Στις σύντομες ιστορικές αναλύσεις που παρουσιάσαμε σε αυτό το ιστολόγιο, θελήσαμε να δείξουμε ότι η Iστορία όπως διδάσκεται στα πανεπιστήμια και καταγράφεται στα ακαδημαϊκά βιβλία, δεν είναι τίποτε άλλο από μία παρουσίαση εξωτερικών γεγονότων και καταστάσεων. Δεν λαμβάνει καθόλου υπ' όψιν της τον μεταφυσικό παράγοντα· είναι μία υλιστική ερμηνεία των συμβάντων του κόσμου μας. Αλλά ακόμη και αυτή η υλιστική ερμηνεία είναι λανθασμένη, εφόσον είναι επηρεασμένη από τα ιδεολογικά-πολιτικά πιστεύω των νικητών, δηλαδή εκείνων των πολιτικών, κοινωνικών και θρησκευτικών ομάδων που επικράτησαν μέσα στις χώρες της σύγχρονης εποχής. Εν ολίγοις, πρόκειται για μία παραποιημένη ιστορία. Για να επιτευχθεί αυτή η παραποίηση χρησιμοποιούνται τέσσερις βασικές μέθοδοι:
Α) Η αγιοποίηση του «αυθορμητισμού» : όλες οι πολιτικές και κοινωνικές μεταβολές πρέπει να φαίνονται σαν αποτελέσματα αυθόρμητων διαδικασιών, που ξεκινούν από απλές συγκρούσεις συμφερόντων ή από την πρωτοβουλία κάποιων ξεχωριστών προσωπικοτήτων. Μερικά παραδείγματα : ο Γαλλικός διαφωτισμός αναδύθηκε ξαφνικά, μέσα από την δραστηριότητα κάποιων ατόμων με ιδιαίτερα «ζωηρό» και «πεφωτισμένο» πνεύμα. Ήταν μία «αντίδραση» στην παλαιά τάξη πραγμάτων. Η επανάσταση των μπολσεβίκων ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης του προλεταριάτου με την άρχουσα τάξη. Ο Μάιος του 1968 ήταν η εκδήλωση των ουτοπιστικών οραμάτων των Γάλλων φοιτητών κλπ.
Β) Η απόκρυψη των χρηματοδοτήσεων. Ενώ όλοι γνωρίζουν ότι κάθε
πολιτική, στρατιωτική ή κοινωνική παρέμβαση έχει ανάγκη από μεγάλη οικονομική υποστήριξη για να επιτύχει στους σκοπούς της, σχεδόν πάντα όταν γίνεται η ανάλυση του γεγονότος , στο θέμα των χρηματοδοτήσεων δεν γίνεται καμία αναφορά ή, εάν γίνει, αυτή θα είναι μικρή σε έκταση και επιφανειακή. Για παράδειγμα , μπορεί κάποιος να βρει πολλά βιβλία που να αναλύουν τις διάφορες πτυχές της Γαλλικής επανάστασης, θα δυσκολευτεί όμως πολύ να βρει ένα βιβλίο αφιερωμένο στις πηγές χρηματοδότησης αυτής της επανάστασης.
πολιτική, στρατιωτική ή κοινωνική παρέμβαση έχει ανάγκη από μεγάλη οικονομική υποστήριξη για να επιτύχει στους σκοπούς της, σχεδόν πάντα όταν γίνεται η ανάλυση του γεγονότος , στο θέμα των χρηματοδοτήσεων δεν γίνεται καμία αναφορά ή, εάν γίνει, αυτή θα είναι μικρή σε έκταση και επιφανειακή. Για παράδειγμα , μπορεί κάποιος να βρει πολλά βιβλία που να αναλύουν τις διάφορες πτυχές της Γαλλικής επανάστασης, θα δυσκολευτεί όμως πολύ να βρει ένα βιβλίο αφιερωμένο στις πηγές χρηματοδότησης αυτής της επανάστασης.
Γ) Η απόκρυψη των φυλετικών καταγωγών. Είναι σύνηθες όταν γίνεται η παρουσίαση του πρωταγωνιστή σε ένα ιστορικό συμβάν, να αναφέρεται η υπηκοότητά του και όχι η φυλετική του καταγωγή. Ωσάν οι ανθρώπινες οντότητες να μην είναι φτιαγμένες από αίμα και ψυχή αλλά να καθορίζονται αποκλειστικά από την πολιτογράφηση τους. Έτσι ο Κεμάλ Ατατούρκ αναφέρεται ως Τούρκος, ο Λένιν ως Ρώσος κλπ.
Δ) Η προώθηση της υλιστικής αντίληψης των ιστορικών συμβάντων. Υπάρχουν πέντε λέξεις που δεσπόζουν σε κάθε ιστορική ανάλυση: σύγκρουση συμφερόντων, ιμπεριαλισμός, καπιταλισμός, γεωστρατηγική. Μέσα στο πλαίσιο που δημιουργούν αυτές οι λέξεις είναι υποχρεωμένος να κινηθεί ο ιστορικός αναλυτής για να μην θεωρηθεί αιρετικός. Όμως ας κάνουμε ένα παράδειγμα : όταν ο ιστορικός θα συναντήσει στην πορεία των ερευνών του τον βαρώνο Amschel Rothschild, θα πρέπει να τον αντιμετωπίσει αποκλειστικώς ως ένα καπιταλιστή τραπεζίτη; Είναι εξακριβωμένο ότι αυτός ο τελευταίος ήταν ένας φανατικά θρησκευόμενος άνθρωπος. Αυτό σημαίνει ότι πολλές από τις αποφάσεις του ήταν επηρεασμένες από τα διδάγματα και τις εντολές της θρησκείας στην οποία ήταν οπαδός, δηλαδή του Ιουδαϊσμού. Πρέπει λοιπόν ο ιστορικός να ερμηνεύσει την δραστηριότητά του βαρόνου μόνον ως καπιταλιστική ή πρέπει να την δει μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο να περιλαμβάνει και την θρησκευτική διάσταση; Ο μαρξιστής φιλόσοφος Walter Benjamin, μέλος της Σχολής της Φρανκφούρτης, είχε έντονο ενδιαφέρον για τον Εβραϊκό μυστικισμό. Ο ιστορικός οφείλει να ερευνήσει εάν αυτό το ενδιαφέρον του επηρέασε τις κοινωνικές θεωρίες αυτής της Σχολής.
Ο ερευνητής λοιπόν που θα θελήσει να λάβει υπ' όψιν του όλες τις παραπάνω συνιστώσες, θα χαρακτηριστεί αμέσως ως: Συνωμοσιολόγος. Είναι η μαγική λέξη με την οποία «κλείνουν τον διακόπτη», σε όποιον τολμήσει να ερευνήσει διαφορετικά. Την λέξη αυτή την πιπιλίζουν συνέχεια οι δημοσιογράφοι, οι καθηγητές, οι πολιτικοί και τη χρησιμοποιούν, διότι έτσι επηρεάζουν την ψυχολογία των μαζών. Φυσικά οι ίδιοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ιστορικό ή πολιτικό γεγονός, πίσω από το οποίο δεν υπάρχει μία συνωμοσία. Άλλη μεγάλη κοροϊδία είναι αυτό που κάνουν ορισμένοι σύγχρονοι ιστορικοί : παριστάνουν ότι ερευνούν διάφορα ζητήματα, όπως για παράδειγμα ποιοι ήταν αυτοί που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ ή τους Μπολσεβίκους, αφήνοντας να εννοηθεί ότι αυτά τα ζητήματα δεν έχουν ‹‹ξεκαθαρίσει ακόμη››, ή ότι υπάρχουν ‹‹διάφορες υποθέσεις ›› κ.λπ. Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος της κοροϊδίας , φθάνει να ξεφυλλίσει τις εφημερίδες της εποχής του ’40, και θα δει ότι όλα ήταν ήδη γνωστά. Βλέπε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου