«Οι πολιτικοί είναι πολύ πιθανότερο να έχουν ψυχοπαθολογικές ασθένειες, από ότι ο υπόλοιπος πληθυσμός μίας χώρας, σύμφωνα με την πλειοψηφία των εμπειρογνωμόνων, στον τομέα της διαταραχής της προσωπικότητας. Το γεγονός αυτό επεξηγεί πολλά πράγματα, ένα εκ των οποίων είναι η χωρίς ντροπή δόλια πολιτική συμπεριφορά τους» (Dr. Martha Stout, clinical psychologist Harvard)..
Τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι ψυχοπαθείς έχουν την τάση να είναι εγωιστές, ανάλγητοι, ανελέητοι, εκμεταλλευτές των άλλων, ανεύθυνοι, παθολογικοί ψεύτες, ετοιμόλογοι, απατεώνες, αλαζόνες, ρηχοί ως χαρακτήρες και χωρίς τύψεις όσον αφορά τη συμπεριφορά τους, σύμφωνα με τους ειδικούς ψυχολόγους.
Ακόμη χειρότεροι είναι οι χαρισματικοί πολιτικοί, οι οποίοι μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με τους εγκληματίες ψυχοπαθείς. Τα κοινά τους χαρακτηριστικά είναι η γοητεία που ασκούν, η αδυναμία τους να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεων τους, η χρόνια αστάθεια τους, η μανιοκαταθλιπτική αλλαγή στρατηγικών κατευθύνσεων, η υψηλή αίσθηση αυτό-αξίας, ο κοινωνικά αποκλίνων τρόπος ζωής, η καταπιεστική ανάγκη συνεχών διεγέρσεων, ο παρασιτισμός και η μη ύπαρξη ρεαλιστικών στόχων.
Τέτοιοι ηγέτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές αντιλήψεις του κόμματος που ανήκουν, δημιουργούν
παθολογικά αρρωστημένες κοινωνίες, οι οποίες αυτό-καταστρέφονται στο τέλος. Εκτός αυτού, όταν καταφέρουν να ανέλθουν στην εξουσία, προσπαθούν να επιβάλλουν μία μορφή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης ή «παθοκρατίας», όπως συνήθως ονομάζεται. Όταν τα καταφέρνουν, τότε «η κυβέρνηση τους λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντα του λαού, εκτός από την ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων ομάδων«, σύμφωνα με το συγγραφέα J.G. Long.
παθολογικά αρρωστημένες κοινωνίες, οι οποίες αυτό-καταστρέφονται στο τέλος. Εκτός αυτού, όταν καταφέρουν να ανέλθουν στην εξουσία, προσπαθούν να επιβάλλουν μία μορφή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης ή «παθοκρατίας», όπως συνήθως ονομάζεται. Όταν τα καταφέρνουν, τότε «η κυβέρνηση τους λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντα του λαού, εκτός από την ευνοϊκή μεταχείριση ορισμένων ομάδων«, σύμφωνα με το συγγραφέα J.G. Long.
Κατά τον ίδιο, όταν μία χώρα εκλέγει έναν τέτοιο χαρισματικό πολιτικό, οπότε ψυχοπαθή στην εξουσία, ισοδυναμεί με ένα εθνικό χαρακίρι, με την τελετουργική πράξη δηλαδή της αυτοκαταστροφής και της αυτοκτονίας. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι συνήθως η διάλυση της δημοκρατίας και η τοποθέτηση των βάσεων για τη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, είτε είναι αυτό μαύρο, είτε κόκκινο.
Όσον αφορά αυτούς που ανέρχονται στην εξουσία με τη βοήθεια της παροχής όλων εκείνων των υποσχέσεων που τους ζητούν οι ψηφοφόροι, οι ψυχοπαθείς πολιτικοί δεν έχουν κανέναν ηθικό ενδοιασμό, αφού δεν θεωρούν το ψέμα ως τέτοιο, όπως όλοι οι υπόλοιποι θνητοί. Το ίδιο συμβαίνει και όταν εξαπατούν τους εκλογείς, αφού οι ίδιοι δεν θεωρούν κακή την απάτη, αλλά απολύτως φυσιολογική.
Συνεχίζοντας, η ψυχοπαθολογική συμπεριφορά δεν περιορίζεται δυστυχώς μόνο στα ηγετικά στελέχη μίας κυβέρνησης. Αντίθετα, μπορεί να εξαπλωθεί ταχύτατα σαν ιός ανάμεσα στους ανθρώπους, ενώ σύμφωνα με μία αμερικανική μελέτη «Η τυραννία δεν ευδοκιμεί επειδή οι δράστες έχουν άγνοια των πράξεων τους, αλλά λόγω του ότι οι τύραννοι έχουν το ταλέντο να εντοπίζουν ενεργά όλους όσους προωθούν τη φαυλότητα ως ενάρετη πράξη«. Αρκεί δε να ταυτιστεί ένα άτομο με έναν συγκεκριμένο ηγέτη, με ένα κόμμα ή με μία κοινωνική ομάδα, για να γίνει «πράκτορας» του καλού ή του κακού, ανάλογα με το αντικείμενο του προσωπικού ταυτισμού του.
Ως εκ τούτου, σύμφωνα με τον καθηγητή Alex Haslam, όλα εξαρτώνται από τον τρόπο που οι ηγέτες καλλιεργούν την αίσθηση της ταύτισης με τους οπαδούς τους, από την «ταξική» τους πολιτική. Για να το πετύχουν, μεταξύ άλλων χρησιμοποιούν τη λέξη «εμείς» και όχι «εγώ» όταν απευθύνονται στο ακροατήριο τους, ενώ συγκεκριμενοποιούν όσο πιο καλά μπορούν την τάξη που θέλουν να ταυτίσουν μαζί τους.
Από την άλλη πλευρά, οποιαδήποτε αντίσταση σε τέτοια καθεστώτα παθολογικών ηγετών εξαρτάται από την ισχύ των απόψεων στα μυαλά εκείνων που επιλέγουν να αντεπιτεθούν. Φυσικά πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί, γνωρίζοντας επί πλέον πως απευθύνονται σε χειραγωγημένα πλήθη, τα οποία πολύ σπάνια ακούν τη φωνή της λογικής, όσο αυτονόητη και αν είναι.
Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή οι μάζες, εκτεθειμένες στη σχιζοφρένεια και διπολικότητα αυτού του είδους των ηγετών, στο κρύο και στη ζέστη μαζί, διαβρώνονται και χάνουν το λογικό τους υπόβαθρο, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν πλέον τη διαφορά ανάμεσα στο μαύρο και στο άσπρο, στην αλήθεια και στο ψέμα, στο λογικό και στο παράλογο ή στο εφικτό και ανέφικτο. Επομένως, δύσκολα μπορεί κανείς να τους αποδείξει πως βρίσκονται σε λάθος δρόμο, οδηγούμενες στην καταστροφή, ενώ διαπιστώνεται συχνά πως ακόμη και όταν πέφτουν στο γκρεμό δεν ανησυχούν, πιστεύοντας πως θα βγάλουν φτερά και θα πετάξουν.
Ένας ψυχοπαθής πολιτικός βέβαια μπορεί να μην ενδιαφέρεται για το ότι, οι ενέργειες του βλάπτουν τους άλλους ανθρώπους, αλλά νοιάζεται πάρα πολύ για να κρατήσει τη θέση του στην εξουσία, σύμφωνα με τον Beauchamp. Εάν λοιπόν υποχρεωθεί να λογοδοτεί για τις πράξεις του από ένα ανάλογα διαμορφωμένο πολιτικό σύστημα ή από τα ΜΜΕ που δεν κατέχει (παρά το ότι είναι τα πρώτα που ένας τέτοιος πολιτικός προσπαθεί να αποκτήσει), τότε μπορεί να κρατηθεί υπό έλεγχο, όσο ασυνείδητος και αν είναι.
Αυτό σημαίνει πως εάν η κάλπη αναδειχθεί στο μοναδικό όπλο των λαών για την άσκηση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων, τότε η μάχη έχει χαθεί. Η αιτία είναι το ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αντισταθούν από μόνοι τους απέναντι στην εγγενή γοητεία των ψυχοπαθών πολιτικών, χωρίς τη βοήθεια του πολιτεύματος τους, καθώς επίσης των ΜΜΕ. Εάν λοιπόν δεν υπάρχουν ενσωματωμένοι στο πολίτευμα τους μηχανισμοί ασφαλείας και ελεύθερα, αντικειμενικά ΜΜΕ, τότε είναι καταδικασμένοι.
Κλείνοντας, αυτού του είδους οι πολιτικοί είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι, οπότε δύσκολα μπορεί κανείς να τους αντιμετωπίσει και να αντισταθεί. Ειδικά όταν έχουν παραμείνει αρκετά στην εξουσία, με αποτέλεσμα να έχουν δημιουργήσει δικούς τους μηχανισμούς άμυνας και επίθεσης, για να εξασφαλίσουν την παραμονή τους εκεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου