O εμπαιγμός εξακολουθεί. Οι αδιάλλακτοι Τούρκοι, βιάζουν τις συμφωνίες δείχνοντας την ισχύ τους ενώ οι Ελλαδικοί συνεχώς υποχωρούν δείχνοντας τα ερείπια της ψυχής και των συνειδήσεών των. Οι ....προσεγγίσεις ΤζέμΠαπανδρέου έφεραν τους Τούρκους ένα βήμα μπροστά στο Κυπριακό. Αν γίνουν πιό ...στενές οι σχέσεις ίσως να λυθή το κυπριακό γιατί θα καταλάβουν οι Τούρκοι το νησί. Αυτό βέβαια δεν πρόκειται να γίνη διότι ο σιωνισμός θέλει την Κύπρο να μην είναι ολόκληρη και δυνατή ώστε στο μέλλον να δημιουργήση τις ευκαιρίες που θέλει για κατάληψή της. Αυτό προσπαθούμε να καταδείξουμε σ' αυτή την σειρά των άρθρων. Οι ηγέτες οι δικοί μας βέβαια δεν είναι σε θέση ούτε να αντιληφθούν την ουσία κι ούτε να αντισταθούν. Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό....
Στην προσπάθειά μας να διερευνήσουμε την κακοδαιμονία της Κύπρου, περιγράφουμε την ιστορία της καταλήψεώς της από τους Οθωμανούς το 1571. Η Κύπρος είχε ορισθή από τους τότε ηγέτες των εβραίων να γίνη μέρος του Ισραήλ. Από απρόβλεπτους παράγοντες αυτό δεν έγινε. Η συνεχής προσπάθεια όμως των εβραίων έφερε την τωρινή καταστροφή και το σιωνιστικό σχέδιο ψάχνει να δημιουργήση σήμερα την ευκαιρία να πραγματοποιήση τον αρχαίο τους σχεδιασμό (ο οποίος ξεκινά το 115μχ όπως είδαμε στο τεύχος 12). Από μέρους των σημερινών Ελλήνων επισήμων υπάρχουν μόνο άγνοια, ανικανότης, συμπλέγματα κατωτερότητος και πλήρης αδυναμία επαγρυπνήσεως. Αρα το μέλλον για τέτοιου είδους λαό θα είναι αποτέλεσμα του ραγιαδισμού των...
Εδώ και τρία τεύχη εξετάζουμε τον βίο και την πολιτεία της εβραϊκής οικογενείας Νάσι η οποία κυριαρχούσε στην πολιτική και οικονομική ζωή της Δύσεως και της Ανατολής τον 17ο αιώνα και η οποία τελικά έφερε τους Τούρκους στην Κύπρο. Ο πλούτος της οικογενείας ήτο μεγαλύτερος αυτού των Μεδίκων και η πολιτική τους επιρροή μεγαλύτερη. Αφού οι Νάσι έκαναν άνωκάτω την Δύση, τώρα βρίσκονται ασφαλείς στην Κωνσταντινούπολη και φθάνουν στο σημείο να καθορίζουν τις εξελίξεις…
ΟΙ ΝΑΣΙ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ
Η έκφρασις "σαν αρχηγός κράτους", κατά τη είσοδό του στην Κωσταντινούπολη, είναι δύσκολο να περιγράψη την ηγεμονική επίδειξη του Ζοάο Μιγκέζ ή Ιωσήφ Νάσι. Επρόκειτο για μία μικρή παρέλαση, με σκοπό την δημιουργία εντυπώσεων, τις οποίες αργότερα θα ήτο δυνατόν να τις εκμεταλλευθή κατά τον αποδοτικότερο τρόπο.
Προηγούντο δύο έφιπποι γενίτσαροι, σαν προστασία, ακολουθούμενοι από τη άμαξα του Ζοάο, ο οποίος ήτο
ενδεδυμένος σύμφωνα με τη τελευταία λέξη της δυτικής μόδας, και τον οποίο περιέβαλαν 20 υπηρέτες επίσημα ενδεδυμένοι με λιβρέες. Πιό πίσω ακολουθούσε ένα πλήθος από 500 κρυφοεβραίους εκ Πορτογαλίας και Ισπανίας. Η κουστωδία αυτή, αφού διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της Πόλεως με μεγαλοπρέπεια, κατέληξε στην έπαυλη της Ντόνας Γκρασίας.
Σε λίγο καιρό δε, τον Απρίλιο το 1554, όλος αυτός ο κόσμος περιτμήθηκε και ασπάσθηκε επίσημα τον Ιουδαϊσμό. Από εδώ και πέρα ο Ζοάο Μιγκέζ λέγεται πλέον επίσημα Ιωσήφ Νάσι. Και τον Αύγουστο του ιδίου έτους, εν μέσω πολυημέρων εορτασμών, φιλανθρωπικών δείπνων και δεξιώσεων και με μεγαλοπρέπεια, ο Ιωσήφ Νάσι παντρεύεται την πρώτη του εξαδέλφη Ρεϊνά, την κόρη της Ντόνα Γκρασίας. Εδώ κλείνει ο κύκλος της οικογενείας και αρχίζουν οι έντονες και πραγματικά πολυμέτωπες οικονομικοπολιτικές δραστηριότητες και επιδιώξεις.
Από τις πρώτες ημέρες δράσεως, ο Ιωσήφ Νάσι, διορίζει και περιβάλλεται διαρκώς από επίσημο πληρεξούσιο, συμβούλους, γραμματείς, μεταφραστές (ποτέ δεν κατάφερε να μάθη καλά τουρκικά), οικονομικούς διευθυντές, βοηθούς και υπηρέτες. Έχει δηλαδή δημιουργήσει την επίσημη Αυλή του, σαν αρχηγός Κράτους. Πολλοί από τους αυλικούς τον συνοδεύουν σε κάθε μετακίνησή του και μερικοί παρίστανται σε επίσημες επισκέψεις στο Ανάκτορο.
Από τις πρώτες επιδιώξεις είναι η επίσκεψις στον Σουλτάνο. Ο Σουλεϊμάν, γνωρίζει από τον γιατρό του και άλλους τα περί Νάσι. Τίποτε από όσα του έχουν πει δεν είναι δυνατόν να είναι υπερβολικό. Ο Ιωσήφ είναι ένας άνθρωπος 35 ετών τώρα, μεγαλωμένος με την αριστοκρατία της Δύσεως, τιμημένος από αυτοκράτορες, φίλος με τους περισσότερους ηγεμόνες, γνώστης όλων των πολιτικών παρασκηνίων και των ζωτικών συμφερόντων όλων των Δυτικών ηγεμονιών, και ουσιαστικά, δεν υπάρχει άνθρωπος ηγεσίας στην Δύση που ο Νάσι να μην τον γνωρίζει. Εκτός αυτού, ήταν εύσωμος, καλοφτιαγμένος, επιβλητικός και άριστος χρήστης όλων των ειδών των όπλων. Αν σε αυτά προσθέσουμε την παιδεία, τους καλούς τρόπους, την οξυδέρκεια και παρατηρητικότητα, την αναλυτική ικανότητα και τον τεράστιο πλούτο, τον αναγάγουμε αυτομάτως στην καταπληκτικότερη φυσιογνωμία του 16ου αιώνος. Ήταν ο μόνος που ήξερε όλον τον κόσμο. Όντως, ήταν αρκετά προσοδοφόρο να του κάνει κανείς παρέα. Κι αυτός όμως κατάφερε, δανείζοντας σε όλους τεράστια ποσά, να δημιουργήση οικονομικές εξαρτήσεις και μοχλούς πιέσεως κατά των σπουδαιοτέρων ηγεμόνων. Το ίδιο θα έκανε πολύ γρήγορα και στους Οθωμανούς.
Εκπληκτικότερο όλων όμως ήταν η "υπηρεσία πληροφοριών" που είχε ιδρύσει η θεία του κατ' αρχάς και που αυτός την τελειοποίησε. Ως γνωστόν, δεν υπήρχε ευρωπαϊκή πόλις στην οποία οι Νάσι να μην είχαν αντιπροσώπους. Αυτοί οι αντιπρόσωποι, εκτός από έμποροι, ήταν και κατάσκοποι. Μέσω τοπικών δικτύων τα οποία ανέπτυξαν οι έμποροι, μάθαιναν τα πάντα στην περιοχή τους και ιδίως τα απόρρητα των τοπικών αρχόντων (αφού δεν υπήρχε άρχων που να μην είχε και κάποιους εβραίους στην Αυλή του σαν γιατρούς ή γραμματείς ή μεταφραστές κλπ) και έστελναν συνεχώς λεπτομερείς αναφορές στον Ιωσήφ. Αυτός, έχοντας τις επιμέρους αναφορές, εγνώριζε το όλον και καθόριζε την πολιτική του. Γνώριζε αμέσως τα απόκρυφα όλων των Αυλών της Ευρώπης. Πολλές φορές ο Ιωσήφ γνώριζε τον λόγο για τον οποίο κάποιος πρέσβυς θα επεσκέπτετο τον Σουλτάνο και ελάμβανε τα μέτρα του. Πρέπει να πούμε ότι τέτοιο σύστημα κατασκοπείας ανέπτυξε ο εβραίος Καρβανχάλ για λογαριασμό του Κρόμβελ αλλά πολύ πιό εξελιγμένο και περίπλοκο ήταν αυτό που εγκατέστησε η σιωνιστική οικογένεια Ρότσιλντ, όταν τον προηγούμενο αιώνα είχε τον κόσμο στα πόδια της. Παρομοίως λειτουργεί η ΜΟΣΑΝΤ σήμερα, όπως μπορούμε να διαβάσουμε στο βιβλίο ΣΤΑ ΑΔΥΤΑ ΤΗΣ ΜΟΣΑΝΤ εκδόσεις ΠΟΝΤΙΚΙ.
Η Οθωμανική αυτοκρατορία ευρίσκετο στο απόγειο του επεκτατισμού της εις βάρος της χριστιανικής Δύσεως. Σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα θα λέγαμε. Οι ισορροπίες ήταν πολύ λεπτές και κάθε είδους πληροφορία για την κατάσταση του αντιπάλου, στρατιωτική, οικονομική, και κοινωνική ήταν ανεκτίμητης αξίας. Εξ άλλου, οι Οθωμανοί, πάντα αγράμματοι και ακαλλιέργητοι, με κοινωνικές συνθήκες ανατολικές, δεν ήταν δυνατόν να αντιληφθούν κάν τι εσήμαινε Δύση. Απ' την άλλη μεριά, δεν μπορούσαν να εμπιστευθούν κανένα δυτικό για πληροφορίες. Ο Ιωσήφ Νάσι έμοιαζε δώρο Αλλάχ διότι τα συμφέροντα των Οθωμανών (θεωρητικά) εταυτίζοντο με αυτά του Νάσι.
Πριν ο Σουλεϊμάν λάβει οποιαδήποτε απόφαση περί δυτικών, οπωσδήποτε τον συμβούλευε ο Ιωσήφ. Σχεδόν κάθε ημέρα ήταν στα ανάκτορα….
Τα ανάκτορα, μπορεί σαν χώρος να του ήταν άγνωστα στην αρχή, σαν Αυλή όμως, ήξερε τα πάντα. Ήξερε ποιοί ήταν εχθροί και φίλοι, ποιοί ήταν αξιοποιήσιμοι, ποιοί εκβιάσιμοι και ποιοί ενδοτικοί. Το γραφείο πληροφοριών του λειτουργούσε άψογα από χρόνια τώρα. Είδαμε ότι οι επικίνδυνοι για τα σχέδιά του αντίπαλοι, ο Ιμπραήμ Πασάς και ο ικανότατος διάδοχος Μουσταφά έχουν δολοφονηθεί πριν αυτός καταφθάσει και έτσι είναι υπεράνω υποψίας. Τώρα, υπάρχει ο μεγάλος βεζύρης Αχμέτ Πασάς ο οποίος δεν είναι τόσο πιστός υπηρέτης των συμφερόντων του όσο θα ήταν ο γαμπρός της σουλτάνας Ροξυλάνης, ο Ρουστάμ. Αυτό όμως θα κανονισθή αργότερα. Διάδοχοι του θρόνου απέμειναν τα δύο παιδιά της Ρωξυλάνης ο Σελήμ και ο Βαγιαζήτ. Ο πρώτος πιό μεγάλος, 30 ετών, ήρεμος, νωθρός, άβουλος, φιλήδονος, μαλθακός και αλκοολικός, ο δε δεύτερος, δυναμικός, πολεμικός και ιδιαίτερα αγαπητός στο στράτευμα. Δεν χρειάζεται να πούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι τάχθηκε με τον ανίκανο Σελήμ, γεμίζοντάς τον δώρα. Για την ώρα έκανε τον καλό φίλο και στον Βαγιαζήτ. Μέχρι να γίνη το ξεκαθάρισμα. Ο Σελήμ τον διόρισε θησαυροφύλακά του (τζιβαϊρτζή) από την διοικητική έδρα του την Μαγνησία. Ο Ιωσήφ τον προμηθεύει λιχουδιές και κρασί. Το καλύτερο κρασί της αυτοκρατορίας, επιλέγεται και παρανόμως διοχετεύεται στον Σελήμ. Έτσι, σιγάσιγά καταντά ένα άβουλο πιόνι στο χέρι του Ιωσήφ. Η ιστορία τον αναφέρει Σελήμ ο Αλκοολικός και μ' αυτόν τον τρόπο μεθοδεύεται η αρχή της πτώσεως των Οθωμανών.
Επειδή δυσκολεύει την καθημερινή σχεδόν παρουσία του στα ανάκτορα το ότι είναι ένας απλός ραγιάς, ο Σουλτάνος, κατόπιν "προτροπών", του απονέμει τον τίτλο του ιδιαιτέρου συμβούλου με μισθό 55 άσπρα ή 5.5 δουκάτα ή πιάστρα την ημέρα, ένα πολύ μεγάλο ποσόν. Σε αυτή την απόφαση συνετέλεσαν πολλοί παρατρεχάμενοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι οι οποίοι απελάμβαναν τα δώρα του Νάσι. Τυπικά λοιπόν είναι μέλος της κυβερνήσεως αλλά ουσιαστικά είναι δεύτερος μετά τον Σουλτάνο και τον Αχμέτ.
Το έτος 1555 βρίσκει την οικογένεια Νάσι να θριαμβεύη. Από την στιγμή της αφίξεως του Ιωσήφ στην Πόλη, αυτός και η θεία του, ενωμένοι πλέον, συνεργάζονται γιά όλα τα θέματα. Η εμπειρία και η υψηλού βαθμού συναίσθησις της σιωνιστικής αποστολής της θείας ενώνονται με τις γνώσεις και την ζωτικότητα του Ιωσήφ και έτσι αγωνίζονται στα μέτωπα της πολιτικής, των επιχειρήσεων και της ιδεολογίας τους. Μελανό σημείο πάντα ο πόθος για εκδίκηση που βράζει μέσα τους εναντίον όλων όσων νομίζουν ότι τους αδίκησαν και που οδηγεί πάντα αυτόν τον λαό σε λάθος κινήσεις.
Στα μέσα του έτους 1555 πεθαίνει η Ρωξυλάνη, αφήνοντας παρακαταθήκη πριν πεθάνει, να δολοφονηθή ο Αχμέτ και την θέση του να ξαναπάρη ο Ρουστάμ Πασάς. Η βολική για τον Νάσι παρακαταθήκη (μην ξεχνούμε ότι στο νεκροκρέββατο δίπλα είναι ο γιατρός Μοσέ Χαμόν) εκτελείται. Ο Ρουστάμ παίρνει την θέση του πάραυτα δολοφονηθέντος Αχμέτ και τα εμπόδια λιγοστεύουν για τους Νάσι. Μοναδικό εμπόδιο παραμένει ο Βαγιαζήτ.
ΤΟ ΜΠΟΫΚΟΤΑΖ ΤΗΣ ΑΓΚΟΝΑ
Σύντομα οι ενωμένοι Νάσι θα μπορέσουν να αποδείξουν την ισχύ τους στους ομοεθνείς τους και σε άλλους. Τα γεγονότα της Αγκόνα αποτελούν ένα μεγάλο κεφάλαιο της εβραϊκής ιστορίας και κυρίως των Νάσι, διότι δίδεται στον εβραϊσμό η δυνατότης να εκδικηθή (πόσο τους σαγηνεύει η λέξη αυτή!!!) με δραστικά μέτρα τους διώκτες του. Αναδεικνύεται μέσα απ' το επεισόδιο αυτό η ηγετική μορφή της Ντόνα Γκρασίας, τραγική μορφή με τεράστια αποθέματα αγωνιστικού πάθους και αποφασιστικότητος με αντιλήψεις μερικών επιπέδων ανώτερες απ' αυτές των ομοεθνών της.
Στην Αγκόνα, όπως σε όλες τις πόλεις, υπήρχε εμπορικός σταθμός των Νάσι επανδρωμένος όπως όλοι με ομοεθνείς των. Οι άρχοντες της πόλεως αυτής κατάφεραν και δημιούργησαν έναν εμπορικό λιμένα μεγάλο και ανταγωνιστικό της Βενετίας. Για πολλές ελευθερίες δεν μπορούμε να μιλάμε διότι η πόλις ήτο υπό την "πνευματική" ηγεσία του Πάπα. Ανέχθηκαν υποχρεωτικά τους εβραίους διότι αυτοί ήταν που διακινούσαν κυρίως το εμπόριο και οι άρχοντες της πόλεως δεν είχαν την πολυτέλεια να διανοηθούν διωγμό τους. Έτσι, από τον 13ο αιώνα υπήρχε μία μικρή εβραϊκή κοινότης εγκατεστημένη εκεί και μετά τους διωγμούς από Ισπανία και Πορτογαλία, αρκετοί φυγάδες ήλθαν να ενωθούν με την υπάρχουσα κοινότητα. Μάλιστα ο πάπας Παύλος ΙΙΙ τους έδωσε ασυλία, άδεια να μην φορούν διακριτικά ότι είναι εβραίοι και φορολογικές ελαφρύνσεις. Το δε 1549 κάποιοι κρυφοεβραίοι γιατροί από Πορτογαλία πήραν άδεια από την πόλη για ίδρυση τραπέζης και έλαβαν άδεια εγκαταστάσεως στην πόλη άλλων 35 οικογενειών κρυφοεβραίων με εγγυήσεις πλήρους ασυλίας. Με συνεχείς αποφάσεις, από το 1552, ο πάπας Ιούλιος ΙΙΙ ανανεώνει κάθε χρόνο τις εγγυήσεις ελευθερίας των εβραίων με αντάλλαγμα 1000 δουκάτα ετησίως. Κατ' αυτό τον τρόπο η εβραϊκή κοινότης μεγάλωνε ελεύθερα και το λιμάνι έφερνε εξαιρετικό πλούτο και ταχύτατους ρυθμούς αναπτύξεως στην πόλη.
Αυτά μέχρι το 1555, οπότε πάπας γίνεται ο φανατικός μεσαιωνιστής Παύλος IV (πρώην καρδινάλιος Καράφα). Αυτός αναδεικνύεται σε κορυφαίο διώκτη του εβραϊκού στοιχείου στην Ιταλία. Δεν ανέχεται την ύπαρξη εβραίων που προηγουμένως έζησαν σαν χριστιανοί. Ξαφνικά, τον Ιούλιο του 1555 στέλνει ιεροεξεταστή στην Αγκόνα, ο οποίος, παρά τις υπάρχουσες εγγυήσεις, συλλαμβάνει 100 εβραίους πρώην χριστιανούς και τους φυλακίζει ενώ μερικοί άλλοι κατάφεραν και ξέφυγαν. Η εβραϊκές κοινότητες αρχίζουν αμέσως τις δωροδοκίες προς τον ιεροεξεταστή, ο οποίος ταυτόχρονα εφήρμοσε κατασχέσεις των περιουσιών των συλληφθέντων. Ο τεράστιος πλούτος που έρχεται στα χέρια του ξαφνικά, τον κάνει να παραβλέψη την απόδραση των μισών κρατουμένων… Ο πάπας όμως τον αντικαθιστά πριν "δραπετεύσουν" και οι υπόλοιποι. Ο νέος ιεροεξεταστής είναι μη εξαγοράσιμος.
Αρχίζει δημόσια βασανιστήρια τα οποία παρακολουθούν ακόμη και τα πληρώματα των εμπορικών πλοίων τα οποία μεταφέρουν τα νέα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τελικά, στις 13 Απριλίου του 1556, πρώτα στραγγαλίζονται και μετά καίγονται τα πρώτα 24 θύματα. Κάποιοι φυλακισμένοι ισχυρίζονται ότι κακώς κρατούνται διότι ποτέ δεν είχαν βαπτισθεί χριστιανοί αλλά πάντα ζούσαν σαν εβραίοι. Μετά από λίγο καιρό, ο ιεροεξεταστής απέρριψε την θέση τους με τον ισχυρισμό ότι τα τελευταία 60 χρόνια απαγορευόταν να ζουν σαν εβραίοι στην Πορτογαλία, άρα ζούσαν σαν χριστιανοί. Έτσι, στις 15 και 20 Ιουνίου 1556 καίγονται άλλοι 11 εβραίοι σε δημόσια θέα. Αλλοι 26 καταδικάζονται σε υπηρεσία κωπηλάτου στις γαλέρες των ιπποτών του τάγματος του Αγίου Ιωάννου. Αυτοί όμως κατάφεραν και σώθηκαν αφού δραπέτευσαν. Αυτά συνέβησαν στην Αγκόνα.
Από το καλοκαίρι του 1555, πριν κανείς μάθη κάτι, έφθασαν στους Νάσι οι πρώτες αναφορές περί της καταστάσεως. Τους κατέλαβε φρίκη. Η Ντόνα Γκρασία είχε προσωπικές και εμπορικές σχέσεις με όλους αυτούς. Η Οθωμανική αυτοκρατορία ήταν παράδεισος για τους εβραίους και η Δύση κόλαση. Εκεί όμως ήταν το χρήμα. Και αφού η απώτερη επιδίωξη αυτού του λαού ήταν η οικονομική επικράτηση πάσει θυσία (πράγμα που πέτυχαν σήμερα), υφίσταντο θυσίες τις οποίες προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν. Αν τους ενδιέφερε μόνο η έντιμη και άνετη επιβίωσις, απλώς έπρεπε να εγκατασταθούν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία όπου κανείς δεν θα τους πείραζε αλλά χωρίς να έχουν το χρήμα και την οικονομική κυριαρχία της Δύσεως.
Η Ντόνα Γκρασία κινητοποιεί αμέσως τον Σουλτανικό μηχανισμό διότι πολλές εβραϊκές εταιρείες της Θεσσαλονίκης και της Πόλης οδηγήθηκαν λόγω Αγκόνας σε κήρυξη πτωχεύσεως αλλά και πολλοί συλληφθέντες στην Αγκόνα ήσαν υπό την προστασία του Σουλτάνου. Ο Σουλτάνος, μετά από προτροπή της, στέλνει τον Δεκέμβριο απεσταλμένους στην Αγκόνα και απαιτεί την άμεση αποφυλάκιση των υπηκόων του απειλώντας με αντίποινα. Οι μη εβραίοι έμποροι της πόλεως στέλνουν απεσταλμένους στον πάπα τονίζοντάς του ότι επειδή εβραίοι Οθωμανοί υπήκοοι έχασαν ζωές και περιουσίες, το εμπόριο από την Ανατολή πηγαίνει προς Βενετία παρά Αγκόνα κι έτσι αυτοί αναγκάζονται σε πτωχεύσεις. Ζήτησαν επίσης οι βασανισμοί και εκτελέσεις να μην γίνονται σε δημόσια θέα.
Τον Μάρτιο του 1556, ο Ρουστάμ Πασάς, όργανο των Νάσι, εγκαλεί τον πρόξενο της Αγκόνα στην Κωνσταντινούπολη και του κοινοποιεί ότι η Αυτοκρατορία, εξ αιτίας των γεγονότων απαιτεί αποζημίωση για διαφυγόντα κέρδη ύψους 400.000 δουκάτων και άμεση απόλυση όλων των φυλακισμένων εβραίων Οθωμανών υπηκόων και απειλεί με αντίποινα. Ταυτοχρόνως, τα ίδια αποστέλλονται γραπτώς με σουλτανικό φιρμάνι και στην διοίκηση της Αγκόνα. Για να δοθή σοβαρότης σε όλα αυτά, όλα τα πλοία της Αγκόνα που έτυχε να βρίσκονται σε Οθωμανικά λιμάνια αιχμαλωτίζονται για αντίποινα. Επίσης εκλήθησαν οι πρέσβεις Φλωρεντίας και Γαλλίας να προτείνουν στις χώρες τους διαμεσολάβηση με τον Πάπα εν όψει γενικής συρράξεως. Οι αποστολές των χωρών έφθασαν λίγο μετά τις πρώτες 24 εκτελέσεις. Οι έμποροι και κάτοικοι της Αγκόνα βρίσκονται σε απόγνωση. Στέλνουν αντιπρόσωπο στον Πάπα, χωρίς αποτέλεσμα. Ο Πάπας απαντά στα τελεσίγραφα ότι είναι πρόθυμος να απελευθερώση και αποζημιώση κάθε Οθωμανό υπήκοο που ποτέ δεν ήταν επισήμως χριστιανός. Ταυτοχρόνως, για να δείξη καλή πίστη, όλη η περιουσία των Νάσι και των αντιπροσώπων τους, επιστρέφεται… Τόση ήταν η δύναμή τους… Οι επιχειρηματολογία του Πάπα και οι πράξεις του ήταν μέσα στα όρια του διεθνούς δικαίου και έτσι ο Σουλτάνος, μια και φίλοι του οι Νάσι αποζημιώθηκαν, δεν μπορούσε να κάνη τίποτε άλλο. Ακολουθεί το δεύτερο κύμα εκτελέσεων.
Ακολουθεί όμως και η προσπάθεια των Νάσι για εκδίκηση.
Μερικοί διασωθέντες εβραίοι από την Αγκόνα κατέληξαν κάπου 80 χιλιόμετρα βόρεια, στο δουκάτο του Ουρβίνο, στην λιμανούπολη Πέζαρο. Η διοίκηση της περιοχής, επιχειρώντας από καιρό την αναβάθμιση του λιμανιού της, βρήκε στους νέους κατοίκους την ευκαιρία που ζητούσε. Υπήρχε από καιρό κι εκεί μια μικρή εβραϊκή κοινότης και εύκολα πήραν άδεια ελεύθερης εγκαταστάσεως ομοεθνών τους με αντάλλαγμα την αύξηση του εμπορίου. Όμως, επειδή οι δυνάμεις τους ήταν μικρές, απευθύνθηκαν στον παγκόσμιο εβραϊσμό και μάλιστα στους Νάσι. Οι εβραίοι κατήχον αποκλειστικά σχεδόν το Οθωμανικό εμπόριο και θα μπορούσαν αντί να χρησιμοποιούν την Αγκόνα, να χρησιμοποιήσουν το Πέζαρο. Έτσι, θα έπαιρναν εκδίκηση απ' την Αγκόνα η οποία θα κατέρεε. Ο αντιπρόσωπος των εβραίων του Πέζαρο, ανακοινώνει την πρόταση στην ομιλία του στην Κωνσταντινούπολη και με προτροπή των Νάσι, αποφασίζεται αμέσως κανένα Οθωμανικό και εβραϊκό πλοίο να μην πλευρίση στην Αγκόνα αλλά όλοι να υποστηρίξουν το Πέζαρο μέχρι το επόμενο Πάσχα με ιερά ποινή τον αφορισμό. Μετά θα έβλεπαν. Το παγκόσμιο δίκτυο πληροφοριών των Νάσι, έδωσε παντού την εντολή και όλοι οι εβραίοι ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό.
Στην Αγκόνα, οι πτωχεύσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Οι τιμές των ανατολικών προϊόντων εκτινάσσονται στα ύψη. Εξαγωγές δεν γίνονται. Μέχρι το τέλος του Αυγούστου, η Αγκόνα έχει γονατίσει και το Πέζαρο θριαμβεύει αφού γίνεται και η έδρα δραστηριοτήτων των Νάσι. Φαίνεται ότι ο παγκόσμιος εβραϊσμός, με κυρίαρχη σκέψη την εκδίκηση θα θριαμβεύση.
Σιγά σιγά όμως αρχίζουν να ανακύπτουν προβλήματα. Κατ' αρχάς το Πέζαρο δεν είχε τόσο μεγάλο λιμάνι όσο απαιτείτο με αποτέλεσμα να έχουν αρχίσει να γίνονται πολλά και σοβαρά ατυχήματα και να χάνονται φορτία. Οι κοινότητες της Προύσας δεν αντέχουν τον αποκλεισμό και υπαναχωρούν. Όμως, η Αγκόνα έχει και μία πολύ παλιά οργανωμένη εβραϊκή κοινότητα η οποία δεν φταίει σε τίποτε και οδηγείται στον όλεθρο. Μετά την ολική καταστροφή της πόλεως είναι βέβαιο ότι αυτοί θα είναι τα εξιλαστήρια θύματα της εκδικήσεως που θα ακολουθήση. Έτσι, μέσω του ραββίνου τους αρχίζουν να κυκλοφορούν σε όλες τις κοινότητες γράμμα εκλιπαρώντας την άρση του αποκλεισμού. Ο ίδιος ο ραββίνος της Αγκόνα επισκέπτεται τις κοινότητες της Ανατολής. Αρχισε έτσι ο διχασμός των κοινοτήτων της Τουρκίας. Επίσης άρχισαν κάποιοι εβραίοι να σπάζουν τον αποκλεισμό μη δίνοντας σημασία στον αφορισμό και σταδιακά αρχίζουν νάρχονται πάλι πλοία στο άδειο λιμάνι της Αγκόνα. Οι εβραίοι του Πέζαρο θορυβούνται διότι αν δεν επιτύχει ο σκοπός τους τότε η δική τους μοίρα κινδυνεύει. Και στέλνουν κι αυτοί εκπρόσωπο. Πλησιάζει ο καιρός για το Πάσχα και όλες οι κοινότητες είναι σε ταραχή. Το σχέδιο των Νάσι κινδυνεύει να αποτύχη. Την προηγμένη πολιτική σκέψη τους με σκοπό την προστασία του λαού τους δεν μπορούν να την καταλάβουν όλοι. Επικεφαλής της αντιδράσεως τίθεται ο ραββίνος της αρχαιότερης συναγωγής της Κωνσταντινουπόλεως, ο Τζάσουα Σονσίνο. Με το κύρος του αποκτά πολλούς υποστηρικτές και οι ασυνήθιστοι σε αντιπολίτευση Νάσι τον εγκαλούν για συζήτηση. Ο Ιωσήφ λείπει ταξείδι στην Αδριανούπολη και δεν παρέστη στην συζήτηση. Η Ντόνα Γκρασία τελικά δεν κατάφερε να πείση τον ραββίνο και πείσμωσαν καί οι δύο. Ο ραββίνος ζητά λύση μέσω μωσαϊκού νόμου από πολλούς "μελετητές των γραφών" για πράγμα που στην προκειμένη περίπτωση χρειαζόταν λεπτούς πολιτικούς χειρισμούς και δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Για πρώτη φορά στην ιστορία, οι συναγωγές της Πόλης δεν συμφωνούν αφού η παλαιότερη αρνείται πεισματικά τον αποκλεισμό και ο ραββίνος της, κηρύσσει τους αφορισμούς ως παρανόμους και διακηρύσσει ότι αυτοί που γλύτωσαν από Ισπανία και Πορτογαλία, κάνουν κακό του κεφαλιού τους να ζούν παράνομα στην χριστιανική Δύση αντί να έρθουν ελεύθερα στην Ανατολή. Επρότεινε επίσης να κάνουν έρανο για δώρο 20.000 δουκάτων στον δούκα του Ουρμπίνο και να σταματήση ο αποκλεισμός. Αυτό το καταλυτικό επιχείρημα ήταν η χαριστική βολή στα σχέδια των Νάσι. Ο αποκλεισμός τελείωσε με νίκη του ραββίνου και ήττα όχι των Νάσι, διότι αυτοί δεν έχασαν τίποτε, αλλά του λαού των εβραίων.
Η εξέλιξη των γεγονότων δικαίωσε φυσικά τους πολιτικά σκεπτομένους Νάσι. Πράγματι, οργισμένος ο δούξ του Ουρβίνο για την ασυνέπεια, ξεριζώνει απ' την επικράτειά του όχι μόνο τους πρόσφατα ελθόντες αλλά και τους παλιούς εβραίους. Πάλι καλά διότι θα μπορούσε να καλέση την ιερά εξέταση. Οι φυγάδες μπήκαν σε πλοία αλλά οι κάτοικοι της Αγκόνα, διψασμένοι για εκδίκηση, κυνήγησαν και πρόλαβαν τα πλοία και αφού τους λήστεψαν όλους, πούλησαν αρκετούς σαν σκλάβους. Επίσης, ο Πάπας έκλεισε το εβραϊκό τυπογραφείο της Φερράρα, έκαψε όλα τα βιβλία και τιμώρησε τους ιδιοκτήτες. Το κακό ήταν όμως ότι η Αγκόνα δεν τιμωρήθηκε όσο έπρεπε. Μία φορά που οι εβραίοι είχαν την μεγάλη ευκαιρία να τιμωρήσουν διώκτες τους, χάρις σ' έναν κοντόφθαλμο ραββίνο την έχασαν. Το δίδαγμα είναι ότι δεν είχε δουλειά ο ιερωμένος με την πολιτική και ο παγκόσμιος εβραϊσμός αργότερα, αφού μελέτησε αυτό το παράδειγμα, λαμβάνει συμφέρουσες γι' αυτούς αποφάσεις εκτός συναγωγής.
Οι δραστηριότητες της οικογενείας συνεχίζονται με επιτυχία κατά το 1557 και μετά. Ο Ιωσήφ Νάσι καταφέρνει και γίνεται εργολάβος τελωνειακών φόρων. Δηλαδή, συμφωνεί με τον Σουλτάνο σε ένα ποσό το οποίο αντικατοπτρίζει περίπου το τι περιμένει ο Σουλτάνος να κερδίση από φόρους τελωνείων όλον τον χρόνο. Πληρώνει τον Σουλτάνο αυτό το ποσόν και από κει και πέρα εισπράττει ο ίδιος τους φόρους. Αν εισπράξη λιγότερα απ' όσα έδωσε, απλώς έχασε, αν όμως εισπράξει περισσότερα κέρδισε. Οι Νάσι όμως δεν χάνουν. Από αυτή την εργολαβία κερδίζουν τεράστια ποσά. Επίσης κερδίζει πολλά από εμπόριο κρασιού. Σε αυτή την περιοχή, που οι μουσουλμάνοι δεν πίνουν, υπάρχει τεράστια παραγωγή. Οι Νάσι έχουν και ιδιόκτητες τεράστιες εκτάσεις σε Χίο, Κύπρο και Σικελία και παράγουν άριστη ποιότητα. Οι αποθήκες του είναι πάντα γεμάτες με τα καλύτερα κρασιά. Και ο Σελήμ ο πρώτος πελάτης του.
Στην πολιτική, οι σχέσεις των Οθωμανών είναι εξ ανάγκης καλές με τους Γάλλους. Το 1555 ο Γάλλος Αυτοκράτωρ έχει τεράστια ανάγκη χρημάτων. Τόσο μεγάλη που τα έξοδα του πρέσβυ του στην Κωνσταντινούπολη τα αναλαμβάνει ο Νάσι. Δείχνει καλή θέληση ώστε να μπορεί μετά να ζητήση τα τεράστια ποσά που του χρωστά ο Αυτοκράτωρ. Αρχές του 1557 έρχεται νέος Γάλλος πρέβυς ο οποίος αντιλαμβάνεται αμέσως την λειτουργία του δικτύου πληροφοριών του Ιωσήφ. Αμέσως το αναφέρει στον Αυτοκράτωρα εφιστώντας του την προσοχή. Ο Αυτοκράτωρ επηρεάζεται και ζητά από τον Ιωσήφ να υποβάλλη αμέσως αποδείξεις περί του χρέους. Κατ' αυτόν τον τρόπο οι σχέσεις του Ιωσήφ με την Γαλλία γίνονται εχθρικές κάτι όμως που δεν συμφέρει την Τουρκία. Οι εχθρικές επιστολές πηγαινοέρχονται για χρόνια. Ο Αυτοκράτωρ κατέληξε στο ότι οι Νάσι παρανόμως μπήκαν και πλούτισαν στην Γαλλία διότι ήταν απαγορευμένη η είσοδος σε εβραίους. Αρα δεν χρωστά τίποτε.
Το έτος 1559 ήταν ίσως το καθοριστικότερο για την οικογένεια. Τώρα θα φαινόταν αν τόσος κόπος και προσπάθεια θα εδικαιώνετο γι' αυτούς εις βάρος βέβαια των Οθωμανών. Τώρα ξεσπά η διαμάχη για την διαδοχή ανάμεσα στον ευνοούμενό τους αλκοολικό, μαλθακό και νωθρό Σελήμ και τον ικανότατο Βαγιαζήτ. Ο Νάσι γνωρίζει ότι αν κερδίσει ο πατριώτης και έξυπνος Βαγιαζήτ, χάνει τα πάντα. Κινείται δραστήρια, πείθει πολλούς με μεγάλα δώρα και παίρνει άδεια απ' τον Σουλτάνο να επισκεφθή τον Σελήμ στην Κιουτάχεια. Μαζί του παίρνει θησαυρούς από χρυσό, ρούχα, πολλά όπλα και ίππους. Τελικά, οργανώνει και χρηματοδοτεί έναν ολόκληρο στρατό. Τα τεράστια έξοδα που κάνει είναι μία επένδυση και παίζει όλα για όλα. Το καλοκαίρι του 1559 ξεσπά ο πόλεμος και ο στρατός του Σελήμ αμύνεται ενώ ο Βαγιαζήτ επιτίθεται. Ο Σουλτάνος, αντικειμενικός μέχρι τότε, χωρίς κανείς να μπορή να εξηγήση το γιατί, παίρνει απρόοοπτα το μέρος του αλκοολικού. Θα κόστισε πολλά στον Νάσι!!!
Ηττημένος στο Ικόνιο ο Βαγιαζήτ ζητά άσυλο στην Περσία άλλα ο Νάσι τον θέλει νεκρό. Οι Οθωμανοί πληρώνουν ένα τεράστιο ποσόν στους Πέρσες και εκείνοι παραδίδουν τον Βαγιαζήτ και τους 4 γιούς του και όλοι εκτελούνται…. Ο Νάσι κέρδισε και ό Σελήμ θα γίνη αυτοκράτωρ. Ουσιαστικά, ο Νάσι θα κυβερνά και θα κερδίση και το μονοπώλειο οίνου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία…
Μετά την απόλυτη και σταθερή εδραίωση της θέσεώς του και της εξουσίας του στην Υψηλή Πύλη, ήρθε και ο καιρός για την πραγματοποίηση του σιωνιστικού σχεδίου. Αυτό ήταν η κινητήριος δύναμη της Ντόνα Γκρασίας, η οποία είχε ήδη καταφέρει να εκταφιάση από Πορτογαλία και ενταφιάση στην Παλαιστίνη τα οστά του άνδρα της. Το σχέδιο δημιουργίας του Ισραήλ, ο Νάσι το είχε ήδη συζητήσει με την ηγεσία της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας (Βενετίας) κατά το 1544. Συγκεκριμένα, είχε ζητήσει κάποια εδάφη κοντά στο Ισραήλ τα οποία θα εγένοντο αυτόνομα και στα οποία θα μπορούσε να καταφύγη κάθε εβραίος και όχι μόνο και τα οποία θα είχαν τεράστια οικονομική ανάπτυξη πράγμα που θα οφελούσε με κάποιους τρόπους την Βενετία. Η Βενετία εκείνη την εποχή κατείχε πολλά νησιά ανάμεσα στα οποία ήταν η Κρήτη και η Κύπρος. Στην τελευταία, ή και στις δύο, απέβλεπε ο Ιωσήφ. Οι Βενετοί απέρριψαν το σχέδιο αλλά οι Νάσι απλώς περίμεναν υπομονετικά και δούλευαν μεθοδικά ώστε να δημιουργήσουν μια νέα ευκαιρία και να πραγματοποιήσουν τον σιωνιστικό τους σκοπό.
Και η δημιουργία του Ισραήλ έγινε το 1561.
Στην συνέχεια της προσπαθείας διερευνήσεως της Κυπριακής τραγωδίας και του τεχνητού αδιεξόδου στο οποίο έχει περιέλθει σκοπίμως το Κυπριακό, αναλύουμε τις συνθήκες εκείνες οι οποίες οδήγησαν την Κύπρο στην άλωσί της από τις ορδές των οθωμανών το 1570. Έχουμε επεκταθεί πολύ στην εξιχνίαση των υπογείων δυνάμεων που οδήγησαν το νησί σ' αυτή την κατάστασι μόνο και μόνο διότι μας δίδεται μία μοναδική ευκαιρία παρουσιάζοντας αυτά τα γεγονότα του τότε να τα συγκρίνουμε με καταστάσεις του σήμερα και να αντλήσουμε διδάγματα και μεθόδους εργασίας και επιβολής των εξουσιαστών. Δεν θα πούμε ότι πάντα η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η εξιστόρησις αυτή αποδεικνύει ότι κάποιοι, διδαχθέντες από επιτυχείς στρατηγικές προσπάθειες του παρελθόντος, τις επαναλαμβάνουν σε γενικές γραμμές, χρησιμοποιώντας πιό σύγχρονα μέσα, ελαχιστοποιώντας τα λάθη τακτικής και τελειοποιώντας παλαιές ατέλιες. Ο αναγνώστης οφείλει να συγκρίνει τις τότε υπερδυνάμεις και τους τότε "πλανητάρχες" με τους σήμερα, τους τότε οικονομικούς παράγοντες με τους σήμερα, τους τότε παρατρεχάμενους με τους σημερινούς υπουργούς και τις τότε εδαφικές διεκδικήσεις με τις σημερινές. Μόνο τότε θα είναι χρήσιμη η εργασία αυτή.Τότε μόνο θα κατανοήση το πραγματικό νόημα της επερωτήσεως στην βουλή των "ελλήνων"(;) του πρώην αναπλ. υπουργού εξωτερικών κ. Γ. Καψή τον περασμένο Νοέμβριο κατά την οποία απεκάλυψε ότι το θεωρητικά φιλελληνικό υπουργείο εξωτερικών της Ελλάδος χρηματοδότησε έρευνα που παρουσιάζεται στα "Ελληνικά χρονικά" η οποία καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Κύπριοι εξελληνίσθηκαν μετά το 1821. (ΤΑ ΝΕΑ 20111999, Ο ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ). Ας ελπίσουμε ότι και το ελλαδικό ΥΠΕΞ που αποτελεί το ελλαδικό παράρτημα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ με υπεύθυνο έναν σχετικά φιλέλληνα αμερικανοελληνοεβραίο, τον George Papandreou, θα εξελληνισθή κάποτε!!! Και έτσι η Κύπρος θα αποκτήση τον ...δικό της εθνικό ύμνο...
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ (1561)
Οι διαρκείς αγώνες των Νάσι για την "προστασία" των εβραίων κλιμακώνονται περίπου το 1561. Έχοντας υπ' όψιν τους τις διάφορες διεθνείς εξελίξεις, τις οποίες σε μεγάλο βαθμό δρομολογούν όπως είδαμε ως τώρα, και κυρίως έχοντας υπ' όψιν την δική τους ισχύ στην οθωμανική αυλή, ετοιμάζονται για την εφαρμογή του σιωνιστικού ονείρου, δηλαδή την δημιουργία του νέου Ισραήλ στην Παλαιστίνη.
Οι Ρωμαίοι ισοπέδωσαν την Ιερουσαλήμ το 70μχ και εξεδίωξαν από εκεί τους εβραίους. Οι υπόλοιποι εβραίοι της Παλαιστίνης όμως, αν και δεν εδιώχθησαν από κανέναν, εγκατέλειψαν τον άγονο τόπο τους και επραγματοποίησαν μια πολύ οργανωμένη διείσδυση στις ψυχές, καρδιές και κοινωνίες των Εθνών. Τα Έθνη δεν αντελήφθησαν την δόλια συμπεριφορά ούτε και αντέδρασαν δυναμικά ενάντια στην ψυχοπαθητική εξουσία που επεβλήθη πάνω τους κυρίως μέσω "χριστιανισμού". Αυτό το πλήρωσαν με εκατόμβες αίματος (π.χ. σφαγές του 115μχ, Αρκάδιος, Θεοδόσιος κλπ). Η οργανωμένη αυτή διείσδυση, με περικάλυμμα φαινομενικά πολιτιστικό και πνευματικό αλλά ουσιαστικά αντιπολιτιστικό και αντιπνευματικό, ήταν συνεπής προς την αρρωστημένη αντίληψη του "περιούσιου λαού" ο οποίος οδηγούμενος από ψυχικά διαταραγμένους "προφήτες" επιθυμεί την υποδούλωση των λαών υπό την ψυχασθενή εξουσία των.
Οι απανταχού εβραίοι βέβαια ποτέ δεν είχαν αποσπασθεί πνευματικά από την Παλαιστίνη μια και την εμνημόνευαν διαρκώς στις συζητήσεις αλλά και τις προσευχές τους. Ο διακαής πόθος τους ήταν η επιστροφή στην Σιών δηλαδή ο σιωνισμός, άσχετο πόσο αυτό θα εκόστιζε τόσο σε χρήμα όσο και σε ζωές. Έμενε βέβαια να δημιουργηθούν οι κατάλληλες γι' αυτούς οικονομικοπολιτικές συνθήκες που θα επέτρεπαν αυτόν τον ιδιότυπο "επαναπατρισμό" τον οποίον όμως ποτέ δεν τους τον αρνήθηκε κανείς.
Με τον Ιωσήφ να συμμετέχη ουσιαστικά και δυναμικά στην διοίκηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας αλλά και έχοντας τις πηγές πλούτου στα χέρια του, το σιωνιστικό όνειρο δεν φαίνεται τώρα να είναι τόσο άπιαστο. Εξ άλλου, λίγα χρόνια πριν, το 1516, ο οθωμανικός στρατός κατέλαβε τα εδάφη της Παλαιστίνης από τους Μαμελούκους της Αιγύπτου.
Η Παλαιστίνη διατηρούσε κάποιους θύλακες με ανέκαθεν εβραϊκό πληθυσμό. Είναι γνωστό ότι οι εβραϊκοί θύλακες γύρω απ' την μοναδική λίμνη της Παλαιστίνης, υπό τον Βενιαμίν εκ Τιβεριάδος, συμμαχούν με τους Πέρσες του Χοσρόη εναντίον των Βυζαντινών το 614 μχ με αποτέλεσμα την σφαγή δεκάδων χιλιάδων χριστιανών. Οι θύλακες αυτοί, ενισχύοντο πληθυσμιακά διαρκώς με λίγους εβραίους της διασποράς. Ο φτωχός και άγονος αυτός τόπος (γη της ...επαγγελίας!!!) αλλά και οι συνεχείς επιδρομές των Αράβων κατά τους τελευταίους αιώνες, δεν επέτρεπαν την ανάπτυξη. Μετά όμως τους διωγμούς της Ιβηρικής και το κατάλληλο φιλοεβραϊκό κλίμα που επικρατούσε στην Τουρκία, αρχίζουν όλο και περισσότεροι φίλεργοι εβραίοι να εγκαθίστανται στην Παλαιστίνη. Η αρωγή της Ντόνα Γκρασίας είναι δεδομένη και έτσι δημιουργούνται ραβινικές σχολές και κοινότητες με δικά της χρήματα. Το δίκτυο διασώσεως κυνηγημένων εβραίων των Νάσι, το οποίο όπως είδαμε ήταν σε πλήρη ανάπτυξη, μπορούσε να προμηθεύη πληθυσμό σε κοινότητες της Παλαιστίνης. Η γυναίκα αυτή καλλιεργούσε το σιωνιστικό πνεύμα στους γύρω της και με θάρρος και παρρησία θα προωθούσε τον ιερό γι' αυτήν σκοπό τον οποίο με τα χρήματα που διέθετε μπορούσε να χρηματοδοτήση. Προσέφερε δηλαδή στον σιωνισμό την δύναμη για ανάπτυξη της απαραίτητης σε τέτοια κινήματα "φιλοσοφίας" και "ακαδημαϊκής" κινήσεως ή "ιντελιτζένσιας". Στο θέμα της αναπτύξεως των κοινοτήτων όμως, δηλαδή στο διά ταύτα του σιωνισμού και της βιωσιμότητός του, η Ντόνα Γκρασία είχε την ανάγκη του ανεψιού της του Ιωσήφ, ο οποίος, σαν πρακτικός άνθρωπος, με τις οργανωτικές και διοικητικές ικανότητές του, ήταν αυτός που εγγυάτο την επιτυχία. Με προσεκτικές πολιτικές αναλύσεις και με στόχο την "ιστορική συνέχεια" του κινήματος, κατέληξαν οι Νάσι, ότι η επανεγκατάσταση και γενικά ο σιωνισμός έπρεπε να γίνη εκτός Ιερουσαλήμ. Οι λόγοι αυτής της αποφάσεως ήταν πολιτικοί. Η εγκατάστασις έπρεπε να γίνη σταδιακά και χωρίς να ξεσηκώση θύελλα στον χριστιανικό κόσμο στον οποίο ήδη ζούσαν τόσοι εβραίοι. Επελέγη λοιπόν η παραθαλασσία Τιβεριάς, ως η πιλοτική σιωνιστική πόλις. Η πόλις αυτή είχε ήδη πλούσια εβραϊκή ιστορία αλλά και την δυνατότητα οικονομικής αναπτύξεως.
Ο Ιωσήφ επιθυμούσε την ανάπτυξη μια ημιαυτονόμου ή αυτονόμου φόρου υποτελούς περιοχής, η οποία θα είχε την πλήρη υποστήριξη μιάς μεγάλης υπερδυνάμεως της εποχής εκείνης, δηλαδή της Τουρκίας. Τόσο το καλύτερο βέβαια που ουσιαστικά διοικούσαν (και διοικούν βέβαια) εβραίοι την Τουρκία. Η βιωσιμότης του νέου Ισραήλ, κατ' αυτόν τον τρόπο, εθεωρείτο εξασφαλισμένη από τους Νάσι.
Έχοντας όλα αυτά υπ' όψιν του, ο Ιωσήφ Νάσι, το έτος 1561 εξασφάλισε (πιθανώς με κάποιου είδους δωροδοκίας) από τον Σουλτάνο την ημιαυτόνομο ηγεμονία της ευρυτέρας περιοχής της Τιβεριάδος η οποία περιελάμβανε πλην της Τιβεριάδος άλλα επτά χωριά. Για περισσότερη σιγουριά, το κείμενο της παραχωρήσεως, εκτός του Σουλτάνου το υπέγραψαν και ο διάδοχος Σελήμ αλλά και ο πρωτότοκος του Σελήμ, ο Μουράτ. Ο ίδιος εχρίσθη κυβερνήτης της περιοχής με την υποχρέωση να καταθέτη ετησίως ένα μικρό χρηματικό ποσόν στο θησαυροφυλάκιο του Σουλτάνου. Δεν πρέπει να είχε δυσκολία ο Ιωσήφ Νάσι να πείση τον Σουλτάνο για το πόσο μεγάλη ευκαιρία παρουσιαζόταν σε μια άγονη και φτωχή γωνιά της αυτοκρατορίας, σαν την Παλαιστίνη, να δημιουργηθή ανάπτυξις και να εγκατασταθούν εκεί "προοδευτικοί" φιλότουρκοι πληθυσμοί.
Τυπικά, όλα είναι έτοιμα για την δημιουργία προϋποθέσεων προς εγκατάσταση εβραίων. Υπάρχει η άδεια, ο χώρος και το χρήμα. Υπάρχει βέβαια πάντα και ο αστάθμητος παράγων. Ο φίλος του Ιωσήφ (ή καλύτερα υπηρέτης του) ο μεγάλος βεζύρης Ρουστάμ Πασάς πεθαίνει το 1561 και αναλαμβάνει ο ουδέτερος αλλά όχι και εξαγορασμένος, Αλή Πασάς. Αυτό γίνεται αιτία να μην μπορεί ο ίδιος ο Ιωσήφ να επιβλέψη την ανοικοδόμηση της Τιβεριάδος μένοντας στην πρωτεύουσα ώστε να προλαβαίνη τις πιθανές "τρικλοποδιές" και προδοσίες εις βάρος του και να οργανώνη τις πάμπολλες δραστηριότητές του. Στα επόμενα χρόνια, οι Νάσι περιτειχίζουν την Τιβεριάδα (σε περίμετρο 1.5χλμ), κτίζουν σπίτια, ραβινική σχολή και συναγωγές. Ο δε εβραϊκός πληθυσμός εκεί αυξάνει αλματωδώς. Σκοπός του Ιωσήφ είναι η περιοχή να αποκτήση δυνατή και όσο το δυνατόν αυτάρκη οικονομία διότι έτσι θα επιστρέψουν περισσότεροι εβραίοι για εγκατάσταση.
Σαν λύση, βρίσκει την υφαντουργία. Οι εβραίοι είναι απόλυτοι κυρίαρχοι της κατασκευής και διακινήσεως υφαντών. Η υφαντουργική έδωσε πλούτο στους εβραίους στην Λυών, στην Θεσσαλονίκη και αλλού. Ο Ιωσήφ οργάνωσε λοιπόν την αποστολή μεγάλων ποσοτήτων μαλλιού από την Ιβηρική προς την Τιβεριάδα με σκοπό την παραγωγή υφαντών ανωτάτης ποιότητος. Επίσης εισήγαγε πρόβατα μερίνο των οποίων το μαλλί είναι αρίστης ποιότητος. Επειδή οι εβραίοι επεδίδοντο στην καλλιέργεια και επεξεργασία μετάξης, στην οποία είχαν σχεδόν την αποκλειστικότητα, φύτεψε παντού μουριές σαν υποδομή σηροτροφίας. Ενίσχυσε όμως και τον αλιευτικό στόλο της περιοχής γύρω απ' την λίμνη της Τιβεριάδος καθώς και την γεωργία. Η μεθοδικότης με την οποία όλα αυτά συνετελέσθησαν, ήταν η αιτία που το 1564, η παραλίμνια πόλις της Τιβεριάδος ήταν γεμάτη αμπέλια, φοίνικες, πεύκα, πορτοκαλλιές και μουριές, περιεβάλλετο από ισχυρά τείχη και ήταν γεμάτη κόσμο.
Αξίζει να σημειώσουμε ένα επεισόδιο το οποίο συνέβη κατά την ανοικοδόμησι της πόλεως. Τις εργασίες επέβλεπε μια επιτροπή εμμίσθων από τον Σουλτάνο εβραίων διορισμένων από τον Ιωσήφ. Οι τοπικοί οθωμανοί άρχοντες, κατά ρητή διαταγή του Σουλτάνου, υπεχρεώθησαν να στείλουν εργάτες και κτίστες. Αυτοί, στην διάρκεια των έργων ανεκάλυψαν μία κρύπτη η οποία μέσω μιάς σκάλας οδηγούσε σε κάποιο υπόγειο. Έκπληκτοι είδαν ότι επρόκειτο για αρχαίο ελληνικό κρυφό ναό με βωμό και αγάλματα. Γεμάτοι ένθεο μίσος και κεραυνόπληκτοι από την ανακάλυψη διατάσσουν τους εργάτες να κονιορτοποιήσουν τα γλυπτά έργα τέχνης και να γεμίσουν με χώμα τον ναό. Η ειρωνεία παρουσιάσθηκε μεγαλόπρεπα μπροστά τους. Αυτοί, μεθυσμένοι από το όνειρο του σιωνισμού ξεθάβουν και κτίζουν μία ιερά πόλη των προγόνων τους και παρουσιάζονται μπροστά τους έργα των Ελλήνων. Η αρρωστημένη σκέψις τους δεν το ανέχθηκε και λειτούργησαν βαρβαρικά.
Την ίδια εποχή, πολλοί ραβίνοι της γειτονικής αρχαίας πόλεως Σαφέντ επεδίδοντο σε εσωτερικές ασκήσεις και αποκρυφισμό. Πιστεύουν ότι μόνο ο Μεσσίας θα επανιδρύση το Ισραήλ. Εκλαμβάνουν τον σιωνισμό του Ιωσήφ σαν φάρσα και διδάσκουν παρόμοια θέματα στους νεοεγκατεστημένους. Η Ντόνα Γκρασία ενισχύει τους ραβίνους λόγω της πίστεώς της αλλά ο Ιωσήφ δεν καταδέχεται καν να ασχοληθή μαζί τους. Όμως και οι εβραίοι της διασποράς δεν αποικούν κατά χιλιάδες την Παλαιστίνη όπως θα νόμιζε κανείς. Αν και διωγμένοι από παντού, αν και καταδικασμένοι να κρύβονται, προτιμούν το πλούσιο ρίσκο της Ευρώπης παρά την φτωχή ασφάλεια της Παλαιστίνης. Αν και η Παλαιστίνη υπάρχει ρομαντικά στις καθημερινές προσευχές τους, η άγονη γη δεν θεωρείται λύσις. Όταν λοιπόν το 1569 πεθαίνει η Ντόνα Γκρασία, οι ραβίνοι δεν έχουν χρηματοδότηση μιας και ο Ιωσήφ τους απεχθάνεται. Ο Ιωσήφ, πιθανώς απογοητευμένος από την μη αυθόρμητο έλευση εβραϊκού πληθυσμού θα αφήση την Τιβεριάδα στην τύχη της. Η Τιβεριάς σε λίγες δεκαετίες θα πεθάνη, και το σιωνιστικό πείραμα θα αποτύχη. Οι μετέπειτα σιωνιστές μελετητές και αναλυτές της ιστορίας αυτής, αβίαστα θα έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η Παλαιστίνη δεν αποτελούσε δέλεαρ για την εβραϊκή διασπορά και ότι μόνο διά της βίας και της βεβαίας θανατικής καταδίκης θα επείθοντο οι απειλούμενοι εβραίοι, σαν εσχάτη λύση να μεταναστεύσουν ή καλύτερα να οδηγηθούν εκεί. Όπως κι έγινε.
Το επιμύθιο αυτής της ιστορίας είναι ότι το 1561 οι εβραίοι ΕΙΧΑΝ κράτος και το περιφρόνησαν κι έτσι δεν δικαιούνται να κλαίγονται σήμερα ότι ποτέ δεν είχαν πατρίδα. Το δίδαγμα όμως είναι ότι επετεύχθη η δημιουργία Ισραήλ μόνο με την άλωση μίας υπερδυνάμεως εκ των έσω και κατόπιν χρησιμοποίησις αυτής της υπερδυνάμεως προς όφελός τους. Γι' αυτόν τον λόγο η ιστορία του 1561 αποσιωπάται σήμερα πλήρως από όλους τους παγκοσμιοποιημένους υποδούλους στην νέα τάξη ιστορικούς....
Η ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΓΑΛΛΙΑ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ
Η επιχείρησις της επανιδρύσεως του Ισραήλ όμως δεν ήταν η μόνη δραστηριότης του Ιωσήφ. Πάντα δραστήριος, κυνηγά φανατικά την ευκαιρία για πλουτισμό και για πολιτική επιβίωση. Σαφώς λειτουργώντας πολλές φορές εναντίον των συμφερόντων των οθωμανών.
Όπως είδαμε (τεύχος 20) οι σχέσεις του Ιωσήφ με τον Γάλλο Αυτοκράτορα γίνονται εχθρικές λόγω οικονομικών διεκδικήσεων του πρώτου. Αν οι Οθωμανοί επιθυμούν (και όντως επιθυμούν) να παίξουν κάποιον ρόλο στα ευρωπαϊκά πολιτικά πράγματα, χρειάζονται συμμαχίες. Συμμαχία έχουν εδώ και πολλά χρόνια με την Γαλλία και αυτό λειτουργεί προς το συμφέρον και των δύο. Βέβαια μόνο οι Γάλλοι δέχθηκαν να συμμαχήσουν με τους οθωμανούς οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα μ' αυτή την τόσο πολύτιμη και σημαντική συμμαχία. Αυτό ίσχυε μέχρις ότου η εκδικητική μανία και απληστία του Ιωσήφ θα προκαλέση τριγμούς στην συμμαχία.
Ο Ιωσήφ, ραδιουργώντας συνεχώς, είχε καταφέρει να κερδίση το αυτοκρατορικό μονοπώλιο σε μερικά είδη αλλά και να ενοικιάζει, όπως είδαμε, τους τελωνειακούς φόρους. Αυτές οι δραστηριότητες του απέφεραν τεράστια κέρδη. Όταν όμως απεφάσισε να αρχίση η εκδίκησις και ταπείνωσις των Γάλλων, έκανε κάτι απλό. Ανέφερε στην οθωμανική εξουσία ότι αδυνατεί να εκπληρώση τις οικονομικές του υποχρεώσεις λόγω των χρημάτων που του χρωστά η Γαλλική Αυλή. Κατ' αυτόν τον πανούργο τρόπο, το πρόβλημά του με τους Γάλλους αυτομάτως μετετέθη σε πρόβλημα των οθωμανών με τους Γάλλους. Αυτό έγινε το 1561. Το δε 1562, οι αγγελιοφόροι του Σουλτάνου διεκπεραιώνονται στην Γαλλία και επισήμως καταθέτουν την απαίτηση του Σουλτάνου για οικονομική ικανοποίηση του Ιωσήφ Νάσι. Εν τω μεταξύ οι Γάλλοι στέλνουν αγγελιοφόρο στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό να εκθέση στον διάδοχο Σελήμ τους λόγους για τους οποίους δεν αναγνωρίζουν οι ίδιοι οικονομική διεκδίκηση του Νάσι. Το κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι, σε πλήρη λειτουργία, του εγνώρισε τις λεπτομέρειες περί του Γάλλου αγγελιοφόρου με αποτέλεσμα, όταν εκείνος έφθασε στην Κωνσταντινούπολη, να γνωρίζη ο Ιωσήφ ήδη το περιεχόμενο του γράμματος και να έχη λάβει τα μέτρα του. Έτσι ο Γάλλος αγγελιοφόρος εξέθεσε την θέση του Αυτοκράτορά του στον εκπρόσωπο των οθωμανών που δεν ήταν άλλος από τον ίδιο τον Ιωσήφ!!! Οι Γάλλοι, μέσω των πρέσβεών τους, εγνώριζαν άριστα το τι σημαίνει Ιωσήφ Νάσι και ποιόν πραγματικά ρόλο παίζει στην Υψηλή Πύλη αλλά είχαν ανάγκη την οθωμανική συμμαχία. Και η ανταλλαγή επιστολών με τους Γάλλους εσυνεχίζετο.
Η ΠΡΩΤΗ ΚΡΟΥΣΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ
Εν τω μεταξύ, η πρώτη κρούσις για την "Ισραηλοποίηση" της Κύπρου γίνεται το 1563. Ο Ιωσήφ, λειτουργώντας περίπου σαν υπουργός εξωτερικών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αποφασίζει να θέση σε λειτουργία τον μηχανισμό διωγμού των Βενετών από το νησί.
Χρησιμοποιώντας την επιρροή του στον Σουλεϊμάν, τον πείθει ότι ο Δούξ της Σαβοΐας έχει κληρονομικά δικαιώματα στην Κύπρο και μπορεί να την διεκδικήση από τους Βενετούς. Ο Σουλεϊμάν τότε στέλνει έναν αγγελιοφόρο με σκοπό να ξεσηκώση τον Δούκα σε πόλεμο με τους Βενετούς. Το επίσημο έγγραφο των Οθωμανών προς τον Δούκα έφερε και την υπογραφή του Ιωσήφ Νάσι. Έαν αυτό το σχέδιό του επετύγχανε, θα ικανοποιούσε δύο πόθους του. Πρώτον, θα είχε επιφέρει μεγάλο πλήγμα στους Βενετούς παίρνοντας έτσι την πολυπόθητη και σαγηνευτική γι' αυτόν εκδίκηση και δεύτερον, θα είχε δημιουργήσει προϋποθέσεις εγκαταστάσεως Ιουδαίων στην Κύπρο.
Ο Δούξ, προφανώς ενθουσιασμένος κατ' αρχάς, σκέπτεται τις προϋποθέσεις που δημιουργούνται και αλληλογραφεί με τον Ιωσήφ με σκοπό την επιτυχία του εγχειρήματος. Τότε ο Δούξ, άγνωστο για ποιόν λόγο, προσπαθεί να ξεσηκώση σε επανάσταση τους Μανιάτες. Το 1565, ο Ιωσήφ, με γράμμα του, ενημερώνει τον Δούκα ότι οι Πασάδες είναι αποφασισμένοι να τον υποστηρίξουν στρατιωτικώς και ότι όλα είναι έτοιμα για την επιχείρηση. Τελικά όμως ο Δούξ συνέρχεται και ειδοποιεί τον Πάπα και τις Ιταλικές ηγεμονίες περί των τεκταινομένων. Η απόπειρα αυτή του Ιωσήφ για την Κύπρο αποτυγχάνει αλλά μόνο για λίγα χρόνια όπως θα δούμε αργότερα.
Ο ΝΑΣΙ ΡΥΘΜΙΣΤΗΣ ΣΤΑ ΤΗΣ ΜΟΛΔΑΒΙΑΣ
Ενώ ο σιωνισμός, η Κύπρος και η Γαλλία κινούνται στην πολιτική σκακιέρα του Ιωσήφ, σε μία άλλη μεριά της σκακιέρας παίζεται η Μολδαβία.
Από τις αρχές του 16ου αιώνος που η Μολδοβλαχία κατέστη υποτελής στους οθωμανούς, γνωρίζουμε για τις ίντριγκες και ραδιουργίες των επιδόξων ηγεμόνων της περιοχής αυτής. Από το 1541, η κυρά Εσθέρ, μέσω της επιρροής της, βοηθά με το αζημίωτο τον Ράρη να ξαναπάρη την ηγεμονία. Αυτός από την αρχή της ηγεμονίας του προσπάθησε να ελέγξη τους εβραίους εμπόρους. Το παράδειγμά του ακουλούθησε και ο βοεβόδας Λαπουσεάνου τον οποίον το 1561 διεδέχθη με σουλτανικό φιρμάνι ο Ιάκωβος Βασιλικός Ηρακλείδης. Αυτός ακολούθησε κοινωνική πολιτική και ανεγνωρίσθη, χωρίς να γνωρίζουμε πόσο του κόστισε, ως Μαρκήσιος της Σάμου και Πάρου. Ο Νάσι επωφθαλμιούσε αυτούς τους τίτλους και σε δύο χρόνια, το 1563, ο Ηρακλείδης δολοφονείται. Στις ραδιουργίες που επηκολούθησαν για την διαδοχή φυσικά ο Νάσι πρωταγωνιστεί και ξαναδιορίζει τον Λαπουσεάνου με την συμφωνία να μην ενοχλεί τους εβραίους, όπως κι έγινε. Ο διορισμός κόστισε αρκετές χιλιάδες άσπρα στον Λαπουσεάνου και 10.000 δουκάτα για αγορά κρασιού απ' το μονοπώλιο του Ιωσήφ. Αργότερα ο ίδιος ο Νάσι έγινε Βοεβόδας της Βλαχίας. Από αυτή την θέση ερχόταν σε εύκολη διαπραγμάτευση με τους Πολωνούς και κατάφερε, για λογαριασμό των οθωμανών, να συνάψη συμμαχία μαζί τους το 1562. Ο ίδιος ενδιαφερόταν βέβαια για την εξάπλωση των πολιτικών και οικονομικών δραστηριοτήτων του στην Πολωνία. Ο κύριος λόγος που ανάγκασε τον Ιωσήφ να ασχοληθή με την Μολδοβλαχία δεν ήταν αυτός. Μπορεί ο Σουλεϊμάν, απομονωμένος κάπως σαν αυτοκράτωρ, να μην είχε εννοήση τον τεράστιο πλούτο που απεκόμιζαν οι Νάσι από τις οικονομικές δραστηριότητές τους στην Τουρκία, μπορεί ο αλκοολικός (και κατά πάσα πιθανότητα ναρκομανής) διάδοχος Σελήμ να μην είχε κανένα ενδιαφέρον να ξέρη τέτοιες λεπτομέρειες, δεν συνέβαινε το ίδιο και με τον μεγάλο βεζύρη. Όσο μεγάλος βεζύρης ήτο ο Ρουστάμ, ο Ιωσήφ δεν ανησυχούσε. Από το 1561 όμως, που αυτός πέθανε και ανέλαβε ο Αλή, τα πράγματα αλλάζουν. Ο Αλή δεν είναι και τόσο "συνεργάσιμος" αλλά και γνωρίζει τι ακριβώς κάνει ο Ιωσήφ. Καταφέρνει να πείση τον Σουλεϊμάν να εκδώση διαταγή η οποία να απαγορεύη το κρασί στην Κωνσταντινούπολη ακόμη και σε χριστιανούς, ελπίζοντας έτσι να κτυπήση τον Ιωσήφ. Ο Νάσι όμως ανταπεξέρχεται αφού καταφέρνει να εκδοθή φιρμάνι το οποίο του επιτρέπει να μεταφέρει κρασιά μέσω Κωνσταντινουπόλεως στην Μολδοβλαχία κι από εκεί στην Ευρώπη. Τότε περίπου, όλως συμπτωματικώς πεθαίνει κι ο Αλή Πασάς.
Εν τω μεταξύ, η ιστορία της οικονομικής διαφοράς οθωμανών Γάλλων ελέω Νάσι συνεχίσθηκε με ανταλλαγές γραμμάτων έως τον Μάρτιο του 1565, οπότε ο Σουλεϊμάν στέλνει πλέον τελεσίγραφο στους Γάλλους απαιτώντας την οικονομική ικανοποίηση του Νάσι. Το τελεσίγραφο μεταφέρει ο Ναύαρχος Μουσταφά Πασάς ο οποίος έφερε επιδεικτικά τον οθωμανικό στόλο στα ανοικτά της Γαλλίας. Η συμμαχία αυτή που δεν είχε κανένα πρόβλημα και που την είχαν ανάγκη καί οι δύο χώρες, με την είσοδο του Νάσι στην σκηνή, αρχίζει να γίνεται προβληματική.
Αυτό το εννοεί ο νέος Μεγάλος Βεζύρης βοσνιακής καταγωγής και γαμπρός του Σουλτάνου, ο Μεχμέτ Σόκολιτς, και θέτει σκοπό της ζωής του την απαγκίστρωση της αυτοκρατορίας από τον Νάσι, ή με άλλα λόγια ζητά το συμφέρον της χώρας του. Είναι ικανότητος (αφού κατάφερε να επιβιώση και να γίνη μέγας βεζύρης), φιλόδοξος και πολιτικά διορατικός και αποφασίζει να υποστηρίξη τον πάμπλουτο Έλληνα Μιχαήλ Κατακουζηνό. Έτσι στο ανάκτορο δημιουργείται πόλωσις με τον Νάσι και τους δικούς του απ' την μία μεριά και τον Σόκολιτς και την παρέα του απ' την άλλη.
Οι παραπάνω πολυσχιδείς πολιτικοοικονομικές δραστηριότητες και ραδιουργίες απορροφούν καθημερινώς τον Νάσι ο οποίος σαν μεγάλος μαέστρος ρυθμίζει τα πάντα γύρω του χρησιμοποιώντας και αξιοποιώντας κατά τον παραγωγικότερο τρόπο τους πολυπληθείς οθωμανούς αργυρώνητους γύρω του. Είναι σε θέση να οργανώνη καταστάσεις αλλά και να σχεδιάζη προσεκτικά τα επόμενα βήματά του ώστε να επιτύχη στους υψηλούς στόχους που έθεσε ο ίδιος και η θεία του γι' αυτούς και τον λαό τους. Ένα μικρό πρόβλημα παραμένει διότι ο υποχείριός του Σελήμ είναι διάδοχος και όχι αυτοκράτωρ. Ο Νάσι όμως έχει σχεδιάσει τα μετά Σουλεϊμάν βήματά του και όταν οι σχεδιασμοί αυτοί τελειώνουν, όλως συμπτωματικώς τελειώνει κι ο Σουλεϊμάν!!! Εν έτει 1566.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ
Ο Οθωμανικός στρατός είναι συγκεντρωμένος στην Κωνσταντινούπολη κι έτοιμος για μία ακόμη νικηφόρα εκστρατεία. Ο στόχος τους βρίσκεται στην Ουγγαρία... Την 1η Μαΐου 1566, με επικεφαλής τον γεροΣουλεϊμάν, ο οθωμανικός συρφετός ξεκινά για να επιβάλλη το "πολιτιστικό φώς" του και σε άλλους λαούς. Τον Αύγουστο αρχίζει η πολιορκία της Σιγκετβάρ. Στις 5 Σεπτεμβρίου έχει καταστραφεί μέρος των τειχών με ανατίναξη από υπονόμους και όλα είναι έτοιμα για την τελική έφοδο. Το βράδυ όμως ο Σουλεϊμάν πεθαίνει. Ο Βόσνιος μεγάλος βεζύρης Μεχμέτ Σόκολιτς, σκεπτόμενος την έκβαση του πολέμου, αποφασίζει και επιβάλλει την αποσιώπηση του γεγονότος ενώ ταυτοχρόνως στέλνει κατεπείγον μήνυμα στην Κωνσταντινούπολη, στον διάδοχο Σελήμ να σπεύση στο Βελιγράδι για να αναλάβη την εξουσία. Ο Σελήμ και η συνοδεία του, στην οποία πρώτος και καλύτερος είναι ο Νάσι, ξεκινά αμέσως. Εν τω μεταξύ η πολιορκία τελειώνει με νίκη των οθωμανών οι οποίοι βέβαια αγνοούσαν ότι ο αυτοκράτωρ τους είχε πάει να συναντήση τους προγόνους τους. Μετά την νίκη ο θριαμβευτής οθωμανικός στρατός γυρίζει προς το Βελιγράδι, όπου θα τους συναντήση ο Σελήμ και εκεί θα ανακηρυχθή αυτοκράτωρ. Έτσι κι έγινε. Όμως ο πρώτος από την συνοδεία του νέου Σουλτάνου, ο Ιωσήφ Νάσι, δεν ήταν μαζί του και παρών στην στέψη. Εκπληκτικό γεγονός συνέβη κατά την διάρκεια της πορείας προς Βελιγράδι. Στην Φιλιππούπολη, ο νέος Σουλτάνος, χωρίς να έχη καν στεφεί επισήμως Σουλτάνος, δεν είχε άλλες σκέψεις στο μακάριο και αλκοολικό μυαλό του παρά το να ικανοποιήση τον Νάσι. Όπως φαίνεται, δεν είχε συνειδητοποιήσει το βάρος των ευθυνών και της σοβαρότητος των καταστάσεων και της θέσεώς του διότι εξέδωσε φιρμάνι με το οποίο καθιστούσε τον Ιωσήφ Νάσι ΔΟΥΚΑ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ! Και ο Νάσι δεν έχασε καιρό για ανούσια πράγματα όπως την αυτοκρατορική στέψη του δημιουργήματός του.
Μετά από τόσο αγώνα που έκανε και μη έχοντας ανταγωνισμούς ο υποχείριός του Σελήμ, η στέψις θα ακολουθούσε φυσιολογικά και αυτός, χωρίς πλέον τον Σουλεϊμάν, θα γινόταν κύριος των Κυκλάδων... Φυσικά θα ήταν περιττό να θεωρήσουμε ότι την ηγεμονία του δουκάτου της Νάξου την σκέφθηκε ο Νάσι στην Φιλιππούπολη.
Ήταν ένας στόχος ο οποίος θα επραγματοποιήτο προφανώς μόνο μετά θάνατον του Σουλεϊμάν και ο Ιωσήφ περίμενε και προχωρούσε με σίγουρα βήματα.... κι αλλοίμονο σ' όποιον ευρίσκετο στον δρόμο του... ο δε εβραίος γιατρός του Σουλεϊμάν, κατά πληροφορίες εκείνης της εποχής, στραγγαλίσθηκε αμέσως μετά τον θάνατο του αυτοκράτωρος από τον μεγάλο βεζύρη Μεχμέτ Σόκολιτς....
Ο ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ
Αν η παρούσα εξιστόρησις είχε ως κυρίους αποδέκτες μη Έλληνες, τότε θα ήτο σκόπιμος μία αναδρομή στην προϊστορία και ιστορία τόσον της Νάξου όσον και των Κυκλάδων γενικώς. Θα ήτο τότε σκόπιμο να δείχναμε κατά ρομαντικό τρόπο τις μυθολογικές αναφορές στις νήσους, τον πολιτισμό τους, την κοσμοκρατορία τους κλπ. Όμως απευθυνόμεθα εις Έλληνας και θεωρούμε περιττές τέτοιες αναφορές στην αρχαία ιστορία.. Φυσικά θεωρούμε ότι ο Ιωσήφ Νάσι εγνώριζε πολλά από την δοξασμένη ελληνική πάντα ιστορία των Κυκλάδων
Οπωσδήποτε πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βυζαντινή κυριαρχία στην περιοχή παύει οριστικά κατά την ληστρική σταυροφορία που κατέλυσε την αυτοκρατορία και κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 13ου αι. μχ. Ο Ενετός τυχοδιώκτης Μάρκο Σανούδο θα κατακτήση τις Κυκλάδες και θα εγκατασταθή στην Νάξο. Ο Αυτοκράτωρ Ερρίκος ανεκήρυξε την περιοχή του Δουκάτο και αυτόν τον ονόμασε Δούκα του Αρχιπελάγους. Ο Σανούδος προσπάθησε να εκλατινίση το Δουκάτο του δημιουργώντας ρωμαιοκαθολική επισκοπή και κτίζοντας καθολικούς ναούς οι οποίοι είχαν επανδρωθεί με λατίνους ιερείς. Για περίπου 150 χρόνια οι Σανούδοι διοικούν την πανέμορφη αυτή περιοχή έως το 1383 οπότε μία Βερονέζικη οικογένεια, οι Κρίσπι, υπό την προστασία των Ενετών, θα αναλάβουν την εξουσία. Το 1536, στην διάρκεια του Ενετοτουρκικού πολέμου, ο περίφημος πειρατής Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσσα κατέκτησε αμαχητί τις Κυκλάδες και κατέστησε το δουκάτο φόρου υποτελές στους οθωμανούς έναντι 5.000 δουκάτων ετησίως διατηρώντας στην εξουσία της Νάξου (μαζί με τις Μήλο, Πάρο, Θήρα, Σύρο) τον δούκα Κρίσπι Τζοβάνι τον 4ο ενώ κατά τον ίδιο τρόπο διετήρησε τους λατίνους ηγεμόνες και στα άλλα νησιά. Συγκεκριμένα, η Αντίπαρος, η Ίος και η Ανάφη διοικούνται από την λατινική οικογένεια Πιζάνι, η Σέριφος από τους λατίνους Μιχιέλι, η Αμοργός και η Αστυπάλαια από τους Γκουερίνι, η Σίφνος και η μισή Κέα από τους Γκοζαντίνι και οι Ανδρος, Μύκονος και η άλλη μισή Κέα ανήκουν στον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Στην συνέχεια, κατά τον γνωστό ληστρικό και αχόρταγο τρόπο, όπως διδάσκει η τουρκική ιστορία, οι απαιτήσεις των οθωμανών αυξάνονταν συνεχώς διότι γι' αυτούς η δωροδοκία ή ρουσφέτι ή μπαχτσίσι είναι τρόπος ζωής. Ο Δούξ αναγκάζεται και αυξάνει διαρκώς τους φόρους για να ανταπεξέλθη στις απαιτήσεις των διαφόρων οθωμανών αξιωματούχων με αποτέλεσμα την δυσαρέσκεια των Ελλήνων υπηκόων του. Η άσχημη αυτή κατάστασις συνεχίζεται ως το 1564 οπότε ο Τζιοβάνι πεθαίνει και αναλαμβάνει ο υιός του Γιάκομο ο 4ος. Στα δύο χρόνια της διοικήσεώς του η κατάστασις με τους Έλληνες ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Η κυβέρνησις του Γιάκομο ήταν εντελώς άδικη και διεφθαρμένη ενώ οι οθωμανοί απαιτούν όλο και περισσότερα. Οι βαρύτατα φορολογούμενοι Έλληνες αρχίζουν να εξεγείρονται ενώ βέβαια και οι πράκτορες του Νάσι είχαν εντολή να χρηματοδοτούν και να υποκινούν εξεγέρσεις. Οι πράκτορες για τον κάθε Νάσι της διαχρονικής ιστορίας προκύπτουν εύκολα από τα μέλη των ντόπιων εβραϊκών κοινοτήτων. Ανέκαθεν, όπως σήμερα, έτσι τότε, έτσι και πάντα, οι απανταχού εβραίοι είναι στρατευμένοι και απόλυτα πειθαρχημένοι στην όποια ιουδαϊκή εξουσία με οποιοδήποτε τίμημα. Πόσο ακόμη πρέπει να τιμωρηθούν τα έθνη για να κατανοήσουν αυτή την τόσο άψογα παραλλαγμένη, ύπουλη, εθνοφθόρο και εθνοκτόνο πολιτική των απανταχού εβραίων;
Λίγο πριν τον θάνατο του Σουλεϊμάν, οι μέν Νάξιοι στέλνουν αντιπροσωπεία στον Σουλτάνο απαιτώντας αλλαγή κυβερνήτου οι δε Ανδρειώτες επαναστατούν εκδιώκουν τον κυβερνήτη τους και γαμπρό του Γιάκομο, τον Ζανφρανσίσκο Σομμαρίπα. Ο Γιάκομο φυσικά δεν έμεινε απαθής αλλά συνεκέντρωσε ρουσφέτι 12.000 δουκάτων το οποίο έστειλε στον Σουλτάνο για εξαγορά διατηρήσεως της θέσεώς του και αυτός λίγο αργότερα ταξιδεύει για Κωνσταντινούπολη.
Εκεί συλλαμβάνεται αμέσως και φυλακίζεται ενώ δεν είναι δύσκολο να δούμε τον Νάσι πίσω από αυτήν την εξέλιξη. Οι Κυκλαδίτες τώρα περιμένουν εναγωνίως την απόφασι του Σουλτάνου. Ακριβώς αυτή την κρίσιμη στιγμή που παίζεται η ηγεμονία των Κυκλάδων και την οποία διακαώς επιθυμεί ο Ιωσήφ, ξαφνικά ο Σουλεϊμάν, όλως συμπτωματικώς, πεθαίνει αφήνοντάς του τον δρόμο ανοικτό και τον Σελήμ να αποφασίση ηγεμόνα.... Και όλως συμπτωματικώς επελέγη, εν μέσω ταξειδίου, ο Νάσι ο οποίος θα ηγεμονεύη σε όλα τα παραπάνω νησιά συν την ακατοίκητη Δήλο! Ο επίσημος βαρύγδουπος τίτλος του ήταν ΔΟΥΞ ΤΗΣ ΝΑΞΟΥ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΣ ΤΗΣ ΜΗΛΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΝΗΣΩΝ!!!
Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε τον εθνικό και πολιτικό λόγο για τον οποίο ο Νάσι ήθελε τις Κυκλάδες. Εγνώριζε άριστα την ποιότητα της στρατηγικής σημασίας του χώρου αυτού ο οποίος ελέγχει ουσιαστικά τον θαλάσσιο δρόμο προς και από τον Εύξεινο Πόντο αλλά και ελέγχει τον θαλάσσιο δρόμο Αφρικής Ευρώπης, από Θεσσαλονίκης μέχρι Παλαιστίνης που σχεδόν ήταν ήδη εβραϊκές περιοχές ...όλως συμπτωματικώς. Εκπληκτικός ο σχεδιασμός του Ιωσήφ για να ολοκληρωθή και εβραιοποιηθή ο θαλάσσιος αυτός εμπορικός δρόμος και προχωρεί υπομονετικά και σίγουρα ενώ ακόμη απαιτούνται η Κύπρος και η Κρήτη για την τελείωσή του. Αν παρατηρήσουμε τον χάρτη θα καταλάβουμε ότι ο Νάσι σχεδίαζε το ισραηλιτικό τόξο το οποίο θα αποτελούσε αφ' ενός την πολύτιμη και προσοδοφόρα ασπίδα και προφυλακή του ισραήλ αλλά και σιγά σιγά τον περιορισμό και στραγγαλισμό του ζωτικού χώρου των Ελλήνων. Σχέδια παλαιά τα οποία επεξεργάζονται σήμερα οι αρρωστημένοι εγκέφαλοι υπερατλαντικών "αναλυτών" και τα εφαρμόζουν με διάφορους Κίσσινγκερ και Σόρος και "ντόπιους" εφιάλτες αξιωματούχους (όλως συμπτωματικώς όλοι ομοεθνείς του Νάσι). Δεν ευσταθεί η άποψις των εβραίων ή αργυρωνήτων ιστορικών οι οποίοι όπως πάντα επιθυμούν να αποκρύψουν και να καλύψουν την αλήθεια παραπλανώντας μας ότι οι λόγοι του Ιωσήφ ήταν οικονομικοί διότι αυτό ήτο δευτερεύον. Βέβαιον είναι ότι μόνο οικονομικό χάσιμο δεν θα είχε κανείς κατέχοντας τις πανέμορφες και πλουτοπαραγωγές Κυκλάδες.
Η τεραστίας στρατηγικής σημασίας αυτή περιοχή είχε επιλεγεί προσεκτικά από τον Ιωσήφ αλλά ο Σουλεϊμάν δεν ενέδιδε στις πιέσεις του προς εκχώρησιν αυτής της ηγεμονίας. Ο Σελήμ ο Αλκοολικός φυσικά ενέδωσε και για να κάνουν την συμφωνία να φανή θετική στους οθωμανούς και να μην δωθή δικαίωμα σχολιασμών, ο Νάσι υποχρεώνεται να πληρώνη φόρο υποτελείας 6.000 δουκάτα ετησίως από 5.000 που ήταν ως τότε.
Η εγκατάστασις του Δούκα Ιωσήφ έγινε στην Νάξο. Όπως είδαμε εγκατέλειψε τον Σελήμ στην Φιλιππούπολη περί τα μέσα Σεπτεμβρίου. Χρειάστηκε κάποιον χρόνο να επιστρέψη στην Κωνσταντινούπολη, να συγκεντρώση την οικοσκευή του, να τακτοποιήση τις επαγγελματικές του εκκρεμότητες, να πάρη την γυναίκα του και να ταξιδεύση για Νάξο. Θα έφθασε εκεί στις αρχές του χειμώνα. Κατοικία του ήταν η 4όροφη εξαιρετικά οχυρωμένη κατοικία των Σανούδων, με καταπληκτική θέα, στη αρχαία ακρόπολη. Υπήρχε αξιωματικός υπεύθυνος της κατοικίας κάστρου και γύρω του το επιτελείο (οι απανωκυνηγάροι) οι οποίοι και θα προετοίμασαν κάποιου είδους μεγαλειώδη υποδοχή.
Από τις πρώτες ημέρες ο δούξ διαπιστώνει με απογοήτευση ότι η κατάσταση δεν είναι η επιθυμητή. Αν και ο νόμος απαγόρευε στους μουσουλμάνους να κατοικούν στα νησιά, το δουκάτο ήταν υπό στρατιωτική κατοχή και ο πληθυσμός υπέφερε τα πάνδεινα από τους άρπαγες και αχόρταγους οθωμανούς στρατιώτες. Οι οπαδοί του Κρίσπι κρατούσαν την φρουρά σε διαρκή επαγρύπνηση και αποτελούσαν διαρκή απειλή.
Από την άλλη μεριά, περνά κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι ντόπιοι Έλληνες την φυλετική καταγωγή του αφεντικού τους. Αρχέγονες μνήμες ξυπνούν και αρχέτυπα πιστώματα ταράζουν τις ψυχές των νησιωτών. Ήταν οι εποχές που ο τοκογλύφος τύπου Ρότσιλντ δεν λεγόταν "διεθνής τραπεζίτης", δεν γινόταν καταστρεπτικοί σεισμοί με απ' ευθείας τηλεοπτική σύνδεση και Ακούτ και Εμάκ, δεν υπήρχε χόλλυγουντ με πληθώρα "ολοκαυτωματικών" ταινιών και δεν υπήρχαν ΗΠΑ της Ολμπράιτ και του Κοέν με χιλιάδες βομβαρδιστικά και πολλά αεροπλανοφόρα. Δεν υπήρχαν άγραπτοι νόμοι επιβολής λατρείας και απυροβλήτου του διεθνούς εβραίου με αποτέλεσμα οι νησιώτες να βράζουν από θυμό. Οι λίγες πληροφορίες που έχουμε από εκείνη την εποχή μιλούν για ανοικτά εκδηλωμένη αντιπάθεια των κατοίκων προς τον αφεντικό, πλήρη αποχή των κατοίκων από τις εκδηλώσεις που ο αφεντικός οργάνωνε και ακόμη ζωγραφισμένη αποστροφή στα πρόσωπα των κατοίκων όταν διεσταυρώνοντο με τους Νάσι. Δεν γνωρίζουμε αν εθεώρησε την εκεί παραμονή του επισφαλή ή αν απλώς δεν άντεχε τέτοιου είδους περιφρονητική ζωή ή ακόμη αν τα μεγαλεπίβολα σχέδιά του δεν του επέτρεπαν την εκεί παραμονή που είναι και το πιθανώτερο. Είναι γεγονός όμως ότι τα επόμενα 3 χρόνια ήταν αυτά που καθώρισαν τις τύχες πολλών και κυρίως της Κύπρου όπως θα δούμε.
μείωσις των εξοπλισμών της Ελλάδος δεν θα ήτο ανησυχητική εάν δεν εσυνοδεύετο από γενική μείωση της μαχητικής ικανότητος και ηθικού του στρατού αλλά και από άλλες μειώσεις. Δηλαδή μείωση της ελληνογνωσίας, μείωση της ιστορικής γνώσεως, μείωση της ελληνικής γλώσσας, μείωση της εθνικής κυριαρχίας με περίεργα ανοίγματα συνόρων, μείωση οικονομικής κυριαρχίας με ξεπούλημα όλων των πλουτοπαραγωγών πόρων και των μονοπωλίων, μείωση εθνισμού, μείωση εθνικών αντανακλαστικών, μείωση αξιών, μείωση πνεύματος, μείωση ηθικής, μείωση παιδείας, μείωση κοινωνικών και οικογενειακών δεσμών, μείωση γενικά της ελληνικής ανθρωπουσίας...
Και λέμε μείωση γιά να μην πούμε εξαφάνιση και φανεί στους αδαείς υπερβολή. Και η Κύπρος όμως ακολουθεί πιστά αυτή την παρακμή, αφού η ποιότης των εκεί πολιτικών δεν είναι και πολύ καλύτερη των Ελλαδιτών. Μάλλον τραγικώτερη είναι...
Με τέτοιες πλήρως παρακμιακές προϋποθέσεις και τραγική κατάπτωση στο εθνικό κέντρο ΔΕΝ υπάρχει περίπτωσις προόδου στην περιφέρεια και μάλιστα στο Κυπριακό. Οι μπούρδες γιά ενιαίο αμυντικό δόγμα δεν είναι τίποτε παραπάνω από παιδικά παραμύθια που απευθύνονται σε άτομα μη διαθέτοντα το ελάχιστο ποσόν κριτικής ικανότητος (κομματόσκυλα ας πούμε). Εκτός αν πρόοδο εννοούμε την διχοτόμηση... Ειδικά τώρα που έγινε ευρέως γνωστό ότι η Κύπρος πλέει πάνω στο πετρέλαιο και είναι το Κουβέιτ της Ανατολικής Μεσογείου.... αλλά και τόσο κοντά στην ...γη της επαγγελίας...
Η εξιστόρησις των γεγονότων και του παρασκηνίου που ωδήγησε στον πόλεμο του 1570 συνεχίζεται και καταδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο, οι διαχρονικές δυνάμεις του σιωνισμού τότε, επέτυχαν την άλωση της Κύπρου.
Επί Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς ήταν όντως πανίσχυρος ο Ιωσήφ Νάσι. Είχε δε τον απαιτούμενο χρόνο, τα απαιτούμενα μέσα και την απαιτούμενη πονηριά για να σχεδιάση επιτυχώς τα μετά Σουλεϊμάν βήματά του αφού, ως άριστος ραδιούργος, κατήντησε εξαρτημένο στις ορέξεις του τον διάδοχο Σελήμ τον Αλκοολικό. Μετά λοιπόν τον περίεργο θάνατο του Σουλεϊμάν και την άνοδο στον θώκο του Σελήμ, δεν υπάρχουν δυνατά λόγια για να περιγράψη κανείς την Παντοδυναμία του Νάσι. Η Αυτοκρατορία ήταν κυριολεκτικά στα χέρια του. Από αυτόν περνούσε η κάθε μεγάλη απόφασις και η κάθε συνθήκη. Είχε ανοικτά όλα τα μέτωπα και δούλευε σε όλες τις σκακιέρες. Απομυζούσε για λογαριασμό του και του λαού του τον πλούτο των Οθωμανών οι οποίοι ούτως ή άλλως ήταν ανίκανοι να τον εκμεταλλευθούν (ακριβώς σαν την σημερινή οθωμανίζουσα Ελλάδα). Ελειτούργη ως επίσημο ιδιωτικό υπουργείο εξωτερικών και οι αποφάσεις του έκριναν μακροπρόθεσμα την τύχη των Οθωμανών (κάτι σαν το σημερινό ιδιωτικό ΥΠΕΞ των Ωλμπράιτ, Χόλμπρουκ, Κίσσινγκερ, Σόρος). Η συμπεριφορά του ΕΠΡΕΠΕ να αποτελή πυξίδα εκτενών και ενδελεχών μελετών γιά όλους τους πολιτικούς, διπλωματικούς, στρατιωτικούς και νέους ιστορικούς. Αντ' αυτού όμως, οι διάφοροι ιστορικοί, από αυτούς που υπηρετούν το οικονομικοπολιτικοακαδημαϊκό κατεστημένο, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ να εξετάσουν κάν τον όχι και εντελώς παρασκηνιακό ρόλο του Νάσι. Οι δε εβραίοι ιστορικοί, (Μπάτο Γιομτόμπ, Αβραάμ Γκαλάντε, Μ. Λεβύ, Χ. Χίρσμπεργκ, Ντ. Κάουφμαν, Σ. Κόν, Τζ. Κλάουσνερ, Τζ. Μπαρσλάβσκι, Σέσιλ Ρόθ κλπ κλπ), όταν αυτοί επέλεξαν, ανεφέρθησαν εκτενώς στο θέμα. Ιδού η αντίφασις. Οι εβραίοι ιστορικοί γράφουν κάτι ενώ οι ιστορικοί των Εθνών, έχοντας τρομοκρατηθεί από την επίπλαστη αγριάδα του παγκοσμίου σιωνισμού, ΔΕΝ τολμούν να ενημερώσουν τους λαούς για τις πραγματικές διαστάσεις και παραμέτρους των πολιτικών καταστάσεων οι οποίες στο κάτω κάτω έφεραν τον πλανήτη στην σημερινή απόγνωσή του. Αφού λοιπόν οι ιστορικοί κυρίως, αρνούνται να ενημερώσουν τον λαό για καταστάσεις που συνέβησαν 500 - 1500 έτη πρίν, είναι δυνατόν να μπορή κανείς να διανοηθή ότι θα μας ενημερώσουν για σημερινές καταστάσεις; Φυσικά όχι λόγω ελλείψεως στοιχειώδους ανδρισμού. Πρέπει να γίνη συνείδησις σε όλους και πρέπει όλοι να διαλαλήσουν ότι οι ιστορικοί του κατεστημένου είναι οι ΕΥΝΟΥΧΟΙ της Ιστορικής επιστήμης. Είναι οι δούλοι του κατεστημένου και νεροκουβαλητές των πιό απανθρώπων και λειψεγκεφάλων εξουσιαστικών κέντρων. Έναντι αμοιβής φυσικά. Και το πιό απογοητευτικό για τους λαούς είναι πως ότι ισχύει για τους ιστορικούς ισχύει για τους (ψευδο)πολιτικούς εις την νιοστή. Με τέτοιους λοιπόν ανάνδρους σφουγγοκωλαρίους έχει σχεδόν επιτευχθεί η μονοφυλετική οικονομικοπολιτική δικτατορία στον πλανήτη. Αρωγοί δε οι άνθρωποι του πνεύματος(;) και του οινοπνεύματος.
Όσον δε αφορά το οινόπνευμα, ο Ιωσήφ είχε την μερίδα του λέοντος. Στο προηγούμενο τεύχος είδαμε τον τρόπο με τον οποίο επλούτισε μεταφέροντας οίνους μέσω Μολδαβίας (1.000 βαρέλια μόνο από Κρήτη) και όταν του εναντιώθηκε ο μεγάλος βεζύρης Αλή, το 1561, όλως συμπτωματικώς ...πέθανε. Η αποκλειστικότητα. οίνου όμως έρχεται, όπως εύκολα μαντεύει κανείς, μετά την ενθρόνιση του Σελήμ. Πράγματι, το 1568, οι αξιωματούχοι της Αυτοκρατορίας διατάσσονται να επιτρέπουν αποκλειστικά και μόνο την διακίνηση των οίνων του Νάσι στην Αυτοκρατορία και να θεωρήσουν άκυρη κάθε άλλη συμφωνία!!! Επειδή όμως, από τα μέσα του 1567 και εντεύθεν, ο Νάσι ουσιαστικά διοικούσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό δεν του ήταν αρκετό. Έτσι, σε λίγο, αναλαμβάνει να εκτελωνίζη αυτός όλα τα εισαγόμενα κρασιά με προμήθεια 10% και να αποδίδη στην Αυτοκρατορία 2.000 δουκάτα ετησίως. Οι υπάλληλοί του ανέβαιναν σε όλα τα ξένα πλοία, μετρούσαν το φορτίο και επί τόπου αφαιρούσαν τα ποσοστά τους. Όλοι οι πλοιοκτήτες όλων των χωρών εγνώριζαν πλέον την δύναμη του Ιωσήφ και το όνομά του σαν θρύλος ταξίδευε με τα ξένα πλοία παντού. Τα κέρδη του ήταν τεράστια και πρέπει κάποιος να αναλογισθή το τί εσήμαινε οίνος εκείνη την εποχή. Ήταν είδος πρώτης ανάγκης ακόμη και για τα φτωχότερα νοικοκυριά. Σαν το ψωμί. Έτσι, με Σουλτανικό φιρμάνι και χωρίς σκληρή εργασία καθιερώθηκε το μονοπώλιο του Ιωσήφ μετά το 1567.
Εκτός του εκτελωνισμού οίνου, η οικονομικές του δραστηριότητες το 1567 επεκτείνονται, πάλι με σουλτανικό φιρμάνι, στην Πολωνία.
Καταφέρνει καί πείθει τον Πολωνό Αυτοκράτορα Σιγισμούνδο ότι κινδυνεύει από τον Αυστροουγγρικό επεκτατισμό και ότι η συμμαχία του με την Οθωμανική Αυτοκρατορία θα αποτελούσε λύση. Σαν ανταμοιβή αυτών των υπηρεσιών παίρνει ο ίδιος άδεια αφορολόγητης αποκλειστικότητος εισαγωγών οίνου, κηρού και άλλων αγαθών για μία πενταετία. Αυτό το εμπόριο, σύντομα απέφερε τεράστια κέρδη στον Ιωσήφ σε σημείο που ο ίδιος πλέον να καθορίζη στην Πολωνία τους όρους των συμφωνιών αλλά και να δανείση στον Σιγκισμούνδο το τεράστιο ποσόν των 150.000 δουκάτων καθιστώντας τον τοιουτοτρόπως οικονομικώς εξαρτημένο. Το πρώτο αίτημα του Ιωσήφ μετά την οικονομική άλωση της Πολωνίας ήταν η εξασφάλισις προνομίων για τους εκεί εβραίους. Κατ' αυτόν τον απότομο τρόπο τα έθνη ξαφνικά αιχμαλωτίζονται....
Αξίζει να σημειωθή ένα γεγονός το οποίον συνέβη λίγο μετά την ενθρόνιση του Σελήμ του Αλκοολικού και που αποδεικνύει και τεκμηριώνει την ισχύ του Ιωσήφ Νάσι στην Υψηλή Πύλη και φαίνεται ότι ήταν κοινό μυστικό στην Κωνσταντινούπολη πως ο Σελήμ ήταν πιόνι στα χέρια του Ιωσήφ.
Μετά την εκάστοτε ενθρόνιση νέου Αυτοκράτορος, ο Ορθόδοξος Πατριάρχης επαρουσιάζετο με τα ανάλογα δώρα (ρουσφέτια) και παρακαλούσε την επιβεβαίωση των γνωστών Προνομίων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο Πατριάρχης επαρουσιάσθη στον Ιωσήφ Νάσι με δώρο 1.000 λίρες και τον παρεκάλεσε να μεσολαβήση για την επιβεβαίωση των Προνομίων. Φυσικά ο Νάσι δεν είχε κανένα πρόβλημα να διεκπεραιώση την υπόθεση και να εξασφαλίση τις απαιτούμενες υπογραφές. Υπάρχει το κείμενο κάποιου τότε ραββίνου της Θεσσαλονίκης ονόματι Μοσέ Αλμοσνίνο, ο οποίος συμπτωματικώς ήτο παρών όταν ο Πατριάρχης ξανασυνήντησε τον Ιωσήφ για να παραλάβη την επιβεβαίωση. Ήταν τόση η χαρά του Πατριάρχη, λέει ο ραββίνος, που έσκυψε να φιλήση το χέρι του Ιωσήφ. Αυτός όμως δεν τον άφησε και απλώς έλαβε με ευχαρίστηση την ...προμήθειά του.
Οι δραστηριότητες αυτές δεν περνούν απαρατήρητες από τους πρέσβεις των Ευρωπαίων και μάλιστα των Ενετών οι οποίοι διαρκώς ενημερώνουν τις κυβερνήσεις τους. Οι ίδιοι υποστηρίζουν τον εχθρό του Ιωσήφ τον μεγάλο βεζύρη Μεχμέτ Σόκολι διότι όλοι αισθάνονται ως εχθρό τους τον Νάσι. Επαναλαμβάνουμε πάλι ότι ο Νάσι, μέσω των απανταχού πρακτορείων των εταιρειών του, μέσω των απανταχού εβραϊκών κοινοτήτων και μέσω των απανταχού εβραίων που υπηρετούσαν ως γιατροί, μεταφρασταί κλπ στις διάφορες Αυλές, είχε αναπτύξει το τελειότερο κατασκοπευτικό δίκτυο γνωρίζοντας από πρώτο χέρι πράγματα που οι επίσημοι πρόξενοι τα μάθαιναν πολύ αργότερα. Έτσι, όλοι οι πρόξενοι ευρίσκοντο διαρκώς εκτεθιμένοι αλλά σαν έξυπνοι άνθρωποι εγνώριζαν πολύ καλά την αιτία της κακοδαιμονίας των. Ο αγών ανάμεσα στον Μεχμέτ Σόκολι και τον Νάσι ήταν άνισος. Ο Ιωσήφ, παμπόνηρος ραδιούργος, ήταν καλυμμένος από παντού μέσα στην Υψηλή Πύλη και είχε την εύνοια των κυριωτέρων αξιωματούχων. Ασχετο αν ο Νάσι εργαζόταν για το συμφέρον του περισσότερο παρά για το συμφέρον των Οθωμανών. Ο Σόκολι επιθυμούσε συμμαχία με την Γαλλία και την Βενετία και επιθυμούσε εξόντωση των Ισπανών. Αν εξόντωναν τους Ισπανούς, οι σύμμαχοι και ομόθρησκοί τους Αραβες θα κατακτούσαν την Ισπανία και έτσι ο Νότος της Ευρώπης και η Μεσόγειος θα γινόταν σχεδόν Οθωμανικά εδάφη και θάλασσες αφού όλοι μαζί θα εξουδετέρωναν τους Βενετούς. Η ισχύς των Οθωμανών θα ήτο τεραστία. Ο Νάσι όμως είχε άλλες βλέψεις. Επίστευε ότι το μέλλον είναι η Βόρεια Ευρώπη και εκεί ήθελε να βάλη τα στοιχήματά του. Ήδη η Πολωνία αποτελούσε, όπως είδαμε, μέρος αυτού του παιχνιδιού. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος και η παρέα του εδημιούργησαν την Χριστιανική Μεταρρύθμιση στην Βόρειο και Κεντρική Ευρώπη με τους Διαμαρτυρομένους και τον Καλβίνο όπως ήδη έχουμε εξετάσει σε προηγούμενο τεύχος. Η θέσις αυτή του Νάσι έγινε όπως ήταν φυσικό, και θέσις της Αυτοκρατορίας. Πιό συγκεκριμένα, είδαμε ότι ο Σουλεϊμάν απέθανε στην Ουγγαρία κατά την διάρκεια του πολέμου. Όταν ανέλαβε ο Σελήμ, δηλαδή ουσιαστικά ο Νάσι, ο πόλεμος ήτο περιττός σύμφωνα με την Βορειοευρωπαϊκή πολιτική του. Με την ευκαιρία των εθιμοτυπικών συγχαρητηρίων του Γερμανού αυτοκράτορος των Αψβούργων Μαξιμιλιανού προς τον Σελήμ για την ενθρόνησή του, προτείνουν οι Αψβούργοι ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις τις οποίες αποδέχεται ο Ιωσήφ, για λογαριασμό του Σελήμ. Η ειρηνευτική αντιπροσωπεία των Αψβούργων, με επικεφαλής τον Αρχιεπίσκοπο Βεράντιο, καταφθάνει το καλοκαίρι του 1567 στην Κωνσταντινούπολη και δίδει τα πρέποντα δώρα (ρουσφέτια) στον Ιωσήφ και την παρέα του. Στην αρχή αυτής της εξιστορήσεως είδαμε ότι ο Ιωσήφ ήταν παιδικός φίλος του Μαξιμιλιανού και μάλιστα ο τελευταίος τον έχρισε ιππότη (χωρίς να γνωρίζουμε πόσο εκόστισε). Η ειρηνευτική διαδικασία λοιπόν ήτο και αποτέλεσμα αυτής της λυκοφιλίας σε συνάρτηση με το βορειοευρωπαϊκό σχέδιο του Ιωσήφ.
Τελικώς, τον Φεβρουάριο του 1568 η ανακωχή και οκταετής ειρήνη υπεγράφη και Ιωσήφ Νάσι επέρασε και στην μισθοδοσία των Αψβούργων.
Το 1568 όμως είναι το έτος με τις εκπλήξεις. Ο Ιωσήφ, με μία μόνο κίνηση στην σκακιέρα της διπλωματίας, αποδεικνύει στον Σελήμ την ισχύ την δική του και των εβραίων και θέτει εκτός μάχης το επιχείρημα του Σόκολι Τουρκία-Γαλλία=συμμαχία εναντίον των Ισπανών. Διότι ο Ιωσήφ γνωρίζει από πρώτο χέρι πως η οικονομική ισχύς των Ισπανών προέρχεται από το εμπόριο με έδρα την Αμβέρσα και τις Κάτω Χώρες. Εξ άλλου, οι πολυπληθείς εβραίοι της περιοχής υποφέρουν από τον Ισπανικό καθολικισμό και την Ιερά Εξέταση. Εκεί, μέσω των πρακτόρων του των κρυφοεβραίων έχει ήδη δημιουργήση το καλβινιστικό κίνημα το οποίο λειτουργεί σαν ανοικτή πληγή στα πλευρά των Ισπανών. Ήδη από το 1555 οι Ισπανοί απεκεφάλισαν δύο αποσχιστικούς Δούκες (Χορν και Έγκμοντ) και έθεσαν εκτός νόμου τον Γουλιέλμο τον Σιωπηλό, Δούκα της Οράγγης. Όλως ...συμπτωματικώς λοιπόν ξεσπά επανάστασις στην Ολλανδία με αίτημα την απόσχιση από την Ισπανία. Αυτό το κίνημα αν επιτύχη θα σημαίνη την έξωση του καθολικισμού από την περιοχή, την πλήρη διοίκηση της περιοχής από εβραίους, την πλήρη αποδυνάμωση της Ισπανίας και άρα καθιστώντας μη χρήσιμη την συμμαχία με Γαλλία. Εξ άλλου επιβάλλοντας τον Καλβινισμό ή προτεσταντισμό στην περιοχή είναι σαν να δημιουργούνται τεχνητοί ιουδαίοι μιάς και αυτά τα δόγματα είναι ουσιαστικά ιουδαϊσμός με ολίγο χριστό.
Το 1568, ο Δούξ της Οράγγης ξεκινά την επανάσταση και ο ίδιος το 1569, όταν οι Ισπανοί ξεσπούν σε αντίποινα, στέλνει απελπισμένο γράμμα στον Νάσι ζητώντας Οθωμανική υποστήριξη. Ο Ιωσήφ, με κάθε τρόπο ενισχύει την επανάσταση. Ο ιστορικός εκείνης της εποχής, Στράντα, αναφέρει ότι διαβάσθηκε η απάντηση του Ιωσήφ στην οποία βεβαίωνε την πίεση που θα εδέχετο η Ισπανία μέσω Οθωμανών, αρκεί να εσυνεχίζετο η επανάστασις. Όπερ και εγένετο. Στην φάση αυτή της επαναστάσεως, ο Μεχμέτ Σόκολι, σαν έξυπνος άνθρωπος, κατανοεί την παγίδα του Νάση και αναγκάζεται να παίξη το ίδιο παιχνίδι ώστε η απογύμνωσις της Ισπανίας να φανή και δικό του έργο. Στέλνει κι αυτός με την σειρά του επιβεβαιώσεις υποστηρίξεως στον Δούκα της Οράγγης και τον παρακινεί να μην ενδώση στις διαπραγματεύσεις με τους Ισπανούς δίδοντας έμφαση στην στρατιωτική ισχύ των Οθωμανών. Όμως, όταν οι Ισπανοί εζήτησαν συμμαχία με τους Οθωμανούς, ο Σόκολι επέμενε να συμπεριλαμβάνεται όρος για ανεξαρτησία των Κάτω Χωρών, πράγμα που έκανε τους Ισπανούς να απορρίψουν την ιδέα συμμαχίας. Τελικώς, με την επέμβαση του νέου κυβερνήτου, Δον Ζουάν του Αυστριακού, επέρχεται συμφωνία (της Ουτρέχτης) η οποία καθορίζει ουσιαστικά την απόσχιση της Ολλανδίας και πλήρη αποχώρηση των Ισπανών (1595). Ο Ιωσήφ Νάσι θα έπρεπε να θεωρείται ο πατέρας της ανεξαρτησίας (ανεξαρτησία από Ισπανία αλλά υποταγή στον σιωνισμό) των Κάτω Χωρών και το άγαλμά του θα έπρεπε να υπάρχη σε όλες τις πρωτεύουσες αυτών των χωρών. Η δε ιστορία αυτών των χωρών θα ξεκινούσε από αυτόν και την παρέα του. Όμως το να διδάσκης τέτοιες ιστορίες οι οποίες ουσιαστικά είναι συνωμοσιολογίες, θα ήταν αφυπνιστικό για τα έθνη διότι θα μάθαιναν ακριβώς αυτά που οι δυνάμεις του σιωνισμού κρατούν με κάθε θυσία μυστικά ή απόμακρα. Ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο ο Ιωσήφ Νάσι βρίσκεται στην τεχνητή αφάνεια. Και οι συμπατριώτες του, άριστοι γνώστες των διδαγμάτων του, επαναλαμβάνουν και ξαναεπαναλαμβάνουν την ιστορία ενώ οι ξεπουλημένοι ιστορικοί των εθνών, μας κοιμίζουν και μας ξανακοιμίζουν. Και εύκολα λοιδορούν και κατηγορούν ως αντισημίτη όποιον ομολογεί τα σιωνιστικά άρρητα.
Στην πολιτική αποδυναμώσεως του Νότου, ο Νάσι στρέφεται τώρα ανοικτά κατά της Γαλλίας ενεργοποιώντας την δυναμική της οικονομικής εξαρτήσεως. Το περίφημο χρέος του Γάλλου Αυτοκράτορα προς αυτόν, αποτελεί τον καταλύτη διαλύσεως της πολυετούς Γαλλοτουρκικής φιλίας. Όπως είδαμε (ΤΕΎΧΟΣ 21), ο Ιωσήφ μετέφερε το πρόβλημα από δικό του σε πρόβλημα των Οθωμανών. Διότι, οι φόροι που ο Ιωσήφ χρωστούσε έφθασαν στα ύψη και τυπικά έδειχνε ανήμπορος να πληρώση αν δεν έπαιρνε χρήματα από τους Γάλλους. Οργάνωσε ο ίδιος τον εξευτελισμό των Γάλλων. Ο εξευτελισμός όπως τον εννοούν οι δυτικοί δεν έχει να κάνη τίποτε με τον εξευτελισμό στο οθωμανικό περιβάλλον. Οι αγριοβάρβαροι μογγολογενείς, έχουν αναπτύξει αξεπέραστη ειδικότητα σε βαρβαρισμούς κάθε είδους. Τέλος πάντων, δεν έχουμε πηγές να αναφέρουν το τι είδους εξευτελισμούς και κάθε είδους βαρβαρισμού υπέστη ο ταλαίπωρος Γάλλος πρέβυς ο οποίος κάποια στιγμή κατάφερε να διαμηνύση στον Γάλλο Αυτοκράτορα ότι "ποτέ κανείς από τους υπηρέτες σου δεν υπέστη τέτοια μεταχείριση". Ο τάλας εσύρθη σε τουρκικό δικαστήριο (τουρκική δικαιοσύνη=σχήμα οξύμωρον) και τον ανάγκασαν να αποδεχθή το χρέος των Γάλλων προς τον Νάσι. Θα υπέστη προφανώς τα πάνδεινα ώστε να αναγκασθή να συμφωνήση με τους Οθωμανούς ότι ο καλύτερος τρόπος αποπληρωμής είναι η κατάληψις όλων των Γαλλικών πλοίων στην Ανατολή και αφαίρεσις των αγαθών μέχρις ότου συμπληρωθή το ποσόν του χρέους.
Η πρωτοφανής αυτή τιμωρία των Γάλλων, πέρα από τον ιουδαιογενή σαδισμό της, δείχνει ξεκάθαρα την θλιβερή πλέον κατάντια της οθωμανικής Αυλής. Μία κατάντια που την χρωστούν στον Νάσι και που από την οποία ποτέ πλέον δεν ανένηψαν. Με συνοπτικές διαδικασίες, ο Νάσι καταργεί την 35ετή συνθήκη του 1535 Τουρκίας-Γαλλίας περί ελευθέρας ναυσιπλοΐας στην Ανατολή. Κάποια στιγμή κατά το σωτήριον έτος 1568, εκδίδεται σουλτανικό φιρμάνι το οποίο διατάσσει την αφαίρεση του 1/3 των εμπορευμάτων κάθε πλοίου υπό Γαλλική σημαία. Τα πλοία του Νάσι, με μισθοφορικά δικά του πληρώματα, ενεργοποιούν το φιρμάνι αρχίζοντας από την Αλεξάνδρεια η οποία είχε τον πιό πολυάσχολο λιμένα. Εδώ τώρα εκτυλίσσεται το θέατρο του παραλόγου. Οι ξένοι έμποροι, διαφόρων σημαιών και εθνικοτήτων, θύματα της αγραμματοσύνης των εκτελωνιστών οι οποίοι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν σημαίες, κατάσχουν το 1/3 από τους πάντες και τα πάντα. Οι ξένες κοινότητες βράζουν και βρίσκονται σε απόγνωση. Έκτακτο φιρμάνι τον Δεκέμβριο του 1568 προσπαθεί να ξεκαθαρίση το τοπίο. Πλοία αλλάζουν σημαίες για να μην φαίνονται Γαλλικά ενώ οι Γάλλοι έμποροι σαν κεραυνόπληκτοι προσπαθούν να καταλάβουν τι έγινε. Εν τω μεταξύ, το πλιάτσικο στην Αλεξάνδρεια συνεχίζεται ενώ ο Αιγύπτιος Πασάς έχει τσεπώσει παράνομα κάπου 40.000 δουκάτα και φυσικά δεν επιθυμεί να τερματισθούν οι κατασχέσεις. Ο Νάσι, προσπαθεί να εφαρμόση το φιρμάνι στην Τρίπολη και την Αλγερία, οι Γάλλοι το μαθαίνουν και μεταφέρουν τα πλοία και τους εμπορικούς σταθμούς τους στην Κύπρο. Οι εμπορικές κοινότητες στην Μεσόγειο είναι στα πρόθυρα νευρικής κρίσεως. Τότε οι Γάλλοι αφυπνίζονται, παίρνουν πρωτοβουλία και με σύμμαχο τον Σόκολι, υπέρμαχο της τουρκογαλλικής συμμαχίας και αρχίζουν την αντεπίθεσή τους.
Οι ενασχολήσεις του Νάσι όμως με Γάλλους, Γερμανούς, Πολωνούς, Ισπανούς, Ολλανδούς κλπ δεν τον απερρόφησαν από την προστασία των εβραϊκών κοινοτήτων και μάλιστα της κυριοτέρας εξ αυτών στην Θεσσαλονίκη. Η κοινότης της Θεσσαλονίκης, αρχές του 1568 περνούσε άλλη μία θανατηφόρο επιδημία χολέρας. Το χειρότερο κακό γι' αυτούς όμως δεν ήταν τόσο η χολέρα όσο το ότι εκάηκε σε πυρκαϊά το 1545 το σουλτανικό φιρμάνι του 1537 του Σουλεϊμάν που έδιδε μοναδικά προνόμια στην κοινότητα Θεσσαλονίκης. Από τό 1545 η κοινότης επεδόθη σε μεγάλο αγώνα προκειμένου να εξασφαλίση εκ νέου αυτά που θεωρούσε δικαίωμά της. Και καλύτερη ευκαιρία από το 1568 δεν υπήρχε. Πράγματι, στις 15 Φεβρουαρίου του 1568, με ρουσφέτι 300.000 άσπρων, η κοινότης εκηρύχθη Μουσελεμλίκι, δηλαδή αυτόνομη και αφορολόγητη. Ο ραββίνος Αλμοσνίνο, επι κεφαλής της αποστολής στον Σουλτάνο, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη σαν θριαμβευτής και επραγματοποίησε ευχαριστήριο θεία λειτουργία στην οποία εμνημόνευσε 12 άτομα τα οποία υπήρξαν οι κύριοι συνετελεσταί της λήψεως του φιρμανιού επιβεβαιώσεως των παλαιών προνομίων. Από αυτά τα ονόματα, φυσικά πρώτο και καλύτερο ήταν αυτό του Ιωσήφ Νάσι. Με τέτοιους τρόπους έγινε τότε εβραϊκή η Θεσσαλονίκη....
Ενώ όλα αυτά τα συγκλονιστικά συμβαίνουν το 1568 στην Ευρώπη εξ αιτίας κυρίως του Νάσι, οι διάφοροι άσχετοι και περίεργα ανιστόρητοι ιστορικοί τολμούν να ισχυρισθούν ότι ακριβώς τότε, το 1568, στο κορύφωμα της εβραϊκής παντοδυναμίας, υπήρχε αντισημιτικό κλίμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Εδώ ισχύει η λαϊκή παροιμία "σε δέρνει ο εβραίος και φωνάζει και βοήθεια". Αυτό το βασίζουν στο ότι εξεδόθη Σουλτανικό φιρμάνι το οποίο καθώριζε την ενδυμασία Οθωμανών και ραγιάδων. Το πόσο εξευτελισμένοι και πουλημένοι είναι οι διάφοροι ιστορικοί της εποχής μας μπορεί κανείς να το κατανοήση σ' αυτό ακριβώς το σημείο. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το Σουλτανικό αυτό φιρμάνι είναι πράξις αντισημιτισμού (!!!) αποσιωπώντας το ότι εκείνη την εποχή η Αυτοκρατορία ήταν διοικούμενη από εβραίους και ότι ΑΝ αυτό το φιρμάνι κατάφεραν και το εξέδωσαν κάποιοι οθωμανοί πατριώτες ας πούμε, ήταν η πιό σπουδαία εθνική πράξις που μπόρεσαν, δηλαδή που τους επέτρεψαν να πραγματοποιήσουν. Τίποτε περισσότερο από κανένα τέτοιο φιρμανάκι δεν μπορούσαν να επιτύχουν. Ήταν δέμιοι των ορέξεων του Ιωσήφ. Το οποίο φιρμάνι στο κάτωκάτω αφορούσε και τους χριστιανούς οι οποίοι ήσαν και πολυπληθέστεροι. Εξ άλλου ο αντισημιτισμός λόγω εμφανίσεως καθόλου δεν μας πείθει. Όλοι είμεθα μάρτυρες εβραίων οι οποίοι θέλουν να ξεχωρίζουν είτε φορώντας με τσιμπιδάκια κάτι σεμεδάκια στρόγγυλα στο κεφάλι τους είτε κάτι άλλοι που χειμώνα-καλοκαίρι φορούν κάτι μαύρα ρούχα και καπέλλα από όπου κρέμονται πλαγίως κάτι πολύ χαριτωμένες μπούκλες. Δηλαδή οι ίδιοι θέλουν να ξεχωρίζουν και ίσως οι ίδιοι προκάλεσαν την έκδοση του φιρμανιού διότι ένοιωθαν δυνατοί και ήθελαν να ξεχωρίζουν από το πλήθος των απίστων γκογίμ. Ας αφήσουν λοιπόν αυτά τα σαθρά επιχειρήματα περί αντισημιτισμού γιά τους αφελείς και ασχέτους ή γιά τους θλιβερούς οπαδούς του Συνασπισμού οι οποίοι μιλούν γιά αντισημιτισμό ακόμη κι αν χαλάση ο καιρός στο Ισραήλ.
Η συνέχισις αυτής της ιστορίας γίνεται για να συνειδητοποιήση ο κάθε νοήμων το μέγεθος και τον όγκο του παρασκηνίου το οποίο οδήγησε τον οθωμανικό στρατό εις την Κύπρο. Η Κύπρος ήταν στον σχεδιασμό του Νάσι και της οικογενείας του και το κίνητρο είναι γνωστό. Η Κύπρος ήταν και είναι το κλειδί του περάσματος της Ανατολικής Μεσογείου προς την Μέση Ανατολή, ήταν και είναι αυτάρκης σε ότι αφορά την συντήρηση πληθυσμού και θα απετέλη για πάντα ασφαλή χώρο διαβιώσεως εβραίων με ποιότητα ζωής άριστη. Η γεωγραφική της απομόνωσις εγγυάτο πολιτική ανεξαρτησία. Αυτά όλα συν το πετρέλαιο αποτελούν και τον λόγο της σημερινής κακοδαιμονίας της Κύπρου. Η ατυχία είναι ότι οι σημερινοί πολιτικοί και ακαδημαϊκοί που νομίζουν ότι προωθούν το Κυπριακό, στην ουσία προωθούν τους εαυτούς τους σε πλουσιώτερους χώρους δεξιώσεων προδίδοντας ταυτοχρόνως την Φυλή μας και τα Δίκαιά μας. Το νοητικό τους επίπεδο είναι τέτοιο που κάνουν τους εξουσιαστές να γελούν μαζί μας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν όχι για ηγέτες αλλά ούτε γιά βοηθοί σε πανηγύρια. Οι εξουσιαστές όμως γνωρίζουν να πλανεύουν τους λαούς και εγκαθιστούν στις εξουσίες ανδρείκελα σαν αυτά που έχουμε τώρα ή σαν τον Σελήμ τον Μέθυσο τότε...
Το κατασκοπευτικό δίκτυο του Νάσι στην Κύπρο ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Ο ίδιος κατείχε τεράστιους αμπελώνες στο νησί και δεν έπαυε να τονίζη στο Αλκοολικό υποχείριό του ότι τα καλύτερα κρασιά προέρχονται απ' την Κύπρο. Ο Νάσι επιθυμεί διακαώς την Κύπρο ώστε να δημιουργήση υποδομή οργανωμένης εβραϊκής μεταναστεύσεως με προοπτικές μονιμότητος των οικισμών και με εξασφαλισμένη ασφάλεια από επιδρομείς (κάτι αδύνατον γιά την Παλαιστίνη και φοβερά δύσκολο για τις ελληνικότατες Κυκλάδες) νομίζοντας ότι έδινε έτσι οριστική λύση στο εδαφικό τους πρόβλημα. Οι Ενετοί το εγνώριζαν διότι εγνώριζαν πολύ καλά τον τρόπο δράσεως του Νάσι ειδικά τώρα που τους είχε πάρει τις Κυκλάδες μέσα από τα χέρια τους και φυσικά τον είχαν κηρύξει εκτός νόμου. Εξ άλλου έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη εξιστόρηση ότι ο Ιωσήφ ήδη είχε ζητήσει απ' αυτούς μία νήσο για εβραϊκή εγκατάσταση. Έχουμε μαρτυρία ότι οι Βενετοί έλαβαν κάποια μέτρα όταν αντελήφθησαν την ύπουλη δράσι των πρακτόρων του Ιωσήφ στην Κύπρο. Ο διοικητής της Αμμοχώστου διέταξε την σύλληψη κάποιων χριστιανών και εβραίων αλλά και πολλών εξισλαμισθέντων Κυπρίων οι οποίοι περιεφέροντο στην νήσο και έστελναν αναφορές στον Ζοάο Μιγκέζ ή Τζοβάνι Μιτσέζ ή Ιωσήφ Νάσι.
Επίσης οι Ενετοί ζήτησαν να μάθουν τον αριθμό των εβραίων στο Νησί. (Lamansky "secrets d' etat de Venice" σελ. 31). Είναι ενδιαφέρον το ότι γινόταν τόση φασαρία με τους πράκτορες αυτούς σε τόσο σύντομο χρόνο. Διότι ο ραββίνος του Πέζαρο Ελιγιά, στο ταξίδι προσκυνήματος προς Παλαιστίνη το 1563, βρήκε στην Αμμόχωστο 25 μόνο ευκατάστατες εβραϊκές οικογένειες με ωραία συναγωγή. Αν λέει αλήθεια, ο Νάσι εκινήθη δραστηρίως ώστε να στείλη στα επόμενα πέντε έτη αρκετούς δικούς του οι οποίοι να μπορέσουν να λειτουργήσουν ως αποσταθεροποιητικοί παράγοντες (αργότερα βρήκαν τρόπο με ΕΟΚΑ Β κλπ να επιτύχουν το ίδιο πράγμα).
Ο Ελιάζαρ Ασκενάζυ, γνωστός ταλμουδιστής και συγγραφέας, πολύ φανερά αναφέρεται στην φιλία του με τον Ιωσήφ και μάλιστα του αφιέρωσε ένα βιβλίο. Φανερά μιλά για γνωριμία μαζί του στην Κωνσταντινούπολη αλλά με πολύ λίγα λόγια και προφύλαξη μιλάει για τον κίνδυνο που πέρασε όταν ζούσε στην Κύπρο. Σαν απεσταλμένος του Ιωσήφ εκεί, σε συνεργασία με τους άλλους σταλμένους, είχαν την πεμπτοφαλαγγίτικη αποστολή να προϊδεάσουν τον κόσμο της Κύπρου για την επερχόμενη τουρκική κατάκτηση και να δημιουργήσουν αντιβενετικές αντιδράσεις. Η δημιουργία τέτοιου αποσταθεροποιητικού κλίματος αναταραχής και λαϊκής αντιδράσεως κατά των Ενετών ήταν απαραίτητη για την ομαλή κατάκτηση και εν συνεχεία εβραιοποίηση της Νήσου. Τελικά, οι Ενετοί μιλούσαν για προσπάθεια του Νάσι να δημιουργήση επανάσταση στην Κύπρο προς όφελος των οθωμανών ενώ ο Ενετός πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολη ισχυρίζετο ότι η κήρυξις πολέμου από Τουρκία προς Βενετία ήταν ήδη γραμμένη.
Ενώ τελειώνει το 1568, οι Οθωμανοί εξ αιτίας του Νάσι έχουν ανοικτό οικονομικό πόλεμο με τους Γάλλους, θεωρούνται υπεύθυνοι και υποκινηταί της αποσχιστικής επαναστάσεως των Κάτω Χωρών εις βάρος της Ισπανίας και στέλνουν μηνύματα πολέμου στους Βενετούς για πόλεμο στην Κύπρο. Δηλαδή ο ευρωπαϊκός νότος είναι σε αναβρασμό ενώ ο βοράς ήταν ήρεμος μέχρι στιγμής. Με άλλα λόγια έχουμε πλήρη εφαρμογή του δόγματος της εξωτερικής πολιτικής του Ιωσήφ.
Μπαίνοντας όμως το 1569, όπως είναι αναμενόμενο να γίνη κάποια στιγμή, ξεσπούν οι αντιδράσεις καί από μέρους των Γάλλων ειδικά αλλά κυρίως από μέρους των καθολικών γενικά. Είναι γεγονός ότι σε τέτοιες περιπτώσεις όπου παίζονται μεγάλα συμφέροντα, ο αντίκτυπος ή οι όποιες αντιδράσεις ακούγονται πολύ αργότερα. Είναι λογικό λοιπόν να αρχίσουν το 1569 διεθνείς αντιδράσεις στα σχέδια του Ιωσήφ. Ένα είναι βέβαιο. Ότι οι Δυτικοί, με την μεθοδικότητα και τον ορθολογισμό που τους διέκρινε και τους διακρίνει εστιάσθηκαν στο πρόβλημα και έκριναν εξ αρχής ένοχο τον Νάσι αλλά και το σύνολο περίπου των εβραίων διότι εγνώριζαν πολύ καλά το πως λειτουργούσε το διεθνές κοινοτικοεμπορικό κύκλωμά τους.
Όπως είδαμε λίγο πριν, οι πρώτοι που αντέδρσαν δυναμικά και μεθοδικά, εξασφαλίζοντας την συνεργασία του Μεγάλου Βεζύρη, ήταν οι Γάλλοι. Τον Μάρτιο του 1569, καταφθάνει στην Κωνσταντινούπολη ο Γάλλος θησαυροφύλαξ με δικαιοδοσίες πρέσβεως. Αρχίζουν σκληρές διαπραγματεύσεις τις οποίες είναι βέβαιον ότι ο Νάσι ανέμενε. Ακριβώς τώρα όμως που οι περιστάσεις απαιτούσαν εκ μέρους του Ιωσήφ κάθε εφεδρεία ικανότητος και ραδιουργίας, αλλά και συνεχή παρουσία στις διαπραγματευτικές συνεδριάσεις, συμβαίνει το γεγονός του θανάτου της πεθεράς και θείας του Ντόνα Γκρασίας Νάσι. Η γυναίκα αυτή, δεν ήταν απλώς μία δυναμική προσωπικότης. Ήταν η πιό ικανή εβραία της ιστορίας, με τρομερές ικανότητες, απαράμιλλο σθένος και αυστηρή σιωνιστική κατεύθυνση. Η ίδια εγαλούχησε τοιουτοτρόπως την κόρη της αλλά και τον ίδιο τον Ιωσήφ. Όταν ο Ιωσήφ κατέκτησε τα κατά το δυνατόν υψηλότερα αξιώματα, αυτή επέρασε στο παρασκήνιο της πολιτικής. Μπορούμε όμως να την δούμε σαν την κινητήριο δύναμη πίσω από τον Ιωσήφ, σαν μία ακαταβλητη πηγή ενέργειας και ισορροπίας του με φανερά τα σημάδια της επιρροής επάνω του. Το κτύπημα ήταν μεγάλο τόσο γιά τον ίδιο όσο και για τις κοινότητες του λαού τους τις οποίες εστήριζε η γυναίκα αυτή. Ο Ιωσήφ προσπαθεί να συνέλθη όταν ένα ακόμη σκληρό κτύπημα τον περιμένει λίγες εβδομάδες αργότερα. Ο ασθενικός αδελφός του Σαμουήλ, ο αφανής αλλά και ο πιό έμπιστος βοηθός του πεθαίνει κι αυτός. Σε αυτήν ακριβώς την εποχή αποφασίζουν οι Γάλλοι να εντείνουν τις προσπάθειές τους. Η επιτυχία τους, με τον Ιωσήφ να παραπατάει προσωρινά, ήταν απόλυτη διότι τον Αύγουστο του 1569 εκδίδεται σουλτανικό φιρμάνι το οποίο διατάσσει την παύση του μέτρου κατά των φορτίων των υπό Γαλλική σημαία πλοίων. Η ζημία για τον Ιωσήφ είναι καίρια διότι στο έγγραφο της νέας Γαλλοτουρκικής συνθήκης, ο Σουλτάνος "εξέφραζε την λύπη του γιά το συμβάν διότι παρεσύρθη και επλανήθη από τον Δούκα της Νάξου". Αξίζει να σημειωθή ότι το κείμενο αυτής της συμφωνίας εγράφη στα εβραϊκά, πράγμα που δείχνει την επιρροή των εβραίων και στις δύο χώρες!!!
Η συμφωνία με την Γαλλία εθεωρήθη προσωρινός θρίαμβος του Μεγάλου Βεζύρη Μεχμέτ Σόκολι ο οποίος την επέτυχε βασιζόμενος στο προσωπικό δράμα του Ιωσήφ. Καθόλου επιτυχής όμως διότι η συμφωνία ανανέωσε το εξοντωτικό για τους οθωμανούς καθεστώς των διομολογήσεων.
(συνεχίζεται)
Γρηγόρης Μπέλλος
<<< Για το Μάλι ρε γαμώτο....ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ και ΔΙΑΦΩΤΙΣΤΙΚΟ. Μάλι : Από την παπαρούνα …στο ουράνιο.
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ >>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου