ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ: Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Του Θύμιου Παπανικολάου

ΟΣΟΙ εξακολουθούν να σκέφτονται σήμερα κόντρα στην αλαζονική ανοησία που επελαύνει, όσοι δεν είναι υπόδουλοι στοχαστές ή αιχμάλωτοι δογμάτων και λεκτικών στερεοτύπων εύκολα διαπιστώνουν ότι ζούμε το πιο αντιδραστικό ιστορικό σχήμα αντιδραστικοποίησης: Την «επέλαση» της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Διαπιστώνουν ακόμα και το εξής παράδοξο: Ότι οι περισσότερο επιρρεπείς στην κοσμοπολίτικη παραπλάνηση είναι οι «ιστορικοί αριστεροί»: οι σοσιαλδημοκράτες και οι «μετανιωμένοι» κομμουνιστές. Και είναι αυτά τα ναυάγια της αριστεράς που δίνουν σήμερα το ιδεολογικό και ηθικό άλλοθι στην πλανητική εξουσία. Είναι αυτοί που αποτελούν σήμερα το προνομιακό ιδεολογικό, πολιτικό και πολιτισμικό πεδίο του υπερκαπιταλιστικού κοσμοπολιτισμού, της καταναγκαστικής και συνοπτικής αμερικανοποίησης, της πλήρους διάλυσης των πολιτισμικών παραδόσεων, κάθε συλλογικής κοινωνικής και εθνικής συνείδησης.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς το μέγεθος του ακρωτηριασμού και της ισοπέδωσης της σκέψης όταν οι παραδοσιακές δυνάμεις της αριστεράς έχουν μετατραπεί σε ιδεολογικούς απολογητές της πλανητικής βαρβαρότητας, σε χρήσιμους ηλιθίους της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης. Παρόλα όμως αυτά, και επειδή η ζωή πάντα θα διεκδικεί τα δικαιώματά της, διαμορφώνεται, στην Ελλάδα και διεθνώς, ένα ρεύμα σκέψης που επιχειρεί, μέσα στο παγωμένο τοπίο της αντίδρασης και των «αριστερών» στερεοτύπων, να

σπείρει το άνθος των μεγάλων και γόνιμων ιδεών: Να θέσει δηλαδή προς συζήτηση τα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας. Αυτός είναι και ο σκοπός αυτού του κειμένου.

Παγκοσμιοποίηση-Νέα Τάξη

Η παγκοσμιοποίηση δεν ήταν ένα τυχαίο παραστράτημα της Ιστορίας, ούτε και μοιραίο, δηλαδή ιστορικός μονόδρομος. Εάν η πλανητική εξουσία και τα εγχώρια εκτελεστικά της όργανα και φερέφωνα, κάθε «εκσυγχρονιστικής» ή «αριστερής» απόχρωσης εμφανίζουν αυτή τη γιγάντια ιστορική οπισθοδρόμηση σαν πρόοδο και μονόδρομο αυτό οφείλεται στις μεγάλες ιστορικές ήττες των Κοινωνικών Κινημάτων, στην αποστέωση της κομμουνιστικής αριστεράς, στη σύγχυση, τις αγκυλώσεις και την ιστορική μετάλλαξη της παραδοσιακής αριστεράς.
 

Αρχικά πρέπει να γκρεμίσουμε ένα μύθο. Το μύθο που ταυτίζει την παγκοσμιοποίηση με την παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα, δηλαδή με την ενότητα και τη συναδέλφωση των λαών, με τη διεθνή αλληλεγγύη και το διεθνισμό.  Η παγκοσμιοποίηση είναι ακριβώς το αντίθετο: Η πολτοποίηση των λαών. Η διαίρεση και το αιματοκύλισμά τους, συνακόλουθα η μετατροπή των ανθρώπων σε γρανάζια, σε άβουλα όντα που θα ανταγωνίζονται και θα σπαράσσονται μεταξύ τους.
 Δεν είναι οι λαοί που οικοδομούν την παγκόσμια λαϊκή κοινότητα, αλλά ο καπιταλισμός που ενοποιεί τα παγκόσμια συμφέροντά του και τη βαρβαρότητά του. Η οικονομική βάση της παγκοσμιοποίησης είναι οι συγχωνεύσεις των γιγάντιων επιχειρήσεων, η συγκρότηση των πλανητικών, υπερεθνικών μονοπωλίων. Και είναι αυτή η νέα ιμπεριαλιστική αυτοκρατορία που επελαύνει σήμερα ανάμεσα σε ακρωτηριασμένα κορμιά και ισοπεδωμένες πόλεις για να επιβάλει τα συμφέροντά της.  Θέλει να επιβάλει σε παγκόσμια κλίμακα μια μοντέρνα, ανώτερης μορφής, αποικιοκρατία. Και αυτή η νέα  ιμπεριαλιστική αποικιοκρατία, όπως και η παλαιότερη, αποτυπώνονται στο μιλιταριστικό εθνικισμό: Των εθνικών ιμπεριαλισμών στο παρελθόν, του πλανητικού ιμπεριαλισμού σήμερα. Και οι δύο αυτές μορφές της αποικιοκρατίας και του μιλιταριστικού εθνικισμού αποτελούν την άρνηση και το μεγαλύτερο εχθρό της εθνικής οντότητας, την άρνηση του διεθνισμού και την ισοπέδωση του διαφορετικού. Ποτέ ο διεθνισμός δεν προϋπόθετε την άρνηση της εθνικής ταυτότητας και δεν αρνήθηκε τα εθνικά ζητήματα. Και πάντα οι «εθνικοί πόλεμοι» ήταν το προϊόν της άρνησης και ένοχης και χυδαίας υποτίμησης του εθνικού ζητήματος. Και θίγω εδώ αυτές τις έννοιες γιατί η Αριστερά, εγκλωβισμένη σε παρωχημένες πολιτικές φόρμες και λεκτικά κλισέ, σέρνεται αμήχανη πίσω από τα ιδεολογήματα του ιμπεριαλιστικού κοσμοπολιτισμού, παρέχοντας ένα ισχυρό ιδεολογικό άλλοθι στον ισοπεδωτισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Γιατί, γίνεσαι υπηρέτης της παγκοσμιοποίησης όταν ταυτίζεις το διεθνισμό με τον κοσμοπολιτισμό. Ο κοσμοπολιτισμός είναι η ιδεολογία του διεθνούς χρηματιστηριακού κεφαλαίου που αποσκοπεί στην εκμηδένιση και πολτοποίηση της ιστορίας, στην ακύρωση της εθνικής οντότητας και στην επιβολή μιας «ενιαίας ταυτότητας»…
 Η  πολιτική έκφραση αυτής της πολυεθνικής ιμπεριαλιστικής συγκρότησης είναι η Νέα Τάξη. Δηλαδή η ένωση των ισχυρών του κόσμου υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ. Η Νέα Τάξη είναι το πλανητικό κράτος. Είναι το κράτος που θέλει να επιβάλει σε όλο τον  πλανήτη τον ολοκληρωτισμό της εξουσίας των υπερεθνικών μονοπωλίων. Αυτή η πλανητική εξουσία δεν ανέχεται πλέον τη διαφορετικότητα. Δεν ανέχεται δηλαδή εθνικά κράτη, πολιτισμούς, ιστορικές μνήμες και συλλογικές συνειδήσεις. Επιδιώκει την υπονόμευση και πολτοποίηση όλων αυτών, τη μετατροπή των εθνικών κρατών σε εκτελεστικά προτεκτοράτα του πλανητικού κράτους και τη μετατροπή των λαών από συνθετικές ενότητες συλλογικής συνείδησης σε ανταγωνιστικά και διχαστικά αθροίσματα. Η πλανητική ιδεολογία είναι η ιδεολογία της μιας σκέψης, της μιας πολιτικής εξουσίας, δηλαδή ολοκληρωτικός φασισμός.

Η μελέτη, λοιπόν, αυτών των οικονομικών, ιδεολογικών και πολιτικών χαρακτηριστικών της παγκοσμιοποίησης έχει τεράστια σημασία για να μη μένουμε αιχμάλωτοι στερεοτύπων του παρελθόντος τα οποία αντανακλούν ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια: Τον κόσμο των εθνικών ιμπεριαλισμών. Σήμερα πολλά από τα επαναστατικά αιτήματα της εποχής των εθνικών ιμπεριαλισμών, αιτήματα που επικεντρώνονταν στον αγώνα κατά του εθνικού κράτους, του εθνικισμού, του ρατσισμού κλπ, έχουν ενσωματωθεί από τη Νέα Τάξη. Σήμερα η πλανητική εξουσία κτυπά τα εθνικά κράτη, τα παλαιά πρότυπα του εθνικισμού και ρατσισμού (συνδέει μάλιστα κάθε αντιιμπεριαλιστικό κίνημα με τα πρότυπα αυτά), για να εδραιώσει τον πλανητικό εθνικισμό και ρατσισμό και να μας εξαναγκάσει να γίνουμε λάτρεις του παγκόσμιου κράτους και διώκτες (δηλαδή ρατσιστές) εναντίον εκείνων που αντιστέκονται σε αυτό τον εφιάλτη.
 

Σήμερα, πάνω στην υλική παραγωγική βάση των υπερεθνικών μονοπωλίων συγκροτείται μια παγκόσμια εξουσία και το κράτος της (Νέα Τάξη). Και αυτό το κράτος εκτός από τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς αναπτύσσει και εδραιώνει και τους ενοποιητικούς του μηχανισμούς. Την ενοποιητική αυτή λειτουργία την ασκούν νέες ιδεολογίες, νέες φιλοσοφίες, νέες ηθικές, νέες θρησκείες, νέες τελετουργίες κλπ. Ιδεολογίες που απορρέουν από τα συμφέροντα των υπερεθνικών μονοπωλίων και όχι από τα συμφέροντα των εθνικών καπιταλιστικών κρατών, όπως χθες. Εδώ εντάσσονται οι ιδεολογίες του αντιεθνικισμού, του αντιρατσισμού, της πολυπολιτισμικότητας κλπ.

 Η φιλοσοφία της «Νέας Εποχής», συνακόλουθα οι ιδεολογικοί και πολιτικοί μύθοι της παγκοσμιοποίησης (της γραμμικής προόδου, της τεχνοκρατικής παιδείας, του κοσμοπολίτικου πολιτισμού, της ατομικής διάκρισης, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κλπ.) αποδομούν  τους μηχανισμούς της ιστορικής και κοινωνικής συγκρότησης και επιβάλλουν ένα μοντέλο εξατομίκευσης των συγκρούσεων και κονιορτοποίησης των διαφορών, αλλά και ένα ιδεολογικό μοντέλο που αιχμαλωτίζει την παραδοσιακή αριστερά, την ενσωματώνει και τη μετατρέπει σε απολογητή του αυτοκρατορικού λόγου. 
 ΔΕΝ αρκεί, συνεπώς να περιοριζόμαστε αποσπασματικά στην οικονομική βάση της παγκοσμιοποίησης και να αφήνουμε άθικτο το φιλοσοφικό, ιδεολογικό και ηθικό οικοδόμημά της. Όταν κινούμαστε μέσα σε αυτά τα φιλοσοφικά και ιδεολογικά πλαίσια του πλανητικού εποικοδομήματος, όπως κάνει η παραδοσιακή αριστερά, τότε κάθε κριτική κατά της παγκοσμιοποίησης είναι ήδη παροπλισμένη και εκ των προτέρων καταδικασμένη.

Η στρατηγική των προτεκτοράτων

Αυτό που προωθείται στρατηγικά από τη Νέα Τάξη είναι: Η αναδιάταξη των συνόρων και των γεωπολιτικών ισορροπιών, η κατάτμηση των υφιστάμενων κρατών και η  κατασκευή νέων  κρατών προτεκτοράτων.
Η Γιουγκοσλαβία υπήρξε το πρώτο θύμα των νεοταξικών σχεδιασμών: Το σχέδιο πιλότος. Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η αναγνώριση της Σλοβενίας, της Κροατίας και της Βοσνίας; Αλλαγή συνόρων δεν ήταν η απόσχιση του Κοσόβου και του Μαυροβουνίου που επιβλήθηκε με το θηριώδη βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας; Τώρα το θύμα είναι η Κύπρος. Αύριο το Αιγαίο, η Μακεδονία, η Θράκη. Η ιμπεριαλιστική διαλεκτική της αλλαγής συνόρων «διεισδύει» και στην Ελλάδα (το «σχέδιο Ανάν» για την Κύπρο ήταν πιλότος), η οποία πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της αλλαγής των δικών της συνόρων στο Αιγαίο, στο Βόρειο-Ανατολικό και Βόρειο-Δυτικό ηπειρωτικό της τμήμα.
 

Για να αντιληφτούμε την πλανητική στρατηγική πρέπει να θέσουμε εξαρχής το όλο ζήτημα μεθοδολογικά: Πώς είναι δυνατόν σε μια εποχή που τα υπερεθνικά μονοπώλια υπονομεύουν την ύπαρξη των εθνικών κρατών και επιβάλλουν τον ολοκληρωτισμό της παγκόσμιας αγοράς να δημιουργούνται καινούρια κράτη; Πώς είναι δηλαδή δυνατόν να γυρίζουμε πίσω στο ιστορικό στάδιο συγκρότησης του καπιταλισμού; Αυτή η αντίφαση εύκολα μας οδηγεί σε τούτο: Ότι αυτά τα κράτη δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα εθνικά κράτη της καπιταλιστικής συγκρότησης. Τα εθνικά κράτη στηριζόντουσαν πάνω σε μια εθνική αστική τάξη. Τα καινούρια κράτη που δημιουργούνται είναι κράτη χωρίς τάξη. Είναι προτεκτοράτα του πλανητικού κεφαλαίου, μαφιόζικοι μηχανισμοί-γρανάζια του πλανητικού ιμπεριαλιστικού κράτους. Και μέσα σε τέτοια προτεκτοράτα της πιο ασύλληπτης ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης και κτηνωδίας κανένα δικαίωμα των πολιτών (ούτε καμιάς μειονότητας) μπορεί να υπάρξει. Τα αιτήματα για «εθνική αυτοδιάθεση» δεν οδηγούν σήμερα σε εθνικά κράτη. Αυτή η διαδικασία συγκρότησης κρατών ανήκει στο αγύριστο παρελθόν. Όλοι λοιπόν αυτοί που κουδουνίζουν δημοκρατικές φράσεις περί αυτονομίας των εθνοτήτων και δικαιωμάτων των μειονοτήτων δεν αντιλαμβάνονται (δεν θέλουν να αντιληφτούν) ότι οι φράσεις αυτές δεν είναι απλώς ήχοι χωρίς περιεχόμενο, αλλά και αντιδραστικά οχήματα για τη διάλυση των υφιστάμενων «ενιαίων κοινωνιών»  (εθνικών κρατών) και τον αλληλοσπαραγμό των λαών.
 

Η επίκληση στα «ανθρώπινα δικαιώματα» και την «εθνική αυτοδιάθεση» αποτελεί σήμερα τη μεγάλη απάτη της Νέας Τάξης, τον ιδεολογικό εκείνο μύθο (με σημαιοφόρους κάποιους αξιοθρήνητους «αριστερούς» και «αριστεριστές») που προλειαίνει το έδαφος για το νεοταξικό Μεσαίωνα. Αυτό που επιδιώκεται είναι ο διαμελισμός (με λάβαρα τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τις εθνότητες και τις μειονότητες) των εθνικών κρατών και η δημιουργία μεσαιωνικών δουκάτων: Μια ασύλληπτη ιστορική οπισθοδρόμηση.

Απονέκρωση του εθνικού κράτους

 Γίνεται σαφές ότι κάτω από τις συνθήκες των υπερεθνικών μονοπωλίων το έθνος-κράτος υπονομεύεται. Ακριβέστερα απονεκρώνεται το έθνος και μένει σκέτα το κράτος. Και εδώ η «αυτοκρατορική» αριστερά συγχέει σκόπιμα το ζήτημα, εμφανίζοντας μάλιστα την απονέκρωση των εθνικών κρατών ως ιστορική «πρόοδο». Σκόπιμα και συστηματικά παρασιωπούνται και καταστρατηγούνται οι θέσεις των κλασσικών του μαρξισμού που προσδιόριζαν με σαφήνεια ότι η ταξική πάλη ξεκινάει σε εθνικό επίπεδο και ότι ο στρατηγικός της ορίζοντας παραμένει η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας σε εθνικό επίπεδο. Επίσης πολιτικά ιδιοτελώς παρασιωπάται η αδιαπραγμάτευτη αρχή της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας η οποία είναι αδιάρρηκτα δεμένη με τη σοσιαλιστική πολιτική. Επειδή πάνω στο ζήτημα σπέρνονται ποικίλες συγχύσεις θα προβώ σε μερικές συνοπτικές παρατηρήσεις.

Πρώτη παρατήρηση: Το κράτος γενικά δεν είναι μια δύναμη που επιβλήθηκε από έξω, ούτε περιορίζεται ο ορισμός του στις κατασταλτικές του δραστηριότητες. Είναι προϊόν της κοινωνίας και ως εκ τούτου είναι ένα πλέγμα οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών. Η κοινωνία στην ολότητά της αντικαθρεφτίζεται στο κράτος και ανάλογα με τους ταξικούς συσχετισμούς διαφοροποιούνται οι λειτουργίες του. Αυτό είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε, γιατί όταν μιλάμε για κατάργηση, σαφέστερα απονέκρωση του κράτους από το πλανητικό κράτος, τους υπερεθνικούς οικονομικούς και πολιτικούς ιμπεριαλιστικούς  μηχανισμούς (Νέα Τάξη), εννοούμε την απονέκρωση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών του, τη μετατροπή του σε ένα σκέτο μηχανισμό καταστολής του πλανητικού κράτους, σε ένα προτεκτοράτο του υπερεθνικού ιμπεριαλισμού.
 

Παρατήρηση δεύτερη: Το εθνικό κράτος είναι προϊόν της κοινωνίας στην καπιταλιστική βαθμίδα εξέλιξης. Εθνικό κράτος και καπιταλισμός πάνε μαζί. Το καινούργιο αυτό οικονομικό, κοινωνικό  και πολιτικό πλέγμα των λειτουργιών του θεμελιώνεται σε κάποιους πυλώνες: Την αστική δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό, τα συνδικάτα, την ελευθερία οργάνωσης και σε μια ιδεολογία και ηθική που ενσωματώνει και συγκροτεί τις πολιτισμικές παραδόσεις. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια μορφοποιείται και η ταξική πάλη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια οργανώνεται και κατακτά η εργατική τάξη. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια κατοχυρώνει τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις του ο εργαζόμενος λαός. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια το προλεταριάτο έγινε από κοινωνική τάξη καθ’ εαυτήν σε πολιτική τάξη για τον εαυτό της. Και οι ταξικές συγκρούσεις και  οι αγώνες των λαών, ως συλλογική συνείδηση, παρήγαγαν πολιτισμικές αξίες, οι οποίες ως ένα βαθμό αποτυπώθηκαν στην «εθνική συνείδηση».
 

Παρατήρηση τρίτη: Μέσα στα πλαίσια του εθνικού κράτους (και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά) κινήθηκαν οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες και κατοχύρωναν θεσμικά τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις. Το εθνικό κράτος, λοιπόν δεν είναι μόνο το όργανο της αστικής κυριαρχίας, αλλά καταγράφει και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Ο θάνατος του εθνικού κράτους προς όφελος των υπερεθνικών οδηγεί και στο θάνατο τις λαϊκές κατακτήσεις. Η απονέκρωση του εθνικού κράτους οδηγεί στην απονέκρωση και των λαϊκών κατακτήσεων και αυτό το βλέπουμε σήμερα καθαρά: εργατικό εισόδημα, ασφαλιστικό, εργασιακές σχέσεις, εκπαίδευση, υγεία και πολλά άλλα.
 

Παρατήρηση τέταρτη: Η απονέκρωση όμως του εθνικού κράτους κάτω από την πίεση των υπερεθνικών διαπιστώνεται πλέον ορατά από την υπονόμευση των ίδιων των πυλώνων του εθνικού αστικού κράτους: Των θεσμών της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων και  των συνδικάτων. Τα πάντα πλέον αποφασίζονται από τα υπερεθνικά μονοπώλια και τα υπερεθνικά όργανά τους. Το κοινοβούλιο, τα κόμματα και τα συνδικάτα μετατρέπονται βαθμηδόν σε σκιές, σε διακοσμητικές γλάστρες, σε εκτελεστικά όργανα του πλανητικού κράτους.
 

Τελευταία παρατήρηση. Όλα αυτά δείχνουν ότι οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές λειτουργίες του εθνικού κράτους απονεκρώνονται. Και η απονέκρωση αυτή μοιραία οδηγεί στην κατάργηση των λαϊκών κατακτήσεων, στη διάλυση των πολιτικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων, στην αγελοποίηση της εργατικής τάξης, στο πισωγύρισμα (από πολιτική τάξη για τον εαυτό της σε τάξη καθ’ εαυτήν), στην κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή και αυτής της αστικής δημοκρατίας, στην πολτοποίηση κάθε κοινωνικής, πολιτικής, εθνικής και πολιτιστικής διαφοράς.
 Αυτό είναι εφιαλτική οπισθοδρόμηση! Και η υπεράσπιση των οικονομικών , κοινωνικών και πολιτικών λειτουργιών του εθνικού κράτους απέναντι στον ισοπεδωτισμό και τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλιστικού πλανητικού κράτους δεν είναι εθνικισμός. Είναι υπεράσπιση των λαϊκών κατακτήσεων, των δημοκρατικών ελευθεριών, αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας που απειλείται από τον ολοκληρωτισμό της Νέας Τάξης. Και όλοι αυτοί οι «αδιάλλακτοι» αντιεθνικιστές (που σκοπίμως αγνοούν ότι τόσο ο εθνικισμός όσο και ο αντιεθνικισμός είναι αστικές ιδεολογίες) εύκολα ξεσκεπάζονται αν τους τεθεί το απλό πολιτικό και άμεσα πρακτικό ερώτημα. Απέναντι σε μια στρατιωτική κατοχή της Ελλάδας από τους Αμερικάνους π.χ. τι θα κάνουν; Θα υπερασπιστούν το ελληνικό εθνικό κράτος; ή θα πουν αυτά που λένε τώρα. Και αν υποθέσουμε ότι δέχονται την υπεράσπιση σε αυτή την περίπτωση, του εθνικού κράτους, τότε σε τι διαφέρει η σημερινή κατάσταση; Κάτω από οικονομική και  πολιτική κατοχή, κάτω από τα διεθνή στρατιωτικά συγκροτήματα δεν θέλουν να έχουν τους λαούς οι παντοκράτορες της υφηλίου με τη μετατροπή των κρατών σε εκτελεστικά προτεκτοράτα;
Το ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ, συνεπώς αποτελεί στρατηγική προτεραιότητα ενός κόμματος που θέλει να είναι Αριστερό.  Δεν νοείται αγώνας για το σοσιαλισμό αν δεν έρχεται σε κάθετη ρήξη με τις επιλογές της Νέας Τάξης.

«Ανοικτά σύνορα»: Μετανάστευση-εποικισμός

«Αριστεροί» φιλελεύθεροι και νέο-φιλελεύθεροι κάθε κατηγορίας μας προτείνουν μια «ανθρωπιστική», ηθική προσέγγιση για το ζήτημα της μετανάστευσης και ιδιαίτερα της λαθρομετανάστευσης. Θα ήταν, ίσως, ενδιαφέρουσα η πρόταση, αν ο προορισμός του σοσιαλισμού είναι να προσφέρει παρηγοριά στους ένοικους της κοιλάδας των δακρύων, υποσχόμενος τον παράδεισο ως ανταμοιβή της στωικής υποταγής τους. Ο σοσιαλισμός, βεβαίως δεν  διδάσκει τους φτωχούς να υπομένουν τις δυστυχίες της ζωής, αλλά να την αλλάξουν. Και γι’ αυτό οφείλουν να γνωρίζουν τις αιτίες και τη φύση των κοινωνικών προβλημάτων. Οι ηθικές προσεγγίσεις δεν οδηγούν μόνο σε αδιέξοδα, αλλά συχνά γίνονται και το άλλοθι των μεγαλύτερων εγκλημάτων. Στο όνομα ηθικών αρχών και του «ανθρωπισμού» μακελεύονται οι λαοί του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας, ενώ το ΝΑΤΟ έχει κάνει αυτές τις αρχές επίσημο άλλοθι στη νέα στρατηγική του.
 

Το ζήτημα της μετανάστευσης, της λαθρομετανάστευσης και του εποικισμού, είναι κομβικό.  Απορρέει από τη βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης και αποτελεί στρατηγική συνιστώσα της Νέας Τάξης για την άλωση του εθνους-κράτους. Μέσω αυτής της στρατηγικής η πλανητική εξουσία επιχειρεί:
 

Πρώτον. Την πτώση του βιοτικού επιπέδου, την εξαθλίωση, αγελοποίηση και κονιορτοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, αλλά και των αλλοδαπών εργατών. Είναι γνωστό εξάλλου, για όσους έχουν θητεύσει στοιχειωδώς στη σοσιαλιστική θεωρία, ότι ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τη φτώχεια, την εξαθλίωση και τη δυστυχία που δημιουργεί ο ίδιος, ως όπλο εναντίον των εργαζομένων και των πληβειακών λαϊκών στρωμάτων, εξωραΐζοντας τη βρώμικη πολιτική του με «ανθρωπιστικά» προσχήματα.
 

Δεύτερον. Τον ακρωτηριασμό της πολιτικής συνείδησης, την απονέκρωση των συνδικάτων και τη διάλυση της εργατικής τάξης ως οργανωμένη πολιτική δύναμη.
 

Τρίτον. Την ακύρωση του εθνικού αστικού κοινοβουλίου, συνακόλουθα και της έννοιας της λαϊκής κυριαρχίας. Με τη νομιμοποίηση και παραχώρηση δικαιώματος ψήφου σε εκατομμύρια αλλοδαπούς –εισαγόμενους κατ’ επιλογή και με κριτήρια της Νέας Τάξης- με άλλο πολιτισμό, ιστορία και βιώματα, που θα αποφασίζουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες!
 

Τέταρτον. Τη δημιουργία μειονοτήτων, που θα χρησιμοποιούνται από το διεθνή ιμπεριαλισμό για τη διαίρεση του ελληνικού εθνικού κράτους, την πρόκληση  εσωτερικών διχαστικών εντάσεων και συγκρούσεων. Ήδη οι αλβανικές διεκδικήσεις για τη Μεγάλη  Αλβανία, αλλά και οι μουσουλμανικές διεκδικήσεις είναι γνωστές. Όπως γνωστό είναι, σε όσους δε φοράνε παρωπίδες, ότι το αλβανικό, αλλά και το μουσουλμανικό στοιχείο χρησιμοποιούνται από την πλανητική εξουσία για το διαμελισμό των Βαλκανίων και την άλωση του ελληνικού έθνους-κράτους.
 

Πέμπτον. Την πολτοποίηση του ελληνικού πολιτισμού, το σβήσιμο της ιστορικής μας μνήμης και την ισοπέδωση της εθνικής μας ταυτότητας.

 
Τρομοκρατικός ολοκληρωτισμός

 Το ξεθώριασμα του «κομμουνιστικού κινδύνου» και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης οδήγησε τον ιμπεριαλισμό στην ανεύρεση ενός νέου μπαμπούλα: Μηχανεύτηκε το στρατήγημα της τρομοκρατίας. Σήμερα το φάντασμα που πλανιέται πάνω από την ανθρωπότητα είναι το φάντασμα της τρομοκρατίας. Όλες οι δυνάμεις της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης έχουν ενωθεί σε μια ανίερη συμμαχία για να δώσουν σάρκα και οστά σε αυτό το φάντασμα: Ο «πλανητάρχης» και το υπηρετικό του προσωπικό σε κάθε χώρα. Οι πολιτικοί διαχειριστές και οι κρατικοί αξιωματούχοι. Οι στρατοκράτες και οι «επιστήμονες» της προπαγάνδας. Οι διωκτικές αρχές και οι μυστικές υπηρεσίες. Οι κεφαλαιοκράτες, οι γραφειοκράτες και κάποιοι αλλοτριωμένοι «αριστεριστές».
 

Η τρομοκρατία σήμερα αποτελεί για τη Νέα Τάξη ένα προνομιακό μέσο άσκησης πολιτικής εξουσίας. Ο εξουσιαστικά επιβαλλόμενος τρομοκρατικός ολοκληρωτισμός αποτελεί μια θανάσιμη απειλή: Συντελεί στην ανατροπή της διαλεκτικής της ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Η ιστορία όλων των κοινωνιών μέχρι σήμερα, ήταν ιστορία ταξικών αγώνων. Ο τρομοκρατικός ολοκληρωτισμός επιχειρεί την εξουσιαστική μετάλλαξη των κοινωνιών όπου η ιστορία θα είναι ιστορία ανυπαρξίας οποιουδήποτε κοινωνικού αγώνα (κάθε αγώνας θα είναι τρομοκρατία), δηλαδή ιστορία του τρομοκρατικού ολοκληρωτισμού. 
 

Η ελληνική Αριστερά όχι μόνο δεν εκθέτει τις αντιλήψεις, τους σκοπούς και τις επιδιώξεις της τρομοκρατικής μυθολογίας, αλλά συμμετέχει ενεργά στη  μεγάλη απάτη! Συμμετέχει στο παιχνίδι του τρομοκρατικού ολοκληρωτισμού που προωθείται με τη δαιμονοποίηση της τρομοκρατίας, ένα παιχνίδι που αποκρύπτει και επικαλύπτει  τους κατασκευαστές  και τους διαχειριστές της τρομοκρατίας: Τους μηχανισμούς της αυτοκρατορίας, τα κράτη και τις μυστικές υπηρεσίες…
 

Μια άλλη πτυχή του τρομοκρατικού ολοκληρωτισμού είναι τα ιδεολογήματα του «εθνικισμού» και του «ρατσισμού». Χρησιμοποιούνται και αυτά όπως και η τρομοκρατία. Σαν προνομιακά, δηλαδή, ιδεολογικά και πολιτικά μέσα τρομοκράτησης της κοινωνίας και συγκάλυψης της «πολυπολιτισμικής» πραγματικότητας: Της νέας αυτής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι αντιεθνικιστικές και αντιρατσιστικές, βεβαίως, ιδεολογίες δεν συγκαλύπτουν μόνο τη θηριωδία και την υποκρισία της πλανητικής εξουσίας, αλλά εμφανίζουν και τις κοινωνικές, ταξικές σχέσεις με όρους πολιτισμικούς, ακόμα και φυλετικούς. Έτσι κάθε αντίσταση ή διαμαρτυρία εναντίον της νεοταξικής πολιτικής των «ανοικτών συνόρων» στιγματίζεται τρομοκρατικά ως ρατσιστική.
 

Οι ενσωματωμένες αριστερές δυνάμεις, χορεύουν σαν παλιάτσοι πάνω σε αυτά τα νέα κεντρικά ιδεολογήματα του αυτοκρατορικού λόγου, τα οποία υψώνονται σαν σκιάχτρα κατά της ελληνικής κοινωνίας. Ακριβέστερα αποτελούν την ιδεολογική αστυνομία του αυτοκρατορικού λόγου: Νεόπλουτοι και νεοφώτιστοι του καπιταλιστικού παραδείσου…

http://www.resaltomag.gr/122.mag

<<<   Αβάντα Τσίπρα στην κυβέρνηση μέχρι την Άνοιξη.

Ο "Ρατσισμός" στην εποχή της λαθρομετανάστευσης   >>>