Εσείς γνωρίζατε πως οι πόλεις είναι σχεδιασμένες για άντρες; προφανώς η “πατριαρχία” βρήκε ακόμη ένα τρόπο να καταπιέζει τις γυναίκες στα αστικά κέντρα…
Όπως ισχυρίζεται κάποια αρθρογράφος της kathimerini.gr η οποία υπογράφει το άρθρο της ως Mαρία Αθανασίου: «Τα αστικά κέντρα του πλανήτη είναι φτιαγμένα από άνδρες για άνδρες τα χαρακτηριστικά του σχεδιασμού τους μαρτυρούν ότι δεν έχει λάβει υπόψη του τις ανάγκες των γυναικών».
Πως η “Mαρία Αθανασίου” παρουσιάζει τις πόλεις φυλακές των 15 λεπτών – φτιαγμένες για τις ανάγκες των γυναικών – αναφερόμενη και σε μια μελέτη…
«Οι πόλεις έχουν σχεδιαστεί από άνδρες για άνδρες, με ελάχιστες ή καθόλου υποδομές για τις γυναίκες». Αυτό είναι το συμπέρασμα πρόσφατης μελέτης (από την οποία προκύπτουν τα παραπάνω στοιχεία) που εκπονήθηκε με τη συμμετοχή του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (UNDP) και του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ με τίτλο Σχεδιάζοντας πόλεις που εξυπηρετούν τις γυναίκες. Εκεί τονίζεται ότι «σε ολόκληρο τον κόσμο, μία στις τρεις γυναίκες δεν έχει ασφαλείς, συμπεριληπτικές τουαλέτες. Η έλλειψη δημόσιων χώρων και πάρκων, σε συνδυασμό με την οικονομικά απρόσιτη κατοικία, προωθούν την έμφυλη βία και τον αποκλεισμό, ιδιαίτερα για τις πιο ηλικιωμένες και τις γυναίκες με αναπηρία».
Αυτή η λογική παραπέμπει στην Woke προπαγάνδα ότι
πολυάριθμες μελέτες δείχνουν ότι οι έγχρωμοι είναι λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιούν δημόσια πάρκα και υπαίθριους χώρους αναψυχής σε σύγκριση με τους Λευκούς Αμερικανούς, άρα οι υπαίθριοι χώροι προωθούν την Λευκή Υπεροχή… Στο θέμα αυτό είχαμε αναφερθεί στο άρθρο: Η ακραία και παράλογη «αντιρατσιστική» συμπεριφορά των ΗΠΑΣτο άρθρο της η Μαρία Αθανασίου, ισχυρίζεται επίσης πως: «Ο δημόσιος χώρος αναπαράγει τα στερεότυπα…»
«Ο δημόσιος χώρος δεν είναι ένα ουδέτερο πεδίο το οποίο έχει προσφέρει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα άτομα, είναι ένα πολιτισμικό προϊόν που παράγει και αναπαράγει διακρίσεις, στερεότυπα, διαχωρισμούς με βάση και το φύλο», τονίζει η αρχιτέκτονας Εύα Γρηγοριάδου, μέλος της διεπιστημονικής ομάδας Urbana, που δραστηριοποιείται στην Ελλάδα από το 2019 με στόχο τη διασφάλιση του δικαιώματος στην πόλη για όλους τους ανθρώπους και κυρίως τις πιο ευάλωτες ομάδες. «Τις περασμένες δεκαετίες, όταν στην ουσία ελήφθησαν οι αποφάσεις και τέθηκαν τα θεμέλια για τον σχεδιασμό των σύγχρονων δυτικών πόλεων, οι γυναίκες δεν συμμετείχαν ενεργά στα κέντρα λήψης αποφάσεων, οπότε πρακτικά οι δικές τους εμπειρίες, ανάγκες, επιθυμίες και η καθημερινότητά τους στην πόλη δεν ελήφθησαν υπόψη. Από την άλλη, βλέπουμε ότι και ιστορικά τα άτομα που έλαβαν εκείνες τις αποφάσεις και έθεσαν τις κατευθύνσεις ανάπτυξης των σύγχρονων πόλεων ήταν άνδρες λευκοί, μιας μέσης ηλικίας, αρτιμελείς, μέσης ή υψηλής κοινωνικής τάξης, οπότε είναι αναμενόμενο ότι σχεδίασαν με βάση τις δικές τους εμπειρίες και προβολές την πόλη».
Όπως κάθε καλή Woke προπαγάνδα (δηλαδή Copy Paste άρθρα απο τις ΗΠΑ) η Μαρία Αθανασίου κάνει λόγο για τους “ιστορικά” Λευκους Άνδρες που τις σχεδίασαν… Μόνο που η Ελλάδα “ιστορικά” δεν υπήρξε ποτέ χώρα με πολλές εθνικότητες όπως οι ΗΠΑ και μάλιστα έγχρωμες.
Παρακάτω η Μαρία Αθανασίου κάνει μια σύγχυση των κακών υποδομών (που υπάρχουν γενικότερα) με τις ανάγκες των γυναικών, σε σύγκριση πάντα με αυτές των ανδρών:
«Μια πόλη που θα λάμβανε υπόψη της τις ανάγκες και την καθημερινότητα των γυναικών, λοιπόν, θα διέθετε ένα δίκτυο οδών, πεζόδρομων, πεζοδρομίων που θα ευνοούσαν την ασφαλή και απρόσκοπτη μετακίνηση των πεζών, αξιόπιστα και αποτελεσματικά μέσα μαζικής μεταφοράς και εκτεταμένο δίκτυο ποδηλατόδρομων. Η Ελένη Μαρίνου βρισκόταν τον περασμένο Οκτώβριο σε άδεια λοχείας. Αποφάσισε να κάνει ένα αυτοσχέδιο πείραμα: να προσπαθήσει να περπατήσει από το σπίτι της ως την τοπική αγορά, περίπου 500 μ. απόσταση, με το μωρό στο καροτσάκι, για μερικά ψώνια. Χρειάστηκε να διασχίσει δύο πολυσύχναστους δρόμους και τρία στενά, χωρίς σήμανση διάβασης, και να ανεβοκατέβει το πεζοδρόμιο 48 φορές συνολικά στη διαδρομή από και προς τον προορισμό της, λόγω της ύπαρξης δέντρων, κάδων σκουπιδιών, παρκαρισμένων μηχανών και αυτοκινήτων που εμπόδιζαν την κίνηση στο πεζοδρόμιο. Όλες αυτές τις 48 φορές δυσκολεύτηκε εξαιρετικά να κατεβάσει ή να ανεβάσει το καρότσι με το μωρό –και στη συνέχεια με τα ψώνια–, καθώς ούτε στις άκρες των πεζοδρομίων υπήρχαν οι απαραίτητες ράμπες. Και φυσικά δεν ήταν λίγες οι φορές που κινδύνευσε από τα διερχόμενα αυτοκίνητα, καθώς κινούνταν στην άκρη του δρόμου. «Είναι ένα μόνιμο πρόβλημα στις γειτονιές του κέντρου αλλά και των προαστίων, είναι εξαιρετικά δύσκολο για μια μητέρα να κινηθεί με το παιδί της, είτε είναι στο καρότσι είτε ακόμα κι όταν τη συνοδεύει περπατώντας, γιατί και πάλι θα χρειαστεί να κινηθεί στην άκρη του δρόμου ελλείψει πεζοδρομίων. Έχω επίσης διαπιστώσει ότι δεν υπάρχουν χώροι ανάπαυσης, παγκάκια, βρύσες, ένα σημείο όπου θα μπορούσε να ξεκουραστεί και να πάρει μια ανάσα η ίδια και το παιδί». Ασφαλώς ένας άνδρας θα αντιμετώπιζε ακριβώς τις ίδιες δυσκολίες σε μια αντίστοιχη διαδρομή, με τη διαφορά ότι ένας άνδρας κάνει αυτή τη διαδρομή πολύ πιο σπάνια».
Κατά την Μαρία Αθανασίου και για την εγκληματικότητα ευθύνονται οι σύγχρονες αστικές πόλεις (που φτιάχτηκαν απο λευκούς άνδρες υπέρμαχους της Πατριαρχίας…)
«Η μη προτεραιοποίηση της κίνησης με τα πόδια επηρεάζει και την ασφάλεια των γυναικών. Οι έρημοι, κακοφωτισμένοι δρόμοι γίνονται παγίδες για τις γυναίκες, επιτείνοντας το αίσθημα του φόβου και ευνοώντας την έμφυλη βία και παρενόχληση. Πέρα από τεχνικές παρεμβάσεις, όπως η ύπαρξη φωτισμού, η δημιουργία υποδομών που θα ευνοούν την κίνηση και την κοινωνικοποίηση στις γειτονιές, θα εξασφαλίζει μια άτυπη επιτήρηση του δημόσιου χώρου από τους ανθρώπους που τον χρησιμοποιούν, αυξάνοντας το αίσθημα ασφάλειας. «Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου αρέσει να χρησιμοποιώ είναι το κέντρο του Χαλανδρίου», εξηγεί η Εύα Γρηγοριάδου. «Διαθέτει μια εκκλησία, πεζόδρομους, πολυσύχναστους εμπορικούς δρόμους, καφέ και μπαρ, χώρους ανάπαυσης με παγκάκια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, αλλά και αργά τη νύχτα έχει κόσμο, γεγονός που αυξάνει το αίσθημα ασφάλειας όσων χρειάζεται να κινηθούν πεζή στην περιοχή».
Η Μαρία Αθανασίου μετά απο όλα αυτά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η λύση είναι οι πόλεις (φυλακές) των 15 λεπτών…
«Μία από τις δικές μας προτάσεις είναι η λεγόμενη “πόλη των 15 λεπτών”, μια πόλη όπου όλες οι βασικές υπηρεσίες και υποδομές βρίσκονται σε απόσταση 15 λεπτών από το σπίτι», εξηγεί η Ντάφνι Σαλντάνα Μπλάσκο από την ομάδα αρχιτεκτόνων και ειδικών φύλου Equal Saree της Βαρκελώνης, που από το 2010 εκπονεί και εφαρμόζει τοπικά και διεθνή πρότζεκτ με συμμετοχή και της κοινωνίας των πολιτών, αλλά και δράσεις ευαισθητοποίησης για την έμφυλη διάσταση των αστικών κέντρων. «Πρόκειται για μια πόλη βιώσιμη, με περισσότερους χώρους πρασίνου, λιγότερα αυτοκίνητα και δρόμους φιλικούς στους πεζούς και στα ποδήλατα. Με τον τρόπο αυτόν είναι πιο ασφαλής για τις γυναίκες και τα παιδιά και ταυτόχρονα προστατεύει τη βιοποικιλότητα και την υγεία, λόγω μείωσης της ρύπανσης και του θορύβου». Ένθερμη υποστηρίκτρια αυτού του νέου μοντέλου πόλης είναι η δήμαρχος του Παρισιού, Αν Ινταλγκό, που το συμπεριέλαβε στην εκστρατεία επανεκλογής της προ διετίας, ενώ η ιδέα έχει αγκαλιαστεί και από άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, όπως το Δουβλίνο, το Μιλάνο, η Λισαβόνα και η Βαρκελώνη – η Σεούλ έχει θέσει ακόμη πιο φιλόδοξο στόχο, την πόλη των 10 λεπτών».
Στα παρακάτω βίντεο βλέπουμε πως (κατά την κ. Μαρία Αθανασίου) έχουν… αγκαλιάσει άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες τις πόλεις φυλακές των 15 λεπτών.
Στο βίντεο απο κάτω διακρίνουμε και τους “Λευκούς άνδρες υπέρμαχους της Πατριαρχίας” να υπερασπίζονται τις παλιές υποδομές των πόλεων…
Και κλείνει η κ. Μαρία Αθανασίου το άρθρο λέγοντας: «Οι γυναίκες πληρώνουν βαρύ τίμημα ζώντας σε αυτές τις πόλεις: βία, άνιση ποσότητα μη αμειβόμενης εργασίας, φροντίδας, περιορισμένες ευκαιρίες απασχόλησης και έλλειψη δύναμης στη λήψη αποφάσεων δημόσια και ιδιωτικά». Επίσης, «είτε πρόκειται για αγάλματα είτε για μνημεία ή ονόματα οδών, οι πόλεις διαρκώς προβάλλουν τα επιτεύγματα των ανδρών, κάτι το οποίο έχει αποδειχθεί ότι μειώνει το ενδιαφέρον των κοριτσιών για την πολιτική, την επιστήμη, την τεχνολογία, τη μηχανική και τα μαθηματικά. Η διαρκής οπτική επικύρωση των ανδρών ηγετών μπορεί να οδηγήσει σε μικρή αίσθηση του ανήκειν για τις γυναίκες».
Τι είναι όμως πραγματικά οι πόλεις των 15 λεπτών;
Όπως είπε και ο Laurence Fox, πρωταγωνιστής της ταινίας My Son Hunter της Breitbart News ο οποίος παρευρέθηκε στις διαμαρτυρίες: «Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί να τους λένε πού μπορούν και πού δεν μπορούν να πάνε. Τίποτα από αυτά δεν αφορά το κλίμα ή τη ρύπανση. Έχει να κάνει με τη δύναμη και τον έλεγχο».
Σύμφωνα με το σχέδιο, θα υπάρχει ένας έλεγχος της κυκλοφορίας το οποίο θα περιλαμβάνει κάμερες ανάγνωσης πινακίδων κυκλοφορίας με σκοπό την επιβολή προστίμου σε πολίτες που οδηγούν τα αυτοκίνητά τους σε άλλες περιοχές της πόλης χωρίς εξαιρέσεις ή άδειες παραμονής ορισμένες ώρες της ημέρας. πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για ένα ουσιαστικά «κλιματικό lockdown» το οποίο θα περιορίσει για μια ακόμα φορά τις ελευθερίες των ανθρώπων, όπως είχε γίνει δηλαδή και στην περίοδο του κορωνοϊού.
Επιφανειακά, αυτές οι γειτονιές των 15 λεπτών μπορεί να ακούγονται ευχάριστες και βολικές. Αλλά υπάρχει ένα πλεονέκτημα καταναγκασμού. H βασική ιδέα μιας πόλης 15 λεπτών δεν είναι στην πραγματικότητα πόλη αλλά ένα γκέτο με σένα να κυκλοφορέις όσο φτάνει το λουράκι σου!!!
Όπως σχολιάζουν εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης στην Βρετανία και στις ΗΠΑ, «δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος για να περιορίσουν, να εξαναγκάσουν, να επιβάλουν πρόστιμα, να τιμωρήσουν, να παρακολουθήσουν και να περιορίσουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας των κατοίκων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου