Η Ελλάδα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο

 

Το καραβάκι της ιστορίας

28 Οκτωβρίου 1940 – Έγχρωμο πρωτότυπο υλικό

 

1912-13: το πρελούδιο του Α’ παγκοσμίου πολέμου ή ο ίδιος ο πόλεμος;

 

Τα βαθύτερα αίτια της διαφωνίας Κωνσταντίνου-Βενιζέλου ως προς την προτεραιότητα της Θεσσαλονίκης (1912) δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά. Η δολοφονία του Γεωργίου Α΄ (1913) δεν εξιχνιάστηκε. Η Μ. Βρετανία είχε από το 1909 τον εκλεκτό της Βενιζέλο στην ελληνική διοίκηση και ο εθνικός διχασμός του 1915 προκλήθηκε μεν από τον Βενιζέλο αλλά και εδώ λείπει το πλήρες και πραγματικό υπόβαθρο. Πώς έβλεπαν ο Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος την πορεία της Ελλάδας προς την Κωνσταντινούπολη; Πώς έβλεπαν την ολοκλήρωση της Μεγάλης Ιδέας;

Οι πόλεμοι 1912-13 ονομάστηκαν «Βαλκανικοί πόλεμοι». Είναι ένας ανεπαρκής και αποπροσανατολιστικός χαρακτηρισμός, εφάμιλλος του «Μακεδονικού Αγώνα». Διεξήχθησαν υπό την καθοδήγηση-επόπτευση των μεγάλων δυνάμεων και ενόψει των διεθνών εξελίξεων. Αποτέλεσαν τη συνέχεια του 1821 αλλά με αντίστροφη διαδικασία: Όλοι οι χριστιανοί εναντίον των Τούρκων (αυτό κράτησε ελάχιστους μήνες το 21), αλλά και μεταξύ τους. Μπορούμε να πούμε ότι ο

Γιώργος Ρωμανός: Η αληθινή ιστορία του Εθνικού Διχασμού (1909-1922)

Mια αποκαλυπτική συνέντευξη με τον συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή Γιώργο Ρωμανό για το θέμα του Εθνικού Διχασμού, με αφορμή το νέο βιβλίο του με το οποίο συντρίβονται ιστορικά ψεύδη ενός και πλέον αιώνος. Ο Εθνικός Διχασμός ξεκινά από το 1909, με το αποτυχημένο κίνημα στου Γουδή και κορυφώθηκε με την Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Όλο αυτό το διάστημα, 1909-1922 συσσωρεύονταν και εκδηλώνονταν ακραία διχαστικά γεγονότα ενώ η πολιτική σκηνή εφλέγετο υπόγεια ή και φανερά από μίση και θανατηφόρα πάθη. Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει ο Γιώργος Ρωμανός είναι εν πολλοίς άγνωστα, τα περισσότερα σκοπίμως αποκρυβώμενα και οπωσδήποτε συγκλονιστικά.

το είδα

Ο μύθος του Ναυαρίνου - Μελέτης Μελετόπουλος

 

Παλαίχθων Σύλλογος

Αφιέρωμα του Παλαίχθονος στην 25η Μαρτίου, στον Πολιτιστικό Σύλλογο "Παλαίχθων". Ομιλία του Μελέτη Μελετόπουλου, διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: "Ο μύθος του Ναυαρίνου".

Δεν αναστηθήκαμε το 1821, ανεξάρτητοι γίναμε (!)

Από Cambridge και King’s College London (Koraes Chair) μέχρι Princeton και Harvard, μια ορολογία υπάρχει για την Ελληνική Αναγέννηση του 21: «Πόλεμος για την Ανεξαρτησία των Γραικών».

Τι εννοεί ο δυτικός ποιητής; Ότι όταν λέει «ελευθερία» είτε ο Διονύσιος Φιλόσοφος, είτε ο Αθανάσιος Ψαλίδας, είτε ο Ευγένιος Βούλγαρις, ο Νεόφυτος Δούκας και οι Ζωσιμάδες, εννοούν «Βουλή με δικαίωμα ψήφου σ’ ένα κράτος ιδιωτικού νομίσματος». Εννοούν ότι η «ελευθερία» και το «φως» είναι εισαγόμενες έννοιες στους Γραικούς οι οποίοι -πλην Κοραή και Συντροφίας- δηλώνουν «Έλληνες»! Υπάρχει κάτι πιο

«Μούσης δώρα»: Η ανελέητη αντικαποδιστριακή προπαγάνδα (υπό Αλεξάνδρου Κ. Σούτσου και όχι μόνον)

 Η αντικαποδιστριακή προπαγάνδα 1830-40 ήταν ανελέητη και συχνά βδέλυγμα. Η αντίστροφη πραγματικότητά της αποτελούσε για τους μελλοντικούς ιστορικούς πυξίδα του προορισμού «αληθινά γεγονότα». Πλην όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν περίεργα στον 19^ο αιώνα και σήμερα βρισκόμαστε στη χειρότερη δυνατή εξέλιξη.

Το θέμα των αντικαποδιστριακών είναι τόσο σκοτεινό, όσο και η οργάνωση της Επανάστασης του 21. Η ιστορία που έχει παραλείψει την Επτάνησο Πολιτεία και έχει φέρει τον Ρήγα στο προκρούστειο κρεβάτι της νεωτερικότητας δεν μπορεί να εξηγήσει τον «Κυβερνήτη Καποδίστρια» και το αντικαποδιστριακό μένος που δήθεν εμφανίστηκε το 1830. Ούτε βέβαια η παραδοσιακή ιστορία μπορεί να το κάνει, αφού

Εις την Ελλάδα η Πατρίς και η Θρησκεία είναι εν και το αυτό (Louis Pierre Édouard Bignon)

Les Cabinets et les Peuples, depuis 1815 jusqu’à la fin de 1822

 Το 1822 ο βαρώνος Louis Pierre Bignon έγραψε για τη σχέση της Πατρίδας με την Θρησκεία:

Σε αντίθεση με την Ευρώπη, στην Ελλάδα η Πατρίδα ταυτίζεται με τη Θρησκεία.

και λίγο πιο κάτω:

Εις την Κωνσταντινούπολιν έδωσεν ωραίον παράδειγμα της δια την πίστιν καρτεροψυχίας ο Πατριάρχης των Ελλήνων, όστις παρεδόθη εις άτιμον αγχόνην εις το προαύλιον του ναού, όπου ιερούργησε την ιδίαν ημέραν της αγίας του Χριστού αναστάσεως. Φρίσσει πάσα ψυχή χριστιανική φανταζομένη τας τελευταίας στιγμάς του ογδοηκονταετούς τούτου μάρτυρος, απολλυμένου αδόξως, και το σεβάσμιον σώμα του, κρεμάμενον τρεις ημέρας ως των καταδίκων, και συρόμενον από τους μοχθηροτέρους των Ιουδαίων αισχυντηρώς την θάλασσαν ομού με τα σώματα των τριών αρχιερέων και οκτώ ιερέων, κατασφαγέντων εις τον αυτόν καιρόν.

Η θάλασσα δεν εκατάπιε το αξιοσέβαστον λείψανον το οποίον την επρόσφερεν η ανομία, και οι ευλαβείς ζηλωταί της πίστεως καταφρονούντες πάντα κίνδυνον, (και ως προς τους Έλληνας ο κίνδυνος είναι θάνατος), το εύρον εις τα κύματα, και το μετεκόμισαν εις χριστιανικόν έδαφος, εις την Οδησσόν, όπου οι ευσεβείς χριστιανοί το υπεδέχθησαν με σεβασμόν και υπόκλισιν.

Αυτά περιλαμβάνονται σ’ ένα βιβλίο που

1823-25: Νεωτερικότητα εναντίον Παράδοσης («εμφύλιος»)

 

Η Επανάσταση όχι μόνον ξεκίνησε (ένα τεράστιο θαύμα!) αλλά πέτυχε κι όλας. Στρατιωτικά, θα πετύχαινε περισσότερα αν δεν υπήρχε η βρετανική αντίδραση που λίγο απείχε από τον ανοιχτό κατά των Ελλήνων πόλεμο. – Τέλη 1823: ξεκινά η κυρίως σύγκρουση.

Η Επανάσταση πέτυχε όχι μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στο πολιτικό πεδίο, αφού ανάγκασε τη δυτική πολιτική να την θεωρήσει μη καρμποναρική, μη ιακωβινική, μη νεωτερική δηλαδή. Το 1823 το επαναστατικό αποτέλεσμα ήταν δεδομένο. Σειρά είχε η σύγκρουση των δυο τάσεων που ως τότε κρυβόταν κάτω από το χαλί. Ενώ το χρηματιστηριακό προϊόν που βαφτίστηκε «δάνειο» (και στην καθομιλουμένη «δώρο») ετοιμαζόταν, το βουλευτικό έριξε το εκτελεστικό (εξαγορά συνειδήσεων αλλά και πάλι χωρίς εξασφαλισμένη νομιμότητα) και η Επανάσταση βρέθηκε με δυο κυβερνήσεις: μια «παραδοσιακή» & μια «νεωτερική». Μαριονέτα της νεωτερικότητας αναδείχθηκε ο στερούμενος βούλησης και

Ἡ ἀλήθεια γιά τό ΄21

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ

ΚΑΛΕΣΜΕΝΗ:

Μαρία Μαντουβάλου, τέως ἀναπλ. καθηγήτρια Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΣΧΟΛΙΑ:

Ἡ ἀναπληρώτρια καθηγήτρια τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Μαρία Μαντουβάλου, ὀρθώνει σάν ἄλλη Μπουμπουλίνα τό ἀνάστημά της καί ἀποδεικνύει χωρίς φόβο καί πάθος τήν ἀλήθεια γιά τό 1821. Μιά ἐκπομπή πού δίνει ἀπαντήσεις σέ ἀνιστόριτους ἱστορικούς καί λοιπούς ἐθνομηδενιστές γιά τά πραγματικά κίνητρα τῆς Ἑλληνικής Ἐπανάστασης.

Ἡ Μαρία Μαντουβάλου, ἐξηγεῖ μέ ἀδιάψευστα ἱστορικά στοιχεῖα γιατί τό ’21 ἦταν γνήσια Ἐθνεγερσία καί δέν εἶχε καμμία σχέση οὔτε μέ δῆθεν κοινωνικές διεκδικήσεις, οὔτε μέ τόν Δυτικό Διαφωτισμό ἀλλά ἦταν ἀποτέλεσμα τῆς δίψας τῆς καταπιεσμένης ἑλληνικῆς ψυχῆς γιά ἀποτίναξη τοῦ τουρκικοῦ ζυγοῦ, γιά ἕναν ἀγῶνα ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος.

 το είδα

Επτάνησος Πολιτεία 1800-07: Η εξαφανισμένη Ιστορία

 

… ετέθη επί Γαλαζίου Πανίου της σημαίας ο παλαιός της Βενετίας λέων κιτρινόχρωμος και πτερωτός, κρατών το ευαγγέλιον κεκλεισμένον και επέχον σταυρόν, και επ’ αυτού επτά λόγχαι ως σύμβολον της Επτανήσου ομοσπονδίας.

Συμπληρώνονται σήμερα 222 χρόνια από την ίδρυση του πρώτου νεότερου ελληνικού κράτους. Ασφαλώς δεν θ’ ακουστεί κάτι από το ανεξάρτητο Γραικικό κράτος – επαρχία των Βρυξελλών και υποτελές στη Φρανκφούρτη.

Με την de facto κατάργηση της Ιουλιανής Συνθήκης του 1827, (δηλ. με το κράτος των Glücksburg του 1864) το Ελληνικό κράτος προσπάθησε να πείσει ότι η Επανάσταση του 1821 προήλθε από τη νεωτερική τάση. Στην προσπάθεια αυτή, έχτισε μια ιστορία στην οποία ΔΕΝ χωρούσε το ΠΡΩΤΟ Ελληνικό κράτος: Η ΕΠΤΑΝΗΣΟΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (1800-07).

Το ιστορικό είναι περισσότερο πολύπλοκο, καθώς το χτίσιμο ξεκίνησε με το κράτος της αντιβασιλείας (1833) στο οποίο εναντιώθηκαν οι Ρώμας-Κολοκοτρώνης. Αλλά κι αυτό είναι ατελές, καθώς η μεγάλη αντίδραση της νεωτερικότητας προς την πραγματική ιστορία ξεκίνησε το 1826-27. Ήταν τότε που ο Καποδίστριας αυτοδεσμεύτηκε πως

Δείτε το γεφύρι όπου βάδιζαν οι κατάφρακτοι αρχαίοι Σπαρτιάτες πολεμιστές

 Πρόκειται για ένα ανεπανάληπτης πραγματικά δομικής κατασκευής γεφύρι ηλικίας 2.000 χρόνων που χρησιμοποιείται κανονικότατα ως σήμερα

Θα το πιστεύατε εάν κάποιος σας έλεγε πως λίγα χιλιόμετρα έξω από την Σπάρτη εδώ και 2.500 χρόνια στέκει όρθιο ένα πέτρινο τοξωτό γεφύρι που κάποτε διέσχιζαν αρχαίοι πάνοπλοι Σπαρτιάτες πολεμιστές.

Θέλετε να σας το κάνουμε ακόμα καλύτερο; Ο μύθος αναφέρει πως αυτό το γεφύρι διέσχισε ο Πάρης όταν ξεκίνησε να πάει στην Τροία για να διεκδικήσει την Ωραία Ελένη.

Κι όμως μετά από 2.500 χρόνια στέκει ακόμα όρθιο: Δείτε το γεφύρι όπου

3 Μαρτίου 1941. Οι Άγγλοι και ο Εστεμμένος πράκτοράς τους ,σούφρωσαν 17,5 τόνους χρυσού του ελληνικού λαού

3 Μαρτίου 1941. Ενώ οι πρώτοι δυστυχισμένοι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί, έπλεαν προς τον Πειραιά, (Operation Lustre),για να μας «βοηθήσουν», να μας καραλάβει ο «Ναζισμός», στις 3 Μαρτίου 1941, ( σημαδιακή μέρα γιατί ήταν Καθαρή Δευτέρα), αναχώρησε από τον Πειραιά με τα αντιτορπιλικά «Βασιλεύς Γεώργιος Α'» και «Βασίλισσα Όλγα», ο ελληνικός χρυσός, και μεταφέρθηκε στην Κρήτη. 

 Η ποσότητα του χρυσού που φορτώθηκε στα πλοία ήταν 17,5 τόνοι, ή 608.350 ουγκιές, σε μορφή ράβδων και χρυσών λιρών Αγγλίας. Μεταφέρθηκαν ακόμα τα κιβώτια με τα κοσμήματα των ελληνίδων που είχαν δοθεί στον έρανο του Μεταξά για την αεροπορία. 

 Τα κιβώτια αυτά οι Άγγλοι τα εγκατέλειψαν στο υπόγειο του υποκαταστήματος της Τραπέζης της Ελλάδος στο Ηράκλειο και τα βρήκαν εκεί οι Γερμανοί. Η εντολή για την φόρτωση του χρυσού είχε δοθεί από τις 22 Φεβρουαρίου 1941. 

Η θεωρία των ιδρυτών-αρχηγών της Φιλικής Εταιρείας (Μέρος Β΄)

 Συνέχεια από το Μέρος Α΄

Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΗΣ ΞΑΝΘΕΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΘΑΝΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΣΤΟ α΄ ΕΞΑΜΝΗΝΟ ΤΟΥ 1820

Το 1845 ο Ξάνθος γράφει ότι μαζί με τον Κομιζόπουλο αρχηγοποιεί τον Πατζιμάδη. Tον χρίζει “ΑΞ” και οι δυο τους συντάσσουν το καταστατικό της Εταιρείας-Ταμείου (Φ.Φ.Γ.Ε.Ε.). Όλα αυτά διαψεύδονται από το Αρχείο του. Στην αφήγηση αυτή οφείλεται η απάλειψη του μεγαλέμπορου Πατζιμάδη από την μοσχοβίτικη αρχηγική ομάδα που το 1817 είχε υποδεχθεί τον Γαλάτη.

Η ιστορία που δεν αναρωτιέται γιατί απαιτούνται τρεις άσημοι για να ξεκινήσει μια Επανάσταση, δεν θα προσέξει ποτέ τις διαφορετικές ποσοτικές και

Η θεωρία των ιδρυτών-αρχηγών της Φιλικής Εταιρείας (Μέρος Α΄)

 Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΙΔΡΥΤΩΝ-ΑΡΧΗΓΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ [1]

Στέργιος Π. Ζυγούρας

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η βασική πηγή για την ιστορία της Εταιρείας θεωρείται ο Ξάνθος. Ακολουθεί το α΄ Δοκίμιο του Φιλήμονα. Τι θα βλέπαμε αν συγκρίναμε τα κείμενα του Ξάνθου μεταξύ τους και σε σχέση με τα κοινώς λεγόμενα περί της ίδρυσης και της εξέλιξης της “Φιλικής Εταιρείας”; Θα βλέπαμε ότι τα κοινώς λεγόμενα για την Επανάσταση αποτελούν πεποιθήσεις και μόνον. Ο ακρογωνιαίος λίθος της εξιστόρησης -η “Φιλική Εταιρεία”- βρίσκεται απολύτως εκτός τεκμηρίωσης. Για περισσότερο από έναν αιώνα το μόνο κείμενο που προβάλλεται στοιχειωδώς είναι τα “Απομνημονεύματα” (1845). Όμως, οι ιστορικοί γνωρίζουν ότι προηγουμένως έγραψε μια “Αναφορά” προς την Συντακτική Συνέλευση (1843), ένα κείμενο αντίρρησης που το ονομάζουμε “Απολογία” (1837) και ένα κείμενο που ο ίδιος το ονομάζει “Υπόμνημα” και ισχυρίζεται ότι το έγραψε το 1835.

Στο κείμενο του 1845 αναιρεί βασικά σημεία που ο ίδιος υπέγραψε το 1843. Το προσπερνάμε για να επικεντρωθούμε σε σημαντικότερα θέματα. Στο κείμενο του 1837 επιτίθεται κατά του Φιλήμονα και

Η Ινδική Επανάσταση και ο Γκάντι.

Γράφει ο Στάθης Σουλιώτης Δικηγόρος Αθηνών.

Ο αέρας της ελευθερίας και ανεξαρτησίας που έπνευσε στην Ευρώπη από το τέλος του 19ου αιώνα, δεν άφησε ανεπηρέαστες τις Ασιατικές Χώρες μεταξύ αυτών και την Ινδία, που αγωνίσθηκε να αποτινάξει τα δεσμά της Αγγλικής αποικιοκρατίας.

Η επανάσταση της Ινδίας ήταν μια ιδιότυπη επανάσταση και έργο, κυρίως, ενός μεγάλου πολιτικού και κοινωνικού ηγέτη, φιλόσοφου, και μέγιστου διανοητή του Μαχάτμα Γκάντι. (1829-1948).

Ο Γκάντι, μετά τις νομικές σπουδές στην Αγγλία, αρχίζει τη πολιτική δράση του από τη Νότια Αφρική όπου στάλθηκε ως νομικός εκπρόσωπος κάποιας εταιρείας. Εκεί για είκοσι ολόκληρα χρόνια ο Γκάντι αγωνίσθηκε για τη μόρφωση και την καλυτέρευση της άθλιας θέσης των Ινδών εργατών που εργάζονταν εκεί. Αφού πέτυχε η Νοτιοαφρικανική βουλή να καταργήσει τους νόμους των φυλετικών διακρίσεων για τους Ινδούς εργάτες, επέστρεψε στην Ινδία όπου έγινε δεκτός σαν θριαμβευτής.

Με την επιστροφή του στην πατρίδα (1915) συνεργάστηκε με

Μάνη & Αόρατος Αρχή

 Ο “Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης” του Αθανάσιου Συροπλάκη

Μια αξιοπρόσεκτη, πλην καταδικασμένη προσπάθεια απεγκλωβισμού από τη μέγγενη της αξιωματικά προκαθορισμένης Επανάστασης

Στέργιος Ζυγούρας

Μια αξιοσημείωτη προσπάθεια απεγκλωβισμού από το πανεπιστημιακό στερεότυπο στο θέμα του 21 έκανε ο νέος ιστορικός του ΑΠΘ Αθανάσιος Συροπλάκης. Με το βιβλίο “Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης” από τις εκδόσεις Μεταίχμιο επιχείρησε να δώσει μια βιογραφία ενός πρωταγωνιστή της Επανάστασης στον οποίο η ιστορία εμφανώς -και διαχρονικώς- κομπιάζει. Το βιβλίο δεν διεκδικεί δάφνες μιας αναλυτικής παρουσίασης, βασισμένης σε αρχειακό υλικό και πρωτότυπα τεκμήρια. Στοχεύει στη συνοπτική αλλά πολύπλευρη παρουσίαση του Μανιάτη ηγέτη ο οποίος έπαιξε βασικότατο ρόλο όχι μόνο στον πόλεμο (1821-29), αλλά και πριν και μετά την λήξη του. Κι αν, με απόλυτα κριτήρια, δεν καταφέρνει πολλά, έχει αξία να δούμε την διαδρομή της.

Πολύ θετική είναι η ανάδειξη στοιχείων που δεν ακούγονται συχνά, όπως ποιο ήταν το διοικητικό καθεστώς της Μάνης μετά τα Ορλωφικά, ποιος ήταν ο “Σιουκιούρμπεης”, ποιο ήταν το καθεστώς των ομήρων που οι μπέηδες της Μάνης έστελναν στην Πόλη ως εγγύηση νομιμοφροσύνης προς τον Σουλτάνο. Η προσπάθεια απεγκλωβισμού από τα τετριμμένα είναι ξεκάθαρη. Πλην όμως …

Το εγχείρημα καταπνίγεται κατ’ αρχήν στο θέμα “Φιλική Εταιρεία – ειδικές συνθήκες και

Η Αρχή του Ανθρώπινου Γένους

 

George Charalampidis

Η «Ελληνική Δημοκρατία» του Ρήγα Βελεστινλή και ο Διαφωτισμός

 του Πολυχρόνη Καρσαμπά

«Νέα Πολιτική Διοίκησις», το χειρόγραφο των Κυθήρων

Το εργαστήρι χάλκευσης της ιστορίας, που έστησε το Νεοελληνικό Κοραϊκὀ κράτος,  για να παραχαράξει το Επαναστατικό πρόταγμα του κινήματος του Ρήγα και της εταιρείας που ηγείτο, και να εδραιώσει το επιβληθέν στο Ελλαδικό κράτος καθεστώς νεοτερικής κατοχής,  έπρεπε να εγγράψει τον Ρήγα στους οπαδούς και μεταπράτες του φιλελεύθερου καθεστώτος.

Στην κατεύθυνση αυτή κινούμενο το σύνολο σχεδόν της εγχώριας ιστοριογραφίας εμφανίζει τον Ρήγα ως αντιγραφέα του επαναστατικού προτάγματος της Γαλλικής Επανάστασης και των Ιακωβίνων, ως μεταπράτη-διαφημιστή των ιδεών της φιλελεύθερης αστικής «δημοκρατίας», ο οποίος έγραψε σειρά βιβλίων εμπνευσμένος από τον Διαφωτισμό, για να φωτίσει τους σε βαθύ σκότος ευρισκόμενους συμπατριώτες του  και κάποια στιγμή αποφάσισε με τους συντρόφους του, να διακόψει τις συνευρέσεις, όπου τραγουδιόνταν επαναστατικά άσματα και απαγγέλλονταν επαναστατικά ποιήματα, για να κάμει επανάσταση.

Έτσι το ίδρυμα Θεμιστοκλή και Δημήτρη Τσάτσου αναφέρει ότι δήθεν «η συνταγματική πρόταση του Ρήγα Βελεστινλή διατυπώθηκε στον απόηχο των πολιτικών και συνταγματικών εξελίξεων που συνδέονται με τη Γαλλική Επανάσταση» και ότι

Πόσο αθώα είναι τα νεωτερικά δόγματα της σχολικής ιστορίας;

 Σημερινό βιβλίο Ιστορίας Στ Δημοτικού (δεν φταίει για όλα η Ρεπούση)

Αν στοιχεία όπως αυτά που θα δούμε δεν είναι προπαγανδιστικά, τότε σίγουρα είναι τελείως παράλογα· κι αυτός είναι ο πιο ελαφρύς χαρακτηρισμός, καθώς το Σχολείο στόχο έχει να κινητοποιεί το μυαλό και να αυξάνει την κριτική ικανότητα. Ποια ικανότητα; Εδώ αποκρύπτονται ή διαστρέφονται τα φανερά διεθνή γεγονότα.

Τι μηνύματα μεταφέρει η παραπάνω εικόνα (Ιστορία Στ΄ Δημοτικού, σ. 76) στον μαθητή;

1. Ότι ο Ναπολέων ήταν φιλελεύθερος
2. Ότι η Ιερά Συμμαχία ήταν μια αντιναπολεόντεια συμμαχία
3. Ότι η Ιερά Συμμαχία ήταν η μόνη ευρωπαϊκή μεταναπολεόντεια συμμαχία
4. Ότι η Φιλική Εταιρεία είχε φιλελεύθερες ιδέες
5. Ότι η Φιλική Εταιρεία συνέπεσε με την δυσμενή συγκυρία της Ιεράς Συμμαχίας

Πόσα ισχύουν από τα παραπάνω; Ισχύει το πρώτο, το