Το ΟΧΙ του Μελιγαλά και η κομμουνιστική θηριωδία
Παραμένει σκοτεινός ο ρόλος των άγγλων στην άλωση του Μελιγαλά και στη σφαγή των 1700 αιχμαλώτων
Του Σπύρου Χατζάρα
(δημοσιεύτηκε στην ΑλφαΕΝΑ στις 22-09-2012)
Η σφαγή από τους κομμουνιστές , στο δάσος του Κατίν, 22.500 Πολωνών αιχμαλώτων, θεωρείται το απόλυτο εγκλήματα πολέμου , όπως και οι σφαγές των Γερμανών στα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Αντίθετα, το έγκλημα των κομμουνιστών στον Μελιγαλά, με την οργανωμένη πενθήμερη σφαγή 1700 αιχμαλώτων και αμάχων, τον Σεπτέμβρη του 44, εξακολουθεί να θεωρείται από τους μεν αριστερούς , που φωνάζουν ακόμα χωρίς ντροπή «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ», «ηρωικό κατόρθωμα», και «γιορτή μίσους», από τους «προοδευτικούληδες». Και εάν υπάρχει ένα στοιχείο «μίσους», αυτό είναι η σφαγή με εντολή του ΚΚΕ των αιχμαλώτων.
Αυτή είναι η αλήθεια που θέλουν να κρύψουν. Τα θύματα της «Πηγάδας», ήσαν αιχμάλωτοι που είχαν παραδοθεί, κατόπιν συμφωνίας με τον άγγλο στρατιωτικό σύνδεσμο.
Η σφαγή του Μελιγαλά είναι αντίγραφο της σφαγής του ΚΑΤΙΝ, που έκρυβαν οι σοβιετικοί. Είναι ότι και τα Καλάβρυτα και το Δίστομο. Σφαγή αόπλων. Κομμουνιστική θηριωδία. Η εκτέλεση των αιχμαλώτων, έγινε με καθαρά πολιτική απόφαση «από ψηλά», και όχι από τα τοπικά πολιτικά στελέχη. Η γενοκτονία του Μελιγαλά είχε σχεδιαστεί πριν τη μάχη. Παρά τα ψέματα των αριστερών , η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων του Μελιγαλά , δεν εκτελέστηκαν γι αυτά που ίσως είχαν κάνει, αλλά γι αυτά που δε δέχονταν να κάνουν. Το ΟΧΙ στον κομμουνισμό, επέβαλε τη θανατική τους καταδίκη. Όλα όσα λέγονται για πράξεις αντεκδίκησης, για «ανεξέλεγκτο μίσος», για φασίστες γερμανοτσολιάδες, εθνοπροδότες , για «συνεργάτες των Γερμανών ταγματασφαλίτες» , για το ότι «ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία» κλπ, είναι αέρας κοπανιστός, που αποβλέπει στη δυσφήμιση των θυμάτων και την πολιτική δικαίωση των δολοφόνων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η Επίθεση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ κατά του Μελιγαλά, άρχισε στις 5.30 το πρωί της 13ης Σεπτεμβρίου 1944, και συνεχίστηκε χωρίς πρόοδο και επιτυχία και στις 14, οπότε και ανακόπηκε λόγω έλλειψης πυρομαχικών και επειδή περίμεναν την άφιξη του Βελουχιώτη με ενισχύσεις.
Από τις μάχες των πρώτων 48 ωρών, οι αμυνόμενοι που ήσαν 800 περίπου ταγματασφαλίτες και 150 χωροφύλακες που διέφυγαν από την Καλαμάτα, είχαν 15 μαχητές νεκρούς. Το απόγευμα της 14ης Σεπτεμβρίου εμφανίστηκε στον Μελιγαλά, ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον, και ζήτησε να περάσει στις γραμμές των Εθνικιστών «για να τους πείσει να σταματήσουν την αιματοχυσία, να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και να περιμένουν να κριθούν από την Κυβέρνηση».
68 χρόνια μετά, ακόμα δεν ξέρουμε με ποιους μίλησε ο Γκόρντον και τι συμφώνησε.
Η Άλωση του Μελιγαλά , έγινε το μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1944.
Το πρωί επικρατούσε ησυχία. Μόνο από το «χωνί», οι ελασίτες φώναζαν : «Παραδοθείτε, ο αγώνας σας είναι μάταιος. Ο Άρης σας δίνει το λόγο της τιμής του, δεν