ναι, τα γεράκια του Ιράν θέλουν σύγκρουση με το Ιράν”, το οποίο ταυτοποιεί τα τέσσερα παραπάνω αναφερόμενα γεράκια με όνομα πριν τα περιγράψει ως “… Ποιός είναι Ποιός της συστηματικής σαθρής σκέψης εξωτερικής πολιτικής. Αν είχαν δίκιο για οποιοδήποτε σημαντικό θέμα εξωτερικής πολιτικής τα τελευταία είκοσι χρόνια, θα ήταν ειδήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο καθένας από αυτούς μισεί την πυρηνική συμφωνία με το Ιράν με πάθος και έχουν ταχθεί υπέρ μιας στρατιωτικής δράσης εναντίον του Ιράν σε κάποιο σημείο ή άλλο. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι οποιοσδήποτε από αυτούς θα αντιταχθεί στην επίθεση στο Ιράν.”
Και θα ήθελα να προσθέσω μερικά ακόμη ονόματα: Mark Dubowitz, Michael Ledeen και Reuel Marc Gerecht του Ιδρύματος για την Προάσπιση των Δημοκρατιών. Daniel Pipes του Φόρουμ για τη Μέση Ανατολή. John Podhoretz του περιοδικού Commentary. Elliot Abrams του Συμβουλίου για τις Εξωτερικές Σχέσεις. Meyrav Wurmser του Ινστιτούτου Έρευνας Μέσων Μέσης Ανατολής. Kimberly Kagan του Ινστιτούτου Μελέτης του Πολέμου. και Frederick Kagan, Danielle Pletka και David Wurmser του Αμερικανικού Ινστιτούτου Επιχειρήσεων. Και μπορείτε επίσης να ρίξετε στη χοάνη ολόκληρες οργανώσεις όπως η ΑμερικανοΙσραηλινή Επιτροπή Δημόσιων Υποθέσεων (AIPAC), το Ινστιτούτο Ουάσιγκτον για την Εγγύς Ανατολή (WINEP) και το Ινστιτούτο Hudson. Και ναι, όλοι είναι Εβραίοι, και οι περισσότεροι από αυτούς θα αυτοπροσδιορίζονταν ως νεο-συντηρητικοί. Και θα ήθελα να προσθέσω ότι μόνο ένα από τα κατονομαζόμενα άτομα έχει υπηρετήσει ποτέ σε οποιοδήποτε κλάδο του αμερικανικού στρατού – ο David Wurmser που ήταν κάποτε στο αποθεματικό του Ναυτικού. Αυτά τα άτομα συνιστούν σε μεγάλο βαθμό μια κλίκα αγιοφανών πολεμιστών της καρέκλας που προτιμούν να κάνουν τις βαριές σκέψεις ενώ αφήνουν τους άλλους να πολεμήσουν και να πεθάνουν.
Επομένως είναι ασφαλές να πούμε ότι μεγάλο μέρος της ανησυχίας για να κάνουμε κάτι με το Ιράν προέρχεται από το Ισραήλ και από Αμερικανούς Εβραίους. Πράγματι, θα δήλωνα ότι το μεγαλύτερο μέρος της οργής από το Κογκρέσο για το Ιράν προέρχεται από την ίδια πηγή, με το AIPAC με «ενημερωτικά δελτία» να εξηγεί πως το Ιράν είναι αντάξιο της εξόντωσής του επειδή έχει υποσχεθεί να «καταστρέψει το Ισραήλ», κάτι που είναι τόσο ψέμα όσο και αδύνατο καθώς η Τεχεράνη δεν διαθέτει τους πόρους για να επιτελέσει ένα τέτοιο έργο. Τα ψέμματα του AIPAC μαζεύονται στη συνέχεια και επαναλαμβάνονται από πρόθυμα μέσα ενημέρωσης, όπου σχεδόν κάθε “εμπειρογνώμονας” που μιλά για τη Μέση Ανατολή στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο ή που δίνει συνέντευξη για άρθρα εφημερίδων, είναι Εβραίος.
Κάποιος θα μπορούσε επίσης να προσθέσει ότι οι νεοσυντηρητικοί ως ομάδα ιδρύθηκαν από Εβραίους και είναι κατά βάση Εβραίοι, εξού και η παγκόσμια προσκόλλησή τους στο κράτος του Ισραήλ. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά όταν απέκτησαν μια σειρά θέσεων εθνικής ασφάλειας κατά τη διάρκεια της διοίκησης Ρήγκαν και η υπεροψία τους ολοκληρώθηκε όταν στελέχωσαν ανώτερες θέσεις στο Πεντάγωνο και το Λευκό Οίκο υπό τον Τζορτζ Μπους. Θυμηθείτε για λίγο τον Paul Wolfowitz, τον Doug Feith και τον Scooter Libby. Ναι, όλοι Εβραίοι και όλοι αγωγοί για τις ψευδείς πληροφορίες που οδήγησαν σε έναν πόλεμο που έχει εξαπλωθεί και κατέστρεψε αποτελεσματικά μεγάλο μέρος της Μέσης Ανατολής. Εκτός από το Ισραήλ, φυσικά. Ο Philip Zelikow,, επίσης Εβραίος, σε μια στιγμή ειλικρίνειας, παραδέχτηκε ότι ο Πόλεμος του Ιράκ, κατά τη γνώμη του, πολεμήθηκε για το Ισραήλ.
Προσθέστε στην τρέλα έναν Εβραίο πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ, ο οποίος ταυτίζεται με τους πιο δεξιούς Ισραηλινούς εποίκους, έναν επικεφαλής διαπραγματευτή διορισμένο από τον Λευκό Οίκο ο οποίος είναι Εβραίος και έναν Εβραίο γαμπρό που συμμετέχει επίσης στη διαμόρφωση της πολιτικής για τη Μέση Ανατολή. Υπάρχει κάποιος που παρέχει μια εναλλακτική άποψη στην αιώνια και χωρίς κριτική υποστήριξη του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του κλεπτοκρατικού του καθεστώτος ρατσιστών κακοποιών; Δε νομίζω.
Υπάρχουν μερικές απλές λύσεις για την κυρίαρχη εμπλοκή Αμερικανών Εβραίων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής όπου έχουν προσωπικό συμφέρον λόγω της εθνικότητας ή των οικογενειακών τους δεσμών. Πρώτα απ ‘όλα, μην τους τοποθετείτε σε θέσεις εθνικής ασφάλειας που αφορούν τη Μέση Ανατολή, όπου ενδεχομένως θα συγκρούονται. Αφήστε τους να ανησυχούν για τη Βόρεια Κορέα, η οποία δεν έχει εβραϊκή μειονότητα και δεν συμμετείχε στο ολοκαύτωμα. Αυτός ο τύπος λύσης ήταν, μάλιστα, κάπως μια πολιτική σχετικά με τη θέση του πρεσβευτή των ΗΠΑ στο Ισραήλ. Κανένας Εβραίος δεν διορίστηκε για να αποφευχθεί οποιαδήποτε σύγκρουση συμφερόντων πριν από το 1995, μια κατανόηση που παραβιάστηκε από τον Μπιλ Κλίντον (δεν το γνωρίζατε!) που τοποθέτησε τον Martin Indyk στη θέση. Ο Indyk δεν ήταν καν αμερικανός πολίτης τότε και έπρεπε να πολιτογραφηθεί γρήγορα πριν εγκριθεί από το Κογκρέσσο.
Αυτοί οι Αμερικανοί Εβραίοι οι οποίοι είναι στενά συνδεδεμένοι με το Ισραήλ και με κάποιο τρόπο βρίσκονται σε θέσεις ανώτερης πολιτικής που εμπλέκουν τη Μέση Ανατολή και οι οποίοι έχουν οποιαδήποτε ακεραιότητα στο θέμα, πρέπει να ανατρέψουν τον εαυτό τους, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε δικαστής εάν προήγαγε μια υπόθεση στην οποία είχε προσωπικό συμφέρον. Οποιοσδήποτε Αμερικανός θα πρέπει να είναι ελεύθερος να ασκήσει τα δικαιώματα του πρώτου άρθρου του Συντάγματος για να συζητήσει πιθανές επιλογές σχετικά με την πολιτική, μέχρι και συμπεριλαμβανομένου της κατάληψης θέσεων που βλάπτουν τις Ηνωμένες Πολιτείες και ωφελούν ένα ξένο έθνος. Αλλά εάν αυτός ή αυτή είναι σε θέση να δημιουργήσει πραγματικά αυτές τις πολιτικές, θα πρέπει να σταματήσει να αναμειγνύεται και να αφήσει τη γενιά πολιτικής σε όσους δεν έχουν προσωπικές αποσκευές.
Για εκείνους τους Αμερικανούς Εβραίους που στερούνται κάθε είδους ακεραιότητας, τα μέσα ενημέρωσης πρέπει να υποχρεώνονται να τους επισημάνουν στο κάτω μέρος της οθόνης της τηλεόρασης όποτε εμφανίζονται, π.χ. ο Bill Kristol είναι “Εβραίος και ένας ειλικρινής υποστηρικτής του κράτους του Ισραήλ.” Αυτό θα ήταν κάτι σαν μια προειδοποιητική ετικέτα σε ένα μπουκάλι δηλητήριου αρουραίων – μεταφρασμένο περίπου ως “καταπιείτε ακόμα και τη μικρότερη δόση ανοησίας που εκπέμπει ο Bill Kristol με δική σας ευθύνη.”
Καθώς δεν είναι πιθανό να συμβεί κανένα από τα παραπάνω, η μόνη εναλλακτική λύση για τους Αμερικανούς πολίτες που έχουν κουραστεί να έχουν τα συμφέροντα της εθνικής ασφάλειας της χώρας τους κατειλημμένα από μια ομάδα που είναι δούλοι σε μια ξένη κυβέρνηση, είναι να γίνουν πιο κατηγορηματικοί για το τι συμβαίνει. Ρίξτε ένα ελαφρύ φως στο σκοτάδι και αναγνωρίστε ποιοί εξαπατώνται και από ποιόν. Ονομάστε το όπως είναι. Και αν τα συναισθήματα κάποιου πληγωθούν, κρίμα. Δεν χρειαζόμαστε πόλεμο με το Ιράν επειδή τον θέλει το Ισραήλ και ορισμένοι πλούσιοι και ισχυροί Αμερικανοί Εβραίοι είναι ευτυχείς να πραγματοποιήσουν. Σοβαρά, δεν το χρειαζόμαστε.
Off the Record
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου