Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Μέρος 4ο
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος παγκοσμίως έφθασε στα τέλη του 2015 το ποσό των 152 τρισεκατομμυρίων δολαρίων ή στο 255% του παγκόσμιου ονομαστικού ΑΕΠ. Όπως ανακοινώθηκε, η αύξηση του χρέους καταγράφεται κυρίως στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος επωφελήθηκε από την περίοδο του «φθηνού χρήματος», λόγω της πολιτικής χαλάρωσης των μεγάλων κεντρικών τραπεζών. Το χρέος της Ιαπωνίας αναμένεται να ανέλθει στο 250% του ΑΕΠ και της Ελλάδας στο 183,4%. Όμως, εκθέσεις χρηματιστηριακών κύκλων και οίκων αξιολόγησης ανεβάζουν το σύνολο του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους στα 200 τρισεκατομμύρια δολάρια, από τα οποία τα 60 τρις αφορούν ένα «τοξικό» δημόσιο χρέος που απειλεί την παγκόσμια οικονομία και σταθερότητα.
Έκθεση του 2015 γνωστού συμβουλευτικού ομίλου, (global management consulting), αναφέρει ότι στα
οκτώ τελευταία χρόνια το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος όλων των χωρών της υφηλίου εκτοξεύτηκε κατά 58 τρισ. δολάρια, από τα 141 στα τέλη του 2007 στα 200 τρισ. δολάρια στο τέλος του 2014. Πρόκειται για μία ιλιγγιώδη αύξηση της τάξης του 40%. Η έκθεση αναφέρει ως αιτία την τάση πολλών χωρών να «αγοράζουν» ή να ρυθμίζουν ιδιωτικό χρέος.
Τα προτεινόμενα μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της τρομακτικής κατάστασης εξηγούν εν πολλοίς και τη στάση των δανειστών απέναντι στο δημόσιο χρέος της Ελλάδας. Στην έκθεση προτείνεται από την επέκταση των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, μέχρι ευρείες αναδιαρθρώσεις («κουρέματα») χρεών διαφόρων χωρών, με διαγραφές χρεών που έχουν αγοραστεί από κεντρικές τράπεζες, και από επιβολή εφάπαξ φόρων στον πλούτο μέχρι ευρεία εκποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων των χωρών. (ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ).
Μετά το 1980 αναπτύχθηκε ένα σκιώδες εξωχρηματιστηριακό τραπεζικό σύστημα παραγώγων, που το 2006 η θεωρητική του αξία έφθανε τα 400 τρισεκατομμύρια δολάρια. (π.χ. εξαγορές επιχειρήσεων μέσω δανεισμού, τιτλοποιήσεις με ενυπόθηκα δάνεια, παράγωγα – συμβόλαια όπως συμφωνίες ανταλλαγής επιτοκίων ή συμφωνίες ανταλλαγής αθέτησης κινδύνου κλπ.). Παράλληλα, οι τράπεζες δημιούργησαν ένα πλήθος εταιρειών – οχημάτων προκειμένου να κρατήσουν επικίνδυνα στοιχεία του ενεργητικού τους έξω από τους ισολογισμούς. Το 2006 η παγκόσμια παραγωγή εκτιμήθηκε περίπου στα 48,5 τρισεκατομμύρια δολάρια. Η συνολική αξία των διεθνών ομολόγων ήταν 40% μεγαλύτερη και έφθανε τα 68 τρις δολάρια.
Οι οικονομολόγοι διαφωνούν σε θεμελιώδη θέματα της οικονομικής επιστήμης. Η ύπαρξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος αποδίδεται, σε μία ρομαντική εκδοχή, στις διάφορες ατέλειες της πραγματικής οικονομίας. Ως ατέλειες προσδιορίζονται το κόστος πληροφόρησης και το κόστος συναλλαγών. Δηλαδή, υποτίθεται ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα υπάρχει για να βελτιώνει την κατανομή των πόρων στο χώρο και το χρόνο. Με ποιόν τρόπο; Με τη διαχείριση του κινδύνου, την κινητοποίηση ή αν θέλετε τη μόχλευση της αποταμίευσης, την κατανομή των πόρων, τον έλεγχο των επιχειρήσεων και τη διευκόλυνση των συναλλαγών, με διαύλους ανάπτυξης τη συσσώρευση κεφαλαίου και τις τεχνολογικές καινοτομίες. Ο εκμαυλισμός αυτών των βασικών λειτουργιών οδήγησε πολλές χώρες σε κατάσταση χρεοκοπίας και απώλειας της εθνικής τους κυριαρχίας, ενώ συγκέντρωσε το μεγαλύτερο ποσοστό του παγκόσμιου πλούτου στα χέρια και τις τσέπες του χρηματοπιστωτικού ολιγοπωλίου.
Οι δυνάμεις που καθορίζουν το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό και νομισματικό περιβάλλον είναι δύσκολα ανιχνεύσιμες αυτές καθαυτές, και πόσο μάλλον οι πρακτικές και οι διαδικασίες που χρησιμοποιούν. Οι «πτήσεις» γίνονται με αυτόματο πιλότο και με συχνές εναλλαγές των δεδομένων πτήσης. Οι «αγορές», είτε με τη μορφή των κλασσικών τραπεζικών λειτουργιών, είτε με τη νεωτεριστική επινόηση των χρηματοπιστωτικών παραγώγων διαφεντεύουν την παγκόσμια οικονομία και τις εξελίξεις σε βάθος ανιχνεύσιμου χρόνου που ξεπερνά τους 3 αιώνες.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου