Κάποτε ο Άδωνης Γεωργιάδης, όταν ακόμη ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού και συγκεκριμένα πριν από τις Εθνικές εκλογές του 2007, εξαπέλυε πολιτικές ρουκέτες κατά της πολιτικής της ΝΔ και του Προέδρου της, Κώστα Καραμανλή. Βαθειά χαραγμένο στη μνήμη όλων των τότε στελεχών και συνυποψήφιων στα ψηφοδέλτια του ΛΑ.Ο.Σ, είναι το βαρύγδουπο σύνθημα του Άδωνη Γεωργιάδη, «ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι Ανώνυμος Εταιρεία», με το οποίο κατήγγειλε αυτά τα δυο κόμματα πως μετά τη μεταπολίτευση αλληλοδιαδεχόμενα στην εξουσία προξένησαν στην Ελληνική κοινωνία, λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς.
του Παναγιώτη Αποστόλου
Βεβαίως, αυτή την ακραία αλλά δικαιολογημένη αντιπολιτευτική του διάθεση την έκανε μέσα σε λίγα χρόνια γαργάρα και, πλέον, συμμετέχει σε ένα από τα δυο αυτά κόμματα που κάποτε κατηγορούσε πως οι πολιτικές τους ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα. Αυτός ο πολιτικός σαλταδόρος, στις 29 Μαρτίου 2012 δήλωνε πως το σενάριο της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ, θα ήταν ένα πιθανό σενάριο, αλλά θα ήταν λάθος. Παρ΄ όλα αυτά, σήμερα αποδέχεται και χειροκροτεί τον αρχηγό της ΝΔ, ο οποίος συγκυβερνά με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, και ο οποίος προεκλογικά κατάγγειλε και υποσχόταν: «Το λέω κατηγορηματικά, αποκλείω κάθε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ. Συγκυβέρνηση θέλουν τριών ειδών συμφέροντα.
Πρώτον: Τη συγκυβέρνηση τη θέλει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ για να
πέσει στα μαλακά και για να μην ψάξουμε τις τεράστιες ευθύνες τους που μας έφεραν στο μνημόνιο. Νομίζουν ότι θα γλυτώσουν, αλλά δε θα γλυτώσουν.
Δεύτερον: Τη συγκυβέρνηση τη στηρίζουν, όλα εκείνα τα συμφέροντα και όλες εκείνες οι συντεχνίες που δε θέλουν να αλλάξει τίποτε στην Ελλάδα και όσο το ΠΑΣΟΚ είναι στα πράγματα, ακόμη και με δεύτερο ρόλο στην κυβέρνηση, έχουν το κεφάλι τους ήσυχο.
Τρίτον: Τη συγκυβέρνηση τη θέλουν όλες αυτές οι δυνάμεις, μέσα και έξω από την Ελλάδα, που θέλουν μια κυβέρνηση αδύναμη και μια κυβέρνηση ελεγχόμενη. Δεν μπορούμε, φίλες και φίλοι, να βγούμε από την ύφεση, μαζί με εκείνους που μας έφεραν στην ύφεση. Δεν μπορούμε να πούμε την αλήθεια στο λαό, μαζί με εκείνους που κορόιδεψαν το λαό. Όσοι θέλουν συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, είναι για να μην αλλάξει τίποτα, για να διασωθεί αυτό που χρεοκόπησε και για να σωθούν εκείνοι που μας χρεοκόπησαν».
Παράλληλα, ο Άδωνης Γεωργιάδης, δεν έχει κανένα πρόβλημα να ακούει με θρησκευτική ευλάβεια τις βαθυστόχαστες επισημάνσεις στη Βουλή, του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΝΔ, κ. Ψυχάρη. Ωστόσο, θα πρέπει να θυμηθεί πως κάποτε μετά βδελυγμίας, απέκρουε τις πολιτικές της οικογένειας Ψυχάρη και του ομίλου Λαμπράκη. Επίσης, σήμερα, συγκυβερνά με τους απογόνους εκείνων οι οποίοι δημιούργησαν το Δεκεμβριανό κίνημα του 1944 και συμμετείχαν στο Συμμοριτοπόλεμο του 1946-1949, κατά τα οποία οι Συμμορίτες διέπραξαν εγκλήματα που δημιούργησαν ρίγος σε όλη την ανθρωπότητα, καθώς κατέσφαξαν με τον πλέον, απάνθρωπο και φρικιαστικό τρόπο Έλληνες και Ελληνίδες. Συγκυβερνά, με τους υμνητές, δηλαδή, εκείνων που επαναστάτησαν κατά του νομίμου κράτους, όταν η πατρίδα μας προσπαθούσε να επουλώσει τις βαθύτατες πληγές που είχαν δημιουργήσει οι ΓερμανοΙταλοί φασίστες του άξονα. Το μεγαλύτερο, όμως, των εγκλημάτων τους ήταν το «παιδομάζωμα» και το οποίο έχει καταγραφεί σε τόνους σελίδων: «28.000 Ελληνόπουλα ήρπάγησαν βιαίως άπό τάς άγκάλας των όλοφυρομένων μητέρων των, μετεφέρθησαν είς τάς κομμουνιστικάς χώρας, ένθα, ευθύς αμέσως, ήρχισεν είδική κομμουνιστική διαπαιδαγώγησίς των, μέ σύστημα και διδασκαλίαν σκορπούσαν τήν αλλοίωσιν της Εθνικής συνειδήσεως των και τήν άνάπτυξίν σλαυοκομμουνιστικών ψυχών εις τά ελληνικά κορμιά των».
http://clubs.pathfinder.gr/Iapetos_/666479
Μεγάλη και ιστορική μορφή αυτού του παιδομαζώματος, υπήρξε η ηρωίδα Ευτυχία Καλύβα. Θεωρώ, υποχρέωσή μου να σας παραθέσω παρακάτω τον ύμνο που αφιέρωσε στο πρόσωπο και στο δράμα της, ο αείμνηστος πρώην υπουργός και μετέπειτα Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος, φροντίδα του οποίου ήταν η κατασκευή και τοποθέτηση, αγάλματός της, στο Καρπενήσι: «Τούτο το επεισόδιο είναι πέρα ως πέρα αληθινό. Το γράφω σαν ένα κομμάτι της Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας. Για να το διαβάσουν οι ποιηταί και να το τραγουδήσουν. Για να το διαβάσουν οι πολιτικοί μας άνδρες και να εμπνευσθούνε. Για να το διαβάσουν οι δυσφημηταί μας και ν’ ανέβει της ντροπής το ερύθημα στο πρόσωπό τους. Για να το διαβάσει ο λαός μας, μα όλος ο λαός, και να αναγνωρίσει τον καλύτερον εαυτό του.
Αυτά συνέβησαν στο Καλεσμένο. Είναι ένα μικρό χωριό, κρυμμένο σε μια βαθιά λαγκάδα των Ευρυτανικών βουνών, λίγες ώρες έξω από το Καρπενήσι. Φτωχό αλλά ευτυχισμένο άλλοτε χωριουδάκι με τους δυο του σκόρπιους μαχαλάδες. Ένα βράδυ, εδώ και λίγες μέρες μόλις σκοτείνιαζε, οι συμμορίτες ζώσαν το χωριό και μπήκαν στα σπίτια για να αρπάξουν ό, τι βρουν. Τρόφιμα, ζώα γυναίκες και προ παντός παιδιά. Γέμισε η λαγκαδιά από βογκητά, από ουρλιάσματα και τουφεκιές. Έπεφτε ξύλο αλύπητο. Στην άκρη του κάτω μαχαλά κατοικούσε η Ευτυχία Καλύβα ορφανή κοπελίτσα δεκάξι χρόνων. Ο πατέρας, εύζωνος Ρουμελιώτης είχε σκοτωθεί στο Αλβανικό. Η μητέρα είχε πεθάνει στην κατοχή από πείνα. Το λίγο ψωμί που της είχε μείνει το μοίρασε ένα πρωί στα παιδιά της, το βλόγησε και έσβησε. Η Ευτυχία άκουσε το χαλασμό που γινόταν πιο πέρα και κατάλαβε. Οι συμμορίτες ζύγωναν. Από στιγμή σε στιγμή θα έφθαναν. Ξύπνησε τα παιδιά, τα σκέπασε με ό,τι είχε και μισόντυτη και αυτή όπως βρέθηκε εκείνη την ώρα έφυγε μαζί τους στο σκοτάδι. Ήξερε βέβαια τα μονοπάτια. Αλλά ήταν χιόνι, ένα μπόι χιόνι, όπως είναι σ’ εκείνα τα μέρη. Ο δρόμος κλειστός από τον εχθρό. Έπρεπε να πάρει έναν κατσικόδρομο. Όταν βγήκε στο ψήλωμα, το χιόνι ήταν τόσο ψηλό που τα δυο αδελφάκια της δεν μπορούσαν να προχωρήσουν. Τότε μπήκε μπρος αυτή και με το στήθος της άνοιγε δρόμο. Βήμα με βήμα πάλευε για να περπατήσουν τα μικρά. Όλη την νύχτα περπατούσε έτσι παλεύοντας. Αν ήθελε να σωθεί μοναχή της, θα σωζόταν εύκολα. Αλλά οι λησταί δεν αρπάξανε εκείνη την νύχτα στο Καλεσμένο μόνο είκοσι κοπέλες. Μάζευαν και τα παιδιά.
Και η Ευτυχία ήταν δεκάξι χρόνων, μητέρα και αδελφή μεγάλη. Και ήταν Ρουμελιώτισσα εκατοντάδων ετών Ελληνοπούλα. Επάλαισε στήθος με στήθος με το χιόνι, με τον εχθρό, με την μοίρα, για να σώση την κληρονομιά την μοναδική του εύζωνα της Αλβανίας, τα δυο αδελφάκια της. Ήταν κυνηγημένη. Έπρεπε πριν ξημερώσει να φθάσει ως τα μέρη που φύλαγε ο στρατός μας. Τα αχνάρια της στο χιόνι ήταν κατακόκκινα. Στα στουρνάρια, στ’ αγκάθια, στ’ αγριοκλώναρα είχαν ξεσκισθεί τα πόδια της, τα χέρια της, τα στήθη της. Δεν ήταν γρατζουνίσματα, ήταν πληγές. Έπρεπε όμως να προχωρήσει. Τα παιδάκια δεν θα άντεχαν περισσότερο μέσ’ το χιόνι. Θα πέθαιναν. Τραβούσε λοιπόν παλεύοντας μέσ’ στο σκοτάδι. Ίσως να μη καταλάβαινε πόσο πονούσε. Αλλά τα μικρά τα αδελφάκια της θυμούνται τώρα το λαχάνιασμά της, και το αίμα της μέσα στο χιόνι. Χάραζε μόλις, όταν έφθασε στο πρώτο στρατιωτικό φυλάκιο έξω από το Καρπενήσι. Με τα όπλα έτοιμα πετιούνται οι φαντάροι να δουν ποιος φθάνει. Μη βαράτε, λέει μια παιδική φωνή. Σε λίγο ήταν εκεί μπρος τους μαζί με τα αδελφάκια της. Τα παιδιά! Λέει στους φαντάρους που έβλεπαν τα κουρελιασμένα ρούχα, το μισόγυμνο κορμί της όλο αίματα. Τα παιδιά!… Άλλο τίποτε δεν είπε… σωριάσθηκε χάμω και ξεψύχησε. Όταν το ξάπλωσαν χάμω στα σανίδια, μέσα στο φυλάκιο το ωραίο κορμάκι των δεκάξι χρόνων, ήταν ολόκληρο μια πληγή. Τα δυο παιδιά τα συνέφεραν και βρίσκονται τώρα στο αναρρωτήριο του Ερυθρού Σταυρού, στο Καρπενήσι. Σύρε στο καλό Ευτυχία Καλύβα. Ό, τι θέλησες όλη εκείνη την τρομερή νύχτα θα γίνει. Τα’ αδελφάκια σου θα ζήσουνε και θα’ ναι και αδέλφια όλων μας.
Και η παρθενιά σου θα μείνει και αυτή αμόλυντη σαν το χιόνι που χάραξες με το αίμα σου. Και αν δεν αρραβωνιασθείς πια το όμορφο παλληκάρι του χωριού, θα είσαι η αρραβωνιαστικιά της Νίκης. Και αν δεν στολίσεις πια με τα μυριστικά την αυλή του φτωχικού σου θα στολίζεις στους αιώνες την Ιστορία της Ελλάδος. Με την Αντιγόνη, με την Ηλέκτρα θα την στολίζεις ιερή αδελφή. Με τις Μεσολογγιτοπούλες, με τις Σουλιώτισσες, με της Πίνδου τις γυναίκες θα την στολίζεις. Ρουμελιώτισσα λεβέντισσα Ελληνοπούλα. Σύρε στο καλό Ευτυχία Καλύβα».
Με αυτόν το γλαφυρό και ποιητικό τρόπο, ύμνησε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος την Ευτυχία Καλύβα, που στο δράμα της απεικονίζεται η θηριωδία των συμμοριτών, εκείνα τα δύσκολα για την πατρίδα μας χρόνια. Που να φανταζόταν, λοιπόν, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, πως κάποια χρόνια μετά, μια κυβέρνηση που αποτέλεσαν ύστερα από συμφωνία η ΝΔ και ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου (ΚΚΕ και ΕΑΡ), λίγο πριν εκπνεύσει, θα υπέγραφε το νόμο 1863 με θέμα: «Άρση των συνεπειών του εμφυλίου πολέμου 1944-1949». Το επίμαχο άρθρο 1, το οποίο παραποιεί, στρεβλώνει την Ιστορία και ταυτόχρονα εξισώνει τις πράξεις των συμμοριτών που εκτελούσαν εντολές της Σοβιετικής Ενώσεως, με τον τακτικό στρατό μας και τον αγώνα του για την εξασφάλιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, αναφέρει τα παρακάτω:
α) Η περίοδος από την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής μέχρι 31/12/1949 αναγνωρίζονται ως “περίοδος εμφυλίου πολέμου”.
β) όπου στην κείμενη νομοθεσία αναφέρεται ο όρος “συμμοριτοπόλεμος”, αντικαθίσταται με τον όρο “εμφύλιος πόλεμος” και όπου “συμμορίτες” με τον όρο “Δημοκρατικός στρατός”.
γ)…..
Ο παραπάνω νόμος δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ 204 στις 18 Σεπτεμβρίου 1989 και υπογράφηκε από τον Πρόεδρο Δημοκρατίας, κ. Χρήστο Σαρτζετάκη. Επίσης, συνυπογράφηκε από τους Υπουργούς Οικονομικών και Δικαιοσύνης της Κυβέρνησης Τζανετάκη. Ποιοι ήταν όμως, Υπουργοί που υπέγραψαν αυτό το βδέλυγμα; Μα φυσικά ο κ. Αντώνης Σαμαράς και ο κ. Φώτης Κουβέλης, αντίστοιχα (συνημμένα).
Συνέταιροι-συνένοχοι, λοιπόν, τότε στην εξουσία ο κ. Σαμαράς και ο κ. Κουβέλης, μέλη της συγκυβέρνησης της υποταγής σήμερα τα κόμματά τους, η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ. Όλοι, οι πάλαι ποτέ «δεξιοί και αριστεροί», ένας πολιτικός αχταρμάς που συνηγορεί και υποκλίνεται με τις παράλογες εντολές-απαιτήσεις των δανειστών μας, εξαθλιώνοντας το λαό και απεμπολώντας τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ως συμπέρασμα, λοιπόν, διατυπώνεται πως διαχρονικά τους ένωνε και τους ενώνει η Νέα Τάξη Πραγμάτων και η επιβολή της Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Δοξάστε τους!!!
το είδα http://agkyrovoli.blogspot.gr/2012/09/blog-post_2270.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου