Με αφορμή τις απόψεις Γιώργου Καραμπελιά για το μεταναστευτικό και τις πρόσφατες ειδήσεις περί συνωστισμού των λαθρομεταναστών στα νησιά του αφύλακτου Αιγαίου, είναι χρήσιμο να τονωθεί ολίγον πάλι ο εξαιρετικά αναιμικός διάλογος περί το μεταναστευτικό πρόβλημα, όπως και περί την προγραμματιζόμενη μετάλλαξη της Ελλάδος σε πολυεθνοτικό κρατικό μόρφωμα.
Όπως είχα επισημάνει παλαιότερα, ο Γιώργος Καραμπελιάς αναλύει μεν με ενάργεια τους κινδύνους (όχι όλους) που απορρέουν από τη λαθρομετανάστευση για το έθνος και την κοινωνία, αλλά απογοητεύει στο «διά ταύτα» με την πρόταση να σταματήσει μεν η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση (ορθόν), αλλά να νομιμοποιήσουμε και να εντάξουμε «όσους είναι ήδη εδώ» (λάθος).
Είναι γνωστόν τοις πάσι ότι η νομιμοποίηση των παρανόμων αποτελεί ανοικτή πρόσκληση προς το παγκόσμιο δουλεμπόριο της «παγκοσμιοποίησης» να κατευθύνει ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς παρανόμων προς την Ελλάδα. Ιδιαίτερα τώρα που όχι μόνο τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη κλείνουν τα σύνορά τους, αλλά και
πολλά μη ευρωπαϊκά κράτη κάνουν το ίδιο. Παράδειγμα η Ινδία, η οποία κατά τον «Economist» («Η Καθημερινή», Μάρτιος 2008, τεύχος 49) ολοκληρώνει ένα σιδηρούν παραπέτασμα ύψους 2,5 μέτρων και μήκους 4.100 χλμ. κατά μήκος των συνόρων της με το Μπαγκλαντές, αρνούμενη έτσι στους ομοφύλους της -αλλά μουσουλμάνους το θρήσκευμα- λαθρομετανάστες τη στέγη που καλείται στην άλλη μεριά του κόσμου να τους χορηγήσει («με πλήρη δικαιώματα») ποιος; Η… Ελλάδα!
Επομένως, είναι απολύτως αντιφατικό να ζητάει κανείς ένταξη των παρανόμων και ταυτόχρονα διακοπή της λαθρομετανάστευσης. Προϋπόθεση της διακοπής της μεταναστευτικής ροής είναι βεβαίως μέτρα όπως αυτά της Γαλλίας, τα οποία προβλέπονται στον νόμο όλων των πολιτισμένων χωρών, δηλαδή επαναπροώθηση των λαθρομεταναστών στις πατρίδες τους. Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αν η Ελλάδα είχε την πολιτική βούληση να φυλάξει τα σύνορά της από τις παραβιάσεις των παρανόμων, δεν θα είχε αντιστοίχως τη βούληση να τιμωρήσει -και όχι να επιβραβεύσει- τους παράνομους που παρά τη θέλησή τους προσπαθούν να επιβάλλουν εαυτούς στο εσωτερικό της; Η ίδια βούληση που δημιουργεί έναν νόμο τιμωρεί και την καταστρατήγησή του στα πολιτισμένα κράτη.
Πέραν όμως από την εν προκειμένω αντιφατική και συνάμα αντιπαραγωγική περί Δικαίου αντίληψη του Γιώργου Καραμπελιά, οφθαλμοφανής είναι η πλήρης απουσία στην επιχειρηματολογία του της παραμέτρου της ποσότητας. Να εντάξουμε, λέει, όλους όσοι είναι ήδη εδώ, αλλά πόσοι είναι αυτοί; Προφανώς άλλο είναι να απορροφήσεις μισό εκατομμύριο και άλλο να απορροφήσεις τέσσερα εκατομμύρια. Όλα τα οικονομικά, κοινωνιολογικά, ιστορικά και δημογραφικά δεδομένα μεταβάλλονται άρδην με την ποσότητα, γι' αυτό καμία κρίση δεν λογίζεται επιστημονική ή ακόμα πολιτική εάν δεν συνυπολογίζει την ποσότητα. Δεδομένου π.χ. ότι στα τάδε σχολεία των Αθηνών το ποσοστό ελληνοπαίδων - αλλοδαπών είναι αντιστοίχως 25% έναντι 75%, δεν δυσχεραίνεται ως εξ αυτού η ένταξη των δεύτερων στην κουλτούρα των πρώτων; Όταν σύντομα οι γεννήσεις Ελλήνων (με τον χαμηλότατο δείκτη γεννητικότητας 0,9) θα έχουν ισοσκελιστεί με τις γεννήσεις αλλοδαπών (για να γίνουν από τότε και μετά ανεπιστρεπτί μειοψηφικές - δεδομένου και του σημιτικού νόμου υπέρ της συνένωσης των οικογενειών των αλλοδαπών) δεν θα έχουν καμία επίδραση άραγε οι αριθμοί αυτοί στην προοπτική ένταξης των αλλοδαπών στον εθνικό κορμό;
Για να επιστρέψουμε μετά από αυτά στον ποιοτικό παράγοντα του οποίου σημαντικές συνισταμένες επίσης αποσιωπώνται από τον Γιώργο Καραμπελιά και πολλούς πατριώτες, οι οποίοι δικαιολογούν την αδράνειά τους περί το μέγιστο αυτό πρόβλημα με την καραμέλα δήθεν «ελληνοποίησης» των υπεράριθμων λαθρομεταναστών, θα πούμε τούτο: α) Δεν έχουν διαβάσει τον ελληνικό μεταναστευτικό νόμο και β) δεν λαμβάνουν υπ' όψιν τη συντελούμενη μετάλλαξη της ελληνικής παιδείας (πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας) από εθνική-ελληνοκεντρική σε πολυπολιτισμική-αλλοκεντρική.
 |
Οι αρνητικές εμπειρίες ακόμα και των πλέον φιλελεύθερων ευρωπαϊκών εθνών με τον πολυπολιτισμό, τα οποία εν τω μεταξύ απαιτούν από τους -νόμιμους πάντα- μετανάστες πλήρη αποδοχή της κουλτούρας και του νομικού πλαισίου της χώρας υποδοχής, δεν έφτασαν για να αλλάξουν τον ελληνικό νόμο, το αντίθετο μάλιστα. Τι εγκληματικότητα, η διάρρηξη του κοινωνικού κεφαλαίου, οι κίνδυνοι εκπαραθύρωσης των ολοένα ολιγότερων Ελλήνων από εθνότητες με ίσα πολιτικά δικαιώματα, αυτά και άλλα πολλά δεν εμποδίζουν την ξενοκίνητη πολιτική και επιστημονική ελίτ να επιβάλει στον ελληνικό λαό (τον οποίο μισεί βαθύτατα) πραξικοπηματικά (αφού εκποιούν αντί αργυρίου την πατρίδα, θα νοιαστούν για τη δημοκρατία;) πολυεθνική κατοχή.
Η κυρίαρχη τάση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες είναι πια πολυπολιτισμική. Η αλλοίωση και η σύμπτυξη των περιεχομένων της γνώσης που έχουν ελληνική προέλευση, ιστορία, λογοτεχνία, γλώσσα κ.λπ. προχωρεί ραγδαία με παράλληλη ενίσχυση των γλωσσών και των παραδόσεων των εθνικών πολιτισμών των μεταναστών. Όχι Έλληνες αποσκοπεί να παράξει αυτή η εκπαίδευση, αλλά απροκάλυπτα «πολίτες του κόσμου», όχι την ελληνική γλώσσα να ενισχύσει αλλά την πολυγλωσσία. [Δες τα καινούργια προγράμματα (ΕΠΕΑΕΚ) του υπουργείου Παιδείας, ολοσέλιδη διαφήμιση στο «ΠΑΡΟΝ» 18 Μαΐου 2008].
Με μια τέτοια εκπαίδευση όχι μόνο η ενσωμάτωση στον ελληνικό πολιτισμό αποκλείεται εκ των προτέρων, αλλά και αυτή η αναπαραγωγή της ελληνικής κοινωνίας στο επίπεδο της ιδεολογίας γίνεται ανέφικτη.
Η δεύτερη γραμμή επιχειρηματολογίας του Γιώργου Καραμπελιά υπέρ της «ενσωμάτωσης» όλων των μεταναστών βασίζεται σε ένα υποτιθέμενο καθήκον μας να κρατήσουμε στη χώρα αυτούς που «εκμεταλλευτήκαμε», τα «θύματα», δηλαδή στη δημιουργία ενοχικού συνδρόμου στον ελληνικό λαό. Να παρατηρήσουμε ωστόσο ότι η έννοια «εκμετάλλευση» είναι εξαιρετικά ασαφής, εφόσον κάθε σχέση εργασίας στον καπιταλισμό εμπεριέχει καταστατικά την έννοια της εκμετάλλευσης.
Σε τι διαφέρει, ας μας πουν, η «γενιά των 700 ευρώ» των νέων και διπλωματούχων Ελλήνων από τους αλλοδαπούς στη φράουλα της Ηλείας, οι οποίοι έπαιρναν 20 ευρώ την ημέρα Χ 30 ημέρες = 600 ευρώ; Και ας μην επαίρεται ο μισθωτός Έλληνας ότι έχει υπό τη δούλεψή του Αλβανούς, εφόσον οι αποταμιεύσεις των τελευταίων ήδη προ τετραετίας εκτιμήθηκαν από τον πρόεδρο των ελληνικών τραπεζών διπλάσιες του μέσου Έλληνα. Επίσης ο πρόεδρος Κτηματομεσιτών Αττικής προ τριετίας ανέφερε ότι το 1/3 των συνολικών αγορών ακινήτων Αττικής έγινε από Αλβανούς.
Αν έξω από τη συναισθηματική-προπαγανδιστική χρήση του όρου «εκμετάλλευση» θελήσουμε να θέσουμε το ζήτημα της αλλοδαπής εργασίας στη σωστή του βάση, θα πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στους όρους immigration policy (εθνική μεταναστευτική πολιτική) και immigrant policy (πολιτική επιλύσεως προβλημάτων των -νομίμων- μεταναστών). Η ύπαρξη εθνικής μεταναστευτικής πολιτικής ρυθμίζει ποιοτικά και ποσοτικά τη μεταναστευτική ροή με βάση το εθνικό συμφέρον και εγγυάται στους νόμιμους μετανάστες την ισονομία εκείνη που εμπεριέχεται στον νομικό πολιτισμό της χώρας υποδοχής. Επομένως, είναι η καλύτερη εγγύηση για να μη γίνει ο ξένος «θύμα», αλλά βεβαίως ούτε θύτης του πολίτη της χώρας υποδοχής (π.χ. συμπίεση του μεροκάματου, ανεργία, εγκληματικότητα κ.λπ.). Είναι επομένως αντίφαση να ζητάει κανείς την εφαρμογή της ισονομίας σε παράνομους μετανάστες!
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική μεταναστευτική πολιτική, αλλά μόνο πολιτική επιλύσεως των προβλημάτων των μεταναστών και μάλιστα των παρανόμων! Κυριαρχεί παντού το σύνθημα «νομιμοποιήστε τους όλους»! Κάθε έννοια δικαίου καταπατείται, η ελληνική κοινωνία θυματοποιείται (αυτήν τη φορά πραγματικά), αφήνεται έρμαια στις δυνάμεις που διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή.
Η τρίτη και τελευταία προσπάθεια του Γιώργου Καραμπελιά να υπερασπίσει το σαθρό αίτημα της ενσωμάτωσης των παρανόμων βασίζεται στην προειδοποίηση να μη «σύρεται» ο πατριωτικός χώρος πίσω από τη συνθηματολογία του ΛΑΟΣ (λίκνο εθνικισμού, ρατσισμού και ξενοφοβίας) ή ακόμα της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ (εθνομηδενισμός). Όποιος δεν συμφωνεί με τον Γιώργο Καραμπελιά δεν μπορεί παρά να είναι το θύμα μιας ανίερης έλξης. Βεβαίως διαφεύγει στον Γ. Κ. ότι με το δικό του κριτήριο ο ίδιος φαίνεται να «σύρεται» πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον και όλους τους υπεράριθμους παράνομους θέλει να φορτώσει στην πατρίδα του και το νεοταξικό μαστίγιο της «εκμετάλλευσης», του «ρατσισμού» και της «ξενοφοβίας» δεν έχει ενδοιασμούς να χρησιμοποιεί κατά των Ελλήνων.
Πέραν αυτού αποσιωπά ο Γ. Κ. ότι οι δύο πόλοι δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ισοβαρείς, εφόσον ο μεν ΣΥΡΙΖΑ κατέχει το μονοπώλιο της ελληνικής εκπαίδευσης και κουλτούρας (εποικοδόμημα) με τεράστιες προσβάσεις στα μεγάλα κόμματα και στις επιχορηγήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ ο ΛΑΟΣ είναι ένα μικρό τμήμα της άλλοτε κραταιάς και νυν ξεδοντιασμένης Δεξιάς, το οποίο αναγκάζεται να κινείται πότε «αριστερά» πότε «δεξιά» για να επιβιώσει (η ΡΗΞΗ του Καραμπελιά στοιχειοθετεί τους τακτικούς ελιγμούς του ΛΑΟΣ).
Ως γνωστόν, η Δεξιά και ο αντικομμουνιστικός της εθνικισμός έπαψαν να θεωρούνται από το 1989 και μετά χρήσιμοι σύμμαχοι του υπερπόντιου προστάτη.
Τώρα επιδοτούνται και στηρίζονται πολιτικά οι αριστεροί εθνομηδενιστές, διότι μόνο αυτοί μπορούν να κάνουν την Ελλάδα χυλό σε πολιτικό επίπεδο (ενδοτισμός) και σε κοινωνικό επίπεδο (far west πολυεθνοτισμός, πολυπολιτισμική = ανθελληνική υποπαιδεία).
Ο μπαμπούλας του ΛΑΟΣ δεν θα αποτρέψει τη λαϊκή κατακραυγή η οποία θα πυροδοτηθεί από τις αντιφάσεις του ακραίου πολυεθνοτισμού στο χωρίς προηγούμενο ελλαδικό πείραμα. Όταν αυτό συμβεί, ο Γιώργος Καραμπελιάς θα νιώσει μια απέραντη μοναξιά.
Ο μπαμπούλας του ΛΑΟΣ δεν θα αποτρέψει τη λαϊκή κατακραυγή η οποία θα πυροδοτηθεί από τις αντιφάσεις του ακραίου πολυεθνοτισμού στο χωρίς προηγούμενο ελλαδικό πείραμα. Όταν αυτό συμβεί, ο Γιώργος Καραμπελιάς θα νιώσει μια απέραντη μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου