Με αφορμή την «Ημερίδα της ΛΑΕ για την παγκόσμια μέρα του μετανάστη»

(Κείμενο που γράφηκε σε αρχική μορφή στις 20-10-16 για την ανάλογου περιεχομένου ψευτοαντιϊμπεριαλιστική διαδήλωση εκείνης της ημέρας)

Η ΤΡΑΓΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΑ.Ε:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΡΓΗΣΗ;

Οξύμωρο σχήμα αποτελεί, να επιθυμεί ένας φορέας να εκφράσει προνομιακά τα λαϊκά στρώματα και μάλιστα με τη φιλοδοξία εξόδου απ’ το σύστημα που γεννά την κρίση και ταυτόχρονα να οργανώνει πολιτικές πρωτοβουλίες, όπως η διαδήλωση της 20-10, αλλά και η παρεμφερής εκδήλωση στη Νομική στις 17-12, που αμιγώς(βλ. σχετικές ανακοινώσεις της ΛΑΕ) εσωκλείουν την απολογητική των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων μέσα από:

1.Την παρασιώπηση της εμβληματικής για τα αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα επέμβασης στη Συρία, που σοβεί ήδη απ’ το 2011 και αποσκοπεί στην κατάλυση του στοιχείου Ανεξαρτησίας στην περιοχή και
στη συντριβή του μετώπου αντίστασης (Συρία-Ιράν-Χεσμπολάχ). Πρωταγωνιστικά γκανγκστερικός σ’ αυτό το εγχείρημα ήταν και παραμένει ο ρόλος της Τουρκίας, που ζητά τα σχετικά ανταλλάγματα στην υποϊμπεριαλιστική κατανομή ισχύος. Εξ ου και η σχέση ανταγωνισμού-εταιρισμού της με το Ισραήλ, όπως και η σταθερά εκδιπλούμενη αναθεωρητική στρατηγική της έναντι του Ελληνισμού . Ιδιαίτερα η καλλιέργεια αγωνιστικής απάντησης του λαού σ’ αυτές τις προκλήσεις- στον τουρκικό επεκτατισμό προπάντων, στον Αμερικανοτουρκικό και Αμερικανο-ισραηλινό άξονα και στην γεωστρατηγική τομή τους- πώς είναι δυνατόν να μη θεωρείται πρώτιστο αντικείμενο εκδηλώσεων που επιγράφονται τύποις ως «αντιιμπεριαλιστικές»'; Αν δεν υπερασπίσουμε τη Συρία, αν δεν απαιτήσουμε κατ’ ελάχιστο την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων με τη χώρα μας, πώς θα βρούμε το δίκιο μας στα εθνικά μας ζητήματα σαν ηθική δύναμη της περιοχής; Πώς θα ξεσκεπάσουμε και θα αντιταχθούμε στο νέο ραγιαδισμό που σχεδιάζεται απ’ τους Αμερικανούς με κυρίαρχη σηματοδοτούσα πλευρά του -και για τις άμεσες πολιτικές εξελίξεις- την ελάφρυνση του χρέους έναντι απτής εκχώρησης εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων;

2.Την αγνόηση των θέσεων του Παλαιστινιακού απελευθερωτικού κινήματος και ιδιαίτερα του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, που υπογράμμισε εξαρχής την υποδαύλιση των «Αραβικών ανοίξεων»' με κριτήριο την έξωθεν εισαγωγή της ''δημοκρατίας'' και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων»'. Εισαγωγή, με τελικό στόχο να μετατεθεί το ζητούμενο από την αναίρεση και ήττα της ναζιστικής Ισραηλινής κατοχής, στην «ευαισθησία να προστατευθεί» 'η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή''. Μέγα τμήμα της ''Ευρωπαϊκής Αριστεράς'' έχει προ πολλού ενσωματωθεί σ’ αυτή την προτεραιότητα, διαμέσου του μυθοπλαστικού τρίπτυχου «αντιεθνικισμός-αντιρατσισμός-αντιφασισμός». Εννοώντας ως φασισμό τις μορφές αναπαλαίωσής του και όχι τους μηχανισμούς της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης,, που προάγουν και εμβαθύνουν αυτές, καθώς κατατείνουν σε δυνάμει μοντέλλο πλανητικής δικτατορίας. Η «παγκόσμια διακυβέρνηση» αποτελεί το πλαίσιο συναίνεσης και μόνιμης συμπόρευσης του φιλελευθερισμού με τη ΝΑΤΟϊκή «αριστερά». Ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα απ’ αυτή τη γραμμή κυρίως, όπως και το τέως «ΠΑΣΟΚ»' στην ύστερη φάση του, υιοθέτησε το κοσμοείδωλο της ΕΕ σαν υποκατάστατο της αυτοτελούς εθνικής αμυντικής στρατηγικής, καθώς και ως υπέρτερο κάθε είδους εθνικής-δημοκρατικής νομιμοποίησης, με αναπόφευκτο, τον βέβαιο εντός της ΕΕ ορίζοντα των μνημονίων. Η ΛΑΕ επιθυμεί ή όχι να χειραφετηθεί απ’ αυτή την παράδοση; Αν ναι πώς θα το επιτύχει χωρίς την προβολή ενός συνολικά εναλλακτικού σχεδίου, που θα προτάσσει την κεντρικότητα της Εθνικής Ανεξαρτησίας και την άρθρωσή της οικονομικά, θεσμικά, πολιτισμικά; Οι περιστασιακές τοποθετήσεις επ’ αυτών δεν στοιχειοθετούν πολιτικό σχέδιο. Συνιστούν συνδικαλιστικές φωνασκίες, άσφαιρες. Αν δεν το πράξει, όπως καθαρά διαφαίνεται με τις ιεραρχήσεις που σκιαγραφούν οι σχετικές παραπάνω εκδηλώσεις , τι πολιτικό μέλλον μπορεί να έχει εκτός του να αποτελέσει μελλοντική εφεδρεία επιβίωσης της σαπισμένης «Αριστεράς της ανανέωσης», που έδωσε βάθος νομιμοποίησης στην αποικιοποίηση της χώρας;

3.Την εξομοίωση θύτη και αμυνόμενου. Του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που απειλεί την αυτεξουσιότητα μη επιθυμητών εθνών-κρατών(ο μέγιστος ρατσισμός) και της Ρωσίας που την προασπίζεται και συνδράμει στην άμυνα της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας κατόπιν αιτήματος της τελευταίας. Η γραμμή των ''ιμπεριαλισμών'' αφηρημένα που επικεντρώνει όχι στη νίκη της εθνικοαπελευθερωτικής αντίστασης, αλλά θέτει σε προτεραιότητα την φροντίδα των θυμάτων των πολέμων ατομικά, ταυτίζεται με τη λογική των αργυρώνητων ΜΚΟ και των θιασωτών της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Οι τροτσκίζονες οπαδοί της λεγόμενης «αντιλιτότητας», που συνέταξαν τα καλέσματα της ΛΑΕ για τις εν λόγω εκδηλώσεις, επιδιώκουν ουσιαστικά να αφήσουν άθικτη την πολεμική διέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης; προκειμένου να δικαιώσουν τον Ευρωπαιοκεντρισμό τους.: Να διευρυνθεί το πεδίο της ιμπεριαλιστικής ληστείας στην περιφέρεια ώστε να στοιχειοθετηθούν όροι κοινωνικού συμβολαίου στο κέντρο. Τα ξόρκια κατά των πολέμων γενικώς κι όχι κατά των συγκεκριμένων επεμβάσεων συναντούν τον ολιγοεθνικό εθνικισμό του ιμπεριαλισμού εντοπίζοντας την «αντιεθνικιστική πάλη» στη στοχοποίηση του δικαιώματος της νόμιμης άμυνας χωρών που δέχονται επίθεση. Μη διεκδικώντας τη νίκη αυτών των χωρών η όποια «Αριστερά» νομιμοποιεί τη ρευστοποίηση του Διεθνούς Δικαίου, μέσα απ’ την επίκληση της ξένης επέμβασης για την επίλυση εσωτερικών διαφορών.

Μη μιλώντας για το σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής και το πώς θα αποκρουστεί παύει να είναι Αριστερά. Αυτό έχει μείζονα σημασία ιδιαίτερα για τις εξελίξεις στο Κυπριακό και την επαπειλούμενη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας που προωθούν πεισμόνως οι Αγγλοαμερικάνοι. Γιατί η ΛΑΕ δεν θέτει σε άμεση προτεραιότητα την απόκρουση του νέο-Ανανικού σχεδίου με κεντρικές πρωτοβουλίες λαϊκών κινητοποιήσεων, ενώ το ΚΚΕ, όπως και φορείς του Δημοκρατικού Πατριωτισμού ρητά τις επιδιώκουν;
Γιατί η Επιτροπή «Ελλάδα-Κύπρος», που συγκροτήθηκε στην πλειονότητά της από μέλη της ΛΑΕ, ενώ μάζεψε υπογραφές, έκανε ανοικτή εκδήλωση και προλόγισε με ακρίβεια τα σημερινά τεκταινόμενα (από 3-3-16), αφέθηκε πλήρως ακάλυπτη απ’ την ηγεσία; Προφανώς επειδή το ζήτημα δεν χρήζει αναφοράς(!!!) σαν «δύσκολο»,αφού πρέπει, αφενός να αποκηρυχθεί αναδρομικά η χείριστη διχοτομική «λύση» της διζωνικής-δικοινοτικής, αφετέρου δε να προταχθεί το αδιαπραγμάτευτο της νομικοπολιτικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εκτιμά η ηγεσία ότι το.... «συριζικό κεκτημένο» της μειοδοτικής ευρωατλαντικής γραμμής στα εθνικά ζητήματα οφείλει να καθοδηγήσει ξανά το ''αντιμνημονιακό εκλογικό μέτωπο'', ως ασφαλής συνταγή νέων ...προοδευτικών θριάμβων;

Γιατί ποτέ αυτά τα μείζονα ζητήματα δεν έχουν αποτελέσει κριτήρια πολιτικής εμπιστοσύνης και συμμαχιών; Οι μπίζνες που τάζει η μεγαλοαστική κοσμοπολίτικη ελίτ (από την επαύριον ήδη του μεγαλειώδους Όχι του 2004 στο σχέδιο Ανάν) σαν αντιστάθμισμα της κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, στοιχειοθετούν ή όχι και ζήτημα ταξικής αντίθεσης στο αντεθνικό πραξικόπημα που τεκταίνεται;
Η συνηγορία της ΕΕ, υπό το πρόσχημα στήριξης των διακοινοτικών συνομιλιών, σε «λύση» που συστατικά αποδέχεται(αφετηριακό πλαίσιο Αναστασιάδη-Έρογλου) την Τουρκική θέση περί ''εκλιπούσας Κυπριακής Δημοκρατίας'' και η συναφής πενταμερής που επίκειται δεν αποτελούν κατεξοχήν αφορμές πυροδότησης μιας αντιστασιακής- αντικατοχικής έγερσης σε πανεθνική βάση;
Αποτελεί ή όχι ρατσισμό κατά του Ελληνισμού η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της Τουρκικής εισβολής-κατοχής-εθνοκάθαρσης-εποικισμού του 1974; Η ''φιλία των λαών'' μπορεί να χτιστεί υπεράνω, με τη λήθη αυτού του ζόφου; Συνιστά άραγε ...διεθνιστικό προηγούμενο η αποσιώπηση κι ο εξωραϊσμός της σωβινιστικής βαρβαρότητας της Άγκυρας;

4.Την υιοθέτηση του κατά Σόρος συνθήματος ''όλοι είναι καλοδεχούμενοι''. Άκριτα, με παράκαμψη του γεγονότος, ότι το κύριο κύμα των προσφύγων φεύγει απ’ τη Συρία μετά την παρέμβαση των Ρωσικών δυνάμεων και την ανατροπή των συσχετισμών υπέρ της νόμιμης κυβέρνησης. Δυστυχείς πράγματι είναι οι πρόσφυγες, όμως πρακτικά, σ’ ένα σημαντικό τμήμα τους, έχουν πάρει πολιτική θέση υπέρ της ξένης επέμβασης στην πατρίδα τους,, υπέρ των ιμπεριαλιστών εισβολέων. Γι αυτό ασυγκράτητος ο ομιλητής-μέλος της ΛΑΕ(!)- στη συγκέντρωση της 20-10 καταδίκαζε τους ρώσικους και συριακούς βομβαρδισμούς στο Χαλέπι για την απελευθέρωσή του, που φυσικά απευχόταν, όπως ορίζουν τα ευρωατλαντικά επιτελεία που επείγονταν για εκεχειρία για να αναστηλώσουν τον καταρρακωμένο ISIS. Μπορεί να υπάρξει πολιτική αλληλεγγύη με αυτή τη μερίδα των προσφύγων; Όταν μάλιστα η νέο-οθωμανική στρατηγική προτάσσει ρητά, ήδη από το 1987 την κατάληψη της Ελλάδας δια μέσου αυτών των ροών, πώς μια αξιόπιστη γραμμή αντιπαράθεσης στην κυβέρνηση δεν θέτει καν ζήτημα παγώματος της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για το Άσυλο;

Αλλά και γενικότερα η αντιπολιτευτική στάση που επικεντρώνει στην πλειοδοσία των μεταναστευτικών ροών προς τη χώρα μας, δεν στοιχειοθετεί απόλυτη συναίνεση στην πολιτική της ελεύθερης διακίνησης εργατικού δυναμικού, φτηνού, ανέστιου, χωρίς δικαιώματα, που σύμφωνα με τις εκθέσεις ΕΕ και ΔΝΤ υπολείπεται σε σχέση με την απελευθέρωση των αγορών Κεφαλαίου και εμπορευμάτων; Ο αυτονόητος ανθρωπισμός που ήδη έχει αποτυπωθεί απ’ το λαό μας, χωρίς την ανάγκη κηνσόρων-ρατσιστομετρών και ΜΚΟ, μπορεί να υποκαταστήσει την σχεδιασμένη μεταναστευτική πολιτική, για μια χώρα που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ύφεσης και ανεργίας; Οι Μαρξ-Ένγκελς που πρότειναν στην εποχή τους σε ανάλογους μετανάστες να κάνουν επανάσταση στη χώρα τους ήσαν ...ρατσιστές; Η ΕΣΣΔ που δεν δεχόταν οικονομικούς μετανάστες ήταν ...ξενοφοβική; Ο πραγματικός διεθνισμός σημαίνει υιοθέτηση ενός ανακαινισμένου αμερικάνικου ονείρου ατομικιστικού , ή πυροδότηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος στην περιφέρεια;

Από τα παραπάνω κι όχι μόνο, είναι πρόδηλο ότι η ΛΑΕ πρέπει ν’ αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θ’ αφήσει. Είναι επίσης προφανές, ότι μέχρι να το κάνει, λευκές επιταγές δεν μπορούν να παρασχεθούν. Ισορροπία και πολύ περισσότερο σύνθεση με τον εθνομηδενισμό δεν μπορεί να υπάρξει.

Παύλος Γ Τουμανίδης

ΟΙΣΤΡΟΣ

Αναδημοσιεύουμε το κείμενο αυτό του φίλου, συναγωνιστή Π. Τουμανίδη – που έχει ήδη αναρτηθεί και σε άλλους ιστοχώρους – γιατί ανοίγει μια πάρα πολύ χρήσιμη συζήτηση στους χώρους της αριστεράς – αυτούς που ιδιαίτερα κινούνται και εκτός ΣΥΡΙΖΑ – πάνω σε καίρια ζητήματα εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής. Δεν αρκούν καθόλου τα αναθέματα ενάντια στους δανειστές και τους «θεσμούς» τους ούτε στο πολιτικό σύστημα της χώρας – στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ – ούτε μόνο οι κατάρες κατά των μνημονίων και των μέτρων τους. Βεβαίως η άθλια οικονομική κατάσταση στην οποία όλοι μαζί έχουν βυθίσει τον λαό μας, είναι αυτό που κύρια απασχολεί τις πλατειές λαϊκές μάζες. Αλλά ο βίος των ανθρώπων, των κοινωνιών, των Κρατών και των Εθνών και το μέλλον τους εξαρτάται και από πάρα πολλούς άλλους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων και συμφερόντων – ή όπως συχνά λέγεται «παράγοντες». Γι αυτό καμιά αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει, να στεριώσει και να στηρίξει τον λαό στην απελευθερωτική του προσπάθεια από τα μνημόνια, αν ταυτόχρονα δεν την συνδέσει και με ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Αυτό επιβάλλει να διαθέτει ή να επεξεργαστεί, να ασχοληθεί σοβαρά με αυτό, μια σφαιρική αντίληψη και «γραμμή» για όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας, στην Ευρώπη, παγκόσμια, σε όλα τα επίπεδα. Από το οικονομικό, γεωπολιτικό, πολιτικό έως το ιδεολογικό, πολιτισμικό, πολιτιστικό, θρησκευτικό κλπ κλπ.

Ο Παύλος Τουμανίδης εκφράζοντας την αγανάκτηση του με την τακτική και τις ενέργειες της ΛΑΕ – που μπορεί να φαντάζεται η ίδια ότι είναι και «πολύ πρωτοπόρα» - προσφέρει ακόμα μια ευκαιρία να συνεχίσει η συζήτηση για όλα αυτά τα ζητήματα, συστηματικά. με «ανοικτό» μυαλό και χωρίς τις γνωστές ιδεολογικές αγκυλώσεις.

πηγή
https://istrilatis.blogspot.gr/2016/12/20-10-16.html