Ο «ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ» ΤΩΝ ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ – GILAD ATZMON: ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΟΧΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ο Gilad Atzmon γεννήθηκε στο Ισραήλ το 1963. Ως πολυοργανίστας παίζει σαξόφωνο, κλαρινέτο και εθνικά ξύλινα πνευστά. Τον έχουν περιγράψει ως ο σκληρότερα εργαζόμενος άνθρωπος στη βρετανική jazz. Στα 12 άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, διερευνεί πολιτικά θέματα και τη μουσική της Μέσης Ανατολής. Επίσης, είναι ένας παραγωγικός συγγραφέας. Τα δοκίμια του δημοσιεύονται ευρέως.Τα μυθιστορήματα του «Οδηγός για μπερδεμένους» και «My One And Only Love» έχουν μεταφραστεί σε 24 γλώσσες. Το πιο πρόσφατο βιβλίο του, το «The Wandering Who;» είναι μια μελέτη της εβραϊκής πολιτικής ταυτότητας. Κυκλοφόρησε στα αγγλικά τον Οκτώβριο του 2011 και από τότε έχει μεταφραστεί σε 10 γλώσσες.

Δημοσιεύουμε με μεγάλη χαρά άρθρα σαν το παρακάτω που δείχνουν ότι υπάρχουν πολιτικά έντιμοι Εβραίοι, τους οποίους τιμούμε, οι οποίοι δεν είναι (και δεν θα μπορούσαν άλλωστε να είναι) Σιωνιστές, όπως και κανένας έντιμος αριστερός δεν είναι (και δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι) ρατσιστής.Το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύεται λόγω της ενδιαφέρουσας αντισιωνιστικής κριτικής του δεν εκφράζει απόλυτα τις απόψεις ΜΕΚΕΑ και ΠΔ.

Σχόλιο: Τα κείμενα πρέπει να διαβάζονται κριτικά. Το περιεχόμενο να εμπεδώνεται. Και να γίνονται οι αναγκαίοι παραλληλισμοί με αντίστοιχες ελληνικές οργανώσεις οι οποίες δεν είναι βέβαια αυτοφυείς και δεν έπεσαν από το διάστημα. «Τηλεκατευθυνόμενες» είναι.  

Μετάφραση: postbezorger
Πηγή: Gilad Atzmon, «Holocaust not Hope,» (17-12-2012). http://www.gilad.co.uk/writings/holocaust-not-hope.html

Αυτή την εβδομάδα, δημοσιεύτηκε ένα νέο εβραϊκό «προοδευτικό» κείμενο το οποίο απλά πρέπει να

διαβάσετε και να διαδώσετε ― όχι επειδή είναι καλό, το αντίθετο μάλιστα, είναι, ως συνήθως, ένα παράθυρο σε μια φυλετική ψύχωση και μια ματιά σε νοσηρές, εβραϊκές, προοδευτικές ανοησίες. Ο λόγος που θα πρέπει να διαβάσετε και να διαδώσετε το «Ξαναγράφοντας την Ιστορία, Ρεβιζιονισμός του Ολοκαύτωματος» (‘Rewriting History, Holocaust Revisionism’) είναι επειδή αποτελεί ένα απολαυστικό ταξίδι στην εβραϊκή πολιτική απελπισία. Χάνουν τη μάχη και το ξέρουν.

Η οργάνωση «Hope not hate» («Ελπίδα όχι μίσος») παρουσιάζει τον εαυτό της ως «αριστερή αντι-ρατσιστική» εκστρατεία και ισχυρίζεται ότι «γιορτάζει την ποικιλόμορφη Βρετανική κοινωνία». Γιατί λοιπόν συμμετάσχουν στην αμείλικτη αστυνόμευση της σκέψης; Η απάντηση είναι ότι, αν και η «HOPE not hate» ισχυρίζεται ότι αντιτίθεται στην βρετανική «ακροδεξιά», αν το ψάξετε λίγο θα διαπιστώσετε ότι η «HOPE not hate» και ο ηγέτης της, Nick Lowles, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του σιωνιστικού δικτύου που είναι αφιερωμένο στην προώθηση εβραϊκών φυλετικών πολιτικών.

Πέρυσι αποκάλυψα ότι η «HOPE not hate» είναι μονάδα της Hasbara και παρακλάδι του εμφανώς σιωνιστικού περιοδικού Searchlight. Εκείνη την εποχή, η «HOPE not hate» είχε εξαντληθεί σε μια τεράστια εκστρατεία για να ακυρώσει μια παράσταση μου σε ένα μαρξιστικό Φεστιβάλ Τεχνών στο Μπράντφορντ και, προκειμένου να έχει πιθανότητες επιτυχίας, ένωσε τις δυνάμεις της με το διαβόητο Σιωνιστικό Συμβούλιο των Αντιπροσώπων των Βρετανών Εβραίων (BOD) και το ανοιχτά ισλαμοφοβικό blog Harry’s Place. Ο Lowels και η χωρίς ελπίδα (HOPEless) οργάνωσή του ηττήθηκαν απόλυτα, επειδή οι μαρξιστές που με κάλεσε ήξεραν πολύ καλά ποιος ήταν ο Lowels και τι πρεσβεύει. Εκ νέου, μερικούς μήνες πριν, ο «αντι» ρατσιστής Lowles εξεστράτευσε εναντίον ενός μουσουλμανικού συνεδρίου. Πήρατε την εικόνα. Σιωνιστές μέχρι τον πυρήνα, τόσο η «HOPE not hate» όσο και ο Lowles είναι στην πραγματικότητα ενωμένοι ενάντια σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε αμφισβητεί την εβραϊκή δύναμη, την κυριαρχία και τον ρατσισμό.

Αλλά εδώ είναι τα καλά νέα. Ο Lowles είναι απίστευτα αδέξιος και ποτέ δεν παραλείπει να εκθέσει τον εαυτό του και τους επόπτες του ως αυτό που είναι: μια ακόμη σκληροπυρηνική σιωνιστική φυλετική επιχείρηση.

Την Πέμπτη αυτή η σιωνιστική προπαγανδιστική μονάδα δημοσίευσε το τελευταίο της βιβλίο, τώρα διαθέσιμο στο διαδίκτυο δωρεάν. Φαινομενικά, οι «αντι» ρατσιστές ακτιβιστές μας θέλουν να σταματήσουν τους Βρετανούς από την εξέταση του παρελθόντος. Για κάποιο λόγο, αυτοί που ισχυρίζονται ότι «γιορτάζουν την ποικιλομορφία της Βρετανίας», δεν θέλουν οι Βρετανοί να ξανα-επισκεφτούν, ανα-θεωρήσουν και σίγουρα όχι να  ξανα-γράψουν την ιστορία τους

Αλλά ο Lowles, ο ίδιος πρώην Εβραίος φοιτητής ακτιβιστής, δεν είναι ενάντια στον ρεβιζιονισμό γενικά. Δεν είναι εναντίον των Ισραηλινών που απορρίπτουν το Παλαιστινιακό ολοκαύτωμα ― δεν έχει καμία διαφωνία με την  άρνηση της Νάκμπα (Nakba – Η “καταστροφή”). Ούτε αντιτίθεται στους αρνητές του Ολοκαυτώματος των Αρμενίων. Και για κάποιο λόγο, η «HOPE not hate» είναι επίσης περιέργως σιωπηλή για το Ουκρανικό ολοκαύτωμα, το Γολοντομόρ ― το οποίο σύμφωνα με τον εξέχοντα ισραηλινό σιωνιστή συγγραφέα Sever Plocker και άλλους, προκλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τους Εβραίους του Στάλιν. Ο Nick Lowles και η «HOPE not hate», είναι εντελώς αδιάφοροι στην άρνηση κάθε ολοκαυτώματος – οποιουδήποτε, δηλαδή, εκτός από ένα.

Το βιβλίο είναι λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά αποκαλύπτει τι προσπαθούν να κρύψουν οι Σιωνιστές και τον τρόπο με τον οποίο το κάνουν. Δεν είναι σαφές ποιος έγραψε αυτή την ανοησία ― ένας άγνωστος David Williams πιστώνεται ως δημιουργός, αλλά δεν έχουμε ιδέα ποιος είναι και ποια είναι τα διαπιστευτήριά του. Σε αντίθεση με ρεβιζιονιστικά κείμενα που είναι, στις περισσότερες περιπτώσεις, σχολαστικά όσον αφορά τα επιστημονικά και τα βιβλιογραφικά στοιχεία, το «Ξαναγράφοντας την Ιστορία» στερείται κάθε βιβλιογραφικής αναφοράς και όλες τις άλλες ελάχιστες ακαδημαϊκές απαιτήσεις, τόσο ζωτικής σημασίας όταν πρόκειται για τόσο ευαίσθητο υλικό. Θα περίμενε κανείς ότι οι περίφημοι «άνθρωποι του βιβλίου» θα κατέληγαν σε κάτι λίγο καλύτερο από αυτό.

Αλλά είναι αστείο, αυτό είναι σίγουρο. Απλά τσεκάρετε την πρώτη πρόταση. «Πριν από πέντε χρόνια είχα την τύχη να επισκεφθεί το Άουσβιτς, στην Πολωνία, με το “Εκπαιδευτικό Ίδρυμα του Ολοκαυτώματος”» (Holocaust Educational Trust), γράφει ο Lowles. Δεν αστειεύομαι. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το Holocaust Educational Trust (HET) είναι μια εβραϊκή υπερ-σιωνιστική ομάδα (outfit), που έχει χρεωθεί με την κατήχηση της Shoa στο Ηνωμένο Βασίλειο και, όπως ο Nick Lowles, ενδιαφέρεται μόνο για την Shoa ενός λαού και μόνο ενός. Μια επίσκεψη στο Άουσβιτς με την ΗΕΤ είναι πιθανώς τόσο κατατοπιστική όσο μια ξενάγηση στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας παρέα με την Τζίπι Λίβνι (Tzipi Livni).

Ιδεολογικά και πνευματικά το βιβλίο μπορεί να κατεδαφιστεί σε μια παράγραφο. Ο Lowles και οι HOPEless συντρόφοι του δεν έχουν ιδέα τι είναι Ιστορία και τι αντιπροσωπεύει. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι η γνώση μας του παρελθόντος έχει νόημα μόνο για όσο διάστημα εξελίσσεται, ότι το παρελθόν γίνεται σημαντικό μόνο όταν επανα-γράφεται, επανα-επισκέπτεται και ανα-θεωρείται. «Η Ιστορία είναι η τέχνη της αναθεώρησης.»

Εδώ είναι ένα καλό παράδειγμα. Ο όρος «εθνοκάθαρση» είναι σχετικά νέος για όλους μας και φαίνεται ότι έγινε δημοφιλής από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης γύρω στο 1992, μετά την ανακάλυψη των Βοσνιο-Σερβικών στρατοπέδων συγκέντρωση και την επακόλουθη επίθεση στο Σεράγεβο ― ήταν μόνο μετά από αυτό που οι ισραηλινοί και παλαιστίνιοι ιστορικοί ενσωμάτωσαν την έννοια της «εθνοκάθαρσης» στο λόγο τους. Σαράντα πέντε χρόνια μετά την μαζική απέλαση του γηγενούς πληθυσμού της Παλαιστίνης κατάλαβαν ότι η Παλαιστινιακή Νάκμπα ήταν απλά μια «σιωνιστική εθνοκάθαρση.» Στην πράξη, ξαναγράψαν την Παλαιστινιακή ιστορία και ξαναπαρουσίασαν τα γεγονότα μέσα σε μια ευρύτερη καθολική αφήγηση. Ξαναγράφοντας το παρελθόν είναι αυτό που κάνουν οι ιστορικοί και το ξαναγράψιμο της ιστορίας είναι αναπόφευκτο ― δεν μπορεί να σταματήσει ή να σιωπήσει, ούτε καν από μια δυσλειτουργική μονάδα Hasbara μέσα στην «Αριστερά».

Αλλά είναι κάτι περισσότερο. Για πολλές δεκαετίες η Ευρώπη βασανιζόταν από ενοχές. Αυτές οι καταστροφικές εικόνες των απελευθερωμένων στρατοπέδων και των Εβραίων επιζώντων του Ολοκαυτώματος παρέμειναν σταθερές στην Ευρωπαϊκή ηθική παράλυση. Για δεκαετίες, αυτή η ενοχή ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από το Ισραήλ και τους αγγελιοφόρους του. Η Δύση παρέμεινε σιωπηλή όταν οι Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν το 1948, συγχώρησαν όταν το Ισραήλ υιοθέτησε τους ρατσιστικούς νόμους του της Επιστροφής (ούτε κατά το ελάχιστο διαφορετικούς από τους ναζιστικούς νόμους της Νυρεμβέργης), και έδειξε κατανόηση όταν το Ισραήλ επεκτάθηκε και γιορτάζε τα ρατσιστικά του συμπτώματα εις βάρος των γειτόνων της. Αλλά τώρα, όλα αυτά αλλάζουν.

Μετά από έξι δεκαετίες συνεχούς ισραηλινής κατάχρησης κάθε δυνατού ανθρώπινου δικαιώματος, αρχίζουμε να βλέπουμε ένα παλιρροϊκό κύμα δυσαρέσκειας ενάντια στη Εβραϊκή Δύναμη και το Εβραϊκό κράτος. Είναι περισσότερο από πιθανό ότι υπό το πρίσμα αυτής της αλλαγής, οι Ευρωπαίοι θα επανεξετάσουν το παρελθόν τους και θα το ξαναγράψουν. Οι Βρετανοί μπορεί να είναι επιπλέον αρκετά θαρραλέοι να δουν, για πρώτη φορά, στο δικό τους κρίσιμο ρόλο στην καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης. Πόσοι άνθρωποι στη Βρετανία γνωρίζουν ότι, κατά τον χρόνο που η ναζιστική Γερμανία παρενοχλούσε τους Εβραίους της, η Βρετανία έκλεισε τις πύλες της σε Εβραίους πρόσφυγες; Πόσοι άνθρωποι εδώ κατανοούν ότι η Βρετανία ήταν συνένοχη στην καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης;

Η σύγχρονη, ποικιλόμορφη Βρετανία, με το πιο πολύτιμο περιουσιακό της στοιχείο, την ελευθερία του λόγου, είναι ένα θαυμάσιο πράγμα ― ήρθα σε αυτή τη χώρα γιαυτό τον λόγο ― και είμαι πρόθυμος να πολεμήσω γι’ αυτό. Ο Nick Lowles και η «HOPE not hate» είναι οι εχθροί της διαφορετικότητας και της ανοχής. Θέλουν να μας κάνουν να κολλήσουμε με το Σιωνιστικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα για το Ολοκαύτωμα και το ιουδαιοκεντρικό τους όραμά για το παρελθόν, αλλά δεν έχουν καμία πιθανότητα. Το παρελθόν μας, όπως και το μέλλον μας, μας ανήκει, εννοώ σε όλους μας ― και καθώς προχωρούμε, θα επανεξετάζουμε πάντα, θα αναθεωρούμε και θα το ξαναγράφουμε. Αυτή η μορφή δραστηριότητας είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση.

το είδα