Και Εβραίος και ναζί; Και όμως, γίνεται…

  Ίσως δεν είναι τόσο νέο, όμως είναι για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρο.

 Γίνεται να είναι κανείς και Εβραίος και ναζί ταυτοχρόνως;

Θέμης Τζήμας

Για τον ναζισμό έχουμε γράψει σε αρκετές περιπτώσεις. Γράφουμε διότι είμαστε της άποψης ότι ο φασισμός-ναζισμός αποτελεί ένα φαινόμενο και του παρόντος, όχι μόνο του παρελθόντος. Το γεγονός ότι είναι φαινόμενο παροντικό, μάλιστα δε φαινόμενο υπό «επιστράτευση» και σήμερα προέκυπτε με αρκετά μεγάλη καθαρότητα ήδη από την εντατική προσπάθεια ιστορικού αναθεωρητισμού, με κύριο στόχο τη σχετική του αθώωση του ναζισμού δια της εξίσωσής του με τον κομμουνισμό.

Με την έναρξη της ρωσικής επιχείρησης στην Ουκρανία το ζήτημα αναθερμάνθηκε, με δεδομένο ότι αρκετά τα επίλεκτα ιδίως σώματα του ουκρανικού στρατού ήταν δεδηλωμένα ναζιστές. Όταν η Ρωσία κατέδειξε το προφανές της παρουσίας του ναζισμού στην Ουκρανία (κάτι το οποίο μέχρι το Φεβρουάριο του 2022 γραφόταν και στη Δύση, έως ότου επιβλήθηκε πλήρης λογοκρισία) ένα από τα επιχειρήματα που επικαλέστηκαν οι συνήγοροι του Κιέβου ήταν ότι ένας Εβραίος πρόεδρος (ο Ζελένσκι) δε θα μπορούσε να στηρίζει ναζί. Το επιχείρημα βέβαια, καλού-κακού συμπληρώθηκε με το ότι οι

ναζί δεν ήταν και τόσο… ναζί τελικώς, είτε μιλούμε για τους σημερινούς, είτε για εκείνους του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η νέα φάση της όξυνσης του πολέμου στη Μέση Ανατολή, εξαιτίας της ισραηλινής κατοχής μεταξύ άλλων πολλών ζητημάτων, μας φέρνει μπροστά και στο παραπάνω θέμα: γίνεται να είναι κανείς και Εβραίος και ναζί ταυτοχρόνως; Η απάντηση με βάση τα όσα λένε και κάνουν οι υπουργοί του Ισραήλ είναι φυσικά ναι. Ίσως αυτό δεν είναι τόσο νέο, όμως είναι για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρο. Η πολιτική του Ισραήλ μετά την ταπείνωσή του από την παλαιστινιακή αντίσταση είναι απερίφραστα ναζιστικού τύπου. Αντιγράφει όλα τα ναζιστικά μέσα ένα προς ένα.

• Συλλογική τιμωρία της Γάζας και όλων των Παλαιστινίων παντού.
• Προσπάθεια απανθρωποποίησης των Παλαιστινίων εν γένει και στη βάση της φυλής τους («ανθρώπινα ζώα»).
• Απάρνηση της ίδιας της παλαιστινιακής ταυτότητας, με την ποινικοποίηση των διαδηλώσεων αλληλεγγύης ή της εμφάνισης παλαιστινιακής σημαίας στην Ευρώπη.
• Εκστρατεία εθνοκάθαρσης που εξελίσσεται σε γενοκτονία στη Γάζα μέσα από τη διακηρυγμένη προσπάθεια καταστροφής κάθε πολιτικής υποδομής («η Γάζα θα γίνει περιοχή χωρίς κτίρια»), μέσα από τη συλλογική πείνα, δίψα, στέρηση τροφής, φαρμάκων και ενέργειας. Αυτήν την τακτική, οι ναζί την είχαν αντιγράψει από τους παλαιούς αποικιοκράτες της Δύσης.
• Αξιοποίηση των γκεμπελικών τακτικών τερατώδους προπαγάνδας (φήμες για 40 αποκεφαλισμένα μωρά παρότι μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί κανένα τέτοιο ντοκουμέντο στη δημοσιότητα).
• Διακηρυγμένη άρνηση τήρησης του δικαίου και των εθίμων του πολέμου λόγω της φύσης του αντιπάλου: «Καταργήσαμε όλους τους κανόνες του πολέμου. Οι στρατιώτες μας δεν θα θεωρηθούν υπεύθυνοι για τίποτα. Δεν θα υπάρξουν στρατιωτικά δικαστήρια», δήλωσε ο Ισραηλινός υπουργός Άμυνας. «Ο αγώνας θα είναι πολύ διαφορετικός από τον αγώνα στη Δύση. Στην Ανατολή… Δεν υπάρχει χώρος για στρατιωτικά δικαστήρια. Οι διοικητές των μονάδων πρέπει να γνωρίζουν ποιος είναι ο σκοπός…» δήλωνε ο Χίτλερ το 1940.

Το Ισραήλ έχει πάρει όλο το εγχειρίδιο της εθνοκάθαρσης και το υλοποιεί βήμα προς βήμα. Η εβραϊκότητα ουδόλως σε προστατεύει από το δηλητήριο του φασισμού-ναζισμού. Τούτο διότι ο φασισμός-ναζισμός δεν είναι εξωτερικός της «δυτικότητας» ή πολύ περισσότερο αντίθετος με αυτήν, αλλά θεμέλιό της. Όταν δε, αναφερόμαστε σε «δυτικότητα» εννοούμε το συνδυασμό αποικιακής πολιτικής και λατρείας της ανεξέλεγκτης ισχύος επί του φυσικού και ανθρωπογενούς περιβάλλοντος. Αυτή η ειδική κατάσταση, η οποία αναπτύχθηκε στις παλαιές και νεότερες αποικιακές δυνάμεις περνά αναγκαστικά μέσα από την απανθρωποποίηση του «άλλου» ανθρώπου και ο υψηλότερος βαθμός απανθρωποποίησης είναι ο φασισμός-ναζισμός. Το ότι στράφηκε και εναντίον των Εβραίων σημαίνει ότι στο σημερινό Ισραήλ είναι δύσκολο να εντοπιστεί με την ίδια ακριβώς ονομασία, αλλά καθόλου δύσκολο να βρεθεί με το ίδιο ακριβώς περιεχόμενο και με την ονομασία του Σιωνισμού. Παρεμπιπτόνως, σηματοδοτεί ένα ρήγμα (αθεράπευτο) μεταξύ Εβραϊσμού και Σιωνισμού-κράτους του Ισραήλ το οποίο ως σχέδιο της Δύσης και προκεχωρημένο φυλάκιο αυτής, έχει καταντήσει η πιο επιθετική και επομένως ανοιχτά φασιστική εκδοχή Δύσης.

Το ζήτημα όμως δεν αφορά μόνο το Ισραήλ: η έννοια της «Δύσης» (έννοια βαθιά αντιεπιστημονική όπως και η έννοια της «Ανατολής» άλλωστε) περιγράφει στην πραγματικότητα ένα αίσθημα ανωτερότητας και καταπίεσης του «άλλου». Ένα αντεστραμμένο, αρνητικό, «ηρωικό» πρότυπο, ταγμένο στην καταστροφή και στην υποταγή του άλλου.

Όταν μάλιστα παρακμάζει αποδεικνυόμενη ανίσχυρη, τότε καθίσταται όχι διαλλακτική, αλλά περισσότερο επιθετική αγκαλιάζοντας το φασισμό-ναζισμό ανοιχτά. Επιστρατεύοντάς τον. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφώθηκαν τα φαινόμενα αυτά σε δύο δυτικές χώρες ως απέλπιδα προσπάθεια αναστροφής της διεθνοπολιτικής παρακμής τους, μετά τον «Μεγάλο Πόλεμο».

Στη σημερινή της παρακμή, η «δυτικότητα» προστρέχει στο φασισμό. Δεν μπορεί άλλωστε να πείσει αλλιώς τους πολίτες της να σκοτωθούν, προκειμένου οι ολιγαρχικές της ελίτ να συνεχίσουν να προσπαθούν να λεηλατούν τον υπόλοιπο κόσμο. Εξ ου και γίνεται να είσαι και Εβραίος και ναζιστής.