Γράφει ο Δημήτριος Νικ. Δασκαλάκης, Δικηγόρος Αθηνών
Η ύπαρξη του Νέου Μεσαίωνα εδράζεται στον δισταγμό του ανθρώπου να αμφισβητεί και στην ευκολία του να υποτάσσεται
Τον Μάρτιο του 2020, οι ηγέτες των χωρών μίλησαν συντονισμένα σε παγκόσμιο επίπεδο για την επίθεση του «αόρατου εχθρού» με σκοπό την τρομοκράτηση των πολιτών και την ευκολότερη χειραγώγησή τους, προκαλώντας τεχνητές συνθήκες έκτακτης δημόσιας ανάγκης που επέτρεψαν την λήψη πολιτικών αποφάσεων για την επιβολή περιοριστικών μέτρων και την συρρίκνωση των ατομικών τους ελευθεριών.
Πριν όμως από την επίκληση του «αόρατου εχθρού» από τους διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης, είχε προηγηθεί κατά το τελευταίο τέταρτο του 18ου αιώνα, ο διάσημος Σκωτσέζος οικονομολόγος Άνταμ Σμίθ, ο οποίος στο γνωστότερο έργο του «Η Έρευνα για την Φύση και τα Αίτια του Πλούτου των Εθνών» που δημοσιεύτηκε το 1776, επινόησε την χρήση του οικονομικού όρου «αόρατο χέρι», ως το βασικό εργαλείο του οικονομικού φιλελευθερισμού και της
λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς.
Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι κάθε άνθρωπος επιδιώκοντας το ατομικό του συμφέρον καθοδηγείται από ένα «αόρατο χέρι» στην προώθηση ενός ευρύτερου σκοπού που δεν συγκαταλέγεται στις αρχικές του προθέσεις.
Ο Άνταμ Σμιθ διατύπωσε την θεωρία σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος όταν επιχειρεί να πραγματοποιήσει το οικονομικό του σκοπό, παρεμβαίνει το «αόρατο χέρι» (δηλ. ένα είδος μηχανισμού ελέγχου και αυτορρύθμισης της αγοράς) το οποίο μπορεί να τον οδηγήσει και στην ικανοποίηση του κοινωνικού συμφέροντος, περισσότερο αποτελεσματικά από ό,τι αν συνειδητά απέβλεπε στην υλοποίηση μόνο του τελευταίου.
Η ιστορία απέδειξε ότι η δημοφιλής θεωρία του Άνταμ Σμιθ στο πεδίο της οικονομικής δράσης υπήρξε μια ουτοπία, αφού η πολυδιαφημισμένη οικονομία της ελεύθερης αγοράς τελικώς δεν οδήγησε στην ευημερούσα κοινωνία που οραματιζόταν ο Σμιθ, αλλά υπήρξε προάγγελος της δικτατορίας των αγορών που λεηλάτησαν τον ανθρώπινο μόχθο, προκαλώντας πείνα, πολέμους, οικονομικές ανισότητες και κοινωνική εξαθλίωση.
Η οικονομική θεωρία του Άνταμ Σμιθ περί «αόρατου χεριού» αξιοποιήθηκε αναλογικά από τους πολιτικούς και υγειονομικούς διαχειριστές της τρέχουσας πανδημίας για την διακήρυξη του νέου υγειονομικού αξιώματος το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην μαζική συμμόρφωση των πολιτών και στην επιτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος με εν δυνάμει υγειοβλαπτικά πειραματικά σκευάσματα.
Σύμφωνα με το νέο αξίωμα που επέβαλαν στην κοινωνία οι φωστήρες της επιτροπής των ειδικών κάθε πολίτης που υποβάλλεται στην εμβολιαστική διαδικασία επιδιώκει το ατομικό του συμφέρον προστατεύοντας την προσωπική του υγεία, ταυτόχρονα όμως καθοδηγείται από το «αόρατο χέρι» «του αόρατου εχθρού» και στην εκπλήρωση του καθήκοντος της κοινωνικής αλληλεγγύης, το οποίο συνίσταται στην προστασία της δημόσιας υγείας, ως συλλογικού κοινωνικού αγαθού, υπό την έννοια της δημιουργίας του τείχους ανοσίας!
Βέβαια το χτίσιμο του τείχους ανοσίας αποδείχθηκε μια άνευ προηγουμένου ιατρική ουτοπία και κοινωνική αυταπάτη, δεδομένου ότι παρά το υψηλό ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης του ελληνικού πληθυσμού, οι εμβολιασμένοι πολίτες εξακολουθούν να νοσούν, να μεταδίδουν, να νοσηλεύονται στις Μ.Ε.Θ. των νοσοκομείων και δυστυχώς να καταλήγουν.
Οι λοιμωξιολόγοι και λοιποί επιδημιολόγοι, καθώς επικεντρώνονται και «αναλίσκονται νυχθημερόν» στην προσπάθεια της καταπολέμησης των παραλλαγών του «αόρατου εχθρού», προσποιούνται ότι δεν αντιλαμβάνονται την εμφάνιση των παρενεργειών του εμβολίου, με αποτέλεσμα να καθίστανται αόρατες για τις επίσημες υγειονομικές αρχές και τους ιατρικούς συλλόγους, ορατές όμως για τους δυστυχείς εμβολιασμένους συμπολίτες μας, οι οποίοι καλούνται να αντιμετωπίσουν μία δραματική όσο και ξαφνική πτώση και επιδείνωση του επιπέδου υγείας τους.
Μετά όμως από την δημοσίευση δεκάδων ιατρικών μελετών σε ολόκληρο τον κόσμο από καταξιωμένους επιστήμονες εγνωσμένου κύρους και σοβαρότητας οι οποίοι αμφισβήτησαν με επαρκή τεκμηρίωση και με αποδεικτικά στοιχεία την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων που ελέγχονται για την πρόκληση χιλιάδων θανάτων και εκατομμυρίων παρενεργειών σε όλη την υφήλιο, θα ανέμενε κανείς την κοινωνική αφύπνιση των πολιτών και την αποστασιοποίησή τους από το επίσημο υγειονομικό αφήγημα της κυβέρνησης.
Δυστυχώς, όμως, παρατηρείται η ακριβώς αντίθετη εικόνα, η οποία μόνο θλίψη και απογοήτευση σκορπίζει, αφού οι πολίτες ακόμη και σήμερα, έστω και σποραδικά, εξακολουθούν να εμβολιάζονται, ενώ φαίνεται να μην ανησυχούν για τα πορίσματα της ανεξάρτητης και αδέσμευτης (από τα επιχειρηματικά συμφέροντα) ιατρικής επιστημονικής κοινότητας, αναφορικά με την ποιότητα των εμβολίων.
Από την άλλη πλευρά, προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι οι εμβολιασμένοι πολίτες εμφανίζονται να είναι περισσότερο τρομοκρατημένοι απ’ ό,τι ήταν πριν εμβολιαστούν. Συνεχίζουν –περπατώντας μόνοι τους σε ερημικούς δρόμους– να φορούν την μάσκα-φίμωτρο, ενώ ήδη προετοιμάζονται ψυχολογικά (σαν να βρίσκονται σε κατάσταση μαζικού λήθαργου) να ξαναγίνουν «δοσάκηδες» αναμένοντας εναγωνίως το επόμενο τέταρτο τρύπημα, προκειμένου να απολαύσουν λίγες στιγμές «ανέμελης ανοσίας» (υπό την έννοια ότι θα ζήσουν μερικές ξέγνοιαστες στιγμές απαλλαγμένες από το άγχος της μόλυνσης για τις ελάχιστες εβδομάδες που διαρκεί η θεωρούμενη τεχνητή ανοσία του εμβολίου).
Ο Ματτίας Ντεσμέτ, καθηγητής κλινικής ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο της Γάνδης στο Βέλγιο, σε μια πρόσφατη ανάρτησή του στο διαδίκτυο προβαίνει στην εξήγηση του φαινόμενου της μαζικής ύπνωσης1.
Σύμφωνα με τον Ντεσμέτ, πρέπει να υπάρχουν τέσσερις βασικές προϋποθέσεις, ώστε να είναι η κοινωνία ευάλωτη στη μαζική ύπνωση:
1) Έλλειψη κοινωνικών σχέσεων, απομόνωση και συνακόλουθος φόβος
2) Έλλειψη νοήματος ή σκοπού της ζωής
3) Διάχυτο άγχος (απλώς κοιτάξτε τον αριθμό των φαρμάκων κατά του άγχους και της κατάθλιψης που συνταγογραφούνται κάθε χρόνο)
4) Υψηλά επίπεδα απογοήτευσης και επιθετικότητας.
Επομένως, ο φόβος του θανάτου, ο μηχανιστικός και αγχώδης τρόπος της σύγχρονης ζωής, ο χλευασμός και η περιφρόνηση των πνευματικών αξιών, η εξοικείωση με τα μαζικά προϊόντα της θολής τηλεοπτικής υποκουλτούρας, η καταρράκωση του κύρους των θεσμών σε συνδυασμό με την απογοήτευση και τον θυμό για την ποιότητα της δημοκρατίας και κυρίως η εξορία της παρουσίας του Θεού από τις ψυχές των ανθρώπων αποτέλεσαν τα κρίσιμα κοινωνικά υλικά που αξιοποιήθηκαν στο έπακρο από τους διαχειριστές της πανδημίας για την διαμόρφωση μιας κατάστασης μαζικής ύπνωσης των πολιτών, η οποία διογκώθηκε με την επίκληση της «πρωτοφανούς υγειονομικής κρίσης».
Ο Ντεσμέτ συνεχίζοντας επισημαίνει για τους γονείς που έσπευσαν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους:
«Οι γονείς που τρυπούν τόσο λαίμαργα τα παιδιά τους μπαίνουν στη συνείδηση του πλήθους που καλείται μαζικό φορμάρισμα. Αυτή η κοινωνική αλλαγή συμβαίνει όταν υπάρχει ή υπήρξε μια περίοδος αιωρούμενου φόβου και είναι ένα βήμα στο δρόμο προς ένα ολοκληρωτικό κράτος. Ο ολοκληρωτισμός ξεκινά πάντα με το μαζικό φορμάρισμα του πληθυσμού. Δεν είναι το ίδιο με μια δικτατορία. Σε μια δικτατορία, οι άνθρωποι υπακούουν από κυρίαρχο φόβο για τον δικτάτορα στην κορυφή, αλλά ο ολοκληρωτισμός είναι το αντίθετο. Ο κόσμος υπνωτίζεται να υπακούει στο καλό της συλλογικότητας. Δεν είναι πια ορθολογικοί ή επικριτικοί όπως πριν, δεν ακολουθούν πια τη λογική».
Επομένως, το ιατροφασιστικό καθεστώς που εδραιώνεται παγκοσμίως όχι τυχαία υπερτονίζει και προβάλλει ότι ο εμβολιασμός αποτελεί ύψιστη πράξη «κοινωνικής ευθύνης» που υπηρετεί το συλλογικό αγαθό της δημόσιας υγείας, δημιουργώντας το τοτέμ του εμβολίου, ως το ιδανικότερο μέσο για την ανάσχεση της πανδημίας.
Στην πραγματικότητα όμως το πολιτικό και ιατρικό κατεστημένο αποσκοπεί τεχνηέντως στην εξουδετέρωση της ελεύθερης προσωπικής βούλησης του κάθε ανθρώπου και στην εξαναγκαστική συμμόρφωσή του στο «συλλογικό καλό», το περιεχόμενο του οποίου προσδιορίζεται από τους ίδιους τους διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης και συνίσταται στον καθολικό εμβολιασμό της κοινωνίας.
Συνεπώς, με την πειθαναγκαστική υποταγή της βούλησης των ανθρώπων στο «συλλογικό καλό» του εμβολιασμού, επιδιώκεται να καλλιεργηθεί το κατάλληλο κλίμα μαζικής ύπνωσης, ώστε οι πολίτες ως άβουλα και πειθήνια όντα να σπεύσουν χωρίς αντιρρήσεις στην εμβολιαστική καρέκλα.
Επομένως, αντί με το εμβόλιο να «πνεύσει» ένας ούριος άνεμος ελευθερίας (όπως άλλωστε είχαν υποσχεθεί οι τηλεπιστήμονες) που θα οδηγούσε στην οριστική άρση των περιοριστικών μέτρων και θα επέτρεπε την άμεση επιστροφή στην κανονικότητα, εντούτοις εργαλειοποιείται από τους τυραννικούς διαχειριστές της πανδημίας με σκοπό τον διχασμό της κοινωνίας, την συρρίκνωση των ατομικών ελευθεριών των πολιτών και την επιβολή του πιο αδυσώπητου υγειονομικού ολοκληρωτικού καθεστώτος που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.
Ο Βέλγος καθηγητής προβαίνει επίσης σε μια σπάνια όσο και αξιοπρόσεκτη διαπίστωση, υπογραμμίζοντας την θεμελιώδη ειδοποιό διαφορά μεταξύ μιας δικτατορικής και μιας ολοκληρωτικής διακυβέρνησης. Τονίζει χαρακτηριστικά τα εξής άκρως ενδιαφέροντα:
«Κατά κανόνα, σε μια κλασική δικτατορία, ο δικτάτορας γίνεται πιο ήπιος και λιγότερο επιθετικός μόλις φιμωθούν οι διαφωνούντες, η αντιπολίτευσή του. Μόλις πάρει την πλήρη εξουσία, δεν χρειάζεται πλέον να είναι επιθετικός και μπορεί να καταφύγει σε άλλα μέσα για να διατηρήσει τον έλεγχο. Σε ένα ολοκληρωτικό κράτος συμβαίνει το αντίθετο. Αυτό είναι θεμελιώδες για να το καταλάβουμε, γιατί σε μια ολοκληρωτική κοινωνία, από τη στιγμή που η αντιπολίτευση φιμωθεί, τότε το κράτος διαπράττει τις μεγαλύτερες και σκληρότερες φρικαλεότητές του».
Επομένως, είναι κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα να εξακολουθούν να υπάρχουν παντού εστίες αντίστασης και ελεύθερες φωνές που εναντιώνονται στο υγειονομικό αφήγημα της πανδημίας, διότι αποτελούν την ανυπότακτη κοινωνική αντιπολίτευση, η οποία, όσο δεν φιμώνεται, αποτρέπει την πλήρη κυριαρχία και προκαλεί εκνευρισμό στην τυραννική εξουσία που αγωνιά για την τελική έκβαση του ολοκληρωτικού εγχειρήματος.
Κάθε ελεύθερο πνεύμα, φωνή, γραφίδα ή ιστολόγιο συνιστά μια διαρκή υπόμνηση στους εμπνευστές του παγκόσμιου εμβολιασμού της ανθρωπότητας ότι η προσωπική συνείδηση δεν έχει καμφθεί και η προσπάθεια της ανατροπής του ιατροφασιστικού καθεστώτος συνεχίζεται από πολίτες που αγωνίζονται και αντιστέκονται τόσο κατά των πειραματικών εμβολίων όσο και κατά της υποχρεωτικότητας των ιατρικών πράξεων.
Με την θέσπιση του πιστοποιητικού εμβολιασμού (QR code) που επιβάλλεται αυταρχικά και χωρίς κανένα λογικό έρεισμα ως ουσιώδης προαπαιτούμενος όρος για την συμμετοχή των πολιτών σε κάθε οικονομική, επαγγελματική ή κοινωνική δραστηριότητα, ανοίγει ο δρόμος για την εγκαθίδρυση του πιο απάνθρωπου και ολοκληρωτικού συστήματος άσκησης ψηφιακού ελέγχου και βιοεξουσίας, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να εξαναγκάζονται σε εμβολιασμό όχι πλέον για την προστασία της προσωπικής τους υγείας, αλλά για να μπορούν να ζήσουν, να εργαστούν ή να σπουδάσουν.
Η εμβολιαστική διαδικασία εξελίσσεται σε μια παγκόσμια ψύχωση μαζικής συμμόρφωσης με αλλεπάλληλα προγράμματα εμβολιασμού, η οποία θα συνεχιστεί μέχρις ότου οι διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης κατορθώσουν να θέσουν τον Άνθρωπο υπό τον πλήρη και απόλυτο έλεγχό τους, υποχρεώνοντας τον (αλλά και εκπαιδεύοντας τον) να φυτοζωεί μέσα σε ένα κοινωνικά νοσηρό περιβάλλον φόβου, ανασφάλειας, αστυνόμευσης και μόνιμης ψηφιακής επιτήρησης.
Τέλος, αξίζει να τονιστεί ότι η ξεδιάντροπη απαίτηση των πολιτικών και υγειονομικών διαχειριστών της πανδημίας για εμβολιασμό όλων των ενηλίκων πολιτών για τέταρτη φορά με πειραματικά σκευάσματα, η προστασία των οποίων έναντι της λοίμωξης είναι εντελώς βραχύβια και αβέβαιη, που επιβάλλεται αυθαίρετα ως απαραίτητη προϋπόθεση για «την διατήρηση των προνομίων», θα πρέπει να προσκρούσει στην καθολική αντίδραση της κοινωνίας και να απορριφθεί από το σύνολο των πολιτών ως ο απόλυτος εμπαιγμός της νοημοσύνης τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου