Μερικές σκόρπιες σκέψεις με αφορμή την πολύ ενδιαφέρουσα και επιτυχημένη χθεσινή εκδήλωση του ΚΕΦΙΜ “Η δίωξη της Χρυσής Αυγής από νομική άποψη”: [ομιλητές: Καρίπογλου, εξαιρετικός, Γραμματίδης, ανεπαρκής, Μάλλιος, βάλανε τον λύκο]
1. Τυπικά δεν διώκεται η Χρυσή Αυγή βέβαια, οπότε ο τίτλος μου και ο τίτλος της εκδήλωσης ανακριβολογούν, όπως σωστά σχολίασε ο Καρίπογλου. Αλλά ας μην κρυβώμαστε. Πρόκειται καθαρά για πολιτικά υποκινούμενο διωγμό ενός κόμματος της αντιπολίτευσης από την κρατική εξουσία.
Αυτό από μόνο του χτυπά πολλά καμπανάκια, όσο αντιπαθείς και αν είναι οι βουλευτές της ΧΑ. Το πιο δυνατό καμπανάκι είναι αυτό που χτυπά μέσα μας: η ανθρώπινη ικανοποίηση που νιώθουμε βλέποντας κάποιον σαν τον Μιχαλολιάκο πίσω από τα σίδερα σε αντίθεση με τις νομικές ακροβασίες που ψυχανεμιζόμαστε ότι τελούνται.
2.Τυπικά η ποινική δίωξη είναι εντάξει. Διώκονται μόνο για το έγκλημα της συγκρότησης, διεύθυνσης και
συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση κατ’ άρ. 187 ΠΚ, που είναι κακούργημα. Το έγκλημα αυτό είναι πράγματι διαρκές (ως συμμετοχή) και ως διαρκές παραμένει αυτόφωρο καθ’ όλο το χρονικό διάστημα τέλεσής του. Συνεπώς, αφού πρόκειται αυτόφωρο κακούργημα, πράγματι δεν χρειαζόταν προηγούμενη άδεια της Βουλής κατ’ άρ. 62 Σ:
Όσο διαρκεί η βουλευτική περίοδος ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε συλλαμβάνεται ούτε φυλακίζεται ούτε με άλλο τρόπο περιορίζεται χωρίς άδεια του Σώματος. Επίσης δεν διώκεται για πολιτικά εγκλήματα βουλευτής της Βουλής που διαλύθηκε, από τη διάλυσή της και έως την ανακήρυξη των βουλευτών της νέας Βουλής. Η άδεια θεωρείται ότι δεν δόθηκε, αν η Βουλή δεν αποφανθεί μέσα σε τρεις μήνες αφότου η αίτηση του εισαγγελέα για δίωξη διαβιβάστηκε στον Πρόεδρο της Βουλής. Η τρίμηνη προθεσμία αναστέλλεται κατά τη διάρκεια των διακοπών της Βουλής. Δεν απαιτείται άδεια για τα αυτόφωρα κακουργήματα.
Τούτου δοθέντος, ας μην κοροϊδευώμαστε: δεν υπήρχε περίπτωση να πραγματοποιηθή τέτοιου είδους σύλληψη χωρίς πολιτική εντολή.
3. Μίλησα για το αδίκημα της εγκληματικής οργάνωσης και πρέπει να σχολιάσω σχετικά μια αξιοσημείωτη αντιστροφή. Το αδίκημα, υπό την κακουργηματική του μορφή, εισήχθη μόλις το 2001 με τον Ν. 2928/2001. Κατά της εισαγωγής του είχαν εκφραστή τότε πάμπολλες αντιρρήσεις από τον επιστημονικό κόσμο, με παραιτήσεις των Καθηγητών Μανωλεδάκη και Παρασκευόπουλου από την νομοπαρασκευαστική επιτροπή κ.λπ. Ας συγκρατήσουμε το όνομα του αείμνηστου Μανωλεδάκη, Καθηγητή στο Αριστοτέλειο, αγαπημένου ποινικολόγου της Αριστεράς. Τω καιρώ εκείνω, σύμπασα η Αριστερά και οι επαγγελματίες του αντιρατσισμού κ.λπ. καταφέρονταν εναντίον του νομοσχεδίου για το ωργανωμένο έγκλημα και την τρομοκρατία. Τότε, το άρ. 187 ΠΚ ήταν κάρφος στον οφθαλμό της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Τότε, επί 17Ν, ποινικοποιούνταν οικογενειακές και ανθρώπινες σχέσεις και σχέσεις αλληλεγγύης. Τώρα, η εγκληματική οργάνωση είναι το έσχατο καταφύγιο της ευνομούμενης πολιτείας κατά του ναζισμού. Τώρα, προπαγανδίζεται η συλλογική ευθύνη και η συλλογική ενοχή.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ;
4. Η πλάκα είναι ότι εν πολλοίς η δυσπιστία κατά του άρ. 187 ΠΚ απεδείχθη δικαιολογημένη (όπως πολύ εύστοχα σχολίασε και ο Καρίπογλου στην εκδήλωση). Με την εισαγωγή του κακουργήματος της εγκληματικής οργάνωσης εξαφανίστηκαν οι ποινικές διώξεις για το έγκλημα της συμμορίας. Αν πιστεύαμε τα στοιχεία των εισαγγελιών, στην Ελλάδα θα υπήρχαν περισσότερες εγκληματικές οργανώσεις από την Κολομβία και το Μεξικό μαζί. Συχνότατα δε η σχετική κατηγορία καταπίπτει στο δικαστήριο. Ακόμη και όταν δεν συμβαίνη αυτό όμως, η επαύξηση της συνολικής ποινής που τελικά επιμετρείται είναι 1 ή 2 έτη κατ’ άρ. 94 ΠΚ, που στην πράξη σημαίνει μερικούς μήνες παραπάνω στην φυλακή (διότι η έκτιση στα κακουργήματα σημαίνει 3/5 της ποινής κατ’ άρ. 105 ΠΚ. Στα οποία 3/5 προσμετρούνται ευεργετικά και τα ημερομίσθια). Στην πραγματικότητα, η χρησιμότητα της εγκληματικής οργάνωσης εξαντλείται στην προδικασία, διότι επιτρέπει στις διωκτικές αρχές να τελούν τις ειδικές ανακριτικές πράξεις του άρ. 253Α ΚΠΔ, όπως ανακριτική διείσδυση, άρση απορρήτου, επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα. Αυτά είναι κοινό μυστικό, τι να λέμε τώρα.
5. Το τεκμήριο αθωότητας των κατηγορούμενων ΧΑιτών έχει πληγή σοβαρά.Υπεύθυνος για αυτό είναι πρώτα και κύρια προσωπικά ο Σαμαράς, μαζί με όλο τον θίασό του. Η κατάσταση μυρίζει καταδίκη της Ελλάδας στο Στρασβούργο, στο πρότυπο της υπόθεσης Κώνστα.
6. Αφού έγινε μια φορά, γιατί όχι και δεύτερη; Αυτή είναι ίσως η πιο βαρειά σκιά που αφήνει η δίωξη της ΧΑ. Δεν νομίζω ότι έχουμε συνειδητοποιήσει ότι, θεωρητικά, αρκεί πλέον ένας εισαγγελέας. Ένας εισαγγελέας συμπαθών προς την εκάστοτε οποιαδήποτε κρατική εξουσία. Ένας εισαγγελέας μισαλλόδοξος, παρορμητικός ή εμπαθής. Για να στείλη την όποια ενοχλητική αντιπολίτευση στον ανακριτή.
7. Η δυσκολία σύνταξης ενός αξιοπρεπούς κατηγορητηρίου, το γεγονός ότι 4 μήνες μετά ακόμη (φαίνεται ότι) δεν έχουν βρεθή όπλα, ότι οι διαρροές περιορίζονται σε κειμήλια του Β΄ ΠΠ και φωτογραφίες σκοποβολής σε πινακίδες και λοιπά και λοιπά αποτελεί για μένα την πιο χαρακτηριστική απόδειξη ότι η λεγόμενη αντιρατσιστική νομοθεσία που διακαώς επιθυμούν οι νεομισαλλόδοξοι θα ήταν ούτως ή άλλως παντελώς άχρηστη. Όταν ολόκληρη η Αστυνομία σε τόσες επιχειρήσεις, παρακολουθήσεις, έρευνες δεν έχει (δυστυχώς) ανακαλύψει ακόμα κάτι σοβαρό, το αυτόφωρο πλημμεληματάκι της πλάκας για ένα έγκλημα ελεύθερης έκφρασης θα συντελούσε μόνο στην ηρωοποίηση των ΧΑιτών και σε τίποτε άλλο.
Ούτε σοβαρούς φασίστες δεν μπορούμε να έχουμε σε αυτήν την χώρα.
Η καγκουριά ως εγκληματική οργάνωση.
8. Εκλογές με φυλακισμένους υποψήφιους που εκλέγονται και δεν μπορούν να ασκήσουν τα βουλευτικά τους καθήκοντα δεν είναι πρωτοφανείς. Ξαναείχαμε και στο παρελθόν. Εκεί γύρω στις αρχές της δεκαετίας του 50, με κάποιον βουλευτή της ΕΔΑ που ήταν φυλακισμένος με το Γ΄ Ψήφισμα. Να δης πώς τον έλεγαν.
Δεν είναι και ό,τι καλύτερο, έτσι δεν είναι; Επιτυχημένος πολιτικός και εγκληματίας δεν είναι φυσικά έννοιες μη ανεχόμεναι αλλήλας. Αλλά χρειάζεται πολλή πολλή προσοχή.
Και η συν μία
Τελικά, τι υποστηρίζω;
Όπως είπα, νιώθω ένα διχασμό, παρόμοιο με εκείνο που δοκίμαζα επί 17Ν. Για την ώρα αφήνω τον πολιτικό, που επιχαίρει, να σκοτώση τον νομικό, που δυσθυμεί: Η ουσία της σύλληψης της ηγεσίας της ΧΑ είναι μία: έτσι γαμάει η Δημοκρατία.
[διαβάζεται σε συνδυασμό και μια παλαιότερη ανάρτηση εδώ.]
Πηγή άρθρου:
ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ:
Σύμφωνα με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αλλά και της Ελληνικής νομολογίας,
” η αρχή του ανευθύνου που θεσπίζει το άρθρο 61 παρ.1 του Συντάγματος για τους βουλευτές και η ειδική διαδικασία που ορίζεται από την δεύτερη παράγραφο του ιδίου άρθρου, για την περίπτωση ποινικής ή και αστικής ευθύνης τους, αφορούν σε υποθέσεις σχετιζόμενες με γνώμη ή ψήφο που έδωσαν κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων τους, δηλαδή κατ΄αρχην στην Βουλή και τις Επιτροπές της, και όχι και σε εκδηλώσεις που είναι άσχετες με την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων, όπως επί παραδείγματι η έκφραση γνώμης στον τύπο “
Και επειδή αυτό δεν γίνεται σεβαστό, η Ελλάδα καταδικάστηκε ήδη δυο φορές λόγω της ” βουλευτικής ασυλίας” αλλά οι εισαγγελείς συνεχίζουν και στέλνουν τις υποθέσεις στη βουλή και όχι στα δικαστήρια. Βλέπε σχετικά την απόφαση που εκδόθηκε από το ΕΔΑΔ στην υπόθεση Συγγελίδης κατά Ελλάδος (case of syngelidis v. greece) και την απόφαση που εκδόθηκε στην υπόθεση της συκοφαντικής δυσφήμησης του Ανδρίκου Παπανδρέου από τον Πάνο Καμμένο.
ΣΧΕΤΙΚΑ:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου