Προχθές – 5/1 – ο υπουργός Εξωτερικών μας κ. Ν. Κοτζιάς συναντήθηκε με τον Ειδικό Σύμβουλο του Γενικού Γραμματέα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για το Κυπριακό, κ. Espen Barth Eide. Σε αντίθεση με άλλες φορές ο υπουργός μας απέφυγε να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους.
Αντίθετα, ο κ. Άϊντα προέβη σε εκτενείς δηλώσεις, περί τα 10 λεπτά, και απάντησε σε μερικές ερωτήσεις.
Ο Σύμβουλος του ΟΗΕ, μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στο θέμα των εγγυήσεων, χαρακτηρίζοντάς το «θέμα με διεθνείς διαστάσεις» η λύση του οποίου, τόνισε, πρέπει να κάνει και τις δύο κοινότητες της Κύπρου να αισθάνονται ασφαλείς.
Για το θέμα των εγγυήσεων και τη θέση της ελληνικής αριστεροδεξιάς κυβέρνησης έχω γράψει σε προηγούμενο άρθρο μου εδώ στον ΟΙΣΤΡΟ και θα επανέλθω πιο αναλυτικά.
Για να καταλάβουν οι αναγνώστες μας καλύτερα το ζήτημα, το ρόλο του Eide και τη σιωπή του ημέτερου υπουργού Εξωτερικών – θα την αναλύσουμε σε επόμενο άρθρο – αναδημοσιεύουμε δύο άρθρα Κυπρίων: του κ. Μάριου Ευρυβιάδη καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και της κ. Φανούλας Αργυρού γνωστής ερευνήτριας και
δημοσιογράφου. Το άρθρο του κ. Μ. Ευρυβιάδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ενώ της κ. Φ. Αργυρού στην «ΣΗΜΕΡΙΝΗ».
δημοσιογράφου. Το άρθρο του κ. Μ. Ευρυβιάδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ» ενώ της κ. Φ. Αργυρού στην «ΣΗΜΕΡΙΝΗ».
Από τη Νορβηγία στη Λευκωσία: Το «ψώνιο» και τα «ψώνια»
Μάριος Ευρυβιάδης Δευτέρα, 20 Απριλίου 2015
Σας το υπογράφω. Το έχω ψάξει καλά. Ο Νορβηγός είναι ψώνιο... με τον εαυτό του. Για κάτι τύπους σαν αυτόν, οι Αμερικάνοι έχουν μια καταπληκτική φράση: «είναι» λένε, «θρύλος μέσα στο δικό του το μυαλό» (he is a legend in his own mind). Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα διακατέχεται από το σύνδρομο της μεγαλομανίας το οποίο προσπαθεί μεν να κρύψει αλλά το... «χούι» δεν κρύβεται και, όπως λέει ο λαός, φεύγει και τελευταίο.
Η μεγαλομανία του Άιντα δεν περιορίζεται στην Κύπρο. Του είναι όμως η Κύπρος το απαραίτητο εργαλείο, η αναγκαία συνθήκη, για κάτι πολύ πιο μωροφιλόδοξο. Όπως κάθε Σκανδιναβός ηθικοπλάστης, φαντάζεται τον εαυτό του να τιμάται από τη λεγόμενη Διεθνή Κοινότητα, την Ιnternational Community, γνωστή και ως ΙΝΤCOM (ίδε, Noam Chomsky «The Crimes of «INTCOM», Foreign Policy, September/October, 2002) με την απόλυτη διάκριση για ηθικοπλάστες του είδους του: το Νόμπελ Ειρήνης. Για ένα Νορβηγό, ειδικά, απονομή του Νόμπελ Ειρήνης είναι όπως η καταξίωση του προφήτη στη χώρα του. Ως γνωστό τα Νόμπελ τα καθιέρωσε Σουηδός και τα απονέμει η Σουηδική Ακαδημία. Όμως, για κάποιο λόγο, άφησε εντολή ο αποδέκτης του Νόμπελ Ειρήνης να επιλέγεται από τη Νορβηγία. Και γίνεται από το Κοινοβούλιο της χώρας.
Η μωροφιλοδοξία του Νορβηγού είναι να επιλύσει, μέσω «κλεισίματος» του Κυπριακού, αυτό που ως βέρος ευρωατλαντιστής θεωρεί μείζον και που μέχρι τώρα ταλανίζει τους ευρωατλαντιστές. Αυτό είναι η κατοχύρωση των ευρωατλαντικών σχέσεων με το θεσμικό «πάντρεμα» του ΝΑΤΟ με την ΕΕ στο πολυσυζητημένο και ατέρμονο θέμα της λεγόμενης ευρωατλαντικής ασφάλειας. Έτσι θα κατοχυρωθεί και ο θεσμικός ρόλος της Άγκυρας ως πραγματικού «παραγωγού ασφάλειας» (security producer) για την ΕΕ και μαζί του να ανοίξει και ο δρόμος για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Με τα υφιστάμενα δεδομένα αυτό είναι ανέφικτο. Λευκωσία και Άγκυρα ασκούν αμοιβαία βέτο για θεσμική συνεργασία ανάμεσα στους δύο οργανισμούς με αποτέλεσμα ο κάθε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Συνυφασμένο με την ευρωατλαντική ασφάλεια είναι και το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τα δύο πάνε πακέτο. Και αναγκαία συνθήκη για την ολοκλήρωση είναι το «κλείσιμο» του Κυπριακού, τουτέστιν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτή είναι η ανομολόγητη ατζέντα του Άιντα στην Κύπρο, που δεν είναι, αντιλαμβάνεστε, «δική του». Ενεργούμενος είναι. Αλλά όπως όλοι της συνομοταξίας του, με το αζημίωτο πράττει. Και πιστεύει στην αποστολή του. Είναι ιδεοληπτικός. Η κατ' εξοχήν ατζέντα των ευρωατλαντιστών και της αεί ιδεολογίας του «ευρωατλαντισμού» είναι μια «αμερικανική Ευρώπη». Αυτή είναι η διαχρονική ατζέντα της Ουάσιγκτον και όλων των σφογγοκωλάριών της στην Ευρώπη, αρχίζοντας από το Λονδίνο και πάει λέγοντας.
Σε μη κυβερνητικό επίπεδο, είναι η ατζέντα του επίσης Νορβηγού Martti Athtisaari (το πήρε αυτός το Νόμπελ Ειρήνης) και των ομοϊδεατων του, που θα τους βρείτε αν τους ψάξετε έναν, έναν (όπως, π.χ., τον πάλαι ποτέ σοσιαλιστή, τώρα ιμπεριαλιστή, Ξαβιέ Σολάνα, ή τον άλλο συνοδοιπόρο του, Γιόσκα Φίσερ) να πρωτοστατούν στους νατοϊκούς πολέμους σε Ευρώπη και αλλού. Είναι αυτοί που ιδρύουν κρατικοδίαιτες ΜΚΟ-μαϊμού για να παραπλανούν την κοινή γνώμη, να «νομιμοποιούν», αλά Κόσοβο, Λιβύη, κ.λπ. τις παρανομίες, ακόμη και τα εγκλήματά τους, εκλογικεύοντας τα ανομήματα αυτά ως «δημοκρατικές εξεγέρσεις» και «δράσεις», τάχατες, της κοινωνίας των πολιτών. Η τελευταία περίπτωση είναι με τους ναζι-φασίστες στην Ουκρανία.
Είναι η ατζέντα της περιβόητης International Crisis Group (ίδε Tom Hazeldine, «The North Atlantic Counsel: Complicity of the International Crisis Group», New Left Review, 63, May-June 2010) που ιδρύθηκε από τους ευρωατλαντιστές το 1995, χρηματοδοτήθηκε από αυτούς και, με πρώτο πρόεδρο τον... Αthrisaari (που τώρα προεδρεύει της νεόκοπης «Independent Commission on Turkey» με χρηματοδότες το British Council και τον Soros), είχε ως άμεσο στόχο την απόσχιση του Κοσόβου από τη Γιουγκοσλαβία. Είναι η επίσης κρατικοδίαιτη German Marsahall Fund of the United States, GMFUS, εκεί όπου εκκολάπτεται από το 1972 και κατά γενεές όλη η ιδεοληπτική σκέψη του «ευρωατλαντισμού» και του οποίου οι «μελέτες» βρίθουν από τουρκολαγνία και ανθελληνισμό. Και για να μη μακρηγορώ, είναι και η δική μας αλλά και του Άιντα τώρα, η νορβηγική PRIO, που αυτή και αν είναι ο ορισμός της ΜΚΟ-μαϊμού αφού έχει μηδέν δικούς της πόρους. Χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν έχει, εδώ και μια δεκαετία και βάλε, η PRIO εγκαταστήσει «κράτος εν κράτει» στην Κύπρο, μοιράζοντας λεφτά αβέρτα χωρίς, λέγεται, να έχει φορολογικό μητρώο. Και όλα για να διδάξουν στην καταπληκτική πλειοψηφία του λαού οι «φωταδιστές» αυτοί... το συμφέρον του, που προφανώς δεν το αντιλαμβάνεται. Για όλους αυτούς ο λαός είναι «απαίδευτος» στην επιστημολογία της ειρήνης, της ανοχής και της συνύπαρξης, όπως τη διδάσκουν οι ευρωατλαντιστές και ο Άιντα με τη δική τους πατέντα, ως είδος... πολιτικής αγαθοεργίας για τους ιθαγενείς (ίδε ειδικά Joan Roelofs, «Foundations and Public Policy: The Mask of Pluralism», 2003).
Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα είναι πράγματι περίπτωση και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως επιλέχθηκε και βρίσκεται τώρα στην Κύπρο ως εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ. Διαδέχθηκε, όπως είναι γνωστό, το 2014, τον καουμπόι των Νοτίων Θαλασσών, τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, που είχε εξαντλήσει τον ρόλο και την αξιοπιστία του και που έπρεπε να παραμεριστεί για να ολοκληρωθεί το τελευταίο γιουρούσι κατά της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπάρχει κάτι άμεσα σχετικό και επίκαιρο αναφορικά με τη διαδοχή του Ντάουνερ από τον Άιντα. Οι Άγγλο-Αμερικανοί, που έχουν καταντήσει εδώ και δεκαετίες (μετά την εποχή του αείμνηστου Ου Θάντ ως Γ.Γ.) τον εκάστοτε Γ.Γ. αλλά και τη Γραμματεία του ΟΗΕ ανδράποδά τους, στην κυριολεξία, υπερεκτίμησαν τις ικανότητες του κυπριακού ΥΠ.ΕΞ. να αντιληφθεί τις δολοπλοκίες τους και να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Έτσι και αφού είχαν προεπιλέξει τον δικό τους και κατ' επάγγελμα ευρωατλαντιστή ιδεολόγο Νορβηγό, ως διάδοχο του Ντάουνερ, σκαρφίστηκαν και το εξής για να εξασφαλίσουν την επιλογή του. Άρχισαν να διαρρέουν στην έδρα του ΟΗΕ πως διάδοχος του Ντάουνερ στη Λευκωσία θα ήταν ο Αμερικανός διπλωμάτης καριέρας Benjamin Lyn Pascoe. O τελευταίος είχε υπηρετήσει ως αναπληρωτής γραμματέας για Πολιτικές Υποθέσεις του ΟΗΕ από το 2007 μέχρι 2012, απ' όπου και αφυπηρέτησε.
Το πόστο αυτό είναι κρίσιμο διότι μέσω του χειραγωγείται ο Γ.Γ. του Οργανισμού. Με μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις, το πόστο ελέγχεται από Λονδίνο ή Ουάσιγκτον, με την τελευταία πλέον να κυριαρχεί. Σήμερα υπηρετεί εκεί Αμερικανός αντίστοιχος του Πάσκο.
Όμως πιo σημαντικό αλλά και σχετικό είναι πως την περίοδο του Σχεδίου Ανάν ο Πάσκο φορούσε το κανονικό του καπέλο, αυτό του Αμερικανού διπλωμάτη. Υπήρξε βοηθός υπουργός για την Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Ευρασία στο αμερικανικό ΥΠ.ΕΞ. Με την ιδιότητά του αυτή πρωταγωνιστούσε στη διαμόρφωση του κρατοκτόνου και ρατσιστικού Σχεδίου Ανάν και στην προσπάθεια επιβολής του στο Μπούντενσπεργκ της Ελβετίας. Πιθανότατα να ήταν αυτός που έδωσε και την περιβόητη εντολή στην εκεί αμερικανική αντιπροσωπεία, «shoot the south». Αυτό όμως που είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σίγουρο, διότι διέρρευσε, είναι πως απείλησε τον Κύπριο πρέσβη στην Ουάσιγκτον πως αν ο λαός ψήφιζε «όχι» στο δημοψήφισμα του 2004, τότε μια «κεραμίδα» θα έπεφτε στο κεφάλι του!
Η μωροφιλοδοξία του Νορβηγού είναι να επιλύσει, μέσω «κλεισίματος» του Κυπριακού, αυτό που ως βέρος ευρωατλαντιστής θεωρεί μείζον και που μέχρι τώρα ταλανίζει τους ευρωατλαντιστές. Αυτό είναι η κατοχύρωση των ευρωατλαντικών σχέσεων με το θεσμικό «πάντρεμα» του ΝΑΤΟ με την ΕΕ στο πολυσυζητημένο και ατέρμονο θέμα της λεγόμενης ευρωατλαντικής ασφάλειας. Έτσι θα κατοχυρωθεί και ο θεσμικός ρόλος της Άγκυρας ως πραγματικού «παραγωγού ασφάλειας» (security producer) για την ΕΕ και μαζί του να ανοίξει και ο δρόμος για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Με τα υφιστάμενα δεδομένα αυτό είναι ανέφικτο. Λευκωσία και Άγκυρα ασκούν αμοιβαία βέτο για θεσμική συνεργασία ανάμεσα στους δύο οργανισμούς με αποτέλεσμα ο κάθε Γ.Γ. του ΝΑΤΟ να σηκώνει τα χέρια ψηλά. Συνυφασμένο με την ευρωατλαντική ασφάλεια είναι και το ζήτημα της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ. Τα δύο πάνε πακέτο. Και αναγκαία συνθήκη για την ολοκλήρωση είναι το «κλείσιμο» του Κυπριακού, τουτέστιν η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτή είναι η ανομολόγητη ατζέντα του Άιντα στην Κύπρο, που δεν είναι, αντιλαμβάνεστε, «δική του». Ενεργούμενος είναι. Αλλά όπως όλοι της συνομοταξίας του, με το αζημίωτο πράττει. Και πιστεύει στην αποστολή του. Είναι ιδεοληπτικός. Η κατ' εξοχήν ατζέντα των ευρωατλαντιστών και της αεί ιδεολογίας του «ευρωατλαντισμού» είναι μια «αμερικανική Ευρώπη». Αυτή είναι η διαχρονική ατζέντα της Ουάσιγκτον και όλων των σφογγοκωλάριών της στην Ευρώπη, αρχίζοντας από το Λονδίνο και πάει λέγοντας.
Σε μη κυβερνητικό επίπεδο, είναι η ατζέντα του επίσης Νορβηγού Martti Athtisaari (το πήρε αυτός το Νόμπελ Ειρήνης) και των ομοϊδεατων του, που θα τους βρείτε αν τους ψάξετε έναν, έναν (όπως, π.χ., τον πάλαι ποτέ σοσιαλιστή, τώρα ιμπεριαλιστή, Ξαβιέ Σολάνα, ή τον άλλο συνοδοιπόρο του, Γιόσκα Φίσερ) να πρωτοστατούν στους νατοϊκούς πολέμους σε Ευρώπη και αλλού. Είναι αυτοί που ιδρύουν κρατικοδίαιτες ΜΚΟ-μαϊμού για να παραπλανούν την κοινή γνώμη, να «νομιμοποιούν», αλά Κόσοβο, Λιβύη, κ.λπ. τις παρανομίες, ακόμη και τα εγκλήματά τους, εκλογικεύοντας τα ανομήματα αυτά ως «δημοκρατικές εξεγέρσεις» και «δράσεις», τάχατες, της κοινωνίας των πολιτών. Η τελευταία περίπτωση είναι με τους ναζι-φασίστες στην Ουκρανία.
Είναι η ατζέντα της περιβόητης International Crisis Group (ίδε Tom Hazeldine, «The North Atlantic Counsel: Complicity of the International Crisis Group», New Left Review, 63, May-June 2010) που ιδρύθηκε από τους ευρωατλαντιστές το 1995, χρηματοδοτήθηκε από αυτούς και, με πρώτο πρόεδρο τον... Αthrisaari (που τώρα προεδρεύει της νεόκοπης «Independent Commission on Turkey» με χρηματοδότες το British Council και τον Soros), είχε ως άμεσο στόχο την απόσχιση του Κοσόβου από τη Γιουγκοσλαβία. Είναι η επίσης κρατικοδίαιτη German Marsahall Fund of the United States, GMFUS, εκεί όπου εκκολάπτεται από το 1972 και κατά γενεές όλη η ιδεοληπτική σκέψη του «ευρωατλαντισμού» και του οποίου οι «μελέτες» βρίθουν από τουρκολαγνία και ανθελληνισμό. Και για να μη μακρηγορώ, είναι και η δική μας αλλά και του Άιντα τώρα, η νορβηγική PRIO, που αυτή και αν είναι ο ορισμός της ΜΚΟ-μαϊμού αφού έχει μηδέν δικούς της πόρους. Χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν έχει, εδώ και μια δεκαετία και βάλε, η PRIO εγκαταστήσει «κράτος εν κράτει» στην Κύπρο, μοιράζοντας λεφτά αβέρτα χωρίς, λέγεται, να έχει φορολογικό μητρώο. Και όλα για να διδάξουν στην καταπληκτική πλειοψηφία του λαού οι «φωταδιστές» αυτοί... το συμφέρον του, που προφανώς δεν το αντιλαμβάνεται. Για όλους αυτούς ο λαός είναι «απαίδευτος» στην επιστημολογία της ειρήνης, της ανοχής και της συνύπαρξης, όπως τη διδάσκουν οι ευρωατλαντιστές και ο Άιντα με τη δική τους πατέντα, ως είδος... πολιτικής αγαθοεργίας για τους ιθαγενείς (ίδε ειδικά Joan Roelofs, «Foundations and Public Policy: The Mask of Pluralism», 2003).
Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα είναι πράγματι περίπτωση και δεν είναι καθόλου τυχαίο πως επιλέχθηκε και βρίσκεται τώρα στην Κύπρο ως εκπρόσωπος του ΓΓ του ΟΗΕ. Διαδέχθηκε, όπως είναι γνωστό, το 2014, τον καουμπόι των Νοτίων Θαλασσών, τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, που είχε εξαντλήσει τον ρόλο και την αξιοπιστία του και που έπρεπε να παραμεριστεί για να ολοκληρωθεί το τελευταίο γιουρούσι κατά της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Υπάρχει κάτι άμεσα σχετικό και επίκαιρο αναφορικά με τη διαδοχή του Ντάουνερ από τον Άιντα. Οι Άγγλο-Αμερικανοί, που έχουν καταντήσει εδώ και δεκαετίες (μετά την εποχή του αείμνηστου Ου Θάντ ως Γ.Γ.) τον εκάστοτε Γ.Γ. αλλά και τη Γραμματεία του ΟΗΕ ανδράποδά τους, στην κυριολεξία, υπερεκτίμησαν τις ικανότητες του κυπριακού ΥΠ.ΕΞ. να αντιληφθεί τις δολοπλοκίες τους και να τους αντιμετωπίσει αποτελεσματικά. Έτσι και αφού είχαν προεπιλέξει τον δικό τους και κατ' επάγγελμα ευρωατλαντιστή ιδεολόγο Νορβηγό, ως διάδοχο του Ντάουνερ, σκαρφίστηκαν και το εξής για να εξασφαλίσουν την επιλογή του. Άρχισαν να διαρρέουν στην έδρα του ΟΗΕ πως διάδοχος του Ντάουνερ στη Λευκωσία θα ήταν ο Αμερικανός διπλωμάτης καριέρας Benjamin Lyn Pascoe. O τελευταίος είχε υπηρετήσει ως αναπληρωτής γραμματέας για Πολιτικές Υποθέσεις του ΟΗΕ από το 2007 μέχρι 2012, απ' όπου και αφυπηρέτησε.
Το πόστο αυτό είναι κρίσιμο διότι μέσω του χειραγωγείται ο Γ.Γ. του Οργανισμού. Με μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις, το πόστο ελέγχεται από Λονδίνο ή Ουάσιγκτον, με την τελευταία πλέον να κυριαρχεί. Σήμερα υπηρετεί εκεί Αμερικανός αντίστοιχος του Πάσκο.
Όμως πιo σημαντικό αλλά και σχετικό είναι πως την περίοδο του Σχεδίου Ανάν ο Πάσκο φορούσε το κανονικό του καπέλο, αυτό του Αμερικανού διπλωμάτη. Υπήρξε βοηθός υπουργός για την Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Ευρασία στο αμερικανικό ΥΠ.ΕΞ. Με την ιδιότητά του αυτή πρωταγωνιστούσε στη διαμόρφωση του κρατοκτόνου και ρατσιστικού Σχεδίου Ανάν και στην προσπάθεια επιβολής του στο Μπούντενσπεργκ της Ελβετίας. Πιθανότατα να ήταν αυτός που έδωσε και την περιβόητη εντολή στην εκεί αμερικανική αντιπροσωπεία, «shoot the south». Αυτό όμως που είναι πέραν πάσης αμφιβολίας σίγουρο, διότι διέρρευσε, είναι πως απείλησε τον Κύπριο πρέσβη στην Ουάσιγκτον πως αν ο λαός ψήφιζε «όχι» στο δημοψήφισμα του 2004, τότε μια «κεραμίδα» θα έπεφτε στο κεφάλι του!
Οι ευρωατλαντιστές τον… χαβά τους
Είναι όμως πρωτίστως ετερόφωτος, ο Άιντα. Όπως όλοι του συναφιού του, έχει και αυτός προσβληθεί από την οντολογία του ατλαντισμού. Είναι ανήμπορος να προσεγγίσει τον κόσμο και τα πράγματα παρά μόνο υπό το πρίσμα, αν όχι το διανοητικό σύμπλεγμα, ενός αμερικανοκεντρικού τρόπου σκέψης με ένα κέντρο, την Ουάσιγκτον, και άλλες λιγότερο ή περισσότερο μακρινές περιφέρειες. Η εγγενής αυτή αδυναμία των Ευρωπαίων ατλαντιστών να παράξουν αυτόνομη σκέψη αγγίζει τα όρια της διανοητικής ημιπληγίας και παράγει συνεχώς στρατηγικά αδιέξοδα, όπως αυτά των ημερών μας σε Ουκρανία και αραβική Μέση Ανατολή. Ακόμη και πυρηνικός πόλεμος μπορεί να προκύψει, με την Ευρώπη ως θέατρο. Όμως οι ευρωατλαντιστές... τον χαβά τους.
Από την επιλογή Πάσκο στον Αιντα
Με την προοπτική λοιπόν να επιβληθεί ο Πάσκο ως διάδοχος του Ντάουνερ, στη Λευκωσία δημιουργήθηκε πανικός με μηνύματα προς τους Δυτικούς πως δεν ήταν αποδεκτός. Και οι Δυτικοί το «σεβάστηκαν» και τους σέρβιραν τον... Άιντα! Γνώριζαν στο Υπουργείο Εξωτερικών, εν μέρει, το ποιόν του Άιντα αλλά δεν μπορούσαν, είπαν, να πουν «όχι» για δεύτερη φορά! Με αυτή δυστυχώς την αντίληψη πορεύονται. Με τον καθωπρεπισμό! Στη ζυγαριά εξυπηρέτησης του εθνικού συμφέροντος, άντε να αντισταθείς μια φορά, δεύτερη δεν σε πάει. Έστω και αν οι άλλοι επιβουλεύονται την ύπαρξή σου. Στον κόσμο της γραβάτας και του σαλονιού, τι θα πεις προς την «International Community» και πώς αυτή θα σε «κρίνει» είναι το πρόβλημα, όχι αν και πώς θα επιβιώσεις. Πίσω, λοιπόν, στον Άιντα. Έψαξα ό,τι κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο για το άτομο του στα αγγλικά. Και είναι πολλά τα πολιτικά «μαργαριτάρια» για να μην ισχύει η κρίση που κατέθεσα αρχίζοντας. Ο Νορβηγός είναι όντως ψωνισμένος με τον εαυτό του. Αυτοπαραμυθιάζεται πως αποτελεί μέλος μιας «ευρωατλαντικής» πάντοτε ελίτ, που γνωρίζει περισσότερα από τους »πολλούς» (τους "hoi polloi"), τους πληβείους και που νομιμοποιείται έτσι να τους καθοδηγεί στον «ορθό δρόμο». Η διαφάνεια, η λογοδοσία και ειδικά οι δημοκρατικές εκλογές, είναι για αυτούς το «όπιον του λαού». Ως προς τις αρχές του ΟΗΕ, τα ψηφίσματά του και το διεθνές δίκαιο, αυτά είναι ψιλά γράμματα και για το θεαθήναι.
Όχι τυχαία ο Άιντα είναι διευθυντικό στέλεχος του Παγκοσμίου Φόρουμ του Νταβός, μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και άλλων, όπως και του νεόκοπου ελβετικού Center for Humanitarian Dialogue. Μιλούμε κυριολεκτικά για μια παγκόσμια βιομηχανία ανθρωπισμού και αγαθοεργιών. Σίγουρα κανείς τους δεν θα πάει στην κόλαση!
Σκέφτεται πλανητικά αλλά δρα τοπικιστικά…
Όχι τυχαία ο Άιντα είναι διευθυντικό στέλεχος του Παγκοσμίου Φόρουμ του Νταβός, μέλος της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και άλλων, όπως και του νεόκοπου ελβετικού Center for Humanitarian Dialogue. Μιλούμε κυριολεκτικά για μια παγκόσμια βιομηχανία ανθρωπισμού και αγαθοεργιών. Σίγουρα κανείς τους δεν θα πάει στην κόλαση!
Σκέφτεται πλανητικά αλλά δρα τοπικιστικά…
Ο Άιντα διαθέτει ένα φαινομενικά εντυπωσιακό βιογραφικό. Αν όμως αυτό μελετηθεί επισταμένα, δείχνει ένα κρατικοδίαιτο, μέχρι πρόσφατα, γραφειοκράτη του νορβηγικού κράτους. Εκεί διαβάζουμε για την «ακαδημαϊκή» του δήθεν «καριέρα» ως πολιτικού επιστήμονα, από το 1993 μέχρι το 2000. Τα έτη αυτά διετέλεσε ερευνητής και αργότερα διευθυντής κρατικού φορέα (NUPI) για διεθνείς σχέσεις με... μηδέν τεκμηριωμένες επιστημονικές δημοσιεύσεις, εκτός από «εισηγήσεις πολιτικής» σε συνεργασία με πολλαπλούς συγγραφείς. Ως επιτυχημένος προφανώς γραφειοκράτης ανελίχθηκε στη θέση του υπουργού Άμυνας (2011-12) και του υπουργού Εξωτερικών (12-13), οπότε υπάρχει πλέον και ο δημόσιος λόγος του για κρίση. Επέλεξα δύο περιπτώσεις, μια με την ιδιότητά του ως υπουργός Άμυνας και μια ως υπουργός Εξωτερικών. Για την θέση που υποστηρίζω, ότι δηλαδή ο Άιντα έχει έλλειψη στοιχειώδους αυτογνωσίας, νομίζει πως είναι πιο έξυπνος από τον κάθε διπλανό του και πως, ως Σκανδιναβός και ως ενεργό μέλος της INTCOM, «σκέφτεται πλανητικά αλλά δρα τοπικιστικά», και έτσι μαζί με το σινάφι του βρίσκουν λύσεις που διαφεύγουν τους πολλούς και κυρίως τους τριτοκοσμικούς που, ναι, πρέπει να τους υποδειχθεί και να τους επιβληθεί... το συμφέρον τους.
Σε ομιλία του στις 8/12/12 στο Νorwegian Atlantic Committee (αδελφικού του Atlantic Committe της Ουάσιγκτον, εκεί που πριν ένα περίπου χρόνο εμφανίσθηκαν από το «πουθενά» κάποια καλόπαιδα του PRIO Κύπρου υπερθεματίζοντας για αγωγούς αερίου μέσω Τουρκίας) αυτοπροσδιορίστηκε ως «a born transatlanticist», δηλαδή από τα γενοφάσκια του «υπερατλαντιστής». Και η όλη ομιλία του ήταν ένας φιλιππικός για τις εγγενείς αρετές της ιδεολογίας του ευρωατλαντισμού. Και όχι μόνο. Προσκαλώ να διαβαστεί η ομιλία του και να κρίνει ο καθένας αν τον αδικώ χαρακτηρίζοντάς τον... ψώνιο. Πήγε λέει στο ετήσιο συνέδριο του Μονάχου για την ασφάλεια και παραδίπλα καθόταν ποιος νομίζεται; Ο Χένρι Κίσινγκερ. Ναι, αυτός ο «μάγος της διπλωματίας», ο νομπελίστας της Ειρήνης, ο «σούπερ Κ»! Και μετά παρακάθησε, λέει, σε δείπνο του Atlantic Council προς τιμήν του στρατηγού Brent Scowcroft, ναι, του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Μπους, που μαζί οι δυο -και η Αμερική- έσωσαν, το 1989 κ.λπ., την Ευρώπη και έτσι αναβίωσαν τον ευρωατλαντισμό και το ΝΑΤΟ. Και εκεί παρευρίσκονταν όλοι οι διανοητές του πολέμου και της στρατηγικής (κατονομάζει αρκετούς). Και ναι πριν το Μόναχο μόλις είχε επιστρέψει από το Νταβός αλλά πριν είχε βρεθεί στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου συνομιλούσαν για το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ για το οποίο θα αποφάσιζαν σε επικείμενη συνάντηση στο Σικάγο. Και ναι, βεβαίως τα είχε ήδη πει και με τον υπουργό Άμυνας του Ομπάμα, τον Leon Panetta και συμφώνησαν σε όλα. Για τον Ομπάμα υπάρχει ακόμη χρόνος! Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα δεν παίζεται, σας λέω.
Πιο σημαντική αλλά και δηλωτική των προθέσεων του Άιντα ήταν η πρώτη συνάντησή του με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι στην Ουάσινγκτον στις 12 Μαρτίου 2013. Εκεί είχαμε ένα ρεσιτάλ αμοιβαίου αλληλοθαυμασμού, με τον Κέρι να επαναλαμβάνει πως δεν υπάρχει κυριολεκτικά άλλη χώρα παρά αυτή του Άιντα που να βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο μήκος ατλαντικού κύματος με την Ουάσινγκτον. «Γίγαντα χαρακτήρισε τη Νορβηγία ο Αμερικανός, στα πεδία της διαμεσολάβησης και εμπέδωσης της διεθνούς ειρήνης. Και με ένα Άιντα δίπλα του να χαριεντίζεται. Με τον Άιντα στην Κύπρο, το Κυπριακό δεν πάει πίσω εκεί που το άφησε ο Ντάουνερ. Πάει πίσω στο 1964 στο Λονδίνο και στην πρώτη τότε οργανωμένη προσπάθεια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το αποτυχημένο στρατήγημα επιβολής τριμερούς επικυριαρχίας (Τουρκία, Βρετανία, Ελλάδα ), υπό τις ευλογίες της Ουάσινγκτον και την εργαλειακή στήριξη του ΝΑΤΟ. Με αυτή την ατζέντα βρίσκεται ο Νορβηγός στην Κύπρο, την ευρωατλαντική. Σε αυτήν δεν υπάρχει ρόλος για αυτόνομο και συγκροτημένο κυπριακό κράτος, που είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει και η Άγκυρα. Η δε πρόσφατη δήλωση Άιντα περί ΑΟΖ, που καταδικάστηκε καθολικά, είναι ήσσονος σημασίας. Το μείζον είναι τα υπόλοιπα και ανυπόστατα που είπε αναφορικά με το κυπριακό κράτος και την ιστορία του. Αυτά συνεπάγονται την υιοθέτηση της τουρκικής αφήγησης και προπαγάνδας.
Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα μπορεί να είναι ένας ξιπασμένος Σκανδιναβός. Την ατλαντική του όμως πραμάτεια θα την πουλήσει στη Λευκωσία. Εκεί, που όπως απεδείχθη και με την οργανωμένη ληστεία των καταθέσεων, τα «ψώνια» περισσεύουν. Διότι όπως λέει και το γνωμικό, το πρόβλημα δεν το έχει αυτός που πουλά, αλλά αυτός που αγοράζει.
το είδα
Σε ομιλία του στις 8/12/12 στο Νorwegian Atlantic Committee (αδελφικού του Atlantic Committe της Ουάσιγκτον, εκεί που πριν ένα περίπου χρόνο εμφανίσθηκαν από το «πουθενά» κάποια καλόπαιδα του PRIO Κύπρου υπερθεματίζοντας για αγωγούς αερίου μέσω Τουρκίας) αυτοπροσδιορίστηκε ως «a born transatlanticist», δηλαδή από τα γενοφάσκια του «υπερατλαντιστής». Και η όλη ομιλία του ήταν ένας φιλιππικός για τις εγγενείς αρετές της ιδεολογίας του ευρωατλαντισμού. Και όχι μόνο. Προσκαλώ να διαβαστεί η ομιλία του και να κρίνει ο καθένας αν τον αδικώ χαρακτηρίζοντάς τον... ψώνιο. Πήγε λέει στο ετήσιο συνέδριο του Μονάχου για την ασφάλεια και παραδίπλα καθόταν ποιος νομίζεται; Ο Χένρι Κίσινγκερ. Ναι, αυτός ο «μάγος της διπλωματίας», ο νομπελίστας της Ειρήνης, ο «σούπερ Κ»! Και μετά παρακάθησε, λέει, σε δείπνο του Atlantic Council προς τιμήν του στρατηγού Brent Scowcroft, ναι, του συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Μπους, που μαζί οι δυο -και η Αμερική- έσωσαν, το 1989 κ.λπ., την Ευρώπη και έτσι αναβίωσαν τον ευρωατλαντισμό και το ΝΑΤΟ. Και εκεί παρευρίσκονταν όλοι οι διανοητές του πολέμου και της στρατηγικής (κατονομάζει αρκετούς). Και ναι πριν το Μόναχο μόλις είχε επιστρέψει από το Νταβός αλλά πριν είχε βρεθεί στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες, όπου συνομιλούσαν για το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ για το οποίο θα αποφάσιζαν σε επικείμενη συνάντηση στο Σικάγο. Και ναι, βεβαίως τα είχε ήδη πει και με τον υπουργό Άμυνας του Ομπάμα, τον Leon Panetta και συμφώνησαν σε όλα. Για τον Ομπάμα υπάρχει ακόμη χρόνος! Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα δεν παίζεται, σας λέω.
Πιο σημαντική αλλά και δηλωτική των προθέσεων του Άιντα ήταν η πρώτη συνάντησή του με τον Αμερικανό ομόλογό του Τζον Κέρι στην Ουάσινγκτον στις 12 Μαρτίου 2013. Εκεί είχαμε ένα ρεσιτάλ αμοιβαίου αλληλοθαυμασμού, με τον Κέρι να επαναλαμβάνει πως δεν υπάρχει κυριολεκτικά άλλη χώρα παρά αυτή του Άιντα που να βρίσκεται ακριβώς στο ίδιο μήκος ατλαντικού κύματος με την Ουάσινγκτον. «Γίγαντα χαρακτήρισε τη Νορβηγία ο Αμερικανός, στα πεδία της διαμεσολάβησης και εμπέδωσης της διεθνούς ειρήνης. Και με ένα Άιντα δίπλα του να χαριεντίζεται. Με τον Άιντα στην Κύπρο, το Κυπριακό δεν πάει πίσω εκεί που το άφησε ο Ντάουνερ. Πάει πίσω στο 1964 στο Λονδίνο και στην πρώτη τότε οργανωμένη προσπάθεια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας, με το αποτυχημένο στρατήγημα επιβολής τριμερούς επικυριαρχίας (Τουρκία, Βρετανία, Ελλάδα ), υπό τις ευλογίες της Ουάσινγκτον και την εργαλειακή στήριξη του ΝΑΤΟ. Με αυτή την ατζέντα βρίσκεται ο Νορβηγός στην Κύπρο, την ευρωατλαντική. Σε αυτήν δεν υπάρχει ρόλος για αυτόνομο και συγκροτημένο κυπριακό κράτος, που είναι ακριβώς αυτό που επιδιώκει και η Άγκυρα. Η δε πρόσφατη δήλωση Άιντα περί ΑΟΖ, που καταδικάστηκε καθολικά, είναι ήσσονος σημασίας. Το μείζον είναι τα υπόλοιπα και ανυπόστατα που είπε αναφορικά με το κυπριακό κράτος και την ιστορία του. Αυτά συνεπάγονται την υιοθέτηση της τουρκικής αφήγησης και προπαγάνδας.
Ο Έσπεν Μπαρθ Άιντα μπορεί να είναι ένας ξιπασμένος Σκανδιναβός. Την ατλαντική του όμως πραμάτεια θα την πουλήσει στη Λευκωσία. Εκεί, που όπως απεδείχθη και με την οργανωμένη ληστεία των καταθέσεων, τα «ψώνια» περισσεύουν. Διότι όπως λέει και το γνωμικό, το πρόβλημα δεν το έχει αυτός που πουλά, αλλά αυτός που αγοράζει.
το είδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου