Αν ο Antonio Vivaldi είχε ζήσει στην εποχή των ακραίων καιρικών φαινομένων ή στη νεοταξίτικη διάλεκτο: στην εποχή της κλιματικής αλλαγής/κρίσης, δεν θα μπορούσε να είχε εμπνευστεί ένα από τα πιο πολυπαιγμένα κονσέρτα του, τις “4 εποχές”: Θα του έλειπε η μελαγχολία του φθινοπώρου και η γλυκύτητα της άνοιξης, αφού πλέον η μετάβαση από το χειμώνα στο καλοκαίρι και από το καλοκαίρι στον χειμώνα γίνεται απότομα, χωρίς τα αντικραδασμικά μαξιλαράκια των δύο ενδιάμεσων εποχών.
Αντιστοίχως ο Ελύτης δεν θα είχε γράψει την υπέροχη φράση:
«την άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις. Και ή πας να παίξεις τρικυμία ή πνίγεσαι»1.
Ανεξάρτητα από το αν η κλιματική αλλαγή είναι ανθρωπογενής, όπως διακαώς θέλουν να μας πείσουν οι υλοποιητές του «έξυπνου πρότζεκτ» της παγκόσμιας πολυμορφικής δικτατορίας (είναι οι ίδιοι που εκμεταλλεύονται και
διασκευάζουν προπαγανδιστικά το έργο του Βιβάλντι υπό τον τίτλο «Αβέβαιες 4 Εποχές» – βλ. και την συναυλία της Δήλου στις 30.5.2022), η συρρίκνωση των 4 εποχών σε 2 δεν είναι το μοναδικό φαινόμενο αλλοίωσης των εποχών που όλοι γνωρίζαμε μέχρι πρότινος.
Ενώ δηλαδή την Παλιά Εποχή οι λαοί δούλευαν σκληρά από Σεπτέμβριο μέχρι Ιούλιο, για να κάνουν το διάλειμμά τους και να επαναφορτίσουν τις μπαταρίες τους μέσα στον Αύγουστο (η προβατοποίηση των λαών προκύπτει ακόμη και από την συντονισμένη επιλογή του μήνα των «παγκόσμιων διακοπών»), αλλά πάντως όλους τους μήνες του χρόνου, δηλαδή και τις 4 εποχές του, μπορούσαν να ασκούν τα θεμελιώδη δικαιώματά τους, από το 2020 και μετά τα πράγματα άλλαξαν:
Τα λοκντάουν, οι υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις και τα ψηφιακά πιστοποιητικά μετέτρεψαν τις κλασικές ελευθερίες των πολιτών σε προνόμια, κατά πλήρη διαστρέβλωση της έννοιας του προνομίου, το οποίο πρέπει να λειτουργεί ως μια έξτρα παροχή δίπλα στην αυτονόητη δυνατότητα άσκησης κάθε θεμελιώδους δικαιώματος.
Οι ταχυδακτυλουργοί, όμως, της Νέας Τάξης Πραγμάτων και, ταυτοχρόνως, της οργουελικής Νεομιλίας, προσπαθούν να πείσουν τα πρόβατα ότι έχουν δικαίωμα να μετονομάσουν το δικαίωμα σε προνόμιο (επ’ αυτού βλ. και το πρόσφατο βιβλίο του Nick Corbishley με τίτλο “Σκαναρισμένοι. Γιατί τα διαβατήρια εμβολιασμού και οι ψηφιακές ταυτότητες σημαίνουν το τέλος της ιδιωτικής σφαίρας και της προσωπικής ελευθερίας”2). Την ίδια διαστρέβλωση εφαρμόζουν και σε σχέση με την έννοια της απειλής προστίμου, την οποία βάφτισαν κίνητρο (δήθεν αγαθόβουλης) συμμόρφωσης!
Με αυτό το πνεύμα, οι λαοί βλέπουν, εδώ και τρία περίπου χρόνια, τις ατομικές ελευθερίες τους να συρρικνώνονται τους μήνες από Σεπτέμβριο μέχρι Μάιο και να επαναπροσεγγίζουν την παραδοσιακή τους υπόσταση από Ιούνιο μέχρι Σεπτέμβριο.
Άρα, από τις προ κορωνοϊού 4 εποχές κανονικής ελευθερίας περάσαμε στους μετά τον κορωνοϊό 4 μήνες προσωρινής ελευθερίας.
Συνεπώς, οι πολίτες της δεκαετίας 2020-2030 μετέβησαν αίφνης στην Νέα Εποχή της τετραμηνίτικης καλοκαιρινής ελευθερίας του ανθρώπου, η οποία αντιστοιχεί στον προαυλισμό των κρατουμένων ή στην χαλάρωση της ομηρείας που είναι απαραίτητη για την ανθεκτικότητα των ομήρων στην στέρηση της ελευθερίας τους.
To 1957 o Ψυχολόγος Albert Bidermann3 είχε καταστρώσει το περίφημο Διάγραμμά του, στο οποίο αποτύπωνε τις επιμέρους τεχνικές (συνολικά οκτώ) που χρησιμοποιήθηκαν από Κινέζους κομμουνιστές για να εξαναγκάσουν Αμερικανούς αιχμαλώτους της Πολεμικής Αεροπορίας να προβούν σε ψευδείς ομολογίες (false confessions).
Ωστόσο, αυτές οι τεχνικές κάμψης της ανθρώπινης βούλησης, οι οποίες αποβλέπουν στην εκμαίευση της συνεργασίας (eliciting compliance) του ανακρινομένου, δεν εφαρμόζονται μόνο στον στρατό, αλλά και σε άλλα πεδία, όπου ο δράστης επιδιώκει να αποκτήσει την βουλητική κυριαρχία επί ενός άλλου ανθρώπου διαλύοντας την αυτοεκτίμησή του. Εδώ εντάσσονται, επί παραδείγματι, οι περιπτώσεις της ενδοοικογενειακής βίας και της κακοποίησης ανηλίκων.
Αν συμφωνήσουμε ότι η σχέση κυβέρνησης και πολιτών έχει πλέον τα χαρακτηριστικά μιας σαδομαζοχιστικής σχέσης, στο πλαίσιο της οποίας ο τυραννικός κυβερνήτης και τα μέλη της κυβέρνησής του κακοποιούν συστηματικά τους πολίτες, εκ των οποίων οι περισσότεροι, παρότι υποφέρουν, προτιμούν να ανέχονται μαζοχιστικά την κακοποίησή τους, επειδή βαριούνται να διαχειριστούν οι ίδιοι την ελευθερία τους και τους υποκρυπτόμενους κινδύνους από την άσκησή της, τότε η τετραμηνίτικη προσωρινή ελευθερία που τους παραχωρείται κατά τους θερινούς μήνες θυμίζει την πέμπτη τεχνική του διαγράμματος Bidermann4.
Mέσω αυτής προκαλείται σύγχυση στον αιχμάλωτο σε σχέση με την προβλεπόμενη διάρκεια της αιχμαλωσίας του, οπότε καθυστερείται η προβολή σοβαρής αντιστάσεως. Εδώ εντάσσονται οι περιστασιακές παραχωρήσεις (occasional indulgences) που κάνει ο εξουσιαστής προς τον εξουσιαζόμενο, καθώς και οι επιβραβεύσεις, τα προνόμια ή οι υποσχέσεις.
Επομένως, η προσωρινή χαλάρωση των μέτρων στη βάση της λογικής «μια καρότο, μια μαστίγιο» αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του προγράμματος παγίωσης του ελέγχου των ομήρων· γι’ αυτό, λοιπόν, τα καλοκαίρια οι πολίτες αφήνονται περισσότερο ελεύθεροι, ώστε με την έλευση του φθινοπώρου να αρχίσει πάλι να προλειαίνεται η επανάκαμψη των περιορισμών και, με δικαιολογία την προπαγανδιζόμενη εκτόξευση των κρουσμάτων, να επιβάλλονται εκ νέου σκληρά μέτρα5.
Το κακό είναι ότι οι πολίτες-όμηροι της τυραννικής Νέας Τάξης Πραγμάτων καλούνται να παίρνουν τις ανάσες τους στην μία και μοναδική εποχή που απέμεινε για να θυμούνται ότι είναι άνθρωποι και όχι ζώα με φίμωτρο, υποχρεωμένα να εισπνέουν το εκπνεόμενο διοξείδιο του άνθρακα, εποχή όμως που πλέον μόνο τύποις μπορεί να αποκαλείται καλοκαίρι.
Στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο, αναποδογύρισε ακόμη και το καλοκαίρι, το οποίο στην ουσία είναι κακοκαίρι, αφού η σταθερά υψηλή θερμοκρασία με αφόρητη υγρασία και απανωτούς καύσωνες αναγκάζουν τους περισσότερους πολίτες να αυτοαπομονώνονται μέσα στους τέσσερεις τοίχους τους, ανοίγοντας κλιματιστικό ή ανεμιστήρα.
Κι αν κάποιος θελήσει να κάνει βόλτα σε άλσος ή δάσος για να απολαύσει λίγη φυσική δροσιά, μακριά από την αποπνικτική ατμόσφαιρα της πόλης, η επιθυμία του αυτή μοιάζει με όνειρο θερινής νυκτός, δεδομένου ότι:
το κράτος μεταχειρίζεται τον απλό πολίτη ως δυνάμει εμπρηστή, απαγορεύοντας προληπτικά την είσοδό του σε άλση ή δασικές εκτάσεις επί τη βάσει του άρθρου 129 του Νόμου 4926/2022!
Στην τυραννική Νέα Εποχή, τα δάση, όσο βεβαίως θα εξακολουθούν να υπάρχουν και δεν θα έχουν καεί (υποτίθεται) από τον πύρινο «αόρατο εχθρό», που όλως παραδόξως επιτίθεται σε αυτά ιδίως όταν πνέουν θυελλώδεις άνεμοι, θα έχουν εκπέσει σε εκθέματα ενός ιδιότυπου μουσειακού κόσμου:
θα τα βλέπουμε από μακριά (ή, ακόμη χειρότερα, εικονικά μέσα από τα γυαλιά του Metaverse), χωρίς να μπορούμε να τα αγγίζουμε!
Η βάσιμη υπόνοια ότι από τις 4 εποχές του Βιβάλντι έχουμε περάσει στους 4 μήνες της Νέας Εποχής ενισχύεται από το σχέδιο του νέου νόμου για την προστασία από μολύνσεις [neues Infektionsschutzgesetz] που συζητείται τις τελευταίες ημέρες στην Γερμανία. Σύμφωνα με τις νέες εμπνεύσεις των σοφολογιότατων επιδημιολόγων και των πάσης φύσεως φωστήρων της Νέας Τάξης Πραγμάτων:
σχεδιάζεται η υποχρεωτική μασκοφορία σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους από τον Οκτώβριο μέχρι το Πάσχα, εξαιρουμένων όσων θα είναι φρεσκοεμβολιασμένοι, φρεσκοαναρρώσαντες ή φρεσκοτεσταρισμένοι.
Το φρέσκο ως προς τον εμβολιασμό και την ανάρρωση σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να έχει παρέλθει τρίμηνο από την στιγμή του εμβολιασμού ή της αναρρώσεως, ενώ στην περίπτωση του τεστ, αυτό θα πρέπει να έχει γίνει την ίδια ημέρα!
Eπειδή, μάλιστα, το Πάσχα στα γερμανικά λέγεται Ostern, οι υγειονομικοί διαχειριστές διαφημίζουν το νέο μέτρο χρησιμοποιώντας ένα ακόμη σύνθημα κατάλληλο για βρεφοποιημένους πολίτες, το οποίο αποτελείται από τα δύο κεφαλαία όμικρον των λέξεων Oktober και Ostern, δηλ. O bis O, κατ’ αναλογία προς τον μνημονικό κανόνα για την αλλαγή των ελαστικών του αυτοκινήτου!
Αγαπητοί τετραμηνίτες, σε λίγο ο προαυλισμός μας πλησιάζει προς την λήξη του. Είναι το τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι, ορθότερα κακοκαίρι, που κάνουμε το ίδιο λάθος:
Αντί να αντιστεκόμαστε προληπτικά στην παγκόσμια, έξυπνη ομηρεία μας, που θα ξαναρχίσει από το φθινόπωρο, εμείς προτιμήσαμε και πάλι να ερωτοτροπήσουμε με την παλιά κανονικότητα ως νοσταλγοί του ψυχορραγούντος παρελθόντος μας. Δηλαδή, αντί να τολμήσουμε να χειρουργήσουμε τον μολυσμένο παραδοσιακό πολιτισμό μας, καταφύγαμε στις ασπιρίνες, ώστε να περάσουμε λίγες ώρες ξεγνοιασιάς πάνω από το φέρετρό του. Του χρόνου, όμως, τέτοια εποχή, μπορεί να έχουμε μπει κι εμείς μέσα στο φέρετρο και έξω από αυτό να κυκλοφορεί κάποια ψηφιακή εκδοχή μας, υπό μορφή άβαταρ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω κείμενο δημοσιεύθηκε με τον ίδιο τίτλο και ταυτόσημο περιεχόμενο στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, φ. της 21.8.2022, σελ. 07β/23.
Εκ του πλησίον, εκδ. Ίκαρος, 1999, σελ. 54.
Gescannt. Warum Impfpässe und digitale IDs das Ende der Privatsphäre und der persönlichen Freiheit bedeuten, Kopp Verlag, Rottenburg 2022, σελ. 12.
Communist attempts to elicit false confessions from Air Force prisoners of war, Bulletin of the New York Academy of Medicine, 1957, 33 [9], σελ. 616 επ.
Επ’ αυτού βλ. Βαθιώτη, Από την πανδημία στην κλιματική αλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σε φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, εκδ. Αλφειός, Αθήνα 2021, σελ. 100 επ.
Βλ. ήδη Βαθιώτη, ό.π. (υποσ. 4), σελ. 102.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου