15 Μάη 1948… H μεγαλύτερη κλοπή στην παγκόσμια ιστορία!

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
http://nikosklitsikas.gr/

Διαχρονικά, στη διάρκεια των αιώνων, όλοι οι πρόσφυγες έχουν ένα κοινό όνειρο, μια…
άσβεστη ελπίδα… την επιστροφή στη γη τους, στα σπίτια τους.
Αυτό το όνειρο, αυτή την ελπίδα, κυρώνει η Απόφαση 194, της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών – ΟΗΕ, στις 11 Δεκέμβρη 1948, για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.
Από τότε ως σήμερα, περισσότερες από 70 αντίστοιχες αποφάσεις του ΟΗΕ, καταγγέλλουν το Ισραήλ, που επεκτείνει καθημερινά την κατοχή της Παλαιστίνης και παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, τις αποφάσεις του ΟΗΕ, υλοποιώντας Γενοκτονία κι Εθνοκάθαρση του Παλαιστινιακού λαού. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την μαρτυρική μας Κύπρο και την κατοχή του 40% της Νήσου από τις ορδές του τουρκικού Αττίλα.

Al Nakba («καταστροφή«) είναι ο όρος που προσδόθηκε στην βίαιη εκδίωξη του Παλαιστινιακού λαού, από την ίδρυση του Ισραήλ.
Όταν οι «μεγάλες δυνάμεις» αποφάσισαν να ιδρύσουν ένα κράτος μέσα στην Παλαιστίνη, με
την λήξη της αποικιακής κυριαρχίας των Άγγλων, με την απόφαση 181 (29 Νοέμβρη 1947), στις 14 Μάη 1948, ο David Ben Gurion, αυτοανακήρυξε το «κράτος του Ισραήλ».
Σαν σήμερα, πριν 68 χρόνια, στις 15 Μάη 1948, οι σιωνιστικές τρομοκρατικές οργανώσεις ξεκίνησαν τους φόνους και την εκδίωξη των Παλαιστινίων από τα σπίτια τους και τη γη τους.

Η Αγγλία, ως πρώην κτήτορας της Παλαιστίνης, στην πρώτη γραμμή μεταφέρει στην Παλαιστίνη εβραίους το θρήσκευμα, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Μετακινήσεις εβραίων προς την Παλαιστίνη, σημειώνονται στις αρχές του 1900 και εντείνονται με τη Διακήρυξη Balfour (2 Νοέμβρη 1917). Ο Arthur Balfour, τότε υπουργός των εξωτερικών της Αγγλίας, έγραφε στον Λόρδο Rothschild (ναι της γνωστής οικογενείας), εκφραστή της αγγλικής εβραϊκής κοινότητας και σημείο αναφοράς του σιωνιστικού κινήματος, πως οφείλει «να είναι ικανοποιημένος από τη δημιουργία μιας ΄εβραϊκής πατρίδας΄ στην Παλαιστίνη, ενόψει του εβραϊκού εποικισμού της επικράτειας του Παλαιστινιακού κράτους«.

Al Nakba… η ημέρα όπου ο Παλαιστινιακός λαός μεταμορφώθηκε σε ένα «έθνος προσφύγων», όπου 750.000 άνθρωποι, το 85% των Παλαιστίνιων, εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, από τη γη τους, από την πατρίδα τους, που μετατράπηκε σε «γη του Ισραήλ». Κι όσοι δεν μπόρεσαν να διαφύγουν, ή εναντιώθηκαν στον ξεριζωμό, αποτελούσαν -κι αποτελούν ως σήμερα- απειλή για το σιωνιστικό σχέδιο και δολοφονήθηκαν (μέχρι σήμερα τους δολοφονούν).
Από το 1948 ως σήμερα, το Ισραήλ έχει δολοφονήσει περίπου 100.000 Παλαιστίνιους.
Από το 1948 ως σήμερα, το Ισραήλ έχει συλλάβει 850.000 Παλαιστίνιους κι ανάμεσα στους φυλακισμένους μικρά ανήλικα παιδάκια.
Στους σημερινούς 7.000 φυλακισμένους πολιτικούς κρατουμένους, συμπεριλαμβάνονται 7 βουλευτές της Παλαιστινιακής Βουλής (Marwan Al-Bargouthi, Ahmad Sa’adat, Mohammed Abu Tair, Khalida Jarrar, Hatem Qafeesha, Hasan Yusuf και Issa al-Jabari), 438 ανήλικα παιδάκια, 68 γυναίκες…
Η διεθνής κοινότητα είναι ένοχη!

Καμία υποκριτική απόφαση του ΟΗΕ δεν εφαρμόστηκε. Οι ιμπεριαλιστές χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τον «διεθνή οργανισμό». Εκδίδουν «αποφάσεις» για να νομιμοποιήσουν επεμβάσεις, αλλά και αποφάσεις που δεν εφαρμόζονται ποτέ, όπως για την Παλαιστίνη και την Κύπρο, για να διασώζουν το δήθεν «δημοκρατικό» προσωπείο των «πολιτισμένων υπερασπιστών ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Επεμβαίνουν στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν κι αλλού, υπερασπίζονται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» των γκέι, λεσβιών, των ζώων, αλλά ποτέ δεν επέβαλαν τις αποφάσεις του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη, τα υψίπεδα του Γκολάν, της Κύπρου…

Η Κοινωνία των Εθνών (σημερινός ΟΗΕ), ακόμη και για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ –με πρόσχημα το υποτιθέμενο ναζιστικό ολοκαύτωμα– έθετε ως προϋπόθεση το κράτος της Παλαιστίνης. Ένα κράτος που πάντα υπήρχε και σήμερα δεν υπάρχει.

Η παραβίαση του διεθνούς δικαίου με την αναγνώριση του Ισραήλ από την επίσημη Ελλάδα, επέρχεται μετά το περιβόητο ΄89, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, με υπουργό των Εξωτερικών τον Α. Σαμαρά, ο οποίος επισκέπτεται το Ισραήλ ως κίνηση πλήρους αλλαγής της εθνικής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.

Σήμερα η επίσημη Ελλάδα συνάπτει συμφωνίες καταπολέμησης της «τρομοκρατίας» (;) με το κατοχικό καθεστώς και μάλιστα στην Ιερουσαλήμ –ο ΟΗΕ στις αποφάσεις του την θέτει ως πρωτεύουσα της Παλαιστίνης– και ο εγκληματίας πολέμου Νετανιάχου προσφωνεί στην Ιερουσαλήμ τον Α. Τσίπρα, πρωθυπουργό της Αριστεράς και υποψήφιο της ευρωπαϊκής αριστεράς για το ανώτατο αξίωμα της Ε.Ε.: «Καλωσόρισες στην Ιερουσαλήμ, καλωσόρισες, φίλε μου!»…
Σήμερα οι αραβικές χώρες, με τα αραβικά μοναρχικά και δικτατορικά καθεστώτα συνεργάζονται μαζί και υπό τις οδηγίες του κατοχικού ισραηλινού καθεστώτος. Μοναδική εξαίρεση η Αδέσποτη κι Αδούλωτη Συρία, που δέχεται για πέντε ολόκληρα χρόνια ιμπεριαλιστική επίθεση, αλλά και η Χεζμπολά, η οργάνωση που το 2006 κατατρόπωσε τον δήθεν ανίκητο στρατό του Ισραήλ και τον έτρεψε σε άτακτη υποχώρηση.
Η Δυτική Όχθη εποικίζεται καθημερινά με τις δολοφονίες Παλαιστινίων να είναι υπόθεση ρουτίνας.
Η μαρτυρική Γάζα, σε δολοφονικό αποκλεισμό.
Όλα θα πρέπει να οδηγήσουν τις Παλαιστινιακές οργανώσεις σε πλήρη αναθεώρηση της πολιτικής τους και των συμμαχιών τους.
Οι δήθεν «ειρηνευτικές συνομιλίες» ήταν ένα τέχνασμα ύπνωσης κι υποδο9ύλωσης της Παλαιστίνης. Το επόμενο βήμα θα είναι η προσάρτηση μικρού τμήματος της Δυτικής Όχθης στην Ιορδανία (με καθεστώς αυτόνομου καντονιού) και η εκτόπιση της Γάζας στην έρημο του Σινά, πάντα με ειδικό καθεστώς.
Η ιστορία των Εθνικοαπελευθερωτικών Κινημάτων διδάσκει πως η καταπίεση, η αποικιοκρατία, η κατοχή έχουν ένα και μοναδικό φόβο: τις κάννες των όπλων που παλεύουν για Λευτεριά και Πατρίδα!

* Η σημερινή 68η μαύρη επέτειος της Γενοκτονίας του Παλαιστινι8ακού λαού, μέσα σ’ όλα και αγαπημένους ανθρώπους στη Γάζα, τους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου, τη Συρία της Αντίστασης, μου φέρνει στη σκέψη τον αγαπημένο φίλο κι αδελφό Omar Suleiman.

Ο πρώτος Άραβας και Παλαιστίνιος φοιτητής στην Περιφέρεια της Καμπανίας (Νάπολη Ιταλίας), ακριβώς στα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Συγκάτοικος για τρία ολόκληρα χρόνια και μέχρι σήμερα στην καρδιά μου.
Μαζί του και μαζί με τον Νεοκλή Θεοδώρου, υποδεχτήκαμε τον αδελφό του Αραφάτ, τον Αρχιεπίσκοπο Καπούτσι, ζήσαμε εκείνες τις εποχές μέρες και νύχτες πόνου και λαχτάρας για την Παλαιστινιακή υπόθεση.

το είδα