Τι είναι το «Κυπριακό»;
Υπάρχει μια τεράστια σύγχυση στην Ελλάδα και την Κύπρο για το κυπριακό, για την ίδια την ουσία αυτού του θέματος και είναι μια σκοπούμενη σύγχυση, που δεν προέκυψε από μόνη της, ένας δημόσιος λόγος ο οποίος δεν έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, με τελικό σκοπό να αποκοιμίσει το θύμα ενός εγκλήματος. Παράξενα πράγματα λες, θα μου πείτε. Κι’ όμως, για παράδειγμα, η ιδέα της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, που είναι η επίσημη επιδίωξη της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας, δεν γεννήθηκε στο μυαλό της Ελληνικής και της Κυπριακής Δημοκρατίας, ούτε καν των Τούρκων, ο Χένρι Κίσινγκερ ήταν όταν είδε τον Νοέμβρη του 1974 τον Ραούφ Ντενκτάς και του είπε θα κάνεις αυτό. Ο Κλίφορντ ήταν, όταν είδε τον Μακάριο το 1977, λίγο πριν πεθάνει, και τον έπεισε ότι πρέπει να ζητήσει το ίδιο. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί είναι η αποικιακή δύναμη που βάζει στο μυαλό αυτού επί του οποίου θέλει να κυριαρχήσει, τις ιδέες που θα της επιτρέψουν σε δεδομένη στιγμή να έχει το αποτέλεσμα που θέλει. Μετά, καθόμαστε εμείς και απεραντολογούμε, με έννοιες των οποίων την προέλευση συνήθως αγνοούμε και δεν έχουμε σκεφτεί. Στην Ελλάδα εφευρέθηκε ο Λόγος, και έχει μεγάλη σημασία να σκεφτόμαστε οτιδήποτε, να το καταλαβαίνουμε, ότι καταλαβαίνουμε με το δικό μας το μυαλό. Η σύγχυση λοιπόν και η παραπλάνηση, είναι βασικές προϋποθέσεις για να πετύχει ένα έγκλημα.
Ποιο είναι τώρα το έγκλημα που θέλουνε να κάνουνε στην Κύπρο;
Να σας το πω: Η Κύπρος είναι ένα νησί. Αυτό έχει μεγάλη σημασία. Από ένα νησί μπορείς να επιτεθείς και δεν μπορούν εύκολα να σου επιτεθούν. Αυτό ήταν και το ατού της Βρετανίας, η οποία -σε αντίθεση με
όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες- είχε να δεχθεί εισβολή σχεδόν 1000 χρόνια, και αυτό χρησιμοποίησε για να κυριαρχήσει στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό είναι και το μεγάλο ατού και της κοσμοκράτειρας, των Η.Π.Α., δεν είναι ακριβώς νησί, αλλά σε μεγάλο βαθμό έχει τις ιδιότητες ενός νησιού, μπορεί να επιτεθεί σ’ ολόκληρη την ανθρωπότητα, έχει κάνει ως επάγγελμά της τα ανθρώπινα δικαιώματα στους άλλους, όπως σημείωνε ο Τρότσκι σε ένα πολύ σπουδαίο κείμενό του, με τίτλο “Ευρώπη και Αμερική” το 1923 με 25, όταν ήταν ακόμα Υπουργός ‘Αμυνας του σοβιετικού κράτους, τα λέω τώρα εγώ αυτά και τρέμω πως διαβάζονται και ερμηνεύονται πια τέτοια κείμενα, εκ των υστέρων και εκτός πλαισίου, και τι παρεξηγήσεις έχουν οικοδομηθεί επί αυτών, μπορεί να επιτεθεί λοιπόν η Αμερική να επιτεθεί σε όλους τους άλλους και κανείς δεν μπορεί να της κάνει τίποτα. Μιλάω φυσικά για την εποχή προ των πυρηνικών όπλων, αλλά και αυτά δεν είναι ακριβώς εύκολο να χρησιμοποιηθούν, μερικώς μόνο τροποποίησαν την κατάσταση.
Δυστυχώς δεν έχουμε τώρα εδώ ένα χάρτη της Κύπρου με την ευρύτερη περιοχή της. Αν τον μελετούσαμε για δέκα λεφτά, θα κατααλαβαίναμε χωρίς μεγάλες κουβέντες αυτό το πρόβλημα, το λεγόμενο κυπριακό. Είναι απέναντι από το Ισραήλ, η πρώτη πρώτη μάλιστα ιδέα του Σιωνιστικού Κινήματος ήταν να ιδρύσει εκεί το Ισραήλ και η Κύπρος περιλαμβάνεται σε όλους τους χάρτες του Μεγάλου Ισραήλ, είναι απέναντι από τον Λίβανο, είναι απέναντι από το Τσεϊχάν, είναι απέναντι από τη διώρυγα του Σουέζ, δεν υπάρχει άλλο τέτοιο μέρος στον κόσμο. Ο Κίσινγκερ, σε μια ιδιωτική συνάντηση, απολογούμενος γι’ αυτά που έκανε το 1974, είχε πει: «Υπάρχουν τρία μέρη που αν τα ελέγχεις, βασιλεύεις στον κόσμο. Η Κύπρος, η Κρήτη και η Μάλτα. Εγώ είχα χάσει τη Μάλτα, τι θέλατε να κάνω, να αφήσω την Κύπρο να πάει στη Σοβιετική Ένωση;» Δικαιολογίες, ωστόσο δείχνουν τη στρατηγική θέση της Κύπρου που ελέγχει την Ανατολική Μεσόγειο, τη ζώνη δηλαδή που παρεμβάλλεται ανάμεσα στην Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή και ανάμεσα στη Ρωσία και τις ζεστές θάλασσες. Στον Μπρζεζίνσκι αρέσουν πολύ τα πολύγωνα. Ε, η Κύπρος είναι κέντρο ενός τέτοιου πολυγώνου.
Σαν να μην έφταναν αυτά, η Κύπρος είναι και μέσα στην Ε.Ε.. Η παρουσία της αυτή έχει διπλή σημασία. Από τη μια πλευρά, δυσκολεύει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. που είναι εδώ και δεκαετίες η μόνιμη πολιτική επιδίωξη των Η.Π.Α. και της Βρετανίας, που την επέβαλαν στην Ευρώπη παρά τις αντιρρήσεις της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ελλάδας και της ίδιας της Κύπρου. Δεύτερον, ως χώρα – μέλος της Ε.Ε., αν της συμβεί κάτι, μπορεί αυτό το «κάτι» να χρησιμοποιηθεί για ευρύτερες στρατηγικές που αφορούν την Ε.Ε..
Όταν ο Ντισραέλι, πρωθυπουργός της Βρετανίας την εποχή εκείνη και μεγάλος εχθρός του ελληνισμού -είχε μίσος για τους Έλληνες, ανήκε σε εκείνη την πτέρυγα του παγκόσμιου κατεστημένου που έχει οργανική έχθρα για μας – πήρε την Κύπρο από την Οθωμανική αυτοκρατορία, το 1878, είπε «αποκτήσαμε τον κρίκο που μας έλειπε» και αποφάσισε να την διοικήσει ακολουθώντας τις γνωστές μεθόδους. Τις μεθόδους με τις οποίες είχαν αιματοκυλήσει την Ινδία, την Μ. Ανατολή, την Αφρική, τους πάντες: «διαίρει και βασίλευε». Έφτιαξε ένα Συμβούλιο Διακυβέρνησης στο οποίο οι Έλληνες χριστιανοί εκπροσωπούνταν λιγότερο απ’ ότι τους αναλογούσε, οι μουσουλμάνοι περισσότερο απ’ ότι τους αναλογούσε και τον καθοριστικό ρόλο έπαιζαν οι εκπρόσωποι της Βρετανίας. Αυτό τι εξασφάλιζε; Εξασφάλιζε τη μόνιμη δυσφορία των χριστιανών απέναντι στους μουσουλμάνους διότι εκπροσωπούνταν λιγότερο απ’ ότι έπρεπε, ενώ έδινε και κίνητρο στη μουσουλμανική μειονότητα να επιδιώκει να διατηρήσει τη συνεργασία με τον αποικιοκράτη και την προνομιακή θέση που αυτός της εξασφάλιζε.
Αυτή είναι, ας πούμε, η πυρηνική σχέση που καθορίζει όλη τη βρετανική πολιτική στο Κυπριακό, το «διαίρει και βασίλευε». Ας σημειωθεί εδώ, ότι η εθνική ταυτότητα έχει παραμείνει ένα πάρα πολύ ισχυρό στοιχείο, που παρά τις προόδους της παγκοσμιοποίησης, ανθίσταται. Άλλωστε, ο 20ος αιώνας, ήλπιζαν οι σοσιαλιστές ότι θα ήταν ένας αιώνας επαναστάσεων των εργατών, τελικά οι πιο επιτυχείς επαναστάσεις ήταν των Εθνών και των γυναικών. Ένα ακόμη άλλο μέσο που χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί για τον έλεγχο της Κύπρου, ήταν να φέρουν σε αντιπαράθεση τους Έλληνες εθνικιστές και τους Έλληνες κομμουνιστές, αυτό το χρησιμοποίησαν κατά κόρον. Αυτό είναι πρωτογενώς, και παραμένει, το Κυπριακό πρόβλημα, ένα πρόβλημα αποικιακό δηλαδή. Η Ελληνοτουρκική σύγκρουση, και στην Κύπρο και για την Κύπρο, είναι δευτερογενής, είναι αποτέλεσμα αυτών των μεθόδων.
Το πόσο σημαντική θεωρείται η Κύπρος, οι Βρετανοί το επιβεβαιώνουν συνεχώς, διότι δεν θέλουν ν’ αφήσουν στην πλειοψηφία τον έλεγχο του νησιού, θέλουν να πάρουν από τους Έλληνες της Κύπρου το κράτος τους. Κάποια στιγμή το 1954, πήγε στη βουλή των αντιπροσώπων ο Γκρίφιθ, πρώην Υπουργός Αποικιών της Βρετανίας του Εργατικού Κόμματος -τότε το Εργατικό κόμμα ήταν στην αντιπολίτευση- και τους λέει, «καλά, με την Κύπρο τι κάνετε;», αναγκάζοντας τον τότε Υπουργό Αποικιών του Στέμματος Συντηρητικό Χόπκινς να εξηγήσει δημοσίως την πολιτική της Βρετανίας στο Κυπριακό, (το ντοκουμέντο υπάρχει), και να ομολογήσει πως έχει συμφωνηθεί, πως ορισμένες χώρες της Κοινοπολιτείας δεν μπορεί ποτέ να περιμένουν να γίνουν ανεξάρτητες, για συγκεκριμένους λόγους που τις αφορούν.
Υπενθυμίζω εδώ, ότι αντίστοιχες δηλώσεις είχαν γίνει και για την Ελλάδα. Το 1842 για παράδειγμα, ο τότε πρεσβευτής της Βρετανίας στην Αθήνα Σερ Έντμοντ Λάιονς, είχε αναφέρει σε υπόμνημά του που έχει δημοσιευθεί, ότι «μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι παραλογισμός, η Ελλάδα θα είναι, είτε Ρωσική είτε Αγγλική, δεν πρέπει να είναι Ρωσική, άρα θα είναι οπωσδήποτε Αγγλική»! Νομίζω λοιπόν, ότι αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό η στρατηγική εξίσωση του ελληνικού χώρου τους δυο τελευταίους αιώνες από γεωπολιτική άποψη, η οποία είχε και μεγάλη επιρροή στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας.
Τελειώνω αυτό το κεφάλαιο με μια τελευταία παράθεση: Όταν ο Χάρολντ Μακμίλαν εξηγούσε στο Βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο τη διαπραγματευτική τακτική της χώρας του στο Κυπριακό, είπε, «η επιδίωξή μας είναι να αντιπαραθέσουμε τους Έλληνες στην Τουρκική άρνηση να δεχτούν την Ένωση και να τους αναγκάσουμε να δεχτούν τη δική μας κυριαρχία».
Το Σχέδιο Ανάν
Το 2004 εμφανίστηκε ένα σχέδιο για την επίλυση του Κυπριακού προβλήματος, το οποίο υποστηρίχθηκε από την ελληνική κυβέρνηση, για ένα διάστημα από την Κυπριακή -εκεί έγιναν εκλογές και άλλαξε ο πρόεδρος- και από τη μεγάλη πλειοψηφία των ΜΜΕ, σχεδόν δεν υπήρχε αντίρρηση. Ήταν το «σχέδιο Ανάν» το οποίο όπως ξέρετε, καταψηφίστηκε τον Απρίλιο του 2004. Το σχέδιο αυτό έκανε κάτι: μετέτρεπε την Κυπριακή Δημοκρατία σε προτεκτοράτο. Πώς το έκανε αυτό; Έλεγε: θα δώσουμε το 50% της Κύπρου στους Τούρκους, αυτό γινόταν με μια σειρά από βέτο, διαδικασίες κτλ. Ένα το σύστημα μπλοκάρει, θα πρέπει να έχουμε κάποιον να παίρνει τις αποφάσεις. Τη δουλειά αυτή, την έκανε μια τρόικα, τρείς ξένοι δικαστές οι οποίοι θα διορίζονταν από τον Γ.Γ. του ΟΗΕ, ούτε καν από το Συμβούλιο Ασφαλείας. Είναι ενδιαφέρον το πόσο αρέσουν οι τρόικες στον βελζεβούλη, τον κρυμμένο αυτοκράτορα. Τρόικες θέλουν συνέχεια να φέρουν στην Κύπρο, τρόικα βάλανε στην Ελλάδα. Και οι οποίοι τρεις δικαστές, εάν οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι δεν συμφωνούσαν ως προς τους διαδόχους τους, μετά από ένα διάστημα, θα εξέλεγαν οι ίδιοι τους διαδόχους τους!
Αυτοί οι τρεις ξένοι δικαστές, η γεωπολιτική τρόικα, όπως εμείς έχουμε καλή ώρα την οικονομική τρόικα, που κυβερνάει την Ελλάδα, θα συγκέντρωναν στα χέρια τους την «προσωρινή» εξουσία, δηλαδή τι προσωρινή, αφού στην περίπτωση που υπήρχε κάποιο αδιέξοδο, κατέληγε στο ανώτατο δικαστήριο, μάλιστα όχι μόνο νομικό αδιέξοδο αλλά αδιέξοδο και στην εκτελεστική εξουσία και στη νομοθετική εξουσία, δηλαδή ενωνόντουσαν οι τρείς εξουσίες κατά παράβαση ενός βασικού κανόνα, που είναι η διάκριση των εξουσιών. Επίσης, το καινούργιο Κράτος θα ήταν αποστρατιωτικοποιημένο. Αυτό το υποστήριζε έντονα η αριστερά της Κύπρου αλλά το υποστήριζαν και όλοι, είχαν φτάσει σ’ αυτό το σημείο, να λένε, τι τους θέλουμε εμείς τους στρατούς, είμαστε ειρηνόφιλοι, θα φτιάξουμε το πρώτο Κράτος της Ευρώπης και της Μεσογείου χωρίς στρατό! Αλλά βέβαια προέβλεπαν ότι εκεί θα υπήρχαν αγγλικές δυνάμεις, ελληνικές δυνάμεις, τουρκικές δυνάμεις, απαγορευόταν από το σχέδιο Ανάν να πάει εκεί -αν ποτέ φτιαχνόταν- ευρωπαϊκός στρατός. Δηλαδή εκεί θα είχαμε κυκλοφοριακό πρόβλημα από όλα αυτά τα στρατιωτικά οχήματα, αλλά το είχανε ονομάσει και τώρα το λένε αποστρατιωτικοποιημένη Κύπρο! Μάλιστα προεβλέπετο μέσα στο σχέδιο ότι οι βρετανικές βάσεις θα γενόντουσαν κυρίαρχο κράτος, θα είχαν δηλαδή υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, θα μπορούσαν να πάνε οι Άγγλοι 200 μίλα έξω από την Κύπρο και να εκμεταλλεύονται τα πετρέλαια διότι θα ήταν προέκταση των βάσεών τους.
Ο Δημήτρης Τσάτσος χαρακτήρισε αυτό το σχέδιο «έργο παράφρονος». Βέβαια αργότερα, διερωτώμαι τώρα, πώς να τον χαρακτηρίσω εγώ και είναι και μακαρίτης, υποστήριξε «να το ψηφίσετε». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που επίσης είπε να το ψηφίσουμε, το χαρακτήρισε «τέρας». Συνταγματολόγος κι αυτός! Συμπεραίνω ότι πρέπει να κλείσουμε τις Νομικές Σχολές, φανταστείτε π.χ. οι Ιατρικές Σχολές να βγάζανε γιατρούς που προέτρεπαν τους καρδιακούς να καπνίζουν όσο μπορούν περισσότερο! Ήρθε λοιπόν ο κ. Βενιζέλος και το χαρακτήρισε «τέρας», ότι μπορεί από πλευράς συνταγματικού και ευρωπαϊκού δικαίου και διεθνούς δικαίου να το ξεπετάξει σε δυο λεπτά. Ήρθε ο κ. Περράκης, και δήλωσε ότι η διεθνής κοινότητα φτιάχνει κράτη – Φρανκενστάιν! Αυτά όλα έχουν μια σημασία, για να σας υποδείξω και κάτι άλλο: Ιστορικά, τέτοια επίπεδα ανορθολογισμού, σε Έθνη, ανθρώπινες κοινωνίες κτλ, δυστυχώς συνήθως προηγούνται πολύ μεγάλων καταστροφών. Αυτός είναι ο κανόνας. Και αυτό το σχέδιο επιχειρήθηκε με χίλιους δυο τρόπους να περάσει στην Κύπρο το 2004.
Δεν θέλω τώρα να χρονοτριβήσω με το πως προκαλούνται αυτά τα επίπεδα ανορθολογισμού. Είναι φανερό ότι υπάρχει ένα ‘Αγιο Πνεύμα, που παίρνει τηλέφωνο όλους αυτούς, όπως πήρε πιθανώς και τον Αναστασιάδη την 1η Δεκεμβρίου και τους λέει κυττάχτε, ωραία τα λέτε, αλλά τώρα πρέπει να κάνετε αυτό κι εκείνο. Αν ο αποδέκτης του τηλεφωνήματος πάει να διαμαρτυρηθεί, τότε ακούει, δίκην περιστρόφου, τις μαγικές λέξεις που συνήθως ανοίγουνε όλες τις πόρτες. Πως λέμε σουσάμι άνοιξε. Στην Κύπρο ακούω τώρα ότι λένε απλώς “Λέμπεντεφ”. Στην Ελλάδα “Ζήμενς”. Είναι καταπληκτικό, έχουν βρει έναν τρόπο να κάνουν διαπραγματεύσεις για πολύ περίπλοκα θέματα, μόνο χρησιμοποιώντας μία λέξη.
Βέβαια μην παρεξηγηθώ. Αυτά γίνονται ασφαλώς, αλλά δεν πρέπει να υπαραπλοποιούμε τα πράγματα γιατί είναι ένα ολόκληρο σύστημα σχέσεων και ιδεολογία που τα επιτρέπει να γίνονται.
Μια μέρα, ο ιδιοκτήτης μιας από τις εγκυρότερες εφημερίδες, λίγο πριν το δημοψήφισμα, κάλεσε τα στελέχη του και τους είπε, «ακούστε να δείτε, με πήρε ο πρόεδρος της Exxon Mobil και μου είπε ότι πρέπει να υποστηρίξουμε το σχέδιο Ανάν. Δεν ξέρω τι θα γίνει, έτσι που τον άκουσα, αυτοί είναι ικανοί να μας φέρουν εδώ τον 6ο στόλο, κάντε κάτι για να βγει η εφημερίδα υπέρ του σχεδίου Ανάν». Με αυτό το σχέδιο ετάχθη λοιπόν αναφανδόν το 2004 το μεγαλύτερο μέρος της ελλαδικής και κυπριακής ελίτ, το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ, η Ε.Ε., οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι ΗΠΑ και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ! Οι μόνοι που διατήρησαν ορισμένες επιφυλάξεις -δόξα τω θεώ- ήτανε τότε, λίγο η Γαλλία και αρκετά η Ρωσία.
Είναι επίσης πολύ εύκολο να βγάλει κανείς κάμποσα λεφτά αν δεχτεί να υποστηρίξει σχέδια όπως το Ανάν, έχω αρκετή εμπειρία επ’ αυτού, αλλά ας πάμε τώρα στα γενικότερα.
Βεβαίως υπάρχουν και μερικοί που λένε, άκουσε να δεις, ωραία μας τα λες, αλλά οι ελληνοκύπριοι κάνανε εγκλήματα σε βάρος των Τουρκοκυπρίων, έχουμε έναν εθνικισμό που πρέπει να πολεμήσουμε κτλ κτλ. Δεν έχω καμία αντίρρηση. Ασφαλώς και οι ελληνοκύπριοι κάνανε εγκλήματα σε βάρος των Τουρκοκυπρίων όπως και οι Τουρκοκύπριοι σε βάρος των ελληνοκυπρίων. Προσωπικά πάντως, και χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω κανένα έγκλημα, δεν ξέρω καμία, ποτέ, εθνική σύγκρουση στον κόσμο, που να διεξήχθη με τους κανόνες του πολιτισμού. Κάποτε, είχαμε κάνει ένα συνέδριο με τον μακαρίτη τον Πάμπλο, και φωνάξαμε και διάφορους Ρώσους, οι οποίοι είχαν όλες τις δυνατές απόψεις για το τι έγινε στην επανάσταση κτλ κτλ και τσακωνόντουσαν όλη ημέρα. Και επειδή δεν μπορούσε να προχωρήσει με αυτόν τον καυγά το συνέδριο, ένας πολύ συμπαθής σοβιετικός ιστορικός, ο Βλαντλέν Λόγκινοφ, είπε, «κοιτάχτε, ας μη τσακωνόμαστε, δεν υπάρχουν πολλοί ανθρωπιστικοί τρόποι για να χώσεις μια ξιφολόγχη στην κοιλιά ενός ανθρώπου»!
Φυσικά υπάρχουν αυτά, έχουνε γίνει φριχτά πράγματα στο νησί. Θα όφειλε κανείς να σκεφτεί, ότι θα έπρεπε να δοθούν στη μειονότητα της Κύπρου μεγάλες προστασίες, μεγάλα δικαιώματα. Πού θα έπρεπε να σταματάνε αυτά; Εκεί που υπονομεύουν και καταργούν το δικαίωμα της πλειοψηφίας να κυβερνά.
Ο Περικλής, στον Επιτάφιο, ονόμασε την Δημοκρατία το των πλειόνων Κράτος. Και θέλω να σας πω ότι αυτά δεν γίνονται καθόλου τυχαία, είναι συμπτώματα της εποχής στην οποία πάμε να μπούμε. Διότι όταν ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν σκέφτηκε να βάλει αυτόν τον ορισμό του Θουκυδίδη στο προοίμιο της ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης, που στη συνέχεια προτάθηκε και απορρίφθηκε από τους Γάλλους και Ολλανδούς ψηφοφόρους, η ευρωπαϊκή επιτροπή τον έβγαλε από εκεί, γιατί είπε, κάτσε, εδώ θα παρεξηγηθούν οι μειονότητες, θα φοβηθούν! Όμως η δικτατορία, αυτό ακριβώς είναι, η εξουσία της μειοψηφίας επί της πλειοψηφίας, είναι ορισμός. Η προστασία των μειονοτήτων υπήρξε μια από τις πιο ευγενικές υποθέσεις στην ιστορία, αλλά ξέρετε τι γίνεται με τα ανθρώπινα πράγματα, αρχίζουν κάπως και μετατρέπονται στο αντίθετό τους. Και ήδη μερικές μειοψηφίες μεταμορφώνονται σε προνομιακά λόμπι που θέλουν πολύ περισσότερο να κερδίσουν, να επιβληθούν και όχι να προστατευθούν. Και έχουν γίνει συχνά το κύριο όπλο για να καταργηθεί η δημοκρατία. Δυστυχώς, και αυτό έχει γίνει το ιδεολογικό «πασαπόρτι» για ορισμένες δυνάμεις που υποστηρίζουν ότι είναι αριστερές, (διότι προφανώς, για κάποιο λόγο, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο αυτό αποδίδει στους φορείς τους), έχουν οικοδομήσει και μια ιδεολογική προσέγγιση η οποία τους επιτρέπει να μπουν στην υπηρεσία αυτού που λέγανε «ιμπεριαλισμός».
Αν διαβάσει κανείς την εφημερίδα του ΑΚΕΛ, την «Χαραυγή», σε όλες τις σελίδες της διαπιστώνει ότι υπάρχει ένας Σατανάς στον πλανήτη, οι Αγγλο-Αμερικανοί. Είναι σατανάδες στη Μέση Ανατολή, είναι σατανάδες στην Ευρώπη, είναι σατανάδες στη Λατινική Αμερική, αλλά όταν έρχονται στην Κύπρο και θέλουν να λύσουν το Κυπριακό γίνονται Άγγελοι! Επίσης, οι Τουρκοκύπριοι, όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο, δεν είναι μειονότητα! Διότι ήταν μειονότητα όταν βρίσκονταν μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία de facto, στην πραγματικότητα η Τουρκία είναι πλειονότητα στην περιοχή. Οι ελληνοκύπριοι χρειάζονται την προστασία που κανονικά χρειάζεται μια μειονότητα και όχι οι Τουρκοκύπριοι! Στην πραγματικότητα η δήθεν υπερπροστασία της τουρκοκυπριακής μειονότητας είναι για να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός, όπως το Σχέδίο Ανάν, και όλα τα διάφορα σχέδια, όλα ίδια είναι και απλώς με άλλους τρόπους και άλλες μορφές έρχονται, (αυτό θα επιχειρηθεί και στη Γενεύη μετά από τρία εικοσιτετράωρα), που μία επιδίωξη έχει, την η απόσπαση από τους Έλληνες του νόμιμου δικαιώματος να κυβερνούν την Κύπρο, λόγω της στρατηγικής σημασίας που έχει αυτό το κράτος.
Ξένη εξάρτηση
Πρέπει να σας πω βέβαια, ότι στην επιδίωξη αυτή έχουν συμβάλει κατά πολύ και οι ελληνικές ηγεσίες. Συνήθως δεν διαπραγματεύονται καν την εξάρτηση της χώρας, αλλά σκέφτονται πάντα πώς θα δώσουν περισσότερα. Από αυτή την άποψη, η Ελλάδα και η Κύπρος είναι οι πιο ανατολίτικες χώρες μέσα στην Ευρώπη. Και πρωταγωνιστούν στην υποτέλεια οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές. Το έχει πει κάποτε ο Ζακ Μευνώ, βιογράφος του Καραμανλή και ένας από τους ιστορικούς του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα: Είπε ότι Οι έλληνες πολιτικοί δεν είναι ότι κάνουν αυτά που τους λένε. Όλη την ημέρα απασχολούνται να βρουν πράγματα για να ευχαριστήσουν τους Αμερικανούς! Μια πρώην σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα, που έβγαλε ένα βιβλίο απομνημονευμάτων και έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο στη θητεία της στην Ελλάδα, λέει ότι σε όλες τις χώρες προσπαθούσαμε να στρατολογήσουμε ανθρώπους, αυτή είναι η δουλειά μας. Στην Αθήνα όμως είχαμε ένα μεγάλο πρόβλημα. Ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που ήθελαν να στρατολογηθούν και ερχόντουσαν ακόμη και στους πιο άσχετους μέσα στην πρεσβεία που δημιουργούνταν ένα μεγάλο κομφούζιο! Θυμάμαι, όταν ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο, το ζήτημα της ξένης εξάρτησης ήταν πολύ παρόν στο δημόσιο λόγο. Τώρα έχει εξαφανιστεί. Υποθέτω όχι γιατί εξαφανίστηκε το πρόβλημα, αλλά γιατί έχει γίνει τόσο πολυδύναμη και πολυπλόκαμη η ξένη εξάρτηση στη χώρα.
Αν μάλιστα συνυπολογίσετε και την αρρωστημένη φιλαργυρία πολλών Ελλήνων, που εύκολα όχι μόνο θα πουλάγανε και τη μάνα τους και τον πατέρα τους, αλλά θα μπορούσαν επιπλέον να βγάλουνε και βιβλία για τη διαφθορά, πολύ καλά μάλιστα, αφού έχουν προσωπική εμπειρία, ο συνδυασμός είναι αχτύπητος κι άντε να υπερασπιστείς μετά τη χώρα.
Τι επιχειρείται αυτή τη στιγμή;
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υποτίθεται γίνονται διαπραγματεύσεις μεταξύ του κ. Αναστασιάδη και του κ. Ακιντζί, δηλαδή του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας και του ηγέτη των Τουρκοκυπρίων, για να επιλύσουν το θέμα. Ο κ. Αναστασιάδης έχει μια ιδιότητα, ελπίζω να την αλλάξει, αλλά μέχρι τώρα αυτή έχει: Λέει πάντα ψέματα. Δεν έχει υπάρξει ούτε μια φορά που να έχει πει την αλήθεια στην πολιτική του καριέρα. Είχε πει πριν εκλεγεί, «δεν θα κάνω ποτέ κούρεμα», το έκανε δυο μήνες μετά την εκλογή του. Είχε πει στους ψηφοφόρους του, «μην ανησυχείτε με μένα, το σχέδιο Ανάν είναι νεκρό», διαπραγματεύεται τώρα το σχέδιο Ανάν. Αυτό το ξέρουμε από το 2004 ότι θα συμβεί. Διότι ο Λόρδος Χάνεϊ, ένας από τους αρχιτέκτονες της βρετανικής πολιτικής στο Κυπριακό, από τους νεότερους, δήλωσε μια μέρα στο cnn turk τσαντισμένος, όταν τον ρωτήσανε «και τι θα γίνει εάν απορρίψουν το σχέδιο Ανάν οι ελληνοκύπριοι;», «Μην ανησυχείτε», λέει, «θα τους το βάζουμε και θα το ξαναβάζουμε σε δημοψήφισμα». Αλλά ο κ. Χάνεϊ είναι Εγγλέζος, παλαιάς κοπής αποικιοκράτης, εδώ έχουμε νέας κοπής συνομιλητές, όπως η κ. Βικτώρια Νούλαντ. (Βοηθός Υπουργών Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για Ευρωπαϊκές και Ευρασιατικές Υποθέσεις). Την προηγούμενη φορά που εμφανίστηκε αυτή η κυρία, ήταν στο Κίεβο. Όταν κάτι της είπε ο πρέσβης Geoff Pyatt, όταν δηλαδή της εξέφρασε κάποιες επιφυλάξεις στο τηλέφωνο, (τον οποίο τώρα έχουν στείλει εδώ, ελπίζω για να κάνει διακοπές και να απολαύσει τη φιλοξενία της χώρας μας και τις ομορφιές της…), του απάντησε επί λέξει, και με συγχωρείται που θα χρησιμοποιήσω την ακριβή έκφραση, «Fuck the E.U.»! Γάμα την ΕΕ. Υποκλάπηκε και δημοσιεύτηκε αυτή η συνομιλία, πολλοί πιστεύοθουν από τους Ρώσους. ‘Ισως νόμιζαν κι αυτοί οι άμοιροι ότι θα προκαλούσε πρόβλημα στις σχέσεις της κ. Νούλαντ με την Ε.Ε., αλλά δεν προκλήθηκε κανένα πρόβλημα, η Ε.Ε. επέβαλε και κυρώσεις στη Ρωσία. Αυτή η κυρία ασχολείται τώρα με το Κυπριακό. Ο σύζυγός της ότι είχε πολύ καλές σχέσεις με τον Χένρι Κίσινγκερ, και ο Χένρι Κίσινγκερ είναι σήμερα ένα πρόσωπο πιο δυνατό από ποτέ στην αμερικανική εξωτερική πολιτική και στη διεθνή πολιτική. Ελπίζω οι οικείοι του να έχουν πάρει μέτρα για να μην πεθάνει από τη χαρά του το βράδυ της 12ης Ιανουαρίου… Θα πείτε, τρελά είναι όλα αυτά που σας λέω. Ίσως είναι, αλλά για προσέξτε τι παίζει η τηλεόρασή σας! Δείτε σε τι κατάσταση βρίσκεται ο κόσμος και μετά ίσως διαπιστώσετε ότι είναι η πραγματικότητά που δοκιμάζει τα όρια της φαντασίας μας.
Γιατί γίνεται η διάσκεψη της Γενεύης;
Σας τα λέω αυτά, γιατί οι Κύπριοι νομίζουν, ίσως ακόμη το πιστεύουν, ότι μας υποσχέθηκαν ένα δημοψήφισμα, σιγά που θα πάμε εμείς να ψηφίσουμε, άσε τον Αναστασιάδη εκεί να κουβεντιάζει, θα κουβεντιάζει, θα κουβεντιάζει, θα μας φέρει κάποιο σχέδιο στο τέλος, θα ψηφίσουμε «ΟΧΙ» και θα είμαστε όλοι ευτυχείς. Αυτό είχαν σκεφτεί και οι Γάλλοι, το 1940, είχανε μια γραμμή Μαζινό θηριώδη στα σύνορα με τη Γερμανία. Και είπε ο Χίτλερ, θα πάω εγώ να καταλάβω τη γραμμή Μαζινό, το μου λέτε καλέ, πάω από δίπλα, από το Βέλγιο! Σου λένε δηλαδή κι αυτοί, τι γίνεται εδώ, έχουμε ένα δημοψήφισμα που δεν μπορούμε να κερδίσουμε υπό τις παρούσες συνθήκες. Τι θα έκανε ένας λογικός άνθρωπος; Ή θα καταργούσε το δημοψήφισμα -δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος- ή θα άλλαζε τις συνθήκες. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που εγώ μπορώ να εξηγήσω γιατί γίνεται η διάσκεψη της Γενεύης.
Το χρονικό των διαπραγματεύσεων που οδήγησαν στη Γενεύη
Όπως σας είπα, αυτοί υποτίθεται ότι διαπραγματευόντουσαν αλλά δεν πήγαιναν καλά οι διαπραγματεύσεις. Πήγαν και στην Ελβετία -άγνωστο γιατί, αυτοί απέχουν ένα χιλιόμετρο ο ένας από τον άλλον και περνάνε ελεύθερα την πράσινη γραμμή, γιατί πήραν το αεροπλάνο και πήγαν στην Ελβετία είναι ένα ερώτημα- τα σπάσανε, γύρισαν πίσω χωρίς προοπτική και ξαφνικά ένα βράδυ, κατά τις 12 η ώρα, ο κ. Αναστασιάδης συνάντησε τον κ. Ακιντζί, παρουσία και του απεσταλμένου του ΟΗΕ, του κ. Έιντε, ενός Νορβηγού, και την άλλη ημέρα ανακοίνωσε ότι δέχεται τη διάσκεψη της Γενεύης, η οποία είναι μια Τουρκική πρόταση, που απέρριπταν παραδοσιακά και παγίως όλες οι Κυπριακές και Ελληνικές κυβερνήσεις. Η τελευταία θέση ήταν δεν συζητάμε τίποτα με την Τουρκία, ει μη μόνον την αποχώρηση των Τουρκικών δυνάμεων κατοχής και την κατάργηση των εγγυήσεων που προβλέπουν οι συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου και τις οποίες επικαλέστηκε η Τουρκία όταν εισέβαλε στην Κύπρο το 1974.
Ξαφνικά λοιπόν ο Αναστασιάδης ξύπνησε το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου και είπε σε όλους, τη δέχτηκα αυτή την άποψη. Απ’ ότι μάλιστα λέγεται, του είπε και ο Τσίπρας, ε πρόεδρε, άλλα είπαμε κι αυτός του απάντησε “ήτανε 12 τη νύχτα, δεν ήθελα να σε ξυπνήσω”! Αυτά δεν τα φαντάστηκα έτσι, είναι προϊόν ρεπορτάζ. Λοιπόν, μέχρι τις 27 Δεκεμβρίου δεν είχε δώσει καμία ικανοποιητική εξήγηση ο κ. Αναστασιάδης για το για ποιο λόγο είχε ζητήσει τη διάσκεψη της Γενεύης. Στις 27 Δεκεμβρίου ο κ. Ακιντζί, επειδή τον άκουγε να λέει στους ελληνοκύπριους, «Μην ανησυχείτε, θα είναι εκεί η Κυπριακή Δημοκρατία», πιθανώς γι’ αυτό το λόγο, δεν ξέρω για ποιο λόγο το έκανε, ο κ. Ακιντζί, μιλώντας στον Τουρκοκυπριακό Τύπο είπε, «ακούστε να δείτε, δεν θα είναι καμία Κυπριακή Δημοκρατία να υπογράψει οτιδήποτε στις 12 Ιανουαρίου. Εκεί θα τα υπογράψει η συσταθησόμενη Νέα Ομόσπονδιακή Κύπρος». Τι είναι αυτό τώρα; Θα φτιάξουν ένα καινούργιο Κράτος στη Γενεύη; Εγώ δεν θέλω να πιστέψω τον Ακιντζί, αλλά πως να μην τον πιστέψω τώρα. Τι θα λέγανε επ’ αυτοί οι φίλοι των Τουρκοκυπρίων και διεθνιστές, αλλά είπαμε για προλεταριακό, δεν είπαμε Αγγλοαμερικανικό διεθνισμό, πάμε και απευθείας αν θέλουμε Λονδίνο και Ουάσιγκτων, δεν πολυκαταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαβάσουμε προηγουμένως το Κομμουνιστικό Μανιφέστο! Ας όψεται όμως η Κομιντέρν, που έθεσε το ΚΚ Κύπρου υπό το Βρετανικό το 1931, πιθανώς αναπαράγοντας τις αποικιακές σχέσεις στο εσωτερικό του κομμουνισμού. Αφήστε που ακόμα και οι μαρξιστές Βρετανοί δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουνε την έννοια του έθνους, αφού οι Βρετανοί θεωρούσαν χώρα τους, όπως όλες οι αυτοκρατορίες, το σύνολο του πλανήτη. Τώρα τι θεωρεί ο πλανήτης τους Βρετανούς, περιλαμβανομένων των Βρετανών φίλων του ΑΚΕΛ, να σας πώ κι ένα ανέκδοτο, να χαλαρώσουμε και λίγο, αντιιμπεριαλιστικό είναι, άρα δεν μπορεί να θεωρηθεί ρατσιστικό “Ο λόγος που ο ήλιος δεν δύει ποτέ πάνω από την Αυτοκρατορία, είναι ότι ούτε ο Θεός δεν έχει καμία εμπιστοσύνη στους Βρετανούς”. Ακόμα κι ο Τρότσκι που τα πρόσεχε πολύ αυτά δεν άντεξε και μιλάει για το ύπουλο αυτού του έθνους στο βιβλίο του που σας ανέφερα.
Το ΑΚΕΛ
Είναι πολύ παράξενο ότι στην Κύπρο, ένα πρώην Κομμουνιστικό Κόμμα, έχει καταφέρει να τα έχει βρει με την πιο ξενόδουλη από την Εθνικιστική παράταξη που ανεπτύχθη ως απόφυση των δυτικών και άλλων μυστικών υπηρεσιών στην Κύπρο. Λυπάμαι για το κατάντημα της ηγεσίας του ΑΚΕΛ, είναι ντροπή για τους αριστερούς. Αν είναι μια φορά ντροπή η συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα μνημόνια και την αποικιακή κατάσταση, αυτό ξεπερνάει κάθε φαντασία. Και δεν είναι πιά λάθος, κάποτε μπορεί να ήταν μια λάθος αντιμετώπιση του εθνικού ζητήματος. Δυσκολεύομαι όμως να πιστέψω ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι κάνουν, ότι δεν μιλάνε με τους κρίσιμους παράγοντες του διεθνούς περιβάλλοντος.
Εν πάσει περιπτώσει, στις 27 Δεκεμβρίου έκανε αυτές τις δηλώσεις ο κ. Ακιντζί, είπε δηλαδή ότι σκοπός της επιχείρησης είναι η δολοφονία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο κ. Άντρος Κυπριανού, γραμματέας του ΑΚΕΛ, ενός ιστορικού κόμματος, που νομίζω θάπρεπε να σέβεται περισσότερο το τι υπήρξε κάποτε, βγήκε και δεν του απάντησε,τίποτα επί του θέματος, αλλά τούπε «τα πολλά λόγια κάνουν ζημιά». Εσείς τι καταλαβαίνετε; Προ ημερών πάλι, ο κ. Αναστασιάδης, φώναξε στο εξοχικό του δύο δημοσιογράφους της εφημερίδας «Πολίτης», που τον ρωτήσανε, γιατί έγινε αυτή η Γενεύη, και τους εξομολογήθηκε «κοιτάξτε, εγώ δεν ήθελα να κατηγορηθώ ότι είμαι απορριπτικός, να πάρω την ευθύνη να σπάσουμε τις διαπραγματεύσεις, γι’ αυτό και τη δέχτηκα». Αλλά προσέξτε, τι σημαίνει αυτό; Με τη λογική «να μη σπάσω τις διαπραγματεύσεις», θα δεχτώ και οτιδήποτε μου πούνε οι άλλοι; Και αυτό δεν είναι εκτίμηση δική μου, το είπε ο ίδιος στη συνέντευξη, φοβάμαι χωρίς να καταλαβαίνει και το νόημα αυτών που λέει.
Και ξέρω γιατί δεν το καταλαβαίνει. Επειδή γίνεται στην Κύπρο συζήτηση για τις κόκκινες γραμμές και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές στις διαπραγματεύσεις. Κι ο Αναστασιάδης ήρθε και είπε, τι συζήτηση είναι αυτή που κάνουμε, τι ανοησίες είναι αυτές, δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές! Κόκκινες γραμμές θα υπήρχαν σε μια περίπτωση, και μόνο σε αυτή δεν είναι αυθαιρεσία, ρητορική του δημόσιου λόγου. Οι κόκκινες γραμμές για έναν ηγέτη που θέλει να διαπραγματευτεί και να υπερασπιστεί το κράτος του είναι η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της κυριαρχίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, αυτές είναι οι κόκκινες γραμμές. Και τα μέτρα που αντιστοιχούν σ’ αυτές. Αυτές είναι οι απόλυτες κόκκινες γραμμές. Αν η δουλειά του είναι να εκπροσωπεί το κράτος του και το λαό του. Αν η δουλειά του είναι να το δολοφονήσει, φυσικά δεν είναι αυτές οι κόκκινες γραμμές.
Προφανώς όμως δεν έχει περάσει ποτέ από το μυαλό του Αναστασιάδη η ιδέα ότι η δουλειά του είναι να υπερασπίζεται το κράτος του. Φοβούμαι μάλιστα και ότι αρκετοί συμπατριώτες του το έχουν μισοδεχτεί αυτό. ‘Οταν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν με όσα θα κάνει αυτός ο άνθρωπος θα καταλάβουν, αλλά θάναι πολύ αργά. Η διαφθορά ξέρετε δεν περιορίζεται, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Κύπρο, στα ρετιρέ. Και τα ίδια τα ρετιρέ έχουν συμφέρον να επεκτείνεται και στους κάτω ορόφους. Ρωτάω πριν από κάνα μήνα μια κοπελλίτσα στη Λευκωσία “μα αυτός δεν έβγαλε τα λεφτά της οικογένειάς του πριν κάνει το κούρεμα” κι αυτή μου απάντησε “αυτό το καταλαβαίνω. Οικογένειά του είναι”. Δηλαδή είναι πολύ καλός Πρόεδρος, όπως είναι και πολύ καλός οικογενειάρχης. Ο Αναστασιάδης εφαρμόζει αυτή τη λογική τώρα, μετά τις τράπεζες και στο κράτος της Κύπρου, το οποίο θα πέσει στο τέλος στο κεφάλι της κοπελίτσας και δεν θα μπορεί καν να διαμαρτυρηθεί.
Η ελληνική κυβέρνηση
Βεβαίως στη Γενεύη θα βρίσκεται κάποια στιγμή, στη δεύτερη φάση της διαδικασίας και η ελληνική κυβέρνηση. Άρχισα κι εγώ να ρωτάω ως δημοσιογράφος την ελληνική κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση, τι θα γίνει ρε παιδιά εκεί; Επί μισή ώρα, όλοι αυτοί που ρωτούσα, μου εξηγούσαν τι προβληματικός τύπος είναι ο Αναστασιάδης, «κατ’ ιδίαν» εννοείται… Τι επικίνδυνα πράγματα κάνει. Και γιατί κατά τη γνώμη τους δεν θα περάσουν. Και στο τέλος καταλήγανε, ξέρεις όμως, δεν μπορούμε να πούμε όχι σε κάτι που λέει η Κύπρος! Και ο Πόντιος Πιλάτος αυτό είπε! Βγήκε κι ένας ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, άτομο ειδικών αποστολών, και είπε κύριοι, «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται». Θέλω εδώ να πω, οι «αρχές», έχουν κι ένα μέτρο εφαρμογής. Τι θα πει η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται; Εάν ο Αναστασιάδης αποφασίσει να δολοφονήσει το κυπριακό κράτος, η Ελλάδα θα συμπαρασταθεί στη δολοφονία δηλαδή; Αυτό θέλουν να πούνε; Κάτι τύποι από την κυπριακή αντιπολίτευση σκέφτηκαν, ότι ίσως εν όψει της διάσκεψης της Γενεύης θα έπρεπε να κάνουν αυτό που έκανε ο κ. Ακιντζί πριν από δύο μέρες. Ο κ. Ακιντζί, ο οποίος λέει πάντα αλήθεια, -στατιστικά το λέω αυτό, όχι επειδή έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, η στατιστική το λέει, πριν από δυο ημέρες έκανε αυτό που υποθέτω ότι θα έκανε οποιοσδήποτε από εσάς εάν είχε δώσει την περιουσία του σε κάποιο διαχειριστή και αυτός ετοιμαζόταν να πάει στο συμβολαιογράφο και να τη μεταβιβάσει σε έναν τρίτο. Έστειλε ένα εξώδικο, δεν ήταν εξώδικο, ήταν μια επιστολή στον Γ.Γ. του ΟΗΕ, και τι είπε, ο πρόεδρος Αναστασιάδης, ό,τι και να λέει, δεν εκπροσωπεί την Κυπριακή Δημοκρατία, δεν τον αναγνωρίζω ως εκπρόσωπο, είναι η εκλιπούσα Κυπριακή Δημοκρατία, και το κατέθεσε. Είναι λένε, το θράσος του Τουρκοκύπριου, ποιο θράσος, υπερασπίζεται τα συμφέροντά τους. Όπως είχε πει κάποτε και ο Γάλλος πρέσβης σε μια αντίστοιχη περίπτωση, προ πολλών ετών, στη Λευκωσία, «δεν μπορούμε να γίνουμε πιο Κύπριοι από τους Κύπριους»! Άμα δεν σέβεσαι ο ίδιος το κράτος σου δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να το σέβονται οι άλλοι περισσότερο από σένα. Και μπορώ εδώ να προσθέσω, παρ’ ότι έχω ασκήσει δημοσίως έντονη κριτική στην πολιτική των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας, ότι δεν είναι αυτοί οι μόνοι υπεύθυνοι, διότι ουσιαστικά τους προκαλούμε και να τα κάνουν. Δεν ξέρω τι θα κάνανε σε άλλη περίπτωση, μπορεί να κάναν και τα ίδια, τι θα έκαναν αν είχαν την αίσθηση ότι στην Ελλάδα και την Κύπρο θα βρουν απέναντί τους σοβαρούς ανθρώπους οι οποίοι δεν διανοούνται να παζαρεύουν την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας τους. Το ίδιο θα είχε συμβεί και με τα μνημόνια. Αλλά πάνε και τους παρακαλάνε να επιβάλουν αυτά που μας επιβάλουν και όταν αυτό αποκαλύπτεται υπάρχει και παρεξήγηση! Αυτό συνέβη και το 2004 με το δημοψήφισμα. Είχαν όλοι υποσχεθεί, μην ανησυχείτε, θα περάσει, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, εμείς το θέλουμε αυτό το σχέδιο, και μετά ανακαλύφθηκε ότι το 76% των ελληνοκυπρίων έλεγε «Όχι», με αποτέλεσμα να λένε, είναι ψεύτες οι Έλληνες.
Ο κ. Ακιντζί λοιπόν, έκανε αυτό. ‘Όταν η κυπριακή αντιπολίτευση σκέφτηκε να κάνει το ίδιο, δηλαδή να στείλει ένα γράμμα στην Αθήνα και να λέει, «κοιτάξτε, αυτά που πάει να κάνει ο Αναστασιάδης είναι παράνομα, τα αποτελέσματα τέτοιων συμφωνιών θα είναι άκυρα και ανυπόστατα, εμείς δεν συμφωνούμε», ώστε να δοθεί και ένα «πάτημα» σε όλους αυτούς που σου λένε, ότι «διαφωνούμε με τον Αναστασιάδη, αλλά τι να κάνουμε, αφού η Κύπρος τα ζητάει», να διατυπώσουν δηλαδή κάποιες επιφυλάξεις, ακόμη και ανακοινώνοντας τι τους είπαν από την Αθήνα, όχι, τίποτα, και προπαντός όχι γραπτά.
Πριν από μια άλλη από αυτές τις διασκέψεις, τον πατέρα της Γενεύης, τη Ζυρίχη και το Λονδίνο, ο Γιώργος Σεφέρης, ο οποίος υπηρετούσε ως πρέσβης, ανήσυχος για όσα γινόντουσαν, έστειλε στον Αβέρωφ ένα χαρτί, ένα γράμμα με τις αντιρρήσεις του για τις διαδικασίες Ζυρίχης, το πρωτοκόλλησε κιόλας στην πρεσβεία, έγινε έξαλλος ο Αβέρωφ, του είπε, «γιατί τα [πρωτοκολλείς αυτα;». Τα αναφέρω αυτά γιατί έχει μια απελπιστική και καταπληκτική συνάμα ικανότητα η Ιστορία, να επαναλαμβάνει τον εαυτό της, με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, αλλά καμιά φορά και με τους ίδιους.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ – Τοσίτσας, ήταν το κεντρικό πρόσωπο που έφερε την Τουρκία στην Κύπρο, κατ’ επιταγή της Μ. Βρετανίας το 1955, αποδεχόμενος, χωρίς κανένα λόγο, διότι ξέρετε, η Τουρκία είχε παραιτηθεί από την Κύπρο με τη Συνθήκη της Λοζάνης, ωστόσο υπό την έντονη προτροπή της Βρετανίας το 1955 αποφάσισε να ενδιαφερθεί. Βρήκαν λοιπόν οι βρετανοί τους φίλους τους στην Αθήνα, δηλαδή τον Αβέρωφ, και αυτός δέχτηκε τη σύγκλιση μιας τριμερούς διάσκεψης για το Κυπριακό, αυτό το τρία είναι τρομερό, παντού παρουσιάζεται, Αγγλία – Ελλάδα και Τουρκία, από εκεί ξεκινάει το κακό. Η Ιστορία βέβαια τιμώρησε τον Αβέρωφ, αν και όχι και πολύ, λίγο πριν από το πραξικόπημα της 14ης Ιουλίου 1974 αναγκάστηκε να στείλει ένα αγωνιώδες τηλεγράφημα στον Μακάριο, «πρόσεξε, ετοιμάζονται να σε σκοτώσουν». Αλλά πού να πιστέψει ο Μακάριος τον Αβέρωφ μετά από τα «χουνέρια» που του είχε κάνει; Πίστεψε τον Κίσινγκερ, ο οποίος είχε πάει ο ίδιος να επιστατήσει το μέρος πριν πραγματοποιηθεί η δολοφονική απόπειρα. Φεύγοντας λοιπόν ο Υπουργός των Εξωτερικών των ΗΠΑ από την Κύπρο, είπε στον Μακάριο, «Μακαριότατε, είσαι ένας πολύ μεγάλος ηγέτης για ένα τόσο μικρό μέρος».
Αυτά λοιπόν γνωρίζουμε από την Ελληνική και την Κυπριακή πλευρά, σε ότι αφορά το τι πρόκειται να γίνει στη Γενεύη. Έχουμε τον Τουρκοκύπριο ηγέτη που μας λέει ότι εκεί θα έχουμε ένα καινούργιο κράτος που θα υπογράψει τις συμφωνίες, έχουμε και τους Έλληνες οι οποίοι λένε διάφορα ακατανόητα, τον κ. Αναστασιάδη να λέει ότι εγώ πάω απλώς για τη διάσκεψη και την ελληνική πλευρά να λέει ότι πάω επειδή πάει ο κ. Αναστασιάδης.
Υπάρχει κι ένα δεύτερο θέμα όμως. Μέχρι πριν λίγους μήνες, η επίσημη θέση της ελληνικής πλευράς ήταν, δεν συζητάμε να μην αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα, να έχουμε στην Κύπρο διάλυση του υπάρχοντος κράτους, διάλυση της Εθνοφρουράς και να έχουν μείνει τα Τουρκικά στρατεύματα. Φαίνεται όμως ότι δεν το έχουμε καταλάβει καλά. Προσέξτε, γιατί έχετε ακούσει από την τηλεόραση ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν αποδέχεται ξένα στρατεύματα και εγγυήσεις. Και το πιστεύει αυτό. Αλλά δεν έχετε διαβάσει την «Καθημερινή» της 26ης Σεπτεμβρίου, όπου θα δείτε ότι ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας που δεν αποδέχεται όλα αυτά, έχει πει ότι «δεν είναι δυνατόν να φύγουν αμέσως τα τουρκικά στρατεύματα ΚΑΙ για πρακτικούς λόγους». Οι άλλοι ποιοι είναι, δεν τους αναφέρει στους αναγνώστες.
Και λέει και κάτι δεύτερο καινοφανές, ότι «το σύστημα των υπαρχουσών εγγυήσεων θα αντικατασταθεί με ένα άλλο», ποιο είναι αυτό, ένας Θεός ξέρει… Το ξέρει ο ίδιος;, το ξέρει η κ. Νούλαντ;, το ξέρει ο κ. Αναστασιάδης;, εγώ πάντως που ρώτησα αυτούς που συνήθως γνωρίζουν από τέτοια πράγματα, έμαθα ότι προτείνουν διάφορα, να πάνε από μισές μουσουλμανικές και χριστιανικές χώρες λέει αστυνομίες, να γίνουν διάφορα τέτοια, δηλαδή ρώτησα, αν κάποιος έχει πρόβλημα θα λέει να πάρω τον Σαουδάραβα τηλέφωνο;, ο άλλος θα λέει να πάρω τον Σουηδό;, δηλαδή λέω, καλά κράτος φτιάχνεται εκεί πέρα;, δεν θέλω να κατηγορήσω κανένα, αλλά πρέπει να μας πούνε τι λένε, όχι να βγαίνουν στις τηλεοράσεις και να λένε δεν δεχόμαστε στρατεύματα όπως λέγανε σκίζουμε τα μνημόνια, να ξέρουμε τι γίνεται, ποια είναι η πραγματική ελληνική θέση.
Δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι άνθρωποι ότι παίζουν το πολιτικό κεφάλι τους; Απορώ μαζί τους! ‘Η μήπως έχουν άλλους λόγους; Μια φορά, συνόδευα τον τότε Υπουργό Εξωτερικών Κάρολο Παπούλια στο Μίνσκ της Λευκορωσίας, την εποχή που θα γινόντουσαν οι διαπραγματεύσεις για το Γιουγκοσλαβικό, το Βοσνιακό. Ο κ. Παπούλιας τότε μάλλον υποστήριζε τον Μιλόσεβιτς και τον ρώτησα, αν ο Μιλόσεβιτς δώσει το κεφάλι του Κάρατζιτς και του Μλάντιτς στους Αμερικανούς, που το θέλουνε, γιατί μετά οι Αμερικανοί θα χρειάζονται πια το κεφάλι του Μιλόσεβιτς στους ώμους του; Δεν του άρεσε αυτό, με κοίταξε μάλλον με δυσαρεστημένη έκφραση. Δέκα χρόνια αργότερα δεν υπήρχε Μιλόσεβιτς, πέθανε, την ώρα που ο δικηγόρος του προσπαθούσε να ειδοποιήσει τη Ρωσική πρεσβεία ότι προσπαθούν να δολοφονήσουν τον πελάτη του. Φαίνεται ότι κανένας δεν τα σκέφτεται αυτά.
Ο Τσίπρας πάντως ξέρω ότι το ξέρει αυτό το περιστατικό. Τι θα κάνει τη γνώση του δεν το ξέρω.
Κύπρος – Ελλάδα – η Διαλεκτική μιας τυχόν Εθνικής Καταστροφής
Δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνουν φοβερές καταστροφές, εάν η Ελλάδα παραδώσει ή συνδράμει ή δεν αντισταθεί, στην παράδοση του Κυπριακού κράτους. Ξέρουμε τη σημασία του Κυπριακού στην Ελληνική Ιστορία, ξέρουμε ότι για το Κυπριακό ανετράπη η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, ότι πιθανότατα για το Κυπριακό επιβλήθηκε η δικτατορία της 21ης Απριλίου, και όταν έγινε η εθνική καταστροφή που έρθει για να να κάνει, έπεσε το καθεστώς στην Ελλάδα, δεν έπεσε απλώς η κυβέρνηση. Τώρα, με την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, αντιλαμβάνεστε ότι όχι μόνο το καθεστώς που έχουμε θα πέσει, αλλά και θα διαλυθούμε τελείως, αν γίνει δηλαδή η Κύπρος Συρία, όπως λένε ορισμένοι Τουρκοκύπριοι, πράγμα που δεν μπορώ δυστυχώς να αποκλείσω.
Το θέμα των στρατευμάτων είναι πολύ περισσότερο σοβαρό απ’ ότι φαίνεται. Για πραγματικούς λόγους και για νομικούς λόγους. Λέει ο κ. Κοτζιάς και ο κ. Αναστασιάδης έκτοτε, αυτοί χρειάζονται χρόνο για να φύγουνε, για πρακτικούς λόγους. Απ’ ότι θυμάμαι στην Κύπρο δεν τους χρειάστηκε πολύς χρόνος να πάνε. Και τελευταία που επισκέφτηκαν τη Συρία, επίσης δεν τους χρειάστηκε πολύς χρόνος να πάνε, γιατί χρειάζονται τόσο πολύ χρόνο για να φύγουν από την Κύπρο; Η άποψή μου είναι ότι δεν υπάρχει καμία πρόθεση από την πλευρά των τούρκων στρατιωτικών να φύγουν από την Κύπρο, ούτε του κ. Ερντογάν να τους διώξει. Και δυστυχώς είμαι υποχρεωμένος να εμπιστευτώ πάλι περισσότερο τον κ. Ακιντζί, ο οποίος είπε, «να καθίσουν εδώ 15 χρόνια, κι’ αν το πράγμα δουλέψει, μπορεί να φύγουν». Αυτή είναι η πρότασή τους. Και επειδή υποθέτω ότι θα σας ζαλίσουν τις επόμενες ημέρες, πόσο κοντά είναι η Κύπρος στην ειρήνη και πόσο κοντά στη συμφιλίωση οι Ελληνοκύπριοι με τους Τουρκοκύπριους, ας σκεφτούμε… αυτοί τώρα, αντί να έχουν βγει με νταούλια στους δρόμους, να λένε επιτέλους ενωθήκαμε, τελείωσαν τα προβλήματα, θα ζήσουμε ειρηνικά, τσακώνονται για το αν θα παραμείνει ή όχι ο στρατός στην Κύπρο. Έχετε ακούσει εσείς τίποτα ερωτευμένους, έτοιμους να αρραβωνιαστούν, να λένε, θα έρθω, αλλά θα έχω κι ένα πολυβόλο κάτω από το μαξιλάρι; Ετοιμάζονται αυτοί να συμφιλιωθούν, να κάνουν ειρήνη; Ή μήπως ετοιμάζονται για πόλεμο, τι σας λέει εσάς αυτή η εικόνα; Ο Ζήνων Ρωσσίδης, μόνιμος αντιπρόσωπος της Κυπριακής Δημοκρατίας στον Ο.Η.Ε. το 1974, διαμαρτυρήθηκε για την έναρξη διαπραγματεύσεων παρόντος του Τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Είχε πει, δεν μπορούμε να κάνουμε διαπραγματεύσεις με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Αυτό το είχε ζητήσει και το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, με καμιά 50ριά ψήφους μάλιστα. Η αποχώρηση των ξένων δυνάμεων είναι το νομικό σημείο, η νομική ασπίδα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η πρόβλεψη για την Γενεύη
Τώρα, τι να υποθέσω λοιπόν εγώ με όλα αυτά; Κάνω μια υπόθεση εργασίας, μπορεί να μην είναι και σωστή, αλλά οφείλω να την κάνω επί τη βάσει των στοιχείων που σας ανέφερα αναλυτικά. Υποθέτω ότι αυτό που έχει σχεδιαστεί να γίνει -ελπίζω να μην γίνει- είναι να υπογραφεί μια σύμφωνία η οποία θα δεσμεύει -θα μισοδεσμεύει νομικά- μπορεί να είναι και πραξικοπηματικό αυτό, και θα δεσμεύει πολιτικά, έντονα, την Κυπριακή Δημοκρατία ως προς τη λύση της διαφοράς, ιδρύοντας αυτόν τον καινούργιο συνεταιρισμό, όπως κι αν τον ονομάσουν. Θα υπάρχει και ένα πρωτόκολλο που θα λέει συμφωνία για την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων, με όλες αυτές τις προθεσμίες. Αυτά ο κ. Αναστασιάδης σκοπεύει να τα πάει στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Και όπως ξέρετε, στα Δικαστήρια και στη νομοθεσία οι μεταγενέστερες αποφάσεις επικρατούν των προηγούμενων. Εφ’ όσον θα υπάρχει μια συμφωνία αποχώρησης που θα προβλέπει μεταβατικές περιόδους κτλ, θα έχει από το παράθυρο νομιμοποιηθεί η παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Αυτή είναι η δική μου ανάλυση, μακάρι να κάνω λάθος. Αλλά, επειδή πολλοί μου λένε, πάλι «υπερβολικός είσαι, καταστροφολογία βλέπεις», διερωτώμαι, ποιόν να πιστέψω, αυτούς που μου λένε αυτά ή τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ που έγραψε προ ημερών στον Πρόεδρό του, «είμαστε πιο κοντά από οποτεδήποτε άλλοτε στην Ιστορία, στη λύση του Κυπριακού». Το ποια θεωρείται λύση του Κυπριακού για την αμερικανική Κυβέρνηση, δόξα τω Θεώ, το γνωρίζουμε.
Υποθέτω λοιπόν ότι η Γενεύη είναι μια πρώτη, νομική κυρίως, επιχείρηση, που αποσκοπεί να αφαιρέσει από τους Έλληνες όσα περισσότερα από τα νομικά όπλα και τους τίτλους που έχουν πάνω στο νησί. Ταυτοχρόνως, θα τους δεσμεύσει και πολιτικά σε μια λύση. Προφανώς δεν πάει εκεί πέρα η Ε.Ε., ο Ερντογάν, θα έχουμε όλες τις τηλεοράσεις του κόσμου, «breaking news» θα μας πει το CNN, λύθηκε το Κυπριακό, η Ελλάδα και η Τουρκία συμφωνήσανε, για να αφήσουνε μετά την Κύπρο να πει, ξέρετε, δεν έχουμε ρωτήσει τον κόσμο και διαφωνούμε τώρα!
Θα δημιουργηθεί δηλαδή μια μεγάλη νομική και πολιτική πραγματικότητα που θα είναι πολύ δύσκολο να ανατραπεί με οποιοδήποτε δημοψήφισμα, εάν γίνει τελικώς δημοψήφισμα. Διότι θα τεθεί στους ελληνοκυπρίους το εξής δίλημμα: Θέλεις να πας κόντρα σε όλα αυτά, σε αυτά που ο ίδιος ο δικός σου Πρόεδρος αποφάσισε, διότι τα ζήτησε σαν Κύπρος, αυτή θα είναι η καταγραφή στη διεθνή πραγματικότητα, και να τα ανατρέψεις πάλι όλα, για να γυρίσεις πού; Σε μια Κυπριακή Δημοκρατία που έχει χάσει ήδη τη βασική της προστασία διεθνώς; Άρα καλύτερα θα είναι να ψηφίσεις Ναι, τι να κάνουμε, έτσι ήρθε το πράγμα, ας προσπαθήσουμε να ζήσουμε καλά.
Αλλά κοιτάξτε να δείτε. Το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι η λύση αυτή δεν είναι μόνο απαράδεκτη, είναι και ασταθής. Δεν μπορείς να βάλεις το 82% του πληθυσμού μιας χώρας υπό τη δικτατορία του 18%. Το 1974 γίνανε φοβερά πράγματα στην Κύπρο, η Κύπρος έχασε το 3% του πληθυσμού της, δηλαδή περισσότερο από τα θύματα της εισβολής στο Ιράκ. Ζούνε ακόμη οι άνθρωποι που είχανε χάσει τότε τα παιδιά τους, τους συγγενείς τους. Αν βάλουμε δύο ερωτευμένους στο ίδιο δωμάτιο για ένα μήνα, θα σκοτώσουνε τον έρωτά τους. Αν βάλουμε τους Έλληνες και τους Τούρκους στην Κύπρο, σ’ έναν ζουρλομανδύα, όπως αυτόν του Ανάν, τι θα συμβεί, εγώ δεν θα’ θελα να είμαι ούτε κοντά στο δωμάτιο. Κι’ ερχόμαστε τώρα και διερωτόμαστε, μπορεί αυτό να είναι τμήμα σοβαρών διεθνών στρατηγικών άλλων, οι οποίες εξελίσσονται στην περιοχή;
Με άλλα λόγια, η Κύπρος γίνεται δι’ αυτής της λύσεως το δεύτερο προτεκτοράτο στην Ευρώπη, μετά την Ελλάδα. Και είναι προφανές ότι χρησιμοποιείται για πολύ σοβαρούς λόγους, οι οποίοι ξεπερνάνε κατά πολύ το μέγεθος ενός τέτοιου κράτους, και αφορούν την μετεξέλιξη της Ε.Ε. σε μια ολοκληρωτική δομή. Εντούτοις, αυτή τη στιγμή βλέπουμε, ότι μέσα στο διεθνές σύστημα υπάρχει σχεδόν ένας εμφύλιος πόλεμος, ανάμεσα στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, της σταθερής μεταβολής δηλαδή του συστήματος που είχαμε γνωρίσει και ξέρουμε προς μια ολοκληρωτική κατεύθυνση και τις δυνάμεις του χάους, οι οποίες χρησιμοποιούν και τις θεμιτές εξεγέρσεις των λαών για δικούς τους σκοπούς. Και το λέω αυτό, διότι μπορεί να διαλυθεί αύριο το πρωί η Ε.Ε. και να πουν πολλοί, είμαστε ευτυχείς, και θα είμαι κι εγώ ευτυχής μαζί τους γιατί τελειώνει μια ολοκληρωτική δομή, αλλά μπορεί να γίνει αυτό από δυνάμεις και σε κατεύθυνση πολύ διαφορετικές από αυτές που θα ήθελαν και να τραβάνε τα μαλλιά τους. Όπως έγινε για παράδειγμα με τη Σοβιετική Ένωση, η οποία για πολλούς -και για μένα- ήταν μια τελείως απαράδεκτη δομή. Σημασία όμως έχει τι αντικαθιστά τι, αν μπαίνουμε σε μια καλύτερη ή χειρότερη κατάσταση, διότι οι άνθρωποι έχουμε μεγάλη ικανότητα να δημιουργούμε χειρότερες καταστάσεις. Επομένως μπορεί εδώ να συμβεί το εξής παράξενο: Αυτό το πράγμα με την Κύπρο, το οποίο αν πετύχει θα είναι ενδεχομένως ο τελευταίος θρίαμβος της παγκοσμιοποιητικής τάξης πραγμάτων, της απερχόμενης, να είναι και ο πρώτος θρίαμβος του χάους, γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει, θα σκάσει!
Επίσης ένα ειδικότερο ζήτημα είναι ότι δια της Κύπρου επιχειρείται η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε.. Αυτή είναι μια «βαριά» πολιτική, που ακολουθούν οι ΗΠΑ και η Βρετανία εδώ και δεκαετίες. Θυμίζω ότι μια μέρα που ο κ. Ακιντζί βγήκε και είπε εμείς είμαστε ανεξάρτητοι κτλ, ο κ. Ερντογάν βγήκε στην τηλεόραση και περίπου του είπε, πρόσεξε τι λες για να έχεις το κεφάλι στους ώμους σου, ο Ερντογάν, το ξέρουμε, δεν κάνει παιχνίδια. Έχουμε δηλαδή μια πολιτική που μπορεί να χρησιμεύσει διπλά. Και στο σενάριο της προώθησης της παγκοσμιοποίησης προς τον ολοκληρωτισμό, μπορεί όμως να χρησιμεύσει και προς το χάος. Διότι όταν ανακαλύψουν οι ευρωπαίοι ότι βάλανε την Τουρκία στην Ευρώπη, βεβαίως θα υπάρχουν προβλήματα, είναι προφανές.
Επειδή τώρα όλα αυτά μπορείτε να τα θεωρήσετε και πολύ απελπιστικά, θέλω να σας πω ότι δεν είμαι εντελώς απαισιόδοξος. Υπάρχουν διάφορες δυνατότητες. Πρώτον, μπορεί να το ματαιώσει η Τουρκία! Δεν είναι πολύ αξιοπρεπές αυτό και δεν θα ζήσουμε πολύ, ελπίζοντας να λύσουν τα διάφορα προβλήματα οι «εχθροί» μας, αλλά ωστόσο μπορεί να συμβεί. Δεύτερον, η Ιστορία μας αποδεικνύει, ότι αν κινητοποιηθούμε εγκαίρως, οι άνθρωποι μπορούν να έχουν κάποιο αποτέλεσμα, μπορούν και να νικήσουν παρά τον συσχετισμό δυνάμεων. Ο ελληνικός λαός και στα αρχαία χρόνια και στα νεότερα, παρ’ όλα τα μεγάλα ελαττώματα που θα μπορούσε κανένας να του προσάψει, συνέτριψε αυτοκρατορίες, είναι ιστορικό γεγονός. Την Κύπρο δεν είναι για πρώτη φορά που προσπαθούν να την αρπάξουν! Το κάνανε το 64, το 74, το 2004. Το 1974 παρ’ ολίγο να το πετύχουν και υπέστη και μια μεγάλη καταστροφή. Αλλά βλέπεις ορισμένες φορές τα σχέδια δεν πετυχαίνουν τελείως! Οι δολοφόνοι δεν κατάφεραν να σκοτώσουν ούτε τον Μακάριο ούτε τον Λυσσαρίδη και έζησε το κράτος, έστω και μισό. Το 64 ο Βάσος Λυσσαρίδης, τον είχε στείλει ο Μακάριος να δει τον Χρουστσόφ στο εξοχικό του στη Νότια Ρωσία, γιατί τότε υπήρχε πάλι ένα σχέδιο της Τουρκίας να εισβάλει στο νησί, ο Χρουστσόφ του υποσχέθηκε βοήθεια, το Κρεμλίνο ειδοποίησε τον Λίντον Τζόνσον ότι για τη Σοβιετική Ένωση είναι απαράδεκτη μια τουρκική εισβολή στο νησί και ο Τζόνσον αναγκάστηκε να γράψει επιστολή στον Ινονού, συγκρατώντας τον.
Δεν μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται αυτή τη στιγμή η Μόσχα για το Κυπριακό, υποθέτω όμως ότι με αυτά που έχουν υποστεί και αυτοί σε διάφορα μέρη του κόσμου, θα είναι πολύ προσεκτικοί. Βεβαίως, συν Αθηνά και χείρα κίνει, λέγαν οι αρχαίοι. Αν πολύ γρήγορα, τις επόμενες ώρες και ημέρες, οι άνθρωποι στην Ελλάδα και την Κύπρο που μπορούν να κάνουν κάτι, δεν κινηθούν, τότε, συγνώμη, θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι ανήκουμε σε ένα Έθνος το οποίο αποφάσισε να αυτοκτονήσει! Έχει συμβεί και στο παρελθόν. Στην τελευταία περίοδο της Ρωμαϊκής επέκτασης, τα τελευταία ανεξάρτητα βασίλεια, πηγαίνανε οι βασιλιάδες στη Ρώμη, τους δίνανε τα κλειδιά του βασιλείου τους και παίρνανε εγγυήσεις για την περιουσία τους.
Αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν πρέπει να στηριζόμαστε σε όσους μας κυβερνάνε στην Κύπρο και στην Ελλάδα γιατί θα γκρεμοτσακιστούμε αν το κάνουμε. Δεν είναι μόνο ο Πρόεδρος της Κύπρου που έχει επιφορτισθεί να δολοφονήσει το κράτος του. Είναι και πολλοί άλλοι ασφαλώς που μας κάνουν τώρα τον φίλο, μας ζητάνε να τους πιάσουμε αγκαζέ να στηριχτούμε, για να μας σπρώξουν πιο εύκολα αύριο να πέσουμε να σκοτωθούμε
(*) Το κείμενο αυτό περιέχει τα κύρια σημεία της ομιλίας του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου, με μικρές προσθήκες και μορφολογικές επεμβάσεις. Την απομαγνητοφώνηση έκανε ο Γιάννης Τσούτσιας
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου