ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ: Το κρατικό χρέος στην Ελλάδα και τον κόσμο

Υπάρχει ένας πολιτικός μύθος, ανάμεσα σε πολλούς άλλους μύθους:

"Για το ελληνικό κρατικό χρέος φταίνε τα κόμματα που κυβέρνησαν".

Στη συνέχεια, ο μύθος κάνει επιμερισμό ευθυνών, με βάση τη συμβολή του κάθε κόμματος ή του κάθε πρωθυπουργού στην αύξηση του ελληνικού κρατικού χρέους.

Αυτός ο μύθος έχει μισή αλήθεια μέσα του:

Φταίνε όσοι κυβέρνησαν, αλλά όλοι τους βάδισαν στο ρυθμό που κινήθηκαν όλες, σχεδόν, οι χώρες του πλανήτη και ιδιαίτερα οι οικονομικά ισχυρές.

Δείτε το διάγραμμα με το χρέος της Ελλάδας(1970-2010):

Ας δούμε και το χρέος των είκοσι πλουσιότερων χωρών, G20 (1880-2010):

Πηγή: IMF(ΔΝΤ) (2011)

Το διάγραμμα της περιόδου 1970-2010 είναι παρόμοιο με αυτό της  Ελλάδας.

Αν πάρουμε την εξέλιξη του χρέους όλων των χωρών του
πλανήτη θα δούμε ανάλογη κίνηση.

Το Παγκόσμιο Χρέος το 2002 ήταν 20 τρις δολάρια και το 2013 είναι 51,5 τρις δολάρια και ανεβαίνει (Ο πίνακας του Economist έχει διαφορές από αυτά που ξέρουμε. Σημασία έχουν οι τάσεις). 

Το Παγκόσμιο Χρέος ανέβηκε 2,5 φορές σε 10 χρόνια.  Με τη λογική του "φταίει η εκάστοτε κυβέρνηση", προφανώς, όλες οι κυβερνήσεις του πλανήτη είναι ανίκανες. Δεν είναι. Απλώς, έχουν πουλήσει - προδώσει τις πατρίδες τους σε μια χούφτα δανειστές - τραπεζίτες και άλλους ιδιώτες.

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΞΟΦΛΗΣΟΥΜΕ. Οι λαοί είναι αιχμάλωτοι του χρέους και των ιδιοκτητών του.

----------------------

Να προσέξουμε ότι το χρέος αρχίζει την ανηφόρα από το 1980 και μετά, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις 20 πλουσιότερες χώρες. Η περίοδος 1945-1980 χαρακτηρίζεται από το πολύ χαμηλό κρατικό χρέος.

Τι συνέβη, τότε;

Σε όλες τις χώρες, ακόμα και τις πιο ισχυρές, οι κυβερνήσεις είχαν τα χάλια των ελληνικών κυβερνήσεων;

Η λογική αυτών που ρίχνουν τις ευθύνες της αύξησης του χρέους στην κακή ελληνική κυβέρνηση, πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα πως όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών,  σε αυτή την περίοδο, ήταν κακές. Η λογική, όμως, δεν βοηθά για να βγάλουμε τέτοιο συμπέρασμα. Δηλαδή, πριν από το 1980, όλες οι κυβερνήσεις όλων των χωρών ήταν, αδιακρίτως, καλές; Δεν στέκει.

Ας ψάξουμε, λοιπόν, να βρούμε αλλού την κοινή ρίζα της ταυτόχρονης  εκτόξευσης του ελληνικού και παγκόσμιου χρέους.

Η δεκαετία του 70 ξεκίνησε με κάτι που άλλαξε τον πολιτικό και οικονομικό χάρτη του κόσμου:

Αυτό ήταν, η ξαφνική άνοδος του "μονεταρισμού" στην πολιτική και οικονομική σκηνή, η οποία, έκτοτε, είναι η κυρίαρχη και ομοιόμοφη πολιτική όλων, σχεδόν, των χωρών του πλανήτη.

Ο "μονεταρισμός", γνωστότερος ως "νεοφιλελευθερισμός", αντικατέστησε την κυρίαρχη οικονομική και πολιτική θεωρία του Κέυνς, η οποία δέσποσε στον δυτικό κόσμο από το τέλος της κρίσης του 29 ως τη δεκαετία του 70. Ως τότε, ο μονεταρισμός - νεοφιλελευθερισμός ήταν μια "χαριτωμένη" περιθωριακή οικονομική σχολή, με έδρα το Σικάγο.

Ποια είναι η βασική αρχή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σχολής, που όλοι ξορκίζουν, αλλά λίγοι γνωρίζουν; Η "επιστημονική" βάση της βρίσκεται στην "Ποσοτική Θεωρία του Χρήματος".

Αυτή πρωτοεμφανίστηκε τον 18ο αιώνα, ταυτόχρονα με την εμφάνιση της "Οικονομικής" ως Επιστήμη. Γαλούχησε γενιές και γενιές, υποχώρησε δραματικά μετά το Κραχ του 29 για να επανέλθει νικήτρια και τροπαιούχος στη δεκαετία του 70 και να έχει γίνει σήμερα η "καραμέλα" όλων των αριστεροδεξιών κυβερνητικών κομμάτων.

Συνοπτικά, η Θεωρία αυτή μας λέει :

- Η ποσότητα χρήματος που υπάρχει στην οικονομία διαμορφώνει την αξία του χρήματος
- Ο πρωταρχικός λόγος ανόδου του πληθωρισμού είναι η αύξηση της ποσότητας χρήματος

Σχεδόν, τα πάντα στην οικονομική ζωή εξαρτώνται από το χρήμα. Αυτή η άποψη δημιούργησε την "απαίτηση" της αγοράς, το κράτος να μην αναμιγνύεται στις υποθέσεις της και να αφήσει ελεύθερο το χρήμα και την αγορά.

Αυτό σε αντίθεση με τις θεωρίες του Κέυνς, που δίδασκε ότι το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει στην ανακατανομή εισοδήματος υπέρ των ασθενέστερων,  στον έλεγχο των τιμών και κατ' επέκταση στην αγορά.

Ας κρατήσουμε την ιστορική φράση για τον Κέυνς: "Ο άνθρωπος που έσωσε τον Καπιταλισμό" . Επειδή η συχνή χρήση όρων, πολλές φορές οδηγούν σε απώλεια της ουσίας, εμείς ας βάλουμε στη θέση της λέξης "Καπιταλισμός" τη λέξη "Κεφαλαιοκρατία".

Η εποχή μετά τον πόλεμο διέπεται από Το σύστημα σταθερών ισοτιμιών του Μπρέττον Γουντς(1-22 Ιουλίου 1944) . Το 1971 με απόφαση του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον, οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την μετατρεψιμότητα του δολαρίου σε χρυσό και μαζί μ’ αυτήν το σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών του Bretton Woods. Έτσι αρχίζει η νεότερη εποχή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών.

• Αυτή είναι η σημαδιακή πράξη και χρονολογία(1971), από την οποία ξεκινά η παγκόσμια αλλαγή στη ζωή των ανθρώπων. Ξεκινά μια ομογενοποίηση πολιτικών και οικονομικών πρακτικών, η ομογενοποίηση αγορών και συμπεριφορών, η ομοιομορφία στην πολιτική και την οικονομία, που φτάνει ως τις μέρες μας. Το είπαν "Παγκοσμιοποίηση" .

Αυτό εξηγεί και την ομοιομορφία στην αύξηση του παγκόσμιου χρέους.

Αν πρέπει να κατηγορηθούν για κάτι οι Έλληνες πολιτικοί που κυβέρνησαν, από το 1980 και μετά, είναι η υποταγή τους σε αυτές τις παγκόσμιες κατευθύνσεις και επιλογές. Όπως και κάθε άλλη κυβέρνηση στον κόσμο(με κάποιες εξαιρέσεις).

---------------------

Πού βρίσκεται η μοντέρνα απάτη του "νεοφιλελευθερισμού" και όλων των επαγγελματιών της πολιτικής;

Πρώτον: Δεν μας λένε τίνος είναι το χρήμα.

Ο Κέυνς "έσωσε τον καπιταλισμό", διότι ουδέποτε τον αμφισβήτησε. Δεν αμφισβήτησε ποτέ την κυριαρχία κάποιων ιδιωτών πάνω στο χρήμα. Είδε, απλώς, ότι η απληστία των ολίγων θα οδηγούσε σε δραματικές εξελίξεις, πιθανά και σε επαναστάσεις, και ο πολιτικός κόσμος το υιοθέτησε, "για τα ησυχότερα". Η ιδιοκτησία των Κεντρικών Τραπεζών παρέμεινε στα χέρια ιδιωτών, αλλά τα κράτη είχαν τη δυνατότητα να τυπώνουν χρήμα στα εθνικά νομισματοκοπεία για κάποιες από τις ανάγκες τους. Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός μπορούσε π.χ. να διαγράψει χρέη πολιτών προς τράπεζες, γιατί μπορούσε να τα αντικαταστήσει με αντίστοιχο χρήμα. Η εκάστοτε κυβέρνηση μπορούσε να τυπώσει χρήμα για δημόσια έργα, κοινωνικές δαπάνες και πληρωμή μισθών, δίχως να δανειστεί. To αν είχε περισσότερο δίκιο ο Κέυνς από τον Φρίντμαν, για την πλεονεξία των καρτέλ της βιομηχανίας και των τραπεζών, είναι κάτι που φαίνεται, σήμερα. Οι "νεοφιλελεύθεροι" μας μίλησαν για την "Προσφορά του Χρήματος", δεν μας είπαν, όμως, ποιος "προσφέρει" το χρήμα. Δυστυχώς, δεν είναι αυτό το χειρότερο: Δεν υπάρχει κόμμα που να απαντά στην ερώτηση "ποιος προσφέρει το χρήμα;"

Δεύτερον: Λένε ψέμματα όταν τονίζουν ότι το κράτος δεν πρέπει να εμπλέκεται στις αγορές.

Είναι το 1971, που οι τραπεζίτες ένιωσαν ισχυροί και πέρασαν σε μια διαρκή αντεπίθεση, η οποία ολοκληρώνεται στις μέρες μας, απελευθερώνοντας το χρήμα από τις ρυθμίσεις και την επιρροή των πολιτικών.

Είναι το 1972 που ιδρύεται η Τριλατεράλ Κομμίσσιον, από τραπεζίτες, εκπροσώπους ισχυρών βιομηχανικών καρτέλς, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, καθηγητάδες και επιφανείς πολιτικούς.

Είναι το 1979 η στιγμή που η πρώτη καθαρόαιμη νεοφιλελεύθερη πολιτικός ανεβαίνει στην εξουσία (Θάτσερ) σε κεντρική χώρα του δυτικού κόσμου, για να ακολουθήσει ο Ρήγκαν στις ΗΠΑ και να συνεχίσουν όλοι οι άλλοι. Είχε προηγηθεί το πείραμα Πινοσέτ στη Χιλή(1973) και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Είναι το 1980 που ξεκινά η κάθετη άνοδος του Παγκόσμιου χρέους.

Τυχαίο; Απαντείστε εσείς.

Ο Βασικός πολιτικός και οικονομικός στόχος, που κρύφτηκε πίσω από το σύνθημα "ελευθερία στις αγορές", είναι η αφαίρεση της δυνατότητας από το κράτος να παρεμβαίνει, τυπώνοντας χρήμα. Στην Ελλάδα, αυτό ξεκίνησε με την ένταξη στην ΕΟΚ και ολοκληρώθηκε με την ένταξη στο ευρώ.

Με απόφαση των πολιτικών, δηλαδή του κράτους, αλλάζουν οι κανόνες και φτιάχνονται οι νόμοι, κομμένοι και ραμμένοι στα μέτρα των ισχυρών. Τίποτε από αυτά δεν οφείλεται στην ανύπαρκτη "ελευθερία των αγορών".

Σιωπηλά, οι πολιτικοί όλου του δυτικού κόσμου σταματούν στη δεκαετία του 80 την εκτύπωση χρήματος και ξεκινούν τον δανεισμό, ως αποκλειστικό τρόπο κάλυψης των αναγκών της κοινωνίας σε χρήμα. Και αυτό συνοδεύεται από δραματικές φορολογικές αλλαγές.

Ας θυμηθούμε: Ως το 1987, και την επιβολή ΦΠΑ σε όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, οι έμμεσοι φόροι έπαιζαν ασήμαντο ρόλο στη ζωή των Ελλήνων. Το Ελληνικό Κράτος, όταν μπορούσε να τυπώσει χρήμα, δεν έδινε ιδιαίτερο βάρος στους έμμεσους φόρους. Η αποδοχή  του δανεισμού αντί της έκδοσης χρήματος, σε συνδυασμό με την φορολογική ασυλία των μεγάλων εισοδημάτων οδήγησαν στην λεηλασία μικρών και μεγαλύτερων εισοδημάτων, μέσω των έμμεσων φόρων.

Η ένταξη στο ευρώ σφραγίζει, επίσημα, κατάργηση της δυνατότητας δημιουργίας χρήματος, από το κράτος και την αποκλειστική ανάθεση αυτού του δικαιώματος στην ιδιωτική ΕΚΤ .

Και όχι μόνο υποχρεώνονται τα κράτη να παραδώσουν τη διαχείριση του χρήματος στην ΕΚΤ, αλλά με πολιτική απόφαση, γίνεται κάτι χειρότερο.Την ώρα που οι τράπεζες δανείζονται με ένα χ επιτόκιο, από την  ΕΚΤ, τα κράτη απαγορεύεται να δανείζονται από την ΕΚΤ και πρέπει να αναζητούν χρήμα, από ιδιώτες, με επιτόκιο πολλαπλάσιο του χ. Αντί τα κράτη, στα πλαίσια της ισότητας των κρατών εντός της Ε.Ε. να δανείζονται με το ίδιο επιτόκιο, από την ΕΚΤ, το επιτόκιο κάθε κράτους, δηλ. το κόστος του χρήματος κάθε κράτους, καθορίζεται από τα κεροσκοπικά παιχνίδια ιδιωτών - δανειστών, οι οποίοι αποκαλούνται "αγορές"! 

Άρθρο 123 (της ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

(πρώην άρθρο 101 της ΣΕΚ)
1. Απαγορεύονται οι υπεραναλήψεις ή οποιουδήποτε άλλου είδους πιστωτικές διευκολύνσεις από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή από τις κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών, οι οποίες εφεξής αποκα­λούνται «εθνικές κεντρικές τράπεζες», προς θεσμικά και λοιπά όργανα ή οργανισμούς της Ένωσης, κεντρικές κυβερνήσεις, περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλους οργανισμούς δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών απαγορεύεται επίσης να αγοράζουν απευθείας χρεόγραφα, από τους οργανισμούς ή τους φορείς αυτούς, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή οι εθνικές κεντρικές τράπεζες.

Αυτό δεν έχει να κάνει με την "ελευθερία" ή τους "κανόνες" της αγοράς. Αυτό είναι πολιτική απόφαση εξαγορασμένων πολιτικών υπαλλήλων.

Γιατί το ψήφισαν και το ενέκριναν τα κόμματα που κυβέρνησαν ή εκείνα που στήριξαν τις συνθήκες της Ε.Ε.;

Γιατί κανένα κόμμα από αυτά που θέλουν να κυβερνήσουν δεν εστίασαν ποτέ πάνω σε αυτό το άρθρο;

Γιατί κανένα κόμμα δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία λίγων ιδιωτών πάνω στις ζωές των ανθρώπων και των πατρίδων;

Οι πατρίδες και οι ζωές μας δεν μπορούν ποτέ να είναι ελεύθερες όσο το χρήμα είναι μονοπωλιακό εμπόρευμα. 

Αυτός είναι ο λόγος που διασώζονται οι τράπεζες και εξαθλιώνονται οι άνθρωποι.

Αυτός είναι ο λόγος που πρέπει να πούμε: "δεν χρωστάμε".

Στο χέρι μας είναι να δημιουργήσουμε την πολιτική απάντηση των πολλών, επιτιθέμενοι στην καρδιά της παγκόσμιας εξουσίας.

Είναι στο χέρι μας, οι Έλληνες να πουν ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ. ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΤΕ, δίνοντας το παράδειγμα και προσκαλώντας τους λαούς του πλανήτη στον κοινό απελευθερωτικό αγώνα των ανθρώπων. 

Είναι θέμα μιας απόφασης που πρέπει να πάρει ο καθένας μας, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον τρόπο που παίρνονται οι αποφάσεις. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στον Κόσμο.

Ας οργανωθούμε. Ας μιλήσουμε για Δημοκρατία, με την ελληνική σημασία της λέξης.

----------------

ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Να θυμόμαστε, πάντα τον Διονύσιο Σολωμό:

"Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίο κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμοσφαίρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν, και, για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητος.
Τοιουτοτρόπως η υπόθεση δένεται με το παγκόσμιο σύστημα. -Ιδές τον Προμηθέα και εν γένει τα συγγράμματα του Αισχύλου.- Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη.  Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες"

(εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

το είδα