Ξεβρακώνω τους Μινχάουζεν μέσα από τα ίδια τους τα κείμενα
Ο ψευδομάρτυρας και πλαστογράφος της Στοάς Εμμανουήλ Ξάνθος, στον οποίο έδωσε σύνταξη ο Ρότσιλντ όταν έκοψαν τη σύνταξη του τυφλού Νικηταρά και τον έστειλαν στην επαιτεία, εμφάνισε το 1845, συνεργαζόμενος με τον Φιλήμωνα, την τελική τέταρτη εκδοχή των πλαστών και γεμάτων από ψέματα απομνημονευμάτων του.
Είχαν προηγηθεί το «υπόμνημα προς Θεοχάρη» του 1835,το ανυπόγραφο μανιφέστο του 1837,το «υπόμνημα προς την Εθνοσυνέλευση» το 1843, και τα «απομνημονεύματα» του 1845, που έχουν μεταξύ τους ουσιωδέστατες διαφορές. Επειδή δε από το 1839, ο Φιλήμων και ο Ξάνθος συνέπλεαν, ουσιαστικά έχουμε μια πηγή.
Στην εισαγωγή του 1845 ο Ξάνθος ανέφερε και τα εξής καταπληκτικά:
«Εν μια των φιλικών συναναστροφών κατά το 1814, οι τρείς ούτοι φίλοι, συνομιλούντες περί της αθλίας καταστάσεως και τυραννίας εις ην οι ομογενείς υπέκειντο εις την Τουρκίαν και μάλιστα εις την Πελοπόννησον , την Ήπειρον και μερικάς νήσους , και
ταλανίζοντες την σκληράν, τύχην του Έθνους, εμέφοντο την αδιαφορίαν ην οι χριστιανοί βασιλείς εις την εν Βιέννη Σύνοδον, μετά την πτώσιν και αποπομπήν εις την νησον Έλβαν του Ναπολέοντος, έδειξαν δι΄αυτό, εν ω σοφός τις εις Βιέννην εξέδωσε διατριβήν τινά εις φυλλάδιον , συμβουλεύων τους συμμάχους βασιλείς να στείλλωσι τα ηδη ενωμένα νικηφόρα στρατεύματα τους πέραν του Δουνάβεως, προς ελευθέρωσιν ενός παλαιού και ενδόξου Έθνους του ελληνικού , προ αιώνων δουλωμένου από άλλο βάρβαρον και ανεπίδεκτον πολιτισμού έθνος το Τουρκικόν κτλ. Αλλά η αουστριακή Κυβέρνησις ειδοποιηθείσα παρα του εκεί επιτετραμμένου της οθωμανικής Πόρτας Μαυρογένους εμπόδισε κατασχούσα το ρηθέν φυλλάδιον και ειπούσα ότι δεν υπάρχει εις τους κώδικας των εθνών Ελληνικόν Έθνος και άλλα τοιαύτα».
Σύμφωνα με τους πλαστογράφους μασόνους ιστορικούς και τους ψευδομάρτυρες , οι «τρείς φίλοι», συζητούσαν και εμέμφοντο την αδιαφορία, των χριστιανών βασιλέων, για την υπόθεση του ελληνικού έθνους, που επεδείχθη στο Συνέδριο της Βιέννης, το οποίο όμως που άρχισε με το παλιό ημερολόγιο που ακολουθούσαν στην Οδησσό, στις 2 Οκτωβρίου 1814. Η δε συζήτηση για την Ελλάδα έγινε στην Ολομέλεια τον Δεκέμβριο, όταν είχε φθάσει στη Βιέννη ο Καποδίστριας και μετείχε στις διαπραγματεύσεις.
Η πλαστογραφία είναι απόλυτη.
Ο ψευδομάρτυρας της Στοάς Ξάνθος, το 1845 θυμόταν:
«Μετά δε ταύτα κατεπείγουσαι υποθέσεις ηνάγκασαν τους μεν Σκουφά και Τσακάλωφ να απέλθωσι περί τον Σεπτέμβριον του αυτού έτους εις Μόσχαν, όπου αυτοί ετελειοποίησαν τον κανονισμόν αυτής, τον οποίον Εταιρίαν των Φιλικών ωνόμασαν, τον δε Ξάνθο περί τον Δεκέμβριον ομοίως να απέλθη εις Κωνσταντινούπολιν».
Οι τρείς «φίλοι» δεν ήσαν ποτέ μαζί όταν άρχισε το Συνέδριο της Βιέννης. Το ημερολόγιο αποδεικνύει τα ψέματα που δεν θέλουν να βλέπουν οι πλαστογράφοι και ρουφιάνοι.
Ο αρχιμασόνος και οργανωτής της δολοφονίας του Καποδίστρια Διονύσιος Ρώμας επιστράτευσε ως «ψευδομάρτυρα» τον μασόνο Ξάνθο, ο οποίος ,«είχε ελεύθερες ιδέες και έτρεφε μίσος κατά της τουρκικής τυραννίας», έτσι ώστε μόλις μυήθηκε στην «εταιρία των ελεύθερων Κτιστών», στη στοά της Λευκάδας, «συνέλαβε αμέσως την ιδέα, ότι μπορούσε να δημιουργηθεί μια μυστική εταιρία που θα ακολουθούσε τους κανόνες των ελεύθερων Κτιστών, η οποία θα συνένωνε τους καπετάνιους αρματολούς πού ήσαν στην Ελλάδα και αλλού, τους επίσημους, τους ομογενείς, και τον εμφάνισαν ως «συναρχηγό».
Έτσι διορθώθηκαν οι παραλήψεις της πρώτης «εκδοχής» που έγραψε το 1834 ο πλαστογράφος Φιλήμων ,ώστε να μην είναι απόντες οι «αδελφοί» της Ζακύνθου και της Πόλης.
Όπως λενε τα απομνημονεύματα του 1845, «Τότε ο Ξάνθος έλαβεν αφορμήν νά προτείνει είς τους ρηθέντας φίλους του την ήν συνέλαβεν ιδέαν, νά συστήσωσι μίαν έταιρίαν, σκοπον άμετάτρεπτον εχουσαν την ελευθέρωσιν της πατρίδος. Φανερώσας δέ είς αυτούς την είσοδον του είς τήν Εταιρίαν τών Μασσόνων καί τινα των σημείων αυτής, όσα έδύναντο νά προσαρμοσθώσιν εις αύτήν….».
Η μεγάλη πλάκα βεβαίως είναι ότι ο αδελφός τέκτων, Παναγιώτης Καραγιάννης, που μύησε τον ιδρυτή Ξάνθο, στη Στοά της Λευκάδας το 1813, ήταν ήδη μέλος της «Εταιρίας των Φίλων», και διέτρεχε την Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο κάνοντας μυήσεις στην Εταιρία.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Σοφό. «Ένας σοφός» εξέδωσε σε φυλλάδιο μια διατριβή , που προέτρεπε εις τους συμμάχους βασιλείς να στείλουν τα νικηφόρα στρατεύματα τους πέραν του Δουνάβεως, προς ελευθέρωση του ελληνικού Έθνους, αλλά τον κάρφωσε ο Μαυρογένης και κατέσχε το φυλλάδιο ο Μεττερνιχ. Η πλοκή του «Δράματος» είναι αντάξια ενός λαδέμπορα.
Το βιβλιαράκι, το φυλλάδιο, η διατριβή, πάντως κατασχέθηκε. Λίγα χρόνια μετά , το 1859, ενώ ο Ξάνθος έχει σκοτωθεί πέφτοντας από της σκάλες της παλιάς βουλής , ο Μινχάουζεν Ιωάννης Φιλήμων, έβγαλε το δεύτερο Δοκίμιο, το οποίο διόρθωσε το «πολλαπλά εσφαλμένο» πρώτο.
Στο νέο παραμύθι ο Φιλήμων -Μινχάουζεν ο δημιουργός της ανύπαρκτης «Φιλικής Εταιρείας» λάνσαρε τον Αλέξανδρο Ληψ, γράφοντάς: «Τότε δε και πραγματεία τις σοφού ανδρός Γερμανού δημοσιευθείσα, προεχώρει πέραν της ιδέας αυτής του Καποδιστρίου. Είτε φίλος αυτού, είτε αυθόρμητος εκπληρών εν χρέος αληθούς χριστιανού και τιμίου ανθρώπου ο Αλέξανδρος Λήψ, Καθηγητής της φιλοσοφίας και τοι έχων ίδιον αντικείμενον, «τον γερμανικόν σύνδεσμον» περιέλαβεν εν αυτώ και το ελληνικόν ζήτημα, αναπτύσσων τουτο δια πολλών και συμβουλεύων τοις νικηταίς του Ναπολέοντος συμμάχοις, «ίνα πέμψωσι εν ονόματι του χριστιανισμού και της δικαιοσύνης τους ηνωμένους στρατούς εαυτών πέραν του Ίστρου, και να σώσωσιν από του ζυγού των βαρβάρων την Ελλάδα, κρημνίζοντες τον θρόνον της βαρβαρότητος».
Ο «ανώνυμος» Σοφός του 1845, λεγόταν πλέον Αλέξανδρος Ληψ, ήταν «πιθανώς φίλος του Καποδίστρια», (όπως ο Στάιν), και το δοκίμιο δεν κατασχέθηκε αλλά κυκλοφόρησε.
Το δήθεν κείμενο του ανυπάρκτου Ληψ ήταν το σχέδιο της Πρωσίας, πού είχε συντάξει ο φίλος του καποδίστρια , Βαρόνος Φον Στάιν, και το οποίο ο Καποδίστριας το κοινοποίησε εμπιστευτικά στις Αυλές με επιστολή που ενέκρινε ο Τσάρος στις 9/23 Ιουλίου 1821 , με το οποίο προτεινόταν να εκδιωχθούν οι Τούρκοι από τα ευρωπαϊκά εδάφη και να αποκατασταθεί η Ελληνική Αυτοκρατορία στην Ανατολή.
Η μεγάλη πλάκα με τους «ιστοριοφίδες» του περιστυλίου είναι ότι από το 1859 κανένας δεν έχει βρει ούτε το φυλλάδιον ούτε την «πραγματεία» και κυρίως δεν έχουν βρει τον Αλέξανδρο Ληψ, ο οποίος αναζητείται και καταζητείται.
Ο "Αλέξανδρος Ληψ" του Φιλήμονα είναι το σύμβολο της ελληνικής ψευδογραφίας των πρακτόρων και των ρουφιάνων της δεκάρας που παριστάνουν τους επιστήμονες και την πνευματική ηγεσία.
Ένας Σοφός σαν τον «Δνείπερ» του Νιρβάνα.
Σε αυτό το επίπεδο κινείται η ελληνική ιστοριογραφία και αυτό διδάσκουν στα σχολεία Τον Αλέξανδρο Ληψ.
Και βέβαια υπάρχει η επιστολή Αναγνωστόπουλου προς τον Τσακάλωφ στην οποία τονιζεται.
«Ο κ. Ξάνθος εξέδωκεν εν, ως ο ίδιος το ωνόμασε, ιστορικόν υπόμνημα της Φιλικής Εταιρείας. Λέγει δε ότι αυτός κατά το 1813 μεταβάς από Κωνσταντινούπολι εις Πρέβεζαν και εκείθεν εις Οδησσόν όπου ευρών το μακαρίτη Σκουφάν, πρώτον τον ενέπνευσεν και υμάς δεύτερον τον περί ελευθερίας Σκοπόν και ότι καθό μασσών (κτίστης) έκαμε το σχέδιον της εταιρίας. Συμφωνήσαντες δε και υμείς μετ’ αυτού, εκάματε το Σύστημα αυτής. Τοιαύτα και πολλά άλλα κακοήθη ψεύδη εκήρυξεν, ενώ ζώσιν εισέτι εξ από τα πρωτενεργά μέλη, τα οποία γνωρίζουν ότι αυτός εκατηχήθη από τον μακαρίτην Σκουφάν κατά το 1818 εν Κωνσταντινουπόλι, την ιδίαν ημέραν, καθ’ ην κατηχήθη και ο Π. Σέκερης από εμέ. Είπατε με τα περί του ανθρώπου τούτου ότι εγκρίνητε».
Ο γέρων Αναγνωστόπουλος από παραδρομή έγραψε 1818 ενώ το σωστό ήταν 1817 όταν έφθασαν το Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη ο Σκουφάς,
ο Αναγωνστόπουλς, και ο Χριστόδουλος Λουριώτης στην Πόλη.
Αυτά τα ολίγα.
Όποιος φιλομαθής πατριώτης ενδιαφέρεται μπορεί να βρει την πλήρη ανάλυση στο βιβλίο μου «Η Επανάσταση των Φιλογενών».
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου