Η πολιτική απάτη και η προσωπική αυταπάτη (δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι)

“Αυταπατημένος” δηλώνει ο Τσίπρας για να δικαιολογήσει την στροφή των 180 μοιρών της πολιτικής του σε σχέση με τις προεκλογικές του υποσχέσεις. Δεν άλλαξε -λέει- απόψεις, απλώς ανακάλυψε πως νόμιζε ότι μπορούσε να εφαρμόσει όσα εξακολουθεί να πιστεύει. Σε μια τέτοια περίπτωση η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η πολιτική ευθιξία θα τον οδηγούσε στην παραίτηση και στην μόνιμη αυτοεξαίρεση από την πολιτική με την αιτιολογία του “ακατάλληλου”. Όμως ο Τσίπρας περήφανα δηλώνει ότι δεν παραιτείται. Μετατρέποντας την ντροπή σε καμάρι, δήλωσε ότι μένει, γιατί εφαρμόζει “αριστερή” πολιτική και έτσι βοηθά την κοινωνία, την οποία σε περίπτωση παραίτησης, θα κατέστρεφε ο “δεξιός” Μητσοτάκης.

Υπάρχει εγγενής διαφορά μεταξύ “αριστεράς” και “δεξιάς”; Μεταξύ “προόδου” και “συντήρησης”; Μεταξύ εργατικών και συντηρητικών, δημοκρατικών και ρεπουμπλικανών, σοσιαλιστών και χριστιανοδημοκρατών; Υπάρχει δομικό στοιχείο στην
“δικαιότερη” και “λιγότερο δίκαιη” κοινωνική πολιτική με βάση κάποιες κοινωνικές ιδεολογίες και οικονομικές θεωρίες; Ή μήπως υπάρχει εγγενής -δηλαδή δομική, ιστορική- απάτη στην υποτιθέμενη διαφορά μεταξύ των δυο αντιπάλων, πράγμα που εξηγεί τις επιμέρους “αυταπάτες”;

Ο Τσίπρας δήλωσε “αριστερός” (δηλαδή “κομμουνιστής”) και “πρώτη φορά αριστερά” για να αποφύγει το παρακμιακό ΠΑΣΟΚ και την σύγκριση με τον “σοσιαλιστή” Ανδρέα Παπανδρέου του 1981 (που εκλέχθηκε για να βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ). Άσκησε μια γνήσια καπιταλιστική πολιτική με γαρνιτούρα από κάπιταλ κοντρόλ. Δήλωσε “δημοκράτης” και ζήτησε δημοψήφισμα, γράφοντας εκεί που δεν πιάνει μελάνι το αποτέλεσμα. Σήμερα δηλώνει “αυταπατημένος” και ίσως αυτό να το χρησιμοποιεί και ως δικαιολογία ένταξης στον κύκλο των ευρωπαίων “σοσιαλιστών” που είναι οι “αυταπατημένοι” της σοσιαλδημοκρατίας. Επειδή ο στόχος του ήταν πάντα λαϊκός, ζητά να διευρυνθεί το εκλογικό σώμα των εξαπατώμενων με ψήφο στα 17. Επειδή ο στόχος του ήταν πάντα άδολος, ζητά να εφαρμοστεί η απλή και άδολη αναλογική στην δημοκρατία εκείνη που παραδοσιακά κερδίζει όποιος πει το καλύτερο προεκλογικό ψέμα.

Στην “δόλια” αυτή δημοκρατία στην οποία το αντιλαϊκό παρασκήνιο που κυβερνά καμιά σχέση δεν έχει με το λαϊκό προσκήνιο που αδιαλείπτως ψηφίζει και εξαπατάται. Στην δημοκρατία αυτή ο αριστερός κατηγορείται από τον δεξιό ως “λαϊκιστής”, ενώ αμφότεροι κατηγορούν την ακροδεξιά ως την μόνη λαϊκίστρια. Όταν λοιπόν ο λαός ψηφίζει, de facto θεωρείται και ένοχος επειδή εξαπατάται από τους λαϊκιστές, ανάλογα με το ποιος είναι ο κατήγορος και ποιος ο κατηγορούμενος· βλέπε και τις δηλώσεις της ελληνικής δεξιάς (που ανήκει στο ευρωπαϊκό λαϊκό κόμμα) και του κέντρου (πρώην αριστεροσοσιαλιστών) περί Brexit. Το μόνο που δεν ερευνάται, είναι το πώς στήνονται και χρηματοδοτούνται τα κόμματα που αυτοαποκαλούνται “αριστερά”, “δεξιά”, “κεντρώα” και ως τέτοια εξαπατούν. Το μόνο που δεν αναλύεται, είναι το πώς η δημοκρατία αυτή με τις πλαστές, διχαστικές ετικέτες σταθερά υποδουλώνει την ψυχή του ανθρώπου, μέσα από πλειοδοσία υλικών αγαθών και μια σειρά εκβιαστικών διλημμάτων.

Αν ζούσε σήμερα ο Ζαχαριάδης πώς θα εξηγούσε την συνύπαρξη της μαυροκορδάτειας-νέγρειας σημαίας, με τον υψηλάντειο-καποδιστριακό φοίνικα και την σχέση τους με τον υλιστικό διεθνισμό;

Το θέμα είναι μεγάλο. Ας περιοριστούμε στην αυταπάτη των δυο ιδεολογικών στρατοπέδων. Πώς θεμελιώνουν οι ηγέτες τους τόσο ψευδή εντύπωση για το ότι η κοινωνική δικαιοσύνη ορίζεται με δυο διαφορετικούς τρόπους μέσα σ’ ένα και μοναδικό υλιστικό στρατόπεδο;

Γιατί π.χ. ο Τσίπρας πιστεύει ότι ο Τσε ή ο Άρης υπήρχε περίπτωση να εφαρμόσουν ισονομία και κοινωνική δικαιοσύνη; Από πού απορρέει η αίσθηση του δικαίου και της ισότητας σε όσους θεωρούν τον άνθρωπο ένα άθροισμα κυττάρων και την ύπαρξη του ανθρώπου ένα τυχαίο γεγονός;
Από πού έμαθε ο Βελουχιώτης ότι τα δεινά της Ελλάδας, που αυτός αγωνιζόταν να ανατρέψει, ξεκίνησαν από τον Γιάννη Καποδίστρια που αντιτάχθηκε στην Επανάσταση και κατέστρεψε τον λαϊκό της χαρακτήρα; Μήπως από τις βρετανικές μυστικές οργανώσεις στις οποίες ανήκε και από τον C. M. Woodhouse (που ισχυρίζεται ότι το έμαθε από τον Άρη);
Από πού έμαθε ο Καραμανλής Α΄ ότι οι Έλληνες ήταν υπόδουλοι στους Βυζαντινούς; Γιατί αγωνίστηκε τόσο για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και θέλησε να καταργήσει το ελληνικό αλφάβητο;
Πώς πείστηκε ο Α. Παπανδρέου ότι το ΠΑΣΟΚ παλεύει για την ελευθερία που χάθηκε το 1453;
Πού διάβασε ο Γ. Παπανδρέου ότι τον Καποδίστρια τον δολοφόνησαν όσοι αντιτάχθηκαν στην φορολογική του πολιτική;
Ο Τσίπρας πάλι από πού έμαθε ότι την συγκεκριμένη “ευρωπαϊκή” πορεία της Ελλάδας καθορίζει αμετάκλητα το 1821, όταν ξέσπασε Επανάσταση με αίτημα όπως του Ροβεσπιέρου, του Σαιν Ζύστ, του Μιραμπώ και του Μπαμπέφ; Βέβαια η πεποίθηση ότι η Ελληνική Επανάσταση ήταν παράλληλη και απότοκη της Γαλλικής ανήκει σε πολλούς Έλληνες. Μόνον που αυτοί δεν ανέλαβαν να κυβερνήσουν την χώρα, να χαράξουν την ΑΟΖ και την εξωτερική πολιτική. Ούτε είπαν ότι θα σκίσουν τα μνημόνια και θα καταργήσουν τον φόρο κατοχής οπλισμένου σκυροδέματος και επιχρίσματος πλίνθων. Απλώς, διδάχτηκαν μια ερμαφρόδιτη σχολική ιστορία, έχοντας πρόσβαση -ορισμένοι- και σε εξωσχολικά βιβλία που στην συντριπτική τους πλειοψηφία επαναλαμβάνουν την ίδια άποψη περί της καταγωγής του φωτός και του ορισμού της ανθρώπινης ελευθερίας.

Ο Αλέξης Τσίπρας μας είπε σχεδόν ότι τον παρέσυραν οι Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης. Και σήμερα ο Τσίπρας πορεύεται προς την σοσιαλδημοκρατία του αχαλίνωτου καπιταλισμού, έχοντας όμως ξεχάσει να προσθέσει στους προηγούμενους τρεις και τον φίλο του και μέντορά του, τον Σλάβοϊ Ζίζεκ (Slavoj Žižek). Όταν τον θυμηθεί, να προσθέσει μήπως και τους Χομπσμπάουμ, Κλόγκ, Κορδάτο, Φίνλεϋ;

Στέργιος Ζυγούρας

το είδα