Δημοσθένης Κούκουνας : Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια

Ποιανού ο πατέρας ήταν ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα

Ο κ. Δημοσθένης Κούκουνας είναι ο σημαντικότερος ιστορικός – ερευνητής σε θέματα που άπτονται της Κατοχής και της νεότερης ελληνικής Ιστορίας.

Το βιβλίο του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ερωδιός με τίτλο «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» ανεβάζει τη γερμανική οφειλή στην Ελλάδα σε 510 δισ. ευρώ! Τα στοιχεία που παραθέτει είναι συγκλονιστικά και η συζήτηση μαζί του για το ζήτημα είναι πολύ διαφωτιστική.

ΕΡ.: Φαίνεται ότι το πρόσφατο βιβλίο σας «Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια» ανατάραξε το πολιτικό παρασκήνιο, κυρίως εξαιτίας των αναφορών σε οικογένειες πολιτικών προσώπων, όπως ο περίφημος υπουργός του Μνημονίου Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο υπηρεσιακός πρωθυπουργός Π. Πικραμμένος, που είχαν έντονο κατοχικό παρελθόν. Τώρα όμως το βιβλίο αυτό γίνεται το επίκεντρο μιας άλλης συζήτησης, αναφορικά με τα κατοχικά δάνεια, που -όπως λέτε- υπερβαίνουν τα 500 δισεκατομμύρια ευρώ και που κατά σύστημα η μεταπολεμική Γερμανία αρνείται να μας εξοφλήσει. Πόσο πεπεισμένος είστε, ύστερα από μια πολύχρονη ιστορική έρευνα που κάνατε, ότι αυτή η οφειλή έναντι της Ελλάδος είναι βάσιμη;

ΑΠ.: Η ύπαρξη των κατοχικών δανείων δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Υπάρχει πλήρης τεκμηρίωση για την
υπόστασή τους από το 1942, που έγινε η σύναψή τους, καθώς επίσης και για το γεγονός ότι δεν εξοφλήθηκαν ποτέ μέχρι σήμερα. Είναι αλήθεια πως στα εβδομήντα αυτά χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, επανειλημμένα έγιναν από ελληνικής πλευράς απόπειρες να εξοφληθεί το χρέος, αλλά συναντήσαμε μια συστηματική παρελκυστική τακτική εκ μέρους των μεταπολεμικών γερμανικών κυβερνήσεων, με βασική δικαιολογία ότι η χώρα τους ήταν διαμελισμένη σε Ανατολική και Δυτική Γερμανία. Αυτό το πρόσχημα εξαλείφθηκε όταν τα δύο γερμανικά κράτη ενοποιήθηκαν το 1990 και ακολούθησε η τελική σύναψη της συνθήκης ειρήνης που εκκρεμούσε από το 1945.
Εστω και τότε, θα περίμενε κανείς ότι η Γερμανία, που τόσο αμείλικτη εμφανίζεται σήμερα απέναντί μας για το ελληνικό εξωτερικό χρέος, θα είχε τη στοιχειώδη φιλοτιμία να αποπληρώσει το δικό της χρέος προς την Ελλάδα. Ωστόσο τήρησε μια εντελώς αρνητική στάση, αγνοώντας το πλέον στοιχειώδες, ότι αυτά τα χρήματα και εν μέρει εμπορεύματα που αναγκαστικά και διά της βίας έλαβε επί Κατοχής αντιπροσώπευαν τότε την έσχατη ικμάδα της ελληνικής οικονομίας, ό,τι δηλαδή είχε απομείνει έπειτα από μια βάρβαρη καταλήστευσή της.

ΕΡ.: Οπως γράφετε στο βιβλίο σας η Ιταλία έχει εξοφλήσει τη δική της οφειλή προς την Ελλάδα από την ίδια αιτία. Αυτό σημαίνει ότι μεταπολεμικά μόνον οι Ιταλοί σεβάστηκαν τις υπογραφές τους;

ΑΠ.: Πράγματι, προ πενήντα περίπου ετών η Ιταλία εξόφλησε ολοσχερώς τα κατοχικά δάνεια που μας όφειλε. Να λάβετε υπόψη σας ότι το χρέος των Ιταλών στηριζόταν στα ίδια κοινά έγγραφα με εκείνο των Γερμανών, διότι θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτές οι κατοχικές συμφωνίες περί δανείων δεν συνήφθησαν απευθείας μεταξύ του ελληνικού κράτους και των κατακτητών. Το ακριβές είναι ότι η συμφωνία έγινε μεταξύ των δύο κυρίων κατακτητών το 1942 και απλώς κοινοποιήθηκε στις τότε ελληνικές κυβερνήσεις το περιεχόμενό τους και υπέγραψαν ότι έλαβαν γνώση. Δηλαδή απλώς μας ανακοίνωσαν ότι μας καταληστεύουν, αφού όμως υποσχέθηκαν γραπτώς ότι θα μας επιστρέψουν τα οφειλόμενα στο τέλος του πολέμου και μάλιστα αποπληθωρισμένα.

ΕΡ.: Φαίνεται ότι με την έκδοση του βιβλίου σας άρχισε να επαναφέρεται το θέμα των κατοχικών δανείων, καθώς μέχρι τώρα μόνο περί αποζημιώσεων γινόταν λόγος…

ΑΠ.: Οι επανορθώσεις και οι αποζημιώσεις είναι εντελώς άλλο θέμα. Αυτές αφορούν μόνο τις ανθρώπινες καταστροφές και τις υλικές ζημίες, κατά μεγάλο μέρος δε έχουν ικανοποιηθεί σε διάφορες χρονικές περιόδους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Εξ όσων γνωρίζω ελάχιστα ζητήματα έχουν απομείνει προς ρύθμιση, όπως π.χ. το θέμα της σφαγής του Διστόμου, αλλά ως οικονομικό μέγεθος είναι απειροελάχιστα σε σχέση με τα κατοχικά δάνεια. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι είναι τραγικό λάθος, αν όχι δόλιο και κατευθυνόμενο, να γίνεται από ελληνικής πλευράς αυτός ο συμψηφισμός.

ΕΡ.: Δηλαδή λέτε ότι η πρόσφατη συζήτηση που έγινε στη Βουλή προ ημερών είχε στόχο να πετάξει προπέτασμα καπνού;

ΑΠ.: Εχω την πεποίθηση ότι ο καθηγητής Νότης Μαριάς πίστευε ότι με την επίκαιρη ερώτησή του θα εξαναγκαζόταν ο κ. Σαμαράς να αναφερθεί στις ελληνικές απαιτήσεις κατά την επίσκεψή του στο Βερολίνο. Αν και δεν νομίζω ότι ο κ. Σαμαράς είχε ανάγκη υποδείξεων να το πράξει, διότι ως πρωθυπουργός είναι, ή όφειλε να είναι, πλήρως ενήμερος.
Ομως, από το πώς απάντησε για λογαριασμό του στην ερώτηση Μαριά ο αρμόδιος υπουργός κ. Χρήστος Σταϊκούρας ενώπιον της Βουλής, συμπεραίνω ότι κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση ετοιμάζονται να κάνουν εκδούλευση στην κ. Μέρκελ για να κλείσει το θέμα των κατοχικών δανείων διά παντός. Του έδωσε το πάτημα ο κ. Μαριάς για να απαντήσει έτσι, ανακατεύοντας τις πολεμικές αποζημιώσεις με τα κατοχικά δάνεια, ή μάλλον να μην απαντήσει ευθέως.
Και από όλο αυτό το νεφελώδες της συζήτησης στη Βουλή, εντελώς υποτυπώδους άλλωστε, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι ανακύπτει ένας άλλος μεγάλος εθνικός κίνδυνος, που μέχρι τώρα δεν υπήρχε: Το κλείσιμο της υπόθεσης των κατοχικών δανείων με καμιά λογιστική μικροεγγραφή ολίγων εκατομμυρίων ευρώ έναντι της πραγματικής απαίτησης των 510 δισεκατομμυρίων, όπως περίπου έγινε με την υπόθεση Siemens πρόσφατα.

ΕΡ.: Εχει η κυβέρνηση τέτοια δυνατότητα, επιτροχάδην να κλείσει συμβιβαστικά το θέμα των κατοχικών δανείων;

ΑΠ.: Βεβαίως και έχει. Θα διατυμπανιστεί ότι επιτέλους η Γερμανία εξοφλεί τα κατοχικά δάνεια, η κυβέρνηση θα κορδώνεται ότι το τακτοποίησε κι αυτό, βάζοντας υπογραφή σε μια συμβιβαστική συμφωνία και με τη χρήση της μεγάλης σφραγίδας του ελληνικού κράτους, ενώ στην πραγματικότητα δεν θα έχει πάρει ούτε το ένα χιλιοστό των όσων ουσιαστικά έχει λαμβάνειν η Ελλάδα.

ΕΡ.: Κι εσείς τι προτείνετε σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

ΑΠ.: Εγώ δεν είμαι πολιτικός, ένας απλός πολίτης είμαι. Εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις υγιείς, όπως ελπίζω, που θα συγκινηθούν και θα αντιδράσουν. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η ολοσχερής εξόφληση των κατοχικών δανείων εκ μέρους της Γερμανίας θα σήμαινε την πλήρη απαλλαγή μας από το εξωτερικό χρέος και την αυτόματη κατάργηση του Μνημονίου και των προδοτικών όρων του. Πλην της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, ως γνωστόν, ένας εξ αυτών των όρων αποκλείει τον συμψηφισμό οφειλών κρατών προς την Ελλάδα. Είναι προφανές γιατί ετέθη, διότι οι Γερμανοί που συνέταξαν και επέβαλαν το περίπτυστο αυτό κείμενο δεν είναι αφελείς. Αλλά μπορεί να αποκλείεται ο συμψηφισμός, δεν αποκλείεται όμως η εξόφληση. Τότε αυτό οι Γερμανοί δεν είχαν κανένα λόγο να το συγκεκριμενοποιήσουν, τώρα όμως αν το θέμα τεθεί επίσημα από μέρους μας, μια προδοτική κυβέρνηση δεν θα διστάσει να το ξεπουλήσει αντί πινακίου φακής. Ωστε εφεξής να έχει κλείσει και η δουλεία του ελληνικού λαού να συνεχίζεται απερίσπαστα. Μακάρι να μπορούσαμε να σκεφτόμαστε θετικά και όχι αρνητικά.

Αλλά μάλλον το ερώτημα θα πρέπει να τεθεί προς την ελληνική Δικαιοσύνη, τι έχει σκοπό να κάνει. Τώρα όμως. Και δεν το λέω αυτό με την ευτελή σκέψη ότι οι Ελληνες δικαστές ας λάβουν, την ώρα που ετοιμάζονται για συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις, την πρωτοβουλία να εξετάσουν πόσα «ισοδύναμα» εις βάρος τους και εις βάρος όλων των άλλων τάξεων, των αστυνομικών, των στρατιωτικών ή ακόμη και των ανειδίκευτων εργαζομένων ή επιτέλους των πάσης φύσεως συνταξιούχων και μισθωτών, αντιπροσωπεύει το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ μέγεθος των κατοχικών δανείων. Αν και όταν επιτευχθεί η αξιοπρεπής είσπραξη αυτής της γερμανικής οφειλής, δηλαδή των 510 δισεκατομμυρίων ευρώ, τα «ισοδύναμα» μάλλον η κ. Μέρκελ και ο κ. Ρέσλερ θα αρχίσουν να τα ψάχνουν για να μας αποπληρώσουν. Αν και είμαι βέβαιος ότι δεν θα είναι για λύπηση, διότι κάπου θα βρουν μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ως «περίσσευμα» στον δημόσιο προϋπολογισμό τους, όπως είχε συμβεί πέρυσι. Αραγε πόσο τυχαίο είναι ότι σ’ εμάς βγαίνουν ελλείμματα και σ’ αυτούς περισσεύματα;

Παναγιώτης Λιάκος, δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Δημοκρατία, 9/9/2012

Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια



Ποιανού ο πατέρας ήταν ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην κατεχόμενη Ελλάδα και θησαύριζε τυπώνοντας και μοιράζοντας τα προπαγανδιστικά έντυπα του κατακτητή;

Στο νέο βιβλίο του με τίτλο “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια”, εκτός από άλλα ενδιαφέροντα, ο ιστορικός Δημοσθένης Κούκουνας, ειδικευμένος στα κατοχικά θέματα, κάνει αποκαλύψεις και για την οικογένεια του σημερινού υπηρεσιακού πρωθυπουργού Παναγιώτη Πικραμένου.

Ο νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας όταν στα δώδεκά του, το 1957, γράφτηκε στο γυμνάσιο της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, δεν είχε κανένα άλλο λόγο εκτός από το ότι ο πατέρας του ήταν φανατικός θαυμαστής των Γερμανών. Μετά το τέλος της Κατοχής πέρασαν δώδεκα χρόνια μέχρι να ξανανοίξει η Γερμανική Σχολή και ένας από τους πρώτους μαθητές της ήταν ο μικρός Παναγιώτης. Εντελώς συμπτωματικά το νέο κτίριο της σχολής (το κατοχικό στην οδό Αραχώβης είχε περιέλθει στο Γαλλικό Ινστιτούτο) χωριζόταν από μια μεσοτοιχία με την κλινική του πατέρα Χριστοφοράκου, ο γιος του οποίου φοίτησε κι αυτός στην ίδια σχολή (βέβαια ο γνωστός μας από άλλη αιτία Μιχάλης Χριστοφοράκος ήταν μερικά χρόνια νεώτερος από τον υιό Πικραμένο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε φιλικός δεσμός).

Έτσι λοιπόν κάθε πρωί ξεκινούσε περιποιημένος, καλοντυμένος και καλοχτενισμένος ο μικρός Παναγιώτης για τη Γερμανική Σχολή στην οδό Μετσόβου. Ξεκινούσε με τα πόδια από το αριστοκρατικό σπίτι του με τα 18 δωμάτια στην οδό Ακαδημίας 52 για να φτάσει στην περιοχή Μουσείου.

Το σπίτι αυτό των 450 τ.μ. ανήκε στην οικογένειά του πριν ο ίδιος γεννηθεί το 1945, όταν ο κόσμος άλλαζε με το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Είχε αγοραστεί λίγες μέρες αφότου άρχισε η Κατοχή με γερμανικά χρήματα, όταν ο πατέρας του μόλις είχε αναλάβει την αποκλειστική πώληση σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα των προπαγανδιστικών εντύπων του κατακτητή.
Πέρασαν 67 χρόνια από το 1945, όταν κατέρρευσε η Γερμανία του Χίτλερ και μεσολάβησαν πολλά μέχρι το 2012, οπότε η Γερμανία της Μέρκελ έχει καταστρέψει την Ελλάδα. Η απόπειρά της να επιβάλει τον Ράιχενμπαχ ως προτέκτορα-ψευτοπρωθυπουργό δεν πέτυχε, αλλά το σχέδιο ανανεώθηκε με τον δοτό πρωθυπουργό Παπαδήμο…

Ο Παναγιώτης είναι ο σημερινός πρωθυπουργός μιας υπηρεσιακής κυβέρνησης, η σύνθεση της οποίας δεν είναι τυχαία. Κάλλιστα αυτή η “υπηρεσιακή” μπορεί να γίνει “μεταβατική” αν οι συνθήκες το επιτρέψουν και να παραμείνει στην εξουσία για να εκτελέσει το πρόγραμμα του μνημονίου, αν οι εκλογές της 17ης Ιουνίου δεν δώσουν ισχυρή κυβέρνηση. Οι Γερμανοί έχουν το κεφάλι τους ήσυχο πάντως, αφού επικεφαλής της είναι ο γιος του παλιού συνεργάτη του Γκαίμπελς, συνεργάτη με το αζημίωτο.

Άλλωστε η επιλογή του Πικραμένου ως υπηρεσιακού πρωθυπουργού έγινε με τη σύμφωνη γνώμη όλων των πολιτικών αρχηγών που είχαν συσκεφθεί στο προεδρικό μέγαρο υπό την προεδρία του Κάρολου Παπούλια.

Μεγάλο προνόμιο ούτως ή άλλως είναι ο πατέρας σου να κάθισε δίπλα-δίπλα με έναν απεσταλμένο του ίδιου του Γκαίμπελς και να συνεταιρίστηκε μαζί του για μια επικερδή μπίζνες: τη διακίνηση όλων των προπαγανδιστικών εντύπων του εχθρού σε όλο το διάστημα της Κατοχής. Την ώρα που κάποια κορόιδα καρδιοχτυπούσαν για να γράψουν και μετά να τυπώσουν με χίλιες δυο προφυλάξεις ένα εφημεριδάκι, αφού προηγουμένως με απίθανα τεχνάσματα εξασφάλιζαν το απαραίτητο χαρτί (συνήθως χαρτί προοριζόμενο για συσκευασίες ή άλλες χρήσεις), και που κάποια άλλα κορόιδα έκρυβαν προσεκτικά πάνω τους μερικά αντίτυπα για να τα μοιράσουν σε έμπιστα πρόσωπα.

Επρόκειτο για τον πολυθρύλητο μυστικό Τύπο της Εθνικής Αντίστασης, στον βωμό του οποίου πολλοί ήρωες θυσιάστηκαν όταν ανακαλύφτηκαν τα μυστικά μικρά τυπογραφεία ή οι διανομείς εντοπίστηκαν να έχουν επάνω τους έστω και ένα αντίτυπο. Η τιμωρία δεν ήταν παρά μία και μοναδική: ο θάνατος! Εκείνοι που τα έγραφαν αυτά τα «εφημεριδάκια» και εκείνοι που τα τύπωναν ή στη συνέχεια τα μοίραζαν, αριστεροί ή δεξιοί, άνθρωποι της καθημερινότητας, δεν πληρώνονταν και το έκαναν με την καρδιά τους, με την πεποίθηση ότι συμμετείχαν στον καθολικό αγώνα ολόκληρου του ελληνικού λαού.

Υπήρχαν όμως και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι βέβαια, που είχαν αντίθετη άποψη. Που αναγνώριζαν ότι είχαν χρέος να μην διαβάζουν τέτοια εφημεριδάκια, ούτε και φυσικά να ασχολούνται με το γράψιμο, το τύπωμα και τη διανομή τους, που τόσους και τόσους κινδύνους έκρυβαν – και που, το κυριότερο, δεν απέδιδαν το παραμικρό οικονομικό όφελος.

Επί Κατοχής, το μοναδικό πρακτορείο που είχε την αποκλειστικότητα όλων των εφημερίδων και περιοδικών που έβγαιναν υπό καθεστώς λογοκρισίας ήταν η «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή ιδρύθηκε λίγες εβδομάδες μετά την αρχή της Κατοχής, αφού προηγουμένως έφτασε από το Βερολίνο στην Αθήνα ειδικός απεσταλμένος του Γκαίμπελς, υπουργού Προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ. Αυτός είχε την ιδιότητα του πληρεξουσίου της εταιρίας «Mundus», που ανήκε εξ ημισείας στα γερμανικά υπουργεία Προπαγάνδας και Εξωτερικών. Εγκαταστάθηκε σ’ ένα γραφείο της γερμανικής πρεσβείας, στον τρίτο όροφο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας 4, και άρχισε τις επαφές του.

Με την καθοδήγηση του Χέρμπερτ Σβέρμπελ, ο οποίος μόλις λίγους μήνες νωρίτερα είχε διοριστεί ακόλουθος Τύπου στην Αθήνα, αλλά από πολλών ετών είχε πλούσιες διασυνδέσεις με παράγοντες του ελληνικού Τύπου, ο Μάουραχ, ο εκπρόσωπος του Γκαίμπελς στην Αθήνα, εκτός άλλων προσώπων, είχε μακρές συζητήσεις με τον Όθωνα Πικραμένο. Κατέληξαν στην απόφαση να ιδρύσουν από κοινού μια νέα εταιρία, την Α.Ε. «Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου». Συμφώνησαν ότι η γερμανική κρατική εταιρία θα διατηρούσε το 51%, ενώ πλην του Πικραμένου ποσοστά δόθηκαν και στους ανταγωνιστές του, τους κληρονόμους του Σπύρου Τσαγγάρη, αλλά και σε μια στενή συνεργάτιδα και συνεταίρο του, την Ελισάβετ Τσιβόγλου, η οποία μέχρι τότε διαχειριζόταν όλες τις ξένες εφημερίδες και περιοδικά.

Ο Όθων Πικραμένος διορίστηκε γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας, που δημιούργησε ο ίδιος με τους εκπροσώπους του Γκαίμπελς, με τους οποίους και συνεταιρίστηκε, έχοντας ένα σημαντικό ποσοστό στο μετοχικό κεφάλαιο και φυσικά στα τεράστια κέρδη του μονοπωλιακού πρακτορείου. Ο ίδιος κέρδισε πολλά, όχι μόνον από την αποκλειστική διακίνηση των ελληνόγλωσσων και ξενόγλωσσων (κυρίως γερμανικών και ιταλικών) προπαγανδιστικών εντύπων και βιβλίων, αλλά και με τις εκτυπώσεις διαφόρων εντύπων για λογαριασμό του κατακτητή, ως ένας από τους βασικούς μετόχους της εταιρίας «Πυρσός» που ήταν.

Το παλαιό πρακτορείο που είχε μέχρι την αρχή της Κατοχής και που το είχε ιδρύσει ο πατέρας του Τάκης Πικραμένος το 1927 στεγαζόταν σε τετραώροφο ακίνητο, στην οδό Σωκράτους 43. Βάσει της συμφωνίας που έκανε ο Όθων Πικραμένος με τους Γερμανούς, ο Πικραμένος θα εγκατέλειπε την ιδιοκτησία του ακινήτου για να το ρευστοποιήσει. Το αγόρασε μια εταιρία που μόλις είχε περιέλθει υπό τον έλεγχο των Γερμανών, η ΑΕΜ «Βωξίται Παρνασσού», και πλήρωσε 22 εκατομμύρια δραχμές στον μέχρι τότε ιδιοκτήτη του (την οικογένεια Πικραμένου, που χρησιμοποιούσε τους δύο ορόφους για κατοικία της), αναλαμβάνοντας στη συνέχεια να το ενοικιάσει στη νέα εταιρία, της οποίας γενικός διευθυντής ήταν ο Όθων Πικραμένος.

Για την αυθεντικότητα των όσων αναφέρονται, μπορεί ο αναγνώστης να ανατρέξει στο νέο βιβλίο του ιστορικού Δημοσθένη Κούκουνα “Η ελληνική οικονομία κατά την Κατοχή και η αλήθεια για τα κατοχικά δάνεια” (Εκδόσεις Ερωδιός)

Από την έναρξη της Κατοχής οι Γερμανοί κινήθηκαν αποφασιστικά για να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα μέσα ενημέρωσης, ώστε να κατευθύνουν την προπαγάνδα τους. Αρχικά επεδίωξαν να μην ανατρέψουν το καθεστώς που ίσχυε στον χώρο του Τύπου και οι παρεμβάσεις τους ήταν διακριτικές, ενώ προσπάθησαν μάλιστα να δώσουν την εικόνα ότι δεν τους ενδιαφέρει η άσκηση προληπτικής λογοκρισίας, όπως συνέβαινε μέχρι τότε με τις ελληνικές υπηρεσίες λογοκρισίας. Τελικά κατέληξαν στη διευθέτηση να αναθέσουν τον τομέα αυτόν στη δικαιοδοσία της κυβέρνησης Τσολάκογλου, η οποία χωρίς δυσκολία συνέχισε τις δομές που είχε κληρονομήσει από την κυβέρνηση Κοριζή. Έτσι οι ημερήσιες αθηναϊκές εφημερίδες συνέχισαν κανονικά την έκδοσή τους, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις οι εκδότες πιέστηκαν να συνεχίσουν την έκδοσή τους.

Η μόνη εφημερίδα που πραγματικά παύθηκε με άνωθεν γερμανική εντολή ήταν ο «Ασύρματος». Η απόφαση ανήκε στον στρατάρχη Βίλελμ Λιστ, ανώτατο διοικητή της περιοχής Βαλκανίων και μέχρι σήμερα δεν έχει διευκρινιστεί το ακριβές αιτιολογικό που τον ώθησε να λάβει αυτή την απόφαση. Ίσως κάποια προσωπική αναφορά για τον ίδιο, που την εξέλαβε ως αιχμή, να τον ώθησε σ’ αυτό. Το εντελώς παράδοξο είναι ότι ο ιδιοκτήτης αυτής της εφημερίδας, ο Γεώργιος Τζιρακόπουλος, ήταν σύγγαμβρος του στρατηγού Τσολάκογλου, ο οποίος μερικούς μήνες αργότερα θα τον τοποθετήσει, πλην άλλων διορισμών σε διάφορα διοικητικά συμβούλια, ως πρόσωπο εμπιστοσύνης στη θέση του κυβερνητικού επιτρόπου της Αγροτικής Τράπεζας.
Επίσης με την έναρξη της Κατοχής διέκοψε την έκδοσή της η εφημερίδα «Έθνος», όχι όμως για πολιτικούς λόγους, αλλά μάλλον για πρακτικούς. Οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις της, από τις πιο σύγχρονες τότε, δεσμεύθηκαν για να φιλοξενήσουν τις δύο νέες εφημερίδες των κατακτητών που χρειάζονταν για εσωτερική τους χρήση: την ιταλόγλωσση «Giornale d’Italia» και τη γερμανόγλωσση «Deutsche Nachrichten für Griechenland».

Ταυτόχρονα οι Γερμανοί δεν αδιαφόρησαν, πέραν του πολιτικού, και για τον οικονομικό έλεγχο των μεγάλων εκδοτικών συγκροτημάτων. Ο σχεδιασμός έγινε από το Βερολίνο, απ’ όπου στάλθηκαν στην Αθήνα ειδικοί εκπρόσωποι της ειδικής ημικρατικής εταιρίας «Mundus», που είχαν από νωρίτερα συστήσει τα γερμανικά υπουργεία Εξωτερικών και Προπαγάνδας, με συμμετοχή 50% το καθένα τους. Η εταιρία αυτή, που είχε ως στόχο ακριβώς τη διάδοση της γερμανικής προπαγάνδας στις κατεχόμενες χώρες, είχε εμφανιστεί στο Παρίσι, μόλις ολοκληρώθηκε η κατάληψή του, και μεταξύ άλλων εξαγόρασε μερίδια γαλλικών εταιριών που εξέδιδαν εφημερίδες και περιοδικά[1].

Οι εκπρόσωποι αυτής της εταιρίας εμφανίστηκαν και στην Αθήνα τον Μάιο του 1941 και μελέτησαν πώς θα κινηθούν για να αποκτήσουν αποφασιστικού μεγέθους θεσμική συμμετοχή στην παραγωγή και τη διακίνηση του ελληνικού και ξένου Τύπου. Πραγματοποίησαν πολλές επαφές πριν καταλήξουν σε οριστικές αποφάσεις, ενώ έλαβαν υπόψη τους τις αναφορές και την εμπειρία των αρμοδίων της γερμανικής πρεσβείας, κυρίως του γραφείου Τύπου και του συμβούλου μορφωτικών υποθέσεων. Το κύριο βάρος των διαπραγματεύσεων είχε ο Maurach, που έφερε τον βαθμό του Rittmeister και χρησιμοποιούσε για έδρα του ένα γραφείο στον τρίτο όροφο της γερμανικής πρεσβείας, είχε όμως στη διάθεσή του πλούσιο υλικό για την αξιοπιστία όσων θα μπορούσαν να «τιμηθούν» με την εμπιστοσύνη του Ράιχ κατά την Κατοχή.
Ιδρύθηκαν έτσι τρεις βασικές εταιρίες για τον κάθετο έλεγχο του ελληνικού Τύπου, στις οποίες περισσότερο με προθυμία παρά υπό καθεστώς βίας έλαβαν μέρος οι Έλληνες επιχειρηματίες που δέχθηκαν να συνυπογράψουν τα ιδρυτικά καταστατικά με τους απεσταλμένους του Γκαίμπελς και του Ρίμπεντροπ, στους οποίους (ως επικεφαλής των δύο γερμανικών υπουργείων Προπαγάνδας και Εξωτερικών) ανήκε η εταιρία «Mundus». Το θλιβερό γεγονός της εκούσιας αυτής συμμετοχής καταδικάστηκε μετά την Απελευθέρωση από το επίσημο κράτος με τον βαρύτατο χαρακτηρισμό των εν λόγω εταιριών ως εχθρικών περιουσιών και τέθηκαν υπό μεσεγγύηση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι τα πρόσωπα που έλαβαν μέρος δεν αντιμετώπισαν ποινικές κυρώσεις, απλώς μόνον ηθικές.

Ωστόσο οι εφημερίδες, που μέχρι την Απελευθέρωση ανήκαν στο ελληνογερμανικό αυτό συγκρότημα δεν μπόρεσαν να επανεκδοθούν ποτέ, οπότε ο ευφυής Δ. Λαμπράκης άλλαξε τους τίτλους (από «Αθηναϊκά Νέα» σε «Νέα» και από «Ελεύθερον Βήμα» σε «Βήμα»), ο επανελθών στον κομμουνισμό Γιάννης Πετσόπουλος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει πολλά περιουσιακά στοιχεία για να παραμείνει με άλλες πηγές εισαγωγής χαρτιού στην αγορά, όσο δε για την πρακτόρευση εφημερίδων ο Όθων Πικραμένος αναγκάστηκε πρόσκαιρα να αποσυρθεί και να αρκεστεί στη διαχείριση του εργοστασίου γραφικών τεχνών «Πυρσός», ενός από τα μεγαλύτερα στην Αθήνα, που είχε βρεθεί στα χέρια του[2]. Θα ήταν ειρωνικό να συνεχίζει να διακινεί τις εφημερίδες και τα περιοδικά όταν η χώρα απελευθερώθηκε, αφού μέχρι τότε διακινούσε τις νομότυπα εκδιδόμενες υπό γερμανικό έλεγχο εφημερίδες και τις λοιπές προπαγανδιστικές εκδόσεις, ελληνόγλωσσες και γερμανόγλωσσες.

Οι εταιρίες που ίδρυσαν οι Γερμανοί εκπρόσωποι του Γκαίμπελς και του Ρίμπεντροπ μόλις κατέλαβαν την Αθήνα:

Α.Ε. «Βίβλος». Όπως αναγραφόταν στο καταστατικό της, είχε τους εξής σκοπούς: εισαγωγή ξένων βιβλίων, μουσικών έργων (νότες), έργων εικαστικής τέχνης, εποπτικών μέσων διδασκαλίας, ως και η διεξαγωγή πασών των εργασιών ομοίας ή συγγενούς φύσεως και σχετικών επιχειρήσεων[3]. Στην εταιρία αυτή έλαβαν μέρος ως μέτοχοι, καταβάλλοντας και το αντίστοιχο κεφάλαιο, δύο από τους μεγαλύτερους Αθηναίους βιβλιοπώλες της εποχής εκείνης. Στο πρώτο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχαν οι: Έριχ Μπέρινγκερ[4], Κωνστ. Γ. Ελευθερουδάκης, Χέρμαν Θ. Κάουφμαν, Νικ. Λούβαρις, Βάλτερ Βρέντε, Σάββας Κέντρος, Σίγκφριντ Φατ. Ο πρώτος, πολύ γνωστή προσωπικότητα στους κύκλους των διανοουμένων, ήταν πρόεδρος της εταιρίας και παράλληλα μορφωτικός σύμβουλος της γερμανικής πρεσβείας, θέση που κατείχε από προπολεμικά. Ο Κώστας Ελευθερουδάκης ήταν ο γνωστός ιδρυτής του ομώνυμου βιβλιοπωλείου και ο Κάουφμαν επίσης, ο οποίος σημειωτέον ήταν Ρώσος πρόσφυγας γερμανικής καταγωγής και όχι Εβραίος όπως νομιζόταν μέχρι τότε στην Αθήνα, πρόσφυγας από το 1917 εγκαταστημένος στην Ελλάδα[5]. Ο Νικόλαος Λούβαρις ήταν ο γνωστός γερμανόφιλος καθηγητής φιλοσοφίας, άλλοτε διακεκριμένο μέλος του Ελληνογερμανικού Συνδέσμου, όπως και ο τότε μεγαλοδικηγόρος Σάββας Κέντρος. Ως προς δε τον Βάλτερ Βρέντε[6], διευθυντή του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών, θα πρέπει να αναφερθεί ότι ήταν από τα προπολεμικά χρόνια ο επίσημος τοπάρχης του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος για τη γερμανική παροικία της Αθήνας.

«Ένωσις Ελληνικού και Ξένου Τύπου» Α.Ε. Η εταιρία αυτή προέκυψε προκειμένου να επιτύχουν οι Γερμανοί τον απόλυτο έλεγχο κάθε διακινούμενου εντύπου και αποτελούσε μια κοινοπραξία των μέχρι τότε ελληνικών πρακτορείων μαζί με την περίφημη εταιρία «Μούντους». Σύμφωνα με το καταστατικό της σκοπός ήταν: η κυκλοφορία και η διά του οργανισμού της εταιρίας διάθεσις είτε εν τω εξωτερικώ, είτε εν τω εσωτερικώ των εκδιδομένων ενταύθα ή αλλαχού εφημερίδων, περιοδικών και λοιπών εντύπων ημεδαπής και αλλοδαπής, ημεροδεικτών και παντός εν γένει προϊόντος διανοίας ή τέχνης. Είχε κατά την ίδρυσή της κεφάλαιο 5.000.000 δρχ. διαιρεμένο σε 5.000 μετοχές[7]. Μέτοχοι: Εταιρία «Mundus» 2550 μετοχές, Εταιρία Ελληνικού Τύπου «Τ. Α. Πικραμένος» 850, Κεντρικόν Πρακτορείον Εφημερίδων Σπύρος Τσαγγάρης, Αναγνωστοπούλου και Σία[8] 1050, Ελισάβετ Τσιβόγλου 550. Στη σύνθεση του διοικητικού συμβουλίου έλαβαν μέρος οι Herbert Schwoerbel[9], πρόεδρος, επικεφαλής του γραφείου Τύπου της γερμανικής πρεσβείας (οιονεί εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Προπαγάνδας), Ferdinand Vorauer, στέλεχος επίσης της γερμανικής πρεσβείας (οιονεί εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών), Όθων Π. Πικραμένος (εκπρόσωπος του ομώνυμου πρακτορείου εφημερίδων και γενικός διευθυντής της νέας εταιρίας που συστάθηκε)[10], Κωνσταντίνος Ν. Νικολετόπουλος (δικηγόρος), Ιωάννης Χ. Αναγνωστόπουλος (μέλος της οικογένειας Τσαγγάρη, ο οποίος αργότερα διαρκούσης της Κατοχής θα αναλάβει την προεδρία του Δ.Σ.). Η μέτοχος Ελισάβετ Τσιβόγλου[11], ιδιοκτήτρια του ομώνυμου μικρού πρακτορείου ξένων εφημερίδων και περιοδικών, καθώς και διακίνησης τουριστικών εντύπων (καρτ-ποστάλ και πολύγλωσσων οδηγών), που λειτουργούσε από ετών και είχε περιέλθει στην ιδιοκτησία της έπειτα από τον θάνατο του συζύγου της ήδη πριν από τον πόλεμο, δεν συμμετείχε αυτοπροσώπως στο συμβούλιο, αφού άλλωστε ως από ετών συνεργάτης του Ο. Πικραμένου την εκπροσωπούσε ο τελευταίος.

«Ελεύθερον Βήμα – Εταιρία Δημοσιογραφικών Εκδόσεων» Α.Ε. Η εταιρία αυτή υποκατέστησε το δημοσιογραφικό συγκρότημα Λαμπράκη με τη συμμετοχή της γερμανικής «Μούντους», η οποία κατείχε το 51% των μετοχών, ενώ το υπόλοιπο 49% των μετοχών ανήκε στους δημοσιογράφους Γεώργιο Συριώτη και Αλκ. Ζαφειρόπουλο, παλαιά στελέχη του συγκροτήματος Λαμπράκη, καθώς και στον διαχειριστή του, πριν και μετά την Κατοχή, Ιορδάνη Τσαρτίλη. Οι Γερμανοί κατέβαλαν μετρητά για την απόκτηση του ποσοστού αυτού[12], ώστε μεταπολεμικά η εταιρία θεωρήθηκε ως εχθρική περιουσία και τέθηκε υπό μεσεγγύηση ως ανήκουσα στο γερμανικό δημόσιο. Η εταιρία κατείχε εις χείρας της όχι μόνο τους τίτλους του συγκροτήματος («Ελεύθερον Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα» και «Οικονομικός Ταχυδρόμος»), αλλά και τις τυπογραφικές εγκαταστάσεις του, καθώς βεβαίως και την εν γένει δημοσιογραφική επιχείρηση. Σύμφωνα με το καταστατικό, σκοπός της ήταν η έκδοση εφημερίδων, περιοδικών και παντός ετέρου εντύπου, καθώς και κάθε συναφής εργασία. Τα τυπογραφεία του συγκροτήματος χρησιμοποιήθηκαν τόσο για ελληνόγλωσσες εκδόσεις, όσο και ξενόγλωσσες, ακόμη και αραβόγλωσσες προπαγανδιστικές εκδόσεις που αποστέλλονταν στις στρατιές του Ρόμελ ή προς χρήση των μελών της αραβικής παροικίας που είχε δημιουργηθεί εκτάκτως στο Λαύριο[13]. Στο διοικητικό συμβούλιο πρόεδρος ήταν ο Νικόλαος Λούβαρις[14], ο οποίος σημειωτέον δεν είχε γίνει ακόμη υπουργός, και αντιπρόεδρος ο ιατρός Γεώργιος Βλαβιανός, ο ιδρυτής της γνωστής και τόσο κακοφημισμένης οργάνωσης ΕΣΠΟ, που έδρασε επί Κατοχής. Συμμετείχαν επίσης τα στελέχη της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα Φερδινάνδος Φοράουερ και Ερβέρτος Σβαίρμπελ, οι εκπρόσωποι του συγκροτήματος Γεώργ. Α. Συριώτης, Αλκ. Π. Ζαφειρόπουλος και Ιορδάνης Ε. Τσαρτίλης, καθώς και ο μεγαλοδικηγόρος Σάββας Χ. Κέντρος[15].

Εκτός από τις προαναφερθείσες τρεις εταιρίες, που ιδρύθηκαν με τη συμμετοχή και τον απόλυτο έλεγχο της γερμανικής προπαγανδιστικής εταιρίας «Μούντους», στην πορεία προέκυψε ζήτημα με τις εισαγωγές χάρτου. Όσο και αν φανεί περίεργο, το χαρτί και κυρίως το δημοσιογραφικό, που δεν παραγόταν στην Ελλάδα, ήταν χαρακτηρισμένο ως είδος πρώτης ανάγκης και υπό την έννοια αυτή η Γερμανία ως κατέχουσα δύναμη όφειλε να μεριμνά για την επαρκή κάλυψη της χώρας. Επί Κατοχής εισαγόταν δημοσιογραφικό και κοινό χαρτί, καθώς και χαρτί για την εκτύπωση χαρτονομισμάτων από τη Γερμανία, κυρίως φινλανδικής και ελάχιστα γερμανικής προέλευσης. Μέχρι ενός χρονικού σημείου, οι Γερμανοί αδιαφορούσαν για την επακριβή διοχέτευση του εισαγόμενου χαρτιού, αφού καλύπτονταν οι βασικές ανάγκες των εφημερίδων, η δε διαχείριση του χαρτιού γινόταν μέσω της Α.Ε. «Τύπος», η οποία ανήκε στον Γιάννη Πετσόπουλο και την οικογένειά του. Η εν λόγω εταιρία ήταν ο αποκλειστικός αντιπρόσωπος γερμανικού χαρτιού στην Ελλάδα από την προπολεμική περίοδο, αλλά όταν εισέβαλαν οι Γερμανοί στη χώρα ανέθεσαν στην εταιρία του, προφανώς από λόγους εμπιστοσύνης, τη διαχείριση όχι μόνο των δικών τους χαρτιών, αλλά και των ποσοτήτων που βρήκαν και που είχαν κατασχεθεί κατά την έναρξη της Κατοχής.

Στη συνέχεια όμως έκαναν μια άλλη διαπίστωση που τους ανησύχησε. Ένα μέρος από τις εισαγόμενες ποσότητες περνούσε στη μαύρη αγορά και κάποιοι κερδοσκοπούσαν υπερβολικά. Έτσι πήραν την απόφαση να θέσουν υπό αυστηρότερο έλεγχο τη διανομή του χαρτιού, κλείνοντας τις στρόφιγγες προς την ελεύθερη αγορά. Τους ενδιέφερε πρωταρχικά η χρήση του για την προπαγάνδα και δεν ήθελαν το χαρτί που εισήγαγαν να καταλήγει σε τρίτους, όπως για παράδειγμα στο εμπόριο για συσκευασία ή σε εκδότες για να εκδίδονται ποιητικές συλλογές. Η διαρροή ποσοτήτων χαρτιού γινόταν κυρίως με πρόσχημα τη φύρα και την υγρασία, ενώ οι επιτήδειοι προωθούσαν κρυφά τις ποσότητες που εξοικονομούσαν στη μαύρη αγορά. Αίφνης όμως οι Γερμανοί έκαναν και μια δεύτερη διαπίστωση: Ένα μέρος αυτού του χαρτιού έφτανε στα χέρια των αντιστασιακών οργανώσεων για την εκτύπωση παράνομων εφημερίδων.
Για κάποιους βασικά ανεξήγητους και απροσδιόριστους λόγους, τον Πετσόπουλο τον είχαν σε εκτίμηση οι χιτλερικοί συνδικαλιστές. Ακόμα πιο μυστηριώδης ήταν η στάση του στις παραμονές του πολέμου, όταν για μεγάλο διάστημα παρέμεινε στη Γερμανία. Η αλήθεια όμως είναι ότι ξαφνικά απέκτησε έναν απροσδόκητο ανταγωνιστή στις προτιμήσεις των Γερμανών ως προς τους εισαγωγείς χαρτιού στην κατεχόμενη Ελλάδα: Επρόκειτο για τον δικηγόρο και άλλοτε φανατικό βενιζελικό πολιτικό Ευστράτιο Κουλουμβάκη, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής μιας άλλης «προνομιακής» χαρτεμπορικής εταιρίας.

Επρόκειτο για την Α.Ε.Ε. «Εμπορίου και Βιομηχανίας Χάρτου» (Χαρτέξ)[16], που ιδρύθηκε στα τέλη του 1941 με αντικείμενο: Εμπόριο και βιομηχανία χάρτου, αντιπροσωπείες οίκων εξωτερικού και εσωτερικού. Οι τέσσερις συνιδρυτές της εταιρίας, οι Ευστράτιος Γ. Κουλουμβάκης, Νικόλαος Σ. Καστρινός, Γαβριήλ Παρουσιάδης και Ιωάννης Κ. Βελλίδης) αποτέλεσαν το πρώτο διοικητικό της συμβούλιο.
Οι δύο προνομιούχες χαρτεμπορικές εταιρίες βρέθηκαν σε μεγάλη διάσταση μεταξύ τους, καθώς – πέραν του οικονομικού αντικειμένου – υπήρχε προϊστορία για τις προσωπικές σχέσεις Κουλουμβάκη-Πετσόπουλου από 25ετίας. Ο ανταγωνισμός αυτός είχε απήχηση και στη μαύρη αγορά του χαρτιού, όχι μόνο του δημοσιογραφικού, αλλά και του εμπορικού. Ήδη από γερμανικής πλευράς είχε πραγματοποιηθεί μια παρέμβαση στην ελεύθερη αγορά με την ίδρυση μιας εταιρίας για παραγωγή χαρτιών συσκευασίας. Συγκεκριμένα είχε ιδρυθεί στην Αθήνα η Ελληνική Βιομηχανία Χαρτοσάκκων «Ασπίς» από τους Βάλτερ Ντίρμπεκ και Νικόλαο Νικολόπουλο[17].

Με αφορμή τον ανταγωνισμό των δύο βασικών εισαγωγέων χαρτιού, του Πετσόπουλου και των Κουλουμβάκη και λοιπών Βορειοελλαδιτών πρώην εκδοτών, οι αρμόδιοι Γερμανοί της πρεσβείας πληροφορήθηκαν ότι και από τις δύο εταιρίες διέρρεε το χαρτί που κατέληγε στα τυπογραφεία των παράνομων αντιστασιακών εφημερίδων.
Τότε αποφασίστηκε να λάβουν αυστηρά μέτρα για να εμποδίσουν αυτή τη διαρροή του χαρτιού. Τον Δεκέμβριο του 1942 ιδρύθηκε μια νέα εταιρία, στην οποία περιερχόταν ο έλεγχος των εισαγωγών χαρτιού. Επρόκειτο για την Α.Ε. «Ανώνυμος Ελληνική Εμπορική Εταιρία»[18]. Πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου ο πρώην κομμουνιστής και άλλοτε εκδότης του «Ριζοσπάστη» Γιάννης Πετσόπουλος, ο οποίος είχε από παλαιά περίεργες προνομιακές σχέσεις με τα συνδικάτα των εργαζομένων στις γερμανικές χαρτοβιομηχανίες, τα οποία σημειωτέον ανήκαν με φανατισμό στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα. Ο Πετσόπουλος[19] στα προπολεμικά χρόνια είχε αποκτήσει τεράστια περιουσία ως χαρτέμπορος και αντιπρόσωπος γερμανικού χαρτιού με την Α.Ε. «Τύπος», ενώ γύρω στα χρόνια της Κατοχής καθετοποίησε τις υπηρεσίες που πρόσφερε στους πελάτες του, οργανώνοντας στην οδό Αναξαγόρα[20] ένα μεγάλο τυπογραφικό συγκρότημα για εκτύπωση εφημερίδων και περιοδικών για λογαριασμό των πελατών του. Στη νέα εταιρία, που λειτούργησε παράλληλα με την εταιρία «Τύπος», συμμετείχε και η περιώνυμη γερμανική εταιρία «Μούντους» του Γκαίμπελς[21].

[1]. Η εταιρία «Μούντους» αποτέλεσε μεταπολεμικά αντικείμενο στις μεγάλες δίκες της Νυρεμβέργης, αλλά ελάχιστες αναφορές έγιναν για τη δράση της στην Ελλάδα. Για τη δράση της στη Γαλλία, βλ. την κατάθεση του Γάλλου πολιτικού Εντγκάρ Φωρ στη Δίκη της Νυρεμβέργης στις 5 Φεβρουαρίου 1946.

[2]. Τη θέση του γενικού διευθυντή (είχε κάνει ειδικές σπουδές στη Γερμανία) είχε και για ένα μικρό διάστημα μέχρι το 1928. Η εταιρία «Πυρσός», που στο παρελθόν είχε εκδώσει τη Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεία, όπως και η κατασκευαστική εταιρία «Προμηθεύς», ανήκαν βασικά στον Παυσανία Μακρή (κεντρικό πρόσωπο στα σκάνδαλα της οδοποιίας στα χρόνια του μεσοπολέμου, με χρηματοδότες τους Άγγλους τραπεζίτες Χάμπρο και Σάμιουελ), στενό συγγενή της οικογένειας Πικραμένου. Και οι δύο αυτές εταιρίες συνεργάστηκαν οικονομικά με τους Γερμανούς κατά την Κατοχή, η μεν μία σε εκτυπωτικές εργασίες η δε άλλη σε κατασκευαστικές. Τελικά ο Όθων Πικραμένος θα επανέλθει αργότερα, αφού θα αποφύγει τη δίωξη για δοσιλογισμό, όπως και όλοι όσοι συνεταιρίστηκαν με τους εκπροσώπους της εταιρίας «Μούντους», στην πρακτόρευση εφημερίδων και περιοδικών, δημιουργώντας το λεγόμενο «Νέο Πρακτορείο», συνέχεια του οποίου – ύστερα από διάφορες μεταβιβάσεις μετά τον θάνατό του στα χρόνια της δικτατορίας και αφού ο μεγαλύτερος υιός του, αν και για ένα διάστημα το διαχειρίστηκε, αποφάσισε να το εγκαταλείψει για να σταδιοδρομήσει στο δικαστικό σώμα – είναι σήμερα το πρακτορείο εφημερίδων «Ευρώπη». Από τα τέλη του 1944 (τυπικά τον Ιανουάριο 1945) όμως είχε συγκροτηθεί το «Πρακτορείο Αθηναϊκού Τύπου», που αμέσως πήρε το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς και διάδοχος του οποίου – ύστερα από την εξαγορά του από το συγκρότημα Λαμπράκη μετά τον θάνατο του Παρασκευά Χριστοδουλόπουλου – είναι σήμερα το πρακτορείο «Άργος». Τον Μάιο 2012 ο υιός του Όθωνος Παναγιώτης Πικραμένος ανέλαβε υπηρεσιακός πρωθυπουργός.

[3]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 26.7.1941.

[4]. Ο καθηγητής Erich Boehringer (1897-1971) υπήρξε αρχαιολόγος και νομισματολόγος. Το 1937 έγινε μέλος του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και τον Μάρτιο 1940 έφτασε στην Αθήνα ως μορφωτικός ακόλουθος, θέση που διατήρησε μέχρι τον Απρίλιο 1943. Μεταπολεμικά έγινε πρόεδρος του κεντρικού Γερμανικού Αρχαολογικού Ινστιτούτου.

[5]. Περί των κινήσεων του Χέρμαν Κάουφμαν (1897-1965) όταν του προτάθηκε η συνεργασία με τους Γερμανούς, έχουμε πληροφορίες από τον τότε δικηγόρο του που χειριζόταν τις υποθέσεις του (Χρ. Χρηστίδη, Χρόνια Κατοχής 1941-1944, Μαρτυρίες Ημερολογίου, Αθήνα 1971, σελ. 28, 46 κ.α.). Από τις εγγραφές προκύπτει ότι όχι μόνον ενδιαφερόταν να συμμετάσχει ο Κάουφμαν, αλλά έτρεφε και ανησυχίες μήπως αποκλειστεί από τη συμφωνία με τη «Μούντους».

[6]. Καθοριστικής σημασίας ήταν στην Ελλάδα η παρουσία του Walther Wrede (1893-1990) ως διευθυντή της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα (1937-43), ενώ στη χώρα μας έζησε πολλά χρόνια από το 1921. Φανατικός εθνικοσοσιαλιστής, το 1935 τοποθετήθηκε ως επικεφαλής του κόμματος για τη σχετικά πολυάριθμη γερμανική παροικία στην Αθήνα. Εγκατέλειψε την Αθήνα μαζί με τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν τον Οκτώβριο 1944. Η έντονη κομματική δραστηριότητά του τον εμπόδισε μεταπολεμικά να συνεχίσει τη σταδιοδρομία του, ούτως ή άλλως αμαυρωμένη από καταγγελίες για παράνομες ανασκαφές, και έστρεψε το ενδιαφέρον του στη βοτανική.

[7]. Εφημερίδες Οικονομικός Ταχυδρόμος 2.6.1941, Οικονομολόγος 26.7.1941.

[8]. Το Κεντρικό Πρακτορείο Εφημερίδων είχε ιδρυθεί από τον δραστήριο Σπύρο Τσαγγάρη (1852-1931), που θεωρείται ως ένας από τους πρώτους στυλοβάτες του ελληνικού Τύπου. Οι διάδοχοι του Τσαγγάρη συνέχισαν την επιχείρηση και στην Κατοχή συνεταιρίστηκαν με τους Γερμανούς.

[9]. Ο Ερβέρτος Σβαίρμπελ (1881-1969) μετά τις πανεπιστημιακές σπουδές του εισήλθε στη γερμανική διπλωματική υπηρεσία και κατά τη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων υπηρετούσε στο προξενείο Θεσσαλονίκης, ενώ ένα κείμενό του το 1916 αποτελεί μια από τις χαρακτηριστικές μαρτυρίες για τη γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους. Αργότερα υπηρέτησε σε προξενικές θέσεις στη Βυρητό και την Καμπούλ. Κατά τη διάρκεια του χιτλερικού καθεστώτος χρησιμοποιήθηκε στο υπουργείο Εξωτερικών σε θέματα προπαγάνδας και μεταξύ άλλων υπήρξε συντάκτης λευκών βίβλων και εκδότης της προπαγανδιστικής αξονικής επιθεώρησης Illustrierten Berlin Rom Tokio. Το 1940 επιλέχθηκε ως ελληνομαθής να αναλάβει διευθυντής του γραφείου Τύπου στη γερμανική πρεσβεία Αθηνών, αλλά σύντομα ανέλαβε ευρύτερες αρμοδιότητες στην έδρα του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών με αντικείμενο ολόκληρη την περιοχή των Βαλκανίων. Μεταπολεμικά δεν μπόρεσε να επανέλθει στη διπλωματία και έγινε δημοσιογράφος στο Πασάου. Στην Ελλάδα, λόγω και της παλαιάς θητείας του, είχε εκτεταμένες επαφές με Έλληνες δημοσιογράφους και πολιτικούς και μετά τη γερμανική εισβολή επανήλθε για μικρό διάστημα και ασχολήθηκε με τη δημιουργία των μικτών ελληνικών επιχειρήσεων στον χώρο της προπαγάνδας με τη συμμετοχή της «Μούντους». Το 1942 τοποθετήθηκε ως ακόλουθος Τύπου στην πρεσβεία Αθηνών ο συνονόματος υιός του, ο οποίος επανειλημμένα δημοσίευσε άρθρα στον κατοχικό Τύπο. Συχνά γίνεται σύγχυση ανάμεσα στον πατέρα (1881-1969) και στον υιό (1911-), ενώ ο δεύτερος υιός Edgar (1918-) υπηρέτησε μεταπολεμικά και αυτός στη γερμανική διπλωματία και μεταξύ άλλων στην κεντρική υπηρεσία της Βόννης ως υπεύθυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο.

[10]. Το ωραίο τετραόροφο ακίνητο της οδού Σωκράτους 43, σήμερα διατηρητέο κτίριο, που ανήκε στον Όθωνα Πικραμένο και σ’ ένα τμήμα του οποίου μέχρι τότε κατοικούσε, πωλήθηκε – ως απόρροια της συμφωνίας με τη γερμανική «Μούντους» – στην ελεγχόμενη και εξαγορασμένη πλέον από τους Γερμανούς Εταιρία Βωξιτών Παρνασσού με ονομαστική τιμή 22 εκατ. δρχ. Με τα χρήματα αυτά αγοράστηκε από την οικογένεια Πικραμένου αυθημερόν ένας όροφος 18 δωματίων στην εντυπωσιακή πολυκατοικία της οδού Ακαδημίας 52, όπου μετεγκαταστάθηκε και όπου έζησε όλες τις επόμενες δεκαετίες, ενώ δύο ακόμη όροφοι από την οικογένεια Πιζάνη. Το κτίριο της οδού Σωκράτους 43 μεταπολεμικά περιήλθε στην ιδιοκτησία του ανταγωνιστικού Πρακτορείου Εφημερίδων Αθηναϊκού Τύπου. Ο αρχικός ιδρυτής το 1917 της Εταιρείας Ελληνικού Τύπου Τάκης Πικραμένος (1876-1935) ήταν δικηγόρος και σταφιδέμπορος από την Πάτρα.

[11]. Η οικογένεια Τσιβόγλου προερχόταν από την Κωνσταντινούπολη και κατά τη διάρκεια της Κατοχής μεταξύ άλλων περιουσιακών στοιχείων κατείχε το ακίνητο, στο οποίο διαδραματίστηκε το 1944 το «μπλόκο της Κοκκινιάς» και που ο χώρος αυτός απαλλοτριώθηκε το 1982 για να γίνει εκεί το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (βλ. εφημερίδα Ριζοσπάστης 5.3.2005). Η αναφερόμενη Ελισάβετ Τσιβόγλου, που πέθανε στις αρχές του 1945, ήταν από τον πρώτο γάμο της με τον θεατρικό συγγραφέα Μιλτιάδη Ιωσήφ μητέρα του δημοσιογράφου και πολιτικού Ανδρέα Ιωσήφ, του οποίου η εβραϊκής καταγωγής σύζυγος Μαρία Ρεζάν την διαδέχθηκε μεταπολεμικά στο πρακτορείο ξένου Τύπου, που το μετέφερε στην οδό Αμερικής, εμπλουτίζοντάς το με γαλλικά, αγγλικά και αμερικανικά περιοδικά και εφημερίδες – αφού φυσικά πλέον δεν υπήρχαν γερμανικά και ιταλικά προπαγανδιστικά έντυπα προς διανομή. Βλ. Μαρίας Ρεζάν, Με νοσταλγία… για μια ζωή έτσι, χωρίς πρόγραμμα, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2000, σελ. 84 κ.α. Μέχρι την Κατοχή το πρακτορείο Τσιβόγλου διατηρούσε τη στενότατη συνεργασία του με το πρακτορείο Πικραμένου, στο κτίριο του οποίου από πολλών ετών στεγαζόταν.

[12]. Αξιοσημείωτο είναι ότι αμέσως μετά την εξαγορά του 51% του ομώνυμου συγκροτήματος από τους Γερμανούς τον Σεπτέμβριο 1941, η σύζυγος του αρχικού ιδιοκτήτη Έλζα Λαμπράκη (απεβίωσε τον Απρίλιο 2012 σε ηλικία 104 ετών) αγόρασε στις 27 Οκτωβρίου 1941 μια μονοκατοικία στο Κολωνάκι, στην οδό Αναγνωστοπούλου 5, στο οικόπεδο της οποίας αργότερα η οικογένεια ανήγειρε πολυκατοικία. Η τιμή που αναφερόταν στο συμβόλαιο ήταν 4 εκ. δρχ., ποσόν που αντιστοιχούσε σε 220 χρυσές λίρες (Βλ. εφημερίδα Οικονομολόγος 8.11.1941). Η Έλζα Λαμπράκη, όπως και ο δεκάχρονος τότε γιος του ζεύγους Χρήστος, αργότερα διέφυγε στη Μέση Ανατολή, αφού είχε προηγηθεί ο σύζυγός της, ο οποίος μάλιστα αντιμετώπισε την αντίδραση των αγγλικών αρχών και – παρά τις έντονες διαμαρτυρίες του Ε. Τσουδερού και του Β. Καραπαναγιώτη – παρέμεινε φυλακισμένος από τους Άγγλους ως ύποπτος για γερμανοφιλία, ακριβώς λόγω της μεταβίβασης του συγκροτήματος.

[13]. Ο συγγραφέας του παρόντος έχει ασχοληθεί και σε άλλα δημοσιεύματά του με την περίπτωση Λαμπράκη κατά την Κατοχή. Μεταξύ άλλων βλ. Δ. Κούκουνα, Η γερμανική και η ιταλική προπαγάνδα πριν και κατά την Κατοχή 1941-1944, Πάτρα 1981, ιστορική επιθεώρηση Τότε, αριθ. 51-53, Σεπ.-Νοέμ. 2008, περιοδικό Λαβύρινθος, αριθ. 2, Αύγ. 2003, σελ. 40-46 κ.ά.

[14]. Ο καθηγητής Νικόλαος Λούβαρις ανέλαβε, όπως είπε κατά τη δίκη του τον Μάιο του 1945, τη θέση αυτή ύστερα από έντονες πιέσεις του Δ. Λαμπράκη, με τον οποίο σημειωτέον συνδεόταν με προσωπική φιλία, και των δημοσιογραφικών στελεχών του συγκροτήματος. Επί λέξει είπε ότι ανέλαβε την προεδρία «κατά συμφωνίαν του κ. Λαμπράκη και των συντακτών του, οι οποίοι ήλθαν εις εμέ είκοσι και πλέον φοράς και δεν ήθελαν να με αφήσουν…»

[15]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 27.9.1941.

[16]. Εφημερίδες Οικονομολόγος 20.12.1941 και Οικονομικός Ταχυδρόμος 22.12.1941. Πλην του πρώτου, οι άλλοι τρεις προέρχονταν από τον εκδοτικό χώρο της Θεσσαλονίκης, τον οποίο είχαν υποχρεωθεί να εγκαταλείψουν με τη γερμανική κατοχή, διότι οι κατακτητές απαγόρευσαν – σε αντίθεση με ό,τι έγινε στην Αθήνα και άλλες πόλεις – τη συνέχιση της έκδοσής τους. Ορισμένοι από τους πρώην εκδότες εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και ασχολήθηκαν με το χαρτεμπόριο, εισάγοντας δημοσιογραφικό χαρτί από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του Άξονα. Ίσως αυτό να αποτελούσε μια αντιπαροχή εν είδει αποζημίωσης για το κλείσιμο των εφημερίδων. Ο Ιωάννης Βελλίδης ήταν ο εκδότης της εφημερίδας Μακεδονία, ενώ ο Νικόλαος Καστρινός είχε γαμπρό τον μυστηριώδη Βασίλειο Λαμψάκη, φανατικό γερμανόφιλο, ο οποίος παρέμεινε στη Θεσσαλονίκη και εξαφανίστηκε λίγο πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί και μεταπολεμικά καταδικάστηκε σε θάνατο ως δοσίλογος. Μοναδική και εξαντλητική κάλυψη των ζητημάτων που σχετίζονται με τις εφημερίδες και τους δημοσιογράφους της Θεσσαλονίκης γίνεται από τον εκλεκτό συγγραφέα Μανώλη Κανδυλάκη στο εμπεριστατωμένο βιβλίο του Εφημεριδογραφία της Θεσσαλονίκης (δ΄ τόμος, Από τον πόλεμο στη δικτατορία, 1941-1967), Εκδόσεις University Studio Press – Έκφραση, Θεσσαλονίκη 2008.

[17]. Εφημερίδα Οικονομικός Ταχυδρόμος 27.1.1942. Ο Ντίρμπεκ ήταν ένας από τους Γερμανούς «επενδυτές» που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα από τις πρώτες μέρες της Κατοχής, αναζητώντας ευκαιρίες πλουτισμού. Ο Νικόλαος Νικολόπουλος ήταν αδελφός και συνεταίρος του περίφημου Χρήστου Νικολόπουλου, αντιπροσώπου της «Λουφτχάνσα» στην προπολεμική και κατοχική Ελλάδα, ο οποίος ταυτόχρονα υπήρξε ένας από τους βασικούς πράκτορες της Άμπβερ στην Αθήνα.

[18]. Εφημερίδα Οικονομολόγος 19.12.1942.

[19]. Ο Γιάννης Πετσόπουλος, παλαίμαχος κομμουνιστής, εμφανίστηκε και στα τέλη της Κατοχής ως δραστήριος αριστερός με παρασκηνιακή δράση, ενώ τον Ιούνιο 1944 έφυγε και αυτός για το βουνό, αλλά μετά την επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη την άνοιξη του 1945 διεγράφη από το Κ.Κ.Ε., εξ ου και τον Ιούνιο 1946 εξέδωσε το βιβλίο Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου από το ΚΚΕ. Σ’ αυτό επιχειρεί να ανατρέψει τις σε βάρος του κατηγορίες για δοσιλογισμό, που οδήγησαν στη διαγραφή του από το κόμμα.

[20]. Αργότερα οι τυπογραφικές εγκαταστάσεις περιήλθαν στην ιδιοκτησία του εκδότη του περιοδικού Ρομάντσο Νικ. Θεοφανίδη.

[21]. Στον Γιάννη Πετσόπουλο είχε γίνει πρόταση από τους εκπροσώπους της «Μούντους», που ενέσκηψαν στην Αθήνα τον Μάιο 1941, προκειμένου να οικειοποιηθούν όλο το σύστημα παραγωγής και κυκλοφορίας εντύπων, για να συμμετάσχουν στο μετοχικό κεφάλαιο της Α.Ε. «Τύπος» και να λάβουν την πλειοψηφία. Ο Πετσόπουλος δεν θέλησε να γίνει αυτός ο συνεταιρισμός, ώστε να μην χάσει την αυτοτέλειά του. Και τότε ήλθε σε σύγκρουση με τον Σβαίρμπελ, ο οποίος του το είχε προτείνει, και έσπευσε να χρησιμοποιήσει τις ισχυρές γνωριμίες του στο Βερολίνο (μεταξύ των οποίων και ο Δρ Robert Ley, επικεφαλής του Εργατικού Μετώπου, δηλαδή των εθνικοσοσιαλιστικών συνδικάτων). Η πρόταση ανακλήθηκε, αλλά τον Δεκέμβριο 1942 πήρε τη μορφή της εταιρίας που προαναφέρεται. Στη νέα εταιρία ο Σβαίρμπελ εκπροσώπησε τους Γερμανούς μαζί με τον Φραγκίσκο Έλσνερ, ενώ στο διοικητικό συμβούλιο συμμετείχε και ο αδελφός του Γεώργιος Πετσόπουλος, καθώς και ο γερμανόφιλος μεγαλοδικηγόρος Σάββας Κέντρος

http://ellas-andyindy.blogspot.ca/2012/09/blog-post_5063.html

Σχετικό: Συλλεκτικό: ΚΑΤΟΧΙΚΟΝ ΔΑΝΕΙΟΝ ΚΑΙ ΔΑΠΑΝΑΙ ΚΑΤΟΧΗΣ

το είδα