Της Εύας Στάμου
Η μουσική βιομηχανία, όπως και οι βιομηχανίες της διαφήμισης και της μόδας, χρησιμοποιεί το σεξ για να διατηρεί ζωντανό το ενδιαφέρον θεατών όλων των ηλικιών, ακόμα και παιδιών προ-εφηβικής κι εφηβικής ηλικίας που δεν έχουν αυτόνομη αγοραστική δύναμη.
Τα μουσικά βίντεο που παίζονται νυχθημερόν στο MTV ή άλλα κανάλια και μπαίνουν σε κάθε σπίτι εξασφαλίζουν την έκθεση των θεατών σε εντυπωσιακές, σχεδόν πορνογραφικές εικόνες ερωτικής πρόκλησης και επιθετικότητας, δημιουργώντας υπερ-σεξουαλικά πρότυπα συμπεριφοράς για παιδιά και εφήβους. Τα
τελευταία βίντεο της Miley Cyrus, της Rihanna, και του Robin Thicke είναι πολύ καλά παραδείγματα αυτής της κατάστασης.
Δεν θα επιτρέπαμε ποτέ στην πεντάχρονη κόρη μας ή στον οκτάχρονο γιο μας να παρακολουθήσει πορνό, αλλά δεν αντιλαμβανόμαστε και τους τρόπους με τους οποίους τέτοιου είδους βίντεο επηρεάζουν τη διαμόρφωση της ταυτότητας των παιδιών. Τα νεαρά κορίτσια και αγόρια που αποτελούν το μεγαλύτερο τμήμα του κοινού που παρακολουθεί μουσικά βίντεο, αφού σε αυτή την ηλικία ο εθισμός στην επανάληψη εικόνων και ήχων είναι κάτι συνηθισμένο, σχηματίζουν την εντύπωση ότι και τα ίδια πρέπει να δείχνουν πάντα όμορφα, αδύνατα, ντυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, και φυσικά «σέξι».
Η σεξουαλική πρόκληση που δεν συνάδει με την παιδική ηλικία, ο ανταγωνισμός, η ζήλια, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η κατάθλιψη και οι διατροφικές διαταραχές, είναι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά αυτής της κατάστασης, γνωστής και ως σεξουαλικοποίησης της παιδικής ηλικίας.
Τα νεαρά κορίτσια επηρεάζονται συνήθως από τη σεξουαλικοποίηση σε μεγαλύτερο βαθμό, αφού τα υπερ-σεξουαλικά πρότυπα που προβάλλονται στα μουσικά βίντεο είναι στην πλειοψηφία τους νεαρές γυναίκες όλων των χρωμάτων και των εθνικοτήτων–ωστόσο η συμπεριφορά, ο ψυχισμός και το σύστημα αξιών των αγοριών δεν παραμένουν αλώβητα. Τα αγόρια μαθαίνουν να βλέπουν τα κορίτσια και αργότερα τις γυναίκες σαν «αντικείμενα του σεξ» που οφείλουν να είναι πάντα όμορφα, σεξουαλικά προκλητικά και διαθέσιμα, ενώ ταυτόχρονα τους δημιουργείται η εντύπωση ότι ο δικός τους ρόλος πρέπει να είναι διαρκώς σεξουαλικά επιθετικός και κυριαρχικός.
Οι στερεοτυπικές θέσεις της πατριαρχίας ενδυναμώνονται, ο ανταγωνισμός των φύλων ενισχύεται, το τυποποιημένο σεξ χωρίς φαντασία γίνεται ο κανόνας.
Σε μία ιδεώδη κοινωνία, η εκπαίδευση θα περιελάμβανε μαθήματα για τις σχέσεις των φύλων, η βιομηχανία της μουσικής δεν θα εκμεταλλευόταν κοινό παιδικής κι εφηβικής ηλικίας, κι οι γονείς δεν θα «πάρκαραν» τα παιδιά στην τηλεόραση χωρίς επίβλεψη ή δίχως να αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο μπορεί η συχνή έκθεση σε τέτοιες εικόνες να παραμορφώσει την αντίληψή των παιδιών για τον κόσμο και τον εαυτό τους.
Ίσως να είναι αρκετό για έναν γονιό να συνειδητοποιήσει ότι οι βιομηχανίες της μουσικής και της διαφήμισης, χρησιμοποιώντας τα ευάλωτα σε εντυπωσιακές εικόνες παιδιά του, αποβλέπουν στη δική του αγοραστική δύναμη, και ότι σε κάποιες περιπτώσεις το τηλεκοντρόλ μπορεί να γίνει ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο εργαλείο.
eleftherologion
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου