Ο Χριστιανισμός για τις γυναίκες – Τέλος στα ψεύδη

Γράφει η Ελένη Παπαδοπούλου

Στην προσπάθειά τους να χτυπήσουν τον χριστιανισμό, πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι μισογύνικος. Έτσι, έχω συναντήσει ανά καιρούς διάφορα κείμενα στο διαδίκτυο, που είτε παρουσιάζουν ανύπαρκτες ρήσεις αγίων για να στηρίξουν αυτήν τη θέση τους, είτε διαστρεβλώνουν λόγια που όντως έχουν ειπωθεί, είτε χρησιμοποιούν αστεία επιχειρήματα, στα οποία θα απαντήσουμε παρακάτω.

Παναγία η Γαλακτοτροφούσα

Κατ’ αρχάς το πρώτο που πρέπει να ειπωθεί είναι το σύνηθες: δεν μπορεί να είναι μισογύνικη μια θρησκεία, που πάνω απ’ όλους τους αγίους της τιμά μια γυναίκα, τη Θεομήτορα. Ο Θεός θα

μπορούσε απλώς να κατέλθει στη γη με ανθρώπινη μορφή, ωστόσο θέλησε να γεννηθεί από γυναίκα, ώστε έτσι να δοξαστεί και το γυναικείο γένος.

Ένα άλλο επιχείρημα που χρησιμοποιούν, για να στηρίξουν τις δήθεν μισογύνικες θέσεις του χριστιανισμού, είναι το γεγονός ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να γίνουν ιερείς. Θα απαντήσω δανειζόμενη λόγια από την προσφώνηση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο 14ο διεθνές συνέδριο του δικαίου των ανατολικών εκκλησιών, που είχε λάβει χώρα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1999: «Πράγματι, οἱ γυναῖκες ὄχι μόνο εἶναι ἰσότιμες μέ τούς ἄνδρες, ἀλλά κατέχουν καί τό κέντρο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς, ὡς ἀναπόσπαστα μέλη τῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας. Εἰδικότερα, ἡ γυναίκα συμβολίζει τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, τόν ναό τοῦ Θεοῦ, πού δέχεται τό σῶμα τῶν πιστῶν· γι’ αὐτό καί τό διακονικό της ἔργο στήν Ἐκκλησία εἶναι ἔργο ἀγάπης καί φιλανθρωπίας πρός τόν πλησίον, μέ τήν ἐσωτερική καί τήν ἐξωτερική της ἱεραποστολή. Ἡ συμβολική προσφορά τῆς γυναίκας στήν ἐκκλησιαστική ζωή εἶναι ἔργο πού ἀγκαλιάζει ὅλο τό ποίμνιο καί δέν συγκρίνεται μέ ἀξίωμα ἀναγόμενο στή συνήθη ἱεραρχική δομή.»

Ως μέγα μισογύνη παρουσιάζουν τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον οποίο οι θρασύτατοι τολμούν να καθιβρύζουν ως «Βρωμόστομο», και βάζουν στο στόμα του τα εξής λόγια: «…Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος. Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων. Όσος και αν είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει την γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί. Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας…» Ως πηγή παραπέμπουν στον έργο του «Εκλογαί, Λόγος Δ’: Περί Νηστείας και Σωφροσύνης». 

Το παραπάνω απόσπασμα όμως δεν υπάρχει πουθενά στο εν λόγω κείμενο, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντάς το. Είναι ένα αποκύημα φαντασίας κάποιου αρρωστημένου νου, που το απέδωσε στον Άγιο. Βέβαια αυτό το κάνουν, γιατί γνωρίζουν ότι λίγοι θα μπουν στον κόπο να το ψάξουν κι ακόμη λιγότεροι θα καταλάβουν τι διαβάζουν. Και για του λόγου το αληθές, ιδού ολόκληρος ο Λόγος Δ’ εδώ.

Διαβάζοντας κανείς τον λόγο του, καταλαβαίνει πόσο έχει συκοφαντηθεί ο Άγιος. Πουθενά δε μιλά με τέτοια λόγια για τις γυναίκες. Παίρνουν ακόμα από αυτόν τον λόγο το εξής απόσπασμα μεμονωμένο, για να στηρίξουν τα ψέματά τους: «Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μια λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μη γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος.» Ο Άγιος όμως εδώ μιλά ξεκάθαρα για τις πόρνες, τις ελαφρών ηθών, τις μη ενάρετες, τις χυδαίες γυναίκες, κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς αν διαβάσει ολόκληρο το κείμενο. Η απομόνωση φράσεων ή αποσπασμάτων, που αλλοιώνει το νόημα, είναι γιαχωβαδίστικη τακτική. Τα πριν και τα μετά (το λεγόμενο context) είναι που δίνουν το πραγματικό νόημα και την Αλήθεια.

Λέει λοιπόν ο Άγιος στον ίδιο λόγο, πριν από το επίμαχο, «μισογύνικο» κομμάτι:

«Διότι μπορώ να σου δείξω πολλούς, που εκ φύσεως μισούν (γενικώς) τη συναναστροφή με τις γυναίκες (μισογύνηδες). Μήπως θα πρέπει αυτούς να τους ονομάσουμε σώφρονες ή να τους επιβραβεύσουμε; Σε καμία περίπτωση! Διότι σωφροσύνη σημαίνει εγκράτεια και το να μάχεσαι κατά των ηδονών.» Εγκράτεια και κατά των ηδονών λοιπόν, αφού ο λόγος άλλωστε είναι «περί νηστείας και σωφροσύνης», κι επιτιμεί παρακάτω τους άνδρες που παραδίνονται στα πάθη και τις ηδονές κι επιθυμούν να συνευρίσκονται με γυναίκες, όχι απολαμβάνοντες ψυχική ένωση, αλλά σαρκική ηδονή. Δεδομένης όμως της εποχής, η γυναίκα που συνευρισκόταν με άνδρες εκτός γάμου, ήταν χυδαία, «του δρόμου» που λέμε σήμερα. Επομένως ο Άγιος δεν καταφέρεται κατά των γυναικών (και μάλιστα συλλήβδην), αλλά προτρέπει τους άνδρες να μην πορνεύουν με χυδαίες γυναίκες, γιατί συναναστρεφόμενοι τέτοιες γυναίκες, υιοθετούν και τα χυδαία γυναικεία χαρακτηριστικά, τα οποία αναφέρει στο κομμάτι που παρουσιάζουν οι συκοφάντες απομονωμένο. 

Και λέει μάλιστα ο Ιερός Χρυσόστομος στη συνέχεια: «Κι ας μη μου πει κανείς “δεν μπορώ να σωθώ, αν δεν απαρνηθώ τη γυναίκα, αν δεν απαρνηθώ τα παιδιά, αν δεν απαρνηθώ τα (υλικά) πράγματα.” Μην είναι εμπόδιο ο γάμος (για τη σωτηρία); Ως βοηθός σου δόθηκε η γυναίκα· μην είναι τάχα κακός (ο γάμος); Όχι, δεν είναι ο γάμος κακός, αλλά η πορνεία. Εγώ με δικό μου κίνδυνο (να χάσω τη σωτηρία) σου εγγυώμαι τη σωτηρία. Μη βρίσκεις προφάσεις ότι ίσως είναι κακή (η γυναίκα).»

Η μητέρα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

Είναι βέβαια ούτως ή άλλως γελοίο και δείχνει αμάθεια το να ονομάζει κανείς μισογύνη τον άνθρωπο που έγραψε το περίφημο «Περί Χριστιανικής Συζυγίας» (μπορείτε να το βρείτε ολόκληρο εδώ. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια αποσπάσματα:

«Εσύ, ο άνδρας, ακούς τον Παύλο, που συμβουλεύει τη γυναίκα να υποτάσσεται σ’ εσένα, και τον επαινείς και τον θαυμάζεις. Άκου, όμως, τι λέει παρακάτω. Άκου τι ζητάει από σένα: “Οι άνδρες ν’ αγαπάτε τις γυναίκες σας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πρόσφερε τη ζωή Του γι’ αυτήν” (Εφ. 5:25). Είδες προηγουμένως υπερβολή υποταγής; Δες τώρα υπερβολή αγάπης. Θέλεις να υπακούει σ’ εσένα η γυναίκα σου, όπως η Εκκλησία υπακούει στο Χριστό; Φρόντιζε κι εσύ γι’ αυτήν, όπως ο Χριστός για την Εκκλησία. Κι αν χρειαστεί τη ζωή σου να θυσιάσεις γι’ αυτήν, κομμάτια να γίνεις χίλιες φορές, τα πάντα να υπομείνεις και να πάθεις, μην αρνηθείς να το κάνεις.

[…] Καθώς, λοιπόν, ο Χριστός όχι με απειλές, όχι με βρισιές, όχι με φοβέρες, αλλά με πολλή αγάπη και στοργή, με φροντίδα και θυσία κατόρθωσε να εμπνεύσει την ευπείθεια σ’ εκείνην που τόσο Τον είχε λυπήσει, έτσι να κάνεις κι εσύ, έτσι να φέρεσαι στη γυναίκα σου. Αν δεν σε προσέχει, αν σε αντιμετωπίζει με υπερηφάνεια, αν σου δείχνει περιφρόνηση, θα μπορέσεις να τη συμμορφώσεις με την πολλή φροντίδα σου, με την αγάπη και την καλοσύνη σου, όχι με την οργή και το φοβέρισμα. Μόνο έναν υπηρέτη μπορείς να συνετίσεις έτσι, ή μάλλον ούτε κι αυτόν, γιατί γρήγορα θα οργιστεί και θα φύγει από τη δούλεψή σου. Στη σύντροφο της ζωής σου, στη μάνα των παιδιών σου, στη βάση κάθε χαράς μέσα στην οικογένειά σου, δεν πρέπει με αγριάδα και απειλές να επιβάλλεσαι, αλλά με την αγάπη και τον καλό τρόπο.

Τι συζυγική ζωή είναι αυτή, όταν η γυναίκα τρέμει τον άνδρα της; Και ποιά οικογενειακή θαλπωρή θα απολαύσει ο άνδρας, όταν ζει μαζί με γυναίκα που τη μεταχειρίζεται σαν δούλα; Κι αν πάθεις κάτι για χάρη της, μην της το χτυπήσεις. Ούτε ο Χριστός έκανε κάτι τέτοιο. Και τη ζωή του, λέει, πρόσφερε γι’ αυτήν, θέλοντας έτσι να την καθαρίσει και να την αγιάσει.»

«Θεού πλάσμα είναι η γυναίκα. Με την αποστροφή σου δεν προσβάλλεις εκείνην, αλλά το Δημιουργό της. Τι δικό της έχει; Ο Κύριος δεν της τα έδωσε όλα;»

«Όσο αγαπάς, λοιπόν, τον εαυτό σου, τόσο ν’ αγαπάς και τη γυναίκα σου. Όχι μόνο γιατί ο άνδρας και η γυναίκα έχουν την ίδια φύση, αλλά και για μιαν άλλη σπουδαιότερη αιτία: Γιατί δεν είναι πια δύο ξεχωριστά σώματα, αλλά ένα· και ο άνδρας είναι το κεφάλι, ενώ η γυναίκα το σώμα. Όπως λέει ο απόστολος Παύλος σε άλλη επιστολή του, “κεφαλή του κάθε άνδρα είναι ο Χριστός, κεφαλή της γυναίκας είναι ο άνδρας και κεφαλή του Χριστού είναι ο Θεός” (Α’ Κορ. 11, 3).»

«Αλλά κι εσείς, ο καθένας ν’ αγαπάει τη γυναίκα του όπως αγαπάει τον εαυτό του, και η γυναίκα να σέβεται τον άνδρα της” (Εφ. 5, 33). Δεν εισηγείται μόνο αγάπη, αλλά και σεβασμό. Υπαρχηγός του σπιτιού και της οικογενείας είναι η γυναίκα. Δεν πρέπει, λοιπόν, να ζητάει ισοτιμία με τον αρχηγό, τον άνδρα, αφού είναι κάτω από την κεφαλή. Αλλά και ο άνδρας δεν πρέπει να περιφρονεί τη γυναίκα επειδή του υποτάσσεται, γιατί αυτή είναι σώμα· και αν η κεφαλή περιφρονεί το σώμα, θα καταστραφεί και εκείνη μαζί μ’ αυτό. Γι’ αυτό ο άνδρας πρέπει να προσφέρει στη γυναίκα την αγάπη του σαν αντίδωρο της υποταγής της. Και το κεφάλι είναι απαραίτητο και το σώμα. Το σώμα θέτει στην υπηρεσία του κεφαλιού τα χέρια, τα πόδια και όλα τα άλλα μέλη του, ενώ το κεφάλι φροντίζει και προσέχει το σώμα. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από τη συζυγία και συνεργασία αυτού του είδους: Σεβασμός από τη γυναίκα, αγάπη από τον άνδρα.»

«Και ενώ, με την πρώτη ματιά, η θέση της γυναίκας φαίνεται μειονεκτική, γιατί προστάχθηκε να δείχνει σεβασμό στον άνδρα, στην πραγματικότητα η θέση της είναι πλεονεκτική, γιατί ο άνδρας προστάχθηκε να έχει το σπουδαιότερο, την αγάπη.»

«Έχε, πάντως, υπόψη σου εσύ, ο άνδρας, πως, όταν ο απόστολος προστάζει τη σύζυγό σου να σου δείχνει σεβασμό, εννοεί το σεβασμό που ταιριάζει σε ελεύθερη γυναίκα, όχι σε δούλα. Το είπαμε, σώμα δικό σου είναι η γυναίκα. Αν θέλεις να έχει σεβασμό δουλικό, τότε το σώμα σου ατιμάζεις και τον εαυτό σου προσβάλλεις.»

«Γιατί το γυναικείο φύλο είναι κάπως πιο ασθενικό και έχει ανάγκη από βοήθεια, συγκατάβαση, στοργή, φροντίδα. Όλα να της τα προσφέρεις, όλα να τα κάνεις για χάρη της, ακόμα και σε ταλαιπωρίες να υποβάλλεσαι.

Υπαρχηγός του σπιτιού είναι η γυναίκα. Έχει και αυτή εξουσία ανάλογη μ’ εκείνη του άνδρα. Ο άνδρας, όμως έχει κάτι περισσότερο, που είναι σωτήριο για την οικογένεια. Πήρε δηλαδή το αξίωμα να είναι κεφαλή του σώματος. Όπως ο Χριστός της Εκκλησίας, όχι μόνο για ν’ αγαπά και να φροντίζει τη γυναίκα, αλλά και για να την καθοδηγεί στο καλό, “ώστε να την έχει”, λέει, “με όλη της την καθαρότητα και αγιότητα” (Εφ. 5, 27). Και αν αυτός συντελέσει στο ν’ αποκτήσει η γυναίκα καθαρότητα και αγιότητα, όλα τ’ άλλα θα έρθουν μόνα τους. Αν ζητάει τα θεία, τα ανθρώπινα θ’ ακολουθήσουν πολύ εύκολα, και στο σπίτι θα επικρατήσουν η τάξη, η είρηνη, η ευσέβεια.»

Στον Λόγο ΚΣΤ’ ο Χρυσόστομος (τι ταιριαστό προσωνύμιο!) λέει: «Λιμήν εστί η γυνή και φάρμακον ευθυμίας μέγιστον». Και σε άλλο σημείο: «Αλλά και προς σας τους άνδρας εκείνο λέγω· ας μη γίνη κανέν αμάρτημα τέτοιον που να σας οδηγή εις το να κτυπάτε την γυναίκα. Και τι λέγω διά την γυναίκα; Ούτε δούλην θα ήτο ανεκτόν εις άνδρα ελεύθερον να κτυπά και να χειροδικεί εις αυτήν. Εάν δε είναι μεγάλη εντροπή διά τον άνδρα το να κτυπήση δούλην, πολύ περισσότερον το να σηκώση το χέρι εναντίον ελευθέρας γυναικός. […] Διότι είναι έργον μεγίστης παρανομίας το να ατιμάζεις ως δούλην αυτήν η οποία είναι κοινωνός εις την ζωήν σου και σε βοηθεί εις τα αναγκαία και τα ύψιστα της ζωής. Δι’ αυτό και τέτοιος άνδρας, εάν βεβαίως πρέπει να ονομάζω αυτόν άνδρα και όχι θηρίον, θα έλεγον ότι είναι εις τον ίδιον βαθμόν κακούργος με τον πατροκτόνον και τον μητροκτόνον.»

Τον κατηγορούν ακόμα για την εξής φράση: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της η ίδια, αλλά ο άνδρας της”. Κι εδώ φυσικά έχουμε πάλι απομόνωση μιας φράσης με σκοπό την αλλοίωση νοήματος. Γράφει λοιπόν ο Άγιος στο «περί του ποίας άγεσθαι γυναίκας»: «Το σώμα του άνδρα δεν ανήκει στον άνδρα, αλλά στη γυναίκα (του). Ας της διατηρεί λοιπόν ακέραιο το κτήμα και ούτε να της το μειώνει ούτε να της το καταστρέφει. Αφού λοιπόν το σώμα του άνδρα είναι κτήμα της γυναίκας, ας δείξει αυτός το ενδιαφέρον του για τη διαφύλαξη αυτής της παρακαταθήκης. Το ότι βέβαια αυτό εννοεί (ο Παύλος) αποδεικνύεται από το εξής: Αφού είπε “ας αποδίδει τη συζυγική αγάπη”, πρόσθεσε: “Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της η ίδια, αλλά ο άνδρας της. Παρόμοια και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το σώμα του, αλλά η γυναίκα του” [Α΄ Κορ. ζ΄ 4]. Όταν λοιπόν δεις μια πόρνη να σε δελεάζει, να σκέπτεται το κακό σου, να επιθυμεί το σώμα σου, πες της: “Δεν είναι δικό μου το σώμα, αλλά της γυναίκας μου. Δεν τολμώ να το σφετερισθώ ούτε να το παραδώσω σε άλλη γυναίκα”. Το ίδιο ας κάνει και η γυναίκα. […] Διότι η γυναίκα σου δεν ήλθε σε σένα για να ατιμάζεται, δεν εγκατέλειψε πατέρα και μητέρα και όλο το σπίτι της για να προσβάλλεται. Την πήρες συνοδοιπόρο και σύντροφο της ζωής και ελεύθερη και ισότιμη.»

Στο δε «ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν, γράφει για το άγιο ζεύγος: «Υπάρχει και άλλη ωφέλεια εδώ, όχι μικρότερη, που μάλιστα, όταν κατορθωθεί, διαπερνά όλη τη ζωή μας. Ποια είναι; το να μην κατηγορεί κανείς τον γάμο, ούτε να νομίζει εμπόδιο και κώλυμα στο δρόμο της αρετής το να έχει γυναίκα και να ανατρέφει παιδιά και να κυβερνά σπίτι και να ασκεί τέχνη. Ορίστε και εδώ, άντρας και γυναίκα, και διοικούν εργαστήρια και ασκούν επάγγελμα και όμως αναδείχθηκαν πολύ φιλοσοφικότεροι (εννοεί αγιότεροι) από εκείνους που ζουν στα μοναστήρια.»

Είναι επομένως σαφές το πόσο «μισογύνης» ήταν ο μεγάλος αυτός Πατέρας και πόσο τον έχουν διαστρεβλώσει. Το ίδιο έχουν κάνει και με τον Μέγα Βασίλειο, από τον οποίο βλέπουμε να παραθέτουν συχνά οι πολέμιοι του χριστιανισμού το παρακάτω απόσπασμα, για να παρουσιάσουν ως μισογύνη τον μέγα Ιεράρχη: «…οι μεν άνδρες να χωρίζουν τας γυναίκας των, εάν πορνευθούν ή μοιχευθούν από άλλον, κατά το Αποστολικόν ρητόν και το του Ιερεμίου και το του Παροιμιαστού, αι δε γυναίκες να μη χωρίζουν τους άνδρας των, καν πορνεύουσι και μοιχεύουσιν εις άλλας. Το αμάρτημα του χωρισμού δεν δίδεται εις τον άνδρα, αλλά εις την γυναίκα, όπου τον άφηκεν, επειδή αύτη δεν έχει την άδειαν να αφίνη τον άνδρα της αλλά καν δέρνη αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένη και όχι να χωρίζεται, καν την προίκα της εξοδεύη, καν εις άλλας γυναίκας πορνεύη, αυτή πρέπει να καρτερή…»

Ας δούμε όμως ολόκληρο τον Κανόνα Θ’, απ’ όπου έχουν αλιεύσει το παραπάνω, για να καταλάβουμε τι λέει ο Άγιος: «Η μεν του Κυρίου απόφασις θέλει, ότι επίσης ο άνδρας και η γυναίκα να μη χωρίζωνται ένας από τον άλλον, έξω μόνον αν ακολουθήση πορνεία ή μοιχεία, είτε εις το ένα μέρος είτε εις το άλλο. Η συνήθεια όμως θέλει, ότι οι μεν άνδρες να χωρίζουν τας γυναίκας των, εάν πορνευθούν ή μοιχευθούν από άλλον, κατά το Αποστολικόν ρητόν και το του Ιερεμίου και το του Παροιμιαστού, αι δε γυναίκες να μη χωρίζουν τους άνδρας των, καν πορνεύουσι και μοιχεύουσιν εις άλλας, ώστε κατά την συνήθειαν ταύτην, εάν γυνή υπανδρευθή με άνδρα, τον οποίον εχώρισεν η γυναίκα του ως πορνεύοντα ή μοιχεύοντα, απορώ, αν αυτή εμπορή να ήναι μοιχαλίς, επειδή το αμάρτημα του χωρισμού δεν δίδεται εις τον άνδρα, αλλά εις την γυναίκα, όπου τον άφηκεν, επειδή αύτη δεν έχει την άδειαν να αφίνη τον άνδρα της αλλά καν δέρνη αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένη και όχι να χωρίζεται, καν την προίκα της εξοδεύη, καν εις άλλας γυναίκας πορνεύη, αυτή πρέπει να καρτερή. Τι λέγω ταύτα; καν άπιστος είναι ο άνδρας της, δεν πρέπει να τον χωρίζεται, ως λέγει ο Παύλος, αλλά να συγκατοική με αυτόν, ίσως με το παράδειγμά της τον επιστρέψη εις την θεογνωσίαν. Ώστε, η μεν γυναίκα, αφήσασα τον άνδρα της, μοιχαλίς είναι, αν πάρη άλλον. Ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρη άλλην, συγχωρείται, και η ταύτον λαβούσα δευτέρα γυναίκα, ως μοιχαλίς δεν κατακρίνεται. Εάν όμως και ο άνδρας αφήση την γυναίκα του, χωρίς αιτίαν πορνείας, και πάρη άλλην, μοιχός είναι, διατί έκαμε την γυναίκα του να μοιχευθή λαμβάνουσα άλλον, ζώντος του προτέρου ανδρός της. Αλλά και η δευτέρα γυναίκα του μοιχαλίς είναι, διατί επήρε τον ξένον άνδρα της ζώσης πρώτης αυτού γυναικός.»

Τι λέει δηλαδή ο Μέγας Βασίλειος; Ότι είναι μεν σύνηθες κατά τα ήθη και τους νόμους της εποχής να χωρίζει ο άνδρας τη γυναίκα του, εάν αυτή μοιχεύσει, ενώ η γυναίκα δεν μπορεί να χωρίσει, εάν ο άνδρας της μοιχεύσει, αλλά ο ίδιος προτρέπει να μη χωρίζει σε καμία περίπτωση ούτε η γυναίκα τον άνδρα της, αλλά ούτε και ο άνδρας τη γυναίκα του, και λέει ότι όσο μοιχαλίς είναι εκείνη που δευτεροπαντρεύεται, τόσο μοιχός είναι κι εκείνος που παίρνει δεύτερη γυναίκα. Μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς μαζί του, δεν μπορεί ωστόσο να τον κατηγορήσει για μισογυνισμό, αφού ο Άγιος προτείνει ό,τι ισχύει για το ένα φύλο να ισχύει και για το άλλο.

Στον σπουδαίο αυτόν Άγιο αποδίδεται επίσης και η φράση «πάσα γυνή πόρνη», αλλά φυσικά κι αυτή έχει περάσει από το κρεβάτι του Προκρούστη. Ολόκληρη η φράση λοιπόν είναι «Ου μη γενέσθω πάσα γυνή πόρνη».

Ο τρίτος μεγάλος Ιεράρχης μας, ο Γρηγόριος ο Νανζιανζηνός, γνωστός και ως Θεολόγος, στον Λόγο ΙΖ’ – Εις το ρητόν του Ευαγγελίου λέει πράγματα εντελώς πρωτοποριακά για την εποχή του: «Για ποιον λόγο δηλαδή τιμωρούν τη γυναίκα, ενώ το επιτρέπουν για τον άνδρα; Η μεν γυναίκα που προσβάλλει το κρεβάτι του άντρα της διαπράττει μοιχεία και τιμωρείται από το νόμο βαριά· γιατί δεν τιμωρείται και ο άντρας που πορνεύει με άλλες γυναίκες; Δε δέχομαι αυτήν τη νομοθεσία ούτε επαινώ αυτήν τη συνήθεια. Άνδρες ήταν οι νομοθέτες και γι’ αυτό η νομοθεσία είναι κατά των γυναικών, γι’ αυτό και τα παιδιά τα έδωσαν στην εξουσία του πατέρα και δεν μερίμνησαν καθόλου για το ασθενέστερο φύλο. Ο Θεός όμως δεν το έκανε έτσι· “τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου” ήταν η πρώτη εντολή. […] Κοιτάξτε το ίσον της νομοθεσίας: Ένας είναι ο Δημιουργός του άνδρα και της γυναίκας, ένα χώμα, μία εικόνα, ένας νόμος, ένας θάνατος, μία ανάσταση. Γίναμε τόσο από άνδρα όσο κι από γυναίκα· ένα είναι το χρέος που οφείλουν τα τέκνα προς τους γονείς.  Πώς λοιπόν απαιτείς μεν να είναι σώφρων η γυναίκα, ενώ εσύ δεν ανταποδίδεις εκείνο το οποίο ζητείς; Πώς ζητείς εκείνο το οποίο δεν προσφέρεις; Πώς νομοθετείς ανίσως για σώματα ομότιμα; Αν εξετάσουμε τα χειρότερα: Αμάρτησε η γυναίκα; Το ίδιο έκανε και ο Αδάμ. Τους εξηπάτησε και τους δύο ο όφις. Δεν επαρουσιάσθη το ένα φύλο πιο ασθενές και το άλλο πιο ισχυρό. Αλλά αν λογιστούμε τα καλύτερα; Ο Χριστός με το πάθος Του τους σώζει και τους δύο. Έγινε άνθρωπος για τον άνδρα; Το ίδιο έγινε και για τη γυναίκα.»

Περί της ισοτιμίας των φύλων μας μιλά και ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Πρέπει και συ, ω άνδρα, να μη μεταχειρίζεσαι την γυναίκα σου ωσάν σκλάβα, διότι πλάσμα του Θεού είνε και εκείνη καθώς και συ. Τόσον εσταυρώθηκεν ο Θεός δι’ εσέ, όσον και δι’ εκείνην. Πατέρα λέγεις εσύ τον Θεόν, Πατέρα τον λέγει και εκείνη. Έχετε μίαν πίστιν, ένα βάπτισμα. Δεν την έχει ο Θεός κατωτέραν. Διά τούτο την έκαμεν από την μέσην του ανδρός, διά να είναι ο άνδρας ωσάν την κεφαλήν και η γυναίκα το σώμα [σ.σ.: ασώματος κεφαλή δεν ζει]. Δεν την έκαμεν από το κεφάλι, διά να μη καταφρονή τον άνδρα. Ομοίως πάλιν δεν την έκαμεν από τα ποδάρια, διά να μη καταφρονή ο άνδρας την γυναίκα».

Ας δούμε και τη γνωστή φράση του Πατροκοσμά, την οποία επίσης χρησιμοποιούν για να συκοφαντήσουν τους Πατέρες και την πίστη μας. Ισχυρίζονται λοιπόν ότι λέει ο Άγιος: «Αν σ’ ένα σταυροδρόμι συναντήσεις το διάβολο και μια γυναίκα, πήγαινε προς τα εκεί που είναι ο διάβολος και όχι εκεί που είναι η γυναίκα». Και πράγματι, το λέει. Και πάλι όμως, κατά τη συνήθη τακτική τους της κοπτοραπτικής, δε μας δίνουν τα πριν και τα μετά. Ομιλώντας λοιπόν ο Πατροκοσμάς σε μοναχούς, τους λέει: «Αμή ωσάν θέλεις να φυλάξεις την παρθενίαν πρέπει πρώτον θεμέλιον να βάλεις την ακτημοσύνην και να μην έχεις σακούλαν, να μην έχεις κασέλλα και να τηγανίζεις το σώμα σου καθώς τηγανίζεις το ψάρι, με νηστείες, προσευχές, αγρυπνίες, με κακοπάθειες, δια να νεκρώνης και να ταπεινώνης την σάρκα οπού είναι ένας λύκος, ένα γουρούνι, ένα θηρίον, ένα λεοντάρι. Και να φεύγεις τον κόσμον μα περισσότερον την γυναίκα· και όχι πάλι να μισής την γυναίκα, διατί είναι πλάσμα Θεού, αλλά τα πάθη που ακολουθούν οι άνθρωποι. Και αν τύχη και περάσεις από ένα σοκάκι και εις το ένα μέρος είναι η γυναίκα και εις το άλλο είναι ο διάβολος, να μην περάσεις εκείθεν οπού είναι η γυναίκα, μόνον από εκεί οπού είναι ο διάβολος, διατί κάνεις τον σταυρό σου και φεύγει μα η γυναίκα δεν φεύγει.» Επαναλαμβάνω ότι αυτό το είπε απευθυνόμενος σε μοναχούς!

Κατά τον ίδιο τρόπο οι τρισάθλιοι και βρωμεροί απατεώνες έχουν παραφράσει και κατασυκοφαντήσει κι άλλους Πατέρες και Αγίους μας, όπως τον Άγιο Αθανάσιο ή τον Κλήμεντα της Αλεξανδρείας, στρεβλώνοντας τα λόγια τους, διασπείροντας ψεύδη, λασπολογώντας, απομονώντας φράσεις για να δώσουν διαφορετικό νόημα. Δυστυχώς είναι αδύνατον λόγω έκτασης να τα συμπεριλάβω όλα σ’ ένα άρθρο. Προτρέπω όμως τον καθένα να σταματήσει να πιστεύει άκριτα ό,τι του σερβίρουν οι εμπαθείς κι απατεώνες αντιχριστιανοί και ν’ αρχίσει ν’ ανατρέχει στις πρωτογενείς πηγές, για να διαπιστώσει μόνος του την αλήθεια.

Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς (Ιω. 8,32).

πηγή